Winter geloften zijn koud, lang zal ik wachten op de lente. Liefde in de winter is een korte eeuw. De sneeuw valt stil op de grond. Liefde in de winter is een korte eeuw. De sneeuw valt stil op de grond.
Ze noemden me een tovenares en gaven boeketten. S Nachts, in de volle maan, stelden ze sonnetten samen. Ze smeekten om een samenkomst, ze beloofden alles op hun voeten en hielden hem bij hun schouders, omdat ze verdrietig waren. Ze hebben elkaar verraden voor mijn plezier, ervan overtuigd dat loyaliteit slechts een conventie is. Ze zeiden dat de plas van mijn ogen onvermijdelijk is. En ze baden tot de heilige dat ik zachtaardig zou worden, dat ik mezelf, helemaal mezelf, zonder een spoor zou geven, Heet verzekerd dat liefde zoet zou zijn. En in reactie op mislukkingen, na de vijfde poging. Ze noemden een besmetting. Ze antwoordde met een glimlach. Alle bekentenissen raakten het hart niet aan. Ik heb er maar een nodig de beste ter wereld.
Wiens handen zijn in de winter van alle handen heet? Ze zijn niet bij
degenen die bij de kachels zaten, maar alleen bij degenen diede
brandende sneeuw stevig vasthielden. En op een besneeuwde
weide, en boetseerde een sneeuwpop in de tuin.
Jeugd ... Ouderdom ... Gewoon, vertrouwd ... En ik zou het leven anders indelen: ik zou het in twee delen verdelen, voor wat het zal zijn, en wat het was het leven is tenslotte gemeten, weet je doe het zelf. Wanneer voor jaren, wanneer voor uren. Je kent jezelf: ongeveer vijf of tien jaar. Het gebeurt opwegen tegen. Ik zucht niet: oh, waar ben je, jeugd. Ik zeg niet: ah, al snel ouder. Ik stel de vraag naar het leven en maak me zorgen: wat heb je nog voor me over? Ik herinner me alles wat er gebeurde, ik reviseer eerst het leven, hoe meedogenloos ik leerde. Welke gaven ik soms gaf? Ik kende geluk, kende geen vrede, ik kende lijden, ik kende geen verveling. Sinds mijn jeugd heeft het me geopenbaard wat de onherleidbaarheid van eeuwige scheiding is. Mijn handen waren mooi, zachtaardig, sterk geworden. Wijd open opende ik mijn hart voor menselijk geluk, menselijk verdriet. Ik glimlachte en huilde met hen, werd wijzer en onverbiddelijk, werd ik zachter, werd ik harder, stopte ik om te liegen en benijd. Jeugd is macht. Ouderdom gelijk aan vermoeidheid. Ik denk dat de kracht in de voorraad is gebleven.
Zoals in een spookachtige witte, boeiende droom, is de maan
verzilverd in de nachtelijke hemel, en de wit-witte tientallen
berken, zijn verpakt in sneeuw, ondergedompeld in dromen.
Schenk ik deze roos aan jou.
Hij zat bij het raam en keek in stilte, vanwege hun eigen en anderen, het onthouden van een. En het leek erop dat de regen achter het glas te herhalen kon je niet, niet terug te komen, je hebt het verloren. Hij zat en gerookt, en aan de slapen verslaan bloed. Wat het leven is verdwenen, degene wiens naam is liefde in de transcendentale wereld, in het licht berken dromen, niet iets te zeggen, ooit, en serieus de leegte werd weerspiegeld in de ogen van de kaarsen werd stil brand, zelfs huilen, niet huilen. Een sigaret in haar hand as is een lange tijd geworden. is het levend of dood? Maar maakt het uit ?
Wat gelukzaligheid die sneeuw schijnen, de koude sterker, en in de ochtend motregen, dat wilde en zachtjes mousserende folie op elke hoek en in de etalage.
