Kunsthistorisch gezien ontstond het kubisme als reactie op het intuïtieve fauvisme met zijn felle kleuren en vlakke vormen. Kubisme daarentegen ging in de richting van orde, reflectie en constructie en maakte gebruik van driedimensionaal voorgestelde vormen.
Van de 19e-eeuwse schilder Paul Cézanne, een voorloper van het kubisme, is de uitspraak dat alle vormen in de natuur in feite zijn opgebouwd uit een aantal oervormen zoals bol, kegel, cilinder en kubus. Zijn ultieme Sainte Victoires (op zijn tentoonstelling in 1907 met zijn werken van de laatste tien jaar) en Pablo Picasso's spraakmakende Les Demoiselles d'Avignon baanden de weg voor het kubisme in de schilderkunst. Volgens de dichter Max Jacob zou het kubisme uitgevonden zijn op een avondje bij Matisse, waar deze aan Picasso een Afrikaans beeldje toonde dat hij in zijn bezit had.
Het belangrijkste - en vernieuwendste - aspect van het kubisme is dat het in eerste instantie om een nieuwe manier van kijken gaat. De oude vragen: 'Hoe leg ik mijn waarnemingen vast?' en 'Hoe geef ik een driedimensionale ruimte weer op een tweedimensionaal vlak?', die ooit tot de ontdekking van het meetkundig perspectief leidden, werden nu gevolgd door nieuwe vragen: 'Kan ik volstaan met weer te geven wat ik door één oog zie?' en 'Kan ik mijn waarneming vertrouwen?'
Pas naar aanleiding van de expositie van Les Indépendants, te Parijs op 25 mei1910, bestempelde de Franse criticus Louis Vauxcelles in het blad Gil Blas de werken van Georges Braque echter als bizarreries cubiques.
Kenmerken van het kubisme zijn: afgevlakt volume, verwarrend perspectief, collage, meerdere standpunten, stilleven, analytisch, synthetisch.
In het kubisme wordt gebruikgemaakt van verschuivende standpunten. Een tafel kan vanuit verschillende hoeken worden bekeken. Van bovenaf als men staat, vanaf de zijkant als men zit, of van onderaf als men iets van de vloer wil oppakken. Kubisten proberen dit in een schilderij te verwerken.
In het kubisme wordt geen onderscheid gemaakt tussen driedimensionale vormen die naar de kijker toe buigen en vormen die van de kijker af moeten buigen. Kubisten maken vormen vlak en vermenigvuldigen ze dan waardoor platte vlakken met veel patronen in zachte kleuren worden geschilderd gezien vanuit verschillende hoeken.
Het woord kubisme hangt samen met kubus. De kubisten deden net alsof de natuur alleen maar bestond uit kubussen, kegels en bollen. Alles werd dus met deze vormen getekend.
Het meest kenmerkende van het kubisme is de vereenvoudiging van alles. Kleur was niet zo belangrijk. Men gebruikte geen felle kleuren, alleen maar grijsachtige en bruine tinten. Kleur werd in een later stadium wel weer belangrijk.
Er werd een hoofdvorm getekend, maar ook de restvorm was belangrijk (het wit dat op een tekening overblijft, is de restvorm).
Belangrijke onderwerpen waren landschappen, mensen en stillevens.
Hoe belangrijk het expressionisme ook is geweest voor de verdere ontwikkeling van de kunst van de 20e eeuw, zonder de nieuwe manier van kijken van het kubisme zouden we niet spreken over futurisme, dadaïsme, surrealisme, constructivisme, bepaalde vormen van abstracte kunst en kinetische kunst en evenmin van conceptuele kunst.
Het kubisme bevruchtte de basisstroming van de 20e eeuw, het expressionisme, en bracht zo mengvormen voort als het Vlaams expressionisme en de kunst van Picasso.
Het kubisme wil een directe registratie zijn van wat in ons hoofd omgaat wanneer wij naar de dingen kijken. Vandaar de bizarre gedachtesprongen, de fragmentering, de collages, de schijnbaar onjuiste kleuren.
De kubistische beweging wordt in drie periodes opgedeeld:
Geometrisch kubisme
Analytisch kubisme
Synthetisch kubisme
Het geometrische kubisme liep van 1907 tot 1909 met de sterke invloed van Cézanne op de landschappen van Braque en de negersculpturale techniek van Picasso.
Braque en Picasso lieten eens en voor altijd het lineaire perspectief achterwege vanuit de gedachte dat het hier uiteindelijk ook maar om een manier van kijken ging, die onmogelijk de volheid van de visuele ervaring kon weergeven (laat staan de rest).
In de eerste fase zoekt de kubistische kunstenaar naar de basisstructuren achter de dingen en zijn er nog herkenbare, tamelijk samenhangende vormen (zoals Huizen in L'estaque en Grand Nu van Braque, Fruits et Verre en Briquetterie à Tortosa van Picasso). De objecten vertonen een vergaande stilering: de schilderijen lijken in eerste instantie opgebouwd uit meetkundige vormen.
Men rekent het analytische kubisme van 1910 tot 1912.
In deze periode spat het beeld dat Picasso en Braque ons van de werkelijkheid bieden uiteen in kleine fragmentjes. De vaste vormen van de objecten worden gebroken, ontleed in alle facetten en niet beperkt tot de toevallig zichtbare facetten alleen, door ze naast en vaak over elkaar uit te beelden.
Zo komt men tot de compositions simultanées, waarbij verscheidene gezichtspunten weergegeven worden, zonder nog te denken aan enig centraal perspectief. De obsessie met vorm en structuur bracht de schilders er bovendien toe de kleur bijna volledig van ondergeschikt belang te vinden.
Tijdens het analytisch kubisme balanceren Picasso en Braque op de rand van het abstracte; ze deinzen er wel voor terug, overtuigd als ze zijn dat alleen de werkelijkheid die zich aan onze zintuigen vertoont de basis kan zijn voor kunst (voorbeelden hiervan zijn Ambroise Vollard van Picasso enStilleven met kruik en viool van Braque).
Na 1913 wil men in het synthetische kubisme de breuk met de realiteit weer herstellen. Niet door terug te gaan naar zijn oorspronkelijke vorm maar door de karakteristieke omtreklijn en de materie van objecten zo reëel mogelijk weer te geven. Hiervoor gebruikt men de trompe-l'oeil en de bekendecollages.
Deze synthetische fase, die zich vlak voor het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog ontwikkelt, kan evengoed de associatieve fase genoemd worden. Violen en gitaren worden herleid tot de kleur en de textuur van het materiaal waarvan ze gemaakt zijn. Tegelijk wordt gezocht naar elementen om iets te zeggen over de muziek zelf of de sfeer van de kamer (wolken, blauw, een krul hier en daar). In de collages met stukken van kranten, stoelbekledingen en touw komen stukjes van de werkelijkheid letterlijk in het kunstwerk terecht. Schilderijen uit de synthetische fase van het kubisme vertonen de volgende kenmerken: kleur wordt weer toegelaten, schilderijen zien eruit alsof ze met behulp van knippen en plakken uit allerlei materialen tot stand zijn gekomen, patroonornamenten in de verschillende kleurvlakken, de voorstelling wordt weer meer herkenbaar en er komt weer perspectief in het beeldvlak. Een voorbeeld is Stilleven op tafel van Braque.
