Aan wat een mens doet met macht kent men zijn waarde (Plato)
Ruwweg 12.000 jaar geleden werd de aarde getroffen door een komeet. De grootte ervan is onbekend maar dat het om een verre neef ging van deze die ooit de dinosauriërs uitroeide, is niet uit te sluiten. Kometen laten nu eenmaal niet altijd sporen na. De omvang van de ramp was in elk geval catastrofaal. Iets wat blijkt uit de hoeveelheden iridium die werden gevonden in de met die tijdsperiode overeenkomende aardlagen (iridium komt in veel hogere concentraties voor in kometen dan in de aardkorst). Ook de vele partikels van diamanten getuigen van een botsing van de aarde met een komeet. Samen met het iridium en de diamantfragmenten werden in dezelfde aardlagen de resten gevonden van 35 uitgestorven diersoorten. Het was zo goed als zeker een gebeurtenis die op één en dezelfde dag plaatsvond. De komeet trof de ijskap en heeft die wellicht gedestabiliseerd zodat immense hoeveelheden water in de Atlantische oceaan terechtkwamen. Dit alles zegt Doug Kennet archeoloog van de universiteit van Oregon. Zijn studie werd gepubliceerd in het gezaghebbende wetenschappelijke tijdschrift Science op 2 januari 2009.
Opvallend toch, aangezien Plato in Critias ooit zei dat Atlantis meer dan 10.000 jaar vóór zijn tijd (dus ongeveer 12.000 jaar geleden verging).
Wetenschappers van de Penn State universiteit in Amerika ontdekten een genetische mutatie die de verschijning verklaart van een blanke huid bij de mens. De eerste blanken zouden zich tienduizenden jaren geleden vanuit Europa hebben verspreid. Dit is een grote ontdekking in een zeer gevoelig vakgebied zegt Stephen Oppenheimer, expert van de Oxford universiteit. Voor de enen ontstond de blanke huid omdat die makkelijker vitamine D kan aanmaken. Voor de anderen was het omdat zij beter bestand is tegen de koude. Nog anderen hebben het over de seksuele aantrekkingskracht. Het probleem is dat niemand weet wat de echte reden is. Met andere woorden: er zullen nog heel wat studies verschijnen die telkens weer iets anders zullen concluderen. Spreken van een genetisch verschil ligt in elk geval zeer gevoelig omdat men daarmee het onderscheid tussen de rassen nog meer benadrukt.
Ter info: dat men aan de Oslo universiteit vandaag verklaart dat de blanke mens maar pakweg 5000 jaar zou bestaan, is maar één van de vele theorieën waar lang niet iedereen het over eens is.
Er zijn echter geen superieure rassen enkel superieure mensen. Het zijn diegenen die door één of andere genetische toevalligheid nog sporen van de eerste Cro Magnon in zich dragen. En die mensen komen in alle rassen voor. Ze voelen medeleven en zeker geen haat. Ze leven volgens hun innerlijke waarden, hebben een rechtvaardig oordeel, zijn niet op macht belust en zijn niet egocentrisch ... en ze maken spijtig genoeg geen kans tegen hun op macht beluste tegenhanger. Een alfamannetje of -vrouwtje zal men bij hen dus tevergeefs zoeken. Met andere woorden: ze leven een onopgemerkt bestaan.
Men mag er gerust van uitgaan dat Basken altijd buitengewoon honkvast zijn geweest. Lang vóór de Romeinen in Europa hun intrede deden, vormden ze al een afzonderlijke gemeenschap. Het lijkt alsof alle overheersers uit de gekende geschiedenis ervoor kozen om hen met rust te laten.
Toch blijken heel wat volken wereldwijd opmerkelijk veel genetische overeenkomsten te vertonen met de Basken.
Ook hun taal, het Euskera, dat zowat als de oudste taal ter wereld wordt beschouwd, moet op één of andere manier tot in vele uithoeken zijn doorgedrongen want de overeenkomsten met andere talen zijn hoe dan ook opvallend.
Basken zijn goede zeevaarders en een aantal onder hen heeft zich zoals zoveel volken over de wereld verspreid. Toch staan ze bekend om hun legendarische isolement.
De gemeenschappelijke banden met andere volken hebben dan ook waarschijnlijk niets te maken met hun - al bij al beperkte - uittocht in latere tijden. Die banden zouden eerder dateren van vóór de periode dat ze zich gingen afzonderen. Een afzondering die trouwens alles te maken had met de megacatastrofen (12.000 v. Chr.).
Het legendarische samenhorigheidsgevoel van de Basken zou een gevolg kunnen zijn van het collectieve trauma dat de Cro Magnon circa 12.000 jaar geleden heeft opgelopen.
Overigens was het trauma wereldwijd.
Een komeetinslag zorgde voor een klimaatschok. De ijskap smolt voor een groot deel binnen de kortste tijd en de zeespiegel steeg catastrofaal. Aardverschuivingen en vloedgolven zorgden voor de rest.
