NASA ontkent niet dat er koepels en tunnels zijn op de maan. Ze hebben ze naar eigen zeggen niet gevonden.
Ten eerste geloof ik het niet.
En ten tweede, als men er in 1972 nog geen had gevonden, dan was dat een reden te meer om door te gaan met de maanlandingen.
Misschien zijn ze zelfs bovenop een ondergrondse tunnel geland? Zo is officieel geweten dat bij impact van een maanlander gedurende zowat een uur een holle klank bleef nagalmen.
Boze tongen beweren dat er heel veel grotten en tunnels zouden voorkomen op de maan. En dat zou wel eens kunnen kloppen. Op aarde zijn ze zowat allemaal, miljoenen jaren geleden, ingestort. Daar hebben overstromingen, orkanen, aardverschuivingen ... maar ook de zwaartekracht en de tektonische activiteit van de aardkorst voor gezorgd. Het lijkt nu alsof die overdekte ruimten er nooit zijn geweest. Op de maan hebben ze echter veel minder redenen gehad om in te storten.
In 1962 verklaarde NASA wetenschapper Dr Gordon MacDonald zelfs dat op basis van zijn berekeningen (rond densiteit) de maan voor een groot gedeelte hol zou zijn. Nobelprijswinnaar Harold Urey en Dr Sean C. Solomon (een andere beroemde geleerde) beweerden later hetzelfde. Of dit iets zegt over het aantal lavaruimten dat zich relatief dicht onder de oppervlakte moet bevinden? Misschien wel, omdat de densiteit van de maan wellicht kleiner zal worden naarmate men dichter bij de oppervlakte komt. Beschouw het anders gerust als fait divers.
Zou het kunnen dat die ondergrondse ruimten een duizelingwekkend geheim herbergen?
Is men een dwaze dromer als men gelooft dat de aarde in een ver verleden werd bezocht door een buitenaardse beschaving? Ik meen van niet. En waar zouden buitenaardse bezoekers - die toch niet van gisteren kunnen zijn geweest - landen en onderdak zoeken alvorens de aarde te bezoeken?
Juist! Op de maan! In een lavagrot!
Het vinden en doorzoeken van die grotten moet voor NASA toch onweerstaanbaar zijn geweest? Eventuele relikwieën die honderden miljoenen jaren oud zijn, zouden er geen krasje hebben opgelopen.
OK, ik draaf misschien door. De kans is groot dat het vinden van een overdekte ruimte, laat staan het vinden van een spoor van buitenaards leven in zo'n ruimte, even groot is als het vinden van een speld in een hooiberg. Maar de kans bestaat ook dat het aantal spelden niet te tellen is ... en de hooiberg klein.
Wie zijn wij - daar is de advocaat van de duivel - correctie, wie ben ik om te beweren dat een maanbasis er al moest geweest zijn? (Want voor de duidelijkheid: dat beweer ik.) Ik die de technische mogelijkheden niet ken. Die in de verste verte niet weet of het sop van een maanbasis de kool wel waard is. Die geen benul heeft van de problemen die een lavagrot of -koepel met zich meebrengt.
Ook hier moet ik nederig het hoofd buigen.
Gelukkig voor mij kan ik desondanks verder gaan met mijn monoloog en heb ik het laatste woord (zolang ik mijn abonnement maar betaal voor mijn site).
Als een maanbasis verspild geld zou zijn. Als zij technisch niet te verwezenlijken zou zijn. Als zij hoe dan ook te duur zou uitvallen ... Waarom blijft NASA dan vasthouden aan plannen die overigens tot in het kleinste detail zijn uitgewerkt en die al tientallen jaren oud zijn? Waarom heeft men het luchtkasteel 40 jaar geleden dan niet definitief opgedoekt? Waarom blijft men ook vandaag nog beweren dat een maanbasis een noodzakelijke stap is voor de mens?
Omdat elke zichzelf respecterende wetenschapper die naam waardig, weet dat er iets grondig fout moet zijn als men die plannen nu definitief zou schrappen. Omdat er objectieve en fundamentele redenen zijn om de maan voor alles en nog wat als katalysator te zien in de verdere evolutie van de mens. Omdat een maanbasis logischerwijze een marsbasis moet voorafgaan (onbegrijpelijk dat er mensen zijn die dit anders zien). En vooral omdat een maanbasis technisch én financieel haalbaar is (jawel, zelfs voor Russen en Chinezen). NASA kán gewoon niet anders dan vasthouden aan de plannen ... die ze vóór zich zullen blijven uitschuiven ...
De Russen hebben ondertussen wel al concrete plannen - geen dromen! - voor een basis met kerncentrale op Mars!
Een bescheiden voorspelling? Die kerncentrale op Mars zal er veel sneller staan dan verwacht (of ze Russisch zal zijn, is een andere zaak). En de maanbasis dan? Waarom blijven zagen over een maanbasis als we per direct een marsbasis kunnen bouwen? Goed gezien van NASA. De media zal binnenkort misschien het heuglijke nieuws brengen dat we in 2020 op Mars zullen staan in plaats van op de maan. Zo hoopt NASA de kritiek te doen verstommen. Zo kan ze de maanbasis dan toch in de doofpot laten verdwijnen. Eindelijk verlost van die belofte die haar al 40 jaar lang als een wesp blijft achtervolgen en waar toch nooit iets van in huis kon komen.
Met alle Chinezen ... maar niet met mij ... en hopelijk ook niet met u ...
Voor alle zekerheid leg ik mijn visie ook eens voor aan mijn cafévrienden.
'De maanlandingen? Die Amerikanen zijn nooit op de maan geland! Trouwens wat is er op de maan te vinden? Zand en stenen! Wat? Een maanbasis?? We hebben altijd al gedacht dat je van een andere planeet kwam ...'
Over mijn buitenaardse theorie heb ik maar gezwegen ...
Waarom men - met het oog op de uitbouw van een basis - aan de ondergrondse ruimten zo weinig aandacht heeft geschonken, blijft verbazen. Sommigen zeggen dat energievoorziening het grote probleem zou zijn geweest. Doordat de dag-nacht cyclus op de maan veertien dagen duurt, zou er tijdens de donkere perioden een tekort aan energie zijn op plaatsen waar de lavaruimten voorkomen. Aan de polen is er dan wel zo goed als continu zonneschijn en dus zonne-energie, maar daar zouden dan weer geen tunnels of grotten te vinden zijn. Hoewel sommigen daarover hun twijfels hebben.
Alle redenen zijn blijkbaar goed genoeg als excuus. Vooral omdat het zogenaamde energieprobleem echt wel een kwakkel is. Er werden namelijk meerdere goede oplossingen voor bedacht.
Het plotse stopzetten van de bemande maanlandingen liet de vele vragen onbeantwoord. Vragen die heel wat mensen op deze planeet blijven achtervolgen. Met daarbij een vraag die alle andere overschaduwt: WAAROM GING MEN NOOIT MEER TERUG?
Het antwoord van de autoriteiten is zo flauw dat velen ervan overtuigd zijn dat de maanlandingen nooit hebben plaats gevonden.
Anderen zijn er dan weer van overtuigd dat men bij de maanlandingen zaken heeft ontdekt die men beter laat rusten. (Onnodig te zeggen dat ik tot de laatste categorie behoor.)
Wat men op de maan heeft ontdekt, heeft te maken met het mysterie rond het plotse verschijnen van een onaards bewustzijn (een ziel) bij de mens.
Velen beweren dat het bewustzijn van de mens het resultaat is van een buitenaardse ingreep. En misschien is dat wel zo.
Alleen is het wellicht niet gelopen zoals onze buitenaardse voorouders het hadden gewild.
Feit is dat er zich circa 32.000 jaar geleden een evolutiesprong voordeed die planeet Aarde nooit eerder in haar geschiedenis meemaakte. Het was een sprong die men zou kunnen omschrijven als een big bang in bewustzijn.
Sommige leden van de Homo Sapiens, een mensensoort waarvan er nog slechts enkele kleine geïsoleerde groepen op aarde voorkwamen, bleken plots over een uniek bewustzijn te beschikken. Plots werden zij mensen die intellectueel oneindig ver boven alle concurrentie gingen uitsteken.
Zo verschenen er 32.000 jaar geleden van uit het niets kunstwerken die volgens vele kenners nooit meer werden geëvenaard in latere tijden.