De hele dag vliegen er vlokken natte sneeuw. En hoe zit het met ons in de wereld? En wat willen we zelf van de wereld? En waar vliegen we door dikke vlokken? Waar wachten ze ons op en waar zwaaien ze met hun handen? Sneeuwvlokken vliegen over het pad, over de rivier. Waar is de limiet? Waar is rust, vrede en comfort? Vlokken natte sneeuw scharrelen en rennen weg.
Wanneer de liefde verdwijnt, bijna geruisloos, smeltend als rook van het vuur van gisteren, zal de wereld weer eenvoudig worden, zul je weer intelligent worden. Vijftien keer slimmer dan gisteren. De gebruikelijke foto's verschijnen buiten het raam en, zoals altijd, zal de mond vol zorgen zijn, en de wind zal fris zijn, en in plaats van nicotine zal er natuurlijke zuurstof in zitten. Wanneer liefde weggaat, zullen de bladeren bloeien. En de winter zal worden vergeten in de vlam van de lente. Maar je zult niet één enkele lijn in de hele lente uit een heel wijs brein persen . Als liefde weggaat, zal alles heel aardig en zelfs goed zijn, omdat het niet jouw schuld is, dat er geen sterkere kracht is op de hele aarde, en zwakte zwakker is dan zij. Wanneer de liefde weggaat, ga je, opnieuw weer aan het werk. Begrijpen dat je moet leven met je hoofd. Dat het bloed nog steeds loopt, dat de armen en benen intact zijn. Dat je vreemd genoeg nog leeft. Dat er niets inde weg zit om in het zadel te zitten, omdat de twee vleugels van het paard zijn verdord, dat het toch echt groot is. Het was echt geweldig.
Het is triest. Geestelijke marteling. Het hart is gekweld en verscheurd, tijd saai klinkt ik zucht niet. Ga liggen, en de bittere gedachte. Wordt niet gek. Mijn hoofd tolt van het geluid. Hoe kan ik, en mijn eigen hart wegkwijnen. Er is niemand die troost biedt. Je looptnauwelijks te ademen. Donker en wild rond. Deel! Waarom ben je gegeven? Het hoofd kan nergens neigen, het leven is bitter en arm, het is moeilijk om zonder geluk te leven.
Hoe belangrijk het is om te beseffen dat je nog steeds leeft, houd je niet vast aan de lijn van het leven. De moeilijkste strijd is tenslotte altijd met jezelf, overwin jezelf en wees niet bang om te veranderen. Laat het soms lijken dat dag na dag het donkerder is, welke wolken het lot volgen en gelukkig, niet om terug te keren, overwin jezelf met een wig van kraanvogels. Probeer naar het blauw van de hemel te gaan, als een eeuwigheid, om een duik te nemen. Scribble genade daar en heilig je geest. Per slot van rekening moet elke nieuwe dag ermee vervuld zijn. Laat het niet worden gegeven om de wegen van de Heer te begrijpen. Overwin jezelf en wees niet bang om te veranderen
Geen blad, geen grassprietje. Onze tuin is stil geworden. Slechts één kerstboom leuk en groen. Het is te zien,ze is niet bang voor vorst, het is duidelijk dat ze dapper is.
Omatje lief ...
Van hart tot hart, een dunne draad. Raak een touwtje aan, en je kunt luisteren. Om zoveel te houden van stoppen met liefhebben. Als je je realiseert dat het beter voor haar zal zijn .
Verzamel jezelf in één handvol, houd vast en geloof in het wonder van terugkeer. Heb zoveel liefde om alles te vergeven en vraag haar om vergeving voor jezelf.
En om te zien hoe een dunne draad in de borst slaat, levenloos hangt. Om zoveel van te houden om te blijven leven, wanneer er geen kracht of gevoel voor is.
Ik vind het leuk dat je ziek bent niet door mij, ik vind het leuk dat ik ziek ben niet door jou, dat een zware aarde bal nooit zal niet wegzwemmen onder onze voeten.
Ik vind het leuk dat je grappig kunt zijn. Los, en niet met woorden spelen, en niet blozen met een verstikkende golf. Lichtjes aanraken van je mouwen.