Een aantal Cro Magnon troepte samen in het huidige Baskenland, onder de beschermende invloed van de Pyreneeën.
Zou het kunnen dat er in de Atlantische oceaan - in de Golf van Biskaje - 12.000 jaar geleden een eiland is vergaan waarop een groot aantal Cro Magnon leefde? En behoorden de weinige overlevenden tot diegenen die in Baskenland hun toevlucht zochten?
Samen met de piramiden van Gizeh is de grote Sfinx één van de bouwwerken uit de oudheid die de mensheid met verstomming slaat. Het reusachtige beeld van een leeuwenlichaam met een faraohoofd is 73 meter lang, 6 meter breed en 20 meter hoog. Volgens de officiële versie zou farao Khafra (Chefren) de Sfinx hebben laten bouwen.
De bewijzen hiervoor zijn echter mager. Zo bevat een inscriptie aan de voet van de Sfinx een gedeelte van de naam van Khafra. Die inscriptie stelt echter niet zoveel voor omdat ze afkomstig is van een farao die zowat 1000 jaar na Khafra regeerde (Thoetmoses IV) en die misschien nog minder wist over de Sfinx dan wat wij er nu over weten. (De Sfinx, die voor het grootste gedeelte onder het zand was bedolven, zou in een visioen zijn verschenen aan de jonge Thoetmoses. Hij zou er voor zorgen dat de prins farao werd op voorwaarde dat hij hem zou uitgraven. Zo geschiedde.)
Verder zou een standbeeld van Khafra zijn opgegraven in de buurt van het monument. En ten slotte zou het hoofd van de Sfinx gelijkenis vertonen met dat van de farao.
Niets weerlegt echter de alternatieve versie die zegt dat de Sfinx, net zoals de piramiden, oorspronkelijk werd opgericht door een beschaving die lang voor deze van de oude Egyptenaren bloeide. De Egyptenaren zouden hem, net zoals ze dat met de piramiden hebben gedaan, enkel hebben gerestaureerd.
Waarom denkt men dat?
De Sfinx heeft heel wat te lijden gehad van erosie die na grondig onderzoek lijkt te zijn veroorzaakt door regen. En men moet volgens sommigen al teruggaan tot het einde van de laatste ijstijd vooraleer er voldoende water uit de lucht viel om die erosie te kunnen verklaren.
Er is echter ook de merkwaardige vaststelling dat de verhouding van het hoofd tegenover de rest van het lichaam niet klopt.
Wie voor de Sfinx staat, is overweldigd en ziet de proportionele verhoudingen niet, doch wie een luchtfoto bekijkt, merkt het wel degelijk op. Het hoofd valt te klein uit tegenover de rest van het lichaam. Dit wijst er op dat het oorspronkelijk iets heel anders voorstelde dan farao Khafra.
Kunstwerken noch geschriften verwijzen naar mensen die bij de bouw van de Sfinx betrokken waren. Er wordt nergens een toespeling gemaakt - laat staan dat men in detail zou treden - naar een opdrachtgever noch naar de wijze waarop men hem (of haar?) zou hebben uitgehouwen.
Net zoals dat voor de piramiden het geval is, is het ongelooflijk dat de Egyptenaren nergens aantekeningen zouden hebben gemaakt over de Sfinx. Ze verheerlijkten in hun geschriften en kunstwerken immers al hun verwezenlijkingen. Als Khafra de opdrachtgever zou zijn geweest dan lijkt het er sterk op dat men vanaf de eerste dag een (verloren) strijd heeft moeten voeren tegen de zandstormen. Men is het er namelijk hoe langer hoe meer over eens dat de Sfinx - in de veronderstelling dat de officiële versie over zijn leeftijd klopt - zowat zijn hele bestaan voor een groot deel onder het zand zat. Hadden de bouwers dan niet kunnen voorzien dat zandstormen hem zouden begraven?
Misschien moet men het bouwwerk (kunstwerk) plaatsen in een tijd waarin Egypte geen woestijn was maar een land met veel groen. En de enige periode die hiervoor in aanmerking komt, ligt vóór de grote opwarming, de enorme catastrofen en de zondvloed. En dat is zowat 12.000 jaar geleden. De officiële versie over de bouwers van de Sfinx heeft dus - net als deze over de piramiden - heel wat hiaten.
Waarom geeft men niet gewoon toe dat men niet zeker weet wie de Sfinx heeft uitgehouwen? Net zoals men er niet zeker van kan zijn wie de echte piramiden heeft gebouwd.
Ten slotte blijven er hardnekkige geruchten de ronde doen dat er zich onder de Sfinx ruimten zouden bevinden die de geheime kennis van een vergane beschaving zouden bevatten. Beweringen die door de officiële kanalen als ongeloofwaardige complottheorieën worden afgedaan.
Toch hebben onderzoekers met seismologische en sonarapparatuur vastgesteld dat er zich inderdaad ruimten onder de Sfinx bevinden. Er zou zelfs een ondergrondse tunnel naar de piramide van Khafra lopen. Men is dan ook met de uitgravingen begonnen. Op het ogenblik dat men echter verwachtte resultaten te boeken, werden de werken stopgezet. De overheid vreesde voor de stabiliteit van het bouwwerk.
