Pink Floyd is een Engelse rockband die aanzien wordt als een van de meest innovatieve bands aller tijden. De klassieke rockcomposities, filosofische songteksten, special effects, innovatieve hoesontwerpen en grootse live-concerten zijn kenmerkend voor Pink Floyd en maakte hen tot een van de meest succesvolle en invloedrijke bands in de rockindustrie. Pink Floyd behoort tot de 15 best verkochte artiesten aller tijden met een verkoop van meer dan 250 miljoen albums. Opmerkelijk, aangezien de band amper singles uitbracht, en dus niet echt commercieel genoemd kan worden.
De invloed van Pink Floyd is hoorbaar in genres als alternatieve rock en ambient house. Enkele voorbeelden: David Bowie, Radiohead ('Lucky', 'Subterranean Homesick Alien'), Genesis, Air ('Playground Love'), Dream Theater ('Octavarium'), Tool ('Right In Two'), Pearl Jam, Queensrÿche ('Silent Lucidity'), The Mars Volta ('The Televators'), Porcupine Tree ('Fadeaway'), Suede, Yonderboi en The Orb ('Blue Room').
BIOGRAFIE
In 1964 werd in Londen de rockband Pink Floyd opgericht door de studenten bouwkunde: Roger Waters (bass), Rick Wright (keyboards) en Nick Mason (drums). Gitarist Bob Klose mocht de band, toen nog Sigma Six genaamd, soms aanvullen. In 1965 sloot Syd Barrett zich aan bij de band en doopte hij Sigma Six om tot Pink Floyd, genoemd naar de bluesgitaristen Pink Anderson en Floyd Council. Syd was tot 1967 de belangrijkste songschrijver, zanger en gitarist van de band. Onder invloed van geestesverruimende middelen zoals LSD zorgde Barrett voor de revolutionaire, psychedelische sound van The Floyd en werd hij langzamerhand een crazy diamond.
The Sixties: het ontstaan van psychedelische rock en innovatieve rockshows
Vanaf februari 1966 hield de band wekelijkse jamsessies die de toeschouwers in de Londense underground scene, liet kennis maken met de psychedelische cultuur. De band speelde eerst R&B-covers, maar de nummers werden in een totaal nieuw jasje gestoken en gecombineerd met eigen composities. Lange en uiterst luide improvisaties, op de rand van muzikale anarchie, dat was de muziek die Pink Floyd toen bracht. Minimalistische structuren, zenuwslopende gitaarsolos, bevreemdende harmoniëen en een gefreak met volume en effecten, waarbij speciaal voor hen ontworpen lichteffecten het hallucinerende en psychedelische karakter accentueerde.
Pink Floyd had al sinds 1966 steeds de duurste en grootste shows (Pop!,Gert Keunen). Niets was de band te veel: een echte spitfire, openklappende spiegelbollen, opblaasbare varkens, laserstralen, vuurwerk en neerstortende vliegtuigen. De concerten werden zo groot en spectaculair, dat (later) meer dan 55 vrachtwagens nodig waren om de klank-en lichtinstallaties te vervoeren. De optredens vonden plaats in de grootste concertzalen, operagebouwen, voetbalstadions en zelfs in de ruïnes van het amfitheater van de Romeinse stad Pompeï. Het geluid dat Pink Floyd live bracht was moeilijk evenaarbaar. Roger Waters liet een quadrafonisch geluidssysteem ontwerpen: het muzikale signaal werd met het nieuwe systeem in vier gesplitst, één signaal voor elke hoek van de zaal, met een ruimtelijk effect als gevolg. Een helicopter leek dan letterlijk over de toeschouwers te vliegen en alle details in de muziek werden zo nog meer geaccentueerd.
In mei 1967 werd gitarist David Gilmour uitgenodigd door jeugdvriend Syd Barrett om de opnamens van See Emily Play bij te wonen. David Gilmour werd een officieel lid van Pink Floyd, terwijl Syd Barrett stilletjes aan uit de groep verdween. Syd kon of wilde niet meer doen wat hij moest doen, waardoor de band, die muzikaal vooruitgang wou boeken, onbewust hard was voor Barrett en hem niet oppikte voor een volgend optreden. Waters werd de belangrijkste songschrijver en zanger van de band, terwijl Gilmour langzaamaan Barrett verving. De single See Emily Play werd een hitje voor Pink Floyd en werd een jaar later gecoverd door een hevige fan, David Bowie.