Ik hou ook van het feit dat je bij me bent. Stil de ander zacht, lees me niet weg in het hellevuur. Verbrand je voor het feit dat ik je niet kus.
Dank u en uw hart en hand voor het feit dat u mij bent, uzelf niet kennen. Dus liefde: voor mijn nachtelijke rust, voor de zeldzaamheid van vergaderingen met zonsonderganguren.
Voor onze niet-festiviteiten onder de maan. Voor de zon, niet boven onze hoofden. Voor het feit dat je ziek bent, helaas! niet door mij, voor het feit dat ik ziek ben, helaas! niet door jou!
Voor iedereen die luistert met een gevoelig oor. Zo ontoegankelijk! Zo zacht. Ze was het gezicht en de geest in alles en prinses.
Ze leken allemaal vreemd grof tegen haar: haar ogen verstopt in de schaduw van de hoeken. Ze krulde haar lippen zonder woorden, en 's nachts huilde ze zonder woorden.
Donker aan het worden, de dageraad aan de hemel was zwak, het enorme verdonkerde. Ze droomde van roze kleuren in de schaduw van de verspreidende platanen.
Ah, wie houdt niet van de eerste sneeuw. In de bevroren rivierbeddingen van stille rivieren. In de velden, in de dorpen en in het bos. Enigszins zoemend in de wind.
Laat me geen noodzaak worden. Wees niet wennen aan mij. Kom op leven. We genieten van tijd met de naam leven. Niet wennen. omdat alles op een dag zal eindigen. verveeld raken en de goden lastig vallen. Ze zullen het beu zijn om de profetieën te
maken die op ons zijn geïnspireerd. Laat me geen lucht worden, laat me geen water van het leven worden. Er zal een moment komen waarop onze wereld met een slordige slag zal instorten met een ongeremde golf. Niet wennen, het paradijs zal overstroomd worden. Niet genoeg lucht. Niet wennen aan.
Kijk, jongens, alles is bedekt met watten. En in het antwoord was er een lach. Dit was de eerste sneeuw. Dit is helemaal geen sneeuwbal, de kerstman poetste zijn tanden en strooide het poeder weg.
Dit stuk van de kalender lijkt om een of andere reden speciaal te zijn. Vierentwintig december. De dag wordt voor een minuut toegevoegd. Gisteren kneep de zon nog steeds dicht. Ja alsof het allemaal opgeblazen was. En opeens glimlachte ze. En de dag is nu, zeven uur en één minuut. Een minuutje welnu, wat geeft ze daar. En het licht is veel meer hagelslag. Maar deze minuut is een zonnewende. De eerste, vrolijke straal van het leven. Volgens de boeken van vroeger is het Kerstmis. Het zij zo. Maar voor ons is Kerstmis niet dit, er is een betere triomf, de zomer is ontstaan in de koude winter. En laat daar overal vorst en sneeuw zijn, maar de duisternis is al in de war, terugtrekken. Onthoud tenslotte met u, man, dat is gewoon de manier waarop het soms gebeurt. Onthoud hoe hard u de ziekte of melancholie overleefde, dat de bodemloze zee, een geliefde verloor, de ineenstorting van een droom kortom: groot, groot verdriet. Het leek erop dat leven noch ademen onmogelijk is, dat de duisternis voor altijd in je hart zal vallen. Wat eindigde in vreugde, gelach, vrienden. En mijn hart werd zwarter dan roet. Maar de tijd, zeggen ze, met een reden, de rivier, en ga niet twee keer dezelfde rivier binnen. En het maakt niet uit hoe diep je wond is. En het maakt niet uit hoe gekweld je verlangt, maar onthoud, onthoud hoe je eens plotseling, luisterend naar muziek, opnieuw geleerd, ik zag hoe eenden over een rivier renden. En voor een kort moment. Plotseling glimlachte hij om een grapje. Laat de wereld nog steeds zo klein zijn als een hut. Het verdriet is niet verdwenen en is nog niet voorbij. En toch heeft de duisternis het hart beroerd. Dag werd voor een minuut toegevoegd. En heb je ooit ware liefde leren kennen, maar ongelukkig, ten eerste, grote, eerste mooie, dan, als een zweep, beledigend en bedrieglijk. Zodanig dat het beter is om niet te onthouden. En er was geen belediging om te wassen of meten. Alles leek vals te zijn, duisternis en licht. Die eerlijke mensen zijn niet langer in de wereld. En je kunt niet meer liefhebben of vertrouwen. En alle passies leken een spel, iedereen leeft rond voor zichzelf, en degenen die schreeuwen over liefde en geluk. Of ze breken of