www.evawaseerst.be

Ongetwijfeld hebben een aantal astronauten op de maan niets speciaals gevoeld of gezien terwijl ze nu doen alsof dat wel het geval was. Kwestie van wat indruk te maken.

Maar Mitchell en Irwin (die beiden eerder iets hebben gevoeld dan gezien) zouden ons met verstomming moeten slaan. Mitchell windt er geen doekjes om, terwijl Irwin het blijkbaar iets subtieler aan boord wou leggen. En wie weet wat hij ons nog allemaal zou hebben verteld als hij nog had geleefd.

Hun latere woorden en daden zijn zo overtuigend dat ze de grootste scepticus aan het denken zouden moeten zetten.

Conclusie? Het blijkt zelfs voor de sterkste persoonlijkheden en ondanks de duurste eden aan hun opdrachtgevers heel moeilijk om de mensheid te blijven voorliegen. Gelukkig voor die opdrachtgevers geloven de mensen enkel datgene wat ze hen laten geloven. Hoewel Mitchell beweert dat NASA haar geheim niet lang meer zal kunnen bewaren.

 Voor de volledigheid: Mitchell is een superintelligent man maar hij lijkt op het eerste zicht te overdrijven. Zo voerde hij paranormale experimenten uit op de maan (die overigens mislukten) en doet hij uitspraken over UFO's die ons aan zijn gezonde verstand zouden kunnen doen twijfelen.

Maar wees gerust: hij heeft ze nog alle vijf op een rij. Wie open staat voor het paranormale wordt nu eenmaal veel te snel in een hoek gedrumd. Trouwens, hij die vóór de eerste maanlanding al zijn twijfels had en nadien te weten kwam wat er effectief te zien was, moet wel zijn conclusies hebben getrokken. Zo niet, dan zou dat pas van een ongezond verstand getuigen.

www.evawaseerst.be 

Edgar Mitchel (Apollo 14) was gisteren te zien op Canvas

Wie hem  ziet en hoort, kan moeilijk anders dan besluiten dat hij een integer, bescheiden en intelligent man moet zijn.

Mitchell, geboren in 1930 groeide op in de buurt van Roswell (in de staat New Mexico) waar zich in 1947 een UFO incident voordeed. Er zou namelijk volgens de believers een buitenaards ruimteschip zijn neergestort . Het voorval maakte een sterke indruk op Mitchell maar daar bleef het bij.

Op de maan beleefde Mitchell echter een ervaring die zijn leven zou veranderen. Zijn geest raakte er als het ware opgenomen in wat men een gemeenschappelijk bewustzijn zou kunnen noemen. Woorden waren plots overbodig. Het was alsof hij alle mensen aanvoelde zonder dat er ook maar één woord aan te pas kwam.

Na zijn terugkeer was Mitchell ervan overtuigd dat de aarde in het verleden buitenaards bezoek had gekregen. Het UFO incident werd plots veel realistischer dan hij ooit voor mogelijk had gehouden. Ongetwijfeld waren zowel zijn ervaring op de maan als de verhalen die hij (in alle discretie) uit eerste hand moet hebben vernomen over wat er bij de eerste maanlanding te zien was, doorslaggevend geweest. Mitchell is er echter de man niet naar om Armstrong of Aldrin in diskrediet te brengen.

Meer dan eens zei hij echter in interviews dat hij uit goede bron wist dat de belangrijkste personen binnen NASA op de hoogte waren van die buitenaardse bezoeken maar dat ze die voor de buitenwereld verborgen hielden.

Wie documentaires ziet over de maan waarin Mitchell aan het woord is, hoort hem vaak zeggen dat de maanlanding een keerpunt was in zijn leven … maar daar houdt het dan ook op. Over zijn ware overtuiging laat men hem blijkbaar liever niets zeggen.

Wat Mitchell echter meemaakte op de maan past precies in het plaatje dat op deze website wordt geschetst. De mens zou inderdaad ooit in staat zijn geweest om toe te treden tot een gemeenschappelijk bewustzijn. En op gevaar af om helemaal de mist in te gaan: men moet zich durven afvragen of er op de maan nog een energieveld aanwezig is - als het ware een overblijfsel van onze buitenaardse bezoekers - waar sommigen onder ons extreem gevoelig voor zijn.