The Pink Floyd mocht in 1969 een eerste soundtrack maken voor de Duitse film More van Barbet Schroeder. Ze schreven ook zes songs voor de roadmovie Zabrisky Point. Een jaar later schreven ze de muziek voor de film La Valléé (Obscured By Clouds, 1972).
Atom Heart Mother
Vanaf 1969 begint de sound van Pink Floyd te veranderen met de release van Ummagumma en het volgende album, Atom Heart Mother (De Koe), dat aanzien wordt als de blauwdruk van de symfonische rock. Het titelnummer duurt bijna 24 minuten, kent een orkestrale opbouw, vele nieuwe elementen, revolutionaire special effects zoals hinnikende paarden, vallende bommen en wegscheurende motorfietsen, talrijke gitaarsolos en psychopathische stemmen.
Dark Side Of The Moon
In februari 1972 was er de live-presentatie van The Dark Side Of The Moon in Londen wat hun achtste album werd. De release werd voorafgegaan door een tournee waarbij de volledige plaat reeds gespeeld werd. Het album werd opgenomen in de Abbey RoadStudios (de studio waar ze in 1967 hun debuutplaat opnamen) met het allerbeste studiomateriaal dat voor handen was. Studiotechnische snufjes en geluidseffecten waren schering en inslag op het album: rinkelende kassas, aflopende wekkers, neerstortende vliegtuigen, hollende voetstappen tot allerlei conversaties. Songs als 'On The Run' en 'Any Colour You Like' behoren tot de eerste synthesizertracks uitgevoerd door een rockband. Alan Parsons, die meewerkte aan het album, kreeg een Grammy Award voor zijn prestaties (intro van 'Time'). Voor Chris Thomas die de mixage deed voor $1000 was The Dark Side Of The Moon een album dat hem nog een groter producer[1] maakte.
The Dark Side Of The Moon is het meest succesvolle album van de band en is het vierde best verkochte album ooit met meer dan 40 miljoen verkochte exemplaren (volgens Serge Simonart van Humo werden er zeventig miljoen van verkocht?). Nochtans leverde het album niet veel singles af. Enkel in de Verenigde Staten verscheen een single, met name 'Money'. In Europa verscheen geen enkele single. In 2006 eindigde The Dark Side Of The Moon in de album top 100 van jongerenzender Studio Brussel op de 8ste plaats als enigste niet jaren negentig album. In 2007 steeg het album verder door naar de 4de positie.
Alle albums die volgden waren zoals The Moon conceptalbums. Wish You Were Here (1975) werd helemaal opgedragen aan Syd Barrett, die zelf tijdens de opnamens van dat album, helemaal veranderd, kwam binnenspringen. Van het album werden meer dan 12 miljoen exemplaren verkocht.
Rockdino's versus punkrockers
Animals (1977) benadrukte het onmenselijke karakter van het kapitalisme en globalisme. De song Dogs ging over de opportunisten, Pigs over de gevaarlijke tirannen, terwijl de schapen de meelopers zijn die gewillig zich laten onderdrukken door het kapitalisme. Een concept bedacht door Roger Waters, gedeeltelijk gebaseerd op het boek Animal Farm van George Orwell.
Tijdens de punkjaren werden de symfonische rockbands rockdinosaurussen genoemd met Pink Floyd aan de top. Er ontstonden straatprotesten, grote betogingen en vechtpartijen. De punkers tegen de rockdinos. De anarchistische Sex Pistols, die immens groot werden in 1976, traden op met t-shirts getiteld I hate Pink Floyd. In 2005 bekende John Lydon aka Johnny Rotten nochtans dat hij de Pink Floyd-sound met Syd Barrett schitterend vond en een echte fan was. Syd Barrett is de echte Syd Vicious zei Rotten in 2005 in een interview met het Nederlandse muziektijdschrift OOR. Lydon noemde zijn hamster naar Syd Barrett. Dat hamster zou later zorgen voor de bijnaam van The Sex Pistols-bassist John Simon Ritchie.
The Wall
Pink Floyd, volgens sommigen ontstaan als reactie op het commercialisme van The Beatles, heeft nooit veel singles uitgebracht (hooguit 15 op 30 jaar tijd) omdat hun muziek er niet echt voor gemaakt was. Toch wilde EMI-producer Bob Ezrin eens een hit scoren. Roger Waters zei: Je wilt een hit, wel je krijgt een hit. Na de tournee van 1977 schreef Roger Waters nieuwe songs, waaronder Another Brick In The Wall part.2 en stelde zijn demobandje voor aan de anderen. Het dubbelalbum The Wall (1979) werd integraal geschreven door Waters, met uitzondering van de rock classics Comfortably Numb en Run Like Hell die David Gilmour componeerde.
