Ook in Puma Punku zullen latere beschavingen ongetwijfeld 'werken' hebben uitgevoerd. Maar de monumentaliteit en technische kennis die de constructies uitstralen, getuigen van een beschaving die deze van de oude volken ver voorop was. Zie filmpje via bovenstaande link
Blijkbaar heeft men na Tereshkova nog lang moeten zoeken naar geschikte vrouwen, want het duurde bijna twintig jaar vooraleer er nog een vrouw de ruimte werd ingestuurd. Heeft men misschien gezocht naar afdoende selectiecriteria? [Astronauten worden vandaag getest in een speciale ruimte die hen berooft van alle zintuiglijke waarnemingen. Volgens sommigen omdat er op de maan dezelfde omstandigheden gelden - wat uiteraard onwaar is -.] Hoger dan een paar honderd kilometer kwam een vrouw echter nooit.
Gebrek aan populariteit werd bijna tien jaar na de ruimtevlucht van Tereshkova één van de redenen voor het stopzetten van het Apolloproject. Het volk duldde niet meer dat er teveel belastingsgeld werd uitgegeven. Waarom men zich dan niet eens de moeite heeft getroost om de belangstelling van het volk aan te wakkeren, mag - opnieuw - Joost weten. Eén vrouw (ocharme) op de maan had de populariteit immers een ongeziene boost gegeven. Doch, ongelooflijk maar waar, NASA stond liever toe dat de astronauten op de maan bokkensprongen maakten, dansten, zongen, golf speelden en zich kortom als clowns gedroegen. Clowns waarmee enkel de domme burger smakelijk kon lachen. De doorsnee burger lachte immers groen. Het ging nu eenmaal om belastingsgeld.
Eigenlijk lijkt het er eerder op dat men de populariteit naar beneden wou halen, in plaats van op te krikken. Hoe lager de populariteit, hoe makkelijker men het Apolloproject kon beëindigen en de maanbasis naar de Griekse kalender verwijzen.
Wat men had ontdekt op de maan, wou men liever laten rusten.
De Soemeriërs wisten dat de goden geniale meetkundigen waren geweest die maten en banen van planeten [we rekenen de maan bij de planeten] op hun duimpje kenden.
Eén van de draaischijven van hun telsysteem was het cijfer 60. Het was een magisch getal om de tijd waarmee de aarde om de zon draait, te verdelen.
Dat er vandaag 60 minuten in een uur gaan, 60 seconden in een minuut, dat een cirkel 360 graden meet (enzovoort) hebben we dus te danken aan de Soemeriërs [eigenlijk aan de goden].
[Opmerkelijk dat volgens Sitchin de omlooptijd van Niburu 3600 jaar bedraagt.]
Echter, de meetkundige kennis van de goden reikte verder dan wat de Soemeriërs ons hebben nagelaten. Zo heeft de meter - ongetwijfeld samen met nog heel wat andere maten - een achtergrond die teruggaat naar een tijd die weinigen voor mogelijk houden [de meter zag men oorspronkelijk als één tienduizendste van de afstand van de noordpool tot de evenaar].
Op souldistortion.nl kunt u veel meer lezen over heilige geometrie. We zien cirkel en vierkant die ons doen denken aan de Vitruviusman van Da Vinci. Ook graancirkels komen er aan bod. Nu geloven we niet dat graancirkels door buitenaardsen zijn gemaakt, maar we menen wel dat echte machthebbers het om één of andere reden leuk vinden om provocerende spelletjes te spelen. [HAARP heeft wellicht ook een tekenprogramma.]
[Uit volgend filmpje blijkt onder meer de relatie tussen piramiden, aarde en maan. Opnieuw duiken cirkel en vierkant van de Vitruviusman op. Hoewel we hier en daar onze twijfels hebben over wat er in het fragment wordt beweerd, zijn we standvastig in onze overtuiging dat de geometrische kennis van de goden oneindig veel verder reikte dan wat de Soemeriërs er hebben van opgestoken. Maar de appel valt nu eenmaal niet ver van de boom. De mens blijkt - alvast op meetkundig vlak - genetisch geprogrammeerd om de voetsporen van zijn scheppers te volgen.]
