Beste vriend, verder gegaan dan de zee. Hier is een roos voor jou, ernaar reiken. Beste vriend, die de meeste, de duurste van de schatten van de aarde nam.
Ik ben bedrogen en ik ben beroofd. Er is geen letter of ring om te onthouden. Zoals ik me herinner de kleinste depressie. Verrast, voor altijd gezicht.
Als ik me herinnerde vragen en dichter look, neem een kijkje uitnodigend, en de glimlach van de grote afstand. Dying seculiere vleierij.
Beste vriend, gegaan naar het eeuwige zwemmen. Verse heuvel tussen andere heuvels. Bid voor mij in de paradijshaven, om andere zeilers te vermijden.
Ik ging niet door één, veel verschillende wegen, ik liep over de afgrond, vergat het risico, ik leerde dat de wereld zowel mooi als stoer is, en dat geluk geen garantiebewijs ontvangt. Ik brandde in de vuren van slapeloze nachten, ik bevroor brokken van twijfel en pijn. Vergrendelde zichzelf op in honderdduizend sleutels. En opnieuw met de dageraad vrijgelaten. Ik hield mezelf voor dat de ziel was gestorven, dat er geen sprankje verlangen in me was , dat ik een glaskast voor mezelf zou bouwen, uit de fragmenten van mijn verwachtingen die waren verbroken. En ik zal bloemen rond haar muren planten. Laat hen mijn rusteloze ziel genezen. En opstandige dromen en waanzin van een droom. Mijn kristallen vrede zal nooit worden verbroken. Nadat ik heb geleerd hoe ik met mezelf in harmonie kan leven, heb ik eenzaamheid met een sjaal om mijn schouders geslagen. Ga langzaam naar de wereld van gebroken illusies, check, misschien geneest de tijd echt ...
De storm verduistert de lucht, wervelende sneeuwwendingen. Dat zij, als een beest, zal huilen. Dat zij als een kind zal huilen. Dan op het dak van een vervallen huis en plotseling een roffel van stro maken. Als een late reiziger, zullen wij op het raam kloppen. Onze vervallen huis en verdrietig en donker. Wat ben je, mijn oude vrouw, viel hij stil bij het raam? Of stormen die je huilen, mijn vriend, moe, of dommelen onder het geroezemoes van zijn spil?Laten we drinken, vriendelijke vriend van mijn arme jeugd.
Laten we drinken van verdriet, waar is de mok? Het hart wordt leuker. Zing een lied voor me, je leefde van de zee. Zing een lied andere kant voor me, zoals een meisje s' ochtends voor water kwam. De storm verduistert de lucht, wervelende sneeuwwendingen. Dat ze, als
een beest, zal huilen, dat als kind zal huilen. Laten we drinken, vriendelijke van mijn arme jeugd, laten we drinken van verdriet:waar is de vriendbeker? Het hart wordt leuker.
Laat iemand het leven vervloeken vanwege mislukking. Mislukt, niet geschonken, niet gered. Maar brengt me vreugde, ik huil niet. Dank haar voor jou, mijn vrienden!
Uit je warme woorden zal de hart ontdooien, je schouder in de problemen brengen, het is gemakkelijk om te leven als een persoon wiens hart heet is je vriend wordt.
Zo heet dat het vuur niet nodig is je kunt je hart verwarmen. Bedankt, vrienden, omdat je vrienden bent. Bedankt voor het hebben van een hart!
Christus is opgestaan! Christus is opgestaan! De zon schijnt uit de hemel. Een donker bos is al groen geworden. Christus is echt opgestaan! De lente is gekomen, het is tijd voor wonderen, een lente mompelt, Christus is opgestaan! Er zijn geen lichtere woorden in de wereld. "Echt Christus is opgestaan!"