Het conceptalbum ontstond na tien jaar te toeren met een rockschow en is in grote lijnen autobiografisch. Het vertelt de opkomst en de val van de rockster Pink of Roger Waters. De rockster heeft zijn leven niet meer onder controle, waardoor hij verschillende muren opbouwt waarachter hij zich steeds opnieuw verschuilt, onder andere de muur tussen hem en zijn publiek. The Wall begint met de beschrijving van Pinks jeugd, over zijn vader die sneuvelt in WOII en over zijn bezorgde moeder. Zijn traumatische ervaringen met school komen aan de orde in Another Brick In The Wall (part 2). Elke steen in de ingebeelde muur houdt een bepaalde ervaring of herinnering in. Goodbye Cruel World besluit het eerste deel van The Wall en Pink heeft ondertussen een muur opgetrokken tussen hem en de buitenwereld. Pink ziet zijn eigen betrekkelijkheid in van zijn eigen belangrijkheid door een aantal ervaringen met dope (One Of My Turns) en vrouwen (Dont Leave Me Now). Het verlangen van Pink om zich te isoleren, wordt ook duidelijk in de zin All in all youre just bricks in the wall. In de 2de helft van The Wall zit Pink achter de muur, afgesloten van de buitenwereld. Op einde van het album wordt de muur uiteindelijk afgebroken.
The Wall was het eerste Pink Floyd-album waar de Amerikaanse filmcomponist Michael Kamen aan meewerkte. De componist toerde mee met Pink Floyd en kreeg daardoor veel meer aandacht. Kamen mocht meer films voorzien van muziek zoals de Lethal Weapon-films, Die Hard en Band Of Brothers van Tom Hanks. Hij componeerde ook de muziek voor de film Princes of Thieves: Robin Hood (met o.a. de hitsingle Everything I Do, I Do It For You van Bryan Adams).
The Wall was met twee uitgebrachte singles (van de 26 tracks) het "commercieelste" album van de band. Er gingen ondertussen meer dan 30 miljoen exemplaren over de toonbank, maar het succes leidde eveneens tot een dieptepunt. De band werd beticht van financiële fraude. Om belastingen te ontduiken hadden enkele financiële adviseurs van Pink Floyd miljoenen geïnvesteerd in allerlei schimmige bedrijfjes die één voor één allemaal over kop gingen. Pink Floyd speelde hierdoor een paar miljoen pond kwijt en kreeg bovendien een gigantische rekening van de belastingen in de bus. Ze waren nog maar net bezig met de demos op te nemen van The Wall en ze kregen te horen dat ze zo snel mogelijk het land moesten verlaten om een hoop geld te kunnen verdienen en zo hun belastingsschuld af te betalen. Pink Floyd vertrok naar Frankrijk en daarna naar de Verenigde Staten om er op te treden. The Wall werd onderweg opgenomen. De financiële problemen zorgden voor conflicten in de band, want ieder Pink Floyd-lid moest op regelmatige tijdstippen geld bijstorten en dan zou het allemaal wel in orde komen. Als iemand weigerde, zou de hele boel failliet gaan en zou iedereen zijn geld verliezen. Er moesten dus beslissingen genomen worden die de andere leden kon raken en dat was vaak zeer moeilijk.
Daarbij kwam nog dat Roger Waters op muzikaal vlak andere koersen wou varen, nog orkestraler en dat hij er andere meningen op na hield op vooral cultureel en politiek vlak. David Gilmour had een hekel aan al de politieke elementen die in de teksten van Waters steeds aan bod kwamen. Waters vond ook altijd dat hijzelf het meest had bijgedragen tot het succes van Pink Floyd wat ook voor hevige discussies zorgde.
Na de verfilming van het album The Wall met Bob Geldof in de hoofdrol, begonnen de opnamens van het 12de Pink Floyd-album The Final Cut, het laatste werk met Roger Waters. Hij schreef deze keer alle songs en beperkte elke inspraak van de anderen. Het resultaat was aanhoorbaar en bleef als Pink Floyd klinken, alhoewel er bijna geen gitaarsolos en backing vocals te horen waren op dit album. Gilmour haatte het album op enkele songs na en vele fans volgden. Er volgde geen tournee.