Sommige filmpjes op You Tube duren uren om aan te tonen dat het brein van de goden een geometrische kronkel moet hebben gehad.
Hebben de goden ons - bewust of onbewust - een geometrische boodschap nagelaten?
Is het toeval dat de grote piramide precies gelegen is op 29 9792458° noorderbreedte en dat de snelheid van het licht in een vacuüm 299 792 458 m/sec bedraagt?
Zo nee, dan hebben onze lengte- en tijdsmaten een obscuur verleden. Zo ja, dan lijken de toevalligheden zich wel op te stapelen.
In de ruime omgeving van Göbekli Tepe zijn er reusachtige ondergrondse gangenstelsels. Men spreekt zelfs van 'ondergrondse steden'. Hoe oud die steden precies zijn, staat verre van vast. Wel blijkt dat ze in de loop der tijden verder werden uitgebouwd. Een vraag die zich bij heel wat onderzoekers opdringt: 'Leefden de ontwerpers van het heiligdom misschien onder de grond?'
Voor het filmpje van History Channel (maart 2012): klik op de link hierboven.
Als de aarde in het verleden bezoek heeft gekregen van een buitenaardse beschaving dan zijn daarvan bewijzen terug te vinden op de maan.
Het lijkt alsof geleerden er een heilige schrik voor hebben om die stelling - waar nochtans geen speld is tussen te krijgen - hardop uit te spreken. Men moet zich zelfs durven afvragen of buitenaardse bezoekers niet eenzelfde locatie zouden hebben uitgekozen als Apollo 11. Het kan bijna niet anders dat NASA wist waar ze meest kans had om buitenaardse technologie aan te treffen. Dat er een lavagrot in de buurt kan zijn geweest, valt daarbij in geen geval uit te sluiten. En dat een lavagrot ook voor buitenaardse bezoekers een ideale basis zou zijn, ligt voor de hand. Enkelingen waaronder Ian Crawford van het Birkbeck College (Universiteit van Londen) hebben een paar netelige vragen hierover gesteld, maar de repliek van hun collega's bestond uit een oorverdovend stilzwijgen.
Wie een open geest heeft, kan moeilijk anders dan de mogelijkheid erkennen dat de aarde ooit vreemd bezoek heeft ontvangen. Het is toch kortzichtig om vandaag te beweren dat de mens binnen pakweg 5000 jaar buitenaards intelligent leven zal ontdekken en tegelijk koppig de mogelijkheid te verwerpen dat de aarde in het verleden door datzelfde leven werd bezocht? Het zou trouwens de normaalste zaak van de wereld zijn als die bezoekers eerst op de steriele en veilige maan zijn geland, dichtbij de moederplaneet en ver weg van virussen, bacteriën en alle andere obstakels die hen konden bedreigen.
De maan heeft echter (zo goed als) geen atmosfeer, waardoor alle sporen, ook deze van miljoenen jaren oud, er onaangeroerd bewaard blijven.
Hebben de goden bewust een leidraad voor ons nagelaten?
Ze lieten ons kennis na op verschillende plaatsen op aarde. Die kennis heeft een beperkte groep mensen tot inzicht gebracht, zowel op technologisch als op filosofisch vlak [ongetwijfeld was de herkomst van 'het goede' in de mens één van de thema's]. Het belangrijkste ligt echter op de maan [of het heeft er gelegen, want er is geen haar op ons hoofd dat twijfelt aan de geheime missies naar de maan]. Om de maan te bereiken moest de mens een zeker niveau hebben gehaald. Het gaf de goden de garantie dat hun boodschap zou worden begrepen.
Eén van de elementaire struikelblokken van de impacttheorie was dat de ratio's van de zuurstofisotopen van aarde- en maanstenen vrijwel identiek bleken, terwijl bij een impact steeds onevenredige vermenging optreedt.