In heel wat grotten in Zuid-Frankrijk heeft men namelijk prehistorische grotschilderingen teruggevonden die de wereld met verstomming hebben geslagen.
De USA, de machtigste West-Europese landen, Japan ... het zijn al zoveel jaren bondgenoten.
Een gemeenschappelijke maanbasis zou niet alleen een oplossing zijn geweest voor de zogenaamde budgettaire problemen van de Amerikanen maar zou tegelijk een historische bezegeling hebben betekend voor het bondgenootschap. Met een symbolische én economische waarde die niet te schatten zou zijn.
Spijtig genoeg zal het nooit zover komen.
Simpel gezegd - maar daarom niet minder waar - omdat die basis er anders al lang was geweest.
Japan, nog niet zo lang geleden een quasi supermacht, heeft zelfs nu nog plannen voor een bemande maanlanding in 2020. China - om maar één huidige supermacht te noemen - heeft zowat hetzelfde voor ogen.
Onnodig te vermelden dat hun plannen illusies zullen blijken. Amerika zal namelijk nooit toestaan dat ze een voet op de maan zetten.
Vrouwen op de maan?
'One small step for a woman, one giant leap for womankind.'
Het had gekund ... maar het is anders gelopen ...
Voor alle duidelijkheid: er waren nooit vrouwen op de maan.
Meer nog: er waren nooit vrouwen in de buurt van de maan. Twaalf mannen hebben de maan betreden. Veertien mannen (waaronder twee die ook bij de eerste groep hoorden) kwamen in een baan om de maan.
Tot vandaag is het voor velen een raadsel waarom vrouwen buitenspel werden gezet.
Ze voldeden nochtans aan alle voorwaarden. Tijdens testen was gebleken dat ze niet voor mannen hoefden onder te doen. Integendeel! Heel wat vrouwen waren zelfs de meerdere van de man. Mannen krijgen in de ruimte sneller lichamelijke problemen. Door botontkalking komen er stoffen vrij in het bloed die voor hartproblemen kunnen zorgen. En het was al langer duidelijk dat vrouwen door hun oestrogenen hiertegen beter waren beschermd. Ook het ijzergehalte in het bloed heeft de neiging om bij mannen al te hoog op te lopen.
Medicijnen zouden de ongemakken kunnen verhelpen. Probleem is dat het lichaam ze in de ruimte niet goed kan opnemen.
Uit testen was ook gebleken dat vrouwen minder snel last kregen van ademhalingsproblemen. Daarbij zijn vrouwen doorgaans kleiner en lichter. Ze nemen dus minder plaats in, verbruiken minder zuurstof en produceren minder afvalstoffen.
De Russen stuurden als eerste een vrouw in een baan om de aarde (1963: Valentina Tereshkova).
Op de foto: een postzegel uit 1963 met Tereshkova.
De populariteit van de ruimtevaart schoot met de eerste vrouw naar een absoluut hoogtepunt. Tereshkova was een heldin die overal ter wereld werd gevierd.
En de Amerikanen zouden zeker niet achterblijven. Ze hadden vergevorderde, ambitieuze plannen met vrouwelijke astronauten. (Het is dan ook ronduit dwaas om zich nu te laten wijsmaken dat alle astronauten mannen waren omdat men ze selecteerde uit militairen. En omdat militairen nu eenmaal mannen waren.)
In 1963 wees alles er op dat vrouwen een glorieuze toekomst in de ruimte zouden tegemoet gaan!
Tot bekend werd dat Tereshkova er rare dingen had meegemaakt.
Rare dingen ... omdat we nooit zullen weten wat er precies met haar aan de hand was. Wel werd gezegd dat haar helm te zwaar was. Die helm woog welgeteld nul gram ... in gewichtloze toestand.
Feit is dat Sergei Korolev, de beroemde hoofdconstructeur, zich liet ontvallen dat 'vrouwen niet geschikt waren voor de ruimtevaart'. Waarom niet? Joost mag het weten (in de rubriek 'Het witte licht' vindt u misschien het antwoord).
Blijkbaar heeft men nadien lang moeten zoeken naar geschikte vrouwen (werden er nieuwe selectiecriteria toegevoegd?) want het zou bijna twintig jaar duren vooraleer er nog een vrouw de ruimte werd ingestuurd. Hoger dan een paar honderd kilometer zou ze echter nooit komen.
Het is ronduit onbegrijpelijk waarom er nooit vrouwen op de maan zijn geland.
De officiële (drog)reden waarom men met het apolloproject zou zijn gestopt, was te herleiden tot een gebrek aan populariteit. Het volk zou niet meer hebben geduld dat er teveel belastingsgeld werd uitgegeven.
Waarom heeft men zich dan niet eens de moeite getroost om die belangstelling van het volk aan te wakkeren? Eén vrouw (ocharme) op de maan zou de populariteit een ongeziene boost hebben gegeven.
Ongelooflijk maar waar: men stond liever toe dat de astronauten zich op de maan als clowns gingen gedragen.
Misschien dat u er een andere verklaring voor heeft dan ik. Maar ik denk er het mijne van: hoe lager de populariteit hoe makkelijker men het apolloproject zou kunnen beëindigen en de maanbasis naar de Griekse kalender verwijzen. Wat men had ontdekt op de maan wou men liever laten rusten.
De waarheid is niet het resultaat van de meerderheid van stemmen ... (Douglas Gwyn, quaker, theoloog)
Politiek, geld, macht ... en leugen
Het was u vast al duidelijk dat de Amerikaanse autoriteiten een gebrek aan geld en populariteit inriepen om het apolloproject vroegtijdig af te blazen.
En gelukkig voor de machthebbers wordt die reden ook vandaag nog geslikt.
De redenen voor het schrappen van toekomstplannen zullen dus ook rond geld draaien.
Opmerkelijk is dat men in tijden van groei belooft om (telkens binnen de tien jaar) werk te maken van een maanbasis. Om nadien (uiteraard in tijden van recessie) het hele project weer op te doeken. Dat spelletje duurt nu al 40 jaar.
In tijden van hoogconjunctuur zegt de president: 'Binnen tien jaar staan we opnieuw op de maan'. Daarmee snoert hij de mond van diegenen die ondertussen al grijs haar hebben gekregen - of erger - van het lange wachten. En de reactie van het volk is positief want alles gaat goed.
Na de hoogconjunctuur komt echter de laagconjunctuur. Om dat te beseffen, moet men niet gestudeerd hebben.
In tijden van laagconjunctuur zegt de president: 'Het is onverantwoord om de dure maanplannen nog langer vol te houden. Onze burgers hebben er nu alle belang bij dat we hen werkzekerheid en een goede gezondheidszorg kunnen aanbieden.' Niemand die verwacht dat het volk hiertegen ook maar enig bezwaar zal maken. In moeilijke tijden zal een maanbasis de mensen nu eenmaal worst wezen. Diegenen met hun grijze haren mogen van de doorsnee burger allemaal kaal worden - of erger -.
Als geldgebrek dan toch de oorzaak is, waarom komt er dan geen gemeenschappelijke maanbasis?
Een basis waartoe alle grootmachten hun steentje zouden bijdragen? Het zou de oplossing zijn voor de zogenaamde budgettaire problemen van de Amerikanen. En tegelijk een historische stap in de richting van een duurzame samenwerking. Met zowel een economische als symbolische waarde die niet te schatten zou zijn.
Spijtig genoeg zal het nooit zover komen.
Simpel gezegd - maar daarom niet minder waar - omdat die basis er anders al lang was geweest.
En tussen haakjes: China - om maar één grootmacht te noemen - moet zich geen illusies maken dat het op eigen initiatief een voet op de maan zal zetten. Amerika zal zoiets namelijk nooit toestaan.
Voor alle zekerheid, opdat u toch niet zou beginnen twijfelen, nog even dit.
1970:
- Het bruto binnenlands product (de omvang van de economie) van de USA bedraagt 1038,5 miljard dollar.
- De overheidsschuld is 370,7 miljard dollar of 35,7 procent van het bruto binnenlands product.
- De oudste babyboomer is zowat 24 jaar. Hij of zij heeft zicht op een mooie toekomst met werkgelegenheid.
- 78 miljoen jonge arbeidskrachten stoppen geld in het systeem.
2009:
- Het bruto binnenlands product van de USA bedraagt: 14.240,2 miljard dollar.
- De overheidsschuld is opgelopen tot 12.873,1 miljard of 90,4 procent van het bruto binnenlands product.
- De babyboomer is met pensioen en kost de overheid miljarden.
