Bloemen, de droom van elke coureur."
Ik wil vandaag eigenlijk niets liever dan enkele mensen in de bloemetjes zetten. De reden hiervan is de onvoorwaardelijke toewijding aan de wielersport van deze bijzondere mensen.
Na deze middag gekoerst te hebben vond ik het wel nodig om een beetje te gaan losrijden.Toen ik op de rollen kroop brak één van mijn schoenplaatjes. Wil het toeval nu toch dat ik deze middag nog had gezegd, "papa, we moeten deze week eens nieuwe plaatjes gaan halen." En dus drama, drama, want ik had geen reserve plaatjes meer in huis en morgen is er toch weer koers.
Ik belde André, met het slechte nieuws en vroeg wat ik moest doen opdat ik morgen toch zou kunnen starten. Nog geen vijf minuten later stond Dré hier met andere pedalen en plaatjes!
Dat moet in een record tijd een ritje Heffen-Battel geweest zijn, want ik had mijn oude plaatjes nog niet deftig van mijn schoenen gehaald of hij kwam de oprit al opgereden!
Nog voor ik goed en wel met m'n ogen had geknipperd was alles al gefikst! Wow!
Een probleem hebben, bellen en onmiddellijk geholpen worden! Waar dezer dagen wordt dat nog gedaan? Het is dan ook mijn plicht, om hier ongelooflijk dankbaar voor te zijn. Ongelooflijk bedankt!
Peter Van San verdient vandaag ook een bloemetje! Voor zijn ongelooflijk medeleven met z'n renners. Steeds paraat om zijn renners te motiveren voor de grote dag. Bedankt om toch een beetje mijn mental coach te zijn en er voor te zorgen dat ik steeds fris, monter, en gemotiveerd aan de start sta!
Nu ik toch bloemen aan het uitreiken ben is het ook eens tijd om mama, papa en Nick te vernoemen! Onvoorwaardelijk klaar staan om mee naar de koers te gaan is zeker een hele opoffering. Ik ben ze daar (hoewel ze dat soms niet geloven) ongelooflijk dankbaar voor!
Ik hoef een heleboel mensen te bedanken en ik kan onmogelijk iedereen bloemetjes geven vandaag... Maar uiteraard is dit een bloemetje aan iedereen die iets voor het wielrennen of voor mij te betekenen heeft! ;)
Eveline
Wat u nog te goed had... een verslagje van de koers.
Gisteren zijn we om acht uur 's ochtends al vertrokken richting de koers in Roeselare.
Voor een rit van 60 km vertrokken de dames jeugd om 11 uur. Over het 8 km lange parcours moesten de meisjes zeven ronden afleggen.
Het deelnemersveld was gisteren goed bezet. Met zo'n 66 nieuwelingen en 30 junioren (96 in totaal dus) reden we onze koers over de lange smalle banen. Een mooi parcours naar mijn mening.
Over de staat van de weg zal ik maar stilletjes zwijgen, want deze was niet om aan te zien.
De koers verliep goed. Ik zat gedurende de rit constant vooraan in het peloton en reageerde attent op alles wat gebeurde. Vele meisjes probeerden een demarrage op poten te zetten maar botsten steeds op de harde wind. Geen enkel groepje kon het uitzingen tot op de streep en dus stevende het peloton uiteindelijk op een massaspurt af. Iedereen zocht positie, veel geduw en getrek, vooral een zenuwachtig gedoe. Gedurende de koers was er relatief traag gereden (gem 36 km/u) en dus zaten er nog veel meisjes fris als het aankomst was.
Ik reed zelf een vlakke sprint maar moest door het gewriemel van ver komen. Uiteindelijk werd ik toch nog derde junior. Er zaten ook nog enkele nieuwelingen tussen maar heb zelf geen idee hoeveel het er waren. Met deze goede plaats ben ik toch voor een groot deel gerustgesteld.
Na de massa's pech en kleine incidentjes ben ik tevreden toch eens te kunnen rijden voor wat ik waard ben. Rijden zonder pech... het kan dus toch...
Eveline
Na de lange zware stage (waarvan het verslag ongetwijfeld nog volgt) ben ik eindelijk terug in het land. De bus was uiteidelijk met enkele uren vertraging toch komen op dagen, waarna we dan toch naar huis konden vertrekken! Een rit die meer dan 24 uur zou duren, dat is toch niet niks he. Ik was dan ook ontzettend blij eenmaal we thuis aankwamen ondanks het late uur (23h.).
