De laatste dagen van de voorbijgaande zomer. We krijgen warmte en comfort. De aarde wordt nog steeds verwarmd door de warme zon, maar binnenkort zullen de regens ons overspoelen. Ik kan zelfs niet geloven dat de zomer vertrekt. Wacht, wacht, neem je tijd. In onze geest dwaalt nog steeds warmte, maar een beetje triest van binnen.
De sering kwam tot bloei, geurig met aroma, die de blik vangt met zijn schoonheid. Er is nog een beetje over voor zonsondergang,de dag vertraagd, ga nog niet weg, wacht.Nog steeds niet ademen, niet vergeten, in de lentedagen uit de wereld van ophef. Blijf een tijdje genade, nog steeds niet gevallen bloemen zijn verbluffend. Ik ben nog niet klaar om je te verlaten. In de zonsondergang een gloed van frambozentoon. Laat me tenminste een tijdje in je paars verbijsterende gevangenschap blijven.
Verspreid in september zwaait het gebladerte in de wind. De ochtend komt in zilver, wij scheiden van de zomer. Er is zoveel schoonheid in het bos. Tekent een sprookjesachtige herfst, schilderij in verschillende kleuren van de esp tussen de dennen.
Augustus ruikt naar september. Het is overdag warm en de herfst laat de nacht door. De wind komt door de deuropening en brengt een boeket gedroogde bloemen. Augustus ruikt naar gemaaid gras, hooi en veldvuren. De geur van levend gebladerte sterft weg , en de tuinen worden leeg. Augustus ruikt 's nachts naar frisheid. Je ademt vrijer bij zonsondergang. En de dageraad ontmoet geen hitte, maar blaast zachtjes in de koelte van het raam. De strakheid van jonge noten, appel, granaatappel en vijgen. Augustus ruikt, zodat zelfs zomerse motieven worden uitgesteld.
De laatste zachte warmte. Tot dusver heeft de zomer ons verwend. De lucht is transparant, als glas. Gewassen door regen en wind. Rijen met oude populieren. In het oude park rusten ze uit, en bloembedden helder langs de steegjes. Bloeien op het tapijt, geurig. Een motorschip drijft op de rivier, smaragdgras. En in de komende herfst is het nog steeds erg moeilijk te geloven . ;
In het sneeuwwitte canvas van februari worden de datums geborduurd met een zonnige draad, hier is geluk en de bitterheid van verlies, en de aarde is in de trouwjurk.
In de blootgestelde jaren van februari, de fuzzy fresco's, argumenten en argumenten van gewicht, hier is liefde. En al diegenen die niet zijn.
Ik zal overstromen voor het pictogram een kaars, zich richtend tot degene die hoort. Wie vergeving van boven zal verlenen, zal begrijpen wat ik zal zwijgen.
In de sneeuwwitte omtrek van februari. Gezichten zijn geborduurd met een zonnedraad, zodat we onszelf kunnen herhalen, zodat de aarde verder omcirkelt.
Ik lach bitter als een kromme spiegel moet ik behendig hebben gespeeld: haakjes van neuzen en grijns op oren Net als bij een Venetiaans carnaval! Een ring sluit om me heen, ze pakken me, ze trekken me in een dans. Dus, mijn normale gezicht. Iedereen heeft het waarschijnlijk als masker gebruikt. Vuurwerk, snoep. Maar alles is verkeerd, en de maskers kijken me verwijtend aan, ze gillen dat ik weer uit de pas ben, dat ik op mijn been stap naar mijn partners. Wat moet ik doen rennen, maar snel? Of misschien plezier hebben met hen? Ik hoop onder de maskers van dieren zijn er menselijke gezichten. Allemaal in maskers, pruiken allemaal als één, die fantastisch is, en die literair is. Mijn buurman aan de linkerkant is een trieste harlekijn, de ander is een beul en elke derde is een dwaas. Eén probeerde zichzelf wit te wassen, de ander verbergt zijn gezicht voor publiciteit, en wie niet langer in staat is om zijn gezicht te onderscheiden van een onmisbaar masker. Ik ga de dans in, lachend, maar toch ben ik rusteloos met hen: en wat als iemand een beulmasker wil? - Neemt hij het niet af? Plotseling zal de harlequin voor altijd verdrietig worden, terwijl hij zichzelf bewondert met zijn droevige gezicht. Wat als je je domme look voor de gek houdt. Ja vergeet het normale gezicht. Als een goed persoon niet missen, als een eerlijke gok voor zeker ik. Ze besloten om maskers te dragen om hun gezicht niet te breken op de stenen. Ik ben nog steeds in het mysterie van maskers terecht gekomen, ik ben er zeker van dat mijn analyse accuraat is: en hun onverschilligheid maskeert bescherming tegen spugen en slaan.
Een schaduw viel over de bloembladen. En ten slotte is de laatste dag aangebroken. De roos fluisterde zachtjes: "Ik ga dood, hoewel iemand me water geeft." Maar mensen liepen verder, al merkte ze niet op, haar eens zo prachtige schoonheid. De roos stond lange tijd alleen, alleen de wind trok aan haar lakens. En op de stengel van stekelig en hoop bleef spoedig slechts één piek.