In de literatuur vinden we het kubisme vooral terug bij de Vlaamse dichter Paul van Ostaijen. Van Ostaijen ontwikkelt zich in zijn poëtisch oeuvre van expressionisme (tonen van alle emotie) via kubisme (de wereld zelf laten spreken) naar de grote onthechting die hij vindt in de abstracte kunst.
Filosoof en psychiater Viktor Kandinski was een oom van Kandinsky
Kandinsky was aanvankelijk als jurist verbonden aan de Universiteit van Moskou. In 1896 vertrok hij naar München in Duitsland. Daar studeerde hij eerst twee jaar aan de Anton-Azbé-school en daarna aan de Akademie der Bildenden Künste. Kandinsky was één van de grondleggers van de kunstenaarsgroep de Phalanx en richtte na een jaar de Phalanx-Malschule op. Een van de leerlingen, Gabriele Münter, werd zijn levensgezellin.
In 1909 stichtte hij met zijn vriend Alexej von Jawlensky de Neue Künstlervereinigung München. Na een jaar verliet hij de groep echter en richtte in 1911 met Franz Marc de kunstenaarsvereniging Der Blaue Reiter op, genoemd naar een eerder ruiter-schilderij van Kandinsky en naar de voorliefde voor paarden van Franz Marc; van de kleur blauw hielden ze allebei. Der Blaue Reiter werd ook de naam van de door deze groep uitgegeven almanak. In 1912 verscheen in twee opeenvolgende edities zijn belangrijke essay Über das Geistige in der Kunst.
In Murnau, waar Gabriele Münter woonde, zou hij in 1910 het abstracte schilderen ontdekt hebben, naar aanleiding van één van zijn omgekeerde figuratieve werken. "...Ik bevond me onverwacht voor een schilderij van een onbeschrijfelijk overweldigende schoonheid. Verbaasd bleef ik staan, gefascineerd door dit werk ... Het schilderij had geen onderwerp, het stelde geen enkel herkenbaar object voor, het was uitsluitend samengesteld uit lichtende kleurvlekken ..." verklaarde hij. In Murnau was de invloed van de Fauvisten op zijn werk duidelijk. In 1905 hadden zij voor het eerst als groep tentoongesteld op het Salon d'Automne in Parijs, waar ook Kandinsky aan deelgenomen had. Een voorbeeld van deze invloed is het schilderij "Murnau Kohlgruberstrasse" uit 1908.
De meningen omtrent het ontstaan van de abstracte kunst lopen wel enigszins uit elkaar. Waren het de "Disques simultanés" van de FranseRobert Delaunay, of de muzikale doeken van de Tsjech Kupka, of de geometrische oefeningen van Kasimir Malewitsj of het abstracte processus waaraan Mondriaan zich waagde, die de revolutionaire stap naar de abstractie zetten? Of was het dan toch Michail Larionov met zijn "Rayonisme" van 1907? En verliezen we ten slotte niet uit het oog, dat Cézanne zijn "Sainte Victoire" al vanaf 1885 en Monet zijn "Nymphéas" vanaf 1890 louter tot kleur aan het abstraheren waren. Zeker is dat de toen 20-jarige student Kandinsky al in 1886 de kleurenoverheersing in de oude Russische iconen had opgemerkt en dat hij, 9 jaar later, op een expositie in Moskou, in bewondering stond voor het schilderij de "Korenschelf" van Claude Monet, waarbij hij zich afvroeg "...Waarom zou de emancipatie van de kleur niet kunnen samengaan met de bevrijding van de vorm?...". Een "Improvisatie"-aquarel van hem, in 1910, luidde wel degelijk de abstracte kunst in.
Kandinsky liet zich inspireren door muziek en met name de atonale muziek van Arnold Schönberg. In Über das Geistige in der Kunst stelde Kandinsky dat kleur en klank psychologische effecten hebben op de menselijke ziel. Hij stelde een klankkleurtheorie op, die een grote invloed heeft gehad op de ontwikkeling van de twintigste-eeuwse kunst. Volgens Kandinsky spreekt iedere kleur een eigen taal met een eigen expressie en zit in elke kleur een vorm en ziel. Verschillende kleuren samen zullen een innerlijke beleving bij de beschouwer bewerkstelligen. Ook de verschillende klanken in muziek, die samen een harmonieus geheel vormen, zullen een innerlijke beleving bij de luisteraar opwekken. Deze krachtige uitwerking die kleur en klank hebben op de menselijke psyche, noemt hij ‘innerlijke klank’ of ‘seelische Vibration’.
Bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog keerde Kandinsky terug naar Moskou. Hij werd er leraar en trouwde er in 1917 met Nina de Andrejevski. Zijn bruid was 16, hij was 50. Zijn vriendin Gabriele was in Murnau gebleven. Ze zou er sterven in 1962. Ze had nog één schilderij van Kandinsky overgehouden, een portret van haar, in een mauve jurkje, toen ze 27 jaar was. Het was hun geliefkoosde kleur geweest.
Na de oorlog keerde hij terug naar Duitsland en in 1922 werd hij professor aan het Bauhaus van Weimar, waaraan Paul Klee al verbonden was. Hier begon de meest productieve periode uit Kandinsky's leven. Hij noemde het zelf "de tijd, gekarakteriseerd door een lyrisch geometrisme". Toen het Bauhaus in 1925 verhuisde naar Dessau, oefende hij er dezelfde functie uit. Nog in 1922 realiseerde hij voor de Jurifreie Kunstausstellung van Berlijn een monumentaal decor over de 4 muren van het Salon. Dit kunstwerk werd gereconstrueerd in het Nationaal Museum voor Moderne Kunst (M.N.A.M.) van Parijs, in 1977.
Naast talloze van zijn theoretische beschouwingen, die in de "Bauhaus-Bücher" verschijnen, maakte hij ook werk van zijn "Punkt und Linie zu Fläche", gepubliceerd in 1926.
Op de Internationale Tentoonstelling voor Architectuur te Berlijn, in 1931, creëerde hij de grote muurpanelen in keramiek voor de Muziekzaal in het Mies van der Rohe-huis.
