Hier komt augustus. Zomer bij zonsondergang. Ah, hoe snel smelt de zomer. En zijn outfit voorbereiden op de herfst, haar toegangskaarten zijn niet nodig. Ze ging weg zonder iets te nemen, en de koningin van de bal zal terugkeren, in brokaat goud, vergetend over de onvastheid van het voetstuk. Maar toch wordt de starfall beloofd. In augustus, mis het niet. Je doet een wens. Om middernacht de tuin in. De zomer beknibbelt niet bij het afscheid, geeft royaal sterren en bloemen, vogeltrillingen van 's nachts tot het ochtendgloren, oogsten van nieuw fruit, licht en inspiratie voor dichters. Iemand heeft het hele jaar door zomer: palmen, jachten, de zon, de zee spettert. Je zegt niet dat ze geluk hebben, jij en ik hadden geluk niet minder. Ze, beroofd van de geneugten van de winter. Alien, zijn verre van ons amusement , ze zijn bang voor koud weer zoals de pest, maar voor ons is geen vorst niet bang. Wees niet bedroefd met de vlucht van vogels, de natuur heeft geen slecht weer. Geniet van frambozenthee in de winter. Delight. De komende lente. Verwacht, blader door de kalender, meng dromen, dromen, tekens. Nieuwjaar, het is januari, februari, nou, en dan is het lente, en, hallo, zomer!
Ik zegen je ... Waar ik me beter voelde onder de sluier van takken, daar was het gemakkelijker om te fluisteren over mijn vreugde. Ik herinner me dat in de rust van het tuinhuisje, waar het geluid van de radio nauwelijks klonk. Let op mijn woorden van liefde. En zodra de maan schigtig scheen. Gezicht verdronken tussen wolken, ze nederig en bescheiden dekmantel voor de schittering van hun leerlingen. De korte schemering, de geur van lelies en vochtige marmeren bank. In de zoete uur van gezegende, al mijn verlangen. Ik zal nooit vergeten, zoals klimop groen mijn hete wangen aangeraakt. Als onze zoete gekreun overhaast wind door de bladeren. Ik vergeet niet hoe zachtaardig, dichtbij. We liepen terug tussen de donkere limoenen, durfden geen blik te verwisselen, beschaamd van stappen om het kraken te verbreken. Terugkeren naar de muziek en dansen, waar de lichten flitsten, waarom blozen we op ons gezicht? We wisten het alleen. En, opnieuw cirkelend in het plezier van de radio. Makkelijk als een geest, als een droom. Zij alleen begreep, welke duisternis blijft me vertellen.
Zoals in de oudeaquarel, berkenschijnen zachtjes en warm, en de donkere pijnbomen zo snel werden oud. Ze zuchten hopeloos hard. In hen rijpen de gevoelens van innerlijke droefheid. Niet alle hooiberg en in de bosjes zijn vervaagd. De zon streelt met zachte stralen. De laatste bloeiwijzen van de aarde. Meer in de weiden patrijzen zijn vetmesting. Afsterving alsem in verweerd gras. En de rook van het vuur is zo aardig zoet. Als een jeugdherinnering, dwalend in mijn hoofd. De schurken van wolken zijn dapper van vrijheid. De menigte van toeschouwers staart de zijkanten. Als de cellen van de natuur gevoelloos worden. De winterslaap gaat tot de lente. Het vertrouwde bos is als een oude tempel van verdriet. Vriendelijk open zonder strijd. En achter zijn vermoeide schouders oh, de echo van het geschreeuw van het lot. Begin van de herfst. De winden zijn nog niet gesneden door de lange doeken, regent warme, vervaagde straaten met zacht licht.
Thuisbasis van de sterren, en de lucht beneden, is de aarde als kind dicht bij hem. In een grote en vreugdevolle Paris. Allemaal dezelfde geheime melancholie.
Avondboulevards zijn lawaaierig, de laatste straal van de dag vervaagde. Overal, overal, alle koppels, koppels, beven van de lippen en onbeschaamdheid van de ogen.
Ik ben hier alleen. Naar kastanje kofferbak lekker en zo lief. En in het hart van huilend vers Rostand = (Frans bioloog) Hoe daar, in het verlaten Vlaanderen.
