Ik ben Clement, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Clemmekken.
Ik ben een man en woon in Denderleeuw (Belgie) en mijn beroep is Bewaking.
Ik ben geboren op 03/03/1957 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Pc, Wandelen, Film, Theater, Kunst, Koken , Lezen.
Samen rond de kachel...
Mijn mooiste Bloemetje...
Tilly
Amy
Bonnie
Clemmekken
LAAT UW GENEESMIDDEL UW VOEDING ZIJN EN UW VOEDING UW GENEESMIDDEL (Hippocrates) ZELFKENNIS : BEGIN VAN ALLE WIJSHEID
15-01-2006
Turnhout - 1976 - Op het terrein
Drill, Tactiek,Camouflage... het zijn maar een paar van de vele dingen, die nodig zijn om ons landje met succes te verdedigen.En daar hoort natuurlijk ook de veldkeuken bij.. hehe, leuk was anders, in de kazerne zelf was het al niet te vreten maar in het veld werd de "prut " uit kaki-containers, recht in onze "gammel"geserveerd. De afwas gebeurde met een hand vol zand en wie al soep had genuttigd in zijn drinkbeker en achteraf nog koffie luste, moest er de vet-ogen maar bijnemen! Maar kom, die eerste dagen was alles nog nieuw en werd dit alles als een avontuur ervaren, je moest het gewoon eens gedaan hebben en het was leuker dan tegen de slaap vechten in de theorie-lessen.
Wat me van de oefeningen op het terrein ook nog is bijgebleven, is de gasmasker-oefening, we moesten door een grote put waar een traangas granaat was ingeworpen. De kwaliteit was bij alle maskers niet op en top, wie pech had was voor de rest van de dag opgescheept met tranende ogen. Een van de kameraden presteerde het zelfs om zonder filterstuk door de put te lopen, we hebben hem die dag niet meer terug gezien, vanaf die dag was zijn bijnaam: "den bleiter".
Wie als milicien de chauffeursopleiding had gevolgd, kon na de legerdienst het militair rijbewijs omruilen voor een burgerlijk, handig meegenomen dus..... Niettemin was de opleiding niet te onderschatten, sommigen hadden het geluk om na één maand te slagen, maar simpel was dat zeker niet. Er werd gebruik gemaakt van de ford V10 en van Bedford. Dubbel ontkoppellen en de juiste dosis tussengas, waren een must. Als dit niet dadelijk vlotjes gebeurde, werd je uitgescholden tot en met, de rij-instructeurs waren echte "brul-apen". Meer dan één bleuken (ook ik dus) had meermaals de tranen in de ogen aan het einde van zo'n rit. Bij de Bedford had je vooral last met de lange versnellingspook, bij schakelen naar 2é of 4é versnelling botste je keihard tegen de achterkant van de cabine, na een paar dagen had zowat iedereen een pijnlijke elleboog. Als bij de V6( of was het F6?) het tussengas niet in de juiste dosis werd gegeven, lukte het schakelen van geen kanten, de rij-instructeur was dan genoodzaakt om je met beide handen even te helpen, daarna kreeg je als beloning de gebruikelijke lading krachtermen over je heen. Wat de theorievakken betreft, die waren zo saai en monotoon, dat het voor de meesten onders ons onmogelijk was om aandachtig te blijven, laat staan wakker. Maar desondanks werden we tot deftige chauffeurs gevormd,met de nodige technische basis om op het terrein, ons mannetje te staan. En.....dank zij deze "brulapen" werden we beetje bij beetje gehard! , wat voor de rest van onze "term" goed van pas kwam.
Martine De Duffeleer is al meer dan 20 jaar actief als keramiste. Meestal beelden, maar ook potten en schalen zijn geliefde onderwerpen. Na haar humaniora "Sierkunsten", volgde ze les bij Walter Derijcke, aan de Academie van schone kunsten te Liedekerke.
Op 2 februari is het dan zover, vol goede moed aan de opleiding begonnen, vol verwachting voor wat komen zal.
Na de eerste "verzameling" werden we ingedeeld op kamers, ik lig met 19 andere jongens uit West Vlaanderen, Antwerpen en Limburg samen. Blijkt al vlug dat ik als enige Arolsen als toekomstig garnizoen heb, de rest moet naar Brakel en Essentho.
De eerste dagen verlopen hectisch, in de rij staan en aanschuiven voor alles en nog wat, veel "wachten". Inentingen worden aan de "lopende band" gegeven: een lange rij miliciens wordt tegen een hoog tempo door de infermerie gejaagd, tot bij een verpleger met een injectiepistool, die er lustig op los "schiet", alleen als de flacon leeg is zakt het tempo even, eens het "pistool" terug geladen gaat het weer in vliegende vaart, nu in het aids-tijdperk, is dat wel even anders..... De "catering" verdiend ook even de aandacht, op maandag kon je al voorspellen wat er vrijdag op het menu zou staan, bv. maandag kip cury met rijst, gaf gegarandeerd op vrijdag een soepje met een vieze geelgroene kleur en véél rijst, de overige restjes van het maandagmenu, waren al verwerkt in de gerechten van de vorige dagen. Maar kom, erg belangrijk was dat niet, het eten was op maandag ook al niet te vreten! Al gauw vormde "onze kamer" een hechte groep, toch verbazend hoe snel mensen mekaar steunen, vooral in uitzonderlijke omstandigheden, wat wil je, achtien jaar, van huis weg, in een nieuwe, niet vriendelijke omgeving, dan kan je best wat vrienden hebben en geloof me, dat gevoel van vriendschap en samenhorigheid, herinner ik me alsof het gisteren was.
14e CIE GENIE - Kazerne OLT ANTOINE - AROLSEN - 1976
Januari 1976: één van de gelukkigen die als achtienjarige, ons vaderlandje mocht verdedigen in het verre Duitsland. Stamnummer: 76 -- 03027 2 Februari 1976: gepakt en gezakt de poort van kazerne Majoor Blairon te Turnhout binnen gewandeld, met slechts één wetenschap: hier gaan ze een man van me maken!! Begin april 1976: na een opleiding als chauffeur met den "DVT" naar Arolsen, waar me zeven maanden van "schacht tot "super" wachten. Nu, 30 jaar later, is het moment gekomen om even terug te gaan naar een periode, die me zonder twijfel, mee gevormd heeft tot de persoon die ik nu ben. Beste Bloggers, de bedoeling is dat er vanaf nu regelmatig een bijdrage over die toch wel prachtige tijden, op deze blog te vinden zal zijn.
Een goed einde... Een mooi begin... Een jaar volkomen naar jullie zin. Gezondheid en veel geluk, zo kan 2006 niet meer stuk! Beste wensen voor het nieuwe jaar!!!
Ik ben Clement, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Clemmekken.
