Dat sommige mensen oprecht voeling hebben met het paranormale, kan dus kloppen, omdat het best mogelijk is dat het vermogen om via ultralage frequenties te communiceren, zich in uitzonderlijke gevallen nog duidelijk laat gelden.
Wij - aardbewoners - horen de ultralage frequenties normaal gezien niet. Sommigen horen ze als een storend zoemgeluid. Voor intelligente bewoners van een andere planeet kunnen ze echter een communicatiekanaal zijn. De bewuste frequenties overstijgen nu eenmaal het aardse. Ze komen overal in het universum voor, omdat planeten ze van nature uitzenden. De veronderstelling dat de goden hun eigen golflengte hadden, is dus niet zomaar uit de lucht gegrepen. Storend gezoem is een probleem waar de laatste tijd wel vaker mensen mee kampen. Nadat ze tinnitus en andere hebben uitgesloten, zeggen (echte) wetenschappers dat er steeds meer mensen zijn die ultralage frequenties daadwerkelijk waarnemen. En een toenemend magnetisme wordt genoemd als één van de mogelijke oorzaken.
Een aanwijzing dat de goden een gave hadden die wij vandaag als paranormaal zouden omschrijven, zit verborgen in de leylijnen. U kunt het hele artikel lezen via de link.
Waarom heeft het zowat 25.000 jaar geduurd vooraleer de - zelfbewuste - mens de eerste keer verwees naar zijn persoonlijke macht of aanzien? Hoe komt het dat machtsmensen zich pas aanmeldden duizenden jaren na de megacatastrofen? Plots lieten ze zichzelf en hun macht vereeuwigen, terwijl er in de 25.000 jaar vóór hen blijkbaar niemand op dat idee was gekomen.
Tot vandaag gaat men ervan uit dat de eerste beschaving te danken was aan het ontstaan van de landbouw. Daardoor ging de mens zich settelen en staken grote leiders en machtstructuren de kop op. Echter, wat wij vandaag beschaving noemen, lijkt eerder het gevolg van de aard van de nieuwe mens. Na de megacatastrofen verplichtte de leider het volk zich rondom hem te verzamelen, waardoor het enerzijds makkelijker te overheersen was door de leider zelf en anderzijds moeilijker te onderwerpen door een andere leider. Precies zoals de natuur het voorschrijft.
Verder lijkt het er ook op dat de zogenaamde eerste beschavingen - net zoals de eerste geschreven talen - zich op meerdere plaatsen ter wereld gelijktijdig ontwikkelden. Niet alleen in Mesopothamië, maar ook in India, Pakistan, Egypte tot zelfs in China en Amerika heeft men immers vijf- tot zesduizend jaar oude sporen gevonden van een gelijkaardig beschavingspeil. Hoewel de streek tussen het huidige Egypte en Turkije toch wel een favoriete eerste pleisterplaats moet zijn geweest voor de nieuwe mens.
***
Af en toe stonden er profeten op die waarschuwden voor 'het kwade': de machtswellust. Die machtswellust zou zelfs niet meer te stoppen zijn. Toch lijkt er ook een verlangen naar rechtschapenheid aanwezig in de mens. En dat verlangen zou best wel eens verankerd kunnen zitten in de genen. Het zou dus sterker kunnen zijn dan we denken. Diegenen die het meest uit zijn op macht beseffen trouwens maar al te goed dat ze dat verlangen niet mogen onderschatten. Het aantal misdaden dat onder het mom van rechtschapenheid wordt gepleegd, is dan ook niet te tellen.
Vrouwen waren ooit hoog verheven boven de gewone stervelingen. De goden waren 20.000 jaar lang simpelweg godinnen, dat is wat de kunstwerken van zowat 32.000 jaar tot circa 12.000 jaar geleden, ons aantonen. En hoe ongelooflijk het ook klinkt, het heeft er alle schijn van dat die godinnen werkelijk hebben bestaan.
Na de megacatastrofen deed er zich echter een totale ommekeer voor, doordat de supermens van het toneel verdween. De natuur had de mens gedwongen zich te schikken naar haar wetten, het spirituele moest plaats ruimen voor machtswellust en de vrouw werd als het ware de slavin van de man. Een onrecht dat vele duizenden jaren zou aanslepen en maar blijft voortduren. Vrouwen worden immers vandaag nog in heel wat landen op een onmenselijke manier misbruikt.
Nu tonen sommige onderzoeken aan dat mannen over het algemeen intelligenter zouden zijn dan vrouwen. Iets wat zou te maken hebben met hun grotere hersenvolume. Hoewel dan weer andere - overigens meer geloofwaardige - studies concluderen dat de grootte van het brein niets met geestelijke vermogens te maken heeft. Met andere woorden: zoals vaak, ontkent de ene geleerde de bevindingen van de andere.