In 1928 verkreeg Kandinsky de Duitse nationaliteit, maar in 1933 moest hij Duitsland verlaten, net als Paul Klee. Het Bauhaus, dat het jaar ervoor overgeplaatst was naar Berlijn, werd datzelfde jaar door de Gestapo gesloten. Hij kwam naar Parijs, waar hij de Franse nationaliteit aannam en met Nina in Neuilly-sur-Seine ging wonen. Hij schilderde er in 1944 zijn laatste stuk "Getemperd élan" en stierf er op 13 december 1944. Hij stierf aan de gevolgen van atherosclerose, een vaatziekte.
Zijn weduwe Nina leefde nog bijna 40 jaar. Ze werd vermoord gevonden tijdens een vakantie in haar chalet te Gstaad, in Zwitserland, in september 1980
Beardsleys vader, Vincent Paul Beardsley (1839-1909), was de zoon van een handelaar. Vincent was zelf geen handelaar, maar leefde van een privé-inkomen uit een erfenis die hij kreeg van zijn grootvader toen hij eenentwintig werd. Vincents vrouw, Ellen Agnus Pitt (1846-1932), was de dochter van een chirurg, majoor William Pitt, in dienst van het Indiase leger. De Pitts waren een gerenommeerde en gerespecteerde familie uit Brighton, en de algemene mening is dat Beardsleys moeder beneden haar stand getrouwd was. Kort na hun huwelijk was Vincent verplicht om een aantal van zijn eigendommen te verkopen wegens een vordering tot het regelen van een schending van de belofte aan een andere vrouw, die beweerde dat hij had toegezegd met haar te trouwen. Op het moment van Aubreys geboorte leefde zijn familie, inclusief zijn een jaar oudere zus Mabel, in het familiehuis van Ellen op Buckingham Road no. 12.
In 1883 vestigde het gezin zich in Londen, en in het volgende jaar verscheen hij als kind in het openbaar als een muzikaal fenomeen, spelend op een aantal concerten met zijn zus. Hij ging in 1884 naar de Brighton Hove en Sussex Grammar School, voor hij les volgde aan de Bristol Grammar School. Hier schreef hij in 1885 een toneelstuk, dat hij samen met andere studenten uitvoerde. Rond dezelfde tijd werden zijn eerste tekeningen en cartoons gepubliceerd in de schoolkrant van de Bristol Grammar School Past and Present. In 1888 kreeg hij een baan bij een architectenkantoor, en daarna een baan bij de Guardian Life and Fire Insurance Company.
In 1891, op advies van Sir Edward Burne-Jones en Pierre Puvis de Chavannes, koos hij kunst als een beroep. In 1892 volgde hij de lessen aan de Westminster School of Art, toen onder leiding van professor Fred Brown. Zijn eerste zes jaren van grote creativiteit kunnen worden verdeeld in verschillende periodes, ook door de vorm van zijn handtekening. In de vroege periode is zijn werk meestal niet ondertekend. Gedurende 1891 en 1892 maakte hij gebruik van zijn initialen – AVB. Medio 1892, de periode van Morte D'Arthur en The Bon Mots, gebruikte hij een soort Japans merk dat steeds sierlijker werd, soms vergezeld van AB in blokletters.
Hij werkte mee aan het belangrijke literaire tijdschrift The Yellow Book, dat verscheen tussen 1894 en 1897, hij was er de eerste artdirector van en publiceerde een groot aantal illustraties in het blad. Hij maakte zijn platen gewoonlijk met inkt, waarbij grote donkere vlakken contrasteren met witte of lege vlakken.
Beardsley was de meest controversiële kunstenaar van de Art Nouveau-periode, bekend door zijn donkere en perverse beelden en zijn groteske erotica, dat het belangrijkste thema was van zijn latere werk. Sommige van zijn tekeningen, geïnspireerd door de Japanse shunga, hadden afbeeldingen van enorme genitaliën. Zijn bekendste erotische illustraties zijn gebaseerd op thema's van de geschiedenis en de mythologie, deze omvatten onder andere zijn illustraties voor een privé-gedrukte editie van Aristophanes' Lysistrata. Hij produceerde ook uitgebreide illustraties voor boeken en tijdschriften (bijvoorbeeld voor een luxe editie van Sir Thomas Malory's Le Morte d'Arthur) en werkte voor bladen als The Studio Magazineen The Savoy, waarvan hij medeoprichter was. Beardsley illustreerde ook Oscar WildesSalomé. Beardsley schreef Under the Hill, een onvoltooid erotisch verhaal losjes gebaseerd op de legende van Tannhäuser, gepubliceerd in The Savoy. Beardsley was ook een karikaturist en maakte een aantal politieke cartoons, waarin Wildes oneerbiedige humor in de kunst werd afgebeeld. Beardsleys werk weerspiegelde de decadentie van zijn tijd en zijn invloed was enorm, en duidelijk zichtbaar in het werk van de Franse symbolisten, en de affichekunst.
Beardsley was nauwgezet op zijn kleding: duifgrijze pakken, hoeden, dassen, gele handschoenen. Bij zijn uitgever verscheen hij in een jacquet en lakleren schoenen.
Hoewel Beardsley op een lijn was gezet met de homoseksuele kliek gangbaar onder Oscar Wilde en andere Engelse estheten, blijven de details van zijn seksualiteit onduidelijk. Hij werd algemeen beschouwd als aseksueel en dat is niet verwonderlijk, gezien zijn chronische ziekte en zijn toewijding aan zijn werk. Bij speculaties over zijn seksualiteit waren onder meer geruchten over een incestueuze relatie met zijn oudere zus Mabel, die mogelijk zwanger was geworden van hem en een miskraam kreeg. Door zijn hele carrière had Beardsley terugkerende aanvallen van tuberculose. Hij had regelmatig longbloedingen en was vaak niet in staat om te werken of zijn huis te verlaten.
Beardsley werd katholiek in maart 1897, en zou vervolgens zijn uitgever, Leonard Smithers, vragen om alle obscene kopieën van Lysistrata en andere obscure tekeningen te vernietigen. Smithers negeerde Beardsleys wensen en verkocht nog steeds reproducties en vervalsingen van het werk van Beardsley.
Beardsley was actief tot zijn dood in Menton, Frankrijk, waar hij op 25-jarige leeftijd op 16 maart 1898 stierf.
Hoe voeden we 9 miljard mensen in 2050? Hoe gaan we om met klimaatverandering? Hoe zorgen we ervoor dat iedereen kansen krijgt om een waardig leven te leiden? Dit is maar een kleine selectie van de breinbrekers die we als mensheid voor onze kiezen krijgen. Deze uitdagingen vragen om echte oplossingen, in plaats van symptoombestrijding. Dijken verhogen is natuurlijk een optie, maar liever voorkomen we een stijgende zeespiegel door nu emissies te verlagen. De kern van het probleem aanpakken vanuit een goede, wetenschappelijk onderbouwde visie, daar geloven wij als Club van Rome Nederland in. Daarvoor is inzicht in de samenhang van de verschillende wereldproblemen essentieel. Met haar lange geschiedenis van systeemdenken neemt de Club van Rome een heel eigen plaats in in het duurzaamheidsdebat.