Toen men in 2002 de smalle schachten van de piramide van Khufu met een robot doorzocht, stootte men na tientallen meters op een massieve deur die de doorgang blokkeerde. Men boorde een gat in de 'deur' waarna men met een camera vaststelde dat er 18 centimeter verder opnieuw een gelijkaardig obstakel de weg versperde.
Waarom duurt het ondertussen al jaren vooraleer men die 18 extra centimeter kan overbruggen? Kan men zich dan blijven beroepen op het gebrek aan technische mogelijkheden?
Is het te verwonderen dat velen er van overtuigd zijn dat de overheden enkel datgene tonen aan de burgers wat ze hen willen tonen. En dat ze dus zaken verborgen houden.
Waarom wordt bijvoorbeeld de verklaring voor de geheimzinnige schachten in de piramide van Khufu als vanzelfsprekend aanvaard? De ziel van de farao zou namelijk via die schachten makkelijker de sterren kunnen vervoegen. Dat deze schachten dus onderweg werden geblokkeerd door massieve stenen deuren, was volgens de 'echte kenners' geen probleem: de ziel van de farao kon namelijk overal doorheen.
Allemaal goed en wel maar als de ziel van de farao dan toch overal doorheen kon, waarom heeft men zich dan onmenselijke inspanningen getroost om die schachten in de piramiden te verwerken? De ziel van de farao kon dan toch even goed door de gewone deur naar buiten of als het dan toch moest: door de muren?
Is het niet mogelijk dat de schachten een bedoeling hadden die niets met geloof te maken had? Dat ze ontworpen werden door een beschaving die niet zozeer op religie maar veeleer op zichzelf vertrouwde?
Een dergelijke beschaving komt in de geschiedenisboeken echter niet voor. Wellicht omdat ze duizenden jaren voor de Egyptische van de aardbodem was verdwenen ...
De autoriteiten wéten niet waarvoor de echte piramiden - noch de sarcofagen, noch de schachten - dienden. Ook zij moeten beseffen dat té veel mysteries de echte piramiden omringen. Ze zouden toch op zijn minst kunnen toegeven dat ze twijfelen aan zowat alles wat met de echte piramiden te maken heeft.
En toch doen ze alsof ze de wijsheid in pacht hebben.
Van het DNA, het onvoorstelbaar ingewikkelde brein van elke cel en een miniatuur universum op zich, weet de wetenschap letterlijk zo goed als niets af.
Ze kan dus ook niet zien wat er aan het menselijk DNA zo speciaal is.
Toch zit er in het DNA van onze hersenen een mysterieus (figuurlijk) doosje verborgen met bewustzijn. En het lijkt erop dat dit bewustzijn kan groeien met de jaren ... alsof het van buitenaf wordt gevoed. Tenminste ... bij diegenen die er voor openstaan.
Het merkwaardige is dat het doosje bij geen enkele andere levensvorm op aarde voorkomt.
Het is er dan ook door onze buitenaardse voorouders ingeplant.
Alleen spijtig dat de inhoud van het doosje pas naar buiten lijkt te komen op het ogenblik dat we sterven. Anders zouden we (net als de Atlantiërs) nog in staat zijn om bewust toe te treden tot het collectieve bewustzijn.
Natuurlijk klinkt dit al te gek. Maar er zijn ongetwijfeld astronauten die dit absoluut zo gek nog niet vinden. Op de maan voelden ze immers hun bewustzijn zodanig sterk toenemen dat dit niet alleen het gevolg kan zijn geweest van het 'aanschouwen van onze blauwe planeet' (komaan zeg).
Trouwens, wees gerust: zover gezocht is dit alles niet. Er zijn tenslotte ook hier op aarde een massa technologieën waar de gewone burger kop noch staart aan krijgt. Daarbij waren onze buitenaardse bezoekers tot dingen in staat waar onze genieën vandaag enkel kunnen van dromen.
Dat het lichaam als stof en as tot de aarde behoort, is duidelijk. Maar wat gebeurt er met de ziel of de geest? En wat ís het bewustzijn eigenlijk? Is de menselijke geest in staat om een individueel bewustzijn te creëren of is hij enkel een soort ontvanger van bewustzijn? Is bewustzijn dus in feite overal rondom ons? En vanwaar komt het dan? Kunnen we er niet volledig in opgaan omdat ons lichaam dat verhindert?
In dat geval had Plato het bij het rechte eind. De menselijke geest zou pas vrijkomen bij de dood. Pas dan zou hij het grote witte licht tegemoet treden (het collectieve bewustzijn).
Naast Plato's verhaal zijn er echter ontelbare andere verhalen die ons zeggen dat de ziel na de dood een wit licht tegemoet gaat.
Religies en oeroude mythen geven ook een aanwijzing.