Parijs in de nacht is mij vreemd en ellendig, de vroegere onzin is hem dierbaarder. Ik ga naar huis, er is een droefheid van viooltjes en een zachtaardig portret van iemand.
Daar ziet iemand er helaas broederlijk uit. Er hangt een zacht profiel aan de muur. Rostand en de martelaar van Reichstadt alles komt in een droom!
In een groot en vreugdevol Parijs droom ik van gras, wolken, en dan lachen, en de schaduwen zijn dichterbij, en de pijn is zo diep als altijd.
Hij ademt gretig en opgewekt de frisse lucht van de velden in.De grijze stoom kookt en brandt van de brandende neusgaten.Hij was vol kracht, trok zich terug in het wild,hinnikte met een luide stem, het paard stormde op,en de voeten van het renpaard galoppeerden.Galopend, glanzend, boog Fury zijn hoof.Langs de wind stuurde hij de zwarte manen in golven weg.<
De lucht ingeblazen herfst, en nog minder de zon scheen,
werd al snel dag.Woods mysterieuze schaduw van
een trieste lawaai ontbloot, lag op het veld de mist,
ganzen luidruchtige caravan werd getrokken naar het zuiden,
het naderen van nogal saai is het tijd.
Het was november.
Laat me niet het verlangen om te leven, doorbreken de muur van het kwaad en vernedering, laat de koele vergetelheid ziel, geef save prachtige momenten. Natuurlijk, het leven is vreugde gierig, maar alleen als we niet in staat om te begrijpen wat ons leven is, helemaal alleen.Niet het gevoel de vreugde van het zijn, niet vreugde geen zon en geen wind, geen rel van kleuren, of het spel van het vuur, de winter, de lente en de herfst en de zomer.En het is noodzakelijk, mensen, om op te merken.Dit alles vult de ziel met kracht.Hoe de natuur het probeert, zodat iedereen zich comfortabel voelt in het leven. We verachten onszelf met moedeloosheid, koesteren niet de goddelijke schepping.Verlangen om te leven, laat me niet in de steek, Stuur me kracht, gezondheid en geduldin dit leven.
Er is noch de kracht noch de tijd om het lot, de steengroeve, te veranderen. Hangend in de laatste bocht, herinner ik me alles. En ik herinner me niets. Het is niet aan mij om te beoordelen wie de schuldige is, wie gelijk heeft, ik pluk de vruchten van mijn fouten. En in dit leven heb ik veel geleerd, ik besefte dat ik niets wist.
Moe, ik heb de hoop verloren. Benaderd door een
donkere melancholie.Een stille hand trilde.
"Ben je hier?" De vallei was verdronken in wanhoop,
in een slaperige droom. Je kwam naar beneden,
raakte me aan en zuchtte.
De dag van vrijheid is morgen voor mij? "
"Ik ben weg, ik blijf tot de ochtend bij je ,
bij de zonsopgang verlaat je je droom,
ik verdwijn zonder een spoor
achter te laten, ik zal alles vergeten,"
Je wordt wakker, wordt weer vrijgelaten. "
Sluit je ogen. En bij u wonen en in de zomer. Laat de warmte door de blinds in de gaten, niet weer te zien, belachelijk,. Alleen maar toekijken hoe de kers schudt de wind om bessen te plukken, blozende helder. Hou van je, en dat om te leven van binnenuit, die afstammen van de bergen trekt mijn aanbreekt in de afgrond van de dag verlaten zomer. Op het station, waar de beloning is met verwachting en niet kus op de lippen in afscheid, maar alleen in stilte begeleid ogen, kuste het hart, niet langer nodig. Sluit je ogen en leven met u in de zomer, en niet aan iedereen vertellen over dit.
En natuurlijk uw leven zal een metgezel zijn, uw geloof en hoop en liefde. Laat iedereen veel geluk en gelukkig zijn, en minder verdriet en angst veel vreugde, fortuin is wispelturig. Gezondheid laat hem je naar de Heer zelf de deeltjes op granen verzamelen, al het goede fruit in dit leven en familie van hun favoriete koninklijk, en verwarm ze heel veel liefde en het leven van ieder van ons voor een moment, worden ze onderverdeeld in goed en kwaad. De rest zal zijn, zoals bedacht door God ...
Bedankt - voor wat je bent.
