|
05 dag 3 La Réole Montesquieu (Sérignac) 9 mei 2012
Wanneer ik wakker word is het bijna 8h00. Pol heeft nog geen zin, elke minuut langer, is voor hem een zaligheid. Nochtans zal alles nu snel moeten gaan. Wassen en scheren verlopen in record tempo. Gordijnen weg en het raam openen. Wat zalig die ochtendkoelte. Pol begint te beseffen dat Hugo en Antoine al een tijdje klaar zijn
Ik zie ze in de tuin al hun fietsen beladen.
Zoals afgesproken met de gastvrouw zitten we echter om 8h30 aan de ontbijttafel. We worden onmiddellijk door Jean-Michel bediend terwijl Fréderique verse wortel confituur aan het maken is. De overvloed aan brood, beleg en zelf gemaakte confituren doet ons buikje zwellen. Het gastgezin is blijkbaar teleurgesteld met hun nieuwe president, ze kunnen er maar niet over zwijgen. Dat ze nu zullen geregeerd worden door François Hollande is helemaal niet hun keuze. De president heeft geen enkele ervaring menen ze. Dank zij de slechte campagne van Sarkozy is hij verkozen. De Fransen waren de show van hun vorige president beu, blijven ze beweren. Wanneer we naar nog meer uitleg vragen, gaan de schouders van de Bindas omhoog er volgt een algemene stilte. De honden trekken zich van dit alles niets aan, ze komen regelmatig bedelen. Jean-Michel zal nog veel en hard moeten optreden, de jonge Sint-Bernardus hond wilt helemaal niet luisteren!
We zijn het niet gewoon om zolang aan het ontbijt te zitten. Het is ondertussen reeds 9h30. Maar ja, ons Frans wordt steeds beter! Afrekenen en de fietsen klaar maken. Een afscheidsfoto en daar gaan we dan voor dag drie!
We kunnen het niet laten, nadat we ons bevoorraad hebben met drank, willen we nog een rondje doen in het stadje. La Réole ziet er een middeleeuws oord uit met charmante smalle straatjes en fraaie vakwerkgevels. Ons gastgezin heeft ons opgedragen zeker het Benedictijnen klooster eens van dichtbij te bekijken. Het staat langs de oevers van de Garonne. Zoals op vele plaatsen zijn de monniken ook hier verdreven ten tijde van de Franse revolutie. Nu zijn, in dit enorme gebouw, de gemeenteadministratie en de rechtbank ondergebracht.
We moeten over een oude hangbrug naar de andere oever. Op een plaat aan een van de pijlers kunnen we lezen dat de ontwerper een zekere Eifel is, ja die van de befaamde toren in Parijs. Hoewel dit kunstwerk meer dan honderd jaar oud is, straalt het nog steeds, zoals de meeste van zijn ontwerpen, rankheid en kracht uit. Ik blijf altijd bewondering koesteren voor zon bruggenbouwontwerp.
 
Eenmaal aan de andere kant blijven we de stroom in zijn winterbedding volgen. Het paadje zit geklemd tussen de Garonne links en een met beton versterkte dijk rechts. 3km verder komen we aan Pont de Tartifume. Vanaf nu volgen we Canal du Garonne. We blijven de frisgroene struiken op de oever van de mooie Garonne soms dicht soms heel ver van ons zien. De stroom wringt zich in vele meanders met zelfs hier en daar eilandjes.
Wanneer we 10 km verder in Meilhan-sur-Garonne bij lecluse de Gravières over een brug naar de andere oever van het kanaal moeten, houden we noodgedwongen een rustpauze. Pol heeft zich duidelijk moeten haasten deze morgen
..zijn sanitaire stop bezorgt hem zelfs natte voeten wanneer hij tussen de struiken bijna in een beek dreigt te sukkelen.
Iedereen is in zijn nopjes. Het is warmer geworden en we volgen op de kanaaloever een uitstekend lopend fietspad. Om de beurt moeten we soms links soms rechts het Canal volgen. De oevers zijn overwoekerd door groene struiken, een zalig stukje natuur gevormd door een onnatuurlijk gegeven
..maar ja het kanaal ligt er al zolang! We hadden gedacht dat zolang langs een kanaal rijden vlug zou tegensteken. Niets is minder waar, hier is er elke kilometer iets te beleven. Een boot met uitbundig wuivende opvarenden, een sluis, een brug, sluiswachter gebouwtjes en allerlei watervogels. Merkwaardig hoe ze hier de sluizen zelf moeten activeren, een eindje vóór de sluis hangt er een kabel boven het water met een soort kermisflos aan. Door hieraan te snokken doen de sluisdeuren automatisch hun werk. Toch vragen we ons af hoe zon zelfbediening afloopt wanneer er druk toeristisch bootverkeer is in de zomerperiode. Elke sluis heeft een nummer en een naam, na 30km zijn we aan sluis nr44 in Mas dAgenais.