De ziel zou na de dood een lange en moeilijke reis moeten maken naar een andere wereld. En enkel de rechtschapen ziel zou kans maken om de reis tot een goed einde te brengen.
Het is echter duidelijk dat het bewustzijn zoals dat van de mens, niet van deze wereld is. Geen enkel dier blijkt het te hebben. Het moet dus iets te maken hebben met onze buitenaardse voorouders.
Om een lang verhaal kort te maken en in navolging van de rubriek over de maan zou men zich kunnen afvragen of 'bewustzijn' ons wordt toegezonden van op de maan.
Met andere woorden: staat er op de maan een soort zender van bewustzijn? En staat er ook een soort ontvanger?
Is - om in dezelfde lijn te blijven - het roemruchte bewustzijn van de mens te danken aan een soort ontvanger (en zender) die in ons DNA is ingebouwd?
Natuurlijk klinkt dit al te gek. Maar er zijn ongetwijfeld astronauten die dit absoluut zo gek nog niet vinden. En wees gerust: zover gezocht is het niet. Er zijn tenslotte ook hier op aarde een massa technologieën waar de gewone burger kop noch staart aan krijgt. Daarbij waren onze buitenaardse bezoekers tot dingen in staat waar onze genieën vandaag enkel kunnen van dromen.
Was het Roswellincident in 1947 veel meer dan men ons wil laten geloven?
Op een locatie die wellicht niet toevallig tot de meest beveiligde ter wereld behoorde, stortte volgens de autoriteiten op 8 juli 1947 een weerballon neer.
Volgens getuigen echter - waaronder een paar bevoorrechte - ging het niet om een weerballon maar om een buitenaards tuig met al even buitenaardse wezens of robotten.
De autoriteiten walsten naar goede gewoonte over de critici heen zodat niemand - 'fantasten' uitgezonderd - eind de jaren 60 nog sprak over Roswell.
Na de maanlandingen - en dat is ook niet toevallig - begon men echter ook in hogere kringen te twijfelen aan het weerballonverhaal. In zoverre zelfs dat meer dan 50 jaar na datum de autoriteiten met een nieuw verhaal op de proppen kwamen: het zou geen weerballon maar een spionageballon zijn geweest. Rapporten die stukken van mensen hadden gekost, moesten de nieuwe verklaring staven.
In 1947 stond de koude oorlog voor de deur en men zou wel begrijpen dat de eerste verklaring een leugentje om bestwil was. Men had nu eenmaal de Russen niet voor het hoofd willen stoten.
Case closed.
Waarom heeft men de burger 50 jaar voorgelogen? Waarom kon men niet van in het begin gewoon toegeven dat het om spionage ging of om een 'militair experiment'?
Dacht men echt dat de Russen (en met hen alle communisten) het weerballonverhaal geloofden?
De huidige uitleg mag dan volgens sommigen stroken met de waarheid. Mitchell en honderdduizenden anderen geloven er geen snars van (ook Reagan zou het niet hebben geloofd). Het nieuwe verhaal lijkt inderdaad - hoewel het pakken geld heeft gekost om het te ondersteunen - nogal goedkoop.
Natuurlijk is het speculatie (wat kan ik anders doen?). Maar ik hou het kort.
Hebben de Amerikanen met de hulp van Nazi wetenschappers in 1947 in de buurt van Texas een voorhistorische satelliet uit de ruimte geplukt?
De Nazi's waren nu eenmaal bezeten van de zoektocht naar het godenras. Ze hebben er onwaarschijnlijk veel tijd, kennis en geld ingestoken. Hun genieën werden na de oorlog niet voor niets overal ter wereld met open armen ontvangen. En het is bekend dat ze ook in Roswell goed vertegenwoordigd waren.
Theorieën over satellieten bestonden al heel lang maar om ze in de praktijk te brengen dat was een andere zaak.
Het satelliettijdperk zou pas in de jaren vijftig losbarsten. En het waren de Russen die - ironisch genoeg dankzij spionage - sneller waren dan de Amerikanen.
Heeft men de technologie van het godenras gekopieerd?
Is het toevallig dat vanaf de jaren vijftig de kennis over de ruimtevaart als een raket de hoogte in schoot?
Roswell zou het begin kunnen zijn geweest ... met de maanlandingen als ongelooflijk vervolg.
Is het toeval dat de groei vanaf de jaren 80 zo fenomenaal was dat die zich nooit eerder in de wereldgeschiedenis heeft voorgedaan?
Als men zich zou voorstellen dat de Dow Jones (Amerikaans beursindex) al 5000 jaar zou bestaan dan zou de groei van de laatste 25 jaar enorm zijn geweest, kredietcrisis of niet. En daarbij mag men gerust rekening houden met steen- ijzer- en andere tijdperken.
Die groei is overigens nog niet gedaan. De nieuwe technologieën zullen - met dank aan de maan - de toekomst van de mens hertekenen.
Nog even doorbomen over de merkwaardige lichtgevende fenomenen ...