Bedankt voor de delicate zoetheid.
Bedankt dat je hier bij mij bent, en dat je
soulvolle vreugde hebt.
Bedankt voor het zachte gefluister van de woorden.
Bedankt voor het lachen en de glimlach.
Bedankt voor het luisteren. Dan wijzen op de fout.
Bedankt voor uw zachte handen, voor de stem van
murmurerende en sonore geluiden.
Bedankt voor het ontmoeten van onze manieren,
dat het ijs onder je voeten niet dun is.
Bedankt, voor de vreugde van dieprode lippen.
Laat geen tranen uit de ogen morsen.
Laat de problemen, verdriet en gemeenheid en angst,
met jou zullen ze nooit samenkomen.
Laat het geluk van je naar het raam glimlachen.
Laat de zon schijnen met een straal.
Je zal niet in tranen uitbarsten.
Ik ken het land: daar op de oevers van de eenzame zeespatten. Het is onbewolkt daar de zon schijnt op de verschroeide weiden. Eiken bomen zijn niet te zien, de polder naakt boven de zee alleen.
Met jou waren we vrienden, aangezien jongens vrienden zijn,
we hebben gevochten en gepleit zonder pauze.
Soms kan je gewoon met me opschieten,
en meteen hebben we ruzie.
Weer in een man tegen man gevecht of een schaakpartij.
We begrijpen niet dat de waarden van de aarde ze nooit met zich meedragen. Alleen het goede dat we in onze ziel hebben bewaard, zal voor altijd rijkdom blijven.
Ook al horen we er zo vaak alles over. Wel, wat is er zo moeilijk, dus het was niet te begrijpen? Maar ondanks dit streven we er allemaal naar meer te nemen en minder te geven.
Liefde is: Een onverwachte beloning, ze komt uit het niets, en hebben geen tijd om te zeggen, niet doen! En bespaar jezelf niet van een wonder. Haar schrille aanraking,zijn roekeloze aanval, breekt ze in de adem. Zozeer zelfs, dat het moeilijk is om een uitademing te maken. Een hart, een gewonde vogel, de aanroeping van de geest saai, feit alleen heeft geen zin om te vechten. Immers, er is nog een! En de wereld verandert snel, waar alles onverklaarbaar is, alleen en het is onbetaalbaar, en zij alleen, hield, waar praten ogen,hier in de vingers, muziek attractie, en betekenis in een, naast haar te zijn, en al erin is licht, zonder uitzondering. Schild tegen het gevoel is niet bedekt, liefde scheurt alle vizieren,een zwakte een gelegenheid om je te schamen. Wanneer liefde is alles begonnen? Zij, de universele vergiffenis. Immers, in het leven is er geen meer angstaanjagende dan die van een geliefde, en een bittere gevangenschap van een stille scheiding ...
Dat we op twintigjarige leeftijd niet vergeven. Vanwege wat we lijden op dertig. Dat laat veertig mark over. Dat op vijftig, alleen maar fabels. Wazige regenbogen van kleur. Bang voor zwart, houden van wit. En je gelooft oprecht in Christus. En je denkt na over wat je hebt gedaan.
Dat is alles, julibladeren, door bloeiende velden, voor het aanbreken van de gouden en grenzeloze zeeën. Hij neemt de drukte van warme dagen met hem weg, zodat zijn hart nog vriendelijker wordt met liefde. Juli gaf ons hoop, de kleuren van de regenboogboog, met de sonore wind die de zeilen van mijn dromen ophief. Inderdaad, zoals in juli, wisten we de bittere problemen niet, daarmee brandde de bliksem niet en stroomde er een helder licht. Dat is alles, juli vertrekt, augustus kijkt ons in de ogen, dus de zomer zal nabij de zon zijn om de lucht te vullen. En de eindeloze weg zal opnieuw moeten opschieten, zodat we gelukkige momenten kunnen herhalen.
Vol liefde en heldere, vriendelijke gevoelens, zoals in een draaikolk met mijn hoofd in een droom haast ik me. Ik leer helemaal niet van fouten. En voor de zonden die geluk geven, bekeer ik me niet.
En zo zal ik voor altijd blijven. Met een aparte wereld onder mijn kleren. Met een open hart, met een pure ziel. Een naïef meisje, levende hoop .