Club van Rome krijgt gelijk: "Wereld vergaat nog deze eeuw"
Wie de grimmige voorspellingen uit het boek 'Limits to Growth' van de Club van Rome altijd heeft afgedaan als doemdenkerij, wordt door een nieuwe studie met de neus op de feiten gedrukt. In het boek uit 1972 wordt voorspeld dat onze beschaving deze eeuw ineen zal stuiken. Australisch onderzoek bevestigt dat nu.
SHARE
"Dit onderzoek zou alle alarmbellen moeten laten afgaan"
DR. GRAHAM TURNER, UNIVERSITEIT VAN MELBOURNE
Al sinds het boek van de denktank Club van Rome in 1972 werd gepubliceerd, wordt het door critici afgedaan als de ultieme fantasie voor doemdenkers. In 2002 werd het door milieu-expert Bjorn Lomborg nog veroordeeld tot "de vuilbak van de geschiedenis", maar onderzoek van de universiteit van Melbourne toont nu aan dat het daar helemaal niet thuishoort. De onderzoekers stellen dat het scenario dat in het boek wordt geschetst erg accuraat is, en dat we de eerste tekenen van een nakende ineenstorting binnenkort al zullen zien.
Business as usual 'Limits to Growth' kwam tot stand dankzij researchers van het prestigieuze Massachusetts Institute of Technologie (MIT), die een baanbrekend computerprogramma ontwikkelden om de wereldeconomie, vervuiling, voedselvoorziening, bevolkingsgroei en grondstoffengebruik te monitoren. Op basis van reële gegevens tot 1970 maakten ze projecties tot 2100, afhankelijk van welke actie de mensheid ondernam op vlak van milieu- en grondstoffenbeheer. Als er geen actie werd ondernomen - het zogenoemde 'business-as-usual'-scenario -, voorspelde het computermodel een ineenstorting van de wereldeconomie voor 2070.
Het boek ging daarbij uit van de - omstreden - stelling dat de aarde eindig is, en dat het streven naar ongelimiteerde groei op alle vlakken uiteindelijk tot een totale crash zou leiden.
Dr. Graham Turner van de universiteit van Melbourne vroeg data op bij de Verenigde Naties (onder andere bij het departement economische en sociale zaken, Unesco en de voedsel- en landbouworganisatie), maar ook bij de Amerikaanse organisatie die zich bezighoudt met de oceanen en de atmosfeer. Die data werden naast de voorspellingen uit 'Limits to Growth' gelegd. En wat blijkt? De wereld sluit momenteel erg nauw aan bij het 'business-as-usual'-scenario.
Onderstaande grafieken tonen de reële gegevens (MIT en universiteit van Melbourne) in een volle lijn. De stippellijn toont het 'business-as-usual'-scenario uit het boek. Tot 2010 lopen de data opvallend gelijk met de voorspellingen van de Club van Rome.
Onstilbare honger naar welvaart Zoals de onderzoekers van MIT in 1972 uitlegden, zal de groeiende wereldbevolking en de vraag naar materiële welvaart leiden tot meer industriële productie en vervuiling. De grafieken tonen duidelijk aan dat dit het geval is. Natuurlijke rijkdommen worden in sneltempo opgebruikt, de vervuiling neemt toe en de (voedsel-)productie per hoofd stijgt. Ook de bevolking gaat pijlsnel de hoogte in.
Volgens het boek vergt die onstilbare honger steeds meer voorraden, waardoor zij door de toenemende schaarste ook steeds duurder worden. Hierdoor wordt de productie ook steeds duurder, waardoor de industriële productie uiteindelijk zal inzakken. In het boek zou dat al vanaf 2015 het geval zijn.
Vanaf dat moment - verwacht tussen 2015 en 2030 - ontstaat er een domino-effect van dalende voedselproductie, besparingen op vlak van gezondheid en onderwijs en een stijgend sterftecijfer. Daardoor zou de wereldbevolking sterk afnemen, met ongeveer een half miljard per decennium. De levensstandaard valt uiteindelijk terug naar een niveau dat vergelijkbaar is met dat van begin 20ste eeuw.
De eerste stadia van de neergang zijn mogelijk al begonnen, met de wereldwijde financiële en economische crisis van 2007-2008, de aanhoudende economische malaise en de eerste merkbare tekenen van de klimaatverandering.
Onzekere toekomst "Onze research toont niet aan dat de ineenstorting van de wereldeconomie, het milieu en de bevolking een zekerheid is, noch beweren we dat de toekomst zich exact zal ontvouwen zoals in het boek wordt voorspeld", benadrukken de Australische onderzoekers in de Britse krant The Guardian. "Maar onze bevindingen zouden wel een alarmbel moeten laten afgaan. Het lijkt onwaarschijnlijk dat het streven naar aanhoudende groei kan blijven duren zonder ernstige, negatieve effecten te hebben, en die effecten kunnen sneller voelbaar zijn dan we denken."
"Het is misschien te laat om de politici en rijke elite ervan te overtuigen het roer drastisch om te gooien. Dus is het aan de rest van ons om na te denken over hoe we onszelf kunnen beschermen tegen deze onzekere toekomst."
De Club van Rome is een particuliere stichting die in april 1968 werd opgericht door Europese wetenschappers, om hun bezorgdheid over de toekomst van de wereld voor het voetlicht te brengen.
Doelstellingen van de Club van Rome ]zijn:
het onderzoeken van de kwantitatieve en kwalitatieve samenhang van de wereldproblemen (bevolkingsgroei, voedselproductie, industrialisatie, uitputting natuurlijke hulpbronnen, vervuiling; uitgewerkt in een zogenaamd wereldmodel)
de wereld wijzen op de ernst van de problemen
regeringen en politici stimuleren tot gecoördineerde maatregelen ter verbetering van de situatie.
De Club van Rome heeft geen politieke of economische macht. Daardoor verloopt de beïnvloeding moeizaam.
De Club bestond oorspronkelijk uit 36 leden, die in april 1968 voor het eerst bij elkaar kwamen in Rome - vandaar de naam. De oprichting van de Club van Rome werd geïnitieerd door de Italiaanse industrieel Aurelio Peccei en de Schotse wetenschapper Alexander King. Vanaf 1968 kwam het gezelschap elk jaar in een ander land bijeen om over het milieu te praten.
De Club van Rome heeft diverse rapporten uitgebracht over het milieu, waarvan De grenzen aan de groei het bekendste is.