Het is algemeen bekend dat heel wat astronauten lichtflitsen waarnemen die na onderzoek te wijten zouden zijn aan botsingen met kosmische deeltjes. 't Is te zeggen: in twee op de vijftien gevallen ... maar we gaan niet moeilijk doen.
De meeste vraagtekens worden dan ook niet geplaatst bij die lichtflitsen maar bij de lichtgevende bollen die zich boven het maanoppervlak bevinden en die zich met een waanzinnige snelheid lijken te verplaatsen. Het zijn vreemde en heldere lichten die astronomen al eeuwen intrigeren. De eerste (bekende) verslagen hierover dateren al van 1540.
Vanaf 1950 ging men zich - uiteraard - opnieuw enorm interesseren voor die abnormale verschijnselen.
Men veronderstelde dat de lichten werden veroorzaakt door zonnewinden of door statische elektriciteit. Doch die verklaringen bleken ontoereikend.
In 2007 (!) kwam men plots met een nieuwe uitleg aandraven: de lichten worden veroorzaakt door vulkanische gassen die uit de maanbodem ontsnappen.
Ondertussen wordt ook die theorie (sterk) in twijfel getrokken.
Over één ding is men het wel eens: die lichtfenomenen had men 40 jaar geleden moeten onderzoeken. Dichter dan toen het geval was, kan men er immers niet bijkomen ...
Even terzijde: heel wat astronauten (met Aldrin op kop) zijn lid van de vrijmetselaars of hebben er via hun familie (Armstong's vader was een vrijmetselaar) nauwe banden mee. De vrijmetselarij is een machtige en duistere organisatie vol symboliek over het oude Egypte. De oorsprong ervan gaat dan ook veel verder terug dan de 16° eeuw. Hij is te zoeken bij de Egyptische priesters.
De vrijmetselaars waren overigens door de eeuwen heen altijd op één of andere manier verweven met de machtigsten der aarde (ook met NASA).
Op de maan voerden Aldrin en Armstrong een ritueel uit ter ere van Isis (vertegenwoordigd door de ster Sirius). Speciaal daarvoor hadden ze de vlag met de tweekoppige adelaar, het symbool van de 33° graad van de Schotse Rite van de vrijmetselaars, meegebracht. Volgens velen was de naam van de landingsmodule (Eagle) dan ook niet toevallig gekozen. Dat Isis voor de vrijmestelaars een centrale plaats inneemt, is algemeen gekend. En dat ze als moeder van de goden in het oudste Egypte boven alles verheven was, kan je lezen in één van de vorige rubrieken op deze site.
Op de vraag waarom de vlag van de vrijmetselaars aan boord was, volgt doorgaans een stilzwijgen. Het zou eerder een persoonlijk initiatief van Aldrin zijn geweest .. jaja.
Ongetwijfeld hebben een aantal astronauten op de maan niets speciaals gevoeld of gezien terwijl ze nu doen alsof dat wel het geval was. Kwestie van wat indruk te maken.
Maar Mitchell en Irwin (die beiden eerder iets hebben gevoeld dan gezien) zouden ons met verstomming moeten slaan. Mitchell windt er geen doekjes om, terwijl Irwin het blijkbaar iets subtieler aan boord wou leggen. En wie weet wat hij ons nog allemaal zou hebben verteld als hij nog had geleefd.
Hun latere woorden en daden zijn zo overtuigend dat ze de grootste scepticus aan het denken zouden moeten zetten.
Conclusie? Het blijkt zelfs voor de sterkste persoonlijkheden en ondanks de duurste eden aan hun opdrachtgevers heel moeilijk om de mensheid te blijven voorliegen. Gelukkig voor die opdrachtgevers geloven de mensen enkel datgene wat ze hen laten geloven. Hoewel Mitchell beweert dat NASA haar geheim niet lang meer zal kunnen bewaren.
Voor de volledigheid: Mitchell is een superintelligent man maar hij lijkt op het eerste zicht te overdrijven. Zo voerde hij paranormale experimenten uit op de maan (die overigens mislukten) en doet hij uitspraken over UFO's die ons aan zijn gezonde verstand zouden kunnen doen twijfelen.
Maar wees gerust: hij heeft ze nog alle vijf op een rij. Wie open staat voor het paranormale wordt nu eenmaal veel te snel in een hoek gedrumd. Trouwens, hij die vóór de eerste maanlanding al zijn twijfels had en nadien te weten kwam wat er effectief te zien was, moet wel zijn conclusies hebben getrokken. Zo niet, dan zou dat pas van een ongezond verstand getuigen.
www.youtube.com (zoekwoorden voor het interview met Aldrin: Buzz lies) (zoekwoorden voor de toespraak van Armstrong: Neil Armstrong NASA lies) (zoekwoorden voor één van de interviews met Mitchell: Edgar Mitchell Kerrang radio)
Edgar Mitchel (Apollo 14) was gisteren te zien op Canvas
Wie hem ziet en hoort, kan moeilijk anders dan besluiten dat hij een integer, bescheiden en intelligent man moet zijn.
