Van heinde en nog verder

Het echtelijk bed is warm en de Achterhoekse keelklanken van de presentator van Radio Ideaal klinken op een onmogelijk uur. Ik kom in de verleiding Anneke over te halen een dag later te vertrekken. 'Waag 't niet,' mompelt ze slaperig en trekt het dekbed zelfzuchtig om zich heen.

Scheren, douchen, ontbijt, honden, alles laat ik me welgevallen. Om kwart over zeven rijden we weg en om halftwaalf die ochtend kijk ik als een zombie in mijn bloedeigen auto waar de sleutels treiterig in het contactslot bengelen en waarvan de deuren hermetisch gesloten zijn. Naast de auto staat mijn verbijsterde vrouw. In de auto twee honden die zich afvragen waarom we niet instappen. Verklaring: de Volvo heeft een afstandsbediening die alleen het sluiten van de portieren regelt. Die was van de ring van de sleutelbos geraakt en dus los in mijn zak. We hadden, een eind voorbij Nancy getankt en op het grote parkeerterrein achter het station wilde ik de honden even uitlaten. Wij verlaten de auto, de portieren vallen dicht en geheel per ongeluk druk ik op de afstandbediening. De deuren sluiten zich onmiddellijk. Jassen in de auto, telefoon eveneens en Annekes tas met de reservesleutels ook. Het schuifdak is het enige dat een klein beetje geopend is. De zon schijnt, maar het is knap fris op het terrein. Ik ga terug naar het tankstation en vraag daar om ijzerdraad. Dat hebben ze niet. Wel zo'n rolletje draad waarmee je struiken in het gareel kunt leiden. Ik friemel en mier, maar de draad is te dun. Terug naar het station en een depanneur laten bellen. Ik wacht bij de auto, mijn vrolijke vriendinnetje haalt uit mijn broekzak wat contanten en gaat koffie drinken en een broodje eten. Na een half uur komt de depanneur in een lerp van een wagen aangesneld. Ik leg hem de zaak uit. Hij haalt een stevig stuk draad te voorschijn, buigt daar een lusje aan, steekt het geheel door de kier van het dak en heeft in no time de deur open. Ik blij en hij schrijft tevreden een nota uit. Voor dat karweitje ben ik 107! euro kwijt. Hij vindt het zelf ook erg veel, maar als ik lid ben van de anwb wegenwacht dan krijg ik dat terug. Ik kijk hem ongelovig aan, maar hij bezweert me dat het echt waar is. Wijst met nadruk op zijn telefoonnummer en roept dat ze anders zijn baas maar moeten bellen dan zal die het wel even uitleggen. Tja...

Een paar honderd kilometer verderop is de lucht tussen de partners weer opgeklaard en ik verlaat de autosnelweg bij Macon Sud om naar de tevoren geboekte auberge de Saint Veran te rijden. Acht kilometer verderop worden we gastvrij onthaald door gerant Patrick en eigenaresse Odette. Wij frissen ons wat op en zetten ons met een mooie koele fles Saint Véran van het huis Martin in de lounge, waar een blinde husky de poorten bewaakt. De honden kunnen hier op deze afgelegen plek even lekker rennen. Onze husky doet het huskyspel met zijn blinde rasgenoot. Dat komt er op neer dat ze elkaar voortdurend in de bek happen en met de poten beslaan.

Als de fles leeg is, blijkt die 28 euro te kosten. Een schappelijke prijs voor deze kwaliteitswijn.

De volgende dag (we hebben er ook prima gedineerd, zie daarover de recensie) trekken we door en rijden via Valence in de richting van Die om op die manier Digne les Bains te bereiken. Dat gaat niet, de brug over de rivier is weggeslagen en we moeten via een onmogelijk weggetje een omweg maken van ruim een uur.