De publieke opinie is in de hele wereld vierkant tegen de oorlogen in Irak en Afghanistan. De machthebbers lijken zich daar echter weinig van aan te trekken. Geld is blijkbaar geen probleem. En de mening van de burgers ook niet. Of men voor de democraten of de republikeinen stemt, de oorlogen gaan door. Oorlogen die een pak mensenlevens eisen en jaarlijks meer geld kosten dan een nieuw apolloproject ...
Dat de overheidsschuld vandaag dergelijke proporties heeft aangenomen, is net het gevolg van het feit dat de USA een onvoorstelbare hoeveelheid geld over de balk heeft gegooid sinds 1970. Maar blijkbaar moest men het apolloproject stopzetten wegens - jawel - gebrek aan geld. Een project dat misschien wel de beste investering ooit kon zijn geweest, wordt om een reden die achteraf één grote leugen bleek, geschrapt. Terwijl de media en andere volksmenners zwijgen. Hier klopt iets niet!
Waarom blijft men de maanbasis voor zich uitschuiven?
Schilderij van Jeroen Bosch uit de 15°eeuw: de ziel gaat bij de dood een wit licht tegemoet.
Oude religies, mythen, UFO's, waarnemingen van astronauten, bijna dood ervaringen ... ze hebben het allemaal over heldere witte lichten.
De mannen op de maan? Ze hadden het al te vaak over lichten die zich in de omgeving van de maan leken op te houden. En die zich pijlsnel in alle richtingen konden verplaatsen.
Ze hebben in elk geval de kenmerken van een bepaald soort UFO's dat steeds lijkt terug te keren in de beschrijvingen van duizenden waarnemers op aarde (al honderden jaren lang).
Merkwaardig ook dat de witte lichten op de maan een basis lijken te hebben. Vooral omdat ex nazi-wetenschappers er zonder meer van overtuigd waren dat UFO's een buitenaardse basis moesten hebben.
Of is hun basis eerder de ruimte tussen aarde en maan?
Zou het kunnen dat al die mysterieuze lichten eenzelfde oorsprong hebben? Verplaatsen ze zich zo snel en wendbaar omdat ze beschikken over een technologie die ons verstand (voorlopig nog) te boven gaat?
Tussen haakjes: Oberth, von Braun, Hillenkoetter, Riedel, Corso en nog vele anderen, hielden rekening met de mogelijkheid dat de UFO's werden bestuurd door wezens van een andere planeet. Ook Mitchell houdt daar nu nog rekening mee.
Persoonlijk denk ik dat een (echte) UFO inderdaad wordt bestuurd door een kracht die afkomstig is van een andere planeet. Alleen zit de kracht ervan opgesloten in onszelf en komt ze pas vrij bij onze dood.
En - volgens mij - weten de echte machthebbers hierover veel meer dan ze ons (al dan niet terecht) willen zeggen!
De mysteries rond de piramiden, Roswell, de maanlandingen ... wij zullen ze niet oplossen zolang diegenen die het voor het zeggen hebben ons niet helpen.
***
Dat het lichaam als stof en as tot de aarde behoort, is duidelijk. Maar waartoe dient het bewustzijn (de kracht van de ziel of de geest)?
Soms moet men het ondenkbare durven denken.
Unidentified Flying Objects (UFO's) worden gevoed door de kracht van het menselijke bewustzijn.
Misschien hebben onze buitenaardse voorouders in ons DNA een technologisch wonder verborgen. Een wonder dat de mens binnenkort wel eens zou kunnen ontrafelen dankzij de erfenis die diezelfde voorouders hebben nagelaten (zie de rubriek over Roswell en de technologie van de toekomst).
En aangezien in die UFO's clusters menselijk bewustzijn aanwezig zijn, zouden ze bij gevoelige personen wel eens bijzondere spirituele ervaringen kunnen losmaken.
Het zou een verklaring kunnen zijn voor zowat alle mysteries rond het stopzetten van de bemande maanlandingen. Niet in het minst voor de metamorfose van wetenschapper tot filosoof die sommige mannen op de maan hebben ondergaan.
Zou het kunnen dat vrouwen gevoeliger zijn voor spirituele openbaringen? Heeft men ze daarom nooit toegelaten in de buurt van de maan?
***
De oudste religieuze teksten zijn de Vedas uit het Hindoeïsme. Ze zijn gebaseerd op mondelinge overleveringen die zo geheim waren dat ze eerst niet mochten worden opgetekend. Uit die teksten blijkt dat de maan belangrijker is dan de zon. De ziel zou na de dood - volgens diezelfde overleveringen - een helder wit licht tegemoet gaan en tijdelijk een verblijf vinden op de maan.
De plaats waar alle mensen één worden, is de plaats waar de mens zijn buitenaardse krachten kreeg: de maan ...
Vanaf de maan vertrekt het lichtschip naar het volgend deel van het universum.
Uiteindelijk zal het bewustzijn, de geest of de ziel van de mens bijdragen tot de kracht van het lichtschip.
Of anders gezegd: in onze geest zit de energie verborgen die UFO's (lichtschepen of tijdmachines) voortdrijft in tijd en ruimte.
Voor mijn persoonlijke religie zijn er wel degelijk concrete aanwijzingen. En die zijn niet alleen te vinden in de verklaringen van buitengewone mensen maar ook in de vele waarnemingen van de zogenaamde lichtschepen, in de paranormale fenomenen die spijtig genoeg allemaal over dezelfde (ongeloofwaardige) kam worden gescheerd, in de verwijzingen naar de maan (de oudste verhalen) en in logisch denken. Want hoe is het bewustzijn van de mens anders te verklaren? Waar anders dan op de maan zouden buitenaardse bezoekers (die er zeker zijn geweest) hun tenten hebben opgeslagen ... en hun verzekering op een toekomst hebben afgesloten?
Wat niet belet dat u nu wellicht de schouders ophaalt.
De echte tragedie in het leven is voor wie bang is van het licht ... (Plato)
Er loopt een rode draad door de ervaringen van de vierentwintig mannen die ooit in de nabijheid van de maan zijn geweest: Hun bewustzijn leek er zich te willen losmaken van hun lichaam.
Het witte licht.
Religie zou wel eens zijn oorsprong kunnen vinden in een geheime kennis, een soort oerreligie die vele duizenden jaren ouder is dan het christendom.
Dat een zuivere ziel onsterfelijk is en bij de dood een groot licht tegemoet gaat, was wellicht de kern van die oerreligie.
Niemand weet blijkbaar waar die kerngedachte vandaan komt. Het spreekt echter bijna vanzelf dat wie de oorsprong ervan wil achterhalen, zich moet richten naar die verhalen waarvan men vermoedt dat ze tot de oudste behoren. Of: hoe ouder, hoe dichter bij de bron, hoe minder gevaar men loopt dat de egocentrische machtsmens ze in zijn voordeel heeft vervormd. Hoewel het moet gezegd dat diegenen die het allerheiligste gedachtegoed uiteindelijk optekenden wellicht behoorden tot diezelfde machtsmens. We moeten er dus hoe dan ook rekening mee houden dat de ware boodschap eerst gedurende ontelbare jaren op een andere wijze werd doorgegeven dan door het geschreven woord. En dat ze dus al van bij de eerste geschreven teksten niet meer 'puur' was. Maar we hebben nu eenmaal geen keuze.
Velen zijn het erover eens dat de religie van de Essenen gebaseerd was op kennis die vele honderden, zo niet duizenden jaren oud was. De Essenen leefden ten tijde van Jezus als een afzonderlijke bevolkingsgroep van de Joden. Waar hun religie precies vandaan kwam, is echter niet duidelijk. Wel zou het woord essene afkomstig zijn van Egyptische kashai wat 'geheim' betekent en werd vertaald als essaios of essene. De Essenen geloofden dat de menselijke ziel een onderdeel was van een groot licht dat ooit in een ver verleden, onder invloed van een kwade macht, werd versplinterd. Hierdoor raakte in ieder mens een deeltje van dat licht opgesloten. Pas bij de dood zou dat lichtje (de ziel) vrijkomen. Waarna alle lichten weer één geheel zouden vormen.