Zoon, neem me mee voor Pasen? Ik ben zo moe van de geur van medicijnen. Rond reparaties gieten bouwers verf, papieren ondertekenen het allemaal zonder de beproevingen. Je moet naar Marie in het graf, al het derde jaar dat ik niet bij haar was. Dan de dag, dag na dag verlies ik mijn kracht, en de kraai zal spoedig beginnen te draaien. Maak je geen zorgen, ik ga in de gang gaan liggen, ik ben maar twee dagen thuis. Ik zal zelf de krant ondertekenen bij de hoofdarts, zoon! Neem mij met Pasen ?! Alleen in de zaal was iedereen al lang geleden weggehaald. Als een uil zit ik de hele dag aan het raam. Alle kinderen zijn al weggegeven, er is niemand, er is een complete stilte. Met een zucht keek Jo uit het raam: er is een hemelsblauw en een zwerm wolken. Iemands kat vluchtte naar de cateringafdeling. Hij is niet klaar om zijn vader zo op te halen. Maar hij zei hardop dat hij zelf morgen zou bellen en waar hij hem moest nemen. Zal zich wassen in de badkamer, in een schone jurk, Skip-dag, het is niets. Toen hij thuiskwam, zei hij tegen zijn vrouw dat hij de Alex naar huis wilde brengen. Hij dacht erover na, op de een of andere manier op zijn gemak, hij trouwens, maar mijn lieve vader. Vrouw springt uit de stoel sprong , zeggende dat het huis van hem psychiatrisch ziekenhuis. Het probleem met de aankomst voor altijd gesloten, snel verspreid op plaatsen. De dag verstreek als een vogel, onopgemerkt, verre familieleden kwamen naar mijn vrouw. En alle problemen worden meegenomen, zoals de wind, overal zijn alleen toast, gelach en gebabbel. De zon ging achter een ziekenhuisplein staan, de oude man keek hem alleen uit het raam. Een zoon zal arriveren, geloofde er vast in, waarschijnlijk in het verkeer, om ver te reizen. Hij glimlachte en maakte blijkbaar plannen. Ga zwijgend zitten op het graf. Voorwonden zijn heel lang genezen, maar er was er maar één in de douche. Een verpleegster keerde hem terug, dat ze hem theepap bracht. Irma voor de vakantie gebakken kok, Jef hij is één, het betekent één. En wat voor jou op vakantie nam je niet weg? De dokter ondertekende alle papieren aan zijn zoon. Die week werd alles aan hem gegeven, het hoofd gaf zijn toestemming. De oude man zweeg en huilde stilletjes, in de wijk donker en helemaal leeg. Vergeten en gegooid zoals die hond, hij werd zijn eigen zoon, als een vreemdeling. Een vakantie vloog, gasten vlogen weg , de zoon opgevuld en naar zijn vader gereden. Weekend vloog als een kogel. Hij klom de trap op naar de vloer, liepen echo van zijn stappen. Ik was bang om ruzie te maken met mijn vrouw, ik stond klaar om lang te antwoorden. De matras is opgerold, wat maakt het uit? Het bed van vader was gapend van leegte. Er moet een reden zijn, waar ben je ernstig ziek geworden? Zonder de benen te voelen rende hij naar de verpleegster. De hartaanval is uitgebreid, het is geen geheim. Familieleden zijn het blijkbaar vergeten in het park, ik heb gewacht, ik was ongerust, dat is het hele antwoord. Hij stierf rustig bij het raam 's nachts. We konden hem gewoon niet redden. Onze wereld vandaag, gewoon gek, hij gebruikte de hitte en een beetje liefde.
Ze is geen engel, maar ze verduistert. Het licht is wit met haar schoonheid. Ze is geen demon, maar ze maakt bang. Met haar passie, het beeld van een heilige. Ze ziet eruit als een godin, ook gevaarlijk en lief. Ze is een verwijt aan elke dag die zonder jou was. Ze is een fatale schoonheid, ze is niet mooier in de wereld. Haar glimlach is onaards, Heart steelt tot het einde van de jaren.
Er zijn maar weinig van zulke mensen in het leven, op wie je je ziel kunt vertrouwen, die elke dag betrouwbaarder en dierbaarder is en elk jaar meer en meer nodig is. Er zijn er maar weinig met wie je jezelf kunt zijn. Tot het gebaar, voor de beweging, voor de blik. Met wie elke ademhaling vol vertrouwen eenvoudig is. Alleen omdat deze persoon in de buurt is. Weinig handen die zich uitstrekken in moeilijkheden. En hun hulp aanbieden. Er zijn er maar weinigen die u zowel 's middags als' s morgens en om middernacht herinneren .
Laten we de passie-dans dansen. Hand in hand, heup tot heup. Onderbreek het spel plotseling, geloof me, is niet langer in onze macht.
Een spel op het lemmet van een mes. Een spel op de rand van een dolk. Waar het beefde met een stemvork. In je ziel, mijn ziel.
De boog zal het touw zachtjes raken, en de tijd zal beginnen. En geluk kreunt en zoete kreet, en lippen in je handpalm.
Voltooiing van een natuurlijke oude act. In de magische wereld zullen we de deur openen, waar het hart, knuffelend naar het hart, het ritme controleert, de beat binnengaat.
Oh, de wilg is helemaal pluizig. Nogmaals, geurige lente. Wolken razen rond, warmte verlicht, en boeiende dromen vragen opnieuw naar de ziel . Overal ziet een gevarieerd beeld er druk uit, luidruchtig in een menigte van ijdele mensen, blij voor ietseen soort geheime dorst. Een droom is roodgloeiend en de lente stroomt over elke ziel .