Mitchell, geboren in 1930 groeide op in de buurt van Roswell (in de staat New Mexico) waar zich in 1947 een UFO incident voordeed. Er zou namelijk volgens de believers een buitenaards ruimteschip zijn neergestort . Het voorval maakte een sterke indruk op Mitchell maar daar bleef het bij.
Op de maan beleefde Mitchell echter een ervaring die zijn leven zou veranderen. Zijn geest raakte er als het ware opgenomen in wat men een gemeenschappelijk bewustzijn zou kunnen noemen. Woorden waren plots overbodig. Het was alsof hij alle mensen aanvoelde zonder dat er ook maar één woord aan te pas kwam.
Na zijn terugkeer was Mitchell ervan overtuigd dat de aarde in het verleden buitenaards bezoek had gekregen. Het UFO incident werd plots veel realistischer dan hij ooit voor mogelijk had gehouden. Ongetwijfeld waren zowel zijn ervaring op de maan als de verhalen die hij (in alle discretie) uit eerste hand moet hebben vernomen over wat er bij de eerste maanlanding te zien was, doorslaggevend geweest. Mitchell is er echter de man niet naar om Armstrong of Aldrin in diskrediet te brengen.
Meer dan eens zei hij echter in interviews dat hij uit goede bron wist dat de belangrijkste personen binnen NASA op de hoogte waren van die buitenaardse bezoeken maar dat ze die voor de buitenwereld verborgen hielden.
Wie documentaires ziet over de maan waarin Mitchell aan het woord is, hoort hem vaak zeggen dat de maanlanding een keerpunt was in zijn leven maar daar houdt het dan ook op. Over zijn ware overtuiging laat men hem blijkbaar liever niets zeggen.
Wat Mitchell echter meemaakte op de maan past precies in het plaatje dat op deze website wordt geschetst. De mens zou inderdaad ooit in staat zijn geweest om toe te treden tot een gemeenschappelijk bewustzijn. En op gevaar af om helemaal de mist in te gaan: men moet zich durven afvragen of er op de maan nog een energieveld aanwezig is - als het ware een overblijfsel van onze buitenaardse bezoekers - waar sommigen onder ons extreem gevoelig voor zijn.
Het zou alleszins verklaren waarom de mannen op de maan plots transformeerden van de grootste wetenschappers in de grootste filosofen.
Op de uitlatingen van Mitchell reageert NASA met de woorden dat Mitchell een groot Amerikaan is maar dat ze absoluut niets te verbergen hebben ...
Maurice Chatelain werkte gedurende 20 jaar voor NASA als communicatiedeskundige en had er ongetwijfeld de beste contacten.
Zo was hij ook betrokken bij de voorbereiding van de Apollo missies. Hij verklaarde meermaals publiekelijk dat Armstrong op de maan reusachtige ruimteschepen had gezien.
Omdat hij in UFOs ging geloven en er nadien ook boeken over schreef, werd hij al gauw afgeschilderd als een freak. Van zijn reputatie bleef niets heel.
De ene die zijn leven wijdt aan het zoeken naar de ark van Noach wordt beschouwd als een genie terwijl de andere die beweert met zekerheid te weten wat Armstrong tijdens de televisiestoringen heeft gezegd, wordt aanzien als een halve gek. Alsof het gezegde 'twee maten en twee gewichten' hier van toepassing is.
Twee Amerikaanse presidenten verklaarden na het Apollo tijdperk te geloven in UFOs. Jimmy Cartner minimaliseerde achteraf zijn woorden maar het is bekend dat hij vaak nadacht over een ervaring die hij in 1969 had meegemaakt. Hij had een vreemd lichtgevend tuig gezien. Het voorval liet hem blijkbaar niet los en pas in de jaren 70 leek hij er echt over te piekeren.
In 1976 zei hij: Ik zal de laatste zijn om te lachen met mensen die beweren een UFO te hebben gezien .
Zijn opvolger Ronald Reagan bleek zelfs min of meer geobsedeerd door UFOs. Tijdens de voorstelling van de film E.T. waarop heel wat prominenten aanwezig waren, liet hij zich het volgende ontvallen: Er zijn hier zo goed als geen mensen in de zaal die weten hoezeer dit overeenkomt met de werkelijkheid.
Het ligt min of meer voor de hand dat diegenen die van de verborgen woorden van Armstrong op de hoogte waren, gingen geloven dat de aliens nog onder ons waren. Dat ze ons in het oog hielden.
Dat aliens ons zouden observeren is echter een stap te ver.
Cartner, Reagan, Irwin, Mitchell het zijn mannen die men niet zomaar belachelijk kan maken. Vandaar dat de echte machthebbers er voor kozen hun controversiële uitspraken met de mantel der liefde te bedekken. Toch hebben ze er een smet op hun blazoen aan overgehouden. Zo hoeft Reagan (die overigens in 2004 overleed) er niet op te rekenen om als één van de grootste presidenten de geschiedenis in te gaan. Hoewel hij die titel wel verdient.