Tussen haakjes: elementaire struikelblokken genoeg:
- de aarde heeft nooit een magma oceaan gehad, nochtans een vereiste voor het impactmodel;
- het gehalte aan ijzeroxide van de maan (13 %) ligt precies tussen dat van Mars (18 %) en Aarde (8 %), terwijl het meer naar dat van Aarde had moeten overhellen;
- andere ratio's aarde/maan waaronder deze van rubidium/cesium, spreken de impacttheorie tegen;
- een impact zorgt voor een overvloed van zware elementen die in de bodem zinken. De maan vertoont een schrijnend gebrek daaraan;
- ...
De zuurstofratio's vormen dus maar één van de struikelblokken, maar wel eentje waar men een draai heeft kunnen aan geven.
Volgens dr Robin Canup (Southwest Research Institute, Colorado) die betrokken is bij een hele reeks projecten van NASA, zijn de (vrijwel) identieke ratio's te verklaren als de 'impactor' (Theia) gelijktijdig met de aarde ontstond en daarna honderden miljoenen jaren een baan volgde ergens tussen Venus en Mars. Waarna een botsing in elk geval heeft plaatsgevonden. 'Want anders kon de planeet nooit onze maan zijn geworden.'
Wat een uitleg [wij vinden die van ons minder vergezocht] en dat om slechts één obstakel uit de weg te ruimen.
Onze uitleg in een anekdote met op het eind een wetenschappelijk steuntje in de rug:
In 2009 verscheen in een internetkrant een artikel waarin men verwees naar uitspraken van grote geleerden: 'Als aliens hier ooit aankomen, zal het in een wereld op zich zijn, mogelijk zelfs in een uitgeholde dwergplaneet, omgebouwd tot ruimteschip. Ze kunnen hun gigantisch ruimteschip in een baan tussen Aarde en Mars brengen om vandaar met hun meer conventionele schepen de aarde te bezoeken.'
Eigenlijk kwam het erop neer dat een dwergplaneet, omgebouwd tot ruimteschip van overal - zelfs van buiten ons zonnestelsel - kon komen.
Reacties op het artikel waren welkom.
We popelden om onze mening kwijt te raken. Onze reactie: 'Die dwergplaneet werd 11.600 jaar geleden door buitenaardse bezoekers vanuit zijn natuurlijke baan om de zon - tussen Aarde en Mars - in een baan om planeet Aarde gebracht.'
Wat bleek: ons stukje werd geweerd, terwijl reacties als 'Ik stuur mijn schoonmoeder erop af' bij de vleet werden gepubliceerd. Nochtans dachten we dat wij het minder ver waren gaan zoeken dan de wetenschappers. Maar misschien hebben deze laatste wel gelijk. En dan kan de maan zowaar van overal komen.
Tot driemaal toe geprobeerd om onze reactie gepubliceerd te krijgen, doch zonder resultaat, en zonder uitleg van de moderator. Blijkbaar zien moderators van internetkranten ons als fanatiekelingen of halve gekken - tussen haakjes wij zijn doodnormale burgers -. Kortom, van reactierubrieken hebben we geen hoge hoed meer op, maar ze hebben ons er wel toe aangezet om de niet gepubliceerde reactie - die vandaag als het ware een internetboek is geworden - verder uit te diepen. Of hoe een klein voorval een reden was om met schrijven te beginnen, weliswaar op ons niveau.
[Het moet gezegd dat we geen wetenschappelijke basis hadden die onze visie kon ondersteunen. Tot we op een summiere mededeling van de Harvard universiteit stuitten, waaruit blijkt dat astronomen (het zijn er inderdaad meerdere) zich verbazen over het feit dat er zich geen planeet heeft gevormd tussen Aarde en Mars. Informatie hierover op het internet is schaars, en uiteraard wordt de stelling bekritiseerd, maar ze stemt tot nadenken.]
HAARP (High Frequency Active Aural Research Program) is een mysterieus onderzoek dat wordt geleid vanuit een complex, gelegen in Alaska.