Waarschijnlijk zult u het hart niet bevelen of liegen. Het schijnt als een straal van puur licht zichzelf. Als je met je hart liefhebt, betekent dit dat je leeft. En het gebeurt gewoon niet op een andere manier.
Heb geen spijt van wat vergeten is, heb geen spijt van wat er is aangenomen. Er zal iets beters onthuld worden. In dit geloof ondanks alles. Heb geen spijt van dat als je je hele leven een droom hebt gemist. Misschien is het gewoon je gevleugelde engel, zodoende nam hij je ongeluk van je af. Misschien heb je die momenten gemist, waar je glorie kon schijnen. Maar in ruil daarvoor kreeg je een inzicht. En gelukkig kon je gemakkelijk worden. Het lot gaf tenslotte kansen. Beter dan degenen waarvan ze droomden En boodschappers uit de hemel nedergezonden. Voor jezelf weet je dat. Heb geen spijt van het verleden, niet doen! Je leeft beter in het heden. En dan ontvang je een beloning. Geloof dat het beste nog moet komen.
De hele wereld is gevuld met aroma's. Zeekust werd geroken door de zee, weiden met kamille en munt. En zachte klaver van de hooiberg. En ik neem een takje lavendel en droom in stilte. Zij, als een klein nieuws uit de kindertijd, stuurde me naar mij. Met de handen van een bekwame kruidkundige genees alle ziekten: genees oude wonden, en kalmeer en versterk. Ze is nog zoeter van leeftijd. Allemaal omdat ik het me herinner: moeder rook ook haar haar en stapels schoon linnen. Lavendel bloeit in de zomer. En als een optische illusie verspreidt blauwpaarse mist zich over het veld.
In het openbaar in tranen uitbarsten, niet zo verstandig. Ik leef al mijn verdriet alleen: ik dans, zet de achtergrondmuziek aan. Alleen betekent dit niet dat het me geen pijn doet.
Discussieer collectief over je zonden, pronkerig, drink tequila. Ik ben niet geneigd. Ik ben stil en schrijf gedichten.
Alleen dit betekent niet dat ik het heb vergeven. Klim je in de kast, als je weet dat er een skelet is? Hoeveel
waarheden zijn verborgen op de bodem van het glas? Ik glimlach altijd terug naar je, alleen betekent dit niet dat ik me beter voel.
Dit uittreksel. Of het nu een geweldig geschenk is, of gewoon een vloek, op de rand lopen. Zelfs als ik standvastig de slag vasthoud, betekent dit niet dat ik staal ben.
Ah! Heeft ze nooit in de sereniteit van haar gezeten? Nog steeds niet gemist de angst, de tederheid van tederheid. Weet je nog steeds niet van de liefde? Ah! zeker niemand, geluk, niet gevonden, haar vriend?
tot haar hart? wie zou in haar armen branden? in hen is de gelukzaligheid een feest, kalm en gestorven. Nee! Nee! Waar worden getrokken met dunne dromen?
Die vriend, die die heeft gekozen, hij is ergens, hij is, liefde is magie! Heaven! genot! Ontzag! - Jij, nee, niet mijn hart uitgestrekt.
Mijn liefste. We hebben je nonchalant ontmoet,waar de sneeuwstorm sneeuwde,mijn lief, je lachteen liep vriendelijk vooruit. Sneeuw en wind speelden in je haar.En je wangen bevroor. Mijn lief, hoe we verliefd werden,op die koude winterdagen. En boeketten, met bloemen voor het rendez-vous geslepen ik zonder een account voor jou.Mijn lief, hoe kun jegelukkig naar me kijken.Nemen van de waarheid van bovenaf.In het leven voor iedereen een andere rol,mijn lief, wat benje mooi. Dans met mij.Het combineren van ons lot, proberen, Als goede goochelaars, samen.Mijn liefste, we zijn allemaal tegenslagen. Wekeren met je samen in liefde. Niets, dat de weg steil is.Opent weer om de hoek. Mijn liefste, ik weet het, je bent zacht,Je kust me 's avonds.De tijd dat nieuw wetten schrijft,we veranderen ze opnieuw in liefde,mijn lief, hoe geweldig je ook bent,ik heb geleerd om jou te begrijpen.