Ten slotte, hoewel de bierkaai niet veraf is en kaars en bril toch niet baten en ook omdat ik nog wat eergevoel zou willen overhouden, nog een laatste poging om u enigszins een klein beetje te doen twijfelen ('t is dus enkel om het af te leren).
Velen geloven niet dat de Amerikanen ooit op de maan waren. De hele operatie zou in scène zijn gezet.
De aanhangers van deze theorie hebben het onder meer over onmogelijke schaduwen en een Amerikaanse vlag die wappert in de wind (die op de maan nochtans niet zou mogen voorkomen). Hun argumenten heeft men ondertussen echter weerlegd, op het belangrijkste na.
Als men in 1969 al in staat was om op de maan te landen en er terug van op te stijgen, dan zouden reizen naar de maan nu als het ware routine moeten zijn.
Het is een redenering die - rekening houdend met de aard van de mens - staat als een huis.
Elke generatie wil namelijk steeds kost wat kost beter doen dan de vorige. En er is geen (geloofwaardige) reden te bedenken waarom dat hier niet het geval zou zijn geweest.
Een zachte landing maken op de maan en er nadien terug van opstijgen, was ongetwijfeld een hele prestatie. Met Apollo 11 zou men onverantwoorde risicos hebben genomen omdat de technologie nog niet volledig op punt zou hebben gestaan. En men heeft inderdaad risico's genomen. Het moest nu eenmaal snel gaan want de Russen waren in aantocht.
Met de eerste mannen op de maan was de prestigestrijd echter gestreden. De volgende missies hoefden niet noodzakelijk meer bemand te zijn als de astronauten dan toch zon gevaar liepen.
Er klopt dus iets niet in de redenering dat de veiligheid van de astronauten een onverantwoord risico zou zijn geweest.
Het is trouwens echt wel een raadsel waarom de Russen nooit mensen (letterlijk) naar de maan hebben gestuurd.
Men mag ook niet vergeten dat - te beginnen met de Russische Luna 2 in 1959 - heel wat ruimtecapsules Apollo 11 zijn voorafgegaan. Een aantal liet men bewust te pletter slaan, onder meer om de stevigheid van de maanbodem te testen en de straling te meten. Andere, waaronder de Luna 9 in 1965 en 5 Amerikaanse Surveyors maakten een zachte landing op de maan.
Op het maanoppervlak waren in 1969 dan ook al heel wat relikwieën te vinden van eerdere missies. Iets waar de latere astronauten zonder enige twijfel van op de hoogte waren.
In 10 jaar tijd vertrokken er ongeveer 65 missies naar de maan. De computers kunnen dus toch nog niet zo slecht zijn geweest.
In het midden van de jaren 70 werd de geldkraan echter zo goed als dichtgedraaid. En dat kunnen de ongelovigen - overigens terecht - niet begrijpen. Zij concluderen - dit keer ten onrechte - dat de maanlandingen in scène werden gezet omdat men geen gezichtsverlies had willen lijden.
De reden voor de plotse desinteresse lag echter niet bij de incompetentie van de Amerikanen, noch van de Russen.
***
Het is een illusie om te denken dat de autoriteiten ons ook maar iets wijzer zullen maken.
En misschien is het wel een goede beslissing om wat men op de maan heeft gezien voor de buitenwereld verborgen te houden. De mens zit nu eenmaal in een mallemolen en er is niets dat die molen kan doen stoppen. Misschien dat we gewoon de rit moeten uitzitten. Wie zal het zeggen?
Alles wat uit de conservatieve doos springt, is echter het doelwit van de jagers op complottheorieën. De bedenkers of 'believers' van dat pseudowetenschappelijk of (erger) geschifte gedachtegoed moeten dan ook tegen een stootje kunnen van de zogenaamde wetenschappers (lees: 'ze moeten een olifantenvel hebben').
Ik maak me geen illusies: de kans om geloofd te worden, is miniem.
Maar toch zijn het Atlantisverhaal, de unieke mens, de grotschilders, piramiden, Egyptische priesters, druïden, universele mythen, geheime genootschappen allemaal puzzelstukjes die precies in elkaar passen.
En datgene wat sommige astronauten hebben gezien op de maan, behoort eveneens tot die puzzel.
Een puzzel waarvan er spijtig genoeg een aantal stukjes zullen blijven ontbreken
Augustus 2006: NASA geeft toe dat bijna 700 dozen met origineel filmmateriaal - waaronder de beelden van Apollo 11 - sinds jaar en dag spoorloos zijn.
Toevallig zouden ze nu in 2009, na bijna 40 jaar, zijn teruggevonden (wie gelooft die mensen nog?).
De nieuwskop in 2006 kwam voor velen dan ook als een donderslag bij heldere hemel.