De grenzen aan de groei
De Club van Rome kreeg in één klap bekendheid met het rapport De grenzen aan de groei dat in 1972 werd uitgebracht. Hierin werd, in navolging van het boek The Population Bomb vanPaul R. Ehrlich, een verband gelegd tussen economische groei en de gevolgen hiervan voor het milieu. Het rapport gaf een prognose van het grondstof- en voedselverbruik in de wereld voor de komende jaren. Daarin werd een beeld geschilderd van in een aantal decennia oprakende grondstofvoorraden. De impact van het rapport werd versterkt door de oliecrisis die in 1973door de Arabische olieproducerende landen werd veroorzaakt, na de overwinning van Israël in de Jom Kipoeroorlog als vergeldingsmaatregel tegen de overwegend pro-Israëlische Westerse wereld. Velen zagen – hoewel het rapport niet over zo'n korte termijn gerept had – het doemscenario al in vervulling gaan, vooral in Nederland, dat te maken kreeg met een olieboycot. Premier Den Uyl deed er nog een schepje bovenop door op televisie te verklaren dat de wereld nooit meer hetzelfde zou worden. Na afloop van de oliecrisis volgde een zekere ontnuchtering waarin de Club van Rome meer en meer mikpunt van kritiek werd.
Critici van het rapport gaven aan dat het rapport onvoldoende aandacht gaf aan de mogelijkheid om met behulp van nieuwe technologieën het doemscenario af te wenden. Ook meenden critici dat onvoldoende rekening werd gehouden met lokale verschillen. Het was ook een vroeg voorbeeld van het gebruik van computermodellen om prognoses te maken. Computers waren in die tijd geen algemeen goed, en het ontzag dat voor deze apparaten bestond gaf het publiek de veronderstelling dat het toekomstbeeld wel waar moest zijn. Later, toen bleek dat dit geen houdbare redenering was, barstte de kritiek los en werd door velen het rapport als ongefundeerd doemscenario weggekwalificeerd. Latere verbeteringen in de methodiek hebben echter bij velen nooit meer de bittere smaak weggenomen.
30 jaar later is het rapport in 37 talen vertaald en zijn er 12 miljoen exemplaren van verkocht over de gehele wereld. Het rapport heeft ervoor gezorgd dat het milieu wereldwijd op de politieke agenda kwam te staan, en heeft er mede voor gezorgd dat het gebruik van computermodellen een alledaagsheid is geworden.
In 2004 werd een geactualiseerde versie van het rapport De grenzen aan de groei gepubliceerd.
Op 7 mei 2012, in het kader van een achttien maanden durende campagne, stelde de Club in Rotterdam een nieuw werk voor: A Global Forecast for the Next Forty Years (Globale prognose voor de komende veertig jaar). Het is geschreven door Jørgen Randers (1945), een Noors wetenschapper die medeauteur was van De grenzen aan de groei.
Nostradamus was een apotheker en daarnaast ook (onafgestudeerd) arts. Tegenwoordig kennen we hem als waarzegger, groot ziener en auteur van ‘les Propheties’ (de Voorspellingen). Maar Michel de Nostradame (Nostradamus was zijn Latijnse naam) was eigenlijk een doodgewone medicijnman van beroep. Hij werd geboren in 1503 in Saint Remy de Provence en stierf in 1566 in Salon de Provence, na 62 levensjaren, en zoals bijna alle geleerden in de Renaissance, was ook Nostradamus een enthousiast astroloog. Zijn voorspellingen waren zodoende helemaal niet zijn broodwinning. Sterker nog, zijn publicatie les Propheties, waarmee hij grote faam vergaarde, werd pas in 1555 gepubliceerd, toen hij al 52 jaar oud was. Overigens had hij in 1550 al een ander boek gepubliceerd, de ‘Présages’, waarin hij zijn voorspellingen geografisch beperkte tot de Provence regio.
We geven even een korte introductie tot Nostradamus als mens, want behalve voorspeller, was hij namelijk ook gewoon een jongen, een student, een vader en een hardwerkende apotheker. Als kind was Nostradamus één van negen in een gezin dat in het Zuiden van Frankrijk woonde. Zijn vader was een graanhandelaar en notaris, en hoewel zijn familie oorspronkelijk Joods was, had Nostradamus’ vader zich tot het Katholicisme bekeerd. Op vijftien jarige leeftijd verliet Nostradamus de Provence om in Avignon te gaan studeren. De universiteit werd echter na een jaar al gesloten vanwege de oprukkende pest epidemie. Hij ging daarom als apotheker te werk en begon pas weer in 1529 aan een nieuwe studie, Medicijnen, aan de Montpellier Universiteit. Merkwaardig genoeg werd hij van deze school geschopt toen men erachter kwam dat hij voorheen een apotheker was geweest. In de statuten van de universiteit zou hebben gestaan dat apothekers niet waren toegestaan medicijnen te studeren. Apothekers, namelijk, waren mensen die met de handen werkten. Zulke grove handwerkers konden niet worden toegelaten in de verheven sferen van een Academie! Merkwaardig, maar waar. Het document waarin deze clausule staat, kan je nog steeds bezichtigen in de universiteits-bibliotheek te Montpellier!
Hoe dan ook, Nostradamus ging verder met zijn apothekerspraktijk. Hij huwde in 1531 maar zijn vrouw en twee kinderen stierven allen drie jaar later, vermoedelijk door de Pest. Na een aantal jaren rond te hebben gedoold, vestigde hij zich uiteindelijk in 1547 samen met de weduwe Anne Ponsarde in Salon de Provence. Toen begonnen de roem-dagen van Nostradamus pas echt. Catharina de Medici, de gemalin van Koning Hendrik de tweede, was een fan van Nostradamus. Hij werd benoemd tot Raadgever en Buitengewoon Geneesheer van de Koning.