Echte machthebbers laten wereldwijd experimenten uitvoeren. Die gebeuren in alle openheid. Zogezegd, want niemand weet waarvoor ze precies dienen.
Wat doet HAARP?
Via antennes, elektriciteit converteren in hoge frequentie radiogolven. Die golven worden naar de ionosfeer gezonden die ze omzet naar ultra lage frequenties. Tussen haakjes: de golven worden ook naar de maan gestuurd.
Over een aantal futuristisch lijkende doelstellingen is men het min of meer eens:
- verkrijgen van een onuitputtelijke energiebron;
- beïnvloeding van het weer;
- gebruik als ultiem wapen door het richten van plasmastralen;
- verbeteren van communicatiesystemen;
- onderzoek van de ondergrond van planeet Aarde;
- sturen van het menselijk brein;
- ...
HAARP lijkt zelfs het tijdperk in te luiden waarin de mens via ultra lage frequenties (hersengolven) op een paranormale wijze zal communiceren.
Het project doet onwillekeurig denken aan de top secret basis in de Nevadawoestijn, Area 51, waar sinds begin de jaren 50 niet alleen het U2 vliegtuig werd ontworpen, maar ook buitenaardse technologie werd ontrafeld (dat laatste volgens officieuze bronnen).
Nicola Tesla (1856 - 1943) [Even groot als Einstein wat ons betreft] wist al te vertellen dat de mysterieuze energie te maken had met het verband tussen zwaartekracht en magnetisme.
Ze ontstaat uit lege ruimte en kan voor alles en nog wat worden aangewend.
Dat hij en Bulwer-Lytton (The Coming Race) elk op hun manier grootheden waren, moge duidelijk zijn.
En dat ze hun inspiratie putten uit dezelfde bron ook.
Het is tevens de vraag of iedereen die een bijna dood ervaring heeft meegemaakt een fantast kan zijn.
Feit is dat de hersenen vlak voor de dood een verhoogde elektrische activiteit vertonen. Alsof de cellen met een laatste krachtinspanning een elektromagnetisch signaal geven, waarop - althans in sommige gevallen - de intrede in een wit licht volgt.
Net als in Plato's grotverhaal, in religies en in UFO waarnemingen (tot op de maan) speelt een wit licht dus een sleutelrol.
Het komt tevoorschijn in de laatste wetenschappelijke bevindingen die een mysterieuze subatomaire levensvorm in een plasmabol (een wit licht) beschrijven.
Dat subatomaire deeltjes miraculeuze karakteristieken vertonen, werd in 1982 bewezen door ene Alain Aspect [Vreemd dat we van de man die álles in vraag heeft gesteld, zo weinig hebben gehoord]. Zijn experimenten toonden aan dat de wereld waarin we leven maar een schijnwereld is [hallo Plato?]. Zo staat elk deeltje - waar het zich ook bevindt - in verbinding met een ander deeltje. Ongeacht de afstand tussen die twee, voelen ze elkaar aan.
[Wij voelen het aankomen: vroeg of laat zal blijken dat de ziel van de mens uit subatomaire deeltjes bestaat. Deeltjes die zich na de dood verzamelen in een plasmabol, een wit licht.]
Tot eind de jaren 70 was de 'afsplitsing theorie' een algemeen aanvaard model over de vorming van de maan: 'Toen de aarde nog een draaiende bol lava was, kwam een deel ervan los en koekte samen tot de maan.'
In 1976 stak de impact hypothese de kop op. Het heeft lang geduurd, maar ondertussen wordt deze theorie als meest geloofwaardige (minst ongeloofwaardige) aanzien.
[Tip: Klik bij de verwijzingen steeds op het pijltje 'vorige pagina' in je browser om terug te keren naar deze site.]