Wat men echter niet kan ontkennen, is dat geestelijke ontwikkeling voor de vrouw gedurende vele millennia taboe was. Het zou daarom een wonder heten als ze op dat vlak niet achterop zou zijn geraakt. Doch zoals iedereen weet, zijn wonderen de wereld niet uit. Vrouwen hebben - over het algemeen uiteraard - meer hersenverbindingen dan mannen. En het lijkt er sterk op dat net die verbindingen ervoor zorgen dat de mens is wat hij is: een niet te rijmen verschijning op deze planeet. Ze zouden immers bijdragen tot ons bewustzijn, een uniek fenomeen voor het leven op aarde en de oorsprong van iets dat niet te meten is met de huidige maatstaven: wijsheid.
Met verbijstering en ongeloof reageerde de wetenschap toen duidelijk werd dat de eerste grotschilderingen niet alleen de oudste, maar tevens de mooiste zijn. Niet Lascaux (15.000 jaar oud), maar Chauvet (32.000 jaar oud) herbergt de oudste kunst (dit komt uit het wetenschappelijke magazine Scientific American).
Opgelet: klik op het pijltje 'vorige pagina' in je browser om terug te keren naar deze site als je de verwijzing naar de volgende bron hebt gevolgd (voor de bron: ga via de link hierboven).
'De mooiste kunst is tevens de oudste, en ze kwam uit het niets. De prehistorici moeten hun huiswerk overdoen.' Dat is de mening van - onder meer - de Franse onderzoekster Helène Valladas van het Franse laboratorium voor klimaat- en milieuwetenschappen. Haar onderzoek werd in 2001 gepubliceerd in het wetenschappelijke magazine Nature.
Ondanks deze verbluffende ontdekking en de al even verbluffende uitspraken van wereldvermaarde wetenschappers die erop volgden, hoeft het geen betoog dat het nog jaren - misschien wel decennia - zal duren vooraleer de strijd om het grote gelijk zal zijn gestreden. Achter de koolstof- en andere dateringen zullen dus nog heel wat vraagtekens worden geplaatst. Critici die het al hun hele carrière hebben over 'een geleidelijke evolutie', zullen echter moeten toegeven dat kunst en het daaraan gekoppelde bewustzijn een 'Big Bang' heeft gekend, waarvan de eerste tekenen zich manifesteerden, onwaarschijnlijk diep in een grot in Zuid-Frankrijk. Het is maar één van de dominostenen in de evolutie van de mens die aan het wankelen is, en die vragen oproept die sommigen liever niet gesteld zien.
Over kleuren en smaken valt weliswaar niet te redetwisten, maar wij - en met ons vele wetenschappers - houden het erop dat Chauvet gedurende een immense tijd de mooiste kunst is gebleven. Daarmee komen we bij een paar vragen waarvoor autoriteiten binnenkort ongetwijfeld geleerden zullen moeten laten opdraven die ons met een kluitje in het riet zullen trachten te sturen. Doch de vragen zullen blijven: Hoe komt het dat de oudste kunst tevens de mooiste is? Degenereerde de mens misschien? En duurt dat degeneratieproces nog voort?
Proportioneel gezien, zou de zwaartekracht van de maan zo groot zijn dat ze na honderden miljoenen jaren de aardrotatie al veel meer had moeten vertragen dan nu het geval is.
Pluto en zijn maan Charon zijn de enigen wiens proportionaliteit ten opzichte van elkaar die van de aarde en haar maan overtroeven. Maar die cirkelen dan ook rond elkaar, beide met dezelfde kant naar elkaar gericht (voor een foto, klik op de link).
Was de maan de gevleugelde uitgedoofde zon? Is het daarom dat beide vaak samen voorkomen op de Soemerische zegels? Is het daarom dat de stier in het oude Soemerië met zowel de maan als met de gevleugelde zon nauw verbonden lijkt? (Pas ná de megacatastrofen werd de stier een god die afkomstig moest zijn van de maan omwille van zijn levenskracht en de vorm van zijn hoorns die doen denken aan een wassende maan.) Een zon die lange tijd uit zichzelf leek te vliegen zonder zich aan enige wetten te houden, zou men makkelijk vleugels hebben aangemeten, net als diegenen die ervan op aarde neerdaalden (van de gevleugelde stier tot Isis). Dat de maan op een uitgedoofde zon lijkt, hoeft geen betoog. Ze is daarbij net even groot als de zon, van op aarde gezien tenminste.
Bij de eerste tekenen van beschaving na de megacatastrofen duikt de wassende maan letterlijk overal op. Waardoor ze zowat als oudste symbool de geschiedenis is ingegaan. In pakweg 5000 jaar tijd werd ze in Soemerië, Afrika, China ... tot bij de minst 'kunstminnende' indianen toe, als symbool gebruikt, doch in de 20.000 jaar vóór de megacatastrofen, een bij wijze van spreken oneindige tijdspanne waarin de mens bewust naar de hemel keek, bewust dieren tekende als dieren, mensen als mensen, sterren als sterren en de zon als de zon, hebben ze de wassende maan nooit getekend als de wassende maan. We mogen ons dan toch afvragen - ondanks het taboe dat er blijkbaar rust op die vraag - hoe zoiets mogelijk is?