De allegorie van de grot - één van de beroemdste verhalen van Plato - was dan wel geen religie maar het verhaal had ongetwijfeld wel een religieus doel. De kern ervan gaat als volgt:
Stel je een grot voor waar mensen sinds hun geboorte vastgeketend zitten. Alles wat ze te zien krijgen in die grot zouden ze als de enige werkelijkheid zien. Op een bepaald ogenblik echter kan een gevangene zich bevrijden. Bij het verlaten van de grot zou hij terechtkomen in een verblindend licht waar hij de echte wereld zou aanschouwen. Hij zou niet meer kunnen terugkeren naar de grot omdat hij te zeer verblind zou zijn door het licht.
Het ligt voor de hand dat we de grot moeten zien als het lichaam waarin de ziel zit opgesloten. sterft de mens dan wordt zijn ziel bevrijd en komt ze terecht in een alles verblindend licht.
Plato had een inzicht verworven dat hij niet rechtstreeks aan de maatschappij van toen wilde of durfde mee te delen. Vandaar dat hij dit inzicht in beeldspraak verwoordde. Alsof hij vreesde dat het openbaar maken van wat hij wist hem net als zijn leraar Socrates het leven zou kosten.
Ook de oude Egyptenaren geloofden dat de ziel zuiver moest zijn om na de dood de andere wereld te kunnen bereiken.
Die zuiverheid was nodig omdat ze anders nooit zou kunnen binnentreden in het licht (de oorspronkelijke titel van het Egyptische boek van de dood zou 'Treed binnen in het licht' zijn geweest).
Een zuivere ziel gaat bij de dood een wit licht tegemoet.
Het lijkt misschien vergezocht maar de mate van rechtschapenheid zou dus een indicatie kunnen zijn voor de kracht van de geest. Hoe meer rechtschapen, hoe minder de mens is gedegenereerd en hoe krachtiger zijn geest zal zijn.
Dat kan in geen geval een verzinsel van de machtsmens zijn. Het lijkt eerder een wijsheid die niet afkomstig is van deze planeet. Wie anders dan een buitenaardse levensvorm zou immers ooit op dergelijk - althans gezien vanuit het standpunt van het leven op aarde - absurd idee kunnen zijn gekomen? Voor het leven op aarde leidt rechtvaardigheid immers niet zelden tot zelfvernietiging. In de strijd om te overleven is ze dus zeker geen voordeel, integendeel. Of anders gezegd: voor wie de wet van het leven op aarde volgt (de wet van de sterkste) en dus egocentrisch is, wordt diegene die steeds rechtvaardig is een makkelijke prooi.
De unieke eigenschappen van de mens zijn alleen te verklaren als men gelooft dat bewustzijn, mededogen en het gevoel voor rechtvaardigheid afkomstig zijn van een planeet die haar levensvorm(en) de mogelijkheden had geboden om zich maximaal te ontplooien. Iets wat resulteerde in een geest die zich op aarde onmogelijk kan hebben ontwikkeld. Die geest kan - als hij voldoende krachtig is - verder leven na de dood in een ander deel van het universum.
De mens beseft als enige levensvorm op aarde, ten volle dat hij zal sterven. Sommigen 'weten' dat hun ziel zal doorleven terwijl anderen er van overtuigd zijn dat dit niet het geval is.
Geen levend wezen op aarde is echter ooit in staat geweest om zich daarover bewust vragen te stellen. Is het dan te kort door de bocht om te veronderstellen dat de mens dus wel het resultaat moet zijn van een buitenaards ingrijpen? (Ik denk het niet.)
De verwarring omtrent het al dan niet verder leven na de dood is dan ook het gevolg is van de vermenging (het degeneratieproces) waardoor een buitenaardse geest opgesloten raakte in een aards lichaam.
Hoe hard het ook klinkt: ondanks het feit dat de aarde in onze (chauvinistische) ogen de mooiste planeet is van het heelal, is ze al bij al een minderwaardige planeet. Aangezien ze nooit in staat kan zijn geweest om bewustzijn voort te brengen (zie rubriek: 'Is moeder aarde een psychopaat').
Zoals al vermeld, kan diegene die de macht heeft, de feiten verdoezelen. Wat volgt is geen hard feit - toegevingen zijn voorlopig nog niet aan de orde - maar het is zeker meer dan een gerucht.
Douglas Mac Arthur en George Marshall, twee van de grootste generaals die Amerika heeft gekend, waren betrokken bij de Interplanetary Phenomena Research Unit. De taak van deze op het einde van de oorlog opgerichte organisatie bestond onder meer uit het bergen van buitenaardse tuigen. Mac Arthur heeft in het begin van de jaren vijftig uitspraken gedaan die nu nog tot de verbeelding spreken. (Ik ga ze hier echter niet vermelden om niet al te vaak in herhaling te moeten vallen.) Hij heeft zich daarbij enigszins vergaloppeerd. Maar wie denkt dat iemand van zijn rang en stand zijn oversten ook maar een duimbreed in de weg zal leggen, heeft het verkeerd voor. Woorden kan men achteraf verdraaien en nuanceren tot er van de ware betekenis weinig overblijft. Zeker als men de machthebbers achter zich heeft staan.
De lijst is nog lang maar ik ga er nog eentje uitpikken.
Admiraal Roscoe Hillenkoetter had van 1947 tot 1950 de leiding over het 'Central Intelligence Agency' (CIA). Uit alles wat hij na de oorlog deed, zou ieder weldenkend mens bijna moeten besluiten dat hij afwist van het bestaan van buitenaardse tuigen. Zo was hij vanaf 1957 lid van het National Investigations Committee On Aerial Phenomena (NICAP). Een onafhankelijke organisatie die onderzocht of buitenaardse ruimtetuigen al dan niet de aarde bezochten.
In 1960 richtte Hillenkoetter zich zelfs rechtstreeks tot het Amerikaans Congres. Hij maakte zich - samen met een hele reeks hooggeplaatste personen - zorgen over de mogelijkheid dat enkele van de vele UFO waarnemingen overal ter wereld inderdaad verband hielden met buitenaardse tuigen. Hij stelde zonder meer de houding van de overheid in vraag omdat ze de burgers een rad voor de ogen zou draaien door de hele kwestie te bagatelliseren.
Zijn smeekbede voor meer openheid bleef echter zonder resultaat.
Al deze intelligente invloedrijke personen (en dat is echt wel het minste wat men over hen kan zeggen) lachten niet om het gevaar dat er van buitenaardse bezoekers zou kunnen uitgaan. Integendeel.
Alleen was er één iets wat ze niet met zekerheid wisten. Iets wat de echte machthebbers wel wisten (men was er immers veel te gerust in).
Wernher von Braun in 1959: 'We maken kennis met krachten die veel sterker zijn dan we vermoedden. We weten niet waar hun basis zich bevindt. Meer kan ik er nu niet over kwijt.'
Hermann Oberth in 1972: 'We mogen de vooruitgang in de technologie niet op ons conto schrijven. We werden namelijk geholpen door mensen die niet van deze planeet afkomstig waren.'
Net als Philip Corso deed Hermann Oberth zijn bekentenis op een leeftijd waarop men normaal gezien stilaan afscheid neemt van het leven (in 1972 was Oberth 76 jaar).
Van von Braun tot Ronald Reagan: ze bleken er allemaal van overtuigd dat de volgende oorlog zou worden gevoerd tegen een buitenaardse beschaving.
Voordat u begint te twijfelen aan de mentale toestand van die heren: het waren stuk voor stuk harde wetenschappers. En van de beste in hun soort. Uitgezonderd Ronald Reagan natuurlijk. Hoewel hij wat mij betreft - en ondanks het feit dat sommigen er lacherig over doen - op zijn terrein even subliem was als de anderen. (Toch moet gezegd dat een president net iets te veel in de kijker loopt en daardoor wellicht niet behoort tot het selecte groepje machthebbers die weten hoe de vork precies in de steel zit.) wordt vervolgd
www.evawaseerst.be Als uitsmijter (zie mijn vorige bericht van vandaag) nog een citaat uit 1952 van Walther Riedel, eveneens het gewillige slachtoffer van operatie Paperclip en hoofdontwerper van de V2 raket: 'Ik ben honderd procent zeker dat de ruimtetuigen die de aarde bezoeken een basis hebben die zich niet op aarde bevindt.'
Het valt op dat deze geniale mensen geloofden dat we nog steeds worden bezocht door een buitenaardse beschaving.
En wie ben ik om te zeggen dat ze dwaalden?
Maar ik zeg het toch.