In 1985 verliet Roger Waters de band. Laten we eerlijk zijn, had hij tegen zijn mede-groepsleden gezegd, Laten wij toe geven dat Pink Floyd uit elkaar is gevallen en dat we de naam Pink Floyd niet meer gebruiken. Maar David Gilmour, Richard Wright en Nick Mason zagen geen reden tot stoppen en wilden zelfs nog albums maken. In 1986 sleurde Roger Waters zijn voormalige vrienden voor de rechter, maar hij verloor de rechtzaak. Waters verklaarde later dat hij had moeten weten dat de rechtbank Pink Floyd zou aanzien als een onderneming en dat er niets viel aan te doen dat de anderen Pink Floyd wilden voortzetten. De rechtzaak heeft er enkel toe geleid dat de release van "A Momentary Lapse Of Reason" (1987), de dertiende studioplaat van Pink Floyd, met een jaar werd uitgesteld.
Post-Waters tijdperk
A Momentary Lapse of Reason werd uitgebracht onder leiding van David Gilmour en met The Wall-producer Bob Ezrin. Gilmour schreef voor het eerst alle songs. Al de stress en druk die Waters jaren kende, rustte nu op de schouders van Gilmour met het humeurige gedrag van deze als gevolg tot grote ergernis van Wright en Mason. Bassist Guy Pratt verving gedeeltelijk Roger Waters. Gastmuzikanten waren onder andere pianist Jon Carin (Gilmour leerde hem kennen tijdens Live8), bassist Tony Levin en percussionist Steve Forman. Nick Mason was bij de opnamens betrokken, maar functioneerde mentaal niet zoals het hoorde, waardoor de drumpartijen werden ingespeeld door gastmuzikanten. In 2006 verklaarde Gilmour in Humo dat Mason en Wright waarschijnlijk teveel op de kop werden gezeten door Roger Waters waardoor ze mentaal gekraakt werden. Het album werd wel goed onthaald met als klassiekers: "Learning to Fly", "One Slip", "On The Turning Away", "Dogs of War" en "Sorrow". Er volgde een nieuwe wereldtournee van Pink Floyd die aanving op 7 september 1987 in Ottawa in Canada en die in augustus 1988 werd afgesloten in het Wembley Stadion in Londen. Pink Floyd deed zelfs twee optredens in België waaronder het concert in Werchter.
Roger Waters - solo
Roger Waters hield zich ondertussen bezig met solo-albums [2] te maken die in dezelfde lijn lagen als The Final Cut, maar die minder succesvol waren. In juli 1990 speelde Waters in Berlijn het hele album The Wall met het overgebleven deel van de Berlijnse muur als decor. Een heleboel bekende namen deden mee aan het immens grote, wereldwijd uitgezonden, optreden: The Scorpions, Bryan Adams, Marianne Faithfull, Van Morrison, Joni Mitchell, Cyndi Lauper, Ute Lemper, Thomas Dolby, Snowy White, Paul Carrack, The Hooters, Sinéad OConnor en andere. De opbrengst ging naar een fonds voor slachtoffers van natuurrampen. Een schitterend initiatief, maar toch kreeg het geen aandacht in de Britse kranten.
The Division Bell
In juni 1990 was Pink Floyd te zien op het Silver Clef-concert samen met onder andere Paul McCartney.
Drie jaar later dook Pink Floyd terug de studio in voor de opnames van het 14de en (tot nu toe) laatste Pink Floyd-album The Division Bell (1994). Terug een conceptalbum dat deze keer handelde over de nog moeilijke relatie tussen twee personen (waarschijnlijk Gilmour en Waters). De inbreng van Nick Mason en Richard Wright was weer op het normale peil. David Gilmour schreef de meeste songs, gedeeltelijk samen met zijn tweede vrouw Polly Samson. Wright zong de song 'Wearing The Inside Out'.
Critici noemden het album minder geforceerd dan het vorige en waren terug onder de indruk van de kwaliteiten die Gilmour blijkbaar had als songschrijver. Het werd duidelijk dat Roger Waters niet alleen voor het succes van de band zorgde, zoals Waters wel steeds beweerde, maar dat Gilmour er evenveel had toe bijgedragen. Michael Kamen was op het album terug van de partij en toerde terug met Pink Floyd. De hele wereldtournee werd opgenomen met als gevolg de release van het live-album PULSE, waarvan in 2006 de DVD-versie verscheen. Van het album werden 10 miljoen exemplaren verkocht.
Trivia
Pink Floyd werd in 2004 verkozen tot de beste band aller tijden voor Led Zeppelin en The Rolling Stones door het gerespecteerde Britse muziekblad Q.
In 2005 bracht Roger Waters Ca Ira uit, muziek voor de gelijknamige musical over de Franse Revolutie. Ondertussen werkte David Gilmour[3] ook aan eigen werk, zijn derde solo-album.