Vervolgens ben ik onmiddelijk gaan slapen want daags nadien (vandaag dus) was er al weer koers. Eigenlijk ben ik ook verplicht om over slechte koersen iets te schrijven dus ja, hier komt het! De koers vertrok vandaag in Vlissegem nabij den Haan en zou zo'n 60 km beslaan. De wegen lagen er mooi bij, hoewel ik ze toch redelijk smal vond. De 6km lange omloop bevatte voornamelijk lange rechte banen waardoor het naar mijn menig wel aangenaam koersen was.
Moesten mijn benen vandaag niet zo rampzalig slecht geweest zijn, had het zeker een leuke koers geweest. Maar dat waren ze niet en dus kreeg ik vanaf ronde 1 al te maken met krampen.
Na enkele ronden kwam ik er als bij wonder nog redelijk door en kreeg ik zelfs het gevoel "ow da komt hier nog in orde"
Tot ronde 6 van het ene moment op het andere kreeg ik krampen. Ik wist niet waar ik het had, maar vooruitgaan ging zeker niet meer! Noodgedwongen stapte ik af. Totaal teleurgesteld eigenlijk.
Na een analyse in de auto met papa en André kwamen we tot de constatatie dat ik maar 1 koffiekoek had gegeten 's morgens en dat, was het enige wat ik die dag naar binnen had gewerkt.
Allicht een beetje te weinig om echt op te kunnen koersen. Het gevolg was dus dat ik een serieuze hongerklop, zoals in het koers jargon "FREIN GALLE" had gekregen. Ach ja, uit fouten kan men leren, en moet niet elke wielrenner dat eens meemaken?
Volgende week beter.
Eveline
Stage Spanje (dag9)
Onder normale omstandigheden zouden we vandaag naar huis vertrekken.
Maar de omstandigheden zijn niet erg normaal en dus wachten we af.
De ene dood gelukkig niet naar huis te kunnen, de andere ongelukkig omdat hij hier nog vast zit. Ja we kunnen niet voor iedereen goed doen hé!
Uiteindelijk valt er toch een oplossing uit de lucht. ( nee geen stof) maar wel een bus.
Een bus die ons naar België zal brengen... Hééél de weg, de volle 2000 km! laaaang onderweg! Zeker meer dan 24 uur op een bus! Wie ziet dat nog zitten?
Maar zo geschiedde het en om 20:45 vertrok de bus richting België, voor een lange tocht.
De ene sliep al wat meer dan de andere. De ene overleefde op water de andere op redbull. De ene leefde op chips de andere op boterhammen. Iedereen zocht terug naar eigen oude gewoontes. We waren op weg naar huis en na een week lang samen leven zouden we straks terug onze eigen weg op zoeken.
Het is goed geweest, we hebben goed getraind, genoten van de mooie momenten samen, ons goed geamuseerd, etc etc... Ik zal het in ieder geval niet snel vergeten!
*Wat me van Spanje ook nog zal bij blijven is de hoffelijkheid van de Spaanse automobilisten! We konden zonder problemen met heel de groep op een grote baan rijden zonder omver gereden te worden. De chauffeurs reden ons voorzichtig voorbij! Compleet anders dan wat we gewoon zijn van ons België.
*Spanjaarden zijn gek! Ze gaan er allemaal vanuit dat iedereen vlot Spaans spreekt. Engels daar hebben ze nog nooit van gehoord. Na 20 Spaans-Engels-Franse conversaties heb ik het wel gehad met die mix aan talen. Het is toch niet gemakkelijk te communiceren met mensen die een taal spreken die je totaal niet machtig bent!
Stage Spanje (dag 8)
We zijn vandaag toe aan onze laatste dag op stage :( oooh.
De laatste training zou er een zijn op vlakke weg... en zo geschiedde het.
Onderweg deden we dat hier op stage al zo vaak gedaan was nl iets gaan drinken.
Met heel de groep trokken we richting Calpe om een terraske te gaan doen.
"Godzij dank we zijn weer aan den drank"
Na de training was het tijd om ons boeltje te pakken. Zakken, fietsen en valiezen zouden met Mario vertrekken om 16:00u.
Om 16:00u kwam iedereen gepakt en gezakt beneden aan. Klaar om alles in te laden en toen begonnen de problemen... "Pak maar weer alles uit".
16:01u Er is een vulkaan uitgebarsten op Ijsland. Het is mogelijk dat er morgen geen vluchten zijn naar België.
16:02u Vrij waarschijnlijk dat de stofwolk morgen België bereikt. Londen is al toe, Charleroi zal niet lang meer duren.
16:05u Charleroi blijkt al toe te zijn. De eerste vluchten zouden pas op dinsdag zijn. Ten vroegste! "Wat gaan we doen? Met 26 mensen een hotel zoeken? een bus misschien? Iemand een idee? "
16:06 u Iedereen belt naar huis op zoek naar informatie die hier o zo schaars is. Vreemde situatie!
