www.evawaseerst.be
Atlantis, een grond van waarheid?
Plato (427 - 347 v.Chr.) heeft het in zijn laatste werken (Timaeus en Critias) over het eiland Atlantis. Timaeus is een filosoof en Critias was een verwant van Plato. Zij voeren in de gelijknamige werken het woord.
Vooreerst enkele niet onbelangrijke details:
Het is opmerkelijk dat de overtuigingen van Socrates, Plato en Jezus (meer dan 350 jaar later) zo sterk op elkaar lijken. Zo predikten ze alle drie rechtschapenheid, geweldloosheid, medeleven ... en een zuivere ziel.
En zowel Socrates als Jezus werden door de machthebbers ter dood veroordeeld omwille van hun overtuiging. Plato glipte dan wel door de mazen van het net maar hij heeft zich daarvoor in heel wat bochten moeten wringen. Een deel van Timaeus en Critias is dan ook ongetwijfeld verzonnen om de machthebbers siroop aan de baard te smeren. Zo kon er ten tijde van Atlantis nooit sprake zijn geweest van (heldhaftige) Atheners.
Ook waren Socrates, Jezus en Plato leerlingen geweest van de Egyptische priesters. Het verhaal over Atlantis was trouwens gebaseerd op een overlevering van die priesters. Het stelt op zich niet zoveel voor. Een samenvatting in drie zinnen:
Een beschaving gevestigd op Atlantis, was eerst puur spiritueel, moreel hoogstaand en welvarend.
Later werd ze decadent en op macht belust.
De decadente Atlantiërs werden eerst verslagen door de (heldhaftige) Atheners maar ze zouden uiteindelijk samen met hen ten onder gaan in een reusachtige natuurramp.
Plato geeft nog een gedetailleerde uitleg over het uitzicht van het eiland en van de wijze waarop de maatschappij er was georganiseerd. Maar dat alles lijkt nu eerder een afleidingsmanoeuvre te zijn geweest voor het verkondigen van zijn echte boodschap. Waarover later meer.
Velen zijn er van overtuigd dat Atlantis nooit echt heeft bestaan.
Toch was Plato duidelijk. Zo stelde hij uitdrukkelijk dat Atlantis geen fictief eiland was.
En eigenlijk was het feit dat hij hier zo de nadruk op legde van groot belang. Hij vertelde dan wel vaak parabels maar of hij zijn reputatie te grabbel zou hebben gegooid door expliciet te liegen, betwijfelen velen.
Plato geeft verder een aantal details waardoor zijn profetische boodschap bijna 2500 jaar na zijn dood de mensheid blijft boeien.
Zo verging Atlantis meer dan 9000 jaar eerder (dus meer dan 9000 jaar vóór Plato's tijd).
In één apocalyptische dag verdween het onder het water waardoor de oceaan op die plaats lange tijd onbevaarbaar bleef. Het zou zich namelijk maar net onder de waterspiegel hebben bevonden waardoor er zich op geringe diepte een grote modderpoel vormde.
Hij was ook duidelijk over de locatie van het eiland. Het was gelegen in de Atlantische oceaan, voorbij van de Zuilen van Hercules (het huidige Gibraltar).
Waarom vermeldde Plato het tijdstip, de aard van de catastrofe en de plaats waar Atlantis was gelegen?
De meest logische reden hiervoor was dat hij zeker was van zijn stuk. Hij legde trouwens ook opmerkelijk sterk de nadruk op de omvang van de catastrofe. Iets wat nergens voor nodig was. Alsof hij zijn eerdere statement over de echtheid van Atlantis kracht wou bijzetten.
Toch was het volgens vele wetenschappers onmogelijk dat een eiland in één dag onder water kon verdwijnen.
Ook het tijdstip van de ramp kon onmogelijk kloppen. Plato was toch geen helderziende?
En de locatie moest hij eveneens uit zijn duim hebben gezogen.
Kortom: al wie in Atlantis geloofde, was een fantast.
Tot duidelijk werd dat de onmogelijke details wel eens konden kloppen.