Behalve een gewone man, was Nostradamus ook een goede voorspeller. Of hij nu echt de toekomst wist, moet iedereen zelf maar beslissen, hij wist in ieder geval een hoop mensen uit zijn eigen tijdsperiode te overtuigen van zijn kennis en kunde! Hieronder beschrijven we in ieder geval tien van zijn voorspellingen die je zou kunnen interpreteren als waar. Of niet…
10. De Grote Brand van London
In 1666 ging een enorm deel van London op in vlammen. Van 2 tot 5 september woedde vermoedelijk de grootste brand die London ooit heeft gekend, en in totaal verloor de stad ongeveer 13.200 huizen en maarliefst 87 kerken. Van de destijds 80.000 inwoners waren ruim 70.000 op een of andere manier door de brand benadeeld. Als men de voorspellingen van Nostradamus had gelezen, was men hierop beducht geweest! Nostradamus gaf bij deze voorspelling zelfs een vrij accurate indicatie van de tijd. In zijn Voorspellingen schreef hij:
“Het bloed van de rechtvaardigen zal te Londen in gebreke blijven. Verbrand door bliksemschichten van drieëntwintig de zes… “
Dat laatste is een duidelijke tijdsindicatie, meent men. Drieëntwintig kan betekenen ‘men neemt drie keer twintig’, (60 dus) en voegt daar zes bij (66). De rest is vanzelfsprekend; een brand brengt verbranding met zich mee en dat daarmee menden in gebreke blijven hoeft ook niet te worden toegelicht. Echter, in de Grote brand van Londen kwamen minder dan 20 personen om het leven. Sinds alleen de rechtvaardigen door deze voorspelling zouden worden geaffecteerd, kunnen we aannemen dat a) dit niet de gebeurtenis was die Nostradamus wilde voorspellen of b) dat Londen gewoon erg weinig rechtvaardige mensen huisde, destijds! Typisch, want Whitehall en het Westminster district waar de meeste aristocraten woonden, bleven nagenoeg onaangetast…
9. De Franse Revolutie
Van zeventiende eeuws Londen springen we naar het eind van de achttiende eeuw in Frankrijk. In 1789 hadden de Parijzenaren het helemaal gehad met hun aristocratische ‘overheersers’.. Al jaren borrelde de onrust en de Franse Revolutie ontketende een ware verandering in hoe het land beheerst werd en hoe er in de hele wereld tegen de heersende orde werd aangekeken. De aristocratie in Frankrijk werd opgepakt, weggejaagd of onthoofd, en de Koninklijke familie was daarop geen uitzondering. Regime na regime probeerde daarna de orde te herstellen in Parijs en heel Frankrijk, maar dit zou pas lukken toen Napoleon de boel overnam en zichzelf, niet simpelweg tot koning, maar tot keizer kroonde! Nostradamus had het uiteraard allemaal voorspeld. Hij schreef:
“van de geketende bevolking komen liederen en eisen, terwijl de prinsen en heren gevangen worden gehouden…”.
Duidelijk, een revolutie van de ‘gewone man’ tegen de aristocratie! Helaas was Nostradamus minder duidelijk over de timing van deze voorspelling. Toen de revolutie eenmaal ontketende was het natuurlijk te laat. Of dit een echte voorspelling was van astrologische hoogten, of meer een vrij logisch gevolg van de voortzettende onderdrukking van de bevolking, is natuurlijk een andere vraag. Je kan je ook afvragen of het wellicht niet de Russische revolutie was, die Nostradamus had voorzien. Of enige andere revolutie?
8. Lady Diana
“de een-na-laatste van de achternaam van de profeet”
Nostradamus schreef dat Diana haar graf in zou nemen en zodoende een groot volk van onderdrukking zou redden. De vader van het vriendje van Lady Diana, Dodi Al-Fayed heette Mohammed (‘profeet’ voor Moslims). De vader kan je wellicht zien als de een-na-laatste als het vriendje telt als de laatste (immers, het laatste vriendje van Diana). Nostradamus had het over Diana en dat moet dus wel gaan over Lady Diana, nietwaar?
Of haar dood een groot volk heeft bevrijd, is een andere vraag, maar volgens de Britten staat het buiten kijf dat zij zelf wel zeer duidelijk een groot volk zijn. Die bevrijding, die komt wellicht nog, of is al gepasseerd…
7. Katrina
Van Diana naar Katrina, en van Engeland naar Amerika. In 2005 bracht de orkaan Katrina paniek en chaos naar New Orléans in Louisiana, en vernietigde alles op haar pad. Naast ruim 1833 doden direct gekoppeld aan de orkaan, bracht deze storm enorm veel schade. Maarliefst 108 miljard dollar aan schade werd uiteindelijk geregistreerd, en sommige regio’s kampen nog altijd met de verwoesting en de nasleep van deze catastrofale ramp.
“De steden Tours, Orléans, Blois, Angers, Reims en Nantes, zullen worden geteisterd door plotselinge verandering. Tenten worden neergezet door mensen die in vreemde talen spreken. Rivieren, projectielen bij Rennes, het schudden van de land en de zee”
Wellicht bedoelde Nostradamus ‘nieuw’ Orléans, in plaats van het Franse Orléans? Wat die andere steden ermee te maken hebben, echter, weet niemand. De vreemd sprekende mensen kunnen de internationale hulporganisaties zijn, die van heinde en verre kwamen om slachtofferhulp te bieden. Het schudden van land en zee, tja, dat moet voor zich hebben gesproken tijdens de storm. Echter, we kunnen toch niet helemaal uitsluiten dat Nostradamus’ voorspelling hiermee is voltooid. Wellicht moeten Tours, Blois, Angers, Reims en Nantes nog niet te vroeg juichen! En Rennes kan wellicht gebaat zijn bij een extra zeedijk?
6. De aanslag op John F Kennedy
“De grote man zal in het daglicht worden neergeslagen met een donderslag. Een kwaadaardige daad voorspeld door de drager van een petitie. Volgens de voorspelling zal een ander vallen in de nacht. Conflicten in Reims, Londen en een pest-plaag in Toscane”.
Uiteraard bedoelde Nostradamus hiermee de aanslag op John F Kennedy. De donderslag is gelijk aan een geweerschot, en John was inderdaad een groot staatsman. Die ander die bij nacht zou vallen, dat is wellicht Bobby Kennedy, die vijf jaar later zou vallen. Reims, Londen en Toscane zijn moeilijker te verklaren. Wellicht wilde Nostradamus er een Europese draai aan geven?
5. Pasteurisatie
Louis Pasteur was een wetenschapper uit de 19e eeuw die onder andere pasteurisatie heeft uitgevonden, het proces waarbij door verhitting de verspreiding van bacteriën in een bepaalde stof kan worden afgeremd. Nu schreef Nostradamus dat
“Het verloren ding is terug gevonden, na eeuwen verborgen te zijn. Pasteur zal worden gevierd als een god, dit wanneer de maan haar grote cirkel compleet heeft afgerond. Maar andere geruchten zullen hem onteren.”
Vermoedelijk bedoelde Nostradamus met ‘pasteur’ simpelweg de pastoor. Pasteur is namelijk Frans voor pastoor. Het hoeft dus helemaal niet over Louis Pasteur te gaan, denken sommigen, het kan over iedere pastoor gaan! Mensen die dit zeggen zijn duidelijk die ‘andere geruchten’ die hem (Pasteur) zullen onteren. Aanhangers van Pasteur zijn ervan overtuigd dat de man die pasteurisatie heeft uitgevonden, en een vaccin vond tegen hondsdolheid, de eer verdient die Nostradamus hem toeschrijft. Gevierd als een god!
Het verloren ding en de maan… laten we even buiten beschouwing.
4. De Atoombom
Sommige voorspellingen van Nostradamus zijn zo angstaanjagend correct in hun beschrijving, dat zelfs de meest sceptische onder ons beginnen te twijfelen. Neem nu de volgende beschrijving, die door velen is geïnterpreteerd als een voorspelling van de atoombom op Hiroshima en Nagasaki:
“Nabij de poorten en tussen twee steden, zal een plaag uitbreken van ongeziene omvang. Plagen en hongersnood, mensen vernietigd door staal, biddend naar de grote onsterfelijke God voor verlossing”.