16:10 u Het zou toch niet zeker zijn dat de luchthaven gesloten is. Een sprankeltje hoop steekt weer de kop op.
16:15u "Gaan we met de fiets naar huis?"
16:16u "Ik zie een extra weekje vakantie best wel zitten."
16:30u Iedereen zoekt naar oplossingen.
19:00u Iedereen ziet er aangeslagen en moe uit. Het ziet er niet naar uit dat we morgen een vlucht gaan hebben. Uiteindelijk zijn we niets wijzer geworden. De info die ons verstrekt wordt is waardeloos en na 5 minuten achterhaald. Het nieuws veranderd met de minuut.
Er zit niets anders op dan in de bar te kruipen en te hopen dat het morgen allemaal overgewaaid is. (let op de woordspeling).
23:00u De renners zijn niet erg aangedaan. De stemming lijkt mij eerder uitgelaten dan wanhopig. "Wat is het probleem aan een extra week vakantie?" Kom we drinken nog iets...
Voor de lezers van mijn blog een totaal verkeerd gedacht krijgen over het nut van de stage eerst even iets verduidelijken... Het was daar absoluut geen zatte bedoening, maar van een all-in bar moet je nu eenmaal profiteren! De renners hebben het rustig gehouden met de alcoholconsumptie. En verder zijn er geen erg decadente dingen gebeurd...
24:00 of zo iets, ongeveer zijn we dan maar gaan slapen. Want morgen zou nog een rare dag worden...
Stage Spanje (dag 7)
Woensdag in Spanje.
Vandaag zouden we 110 km doen. Iedereen, inclusief de meisjes.
En zo geschiedde het...
Op onze weg kwamen we twee colls tegen die naar mijn bescheiden mening duidelijk buiten categorie waren. De eerste coll, porte de Tudans (1024m) was een klim van 20 km. Ik kan garanderen dat 20 km omhoog echt de moeite in, ellendig, eindeloos lang lijkt en duidelijk niet in de koude kleren kruipt. Toen we x-aantal km gereden hadden doemde plots de mist voor ons op. Met onze hoofden in de wolken reden we de laatste km's omhoog.
Opgelucht boven te zijn konden we aan de lange afdaling richting coll du rates beginnen. Het wolkendek trok niet open en de koude sloeg als de man met de hamer toe. Enkele kwamen onderkoeld aan de voet van de berg aan. Het bibberen hield niet meer op en de komende 60 km zou het weer er niet meer op verbeteren.
De wegen lagen er nat bij. op zich is afdalen duidelijk geen probleem voor de meerderheid maar vandaag daalden de meesten toch af met het spreekwoordelijke ei in de broek.
En gevaarlijk was het. Twee jongens moesten de gladheid perse testen en gingen onderuit in de lange steile afdaling. Gelukkig niet veel erge schade buiten enkele kleine schaafwondjes.
De laatste 80 km van onze rit reden we in het water met het gevolg dat iedereen super blij was terug in het hotel te zijn. Op twee personen na dan. Deze dappere zielen reden 210(!) km in deze barre omstandigheden op het grillige parcours!
RESPECT daarvoor!
Ik heb vandaag geleerd dat je gek moet zijn om wielrenner te worden. (Want welk normaal persoon rijdt voor het plezier een coll op van 20 km?)
En nog eens 1000 keer gekker om af te dalen van de colls die we vandaag bedwongen hebben!
(Want welk normaal persoon rijdt tegen 75 km/u een berg af zonder schrik te hebben in de afgrond te belanden?).
Het was vermoeiend vandaag. Vooral het slechte weer werkte op het gemoed van de meeste renners. Ik voel mij hier in ieder geval toch al meer en meer thuis. Althans toch wat het weer betreft! (REGEN, NET ZOALS BIJ ONS!)
Stage Spanje (dag 5-6)
Maandag en dinsdag.
Alles verloopt volgens plan. Er wordt hard getraind, het weer is goed en er zijn de laatste 48 uur geen merkwaardige, noemenswaardige feiten gebeurd.
Iedereen voelt de km's in de benen maar de sfeer is goed en dus wordt het afzien vermindert. De pijn en het leed worden gedragen door de groep. Het groepsgevoel wordt duidelijk groter naar mate de week vordert. (Dat beloofd voor de komende dagen.)
Renners die onderweg pech hebben worden bij gestaan door andere renners
Echt wel leuk!
Stage Spanje (dag 4)
Zondag vandaag.
Vandaag zal het zoals de vorige dagen wel weer goed weer zijn. Daar gaan we althans vanuit.
Omdat het deze namiddag koers op tv is (Parijs-Roubaix) en de jongens gisteren al zwaar getraind hebben, hebben we vandaag een rustige, korte training gedaan. Op deze manier konden we in de namiddag integraal de duitse - Spaans gedubde- eurosport uitzending volgen. We zagen hoe Cancellara speelde met de tegenstand en de concurrentie compleet in de vernieling reed.