De daaropvolgende discussie maakte duidelijk dat wat de wereld van de landing te zien had gekregen slechte afkooksels waren van de originele beelden die werden doorgeseind. Deze laatste waren haarscherp terwijl op de televisie in de huiskamer enkel wazige beelden te zien waren. Volgens de officiële versie was de technologie toen nog niet in staat om datgene wat werd doorgeseind zonder kwaliteitsverlies om te zetten naar televisiebeelden.
Ondertussen lijkt het er sterk op dat men technisch wel degelijk in staat was om veel scherpere beelden de huiskamer in te sturen.
De reden voor de slechte beeldkwaliteit zou ergens anders te zoeken zijn.
Op 20 juli 1994 sprak de eerste man op de maan, Neil Armstrong (Apollo 11) tot een groep uitverkoren jonge studenten op zeer emotionele toon:
Jullie zijn in staat om de grootste dingen te ontdekken op voorwaarde dat jullie de beschermende lagen van de waarheid kunnen weghalen.
Armstrong is een zeer bescheiden man en dat siert hem. Maar waarom is hij zo terughoudend en waarom gaf hij (zo goed als) geen interviews?
Hij had toch kunnen voorzien dat hij als eerste man op de maan een legendarische figuur zou worden die eigenlijk de morele plicht zou hebben om zijn ervaringen te delen met de mensheid?
Waarom spreekt hij dan zo'n cryptische taal?
In een interview op CNN Met Larry King in 2007 zei Buzz Aldrin (Apollo 11) dat ze een licht zagen dat ze niet konden identificeren. Het leek alsof het licht hen volgde.
Uit de lichaamstaal van Aldrin blijkt duidelijk dat hij zich zeer ongemakkelijk voelt wanneer de reporter blijft aandringen over wat hij precies heeft gezien. Hij vraagt of die dan alles kan verklaren wat hij meemaakt in zijn leven en verandert daarna snel van onderwerp.
Aldrin voerde later bij wijze van spreken een promotiecampagne voor NASA. Hij heeft nu ook een boek geschreven. Hij lijkt zijn leven weer in de hand te hebben. Maar dat was ooit anders.
Na zijn terugkeer van de maan raakte hij verslaafd aan alcohol en sukkelde van de ene depressie in de andere.
Zijn geloof in God zou naar eigen zeggen zijn redding zijn geweest ...
Het is zonder onderschriften, het vergt enig zoekwerk en het zijn uiteraard geen exclusieve bekentenissen maar voor diegenen die de bovenvermelde interviews met Neil Armstrong en Buzz Aldrin willen bekijken en beluisteren:
www.youtube.com (zoektermen voor de toespraak van Armstrong: Neil Armstrong NASA lies) (zoektermen voor het interview met Aldrin: Buzz lies)
www.evawaseerst.be is een website met een alternatieve kijk op de evolutie van de mens.
Het stukje over de maan heb ik na een suggestie op mijn hotmailadres opnieuw aangevuld.
Hieronder volgt de aanvulling.
Aran D
Sinds het begin van de ruimtevaart in de jaren 50 waren er al plannen voor het maken van ruimtestations. Ze zouden als tussenstation moeten fungeren tussen de aarde en de maan en zouden dienst doen voor de uitbouw van fabrieken en woonkernen in de ruimte.
Na het Appollo tijdperk werd echter voor deze ruimtestations plots minder geld voorzien. Saljoet, Skylab en Mir waren dan ook maar magere beestjes in vergelijking met datgene wat men voor ogen had. En het huidige ISS is - met alle respect - al niet veel beter.
De astronauten kampen er trouwens met iets dat veel erger is dan de relatief kleine kans op een technische storing: botverlies!
Al veel langer dan sommigen willen aannemen, weet men dat dit een immens probleem zou zijn voor elke mens die ooit voor een iets langere periode de ruimte zou worden ingestuurd. Een astronaut verliest zowat 1,5 procent van zijn botdichtheid per maand in de ruimte.
Kalk in de beenderen lost op en komt terecht in de bloedstroom. Zo kan er soms onherstelbare schade aan het beendergestel ontstaan. Verder kan de toegenomen hoeveelheid kalk in het bloed zorgen voor andere gezondheidsproblemen.
Speciale oefeningen zijn geen afdoende oplossing voor het probleem dat overigens te wijten is aan het wegvallen van de zwaartekracht.
Nu bestaan de plannen voor het opwekken van kunstmatige zwaartekracht al zowat 50 jaar maar het heeft geen zin om ze uit te voeren zolang er geen maanbasis is. En zolang men niet weet of het fenomeen zich ook op de maan zou voordoen. Want hoe ongelooflijk het ook klinkt: vandaag weet men dat niet.
Als de maan voldoende zwaartekracht zou hebben om botverlies tegen te gaan, dan zouden astronauten er zelfs kunnen gaan herstellen van de opgelopen schade. Ze zouden niet steeds de gevaarlijke en kostelijke reis heen en terug van het ruimtestation naar de aarde moeten ondernemen.
Het wordt eentonig. Maar alleen al het onderzoek van botverlies bij de astronauten was een verpletterende reden om door te gaan met bemande maanlandingen.