Ze gingen er wellicht van uit dat sommige UFO's - UFO's zijn van alle tijden - tuigen moesten zijn die leken op deze die ze zelf hadden onderzocht. En dat hoeft niet noodzakelijk zo te zijn (zie in de rubriek: Het witte licht).
Natuurlijk is het speculatie (wat kan ik anders doen?). Maar ik hou het kort.
Foto: Hermann Oberth (de mentor van von Braun) werd samen met tientallen anderen in 'Operatie Paperclip' op het einde van de oorlog door de Amerikanen weggekaapt. Op de foto (van links naar rechts): Ernst Stuhlinger, generaal Holger Toftoy, Hermann Oberth, Wernher von Braun, en Eberhard Rees.
Hebben de Amerikanen met de hulp van onder meer Nazi wetenschappers in 1947 in de buurt van Texas een voorhistorisch tuig uit de ruimte geplukt? Wisten de Nazi's af van het bestaan van dergelijke tuigen? Ze waren nu eenmaal bezeten van de zoektocht naar het godenras. Ze hebben er onwaarschijnlijk veel tijd, geld en kennis in gestoken. En ze hebben dat vooral gedaan omdat ze met zekerheid wisten dat het godenras ooit echt heeft bestaan. Dat ze zichzelf graag als hun afstammelingen hadden gezien, spreekt voor zich. Zo gaat dat met veroveraars.
Het staat trouwens nog steeds niet vast waar het woord Nazi vandaan komt. Het zou eerder een duistere mythische achtergrond hebben dan dat het de afkorting zou zijn van 'Nationalsozialismus'. (Nazi was overigens ook de naam van een god in het oude Soemerië.)
Als het echter hun bedoeling was zichzelf te vergoddelijken dan waren er evenwel efficiëntere methoden dan het organiseren van dure en tijdverspillende expedities die hun genetische banden met het godenras moesten bewijzen.
Onder het mom van wat als een zoektocht naar die banden werd gepropageerd - de propaganda was weliswaar meegenomen - stuurde Hitler zijn gezanten naar de verste uithoeken van de wereld. Niet zozeer op zoek naar genetische bewijzen. Maar - en wees gerust, mensen die veel slimmer zijn dan ik, denken er net zo over - om buitenaardse technologieën te onderzoeken. Tuigen die men (onder meer in Tibet) verborgen zou hebben gehouden.
Wij zullen nooit weten waartoe de genieën van de Nazi's werkelijk in staat waren. Wat we van hen te zien kregen, was maar het topje van de ijsberg. Ze hebben in elk geval niet de tijd gekregen om hun plannen uit te werken.
De Amerikanen hadden zichzelf voorbij gelopen om hen - bij wijze van spreken - weg te kapen en op de meest geheime locaties onder te brengen. Het moet daarbij wel gezegd dat de Duitse genieën de bui hadden zien aankomen en maar al te blij waren dat ze bij de Amerikanen een luxe onderkomen vonden. Vooral in New Mexico (dus ook in Roswell) zouden ze zeer goed vertegenwoordigd zijn geweest.
Van Oberth is met zekerheid geweten dat hij in de ban was van buitenaardse tuigen. In het populaire magazine 'The American Weekly' van 24 oktober 1954 verklaarde hij dat buitenaardse tuigen werkelijk bestaan. Duidelijker kon hij niet zijn. Jaren later zou hij zijn uitspraken min of meer nuanceren. (Wiens brood men eet, diens woord men spreekt.) Gelijkaardige verhalen circuleren over andere Nazi wetenschappers.
Het kan geen toeval zijn dat de groei van de ruimtevaart vanaf de jaren vijftig explosief de hoogte in schoot. Vanaf de jaren tachtig was de technologische boom zelfs zo fenomenaal dat elke andere periode in de wereldgeschiedenis erbij verbleekt. Het had veel tijd gevergd om de buitenaardse geheimen te ontrafelen maar eens het hek van de dam, was er blijkbaar geen houden meer aan. Als men zich zou voorstellen dat de Dow Jones (Amerikaanse beursindex) al 5000 jaar zou bestaan dan zou de groei van de laatste vijfentwintig jaar enorm zijn geweest, kredietcrisis of niet. En daarbij mag men gerust rekening houden met steen- ijzer- en andere tijdperken.
Hierop is een 'rille' te zien. Een rille is een (vaak honderden miljoenen jaren geleden) ingestorte lavatunnel. Het resultaat lijkt op een uitgedroogde rivierbedding. Af en toe komen er echter tussen de ingestorte delen ook overdekte gedeelten voor. Iets wat op foto's duidelijk te zien is (hier lijkt de tunnel weliswaar volledig ingestort). Andere foto's (onder meer een foto van Apollo 10) laten er geen twijfel over bestaan dat er in de buurt van de landingsplaatsen van de Apollo's, rilles te vinden waren.
Volledig intakte tunnels zijn uiteraard moeilijker te ontdekken. Maar het lijdt geen twijfel dat die met speciale apparatuur moeten op te sporen zijn.
De Amerikanen kwamen als eerste aan op de maan (de verdere afloop is gekend).
Nog iets over nanotechnologie (zie rubriek over Roswell)
Dat men nanotechnologie heeft afgekeken van wat men in Roswell heeft ontdekt, zullen weinigen geloven. Hoewel volgens heel wat onbesproken en hooggeplaatste personen reverse engeneering (want zo heet dat officieel) van buitenaardse technologie de laatste vijftig jaar de mensheid naar een ongekend niveau aan het tillen is.
Hoe lang het nog zal duren vooraleer sciencefiction werkelijkheid wordt, weet niemand. Maar het lijkt er sterk op dat men in het grootste geheim bezig met de onmogelijkste dingen. En dat het hier onder meer gaat over iets waar de mens - vooral de machthebbers - altijd hebben van gedroomd (onsterfelijkheid) hoeft geen betoog. Dat ALLE middelen zullen worden ingezet spreekt daarom voor zich. Het zou dan ook wel eens sneller kunnen gaan dan men denkt. Het zou trouwens steeds minder wetenschappers verbazen als een aantal van een hele reeks mirakels zich al binnen de tien jaar zou voordoen.
Meer nog: de kans is reëel dat wie vandaag 50 is zijn levensverwachting mag verdubbelen. En wie weet hoever men binnen pakweg tachtig jaar al gevorderd is op de weg naar de - ondanks alles relatieve - onsterfelijkheid.
Merkwaardig is dat men nu zegt dat met de eerste man op de maan de wedloop werd beëindigd. Maar die had nog tientallen jaren moeten doorgaan! Nogmaals: de maanbasis was het doel. Het was de absoluut noodzakelijke stap voor ALLE verdere ontwikkelingen die men op het oog had.
Dat het zowel de Russen als de Amerikanen enkel te doen was om de maanbasis blijkt uit de opmerking van von Braun in 1965: "We moeten er voor opletten dat we niet langs de Russische douane moeten passeren als we aankomen op de maan". De woorden waren luchtig, maar ze spraken boekdelen.
Nog één van de vele voorbeelden die de oorspronkelijke vastberadenheid en planmatigheid van - in dit geval de Amerikanen - bewijst: Juni 1969: Prototypes van de NERVA motoren draaien op volle toeren. Gejuich op alle banken. Het doel van de onvoorstelbaar krachtige raketmotoren wordt niet onder stoelen of banken gestoken. In 1986 zouden de Amerikanen op Mars staan. September 1969: Een werkgroep rond president Nixon bevestigt de plannen voor een reis naar Mars. Twijfel is nergens te bespeuren. Aangezien de maanbasis in 1986 operationeel zou zijn, zou de weg naar Mars open liggen. Alles werd tot in de puntjes geregeld. Kort daarna werden alle plannen opgeborgen. Geldgebrek zou de oorzaak zijn geweest. En als dat geen leugen was, eet ik alsnog mijn schoen op.
***
De Russen hadden met een budget dat tien keer kleiner was dan dat van de Amerikanen, betere resultaten geboekt (althans dat dachten ze). Ze zouden nog tot 1974 doorgaan met hun plannen voor een maanbasis. Pas dan lijkt hun roebel te zijn gevallen. (U denkt er natuurlijk van wat u wilt maar iemand moet hen hebben overtuigd met argumenten die niets te maken hadden met macht of met geld.)
Grote bezieler Vasili Misjin die in 1966 na de dood van zijn mentor Koroljov de leiding van de ruimtemissies had overgenomen, kon zijn koffers pakken. Hij was het zwarte schaap. (Er waren weliswaar een paar onbemande oefenraketten ontploft maar wie er de geschiedenis van de ruimtevaart op naleest, zal merken dat zoiets niet abnormaal is.)