liegen! En toch leeft het verlangen niet naar het graf. Er is wijsheid in het leven en zijn eigen reden. Per slot van rekening wordt een persoon niet geboren , voor boosaardigheid hij wordt voorgoed in de wereld geboren, weet je nog hoe je plotseling licht werd wakker? Nee, de pijn ging niet over, verdween niet, nee. Maar je stak plotseling de hand naar de mensen, ik wendde me niet af van een vriendelijke glimlach, en op de een of andere manier keek ik warm terug. Nee, nee, onthoud, kijk niet verdrietig, wees niet bang, wees niet bang voor niets. Dit is in je hart op vierentwintig december. Je voelt: problemen gaan weg. Hart klopt lichtjes met saluut. De langste nacht is voorbij, de dag is een minuut langer geworden.
Het schip zonk zonder chips, de koning danste in de raad. De boer sloeg de dorsvlegel niet uit. Romeo kwam niet naar Juliet, de clown schoot zichzelf bij zonsopgang, de leiders (" politicie") luistert enkel naar het fortuin.
Kijk, jongens, alles is bedekt met watten. En in het antwoord was er een lach. Dit was de eerste sneeuw. Dit is helemaal geen sneeuwbal, de kerstman poetste zijn tanden en strooide het poeder weg.
Dit stuk van de kalender lijkt om een of andere reden speciaal te zijn. Vierentwintig december. De dag wordt voor een minuut toegevoegd. Gisteren kneep de zon nog steeds dicht. Ja alsof het allemaal opgeblazen was. En opeens glimlachte ze. En de dag is nu, zeven uur en één minuut. Een minuutje welnu, wat geeft ze daar En het licht is veel meer hagelslag. Maar deze minuut is een zonnewende. De eerste, vrolijke straal van het leven. Volgens de boeken van vroeger is het Kerstmis. Het zij zo. Maar voor ons is Kerstmis niet dit, er is een betere triomf, de zomer is ontstaan in de koude winter. En laat daar overal vorst en sneeuw zijn, maar de duisternis is al in de war, terugtrekken. Onthoud tenslotte met u, man, dat is gewoon de manier waarop het soms gebeurt. Onthoud hoe hard u de ziekte of melancholie overleefde, dat de bodemloze zee, een geliefde verloor, de ineenstorting van een droom kortom: groot, groot verdriet. Het leek erop dat leven noch ademen onmogelijk is, dat de duisternis voor altijd in je hart zal vallen. Wat eindigde in vreugde, gelach, vrienden. En mijn hart werd zwarter dan roet. Maar de tijd, zeggen ze, met een reden, de rivier, en ga niet twee keer dezelfde rivier binnen. En het maakt niet uit hoe diep je wond is. En het maakt niet uit hoe gekweld je verlangt, maar onthoud, onthoud hoe je eens plotseling, luisterend naar muziek, opnieuw geleerd, ik zag hoe eenden over een rivier renden. En voor een kort moment. Plotseling glimlachte hij om een grapje. Laat de wereld nog steeds zo klein zijn als een hut. Het verdriet is niet verdwenen en is nog niet voorbij. En toch heeft de duisternis het hart beroerd. Dag werd voor een minuut toegevoegd. En heb je ooit ware liefde leren kennen, maar ongelukkig, ten eerste, grote, eerste mooie, dan, als een zweep, beledigend en bedrieglijk. Zodanig dat het beter is om niet te onthouden. En er was geen belediging om te wassen of meten. Alles leek vals te zijn, duisternis en licht. Die eerlijke mensen zijn niet langer in de wereld. En je kunt niet meer liefhebben of vertrouwen. En alle passies leken een spel, iedereen leeft rond voor zichzelf, en degenen die schreeuwen over liefde en geluk. Of ze breken of liegen! En toch leeft het verlangen niet naar het graf. Er is wijsheid in het leven en zijn eigen reden. Per slot van rekening wordt een persoon niet geboren , voor boosaardigheid hij wordt voorgoed in de wereld geboren, weet je nog hoe je plotseling licht werd wakker? Nee, de pijn ging niet over, verdween niet, nee. Maar je stak plotseling de hand naar de mensen, ik wendde me niet af van een vriendelijke glimlach, en op de een of andere manier keek ik warm terug. Nee, nee, onthoud, kijk niet verdrietig, wees niet bang, wees niet bang voor niets. Dit is in je hart op vierentwintig december. Je voelt: problemen gaan weg. Hart klopt lichtjes met saluut. De langste nacht is voorbij, de dag is een minuut langer geworden.
