Mijn oma xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Gisteren nam ik afscheid,
om morgen de kunnen vergeten.
Maar het lukt mij vandaag niet
om dat gevoel mee de dragen.
Dus blijf ik nabij je stille graf staan
kuieren als een verloren blad,
wat zijn laatste rustplaats maar niet vinden kan.
We wisten het dat jij zou gaan,
wisten het reeds zolang.
Maar weet je,
het doet zoveel pijn om dat toe de geven.
Dat jij er morgen niet meer zult zijn.
Dat morgen ergens een leegde achterblijft,
er geen schaduw meer zal zijn
waar jij voorbij wandelt.
Want k weet wel zeker,
ook na morgen kom jij nog terug.
Waar die treurwilg staat.
Waar dat huisje staat met zijn
af geblakerde vensterluiken.
En die takgoot wat schots en scheef.
Waar dat moestuintje ligt de verkommeren
nu jouw handen niet langer het onkruid zullen verwijderen.
Gisteren zij ik,
ik leg mij erbij neer,
en zal mijn leven opnieuw opnemen,
om morgen de kunnen leven,
met wie weet wie.
Maar vandaag lukt mij niet
om jou uit mijn gedachten de verbannen.
t Was zo mooi
al die tijden met jou.
t Was zo buitensporig leuk zelfs.
Want haalde ik eens wat kattenkwaad uit
dan was jij nooit echt boos.
Ja jij berispte mij,
haf mij een stootje,
maar t was steeds met een glimlach.
Nee al vergat ik jou gisteren voor even
om morgen de kunnen verder leven zoals voorheen,
vandaag denk ik nog eens aan jou.
En denk dat dit iedere dag zo zal wezen,
want weet je,
ik wil jou helemaal niet vergeten.
|