Zeven super startraketten waaronder twee die kant en klaar waren, verwees men met één pennentrek naar de schroothoop.
Misjin begreep er niets van: "We waren er zo dichtbij."
De plannen voor de maanbasis werden dus ook bij de Russen opgeborgen. En net als bij de Amerikanen was de dooddoener: 'geldgebrek'.
(Ik ga het echter bij die ene schoen laten.)
Als de mens zijn toekomst wil verzekeren en een andere leefbare planeet wil ontdekken dan MOETEN die plannen weer op tafel komen.
Naar het schijnt zouden ze zelfs al op tafel liggen. In 2020 zou de basis er zijn. Het valt op dat men telkens weer bij hoog en bij laag bezweert dat we 'binnen tien jaar' op de maan zullen staan. Probleem is dat de einddatum lijkt op te schuiven met de jaren. Het blijft namelijk steeds bij tien jaar. Een bescheiden voorspelling? Áls de basis er komt, zal het een 'low profile' basisje zijn. Wait and see.
De wedloop naar de ruimte eindigde daar waar ze moest beginnen: op de maan. De ruimterace
Foto: Er bestaat weinig twijfel over dat dit de ingang is van een maangrot. Dit is weliswaar een recente foto van een Japanse missie. Maar de Amerikanen wisten lang voor de eerste maanlanding van het bestaan van die grotten. Meer nog, ze wisten waar de mogelijke ingangen waren. En men moet geen wetenschapper zijn om te bedenken dat er in de grotten relikwieën van buitenaardse bezoekers kunnen te vinden zijn.
Op het einde van de tweede wereldoorlog waren de Amerikanen er als de kippen bij om hun oorlogsbuit veilig te stellen. Het overgrote deel van het materieel van de Nazi's waaronder superieure raketten maar ook de grootste genieën op het vlak van ruimtevaart werden op de meest geheime locaties ondergebracht.
Daarbij waren ook vergevorderde plannen voor het onderzoek van de bovenste lagen van de atmosfeer en zelfs van de ruimte.
Waarom de Duitsers op het einde van de oorlog zoveel belang leken te hechten aan ruimteonderzoek is echter niet helemaal duidelijk.
Waren ze in het bezit van geheime kennis waaruit bleek dat er zich 'iets' in de ruimte (of misschien in de bovenste lagen van de atmosfeer) bevond dat hen alsnog de overwinning had kunnen schenken? (zie de rubriek over Roswell).
De Russen waren teleurgesteld (een understatement). Hun frustratie bestond er vooral uit dat ze von Braun niet aan de haak hadden kunnen slaan.
Niet dat ze geen genieën hadden maar von Braun was zijn tijd ver voorop. Hij was de primus inter pares.
Von Braun was maar één van de redenen waarom het ongeloofwaardig overkomt dat de Russen in de komende decennia met de primeurs zouden gaan lopen. Het heeft er zelfs alle schijn van dat de Amerikanen plots terughoudend werden. Hadden ze koudwatervrees? Of was het de vrees voor het buitenaardse dat hen deed twijfelen?
In 1945 leek het er op alsof de Amerikanen plots al hun aandacht gingen richten op het lanceren van een satelliet in een baan om de aarde.
Uiteraard zouden satellieten niet alleen perspectieven bieden voor defensie. Satellietprojecten schoten in de late jaren 40 in Amerika dan ook als paddenstoelen uit de grond. Om duistere redenen echter hadden de militairen steeds het laatste woord.
Vanaf 1950 leek het alsof satellieten (eveneens om duistere redenen) eensklaps niet meer belangrijk waren.
De Russen zaten echter niet stil. Ook zij hadden immers geniale wetenschappers. In zoverre dat ze in oktober 1957 de eerste satelliet (Spoetnik 1) in een baan om de aarde brachten.
De Amerikanen hadden hen blijkbaar toch wat onderschat.
De Russen echter hadden de smaak te pakken. Ze zouden de Amerikanen dan ook telkens (heel nipt) voorgaan.
- eerste man in de ruimte in april 1961 (Gagarin)
- eerste ruimtewandeling in maart 1965 (Leonov)
Met daartussenin nog een reeks andere primeurs.
Vanaf de tweede helft van de jaren zestig werd het de Amerikanen menens.
Ze hadden de beste wetenschappers, het beste materieel en het meeste geld ... en ze wisten dankzij Roswell welk onvoorstelbaar geheim de maan wel eens zou kunnen herbergen.
Één ding mocht in geen geval gebeuren: De Russen mochten de maan niet als eerste betreden.
Eerst en vooral moest de maan tot in detail in beeld worden gebracht.
Deze taak werd volbracht door onbemande capsules als Rangers, Surveyors en Lunar Orbiters. Vele duizenden foto's waaronder een massa close-ups werden naar de aarde gestuurd.
Op die beelden moeten toch ingangen van lavagrotten hebben gestaan?
Lavagrotten zouden zo veelvuldig voorkomen op de maan dat Nobelprijswinnaar Harold Urey (1893-1981) zelfs beweerde dat de maan voor een groot gedeelte hol zou zijn.
Foto: een lava grot op aarde. Ze lijkt uitgehouwen maar dat is ze niet. Op de maan zouden ze veel groter zijn wegens geen atmosferische toestanden en veel minder zwaartekracht.
Lang vóór de eerste maanlanding waren wetenschappers ervan overtuigd dat de maan talrijke ondergrondse gangen en grotten heeft. Net als de aarde is de maan immers gevormd door vulkanische activiteit. Men kon dus heel goed vergelijken (ook op aarde komen dergelijke grotten voor). Ondergrondse gangen (lavatubes) worden gevormd door minder kleverige lava. Exact het type lava waarvan men steeds heeft vermoed dat het op de maan veel voorkwam. Lava stroomde vele honderden miljoenen jaren geleden in grote stromen over het maanoppervlak. De buitenste rand van de stroom stolde, terwijl het binnenste leeg stroomde. Zo ontstonden simpelweg reusachtige gangenstelsels die tot een kilometer breed kunnen zijn en vele kilometers lang. Soms werd het maanoppervlak omhoog geduwd door stuwend lava die nooit tot uitbarsting kwam. De lava stolde en vormde zo reusachtige spelonken. Het zouden ideale maanbasissen zijn. En ze kunnen tegen een stootje. Dat moet wel als ze misschien al een paar miljard jaar oud zijn.
Er zouden volgens NASA weliswaar bezwaren zijn. Zo zouden de gangenstelsels nooit zijn bewezen. Als ze er al zijn dan zouden ze niet op de juiste locaties voorkomen. En ze zouden ook moeilijk te vinden zijn.
Ik ga me echter niet uitputten om zoveel onzin te ontkrachten. Ze weten waar ze moeten zoeken. Ze zijn er misschien zelfs bovenop geland. Zo is officieel geweten dat bij impact van een maanlander gedurende zowat een uur een holle klank bleef nagalmen.
Zelfs met telescopen kan men van op aarde zien waar de oneffenheden in het oppervlak zich voordoen. Trouwens, wie zoekt die vindt.
Onnodig te zeggen dat eventuele buitenaardse bezoekers die ondergrondse ruimten als schuilplaats kunnen hebben gebruikt. Nog beter dan op het maanoppervlak zelf zou elk spoor van hen bewaard zijn gebleven.
Foto 2: het heiligdom zoals het er zou kunnen uitzien na volledig te zijn uitgegraven
Göbekli Tepe krijgt relatief gezien zeer weinig aandacht in de media. En dat op zich is verbazingwekkend.
Toen Richard Hoagland zijn theorie opvoerde dat de grote Sfinx in Egypte duizenden jaren ouder was dan algemeen gedacht, waren de archeologen er als de kippen bij om die stelling naar de lappenmand te verwijzen. Nergens was immers ook maar enig bewijs gevonden dat de mens tot zoiets in staat kon zijn geweest. Nu dat bewijs is gevonden, zwijgt men in alle toonaarden.
Los daarvan: Göbekli Tepe maakt deel uit van de Harran vlakte, gelegen tussen Tigris en Eufraat. Harran was de stad die in het Oude Testament staat vermeld als de plaats waar Adam en Eva heen vluchtten na te zijn verbannen uit de Hof van Eden. Om maar te zeggen dat de oudste verhalen al verwezen werd naar plaatsen die als oeroude heiligdommen bekend staan. In Harran werd de maan aanbeden. De stad was bekend om zijn maantempel.