'S Nachts woedde de storm, en met de dageraad in het dorp, op de vijvers, in de verlaten tuin, werd de eerste sneeuw geboren.
Ik vraag je liefde niet. Ze is nu op een veilige plek. Geloof dat ik je bruid geen jaloerse brieven schrijf. Maar neem de wijze raad, laat haar mijn gedichten lezen, laat haar mijn portretten houden, tenslotte, zijn ze zo vriendelijk. En deze kleine dwazen hebben meer bewustzijn nodig vol met overwinning, dan vriendschap helder gesprek en de herinnering aan de eerste tedere dagen. Wanneer het geluk van centen u zult leven met een dierbare vriend. En voor de verzadigde ziel. Alles zal zo snel tegelijk zijn. Kom in mijn plechtige nacht niet. Ik ken jou niet. En hoe kan ik u helpen? Van geluk, ik genees niet.
Zeg vaak de woorden, zachtaardig, vriendelijk, aanhankelijk. Dan zal de ziel bloeien. En het leven zal een sprookje worden. Geef mensen goed, geef en aarzel niet, laat het licht zijn, vaker lachen vrienden.
In het oude park van het ziekenhuisgebouw, bakstenen eenvoudige gebouwen. Jammer dat ik niet heb leren bidden, en het is bitter dat ik niet in wonderen geloof. En buiten het raam van mijn kamer is de herfst,
het gebladerte dat binnenkort is gestorven om in de sneeuw te zijn. Ik ben in de war, niet gefocust, ik kan geen helemaal onrecht accepteren. Wat ben ik nu voor het lot van de mensen, waar gaan ze heen en hoe eindigen ze de eeuw?
Hoe de natuur recht sterft, hoe iemand sterft. Hier is het mij gegeven om weg te gaan en op te lossen. Vaarwel, geuren en stemmen, kleuren en geluiden, lieve gezichten, eenvoudige bakstenen gebouwen.
Mijn buurman is niet slimmer, hij heeft een Lexus en drinkt Chablis. In zijn appartement aan de muur van de originele Picasso. Maar gisteren, een teef, overgoot zijn hond met kokend water. Omdat hij urineer op het wiel om te plassen . Ik vocht tegen de arme kerel, veranderde de kraag en geloof, geloof niet, de hond ligt nu op mijn bed en lik aan zijn zij, hij gromt naar me en kijkt met een somber oog naar de deur, omdat ik niemand ben, maar de eigenaar is God. Vergeef ons, Here, we weten niet wat we doen. In mijn hart is het slecht, zoals na mijn eigen begrafenis. Het derde Rome brandt met een rokerige reclamegloed. En de buurman brandt uit, alsof met opzet de naam Nero is. Maar het was Rud, maar de naam in het paspoort was geknepen, en vliegt naar Nice, als een VIP-persoon, en naar Hurghada, in Egypte hij heeft een bank waar oude vrouwen hun posts bewaren precies goed om honderd keer per jaar naar het buitenland te trekken . De hond viel in slaap, moe van het wachten op "God", maar ik ben niet gelukkig. Ik zal de patiënt behandelen en op jacht gaan naar de Ardennen. We maken nog steeds vrienden, we zijn zoals mijn arme broeder, ik heb ook mijn eigen God en zit ook in mijn zetel.