De handen van vrouwen, twee witte vleugels, wat we zijn vernoemd naar hem in de straat, en het leven onder de ruwe en sobere handen van de vrouw houden ons van het kwaad. De handen van een vrouw, jij bent alleen, wat stopt alle grijze dagen op de vakantie van hoop, liefde en succes. De handen van vrouwen als de schoonheid van de Lente Dank u voor mannen geschenk gegeven, het betekent veel voor ons.
De bloemen zijn een heerlijke geur, het houdt genade en kracht en tederheid in. De hele wereld schijnt. Alle lichten schijnen helderder. Laat de schoonheid altijd fragiel is. De bloemen verdorren heel snel, maar alsof de hand van de Heer patronen in onze ziel trekt. Geef vrouwen bloemen, zonder een gelegenheid geef opnieuw.
Ik verwacht van je begrip
en genegenheid. Zodat je opwarmde
en me troostte. Ik leef,
wachtend op het beloofde sprookje,
maar in een sprookje hoefde ik geen dag te leven.
Aanhoudend iets wat we van elkaar verwachten,
naar elkaar toe zonder een stap te zetten.
Gisteren was je klaar om alle vrouwen te omhelzen, vandaag deel je een bed met één in stilte. Gisteren was ik klaar om naar het einde van de wereld te vliegen, vandaag kan je er alleen naar kijken. Het leven is zo kort en dus rent het vooruit. Je weet niet wat morgen zal brengen. Leef vandaag, vang geluk voor een moment, en geniet van alles wat je in je leven hebt bereikt.
Ik hou niet van de winter vanwege het feit dat in elke barst de wind en de vorst hardlopen, voor kleverige sneeuw, voor sneeuwstormen en sneeuwstormen, voor de kou, tot tranen doordringend. Het gebeurt dat de winter plotseling medelijden met ons zal krijgen. Geef een heldere, zonnige dag. En de kerken schijnen met koepels. En de jongen zal glimlachen. Maar vaker wordt alles onaantrekkelijk wegen, straten, lanen en huizen. Ik hou niet van de winter. En dit is ondubbelzinnig. En ik kijk er naar uit als de lente komt.
Het leven wordt gegeven en nemen. U neemt dit warme licht. Ergens gewoon niet, je hebt deze heldere straal van zelfs als hij van achter de wolken. Het geritsel van bladeren en huilen van het kind, regen van de zomer gewichtloos sneeuw. Een rustige huilen en lachen en de liefde die je krijgt. Zelfs als het probleem komt neemt het niet voor altijd. Maar bij ons zal ze zijn, in stilte voor altijd.
Vrouw die je ten koste van alles wilt overnemen. Vernietigt wat onze bestemming heeft verbonden. Minacht je niet om het doel te bereiken, je stak me in het hart van de angel. Je fladdert in de hemelse genoegens van liefde, en ik loop off-road over de weg.
Vervang de palm van je hand, ik zal je vullen met geluk. Er is een bodemloze bron, in de regen, bij onweer en bij slecht weer. Ik zal je vullen met geluk, hoeveel je wilt, het ligt allemaal in jouw macht. Wel, nemen, nemen! Er is geen einde en geen begin. Er zijn geen transversale grenzen, alleen jij ontvangt, glimlacht hartelijk!
En vertel iemand, gewoon een vriendelijk woord, niet verstandig wijs, dit is het fundament van geluk. Heb geen medelijden met glimlachen, heb geen spijt van deelname. En te midden van problemen en fouten, zult u geluk ervaren! Het zal geven, degenen die we willen. En, mensen geluk te geven. Wij gaan gelukkig gelukkig.
aan de vooravond van het wonder, het menselijk hart.
Tot de lente, een klein beetje.
Ruik je de lente?
En elke dag zijn ze duidelijker en dichterbij.
Het ruikt naar teer in een uitgestrekte pijnboom.
Mussen tweeten op het dak.
Nog een winter. Op straat in februari.
En 's avonds wordt het ijzig. En op de hoek
staat een met sneeuw bedekte lantaarn.
Hij droomt van de lente op een sterrennacht.
Maar op de drempel van maart staat al
met een sneeuwstorm, slachting en natte sporen.
Een klein beetje, en het pad zal open zijn.
En de lente zal onder de hemel zweven.
Ga , prachtige lente.
Laat de aarde je adem wekken.
Moge er geluk zijn. De afstand is duidelijk.
En moge drievoudige gezondheid voor iedereen komen.
Februari, februari, ik hou van je.
Voor deze nieuwe dageraad. En voor een plotselinge sneeuwstorm, voor je eerste druppels.
Voor de fragiele vorst op de bomen, voor het uitspansel, steeds blauwer. Wat loopt er langer dan de zon, want deze plotselinge, plotselinge sneeuw.
Dat plotseling alles in een sprookje verandert, En een stap, kraakt ijzig. Voor de wind die plotseling warmer wordt, zal hij warm worden met zijn adem.
Voor de eerste plassen, rinkelende crunch, voor de kant waarin de struik. Ik HOUD van FEBRUARI dat je anders bent. Winter, met een lenteziel.