Zou het kunnen dat ook in Göbekli Tepe de maan werd aanbeden? Het is ongetwijfeld geen toeval dat sommige van de oudste grotschilderingen en venusbeeldjes naar de maan verwijzen. Ook in Göbekli Tepe zouden er verwijzingen naar de maan te vinden zijn. En de steencirkel zou - volgens sommigen - wel eens geöriënteerd kunnen zijn, niet op de zon zoals het Stonehenge van circa 6000 jaar later, maar op de maan.
(Uit de rubriek: het witte licht) De oudste religieuze teksten zijn de Vedas uit het Hindoeïsme. Ze zijn gebaseerd op mondelinge overleveringen die zo geheim waren dat ze eerst niet mochten worden opgetekend. Uit die teksten blijkt dat de maan belangrijker is dan de zon. De ziel zou na de dood - eveneens volgens die oudste overleveringen - een helder licht tegemoet gaan en tijdelijk een verblijf vinden op de maan.
Ik troost me met de gedachte dat zowat elke bewering van een wetenschapper wordt tegengesproken door die van een andere.
Daarom ook dat de uitleg die volgt, wellicht niet zal moeten onderdoen voor wat sommige wetenschappers als verklaring zullen geven.
Een megacatastrofe zorgde er zowat 12.000 jaar geleden voor dat mens de zon ging verkiezen boven de maan. Plots werd de zon het belangrijkste hemellichaam. En dat laatste kwam doordat onze voorouders de zon gedurende lange tijd niet te zien hadden gekregen. Het stof na de ontploffing van een reusachtige komeet had haar verduisterd. Diezelfde komeet maakte ook een einde aan het bestaan van de meest intelligente mensen op deze planeet.
Meer dan 12.000 jaar geleden waren er verschillende soorten mensen. Er was een enorme kloof in bewustzijn en intelligentie tussen die soorten. Vandaar dat een beperkte groep (de zogenaamde sjamanen) het 'gewone volk' kon motiveren om zich samen achter een gigantisch project te scharen.
De sjamanen hadden weinig uitgesproken geslachtskenmerken. Toch waren het wel degelijk vrouwen. Ze hadden nauwe banden met de eerste grotschilders (waarvan trouwens alle mensen afstamden) omdat ze zich in het verleden minder hadden gekruist met dierlijke mensensoorten. Hierdoor waren ze zowel moreel als intellectueel verheven boven de rest.
Een komeet en de daaropvolgende kettingreactie van catastrofen roeiden hen echter uit. Ook heel wat bouwwerken werden vernietigd. Het duurde duizenden jaren vooraleer de mens zich min of meer zou herstellen. Hierbij wordt steeds duidelijker dat enkel de taaiste het hadden overleefd. Het waren diegenen die hun genen het meest hadden verspreid en die nog weinig goddelijks in zich droegen. De mens was zijn bovennatuurlijke leiders kwijt. Hij was nu veel minder begaafd en veel meer uit op macht. Bouwwerken die hij ontdekte uit ver vervlogen tijden, ging hij als de zijne beschouwen. Hij leerde echter snel. Vele bouwwerken zou hij uiteindelijk afbreken, kopiëren of restaureren ... en de zon werd zijn nieuwe god.
De echte Egyptische piramiden moest hij wel restaureren want ze waren simpelweg niet af te breken noch na te bouwen.
Ooit zal de wetenschap moeten toegeven dat ze werden gebouwd door een mensenras met buitenaardse gaven. Een ras waarvan de leden door de sjamanen van Göbekli Tepe werden aanbeden als goden.
De klimaatconferentie in Kopenhagen is gedoemd om te mislukken wat het nemen van concrete maatregelen betreft. Ze zal echter voor de volle honderd procent slagen in haar eigenlijke opzet: de harten en geesten winnen van de burgers voor de strijd tegen de opwarming. En die strijd moet in elk geval worden gevoerd met de nieuwste technologie: de nanotechnologie (die vooral in handen is van de USA). Regeringen zullen binnenkort worden verplicht om te kiezen voor nanotechnologie. Zo niet dan zullen ze worden weggestemd.
Ooit zei iemand - ik weet niet meer wie en ik weet ook niet meer precies wat hij heeft gezegd maar het kwam hierop neer - : Het is makkelijker een hele stad steen voor steen af te breken en ergens anders opnieuw op te bouwen dan de mentaliteit van de mensen te veranderen.
Welnu, dat laatste is nu net datgene wat de klimaattop zal teweegbrengen.
Zonnestralen, golven op zee, wind ... alternatieve krachtbronnen zijn er genoeg. Een fractie van de Sahara zou zelfs volstaan om heel Europa van zonne-energie te voorzien. Nu al zijn de technische mogelijkheden er. Maar de nanotechnologie is wellicht - vooral in Amerika - al zover gevorderd dat een vertienvoudiging van die mogelijkheden binnen handbereik ligt. Niet alleen de opwekking van zuivere energie, maar vooral de opslag ervan gaan revolutionaire tijden tegemoet.
Nanotechnologie heeft echter nog andere troeven dan de strijd tegen de opwarming.
Augustus 2009: Wetenschappers van de Stanford Universiteit melden dat ze nanopartikels programmeren om genen af te leveren in kankercellen. Die genen produceren een stof die kankercellen verhindert om proteïnen aan te maken. Gevolg: kankercellen sterven terwijl gezonde cellen ongemoeid worden gelaten. Daniël Anderson van het MIT (Massachussets Institute of Technology) zegt in een geschreven verklaring: 'Klinische proeven op mensen starten wellicht binnen het jaar'.
Velen dachten na de eeuwwisseling dat de verwachtingen in nanotechnologie te hoog gespannen waren. Dat was zeker niet zo. Veel investeerders gokten nu eenmaal te vroeg. Wie de beurs volgt, weet wat ik bedoel. Deze keer is de trein opnieuw vertrokken. Ook nu zijn de koersen van sommige nanotechnologiebedrijven sterk aan het stijgen en dat voor bedrijven die vandaag megaverliezen lijden. De beurs loopt echter ver voorop op de realiteit (in een extreem geval zoals dit zelfs tot een paar jaar). Dat de winsten astronomisch hoog zullen zijn, staat vast. De vraag is wanneer ze er komen. Volgens mijn bescheiden mening duurt het nog wel vijf tot tien jaar. Dus misschien dat investeerders ook nu weer veel geld gaan verliezen. Niemand heeft echter een glazen bol.
Omdat één en ander toch werd gewijzigd: alles nog eens op een rijtje over de klimaatconferentie in Kopenhagen.
Eva was eerst is een kwestie van geloven, zoals trouwens ook op de tweede pagina van deze site staat geschreven. U kunt me dus niet voor gek verklaren. Want anders verklaar ik alle gelovigen voor nog veel gekker.
Ha ja zo ben ik.
Wat volgt is echter pure realiteit.
Nanotechnologie staat voor de deur.
En of we het nu willen of niet: ze zal niet te stoppen zijn.
Vraag is: waar zal men ( = de beperkte groep wereldleiders die zich achter de schermen bevinden) het eerste mee beginnen? Alles is dan wel met elkaar verbonden maar toch.
Wordt de nadruk gelegd op levensverlenging?
Zullen nanorobotten straks als een vakman in een huis, de menselijke cel binnengaan om ze te repareren? (De schaalverhoudingen zouden overigens wel eens kunnen kloppen.)
Bij honderden miljoenen zullen die robotten in onze bloedbaan worden gepompt om evenveel slechte cellen te herstellen of als het moet te vernietigen. Nadat hun taak is volbracht, zullen ze langs natuurlijke weg het lichaam verlaten. Dat zowat alles aan ons zal worden gedupliceerd, staat nu al vast. Geen tekorten meer aan donornieren of wat dan ook. Geen afweerreacties. Grote kuis van de hersencellen? Geen probleem. U zegt het maar.
Of wordt de nadruk gelegd op zuivere energie, het verwijderen van koolstofdioxide of ozon, het verwerken van afval ? De mogelijkheden lijken eindeloos. En dat zijn ze ook.
De technologie is er. Ze in de praktijk brengen, is nog iets anders. En de reden daarvoor komt soms uit onverwachte hoek. Om maar een voorbeeld te geven:
Olie zou wel eens binnen pakweg twintig jaar als achterhaalde energiebron kunnen worden bestempeld. Maar wat doet men met de machtsstructuren die er vandaag achter schuil gaan? Misschien kiest men er wel voor om olie nog wat extra tijd te gunnen.