De letters van de volgende vraag moeten eigenlijk huizenhoog zijn.
De autoriteiten willen ons laten geloven dat de kosten voor een voortzetting van het Apolloproject te hoog uitvielen. Ook in de decennia na 1972 zou een nieuw project geldverspilling zijn geweest. Een argument dat weinig steek houdt, gezien de fenomenale bedragen die er de laatste veertig jaar zijn doorgedraaid. Doch er is meer. Sommige specialisten blijven immers koppig beweren dat een nieuw Apolloproject veel minder zou kosten dan 100 miljard dollar. Vervolgmissies vallen nu eenmaal - laat u niets wijsmaken zeggen die specialisten - altijd goedkoper uit dan de oorspronkelijke. 'Daarenboven kan men een nieuw project over heel wat jaren spreiden. En als men de technische vorderingen, wetenschappelijke perspectieven, tewerkstellingsmogelijkheden en de bijdragen van media en reclame op een correcte manier verrekent, zal men versteld staan van wat een bemande maanlanding 'maar' kost.' De 'deugnieten' gaan nog een stapje verder: 'Als men nu merkt dat privébedrijven in de mogelijkheid komen om naar de maan te vliegen, om te streven naar hotels, werkgelegenheid en zelfs een exploitatie van grondstoffen op de maan, dan wordt het al helemaal ongelooflijk waarom de grootmachten zo hardnekkig de maan hebben genegeerd.'
Ten slotte, om het niet enkel over de Amerikanen te moeten hebben: Waarom is er geen gemeenschappelijke maanbasis gekomen? Een basis van een aantal 'bondgenoten van het eerste uur'?
Wees gerust: Niet alle complottheorieën zijn uit de lucht gegrepen. Daarom durven wij [Sic] stellen dat de echte machthebbers er onder meer via een onzichtbare hand in media en wetenschappelijke kringen, voor hebben gezorgd dat wij een reis naar de maan zien voor wat die niet is: een verspilling van onze tijd en van ons geld.
Het artikel waar hier naar wordt verwezen, toont aan dat men de geesten aan het voorbereiden is. NASA is koortsachtig op zoek naar Tyche, een gigantische bruine dwerg die zich in de Oortwolk zou ophouden en die volgens Sitchin's theorie onmogelijk Niburu kan zijn. Die zou immers talloze keren kleiner zijn dan Tyche en veel moeilijker op te sporen. Zelfs de WISE telescoop moet al veel geluk hebben om een planeet die maar enkele malen groter is dan de aarde, iets voorbij de Kuipergordel te ontdekken. En Niburu zou van vér voorbij de Kuipergordel komen. Dat zal wel als hij er 3600 jaar over doet om zijn baan te voltooien.
Wáár precies de mysterieuze planeet op dit ogenblik vertoeft, kan eigenlijk alleen NASA weten. Maar laat ons even gissen. Voyager I zal in veertig jaar de Kuipergordel vér achter zich hebben gelaten en zowat 100 keer de afstand zon-aarde hebben afgelegd. En het zou volgens Sitchin nog circa 75 jaar duren vooraleer Niburu langskomt. Stel dat hij het bij het rechte eind heeft, en stel dat Niburu reist aan vijf keer de snelheid van Voyager, dan bevindt de planeet zich nu op pakweg 1000 keer de afstand zon-aarde, een afstand waarop de WISE telescoop niet eens een planeet zo groot als Neptunus zou ontdekken.
Wat ons echter met de ogen doet knipperen, is het gedrag van beroemde astronomen. Eerst gedurende decennia iedereen die meent dat er zich een onbekende planeet zou kunnen ophouden in ons zonnestelsel als idioot - we overdrijven niet - bestempelen, en nu - zonder verpinken - verklaren dat NASA met haar WISE telescoop misschien wel meerdere bruine dwergen en planeten in ons zonnestelsel heeft ontdekt (we schrijven februari 2011 en de beelden moeten nog worden ontrafeld).
Niburu echter, blijft voor dezelfde beroemde astronomen een fabeltje. Het spreekt voor zich dat ze liever afstand nemen van complottheorieën. Deze laatste zijn nu eenmaal dooddoeners voor beroemdheden. Voor bronnen: klik op de link bovenaan
Bestaat de kans dat de maan in een 'Niburu stelsel' werd gevormd?
Natuurlijk weten wij dat niet. Maar het is toch verdacht dat haar ene kant er zo anders uitziet dan haar andere, dat rotsblokken jonger blijken dan het stof waarop ze rusten, dat ze niet zo rond is als men zou verwachten, dat haar zwaartepunt zich niet centraal bevindt, en dat ze het meeste mascons - diepe kraters met geconcentreerde zwaartekracht - heeft uit het hele zonnestelsel. Kortom, ze heeft toch wel veel rariteiten.