We zijn 50km ver, iedereen krijgt honger en vooral dorst. Bij port de Damazan vinden we niets. Men verwijst ons om rechts omhoog het dorp binnen te fietsen. Na een taaie korte klim belanden we op een sublieme marktplaats. We staan verstomd. Rondom het plein staan mooie vakwerkpanden op zware houten kolommen. De ruimte eronder vormt een beschaduwd terras. Wij willen genieten van de zon en ploffen ons neer op een terrasje naast de stadswaterput.
Bediening op terras zijn ze hier blijkbaar niet gewoon
..het duurt en blijft duren. De patroon heeft het druk met een luidruchtige uitleg aan een paar tooghangers en een als kunstenares uitziende dame. De Ricard heeft hier blijkbaar al overvloedig gevloeid! Mijn zoon zal jullie wel komen bedienen roept hij mij toe vanuit zijn chaotische keuken. We bestellen een Ricard, koele witte wijn en een sandwich met vlees en groenten. De jonge garçon komt ons met veel haast bedienen.
Ondertussen komen we op adem, rusten en kunnen de bewegingen in het dorp gadeslaan
Spijtig genoeg doen ze hier allemaal hun verplaatsingen per auto, deze laten ze ook zelfs nog draaien, ook al blijven ze minuten lang ergens binnen. Terwijl we eten, verlaat de kunstmadam met iets teveel lawaai, naar onze mening het café. Amusement is hier blijkbaar verzekerd in dit anders wel rustige dorp.
Na een rustpauze van anderhalf uur, bollen we wat loom naar beneden en vervolgen onze weg langs het kanaal. Het wordt warmer en onze bidons zijn leeg. Het is nog maar 15h30 en volgens onze excellijst moeten we maar 15km meer verder
We nemen het wijs besluit bij het volgende dorp een terrasje te zoeken.
Bij sluis nr. 39 zijn we in Buzet-sur-Baïse. We rijden zonder veel hoop het verlaten dorp binnen. Wonder boven wonder, naast de kiosk op het dorpsplein is er een café met terras. We zijn de enige gasten en worden direct voorzien van een frisse pint. De waardin heeft niets te doen en komt een babbeltje slaan, ze is curieus en wilt weten waar we vandaan komen. Momenteel is het rustig maar in juli en augustus wordt het dorp overladen door bootjestoeristen en fietsers beweert ze. We willen haar gerust geloven en bestellen nog een drankje.
Wanneer we terug aan het kanaal komen merken we dat Lecluse de Baïse een dubbele sluis is, met een aftakking. Iets verder zien we een ander water en beseffen dat Baïse feitelijk een rivier is. Dan rijden we over het Pont Canal de la Baïse. Wat een mooie constructie in wit zandsteen, 150m lang en 3 grote bogen. Toch fameus wat ze ooit allemaal verwezenlijkten.
Voortaan moeten we naast de kanaakdijk rijden. Links van ons kilometers lang niet anders dan boomgaarden. Hugo herkent appel- peren- pruimen en abrikozen of perzikbomen
..Zelfs kiwiplantages vermoedt hij. Alles is overspannen met reusachtige netten op palen, tegen de vogels denken we.
De gps zegt plots dat we aangekomen zijn bij onze vooraf gereserveerde Chambres dhôtes Sauvin. Er is echter niets anders te zien dan fruitbomen. 20m verder bemerkt Antoine echter een zeer klein pijltje. We moeten een paadje volgen en zien tussen de bomen een boerderij met een statig woonhuis ernaast. We zullen er zijn vermoed ik, want straat noch nummer kennen ze hier niet.
Noodgedwongen moeten we op de voordeur bonken. De gastvrouw komt, ietsjes verbouwereerd open doen. Wanneer ik uitleg, dat ik gereserveerd heb, geeft ze spontaan toe dat ze het helemaal vergeten was. Toch zijn we welkom en mogen onze fietsen bergen en krijgen onmiddellijk onze kamers ter beschikking. Maryse, onze gastvrouw is het duidelijk niet gewoon en verteld dat het voor haar allemaal nieuw is.
