Traktaat der XVIII Artikelen, overeenkomst gesloten na de Belgische Revolutie onder het regentschap van Surlet de Chokier, die door de vijf grote mogendheden (Groot-Brittannië, Frankrijk, Pruisen, Oostenrijk en Rusland) en België, maar niet door Willem I, werd ondertekend te Londen op 26 juni 1831. Het verdrag hield een voor België gunstige interpretatie in van de Grondslagen van de Scheiding of de Londense protocollen, die door de Mogendheden op 20 jan. 1831 aan België en Nederland waren opgelegd en wel door Willem I, maar niet door het Nationaal Congres waren ondertekend. De Grondslagen van de Scheiding bevatten de volgende clausules: Noord-Nederland kreeg zijn grenzen van 1790, alsmede Luxemburg dat te persoonlijke titel aan Willem I bleef behoren; het Belgische grondgebied zou al het overige van het Koninkrijk der Nederlanden omvatten; aan België werd de eeuwige neutraliteit opgelegd en zijn onschendbaarheid werd door de Mogendheden gewaarborgd; België kreeg meer dan de helft, nl. 16/31, van de gemeenschappelijke schulden voor zijn rekening.