Zou het technisch mogelijk zijn om de maan als ruimteschip te gebruiken? Laten we even veronderstellen van wel, want met de futuristische mogelijkheden die er op stapel staan, valt niets uit te sluiten. Hoever heeft ze dan moeten reizen? Wij gaan ervan uit dat áls er een soort Niburu stelsel zou bestaan, dat nooit zo dichtbij zal komen als Sitchin heeft beweerd. Een afstand van pakweg één tiende van een lichtjaar zou kunnen. Wat dan weer zou betekenen dat het stelsel nooit zichtbaar zou zijn voor ons, wellicht niet eens voor de WISE telescoop.
Er zijn echter nog andere vragen die we niet kunnen beantwoorden.
De letters van de volgende vraag zouden huizenhoog moeten zijn.
Waar is maan in de prehistorische tekeningen?
Is de maan dan tóch het moederschip waarmee onze buitenaardse bezoekers hier ooit aankwamen? Dat zich een onbepaalde tijd heeft laten meedraaien rond de zon, maar dan wel op een veilige afstand, in de schaduw van de aarde. Dat laatste zou trouwens logisch zijn geweest, aangezien we er mogen van uitgaan dat buitenaardse bezoekers onze zon zouden verafschuwen.
Vragen genoeg:
Hield ruimteschip maan het na verloop van tijd voor bekeken? Naderde het daaropvolgend zo dicht bij de aarde dat de aardas verschoof, waardoor de mens bijna werd uitgeroeid? Kwam de maan uiteindelijk in een baan om de aarde? Hebben onze bezoekers haar als ultiem teken precies in die baan gebracht die later het meeste vragen zou oproepen? Was dit alles onderdeel van een uitgekiend plan? Hebben de goden misschien een bepaald mensenras willen treffen in de hoop dat er ooit een nieuwe soort zou opstaan die uiteindelijk de maan opnieuw als ruimteschip zal gebruiken? Of werd de maan in een ultieme wanhoopsdaad in een baan om de aarde gebracht?
Sommigen blijven erbij: 'De wereldwijde klimaatverandering, circa 12.000 jaar geleden, was zo specifiek dat ze wellicht werd veroorzaakt door een plotse verschuiving van de aardas, en dat met ongeveer twaalf graden.' Opgelet: Ga naar de site om de bron te raadplegen.
Kometen, aardbevingen of vulkaanuitbarstingen kunnen de aardas niet zover doen kantelen. Of ze moeten zo krachtig zijn dat ze zowat alle leven op aarde vernietigen. Wie anders dan de maan kan dus de schuldige zijn geweest? Een knik van twaalf graden extra, met ongetwijfeld een bijhorende rotatieschok, moet de 'ouden' aan de grond hebben genageld. Volgens Plato vond er een herschikking van de sterren plaats. Mythen aan de ene kant van de wereld vertellen over de zon die bleef stilstaan, terwijl ze het aan de andere kant hebben over een nacht die maar niet overging. Opgelet: Ga naar de site om de bron te raadplegen.
Ruimteschip maan zou een oplossing kunnen bieden voor het raadsel waarom we zo lang hebben moeten wachten op de eerste tekeningen van de maan. Het zou kunnen tegemoetkomen aan vragen over de onmogelijke baan die ze volgt, de mysterieuze lichten, het magnetisme dat er klaarblijkelijk aanwezig is, de naoorlogse angst van de hoogste leiders voor een buitenaardse invasie, de bewustzijnsveranderingen (en het mysterieuze gedrag) van de astronauten, de drogredenen waarom we nooit teruggingen ... Het zou ons zelfs een reden geven waarom James Irwin (Apollo 15) de maan in verband leek te brengen met de zondvloed. Want waarom bleef die na zijn maanlanding zo verbeten zoeken naar de ark van Noach? Hij was een toegewijde Christen, dat wel, maar ook een wetenschapper en een realist. Wat was dan het verband tussen de ark en de maan? Of was die ark misschien een kleiner ruimteschip met aards DNA op weg naar het moederschip? Alleszins een redenering die niet minder realistisch is dan dat het een boot zou zijn geweest met daarop de ontelbare diersoorten van planeet Aarde.
De maan zou de gevleugelde uitgedoofde zon kunnen zijn geweest. Ze leek lange tijd uit zichzelf te vliegen. Dat de oude beschavingen haar vleugels aanmaten, is dus niet meer dan logisch. Net zoals ze diegenen die van de maan op aarde neerdaalden, vleugels hebben gegeven (Isis?). Dat de maan op een uitgedoofde zon lijkt, hoeft geen betoog. Ze is daarbij net even groot als de zon, van op aarde gezien tenminste.
Samengevat: Waarom heeft men vóór de megacatastrofen geen maanfasen uitgebeeld?