Atoombom aanval bij uitstek, toch? Maar aan de andere kant, kan deze voorspelling niet even waar hebben geklonken toen de eerste machinegeweren werden ingezet? En de eerste bommenwerpers? En wellicht wanneer in de toekomst de eerste grote biologische wapens worden ingezet in een derde wereldoorlog? Deze beschrijving toont aan dat, hoewel de voorspelling angstaanjagend accuraat lijkt, door haar vaagheid ze eigenlijk toepasbaar is voor iedere oorlogssituatie in het verleden, en vermoedelijk in de toekomst. Dat maakt de atoomexplosie op deze Japanse steden echter niet minder gruwelijk…
3. Hitler?
Nostradamus heeft in zijn originele tekst vaak gebruik gemaakt van het woord ‘Hister’ en daarmee geloven sommigen dat de grote voorspeller Hitler heeft bedoeld. Hij zal het in zijn visioenen niet goed hebben gehoord, of gelezen. Een spelfout is gemakkelijk te maken, niet? Zeker als je als fransoos visioenen krijgt over Duitsers, en de taal misschien niet helemaal beheerst! Echter, het feit dat in het Latijns de Donau de ‘Hister’ genoemd wordt, is misschien een betere verklaring?
In ieder geval schreef Nostradamus:
“Van de diepten van West Europa, zal een jong kind worden geboren van arme ouders. Zijn tong zal een grote troep verleiden en zijn roem zal verspreiden tot het rijk in het Oosten.”
Het kan natuurlijk over Hitler gaan. Het kan ook over een van de andere leiders gaan die ‘troepen’ hebben overtuigd om ten strijde te gaan. En wanneer Nostradamus iemand als Hitler zou moeten omschrijven, zou hij dan niet iets meer nadruk hebben gelegd op de enorme genocides en andere gruwelpraktijken? Een beetje slordig van de voorspeller om dat aspect te vergeten…
2. Nine Eleven
Op elf september 2001 boorden twee vliegtuigen zich in de Twin Towers in New York. Velen kwamen om het leven of raakten gewond, en sommigen vinden in Nostradamus’ voorspellingen een waarschuwing hiervoor.
“Aardbevingen en vuur van het centrum van de Aarde, zal bevingen veroorzaken in de Nieuwe Stad. Twee grote rotsen zullen lange tijd oorlog voeren, en Arethusa (een soort bloem) zal een nieuwe rivier rood verven.”
Goed, wellicht niet de meest accurate voorspelling van Nostradamus, maar houd in gedachten dat de goede man uit de zestiende eeuw kwam. Wat moet hij van twee enorme flatgebouwen als de Twin Towers hebben gedacht, als hij die in een visioen zou hebben waargenomen? Het kan goed zijn dat hij er ‘twee grote rotsen’ van heeft gemaakt, en zo dicht bijeen, moeten ze wel in oorlog zijn geweest. Waarom zou je anders twee van zulke bouwwerken naast elkaar zetten? De rook die door de vliegtuigen werd veroorzaakt zal ongetwijfeld het vuur van het centrum van de aarde zijn, en de nieuwe stad, tja, welke anders dan New York?
1. Het einde van de wereld
Een mooie manier om deze opsomming te eindigen: het einde van de wereld. Na al dat doemdenken en voorspellen, moet Nostradamus toch zeker ook iets hebben gezegd over het einde der dagen? 2012, was het niet? Dat die datum nou niet helemaal correct was, betekent niet per se dat de wereld niet zal vergaan. Had Nostradamus daar niets over te zeggen? Vreemd genoeg, nee. Nostradamus, hoewel veel mensen denken dat hij één van de 2012-aanhangers was, heeft in zijn boeken niets geschreven over het einde van de wereld. We kunnen er dus vanuit gaan dat de aarde nog wel even zal blijven bestaan. Toch?
Was Nostradamus een echte ziener, of een gewoon man, met een goede gok-hand? We zullen dat nooit te weten komen. Hijzelf was echter bescheiden over zijn voorspellingen. Hij vertelt zijn lezers in een introductie dat zijn voorspellingen enkel gelden tot het jaar 3797. Daarna garandeert hij niets. Wij ook niet, maar we hopen dat je toch genoten hebt van deze opsomming!
Deze lampen zijn vrij populair onder verzamelaars en de prijs van een zeldzame originele Tiffanylamp kan oplopen tot een miljoen dollar. Dezeveilingprijzen worden veroorzaakt door de toenemende populariteit van deze lampen bij beroemde en welgestelde verzamelaars.
In 1894 vroeg Tiffany een patent aan op zijn beroemde Favrile glass, een versmelting van normaal opaliserend wit glas en helder "antique" gekleurd glas (het type glas dat al eeuwen gebruikt wordt in glas-in-loodramen). Men heeft in die tijd geprobeerd deze twee typen glas te combineren door verhitting maar de resultaten waren nagenoeg altijd saai en oninteressant. Na veel experimenteren is Tiffany erin geslaagd tot wel vijf verschillende kleuren te mengen waardoor zijn werk tot op heden de kijk op de glaskunst heeft veranderd
Aan het begin van de nieuwe eeuw produceerde Tiffany Studio's in New York lampenkappen met grote diversiteit. Naast geometrische patronen met Indiaanse, Moorse en andere motieven zijn er verschillende dieren- en bloemdessins afgebeeld in allerlei vormen en maten.
De ontwerpers waren voortdurend concepten, kleurenschema's en technieken aan het verbeteren met als resultaat een botanisch correcte illustratie die tot in detail overgenomen kon worden in de lamp.
Door de recentelijk toenemende populariteit en hoge prijzen van Tiffanylampen zijn deze slechts voor welgestelde verzamelaars weggelegd. Hierdoor worden in Europa en Azië veel goedkope replica's van matige kwaliteit in massa geproduceerd. Slechts enkele ambachtelijke ateliers houden de kunstvorm van Tiffany in zijn waarde.
Vandaag de dag worden Tiffanylampen nog op de originele manier met de hand vervaardigd. De keuze van de kleuren en het in harmonie brengen van de verschillende soorten Favrile glassis niet eenvoudig. Na het snijden van het patroon uit glas worden de stukjes gekoperfolied en op een mal aan elkaar gesoldeerd.
Het maken van Tiffanylampen is mede door de intensieve handarbeid en het Favrile glass zowel moeilijk als kostbaar. Kwalitatief hoogwaardige Tiffanyreproducties zijn hierdoor een zeldzaamheid geworden.
In Singer Laren was in 2009 een tentoonstelling te zien, getiteld 'Tiffany Girls - Nieuw Licht op Tiffany'. Een zestigtal originele lampen en snuisterijen uit de studio's van Louis Comfort Tiffany werden getoond, waarbij ook de vondst van een briefwisseling van een van zijn belangrijkste medewerksters, Clara Driscoll, belicht werd.