Hallo mijn lieve lente! In het hart, en plezier, en vreugde. En in de enorme warme stilte. Wat heeft de ziel nog meer nodig voor geluk? Tot ziens winter verdriet. Vreugde is tijd om wakker te worden. Het spijt me niet om afscheid van u te nemen. Ik wil me graag in de bloei storten.
Weet je hoe tederheid ontwaakt, hoe iets plotseling begint te groeien in de ziel , sereniteit bloeit op een bloem op je lippen, wat je lang opgesloten hebt gehouden ... Loopt langs het oppervlak van de huid in een briesje, kriebelt in de neus en knijpt in de ogen, elke zenuw voor jou en de spier in je borst, gealarmeerd, en aangename warmte in je handen verspreiden. En het maakt niet uit op welke tederheid reageert, voor een kind in een kinderwagen, voor een lelietje-van-dalen in het gras, voor een puppy, voor een kitten, voor iemands uiterlijk, voor een prachtige vlinder op een mouw. Kruipen, kook en borrelende vreugde, en toch is er bubbels ervan, bewaar deze zachte heiligheid in jezelf, dit licht dat plotseling wakker werd.
In het voorjaar wil ik bloemen, liefde, gedichten, prachtige liedjes, azuurblauwe dromen, zodat de wereld nieuw en interessant is.
In het voorjaar van verlangen scherper, bloemen rond geuriger, jongere mensen en vriendelijker en kleuren helderder ongerept.
In het voorjaar zijn harpen gefascineerd door geluiden, fabelachtig rinkelend, en het lijkt erop dat handen langs de snaren dansen, zoals twee vleugels.
En de stem van het instrument is insinuerend, en het is belangrijk, zoals de finger of fate. Transparant, spookachtig, bedrieglijk, als de oproep tot bekentenis en pleidooi;
Ik droom ervan om in één land te komen waar de wind kuddes wolken met zich meedraagt, waar je je lente kunt vinden en de regels van ongeschreven verzen.
Ik droom om te openen met een kraakende deur die naar de magische wereld leidt. Om tebegrijpen nou, wie ben ik nu, om de liederen van de stille
lira's te horen. Mijn droom is om in de wolken te zwemmen en levend water uit een stroom te drinken. Ik droom om de zon in mijn handen te houden. En ik weet het dromen komen uit.
Wat ruik je zoet, lente. Wat een subtiele geesten. Je wordt dronken van liefdesgedichten. En laat ons zonder slaap achter. Waar heb je je nectar verzameld. Dat je met je wijn omgaat. Trekt je je aan voor gekke dingen. Wie heeft dit geschenk uitgevonden? In een enkele, wellustige ijver. Alles in zich vermengd, alles samengevoegd. En ontdooid sneeuw en warme regen. En de eerste stappen van bloei. Hoe dit alles in de ziel te stoppen? Al met al, tot de laatste druppel. Regel een lentevakantie voor haar. En drink zoet geluk.
Met liefde bad de verbrande ziel knielend in de kerk en vroeg om geluk voor iemand die met een nauwelijks waarneembare schaduw de nacht was ingegaan. Die al haar hoop verscheurde en haar hart vastbond in bevroren plassen. Halfdood. Met gebed op haar lippen vroeg ze om iemand die zo nodig was. De handpalm hield nog steeds de tederheid van de handen vast, een afscheidskus brandt met een brandwond, dus vroeger noemden ze alle slaven, maar alleen zij heeft er geen spijt van. Kaarsen brandden in stille stilte voor het altaar, heilige beelden. En tot de ochtend bad ik voor hem. Voor een persoon met droevige ogen.
Om de bloemblaadjes te openen, om warme lucht in te ademen. Om elke zonneschijn rechtstreeks in de ziel te laten komen. Hoe elke dag een ondenkbaar geschenk te nemen. Leef gewoon. Ik weet niet wat er beter kan.
Het gebeurt. Mensen gaan uit elkaar. Ze zeggen tegen elkaar: 'Verveel je niet'. Ze drinken ongezoete zwarte thee in een café. Ze brengen cakes op schoteltjes. Ze verdelen het bedrag gelijk van de cheque. Iets maakt een grapje van verdriet doormidden. Scheid, alsof voor zaken. Twee vreemden vanaf nu. Het is zo, zo werkt de wereld. ze glimlachen tijdens een toevallige ontmoeting, en als ze 's avonds thuiskomen, huilend uit de appartementen. En het maakt niet uit dat de lente buiten het raam is, en terwijl de hele stad ademt mei. Iemand huilt stilletjes bij het raam. Mensen gaan uit elkaar. Het gebeurt.