Het argument dat de ratio's van de zuurstofisotopen van aardstenen en maanstenen vrijwel identiek bleken, was voor velen doorslaggevend om de afsplitsing theorie aan te nemen. Doch, doordat de impact theorie de bovenhand haalde, kwamen we terecht in een ander verhaal: 'Bij een impact treedt er steeds onevenredige vermenging op. Het is daarom onmogelijk dat de ratio's van zuurstofisotopen vrijwel identiek zijn.'
Volgens dr Robin Canup (Southwest Research Institute, Colorado) die betrokken is bij een hele reeks projecten van NASA, zijn de (vrijwel) identieke ratio's enkel te verklaren als de 'impactor' (Theia) gelijktijdig met de aarde ontstond en daarna honderden miljoenen jaren een baan volgde ergens tussen Venus en Mars. Waarna een botsing in elk geval heeft plaatsgevonden. 'Want anders kon de planeet nooit onze maan zijn geworden.'
De vrijwel identieke ratio's van zuurstofisotopen pasten dus eerst precies in de afsplitsingtheorie, stonden dan haaks op de impact theorie, en passen nu blijkbaar tóch in de impacttheorie.
Is hier iets aan de hand?
Op het eerste zicht misschien niet, maar recente onderzoeken brachten nog wat anders aan het licht. Namelijk dat 'officiële maanstenen' iets tevéél overeenkomsten vertonen met aardstenen. Wat blijkt uit volgend filmpje. (Het fragment is maar één van de vele. Op You Tube kunt u de hele reeks volgen.)
U kunt het filmpje ook gerust overslaan. Het komt erop neer dat naast de zuurstofisotopen nog meer ratio's identiek zijn gebleken. Sommigen winden er geen doekjes om: 'Onderzoekers die om maanstenen vroegen, kregen aardstenen voorgeschoteld.'
Amerikanen hebben in het verleden heel wat [zogezegde] maanstenen weggeschonken aan bevriende landen.
In 1969 kreeg het Nederlands Rijksmuseum er één. Men liet hem al direct verzekeren voor omgerekend 60.000 dollar, systematisch oplopend tot 500.000 dollar. In 2009 bleek na grondig onderzoek dat hij een product was van planeet Aarde (waarde te verwaarlozen). Pakken geld verspild, een deuk in de reputatie en talloze bezoekers veertig jaar lang bedrogen, maar de Nederlanders hoefden geen excuses, ze waren niet boos, integendeel, ze vonden het grappig.
Wat doen echte machthebbers intussen?
Maanstenen in het oog houden alsof hun leven ervan afhangt.
En op tijd en stond een nieuwe theorie (laten) lanceren.
Op 4 augustus 2011 lezen we op www.nrc.nl: 'Aarde had eerst twee manen.'
Om een lang verhaal kort te maken: De discussies over het ontstaan van de maan zijn oeverloos. En de echte machthebbers willen dat graag zo houden.
Sommige topfunctionarissen wisten veel - ook dat het Roswell incident een mislukte bergingsoperatie was en geen authentieke crash van een buitenaards tuig -. Toch wisten ze niet dat de angstwekkende luchtfenomenen in feite ongevaarlijk waren. Iets wat de echte machthebbers midden de jaren 60 wél aan de weet kwamen, want anders waren ze ongetwijfeld niet zo gretig geweest om als eerste een voet op de maan te zetten.
Ondertussen heeft de tijd - en niet alleen de tijd - zijn werk gedaan. Op een luchtige manier heeft men het vandaag over genieën die zomaar geloofden in buitenaardse ruimtetuigen. 'Dat waren ultra geheime vliegtuigen. Die mannen waren naïef. Ze wisten niet beter.'