Antwoord: Omdat de maan toen niet te zien was. Zij die de maan voor het eerst zagen, beeldden haar uit als een gevleugelde zon, zonder fasen, omdat ze niet spontaan rond de aarde draaide, maar uit zichzelf leek te vliegen.
Noot: Ruimteschip maan of de passage van Niburu maken voor Eva Was Eerst in feite niet veel uit. Het enige waar wij [Sic] van overtuigd zijn, is dat ons bewustzijn niet van deze planeet afkomstig is, en dat daarvan bewijzen zijn te vinden op de maan. Bij nader toezien, hadden we onze site dus kunnen samenvatten in één enkele - weliswaar samengestelde - zin, maar zo werkt het natuurlijk nooit. We willen echter de kans dat u verder leest, gaaf houden, daarom gaan we er ondanks onze groeiende argwaan van uit dat de maan al een miljard jaren en meer aan de hemel staat.
Voor zover het nog nodig is: Wij nemen hier geen standpunt in, maar we wilden u deze rubrieken niet onthouden, hoe speculatief ze ook zijn. Geloof echter niet te snel dat iets onmogelijk is. And think for yourself.
Waarschuwing: Als u niet openstaat voor revolutionaire ideeën en u zich enigszins begon te ergeren aan al het voorgaande, lees dan deze rubriek niet.
De bron waar hierna naar wordt verwezen, geeft een samenvatting van eigenaardigheden. Ze heeft het nog over Griekse en Romeinse auteurs die vertellen over een volk dat leefde vóór er een maan aan de hemel stond. Verder zouden er in Tiahuanaco (Tiwanaku, Bolivia) tekens zijn teruggevonden die het hebben over de komst van de maan (13.000 tot 11.500 jaar geleden). Probleem met dat laatste is dat niemand de vertaling van die tekens blijkt te claimen. (Merk op dat de bronverwijzing op de site is gewijzigd.)
Waar is maan in de prehistorische tekeningen?
En waarom stelt de maan ons nog voor zoveel andere raadsels?
Tel daarbij alle mysteries die de maanlandingen omringen. Waarom zijn we niet teruggekeerd? Waarom telkens weer die loze beloften, ook van andere grootmachten dan de USA?
Ruimteschip maan zou zowat alle vragen in één klap oplossen. Het zou het moederschip kunnen zijn geweest waarmee onze buitenaardse bezoekers hier ooit aankwamen. Dat zich een onbepaalde tijd heeft laten meedraaien rond de zon, maar dan wel op een veilige afstand, in de schaduw van de aarde. Dat laatste zou trouwens logisch zijn geweest, aangezien we er mogen van uitgaan dat buitenaardse bezoekers onze zon zouden verafschuwen.
Hield moederschip maan het na verloop van tijd voor bekeken, naderde het daaropvolgend té dicht bij de aarde, waardoor de aardas ging wiebelen, en de megacatastrofen de mens bijna uitroeiden? Kwam de maan uiteindelijk in een baan om de aarde? Hebben onze bezoekers haar als ultiem teken precies in die baan gebracht die later het meeste vragen zou oproepen?
Moederschip maan zou een oplossing kunnen bieden voor het raadsel waarom we zo lang hebben moeten wachten op de eerste tekeningen van de maan, het zou de bewustzijnsveranderingen en de lichten op de maan verduidelijken. Het zou ons zelfs een reden geven waarom James Irwin (Apollo 15) de maan in verband leek te brengen met de zondvloed. Want waarom bleef die na zijn maanlanding zo verbeten zoeken naar de ark van Noach? Hij was een toegewijde Christen, dat wel, maar ook een wetenschapper en een realist. Wat was dan het verband tussen de ark en de maan? Of was die ark misschien een kleiner ruimteschip met aards DNA op weg naar het moederschip? Alleszins een redenering die niet minder realistisch is dan dat het een boot zou zijn geweest met daarop de ontelbare diersoorten van planeet Aarde.
Noot: Ruimteschip maan of de passage van Niburu maken voor Eva Was Eerst in feite niet veel uit. Het enige waar wij van overtuigd zijn, is dat ons bewustzijn niet van deze planeet afkomstig is, en dat daar bewijzen zijn van te vinden op de maan. Bij nader toezien, hadden we onze site dus kunnen samenvatten in één enkele - weliswaar samengestelde - zin. Maar dat hebben we niet gedaan. We willen echter de kans dat u verder leest, gaaf houden, daarom gaan we er ondanks onze groeiende argwaan van uit dat de maan al een miljard jaren en meer aan de hemel staat.
Voor zover het nog nodig is: Wij nemen hier geen standpunt in, maar we wilden u deze rubrieken niet onthouden, hoe speculatief ze ook zijn. Geloof echter niet te snel dat iets onmogelijk is. And think for yourself.
Waarschuwing: Als u niet openstaat voor revolutionaire ideeën en u zich enigszins begon te ergeren aan al het voorgaande, lees dan deze rubriek niet.
