Jij was mijn arendsteen xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Het is dat leeg gevoel hier diep vanbinnen,
dat gevoel van onmacht voelen samen
vloeien met die ongedwongenheid.
Ongebreideld lopen zonder enige rem of
oponthoud het einde tegemoet.
Het is dat wel kunnen, maar niet willen,
wat mij laat halt houden dag na dag steeds
opnieuw bij dat kille graf.
waar in gouden letters staat de lezen
hoe goed jij wel niet had moet zijn.
k voel mij leeg
uitgeput.
k voel mij als een uitgelopen
lijn onderaan het oog van menig verdriet.
Als een niets verlangende,
niets verwachtende,
mijn laatste trein reeds net nog weg.
Laat ze maar wachten,
laat ze maar staan,
ik wil vandaag gewoon bij je zijn.
Al ben jij niet hier,
lig jij daar onder t groene zode,
ben zeker dat jij aan mijn zijde staat.
Waarom doe jij aan dit zinledige?
Vragen zij mij toch zo zovaak.
Het antwoord liefste,
dat ben jij.
Jij die daar nu liggen moet onderaan
de rozenstruik,
met het hooft gericht naar het noorden
waarvandaan ik elke nacht opnieuw een klaaglied
hoor weerklinken.
k zal jou blijvend missen liefste
Want gij waard voor mij als een
Kostbare arendsteen
Een verbeterde versie van vele jaren terug
Dit verhaal heb ik ooit geschreven lang geleden voor een meisje waar ik oneindig veel van hielt, maar helaas mocht onze liefde niet eeuwig blijven bestaan. Ik schrijf hier wel over de dood, maar in de realiteit was ze slechts dood voor mij alleen.
Eddy Hautekeete 10-01-2009
|
