04/05/'07 Ranst (2520)

Els Clottemans, verdachte van de moord op de 37-jarige parachutiste Els Van Doren, blijft haar onschuld volhouden in een brief die via haar advocaat op de redactie van deze krant is terechtgekomen.

De jonge vrouw zit sinds 17 januari achter de tralies van de gevangenis van Hasselt. Het Tongerse gerecht verdenkt haar van zowel de hoofd- als de reserveparachute van Els Van Doren te hebben gesaboteerd. Een driehoeksrelatie zou aan de basis van het drama hebben gelegen. Els Clottemans en Els Van Doren hadden dezelfde minnaar: Marcel S. uit Eindhoven, ook een valschermspringer. Het parket van Tongeren zegt in een reactie “het schrijven te betreuren”en blijft benadrukken dat het onderzoek “een normaal en correct verloop” kent. “Wegens het geheime karakter van het onderzoek kan echter niet ingegaan worden op de beweringen van de verdachte. Het parket kan en wil ook niet via de media in een polemiek treden met de verdachte,”aldus het parket.
“De onderzoeksrechter vertrouwde het onderzoek toe aan een team van leden van onder meer de federale gerechtelijke politie van Tongeren en van de afdeling gedragswetenschappen, psychiaters en psychologen van de federale politie van Brussel. Zij verhoorden de verdachte de voorbije maanden.”

Els Van Doren sprong op zaterdag 18 november samen met Els Clottemans, Marcel S. en nog een andere valmschermspringer vanuit het vliegtuig om in een formatie vanaf 13.000 voet, zo’n 4.000 meter, een vrije val te maken. Els Van Doren stortte wat later neer in een tuin in de Lijsterstraat in Opglabbeek. De verdachte verscheen al herhaaldelijk voor de raadkamer en de kamer van inbeschuldigingstelling in Antwerpen die haar aanhoudingsmandaten telkens verlengden.

De integrale brief van Els Clottemans

Al 3 maand word ik onschuldig aangehouden voor de moord op mijn beste vriendin, Els Van Doren. Zij is ruim 5 maand geleden omgekomen na een dodelijke val met haar parachute. Ik mis Els enorm. Zij was de enige die begreep hoe ik me voelde.
Dit kwam doordat ze zelf wist hoe het is om depressief te zijn en hoe je omgeving hierop reageert. Ze heeft me door verschillende dieptepunten geholpen. Ze was mijn steunpaal. Onze vriendschap betekende veel voor me.

Als ik terugkijk begrijp ikzelf niet hoe ik met haar minnaar iets ben begonnen. De relatie tussen Marcel Somers en mij is door omstandigheden tot stand gekomen. Hij was mijn coach en ik vertrouwde hem. Hij noemde me zijn speciaal freeflyproject (freefly is een discipline in de parawereld). Maar het ging verder dan alleen dat project. Marcel heeft misbruik gemaakt van zijn positie als coach en mijn gemoedstoestand. Ik voelde me bijzonder door de aandacht die hij gaf. Welke 21-jarige zou het niet leuk vinden wanneer iemand speciaal voor jou vrijaf nam om naar een pretpark of subtropisch zwembad te gaan?

Hij nam me vaak uit eten en kookte voor mij. Kortom hij verwende en zorgde voor mij.


Ik heb altijd geweten dat ik bij Marcel op de tweede plaats kwam, na zijn nummer 1: Els. Ik heb er nooit een probleem mee gehad omdat ik in mijn ogen en door mijn negatief zelfbeeld niet meer verdiende dan iemands nummer 2 te zijn.

Gedurende het jaar dat ik een affaire met Marcel had, heb ik verscheidene keren een punt achter deze relatie gezet, maar tevergeefs. Marcel was heel volhardend en ik zwak. Vorig jaar heb ik op een andere manier geprobeerd uit de driehoeksrelatie te geraken. In overleg met een aantal vriendinnen heb ik een anonieme brief naar Els gestuurd om haar te doen kiezen tussen haar man en Marcel. Op die manier zou Marcel me laten gaan. Maar Els wou haar dubbelleven blijven behouden. Ik heb erover nagedacht om Els over de relatie tussen Marcel en mij te vertellen, maar ik was bang haar kwijt te spelen.