Het zou alleszins verklaren waarom de mannen op de maan plots transformeerden van de grootste wetenschappers in de grootste filosofen.

Op de uitlatingen van Mitchell reageert NASA met de woorden dat Mitchell een groot Amerikaan is maar dat ze absoluut niets te verbergen hebben ...

Wat had men anders verwacht?

Zo was hij ook betrokken bij de voorbereiding van de Apollo missies. Hij verklaarde meermaals publiekelijk dat Armstrong op de maan reusachtige ruimteschepen had gezien.

Twee Amerikaanse presidenten verklaarden na het Apollo tijdperk te geloven in UFO’s. Jimmy Cartner minimaliseerde achteraf zijn woorden maar het is bekend dat hij vaak nadacht over een ervaring die hij in 1969 had meegemaakt. Hij had een vreemd lichtgevend tuig gezien. Het voorval liet hem blijkbaar niet los en pas in de jaren 70 leek hij er echt over te piekeren.

In 1976 zei hij: ‘Ik zal de laatste zijn om te lachen met mensen die beweren een UFO te hebben gezien …’.

Zijn opvolger Ronald Reagan bleek zelfs min of meer geobsedeerd door UFO’s. Tijdens de voorstelling van de film ‘E.T.’ waarop heel wat prominenten aanwezig waren, liet hij zich het volgende ontvallen: ‘Er zijn hier zo goed als geen mensen in de zaal die weten hoezeer dit overeenkomt met de werkelijkheid’.

Het ligt min of meer voor de hand dat diegenen die van de verborgen woorden van Armstrong op de hoogte waren, gingen geloven dat de ‘aliens’ nog onder ons waren. Dat ze ons in het oog hielden.

www.evawaseerst.be  (nog een aanvulling)

Ten slotte, hoewel de bierkaai niet veraf is en kaars en bril toch niet baten en ook omdat ik nog wat eergevoel zou willen overhouden, nog een laatste poging om u enigszins een klein beetje te doen twijfelen ('t is dus enkel om het af te leren).

Velen geloven niet dat de Amerikanen ooit op de maan waren. De hele operatie zou in scène zijn gezet.

De aanhangers van deze theorie hebben het onder meer over onmogelijke schaduwen en een Amerikaanse vlag die wappert in de wind (die op de maan nochtans niet zou mogen voorkomen). Hun argumenten heeft men ondertussen echter weerlegd, op het belangrijkste na.

Het is een redenering die - rekening houdend met de aard van de mens - staat als een huis.

Elke generatie wil namelijk steeds kost wat kost beter doen dan de vorige. En er is geen (geloofwaardige) reden te bedenken waarom dat hier niet het geval zou zijn geweest.

Een zachte landing maken op de maan en er nadien terug van opstijgen, was ongetwijfeld een hele prestatie. Met Apollo 11 zou men onverantwoorde risico’s hebben genomen omdat de technologie nog niet volledig op punt zou hebben gestaan. En men heeft inderdaad risico's genomen. Het moest nu eenmaal snel gaan want de Russen waren in aantocht.

Met de eerste mannen op de maan was de prestigestrijd echter gestreden. De volgende missies hoefden niet noodzakelijk meer bemand te zijn als de astronauten dan toch zo’n gevaar liepen.

Er klopt dus iets niet in de redenering dat de veiligheid van de astronauten een onverantwoord risico zou zijn geweest.

Het is trouwens echt wel een raadsel waarom de Russen nooit mensen (letterlijk) naar de maan hebben gestuurd.

Op het maanoppervlak waren in 1969 dan ook al heel wat relikwieën te vinden van eerdere missies. Iets waar de latere astronauten zonder enige twijfel van op de hoogte waren.

In 10 jaar tijd vertrokken er ongeveer 65 missies naar de maan. De computers kunnen dus toch nog niet zo slecht zijn geweest.

In het midden van de jaren 70 werd de geldkraan echter zo goed als dichtgedraaid. En dat kunnen de ‘ongelovigen’ - overigens terecht - niet begrijpen. Zij concluderen - dit keer ten onrechte - dat de maanlandingen in scène werden gezet omdat men geen gezichtsverlies had willen lijden.

De reden voor de plotse desinteresse lag echter niet bij de incompetentie van de Amerikanen, noch van de Russen.

***

Het is een illusie om te denken dat de autoriteiten ons ook maar iets wijzer zullen maken.