Ze verhuurt voor het eerst gastenkamers sinds haar dochters het huis uit zijn. We krijgen twee zeer ruime kamers met een groot sanitair gedeelte
..maar zonder toilet. De wc is gemeenschappelijk zowel voor de gasten als voor de eigenaars. De vrouw lijkt duidelijk wat uit haar lood geslagen en is wat wereldvreemd
.Ze verteld dat haar dochters haar opgedragen hebben hun kamers te verhuren en deelt mij de prijzen mee. Als ik haar vertel dat wij gereserveerd en een voorafbetaling deden weet ze het helemaal niet meer
..Gelukkig kan ik haar de betalingsbewijzen tonen. Ze vraagt zelfs of wij ook de euro als munt gebruiken
.Uiteindelijk wanneer de gastheer Pierre binnenkomt, begrijpen we maar al te best wie hier de baas is. Pierre een joviale wat brute man met een zeer zware lage stem legt uit dat hij pied noir is. Een in Algerije geboren Fransman. Hij is een gepensioneerd fruit- en bloemenkweker. Duidelijk iemand die van wanten weet
.Alles wat nu niet meer in dienst is als stapelruimte is verhuurd als stoeterij. De fruitteelt is niet meer zo renderend beweert hij. Zonder Europese subsidies kunnen we niet meer voldoende verdienen. Maar
.ons gastgezin zal overduidelijk niets tekort hebben.
We nemen een zalige douche en kunnen onze fietskledij wassen en drogen in de tuin. t Wordt hoog tijd om de omgeving eens te verkennen. Pierre raadt ons aan om ofwel in Agen of Sérignac te gaan eten
..5 minuten verder! Per auto natuurlijk
.alles gebeurt hier altijd per auto uiteraard
... We vragen ons zelfs af of het gastgezin wel een fiets heeft en kan fietsen! Wij nemen in ieder geval onze tweewielers en rijden naar het dichtbij gelegen minidorp Sérignac. Op hoop van zegen in dit verlaten gat iets te vinden waar we aan eten en drinken geraken.
3km verder komen we aan een brug over het kanaal, een verroest plaatje doet ons rechts afslaan. Langs een platanendreef komen we in Sérignac. t Is hier zo dood als een luis, zoals men in t Brugs zou zeggen. Vertaling voor de niet West-Vlamingen
.er is niemand te bespeuren. Na wat rondjes belanden we bij het kerkje met zijn bizarre getorste toren.
Op het terras vóór de bistro zit een koppel te eten. Ah, we hebben prijs, allé zo denken we althans. We zijn gesloten vandaag roept de man ons haastig toe. Algemene teleurstelling
..de vrouw heeft onze teleurstelling in de gaten. Neem plaats en als jullie wat geduld hebben, zullen wij na ons avondmaal iets voor jullie koken! Enkele minuten later komen er nog meer eters, blijkbaar bekenden uit het dorp. Zij nemen gewoon plaats. Zij worden onmiddellijk voorzien van een aperitief en wij krijgen eindelijk toch witte koele wijn van de bazin.
De patroon wilde jullie plagen
..beweert madam. We hebben echter niet veel keus zegt ze. We nemen dan maar wat ze willen klaarmaken en bestellen een 2° fles Coeur de Gascogne
.wat smaakt dat zeg! Het lange wachten doet er ons nog enkele meer bestellen. Wat er ons allemaal voorgeschoteld wordt, is ons niet helemaal duidelijk, groentjes, vlees en deegwaren in ieder geval
We blijven nog lang en gezellig in het avondzonnetje, samen met de eigenaars napraten. Wanneer we af en toe over onze woorden beginnen te struikelen wordt het hoog tijd om onze bedjes te gaan opzoeken
.
Gelukkig hebben we licht op de fietsen en enkele minuten later zijn we terug in ons verblijf. Ai, ai waar zijn de oordopjes
Slaapwel.
Start : La Réole 9h30
Aankomst: Sérignac Montesquieu 17h30
Afstand : 67km
Weer: zon +/- 22°C
Verblijf:
Chambre dhôtes Sauvin
47130 Montesquieu Sérignac
une ferme rénovée sur la voie verte entre Montesquieu et Sérignac
Maryse et Pierre Amizet
tel 05 53 95 21 56 gsm 06 42 22 82 33
pepinieresamizet@wanadoo.fr
30-11-2012 om 14:12
geschreven door Via de la Plata
|