Wat er precies is gebeurd, weet niemand met zekerheid maar er zijn wetenschappelijke onderzoeken die aantonen dat een komeet 12.000 jaar geleden de aarde heeft getroffen. En er is geen wetenschapper die kan voorspellen wat er zou gebeuren als een komeet bijvoorbeeld zou inslaan op een kilometersdikke ijskap. Ook staat het ondertussen vast dat kometen niet noodzakelijk sporen nalaten. Wat met zich meebrengt dat het misschien om meer dan één komeet (of brokstukken van een komeet) ging. Een groot deel van de ijskap zou in geen tijd zijn gesmolten. Een gigantisch deel ervan zou zijn verschoven en in de Atlantische oceaan zijn beland. De vloedgolf die daardoor ontstond zou ronduit onvoorstelbaar zijn geweest. Tevens bracht de komeetinslag ongetwijfeld nog andere natuurrampen met zich mee zoals wereldwijde aardverschuivingen, superorkanen en stortregens.
Het is de tijd waarin men de legendarische zondvloed zou kunnen situeren.
Dus niet alleen het bepalen van het tijdstip van de ramp, ook de beschrijving van de aard van de catastrofe zou wonderlijk genoeg wel eens juist kunnen zijn geweest.
En als toemaatje: ook de ligging van het eiland was misschien wel correct. Hoewel de meest geschikte locatie eerder ten noorden van Gibraltar gelegen is. Wat niet noodzakelijk in tegenspraak is met Plato.
Een geschikte locatie bevond zich eerder ten noordwesten van Spanje, op de toenmalige onderzeese rand van wat men nu het West-Europese bekken noemt. Op de rand van dat bekken gaat het vandaag plots van circa 100 naar meer dan 4000 meter diepte.
Atlantis zou een eiland kunnen zijn geweest waarvan het grootste deel zich 12.000 jaar geleden maar net boven de zeespiegel bevond. Overigens staat het zo goed als vast dat er in die tijd wel meer stukken land boven de zeespiegel uitstaken dan nu het geval is.
In de oceaan zijn er ter hoogte van Portugal sinds de 14° eeuw al minstens 18 reusachtige aardbevingen geweest waarvan deze in 1755 één van de grootste was uit de recente geschiedenis (geschatte kracht: meer dan 9 op de schaal van Richter). Het hoeft dus geen betoog dat die aardbevingen ook in prehistorische tijden zijn voorgekomen. En hoewel een 10 op de schaal van Richter zich in de gekende geschiedenis nog nooit heeft voorgedaan, zou dit best wel eens het geval kunnen zijn geweest ten tijde van de megacatastrofen. Bij 10 en meer kan men achteraf de landkaarten hertekenen.
Best mogelijk dat alles wat van Atlantis overbleef, door aardverschuivingen en vloedgolven in de diepzee werd gesleurd.
Van een bouwwerk dat 12.000 jaar geleden naar de 4000 meter diepe oceaanbodem zou zijn gestort, kan men zo goed als onmogelijk nog iets terugvinden. De stroming heeft immers duizenden jaren de tijd gehad om de brokstukken weg te sleuren of te bedekken met tonnen sedimenten.
Overigens is de druk van het water al op een diepte van meer dan 1000 meter zodanig hoog dat een onderzoek van de zeebodem alleen mogelijk is met de meest gesofisticeerde apparatuur die dan nog alleen maar geschikt is voor kleinschalige projecten.
Conclusie?
Wie Atlantis naar het rijk der fabelen verwijst, zou het wel eens bij het verkeerde eind kunnen hebben.
Echter, voor de duidelijkheid: Atlantis was een geniale truc, maar het was bijzaak. De eigenlijke boodschap was veel belangrijker (zie rubriek Plato, de profeet).
***
Voor wat het waard is:
Volgens de geschiedschrijver Strabo, was er ooit een eiland gelegen in de Atlantische oceaan vanwaar 'heilige maagden' het vasteland bezochten ...
Eigenaardig is dat ook de druïden een oeroud geloof hechtten aan het bestaan van een eiland in de Atlantische oceaan waar het leven volgens hen ontstond.
De druïden waren de priesters van de Kelten. Hoewel hun oorsprong zo mysterieus is dat het best wel eens zou kunnen dat ze zich lang vóór er van de Kelten sprake was, ophielden in de bossen aan de Franse westkust.
Ook in de oudste scheppingsverhalen zouden er verwijzingen naar Atlantis kunnen voorkomen.
Zo zouden volgens de Egyptenaren de eerste goden op een eiland hebben geleefd. Op dat eiland zouden grote bouwwerken hebben gestaan.
Wetenschappers nemen aan dat de Egyptenaren hier zinspeelden op de steeds terugkerende overstroming van de Nijl waardoor er wellicht ook sprake zal zijn geweest van het tijdelijk ontstaan van één of meerdere kleine eilandjes.
Toch lijkt het er op dat de oude Egyptenaren hier verwezen naar een echt eiland.
terug, klik hier
|