Recent onderzoek bracht aan het licht dat achter Louis Comfort Tiffany een groep vrouwelijke ontwerpers schuilging, waaraan veel succesvolle Tiffany-ontwerpen nu kunnen worden toegeschreven. Deze 'Tiffany Girls' werkten in het Women's Glasscutting Department onder leiding van Clara Driscoll (1861-1944) die onder meer verantwoordelijk blijken te zijn voor populaire ontwerpen als Blauweregen, Libel, Pioenroos en Klaproos. De tentoonstelling wierp daarmee nieuw licht op de ontwerppraktijk van Tiffany maar evenzeer op de sociale positie van werkende vrouwen in New York rond 1900.
Een van de weinig hedendaagse kunstenaars die de traditie van Louis Comfort Tiffany voortzetten is Peter Scherpenzeel. Samen met zijn dochter Rose-Anne Scherpenzeel houdt hij atelier aan de Weteringschans in Amsterdam.
Paul Delvaux (Antheit, 23 september1897 – Veurne, 20 juli1994) was een Belgischekunstschilder. Hij werd vaak ondergebracht bij het Belgische surrealisme, maar aanvaardde deze verwijzing niet. Hij vond deze interpretatie van zijn werk te eng, te formalistisch en vooral te oppervlakkig. Hij wilde gewoon "een poëtisch realisme" creëren en daarin bereikte hij een ongekende hoogte en internationale bekendheid Zijn vader was advocaat te Brussel en de jonge Paul was voorbestemd voor de architectuur. Hij volgde daartoe de Brusselse Academie, maar kreeg tezelfdertijd een opleiding in het schildersatelier van Constant Montald, net als zijn tijdgenoot René Magritte.
Hij werd voor het eerst opgenomen in een groepsexpositie bij "Le Sillon", in 1924. Hij werkte enige jaren in de omgeving van Bosvoorde, naar een permekiaans-expressionistische weergave. Op de "Foire du Midi" te Brussel in 1932 kreeg hij de schok die zijn kunst verder zou bepalen, bij zijn bezoek aan het rariteitenkabinet in het "Musée Spitzner". In 1934, bij zijn kennismaking met het werk uit 1926 van Giorgio de Chirico, op de Minotaurus-expositie, onderging zijn stijl een beslissende ommekeer: de poëet Delvaux stak van wal.
Op 1 januari1933 stierf zijn moeder, die "zijn eerste liefde" (zijn "Tam") nooit had aanvaard. Datzelfde jaar vernietigde hij meer dan 100 van zijn vroegste werken. Hoewel niet bepaald opgetogen over de surrealistische schilderijen van Magritte, stelden beide meesters in 1936 toch gelijktijdig tentoon in het Brusselse Paleis voor Schone Kunsten. Hier bleek al duidelijk dat Delvaux zijn eigen weg ging, naar het poëtische toe, wel met surrealistische onwaarschijnlijkheden.
Zijn vader stierf in 1937. In dat jaar trouwde hij met Suzanne Purnal. Het huwelijk werd echter een emotioneel fiasco. Ontgoocheling en eenzaamheid werden een zodanige bron van inspiratie, dat hij in deze periode zijn allerbeste werk creëerde. 1938 werd een uitzonderlijk vruchtbaar jaar. Hij exposeerde op de "Exposition Internationale du Surréalisme", georganiseerd door Marcel Duchamp, te Parijs in januari. In juni was hij op eenzelfde tentoonstelling te Amsterdam, ditmaal georganiseerd door André Breton en Paul Eluard. Te Londen was hij te zien in de London Gallery vanEdouard Mesens. Hij ontving nog de Prix de l'Académie Picard en reisde voor het eerst naar Italië.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog weigerde hij te exposeren. In de winter van 1944-45 kreeg hij, in het Paleis voor Schone Kunsten, zijn eerste grote retrospectieve. De Belgische cineast Henri Storck maakte de film "Le monde de Paul Delvaux". In 1947 ontmoette hij te Sint-Idesbald opnieuw en totaal onverwacht zijn eerste geliefde Anne-Marie De Martelaere, zijn "Tam". Hierop verliet hij zijn vrouw. Hij huwde Tam ten slotte op 25 oktober1952.
Hij werd professor aan de "Ecole Nationale de la Cambre" te Brussel in 1950 en realiseerde in 1952 het muurfresco in de Kursaal van Oostende. In 1954 nam hij deel aan de XXVIIste Biënnale van Venetië. De Italiaanse Reggio Emilia-prijs viel hem te beurt in 1955. In 1956 reisde hij naar Griekenland, het land van zijn zo vaak geschilderde tempelgalerijen. Op 5 juli werd hij opgenomen in de Koninklijke Academie voor Wetenschappen, Letteren en Schone Kunsten van België.
10 jaar later ontving hij de Belgische Staatsprijs voor zijn gezamenlijk kunstwerk en werd hij benoemd tot Voorzitter van de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten. Vanaf 1966 woonde hij al de helft van het jaar in het Park te Veurne. Henri Storck realiseerde in 1971 een nieuwe film: "Paul Delvaux ou les femmes défendues", ditmaal naar een draaiboek van René Micha. De Franse Académie beloonde hem als "Officier de l'Ordre des Arts et des Lettres de France" in 1972.
In 1973 ontving hij de Rembrandt-prijs van de Johann Wolfgang von Goethe-Stiftung te Bazel. Tezelfdertijd organiseerde het Museum Boijmans Van Beuningen in Rotterdam zijn grote overzichtstentoonstelling. Deze expositie werd hernomen, het jaar daarop, in Japan, in de Nationale Musea van Tokio en van Kioto. In het Beurs-metrostation, te Brussel, maakte hij de monumentale wandschildering, in 1978. Dat jaar werd hij ook ereburger van de stad Veurne.
De Brusselse Université Libre nam Paul Delvaux op als Doctor Honoris Causa in 1979. De Amerikaanse pop-kunstenaar Andy Warhol ontmoette Delvaux te Brussel, in 1981, en maakte een reeks portretten van de schilder.
De iconografie van het werk van Delvaux waaraan hij zijn bekendheid ontleent, valt moeilijk te doorgronden. Niet alleen omdat de schilder zich in dat opzicht zelden expliciet heeft uitgelaten over de door hem gebruikte motieven, maar ook omdat deze dan nog voor velerlei uitlegbaar blijven. Vrouwelijke naakten met grote droomogen, menselijke skeletten, ouderwetse treinen en wagons, stations en klassiek aandoende gebouwen zijn wel de voornaamste elementen van zijn gebruikte beeldentaal. Na verloop van tijd werden ongebruikelijke combinaties als bijvoorbeeld elektriciteitspalen tussen Griekse tempels niettemin gemeengoed als deel van een droomwereld, die ondanks haar uitgesproken naturalistische karakter uitermate vervreemdend aandeed.