Nu, na haar dood, heb ik spijt dat ik het nooit verteld heb. We konden over alles praten, behalve over dat grote geheim tussen ons.

In juni vorig jaar heb ik voor de zoveelste keer de relatie met Marcel beëindigd. Een paar weken voor Els haar dood waren we terug bij af. Marcel en ik hebben elkaar toen slechts 3 keer alleen ontmoet. Drie keer te veel vind ik nu.

Ik kan nog steeds niet geloven en begrijpen dat Els vermoord is. Ze was namelijk geliefd door iedereen. Een maand na haar overlijden drong het tot mij door dat Els nooit meer zou terugkomen, dat ze voorgoed weg was. Zelfs wanneer de politie de dader vindt, brengt dit Els niet terug bij ons. Dit was voor mij de druppel die mijn emmer deed overlopen. Ik wil hierin duidelijk zijn: Els haar dood was niet de oorzaak van mijn zelfmoordpoging, maar de druppel te veel. Ik ben ongeveer 7 jaar depressief en dit was niet mijn eerste zelfmoordpoging. Ik werd opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis om mezelf te helpen. Een maand later heeft de politie mij daar weggehaald en aangehouden als hoofdverdachte in mijn vriendins moordzaak omdat we dezelfde minnaar hadden.

Ik heb altijd goed meegewerkt met het onderzoek tot vorige maand. De frustraties stapelen zich bij mij en mijn omgeving op door de manier waarop het onderzoek wordt gevoerd. Daarbij zijn de verhoren emotioneel te zwaar voor mij zonder psychologische begeleiding. In de gevangenis heb ik geen psychische hulp om wat de laatste maanden gebeurd is te verwerken. Ik sta er op bijzondere bewaking, d.w.z. dat ik ‘s nachts elk kwartier gecontroleerd wordt en veel gewekt omdat de cipiers een teken van leven willen zien. Dit maakt het psychisch heel moeilijk voor me.

Ik heb problemen met één van mijn ondervragers. Hij intimideert mij en mijn omgeving voortdurend. Zo dreigt hij mijn moeder op te sluiten wegens smaad aan de politie omdat ze zei dat de politie de verkeerde vast heeft. Of zegt hij tegen vriendinnen die me blijven verdedigen dat hij een hartaanval van hen gaat krijgen. Hij bekritiseert mijn advocaten voortdurend. Dat zijn slechts enkele van zijn spelletjes. Ik heb na mijn eerste weigering van verhoor een brief naar de onderzoeksrechter geschreven om een gesprek aan te vragen, zodat ik die weigering kon verantwoorden en daardoor zou voorkomen het verkeerde signaal te geven. In eerste instantie weigerde hij echter me te zien. Uiteindelijk heeft hij er dan toch nog mee ingestemd om mijn verhaal te aanhoren. Mijn argwaan t.o.v. het politieonderzoek groeit daarnaast verder terwijl de aangevraagde onderzoekshandelingen, door mijn advocaten en mij, niet worden uitgevoerd.

Het e-mailverkeer dat ik vanaf de dag van mijn aanhouding als bewijs aangaf dat de relatie met Marcel geen eenrichtingsverkeer was- in tegenstelling tot wat de politie beweert- was het precies Marcel die steeds aandrong op het hervatten en voortzetten van de relatie - heeft de politie een maand laten liggen zodat mijn adres niet meer toegankelijk was.

Er is al zoveel negatieve en onware informatie in de media verschenen dat ik het nodig vond het hele verhaal te vertellen. Misschien is dit de manier om bij sommige onderzoekers de kop uit het zand te halen.  inShar