Bob Geldof wilde in 2005 terug Live Aid organiseren, 20 jaar na Live 8 uit 1985. Hij wou Pink Floyd er ook bij en contacteerde Nick Mason die Roger Waters contacteerde. Waters stemde direct in, maar David Gilmour die moest nog alleen overtuigd worden, aangezien Rick Wright ook al instemde met de reunie. Gilmour zei eerst neen, maar toen Waters aan Gilmour belde (wat Gilmour nooit had verwacht), gaf hij toch toe. Eind 1994 vond het laatste Pink Floyd-optreden zonder Roger Waters plaats, maar het was van 1981 geleden dat de originele bezetting op het podium stond. Op 2 juli speelde Pink Floyd 4 songs: Breathe, Wish You Were Here, Money en Comfortably Numb. Het optreden werd aanzien als het beste optreden van Live Aid.
Ondanks een bod van 250 miljoen volgde er toch geen wereldtournee, want de geruchten deden constant de rond dat Pink Floyd nog meer optredens zou geven, wat door alle leden steeds ontkend werd. Roger Waters gaf wel toe graag nog eens The Wall op te voeren samen met Cirque du Soleil, maar het is nog afwachten op een goed moment.
Op de 60ste verjaardag van Gilmour (6 maart 2006) verscheen zijn derde solo-album On An Island. Vele Pink Floyd-artiesten zijn te horen op het album waaronder Richard Wright, Bob Rado Klose, Guy Pratt, Andy Newmark en Chris Thomas. Andere muzikanten waren Phil Manzanera (Roxy Music), Robert Wyatt (Soft Machine), David Crosby, Graham Nash, Georgie Fame en Jools Holland.
Zes songs schreef Gilmour samen met zijn vrouw Polly Samson. Voor de orkestraties wou David Gilmour beroep doen op Michael Kamen, maar die overleed in 2003 aan kanker. De Poolse filmcomponist Zbigniew Preisner mocht hierdoor de orkestraties voor zijn rekening nemen. Het album kan omschreven worden als een rustig Pink Floyd- achtig album met veel gitaarsolos. Gilmour speelt op het nummer Red Sky At Night voor het eerst zelf saxophone. Zoals bij elk Pink Floyd-album, zijn meerdere luisterbeurten nodig, om de muziek te begrijpen. On An Island bevat subtiele details zoals op Take A Breath. Andere hoogtepunten op het album zijn de classic rock single On An Island, This Heaven, A Pocketful Of Stones en Where We Start. De opener Castellorizon vat eigenlijk het hele album samen door uit elke track een stukje te gebruiken en deze stukjes te verweven met elkaar. Het album kreeg evenveel airplay als Pink Floyd (bijna geen dus, buiten op de Waalse rockzender Classic 21), maar werd wel zeer goed onthaald door de pers. Eén week na de release kwam het album al binnen op n°1 In Groot-Brittannië. Bijna overal in Europa haalde On An Island de album top 5, in de VS de 4de plaats en in Canada de 2de plaats. Na een half jaar waren er al een miljoen exemplaren van verkocht. "On An Island" is daarmee het bestverkochte solo-arbum van een Pink Floyd-lid.
De release van On An Island werd gevolgd door een wereldtournee die duurde tot augustus 2006. Richard Wright, Andy Newmark, Guy Pratt, Jon Carin, Dick Parry, Steve DiStanislaoen Phil Manzanera maakten deel uit van zijn band. Op 29, 30 en 31 mei 2006 trad Gilmour op in de Royal Albert Hall in London. Op de derde dag was ook Nick Mason van de partij evenals David Bowie, wat impliceert dat op 31 mei 2006 de post-Watersbezetting van Pink Floyd nog eens live te aanschouwen was. David Bowie zong mee met de songs Arnold Layne en Comfortably Numb.
Ook Roger Waters trad op in 2006 als the creative genius of Pink Floyd. Hij concerteerde 3 uur op het Arrow Rock Festival in Lichtenvoorde (Nederland) en voerde The Dark Side Of The Moon volledig op. Op 25 april 2007 trad Waters op in een uitverkocht Sportpaleis in Antwerpen.
Op 7 juli kwam het droevige nieuws dat songschrijver, zanger en gitarist in de beginperiode van Pink Floyd, Syd Barrett, overleden is. Hij leefde de laatste jaren als een kluizenaar. Barrett leed aan schizofrenie en was een diabetispatiënt.
De solo van Comfortably Numb werd in augustus 2007 verkozen door Q Magazine als beste gitaarsolo aller tijden.
