Het verdriet van de aardexml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Gisteren keken wij nog in jouw twee helder

blauwe oogjes,

gisteren hoorden wij nog jouw lieve lach weergalmen

doorheen de vroege ochtenduren,

onvermoeibaar leek jij wel de wezen.

Gisteren spraken wij nog over dromen

waar jij als flinke meid jouw eerste stapjes zou gaan

nemen in de grote mensenwereld.

Gisteren fantaseerden wij nog over jouw eerste schooldag,

waar jij dan als een grote meid zou staan zwaaien aan

de schoolpoort waar wij jou dan zouden achterlaten

voor heel even.

Maar ’t zou maar voor even zijn,

voor slechte een kort moment,

want wanneer de schoolbel rinkkelen zou

zouden wij jou weer mogen omarmen,

en zou jij dan trots kunnen vertelen

over jouw eerste schooldag

Maar iets besliste daar anders over,

was het God, de duivel,

of was het de zwakheid van een mens,

niemand kan daar een antwoord op geven,

maar dat wij jou nu,

nu wij jou moesten achterlaten

daar in dat kinderdagverblijf

nooit meer in onze armen zouden kunnen sluiten

dat sijpelt nu langzaam als een snijdend

mes bij ons naar binnen.

Wij hopen dat jij  slechts een fractie van een seconde

uit dit toch wel korte leven

het ware kwaad hebt moeten in de ogen kijken,

dat jij niet teveel hebt moeten lijden.

Wij hopen dat jij al lachend bent heengegaan,

want geen enkel kind zou het verdriet

van de aarde mogen de zien krijgen.

Gisteren droomden wij met een glimlach

aan jouw eerste stapjes,

jouw eerste schooldag,

vandaag lijkt elke droom van toen

slechts op een oase.

Want nooit meer zullen wij jou achterlaten

voor even,

vanaf vandaag moesten wij jou afstaan

voor altijd en eeuwig.

Maar wij zullen nooit vergeten

jouw lieve lach,

en jouw twee strakblauwe oogjes.