Ruimteschip maan
We kunnen niet anders dan aannemen dat onze maan één groot raadsel is. Geleerden hebben heel wat anomalieën naar boven gebracht.
- ze is ouder is dan de aarde;
- ze is voor een groot gedeelte hol;
- de baan die ze volgt om de aarde is abnormaal cirkelvormig;
- ze staat precies op de juiste afstand van de aarde om in geval van een zoneclips de aarde exact volledig te verduisteren. Hoe triviaal dit op het eerste zicht ook lijkt, het zou een ongelooflijk toeval zijn als het een natuurlijk fenomeen is;
- sommigen veronderstellen dat de maan uit een superharde korst moet bestaan, want de meeste kraters zijn veel te ondiep. Of werden ze misschien in een ander deel van het universum gevormd?
- de maan staat steeds met dezelfde kant naar de aarde gericht. Ze draait daarvoor net voldoende om haar as. Toeval?
- hoe is de aarde ooit in staat geweest om de vijfde grootste maan uit ons zonnestelsel in haar macht te krijgen?
Opgelet: klik op het pijltje 'vorige pagina' in je browser om terug te keren naar deze site als je de verwijzing naar de volgende bron hebt gevolgd. (bron via link hierboven)
Een artikel met nog wat extra mysteries. (Merk op dat er weliswaar een drukfout in staat. Een asteroïde zal eerder een snelheid hebben van 30.000 mijl per uur in plaats van per seconde.) De conclusies over de mogelijke aliens op de maan zijn overigens volledig voor rekening van de auteur van het artikel. Opgelet: klik op het pijltje 'vorige pagina' in je browser om terug te keren naar deze site als je de verwijzing naar de volgende bron hebt gevolgd. (bron via link hierboven)
Is het technisch mogelijk om de maan bijvoorbeeld in een baan om Mars te brengen?
Het antwoord kennen we niet, maar met de futuristische mogelijkheden die er op stapel staan, zou het misschien kunnen.
Heeft het leven op aarde de maan écht nodig?
Iedereen is geneigd om hier volmondig ja op te antwoorden, maar dat blijkt een fout antwoord te zijn.
Opgelet: klik op het pijltje 'vorige pagina' in je browser om terug te keren naar deze site als je de verwijzing naar de volgende bron hebt gevolgd. (bron via link hierboven)
Bestaat de kans dat de maan van het Niburu stelsel naar ons zonnestelsel werd getransporteerd?
Deze vraag laten we voor wat ze is.
Er zijn echter nog andere niet te beantwoorden vragen. Waarom werd vóór de megacatastrofen (tot duizenden jaren erna) de maan nooit afgebeeld? Een fascinerend en mysterieus hemellichaam dat verandert van vorm en kinderlijk eenvoudig, ondubbelzinnig uit te beelden is, werd nergens weergegeven, en dat gedurende een paar tienduizend jaar. Dat bij de eerste grotschilders blijkbaar alleen maar dieren in hun geest spookten, mogen we dan zonder meer aannemen, maar in de twintigduizend jaar na hen, werden er ontelbare tekeningen gemaakt, overal ter wereld, alleen kwam de maan er nooit in voor. Tel daarbij alle andere mysteries die de maanlandingen omringen. Waarom zijn we niet teruggekeerd? Waarom telkens weer die loze beloften, ook van andere grootmachten dan de USA?
Ruimteschip maan zou zowat alle vragen in één klap oplossen. Het zou het ultieme reddingsschip kunnen zijn geweest dat de aardas deed wiebelen, zo de megacatastrofen veroorzaakte, en tegelijk een bijna uitroeiing van de mens. Het zou een verklaring kunnen zijn voor de bewustzijnsveranderingen en de lichten op de maan. Het zou zelfs een reden geven waarom James Irwin (Apollo 15) de maan in verband leek te brengen met de zondvloed. Waarom bleef hij na zijn maanlanding zo verbeten zoeken naar de ark van Noach? Hij was een toegewijde Christen, dat wel, maar ook een wetenschapper en een realist. Wat was dan het verband tussen de ark en de maan? Of was die ark misschien een ruimteschip met aards DNA op weg naar de maan? Alleszins niet minder realistisch dan de redenering dat het een boot zou zijn geweest met daarop de ontelbare diersoorten van planeet Aarde.
Noot: Of de maan er nu was of niet bij de allereerste visite - pakweg 450.000 jaar geleden - maakt voor Eva Was Eerst in feite weinig uit. Een moederschip zou immers de taak van de maan als tijdelijke basis op zich kunnen genomen hebben. Tussen haakjes: Wij nemen hier geen standpunt in, maar we wilden u deze rubriek niet onthouden, hoe speculatief die ook is. Think for yourself.