Waar we evenmin echt kunnen op ingaan en tevens thuishoort in de rubrieken over de piramiden, is het feit dat onderzoekers met sterke argumenten aantonen dat de piramiden van Giza niet verwijzen naar het Orion stelsel, maar naar de binnenste planeten van ons zonnestelsel. Wie de uiteenzetting heeft doorgenomen, merkt dat de bouwers van de piramiden precies wisten hoe groot Mercurius, Venus, Aarde en Mars waren en ze kenden de exacte baan die ze volgden. En dat terwijl het vaststaat dat de oude Egyptenaren dit niet kónden weten. [Of 'de goden' ons iets duidelijk hebben willen maken, betwijfelen we. Ze hadden immers betere methoden daarvoor. Wij denken dat er zaken onopgelost zullen blijven, omdat het Giza plateau na zoveel duizenden jaren ongetwijfeld niet meer is wat het is geweest. Een aantal pionnen ontbreken dus waarschijnlijk op het schaakbord.]
Overigens, het idee dat onze buitenaardse bezoekers een planeet hebben verplaatst, is zo gek nog niet. Zo denkt men al een tijdje dat een hemellichaam in beweging is te krijgen. Waardoor de mens alweer iets lijkt te overwegen dat - op het eerste zicht - onrealistisch is ... maar dat mogelijk al eens werd verwezenlijkt. (Voor de bron: ga via de link hierboven).
De 'verhuis' kan trouwens een nog niet vermeld mysterie oplossen. De nabije zijde van de maan bestaat namelijk voor 31 procent uit 'zeeën' terwijl dat voor de verre zijde maar één procent is. Deze laatste heeft dan weer veel meer kraters.
Dat de aarde de nabije zijde afschermt tegen komeetinslagen is geen valabele uitleg gebleken. Onderzoekers gaan er nu van uit dat de oorzaak te zoeken is bij het feit dat de nabije zijde meer hitte producerende elementen bevat.
Doch als onze maan ooit een planeet was tussen Venus en Mercurius, kan dat veel verklaren. Mercurius draait maar zeer traag om zijn as. Onze lichtere maan zou ongetwijfeld constant met één zijde naar de zon zijn gekeerd. [We gaan er niet verder op in, maar dergelijk scenario kon wel eens precies uitmonden in de twee gezichten van de maan.]
Voor foto's van mercurius en de maan: klik op de link.
Een zon die uit zichzelf vliegt, zonder zich aan enige wetten te storen, kon wel eens snel vleugels krijgen in een fantasierijke geest. Meer nog, ook wij zouden vandaag dergelijk fenomeen op dezelfde manier uitbeelden (hoe anders?).
De vliegende zon was wereldwijd te zien én het symbool ervoor ligt voor de hand, vandaar dat het oeroud en universeel is.
Was de maan de gevleugelde uitgedoofde zon?
Dat ze op een uitgedoofde zon lijkt, hoeft geen betoog. Ze is daarbij net even groot als de zon, van op aarde gezien tenminste.
De maan en de gevleugelde zon komen dikwijls samen voor op de Soemerische zegels. Kennelijk hadden de Soemeriërs een vermoeden dat er een band moest zijn tussen die twee. Dat Isis en zowat alle moedergodinnen dan weer een band hadden met de maan, en vaak vleugels kregen aangemeten, is minder vreemd als we bedenken dat ze waren neergedaald van de gevleugelde, uitgedoofde zon.
Ook het heiligste dier - de stier - kreeg vleugels. Hij was in het oude Soemerië duidelijk verbonden met de maan en de gevleugelde zon. (Pas ná de megacatastrofen werd de stier een god die afkomstig moest zijn van de maan omwille van zijn levenskracht en de vorm van zijn hoorns die doet denken aan een wassende maan.)
En dan is er nog Hans Hörbiger (1860-1931). Die bracht met zijn 'wereldijstheorie' onder meer het volgende naar voor: 'De basissubstantie van alle kosmische processen is ijs. De maan is als het ware een ijsblok dat telkens weer op planeet Aarde valt en heel wat leven uitroeit. Waarna onze planeet een nieuwe maan uit haar baan om de zon plukt.'
Zijn stelling was hem naar eigen zeggen, toegefluisterd in een droom.
Weinig kans dus dat serieuze wetenschappers daar enig geloof aan hechten.
