De grotten werden destijds heel functioneel uitgehouwen ... ruimte voor mens en dier, opslagplaatsen voor voedsel, drinkbaar water, bier, wijn en speciale putten voor septische afval van mens en dier.
Luchtkokers zorgden voor frisse buitenlucht en voor de afvoer van de rook van verwarmingsbronnen.
Met grote stenen konden de verschillende ingangen op verschillende plaatsen afgesloten worden om de vijand de toegang te beletten.
In de grotten heerst een constante temperatuur van 14° - 16°.
De oorspronkelijke bewoners van Cappadocië zochten bescherming en afzondering in dit landschap tegen de overvallen door de Arabieren en de geloofstrijd binnen de Kerk.
In 1907 ontdekte de Franse geestelijke Guillaume de Jerphanion opnieuw hun ondergrondse kloosters en kerken. In de 4de eeuw begon de bouw van deze ondergrondse kloosters. Dit gebied werd in de hieropvolgende duizend jaar het centrum van de Grieks-Orthodoxe Kerk, dat ook veel bedevaarders aantrok. De monniken vestigden zich aanvankelijk in het dal van Göreme. In dit dal bevinden zich 350 grotkerken.
Helaas kregen wij niet de kans zo'n grotkerk te bezoeken. We bezochten enkel de bovengrondse bizarre stenen torens die in vrediger tijden ook bewoond werden. Slechts een paar bovengrondse kapellen mochten wij bezoeken. Ook in deze kapellen zagen we nog restanten van wellicht mooie muurschilderingen.
Thans noemt men Cappadocië alleen nog maar de smalle landstreek tussen de zoutmeren en Kayseri Cappadocië - een gebied dat vroeger was bedekt met de lava en het as van de vulkanen Erciyes en Hasan Daği.
Het vulkanisch sediment vormde de zachte tufsteen, die door de erosie van duizenden jaren bizarre vormen kreeg: een landschap van abrupt steil, wit gesteente dat oker kleurt zodra de zon boven de horizon verschijnt.
Midden op de Anatolische hoogvlakte, en ten zuiden van Ankara, ligt de stad Konya, één van de oudste en conservatiefste steden van Turkije. Midden in de stad staat het 'Mevlanamuseum' dat in het voormalig klooster van de Orde van de Dansende Derwisjen is gehuisvest. Deze orde werd gesticht door Roemi, één van de beroemdste soefimistisi.
In de nabijheid van Konya staan de autofabrieken die vroeger bij ons en in Europa waren gehuisvest.
Tegen een dergelijke concurrentie kan noch België, noch Europa op: de fabrieken krijgen de gronden voor vele jaren in bruikleen en betalen praktisch geen belastingen. Daarenboven werken de Turkse arbeiders aan een zeer laag loon ... sociale zekerheid en vakbonden bestaan er niet. Een paradijs voor de multinationals en de ondergang van ons Europees democratisch kapitalistisch systeem, met veel werkloosheid en stijgende armoede tot gevolg.
Een weinig aantrekkelijk vooruitzicht voor onze kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen !!!
Na het bezoek aan de kalksteenterrassen van Pamukkale en de ruïnes van het antieke Hierapolis, reden we naar Hotel HERAKLES.
Het hotel lag volledig afgelegen en sommige kamers kon je zeker en vast het label -* geven.
Over een buitenzwembad beschikte het hotel wel en over een stukje groene tuin.
Het dorpje lag op het einde van de straat. De ene straat van het dorpje was volledig verlicht en de plaatselijke bevolking was volop aan het winkelen. Eigenlijk niet te verwonderen aangezien het gedurende de dag zeer warm was (± 35°).
In die ene straat heb ik aan een kraampje een kopje heerlijke granaatappelsap gedronken.
We bezochten eerst Dalyan met zijn beroemde Carische rotsgraven (4de eeeuw v.C.) en het schildpaddenstrand Iztuzu. Dit is het uitgelezen paargebied van de zeldzame zeeschildpad 'Caretta Caretta'.
