De kermisachtige sferen van Argelès deden ons besluiten uit te wijken via Perpignan naar Rivesaltes voor voedsel en onderdak. Dat vonden we in hotel Au Tour d'Horloge. Koffers op kamer, auto ingeklemd in een onmogelijk kleine garage en op zoek naar een terras om een fles koele witte wijn te gaan gebruiken. Hond Molly (eigenlijk heet ze Modeste de la Cabane du Berger, maar da's zo'n geroep als ze komen moet, vandaar Molly) mee. Bak water, twee glazen en een mooie witte Sauvignon, huiswijn wel te verstaan, maar prima te pruimen.
Er naderen twee kennelijk ladderzatte mannen voorafgegaan door een vrouw. Hond Molly snuift eens krachtig in het kruis van een van hen. Die vind dat niet eens onaardig en roept naar de vrouw: 'il sens ma kiki!' Hetgeen er op neer komt, om in nette termen te blijven, dat onze hond de geur van zijn genitaal apparaat waarneemt. De vrouw riposteert dat een beetje wassen wel eens wil helpen. Wij vallen bijkans van de stoel van het lachen. De andere man wankelt met gebruikmaking van mijn schouder richting zincq om verder in te nemen. Een kolossale figuur met een machtige tors, gehuld in een onvervalste carnavalsboerenkiel. Ik ga naar binnen om af te rekenen. Hij kijkt me waterig aan en zegt: 'C'est vous, l'Hollandais?' Ik beken en hij maakt bekend dat hij de hotelier is waar wij onderkomen hebben. Omdat we er ook een diner geregeld hebben, krijg ik een bang vermoeden.
Onterecht naar later blijkt, want zijn vrouw en zoon nemen het restaurantgedeelte waar en zoonlief kookt de sterren van de hemel voor een zeer schappelijk bedrag. Een entree van gegrilde Sint Jacobsschelpen die mooi à point zijn, in een met garnalen gevulde suprèmesaus, een hoofdgerecht bestaande uit naturel gegrilde kreeft met een garnituur van zeekraal! en wilde spinazie. Daarbij een huisgemaakte mosterdmayonaise en prachtige, goed gebakken frieten. Daarbij dronken we een witte Côte de Roussilion 2000 van het huis Arnaud de Villeneuve uit Rivesaltes, die niet alleen goddelijk lekker, maar ook goddelijk prijzig was. Na een prima nachtrust tijd voor het ontbijt. Nu bleek dat de zatte hotelier voor straf het ontbijt moest verzorgen. Somber mompelend zat hij om half acht in de lobby en wees mismoedig de route naar het restaurant. Koffie en jus ging redelijk snel, de confiture en de boter ook, maar het brood liet lang op zich wachten. Op aanpalende tafels zag ik stukken stokbrood met verdacht zwarte randen. En in de verte scharrelde onze hotelier, die dezelfde kleding als de dag er voor droeg, met een klein oventje. Uiteindelijk kwam hij ruim glimlachend aan met zwart geblakerd stokbrood. Ik keek er even naar en meldde toen dat wij dat niet gingen eten. Of we soms niet van gegrild brood hielden, vroeg hij. Nou dat wel, maar niet van 'le pain carbonisé'. Besluiteloos bleef hij even staan waggelen. Nou, dan ga ik wel even brood halen, zei hij spinnijdig. Hij af en wij aan de koffie. Na vijf minuten kwam hij terug met geurend vers stokbrood en met botercroissants. En met excuses, want kennelijk was hem onderweg weer iets te binnen geschoten van lang vervlogen lessen gastheerschap.
De rekening beliep 145 euro, waarbij een post van 35 euro was ingeruimd voor de wijn. Het diner kwam op 22 euro per persoon en dat is heel schappelijk. De auto hadden we pas na een half uur weer uit die onmogelijke garage...
In de buurt? Een omweg waard!