Doch, wat bleek? De theorie werd in de jaren '30 en '40 opgevist door vooraanstaande nazi geleerden. 'De wereldijstheorie is realistisch. De oorzaak van de Zondvloed en het verdwijnen van Atlantis is te zoeken bij het feit dat de maan 12.000 jaar geleden in botsing kwam met de aarde.'
Hoe kwámen die geleerden erbij? Officieel gaat men ervan uit dat ze daarmee weerwerk wilden bieden aan Einsteins' relativiteitstheorie. Einstein was een Jood, en iedereen weet hoe nazi's over Joden dachten.
Er zijn echter voldoende aanwijzingen dat ze wisten dat Hörbigers' theorie op losse schroeven stond. Maar dat de maan 12.000 jaar geleden uit de hemel was gevallen, daar waren ze merkbaar wél van overtuigd.
Waarom groeide hun overtuiging toevallig ten tijde van hun expedities? Toch niet alleen omwille van Einstein en de Joden? En was het niet geloofwaardiger geweest om een komeet, een reeks aardverschuivingen of vulkaanuitbarstingen de schuld voor de Zondvloed te geven?
Of hadden hun expedities hen wijzer gemaakt? En hebben ze hun aanwijzingen enigszins verkeerd geïnterpreteerd? Ging het niet om een botsing, maar om een schampschot?
Een anekdote tussendoor: In 2009 verscheen in een internetkrant een artikel waarin men verwees naar uitspraken van grote geleerden: 'Als aliens hier ooit aankomen, zal het in een wereld op zich zijn, mogelijk zelfs in een uitgeholde dwergplaneet, omgebouwd tot ruimteschip. Ze kunnen hun gigantisch ruimteschip in een baan tussen Aarde en Mars brengen om vandaar met hun meer conventionele schepen de aarde te bezoeken.'
Eigenlijk kwam het erop neer dat een dwergplaneet, omgebouwd tot ruimteschip van overal - zelfs van buiten ons zonnestelsel - kon komen.
Reacties op het artikel waren welkom.
We hoeven u niet te verklappen dat we popelden om onze mening kwijt te raken. Onze reactie: 'Die dwergplaneet werd 11.600 jaar geleden door buitenaardse bezoekers vanuit zijn natuurlijke baan om de zon (tussen Aarde en Mars) in een baan om planeet Aarde gebracht.'
Wat bleek: ons stukje haalde de internetkrant niet, terwijl reacties als 'Ik stuur mijn schoonmoeder erop af' bij de vleet werden gepubliceerd. Nochtans dachten we dat wij het minder ver waren gaan zoeken dan de wetenschappers. Maar misschien hebben deze laatste wel gelijk. En dan kan de maan inderdaad van overal komen.
Tot driemaal toe geprobeerd om onze reactie gepubliceerd te krijgen, doch zonder resultaat, en zonder uitleg van de moderator. Blijkbaar zien moderators van internetkranten ons als fanatiekelingen of halve gekken - tussen haakjes wij zijn doodnormale burgers -. Kortom, van reactierubrieken hebben we geen hoge hoed meer op, maar ze hebben ons er wel toe aangezet om de niet gepubliceerde reactie - die vandaag als het ware een internetboek is geworden - verder uit te diepen. Of hoe een klein voorval een reden was om met schrijven te beginnen, weliswaar op ons niveau.
Alles in acht genomen twijfelen wij aan de lengte van de cyclus die Sitchin vooropstelt. Sommigen komen immers op basis van dezelfde teksten tot heel andere resultaten. Wij twijfelen minder aan de bewering dat het 'Niburustelsel' opnieuw in de buurt aan het komen is. Sitchin heeft de wereld wakker geschud. Er is een onbekende planeet in ons zonnestelsel waar de goden vandaan kwamen. Wij menen dat die ene zin klopt. Het is een zin die al het andere overschaduwt. Of Niburu nu om de 3600 jaar langskomt of om de -pakweg- 5600 jaar, is in deze context maar een kanttekening. Net zoals onze volgende opmerkingen maar kanttekeningen zijn. (volg de link)