De middelen voor de strijd tegen de opwarming van de aarde zullen van de technologie moeten komen. En die technologie zal ons leven niet minder comfortabel mogen maken. Of dacht u dat we - als puntje bij paaltje komt - bereid zullen zijn om een deel van onze luxe op te offeren? Een kleine groep onder ons wel ... maar de overgrote meerderheid?
Komkom ...
De opwarming is realiteit. En wat ook de eigenlijke oorzaak ervan is, de vervuiling door de mens speelt er wellicht een rol in. (Of die rol doorslaggevend is, is niet duidelijk. De zon bijvoorbeeld, lijkt immers ook van tijd tot tijd haar kuren te hebben.)
Laat u echter niet misleiden: de klimaathype zou er nooit zijn gekomen zonder de goedkeuring van de echte wereldleiders, waaronder vooral Amerikanen. Deze laatste spelen het spel echter subtiel. Ze lijken zelfs telkens opnieuw dwars te gaan liggen.
Maar schijn bedriegt.
Alles verloopt precies volgens (hun) plan.
De klimaathype zorgt namelijk voor datgene wat het allermoeilijkste te verwezenlijken is: een wereldwijde mentaliteitswijziging bij de burgers. Een mentaliteitswijziging die er binnenkort moet voor zorgen dat regeringen zullen worden verplicht om massaal te investeren in een wondertechnologie. Een technologie die zuivere energie zal produceren en die ook nog voor andere mirakels zal zorgen. Een technologie die vooral van de USA is ...
Deze planeet heeft dus - in tegenstelling tot wat velen beweren - absoluut nog toekomst voor de mens.
Zuivere energie zal er voor zorgen dat de mens meer zal consumeren en produceren. Hij zal zich ongebreideld kunnen blijven voortplanten. Met andere woorden: de groei is verzekerd. Net zoals de macht die ermee gepaard gaat.
En zoals steeds zullen planten en dieren het slachtoffer zijn van die groei.
Nanotechnologie kan echter ook hier een oplossing bieden (zie rubriek: 'Kan de vrouw de toekomst redden?'). De mentaliteitswijziging die daarvoor nodig is, lijkt echter - gezien het egocentrisme van de mens - eerder een droom. Of die ooit zal uitkomen? Wie weet ...
De reden waarom de Verenigde Staten niet geneigd zijn om aan klimaatconferenties mee te werken, heeft alles te maken met het feit dat ze straks niet met de vinger willen worden gewezen. De klimaathype zal hen namelijk geen windeieren leggen. En het zou doorzichtig zijn als diegenen die nu al te ijverig hun best doen om de strijd tegen de opwarming te promoten, straks met hun fenomenale technologie de meeste vruchten ervan plukken.
Zeker is dat in de periode 2015 2030 velen het in Keulen zullen horen donderen. En daar zijn - hoe ongelooflijk het ook klinkt - heel wat van onze huidige universiteitsstudenten bij.
December 2009: Een vraag aan drie universiteitsstudenten biochemie (4°jaar): (Nee, het was geen biotechnologie maar het wordt er niet minder erg door.)
Wat is moleculaire nanotechnologie?
Antwoord: geen idee. (Eerlijk is eerlijk. Eigenlijk was het antwoord: 'Nooit van gehoord'.)
Arm Vlaanderen. Zo komen we er niet. Tijd dat men ook de professoren wat bijlessen geeft. Minister Peeters heeft nog veel werk aan de winkel. Hij zou zelfs mea culpa moeten slaan want het kalf is al verdronken. Wij zijn blijkbaar hopeloos achterop.
Of staat Vlaanderen misschien niet in de (duistere) agenda van de (al even duistere) wereldleiders die de orkestmeesters zijn van de nieuwe technologie? Houdt men ons liever dom? (Voor wie er zou aan twijfelen: de vragen zijn retorisch bedoeld.)
Is nanotechnologie gevaarlijk? Niemand die het weet. De tijd zal het uitwijzen. Aangezien angst ook doet verkopen, moeten we ons echter geen illusies maken. Het staat in de sterren geschreven dat we met de gevaren ervan om de oren zullen worden geslagen.
Nu kent de technologie nog maar een beperkt aantal toepassingen (van isolerende verf tot zonneolie) maar ze zal ons spoedig overspoelen. En hoewel er niet direct een verband lijkt: de klimaattop in Kopenhagen zal ze een serieuze duw in de rug geven. Nog even geduld.
Ten slotte: om de verborgen agenda van de Verenigde Staten enigszins aan te tonen:
1. President Bush stichtte in juli 2004 de Nationale Nanotechnologie Raad (NNAP). Daarmee gaf hij gevolg aan de Act (The Nanotechnology Research and Development Act). Nu (2009) besluit de NNAP in een nieuw rapport: 'Amerika is de onbetwiste wereldleider in de nanotechnologie.'
2. Een recent rapport van 46 bladzijden van de Verenigde Naties (Institute of Advanced Studies) is formeel: 'Nanotechnologie zal de hoofdrol spelen in het bestrijden van de opwarming van de aarde.'
Wie deze berichten combineert, kan vermoeden waar we heen gaan met de klimaatconferentie.
1. President Bush stichtte in juli 2004 de Nationale Nanotechnologie Raad (NNAP).
Daarmee gaf hij gevolg aan de Act (The Nanotechnology Research and Development Act).
Nu (2009) besluit de NNAP in een nieuw rapport: Amerika is de onbetwiste wereldleider in nanotechnologie.
2. Een recent rapport van 46 bladzijden van de Verenigde Naties (Institute of Advanced Studies) is formeel: Nanotechnologie zal de hoofdrol spelen in het bestrijden van de opwarming van de aarde.
Wie deze berichten combineert, kan vermoeden waar we heen gaan met de klimaatconferentie.
(zie ook mijn twee eerdere berichten over dit onderwerp)
De piramide van Khufu (Cheops) blijft voor nieuwe theorieën zorgen.
En deze is mijn favoriet. Ze is gebaseerd op werk van een zekere John Cadman, een ingenieur uit Washington.
De theorie lost geen vragen op, integendeel. Maar ze zou wel eens kunnen kloppen wat het water betreft.
De piramide bevond zich - in een tijd die deze van Khufu met duizenden jaren voorafging - aan de rand van de Nijl.
Via reusachtige leidingen (gangen) werd er water in afgeleid.
Door een vernuftig systeem werd het water tot in de koningskamer gepompt (zie ook de bijlage bij dit bericht).
Tegelijk werden er geluidsgolven opgewekt.
De theorie zou alleszins de ondergrondse kamers en gangen verklaren. Het lijkt immers nogal naïef om aan te nemen dat men die onafgewerkt had gelaten zonder enig doel te dienen.
Nu lijkt het erop dat ze hebben gediend om zowel het water in de piramide te leiden, het naar boven te stuwen als te zorgen voor de afvoer van het overtollige water. (Hoe dat in zijn werk kon gaan, wordt door de ingenieur uit de doeken gedaan.)
Ook de reden waarom de kamers boven de zogenaamde ingang werden geplaatst, kan met deze theorie worden verklaard. Zo werd namelijk voorkomen dat ze onderstroomden.
Geluidsgolven die in de piramide werden opgewekt zouden daarna convergeren in de koningskamer.
De theorie geeft ook een verklaring voor het vele graniet.
Zorgde het met water verzadigde graniet voor een verandering in de geluidsgolven?
(Dat die golven zich anders gaan gedragen als ze in aanraking komen met door water verzadigd graniet, is ondertussen wetenschappelijk bewezen.)
De officiële verklaring dat de piramiden zouden hebben gediend als graftombe, wordt steeds twijfelachtiger.
Waartoe ze dan wel dienden, is echter ook niet duidelijk.
Maar het lijkt best mogelijk dat het hele concept van de piramide was bedoeld om de geest vrij te maken en in contact te treden met iets dat ons verstand voorlopig te boven gaat.
Toch nog een goede raad voor diegenen die Zahi Hawass, dé Egyptische autoriteit op het vlak van de piramiden, met deze theorie zouden willen confronteren.
Hou afstand van die man. Want hij lijkt in staat om iemand die hem tegenspreekt letterlijk met zijn ogen in de grond te boren.