Na de ronde van Vlaanderen won het fenomeen spartacus ook deze top klassieker.
verder had ik beloofd vandaag het drank gebruik van de oudere renners op te volgen. Ik had de indruk dat iedereen die gisteren goed gedronken had vandaag serieus de bergen in reed. Ik heb dan ook bijgevolg beslist dat ik vanavond ook in de drank ga vliegen.
(mopje natuurlijk ;))
Stage Spanje (dag 3)
8:00. Tessa doet de gordijnen open en voorspelt dat het vandaag mooi weer zal worden. We zullen zien...
Na een stevig ontbijt vertrokken we voor een 70 km durende training. Althans de meisjes. De jongens zagen het vandaag iets groter en gingen voor de 125 km met 3 zware colls. Ik vermoed dat de 125km in dit grillige gebied best wel zwaar was en dus was de plons in het zwembad nadien meer dan verdiend.
De overdreven actieve invulling van de dag voordien eiste vandaag zijn tol. Na de ochtendtraining was het welletjes geweest en werd er niets anders meer gedaan dan gezwommen, in de zon gelegen en frisse drankjes gedronken...
Stage Spanje (dag 2)
Vrijdag morgen. Bij het opentrekken van de gordijnen zagen we een mooi zonnetje en geen wolkje aan de hemel. het zou volgens de weerkundigen in de ploeg een mooie dag worden... En zo geschiedde het.
Op het afgesproken uur (half 10) vertrokken we voor onze eerste bergtraining. Bovenop de initiatie fietsen in de bergen werden we ook geïntroduceerd in de beginselen van cyclocross. Ja, wat moet een renner zoal doen als er een krater van 4 meter diep in de weg zit en de kortste omweg 20 km lang is? Met de fiets op de rug door het zand naar beneden en boven klimmen natuurlijk! Als echte berggeiten konden we onze weg verder zetten en maalden we in 3u 65km af. De meisjes en enkele sissies. (Ik noem geen namen). De dappersten onder ons reden nog een eind verder en kwamen een uurtje later ook het hotel binnen gereden.
Om de middag te vullen besloten de meesten het nuttige aan het aangename te koppelen. Aangezien iedereen mooi bruin terug naar huis wil gaan werd er beslist een out-door activiteit te organiseren. De meerderheid van de renners was nog actief genoeg en dus werd er opnieuw gevolleybald. Beachvolleybal om precies te zijn. (want dat valt zachter)
na een middagje zon, zee en strand zagen de gezichten er allemaal mooi rood uit; Ditmaal niet van de inspanning maar van de zonnige ontspanning.
Het valt mij op dat we duidelijk met hyperactieve sporters op stage zijn want na de zware fietstraining en volleybal namiddag wilden ze nog voetballen ook! Het lijkt er zo stil aan op dat we op omni sport week zijn i.p.v fiets stage...
De oudere renners zagen volley- en voetbal niet echt zitten. Zij kozen voor een andere boeiende sport, die minstens even vermoeiend is nl. café sport.
Ik ben benieuwd wat de effecten hier morgen van zullen zijn. In ieder geval hebben ze de boodschap die overal luidkeels geroepen wordt goed begrepen. Al wie sport moet voldoende drinken om het uitgezweten vocht terug aan te vullen.
Tot morgen!
Eveline
Volgende week staat er weer een massa koersen gepland. Jammer maar helaas geen voor dames jeugd. Ik zou doodgraag volgende week naar Steenokkerzeel gaan om de nieuwelingen te vergezellen in hun koers maar heb toch in samenspraak met intelligente koers kenners beslist dit niet te doen. Ik reed vorig jaar namelijk mijn aller eerste koers in Steenokkerzeel bij de jongens. Het was vorig jaar niet echt bijzonder goed want drie ronden in het peloton kan niet schitterend genoemd worden. Ik wou dit jaar dus veel beter doen maar 't zal toch nog een beetje moeten wachten.
Volgende week op 3 april dus trek ik naar Westkerke voor een koers bij de dames Elite. De koers zal gaan over 92(!) km. De koers vertrekt om 15:00 op de Gistelsesteenweg.
Hopelijk rijden ze bij dames elite wel een beetje veilig en gaan ze er niet bij liggen in de laatste ronde zo'n 500m voor de streep. Het zou mij in ieder geval onnoemelijk veel plezier doen eens geen crash te moeten vermijden in de laatste ronde. Want als het zo blijft doorgaan voorspel ik dat ik er wel eens zou tussen kunnen liggen. Eveline
Een goede massage door Pappa
Rustig en ontspannen aan de start