En misschien is het wel een goede beslissing om wat men op de maan heeft gezien voor de buitenwereld verborgen te houden. De mens zit nu eenmaal in een mallemolen en er is niets dat die molen kan doen stoppen. Misschien dat we gewoon de rit moeten uitzitten. Wie zal het zeggen?

Ik maak me geen illusies: de kans om geloofd te worden, is miniem.

Maar toch zijn het Atlantisverhaal, de unieke mens, de grotschilders, piramiden, Egyptische priesters, druïden, universele mythen, geheime genootschappen … allemaal puzzelstukjes die precies in elkaar passen.

En datgene wat sommige astronauten hebben gezien op de maan, behoort eveneens tot die puzzel.

Een puzzel waarvan er spijtig genoeg een aantal stukjes zullen blijven ontbreken …

www.evawaseerst.be

Augustus 2006: NASA geeft toe dat bijna 700 dozen met origineel filmmateriaal - waaronder de beelden van Apollo 11 - sinds jaar en dag spoorloos zijn.

Toevallig zouden ze nu in 2009, na bijna 40 jaar, zijn teruggevonden (wie gelooft die mensen nog?).

De nieuwskop in 2006 kwam voor velen dan ook als een donderslag bij heldere hemel.

De daaropvolgende discussie maakte duidelijk dat wat de wereld van de landing te zien had gekregen slechte afkooksels waren van de originele beelden die werden doorgeseind. Deze laatste waren haarscherp terwijl op de televisie in de huiskamer enkel wazige beelden te zien waren. Volgens de officiële versie was de technologie toen nog niet in staat om datgene wat werd doorgeseind zonder kwaliteitsverlies om te zetten naar televisiebeelden.

Ondertussen lijkt het er sterk op dat men technisch wel degelijk in staat was om veel scherpere beelden de huiskamer in te sturen.

De reden voor de slechte beeldkwaliteit zou ergens anders te zoeken zijn.

www.evawaseerst.be

Op 20 juli 1994 sprak de eerste man op de maan, Neil Armstrong (Apollo 11) tot een groep uitverkoren jonge studenten op zeer emotionele toon:

‘Jullie zijn in staat om de grootste dingen te ontdekken op voorwaarde dat jullie de beschermende lagen van de waarheid kunnen weghalen.’

Armstrong is een zeer bescheiden man en dat siert hem. Maar waarom is hij zo terughoudend en waarom gaf hij (zo goed als) geen interviews?

Hij had toch kunnen voorzien dat hij als eerste man op de maan een legendarische figuur zou worden die eigenlijk de morele plicht zou hebben om zijn ervaringen te delen met de mensheid?

Waarom spreekt hij dan zo'n cryptische taal?

In een interview op CNN Met Larry King in 2007 zei Buzz Aldrin (Apollo 11) dat ze een licht zagen dat ze niet konden identificeren. Het leek alsof het licht hen volgde.

Uit de lichaamstaal van Aldrin blijkt duidelijk dat hij zich zeer ongemakkelijk voelt wanneer de reporter blijft aandringen over wat hij precies heeft gezien. Hij vraagt of die dan alles kan verklaren wat hij meemaakt in zijn leven en verandert daarna snel van onderwerp.

Aldrin voerde later bij wijze van spreken een promotiecampagne voor NASA. Hij heeft nu ook een boek geschreven. Hij lijkt zijn leven weer in de hand te hebben. Maar dat was ooit anders.

Na zijn terugkeer van de maan raakte hij verslaafd aan alcohol en sukkelde van de ene depressie in de andere.

Zijn geloof in God zou naar eigen zeggen zijn redding zijn geweest ...

Het is zonder onderschriften, het vergt enig zoekwerk en het zijn uiteraard geen exclusieve bekentenissen maar voor diegenen die de bovenvermelde interviews met Neil Armstrong en Buzz Aldrin willen bekijken en beluisteren:

• www.youtube.com (zoektermen voor de toespraak van Armstrong: Neil Armstrong NASA lies) (zoektermen voor het interview met Aldrin: Buzz lies)

www.evawaseerst.be is een website met een alternatieve kijk op de evolutie van de mens. 

Het stukje over de maan heb ik na een suggestie op mijn hotmailadres opnieuw aangevuld.

Hieronder volgt de aanvulling.
 
Aran D