Ondanks het feit dat de media af en toe niet anders kunnen dan de getuigenissen van mensen als Mitchell en Corso naar buiten te brengen, lijkt het alsof de reporters in kwestie meewarig het hoofd schudden bij zoveel onzin. De zoon van Philip Corso zegt het ietwat verbitterd in het openbaar: 'Mijn vader wordt afgeschilderd als een leugenaar. Dit doet pijn want ik hield zielsveel van hem en hij was een gewetensvol en eerbaar man. Hij werd door de hoogste autoriteiten onder extreme druk gezet om zijn verhaal niet te doen. Ik ben fier dat hij aan die druk heeft weerstaan.'
Het is te hopen dat ook Neil Armstrong op een bepaald moment aan die druk zal kunnen weerstaan. Hij lijkt reeds heel wat jaren de grootste gewetensproblemen te torsen. Hij zal zich echter moeten haasten want ook hij nadert het einde van zijn leven.
Alles wat uit de conservatieve doos springt, is het doelwit van de jagers op complottheorieën. De believers van dat pseudowetenschappelijk of erger, geschifte gedachtegoed, beschikken daarom best over een olifantenvel.
Als (ex)deelnemers aan sommige discussies op het internet, weten wij waarover we spreken. Daarbij troosten wij ons met de gedachte dat toch minstens een paar van onze 'tegenstanders' hopelijk lijden aan één of ander syndroom dat hen niet toelaat om hun vaste denkpatronen te doorbreken, want de woorden waarmee wij werden verwezen naar een aparte categorie - zeker niet daar waar serieuze mensen discussiëren - waren vaak nogal direct. Om niet te moeten zeggen dat het soms om echte verwijten ging. [Sic]
Maar ondanks dat, hebben getuigenissen als deze van Corso en Mitchell velen de ogen geopend. Tel daarbij de unieke mens, grotschilders, piramiden, Egyptische priesters, Plato, universele mythen, geheime genootschappen, Roswell, maanlandingen, mysterieuze witte lichten, piramiden ... en de puzzel begint min of meer vorm te krijgen.
Toegegeven, er ontbreken nog stukken. En een almachtige, onzichtbare hand lijkt ons af en toe een fout stukje toe te stoppen, waardoor wij even op het verkeerde been komen te staan. Iets waar de jagers overigens gretig gebruik van maken. Maar het geheel toont ondertussen wel aan waar de gigantische evolutiesprong van de mens vandaan komt.
De mens heeft geen concurrentie op deze planeet. Een onmogelijk gegeven. Het resultaat is een toenemende bevolkingsexplosie. Zou het kunnen dat echte machthebbers zich beroepen op onvoorstelbare methodes om die bevolkingsexplosie tegen te gaan? Leonard Horowitz beweert van wel. En hij is niet de eerste de beste.
Verder hebben bekende namen gelijkaardige dingen gezegd: Jeremiah Wright, Robert B. Strecker, Matilde Krim, Wangari Maathai ...
Diegenen voor wie de laatste twee namen onbekend in de oren klinken, moeten ze maar eens intikken op Google. Ze zijn van vrouwen van wie men niet zou verwachten dat ze te ver gaan in hun uitspraken. Iets wat ze dan ook nog nét niet hebben gedaan. Aan de eerste Afrikaanse vrouw die de Nobelprijs voor de vrede won (Wangari Maatthai) stelde Time Magazine de volgende vraag: 'Blijft u bij uw uitspraak dat het aidsvirus werd gecreëerd om de bevolkingsexplosie van het zwarte ras tegen te gaan?' Haar antwoord: 'Het virus werd door de mens gefabriceerd, maar ik heb niet gezegd dat het gericht was tegen een specifieke bevolkingsgroep.' Matilde Krim beweerde dat het virus door de mens werd 'gemaakt' maar dat het per ongeluk ontsnapte uit een labo. Laat ons zeggen dat het eerste deel van die bewering aannemelijker klinkt dan het tweede.
Voor Sitchin aanhangers is het mysterie rond de opwarming van de aarde al lang opgelost: Niburu is de schuldige. En aangezien de geschiedenis ons leert dat vroeger zo goed als niemand geloofde dat er stenen uit de hemel vielen, dat de aarde rond was, om de zon draaide, enzovoort, zouden we best wat voorzichtig zijn met ons oordeel. Waarom zou Sitchin immers niet de zoveelste 'dwaas' kunnen zijn die uiteindelijk als genie zal worden bestempeld?
Het stelsel van de bruine dwerg waar Niburu deel van uitmaakt, zou een gigantisch magnetisch veld hebben. Het naderende stelsel zou in toenemende mate het magnetisch veld van de zon (en van de aarde) beïnvloeden en een stijgende kosmische straling veroorzaken. Op zich voldoende voor een temperatuurstijging, volgens doorgewinterde specialisten. Komt daarbij dat de opwarming de ijskappen doet afsmelten. Een immense druk valt op sommige plaatsen weg van de bal - die de aarde is -. De deuken in die bal worden dan wel kleiner, maar één en ander zou zo zijn gevolgen kunnen hebben voor de tektonische platen waaruit de aardkorst bestaat. Gedachten aan vulkaanuitbarstingen, aardbevingen en tsunami's zijn dan niet meer veraf.
