Afgelopen week heb ik me alleen beziggehouden met foto's en berichten betreffende 1914-1918. Na de wapenstilstandsdag van gisteren maak ik een soort nieuw begin. "Toch knoopt deze afbeelding aan bij het wapengekletter van destijds", zult u wellicht denken. Och ja. "Nie wieder Krieg" is inderdaad een illusie gebleken. Het schilderij was onlangs te koop bij kunsthandel PIETER BREUGHEL in Venlo.
Als het niet om te huilen was, zou je erom lachen.
De tekst bij de foto : Onze mariniers hadden de opdracht, teneinde Duinkerken en Calais te redden, eerder te sterven dan de Duitsers door te laten. Deze waren er ten koste van zware verliezen in geslaagd, een noodbrug over de IJzer te leggen. Onze heldhaftige matrozen stortten zich met hun bajonetten op de vijand en wierpen hem terug naar de overkant.
U vindt de foto (zonder te klikken) hogerop bij de titel Foto Foetsie.
Belgische soldaten worden versnaperingen aangeboden door inwoners van Amiens, die - volgens het onderschrift - onder de indruk waren van de stoere verdedigers van Namen
Net als tegenwoordig waren er ook tijdens de eerste wereldoorlog Marokkanen in West-Europa. Het is de moeite waard, het compliment in het onderschrift bij deze foto met aandacht te lezen.
We sluiten de litanie allerduivels af , die scheldwoorden als nu weer 'barbaren' beginnen te vervelen. Voor mij is dit overigens gewijde grond, zoiets als wat Wembley voor Engelse voetballiefhebbers betekende. De voorouders van mijn moeder waren uit Namen afkomstig.
Met dank aan Ivo Bovend'aerde (van dezelfde stam als ik) maak ik u deelgenoot van zijn reactie, nadat ik hem enkele jaren geleden enkele foto's uit Le Vif had gstuurd.
Over de Duitse oorlogsmisdaden in 1914 te Leuven en Dinant heb ik nooit eerder documentatie gehad. Onlangs bezocht ik een tentoonstelling in de beroemde Leuvense universitaire bibliotheek. Zo kwam ik er iets meer over te weten. Maar nergens las ik het ware verhaal over soldaat Schreurs. Die lag te slapen in de kelder van een herberg op de hoek van de Tiensestraat en de Heverleese Vest. Toen hij wakker werd, zag hij voor zijn neus een overwinningsparade van Duitsers. Hij had zijn mitrailleuse bij de hand en begon te schieten. Heel wat adellijk hoog militair volk legde het loodje. Onder hen ook vertegenwoordigers van de collaborerende adellijke familie Von Arenberg van het Heverleese kasteel. Soldaat Schreurs werd uitgeschakeld. Desondanks sneerde de wraak van de Duitsers over de plaatselijke bevolking. De halve stad werd in de fik gezet, ook de eeuwenoude universiteitsbibliotheek, die boordevol unieke manuscripten stak. In de culturele wereldgeschiedenis staat die ramp geboekstaafd als de grootste misdaad aller tijden. Meer dan duizend inwoners werden gefusilleerd. De Heverleese Vest werd na de oorlog Schreursvest genoemd. De familie Von Arenberg raakte al haar bezittingen in ons land kwijt; verbeurd verklaard en door de staat gratis aan de Katholieke Universiteit Leuven ter beschikking gesteld.
In verband met Dinant heb ik in het boekbedrijf een getuige gekend : Ang. Manteau. Omwille van haar grote verdiensten in het boekbedrijf werd ze later door de koning tot barones verheven. Ze was in 1914 pas 3 jaar oud. Ze stond toen met haar ouders, vader was atheneumleraar, in een rij met honderden andere inwoners van Dinant aan te schuiven, om door de Duitsers neergeschoten te worden. Een ijlings aangekomen Duitse hoge officier heeft hun leven gered. Zo' n achthonderd inwoners van Dinant zouden toen wel vermoord zijn. Er was aan de Maas en bij de brug zwaar gevochten. De Duitsers beweerden dat burgers met de Fransen hadden meegevochten. DE GAULLE, is daar in Dinant op de brug als tankcommandant zwaar gewond, maar wist te ontkomen.
Ik lees verder in jouw toffe documentatie; zo kom ik weer op allerlei gedachten.
Komende zondag is er weer de herdenking van het einde van WO I, La Grande Guerre, Grote oorlog. Mijn moeder was 16 jaar, toen ook voor Lanaken die verschrikkelijke strijd begon. Veel later, tijdens WO II, vertelde ze me over de angst van de Belgen in 1914 voor vooral 'die met de piekhelmen'. Mede daardoor kon ik Wierook en Tranen van Ward Ruyslinck zo goed begrijpen. De vrees van 1914 kwam terug ! Een jaar of tien geleden las en hoorde ik over de vlucht uit Visé van Geertje, grootmoeder van mijn vrouw. Ze werd in Maastricht opgevangen, zoals vele anderen.
Op een vlooienmarkt in Frankrijk kocht ik in de jaren negentig van de vorige eeuw een tiental originele exemplaren van Sur le Vif, een tijdschrift met o.a. veel foto's dat zich alleen met de oorlog bezighield. Deze week zal ik in mijn blog alleen maar aandacht schenken aan 1914-1918. Niet omdat ik van oorlog houd. Ook niet uit haat tegen de Duitsers. Sur le Vif had die haat wel, begrijpelijk voor die tijd. De onderschriften bij de foto' s getuigen daarvan. De woorden 'boches', 'miserable' vliegen ons om de oren.
Warempel, het lukte in één keer. 1962: op de eerste foto staan dochter Anja en schoonmoeder Annie met Henno, de nieuwe wereldburger. De tweede foto : mijn moeder, inmiddels 64, koestert mijn stamhouder. Na het overlijden van mijn vader in 1961 was het sterven van Henno een nieuwe bron van verdriet.
Op 1 november was het Allerheiligen, vandaag dus Allerzielen. Gisteren al gingen mijn vrouw en ik naar het kerkhof van Swalmen, om daar even stil te staan bij de graven van mijn schoonouders en onze zoon. Henno was nog maar net 11 jaar, toen hij tijdens onze vakantie in Frankrijk volkomen onverwacht stierf. Dat was in 1973. Hij zou dus nu 45 zijn, als... Over die verpletterende 3e juli heb ik zo'n kwart eeuw later een boek geschreven : "Henno, in de knop gebroken". Het is niet meer te koop. Hebt u er belangstelling voor ? U kunt op mijn site, die ik niet veel gebruik, de complete tekst lezen, foto's en door hemzelf gemaakte tekeningen bekijken. U hoeft, op Google bijvoorbeeld, alleen maar het volgende te typen: 'karelsonaardshoekje'. Op de eerste pagina staan links de namen van de verschillende pagina's. Klikken op 'Henno' is voldoende.
