In het bos lag een bataljon Canadezen , om uit te rusten en hun materiaal na te zien en te herstellen . Ook van deze soldaten kregen de kinderen chocolade en koekjes .( ook ons eerste sigaretje )Ik kon me nog altijd niet inbeelden dat deze soldaten tegen de Duitsers vochten . Voor mij waren het allemaal vrienden en kon het niet dat die onder mekaar ruzie maakten. Iedere avond was er nu vuurwerk te zien aan de hemel . De Duitsers lanceerde vliegende bommen ( V 1 ) , om Antwerpen ( dat nog bezet gebied was ) en Londen te bombarderen .De " vliegende bom "was eigenlijk niet meer dan een kleine raket , volgepropt met dynamiet . 's Nachts zag je dus een rood gele vlam die uit de uitlaat kwam . Het eigenaardige was : als je de motor hoorde sputteren en de rode vlam doofde , dan viel die raket als een steen naar beneden . Zo stonden mijn vader en ik op een avond ( geboeid ) te kijken naar het gratis schouwspel, toen we plots voor ons zo'n raket haar vlam zagen uitgaan. Mijn vader trok me bij de arm al roepend , " in de kelder , ze valt ! " Mijn twee zussen en mijn moeder die in de keuken zaten , repten zich ook naar de kelder . We waren nog maar pas in de kelder , één oorverdovende knal , het lantaarn licht ging uit en wij werden door de hevige luchtdruk, op de grond geworpen . Dan een zwaar geroffel , rinkelend glas ................ Ik dacht dat het huis ging instorten . Daarna werd het stil . We hielden mekaars hand vast , dood van de schrik . Mijn vader , die van niets schrik had , ontstak terug de lantaarn , kalmeerde ons een beetje en ging een kijkje nemen . Een beetje later riep hij van in de kelder deur dat we ook moesten boven komen . Ik was verbaasd . Het was nacht , maar een klare hemel . Daar we uit de donkere kelder kwamen , konden we tamelijk goed zien wat er gebeurd was . Overal lagen glas scherven . Al de ruiten waren stuk .De pannen van het dak langs de voor kant van ons huis , waren weg geblazen . Ik had schrik . Misschien zou er nog wel één kunnen vallen . 's Anderendaags ben ik met mijn vader gaan kijken waar de bom gevallen . Een twee honderdtal meter van ons huis . De bom had een grote diepe krater in de grond geslagen , wel twintig meter groot volgens mijn vader . Die bom kwam van mijn vrienden van de uitkijkpost . Toen ben ik beginnen begrijpen dat het geen echte vrienden waren .Mensen die U pijn willen doen zijn geen vrienden . En zo zag ik het ook . Tot de volgende keer . Emile