Uw naam op de witte sneeuw, een weerspiegeling van crystal geluk.
Gewichtsloze sneeuwvlokken vliegen als engelveren vande vleugels.
In elke letter van de zonnestralen. De immense hemel communie.
En het sprookje, winter oneindig schoon en helder.
Bedankt, Heer, voor alles. Wat ik in het leven heb geleerd. Voor een golf van emoties en warmte. Dat verwarmde de ziel. Voor het hele lastige moeilijke pad, voor al mijn valpartijen, zijn de plotselinge inzichten de essentie, voor de nieuwe kans op geboorte. Over de goede schouder van vrienden. Verspreid over de hele wereld. Favoriete liefhebbende kinderen, wiens leven ik opwarmde. Voor alles waar ik doorheen moest gaan. En mijn hart werd niet koud. Omdat er een plaats was voor alles wat is en was.
Is het niet ouderdom, ik weet het niet, ik weet het niet vermoeidheid kan zijn, grijze zielen, maar het trekt me naar een ver land, waar de lucht zacht is en de golf helderder is. Ik wil een warm en blauw, tropisch fruit en grote bloemen, en rinkelende liedjes en sonore woorden, en dromen zonder grenzen en gevoelens zonder boeien. Ik hou van het noorden, ik ben verwant aan het verlangen naar zijn mooie velden en meren. Maar er is iets met me aan de hand, maar zoiets heeft mijn ogen gezien, dat er geen vrede voor mij is, dat er geen vergetelheid is. Mijn ontwaakte inspiratie. Naar de straling van een andere, de onbekende dag.
De dag is gekomen. En opeens werd het donker. Licht verlicht. We kijken uit het raam. Sneeuw wordt wit-wit. Waarom is het zo donker? Voor wie zing je, sneeuwstorm, in zilveren hoorns?
Waar ik hem zag herinner ik me met grote moeite. Alleen wie, eerlijk gezegd, is dit allemaal nodig? Daar, in de buitenwijken, staat een eenzaam huis In doodse stilte, in de diepten van een kleine tuin.
Dus het is eindeloos in herinnering getrokken, hij is zwart geworden, gewikkeld in klimop, als een cocon. Erg ellendig. En vanuit de gevel vanuit zijn gezicht De lege oogkassen van de ramen kijken in mijn hart.
Door dezelfde fijne grens tussen leven en dood. U begrijpt het: het was hetzelfde. Het was iets. Daarin woonde iemand, bewaterde geranium op het raam, schilderde de veranda, wachtte op zaterdag voor de lunch.
Er woonde iemand in. Hij woonde en het huis hij ademde en zong. Hij was groot en warm, belde als de zomer. Het glas scheen en het licht was rouge en zong: in elk raam een stuk van dat licht.
Alleen de eigenaar verdween en het licht stierf weg. Dag na dag werd het zwakker en smaller. Hoe sterven huizen? Zoals ieder van ons als hij weet dat niemand hem nodig heeft.
Oh, de vorst is boos: een tak bedekt met sneeuw, grijpt naar de neus, prikt in tranen. De kinderen zijn niet bang, op ski's en sleeën rijden ze, ze spotten met de vrieskou.
Ze ruikt slechts af en toe naar parfum. Steeds vaker tabaksrook. Hoe meer ik haar vervloek met verzen, hoe meer ze geliefd wordt. En ze hoeft me alleen maar te vertellen dat om acht uur onze vergadering gepland is. Ik als een gek door de straten ren. Herfst. En daar. Er is een avond in juli. Het zal laat worden, en misschien zal het ergens tussen blijven staan, en dus om te kijken hoe de trams lege hoopwagens in de rijtuigen brengen. En de meisjes, de avondlucht ademen, reiken, glimlachen, voorbij. Als ze zoete parfum ruiken, heb ik niet genoeg rook.