Het artikel waar hier naar wordt verwezen (zie link), toont aan dat men de geesten aan het voorbereiden is. NASA is koortsachtig op zoek naar Tyche, een gigantische bruine dwerg die zich in de Oortwolk zou ophouden en die volgens Sitchin's theorie onmogelijk Niburu kan zijn. Die zou immers vele malen kleiner zijn dan Tyche en veel moeilijker op te sporen. Zelfs de WISE telescoop moet al veel geluk hebben om een planeet die maar enkele malen groter is dan de aarde, voorbij de Kuipergordel te ontdekken. En Niburu zou van vér voorbij de Kuipergordel komen. Dat zal wel als hij er 3600 jaar over doet om zijn baan te voltooien. Wáár precies de mysterieuze planeet op dit ogenblik vertoeft, kan eigenlijk alleen NASA weten. Maar voor het geval ze geen enkel idee zouden hebben: Voyager I zal in veertig jaar de Kuipergordel vér achter zich hebben gelaten en zowat 100 keer de afstand zon-aarde hebben afgelegd. En het zou volgens Sitchin nog circa 75 jaar duren vooraleer Niburu langskomt. Stel dat Niburu reist aan vijf keer de snelheid van Voyager, dan bevindt de planeet zich nu op pakweg 1000 keer de afstand zon-aarde en zou WISE hem daar moeten gaan zoeken. Niet dat NASA zo'n belabberd advies zal volgen ...
Wat ons echter met de ogen doet knipperen, is het gedrag van beroemde astronomen. Eerst gedurende decennia iedereen die meent dat er zich een onbekende planeet zou kunnen ophouden in ons zonnestelsel als idioot - we overdrijven niet - bestempelen, en nu - zonder verpinken - verklaren dat NASA met haar WISE telescoop misschien wel meerdere bruine dwergen en planeten in ons zonnestelsel zal ontdekken.
Niburu echter, blijft voor dezelfde beroemde astronomen een fabeltje. Het spreekt voor zich dat ze liever afstand nemen van complottheorieën. Deze laatste zijn nu eenmaal dooddoeners voor beroemdheden.
In 2007 kondigde Peter H Diamandis - als figuur enigszins te vergelijken met Richard Branson - aan dat hij een space race zou organiseren. Hij vond dat de overheid te lang draalde met haar ruimteplannen. Zijn initiatief mondde uit in de Lunar X Prize. Dertig miljoen dollar zal toekomen aan de eerste die met privégeld een vehikel kan laten landen op de maan. Tussen haakjes: de robot (want dat is het vehikel in feite) moet ook nog kunnen rijden en haarscherpe foto's nemen. Het moet dus om een 'zachte landing' gaan.
Ondertussen zijn er al een paar tientallen deelnemers ingeschreven.
De vraag die zich opdringt: Is het dan zo makkelijk om een voertuig op de maan te laten landen? En dat voor een prijs van - alles is relatief - ocharme 30 miljoen dollar?
De argusogen van de overheid worden alsmaar groter. In die mate dat ze haar voorzorgen aan het nemen is. Zo heeft
Wie de moeite wil doen, moet eens klikken op de link hierboven en onderaan de blz de link naar het curriculum van Edgar Mitchell volgen.
En bedenken dat een advocaat terecht zou rekenen op de goede afloop van zijn zaak met zo'n getuige. Alleen wordt de getuige hier met onwaarschijnlijke nonchalance (en arrogantie) onder de mat geveegd. Begrijpe wie kan.
Virgin baas Richard Branson heeft concrete plannen voor ruimtehotels en toeristische ruimtereizen in een baan om de maan. Hij heeft daarvoor al investeerders en zelfs piloten aangetrokken. Volgens hem is het maar een kwestie van (korte) tijd meer. De bedragen die hij noemt zijn peanuts in vergelijking met wat NASA ons heeft doen geloven.
Heel wat believers kijken met spanning uit naar de eerste ongecensureerde foto's van het maanoppervlak. 'Eindelijk zullen wij met zekerheid weten wat de zogenaamde toren op de maan nu precies voorstelt.' Ze hoeven zich echter geen illusies te maken. Sir Richard zal wel bijdraaien. Hij zal nooit rond de maan vliegen. Ook al heeft hij daarvoor dan alle mogelijkheden.
Of het in het filmfragment (volg de link) werkelijk om Niburu gaat, is verre van zeker, maar het filmpje toont aan hoe de oude beschavingen op het idee kunnen zijn gekomen om Niburu af te beelden als de gevleugelde zon. Het stelsel van een bruine dwerg met zijn planeten kan uit zichzelf evenveel licht uitstralen als de hoeveelheid licht die Venus weerkaatst van de zon en zou met enige verbeelding af en toe op een adelaar kunnen lijken.
