Ik hoor het u al denken, ze heeft toch niet weer iets zot in haar hoofd gehaald? Ligt ze weer ziek in bed na een gekkigheidje? Ik kan u gerust stellen. Ik voel me gezonder dan ooit, kip lekker en vooral best wel ok voor de periode van het jaar. De trainingen verlopen ondanks de drukke blok periode op wieltjes. (hihi, ik rijd met de fiets).
Waar komt dan die titel vandaan? Toen ik zaterdag morgen om 7u in de auto stapte richting Bredene was dat niet met doel een koude plons te maken in de Noordzee want ondaks mijn grote liefde voor water ben ik geen ijsbeer. Ik was niet voorzien van zwemkledij maar wel van mijn spik splinter nieuwe Sengers outfit waarin we vandaag met de ploeg voor de eerste keer in zouden trainen. Met zo'n 10 rensters en nog een aantal dappere sympathisanten vertrokken we voor drie uur fietstraining. De wind scheerde door de velden en beukte hard in op het kleine pelotonnetje. Zeven bofort en ik dacht al snel "waarom moest ik ook weer perse voor wielrennen kiezen?" Het is toch zo'n mooie sport... om naar te kijken. Koud had ik niet, nog niet, tot de regen met bakken uit de lucht begon te vallen en heel de groep verkleumde. Verdappering zorgde dat we allemaal 2.45u na ons vertrek terug aankwamen bij de start. Uitgeregend. Hoewel we het strand en de zee waar de ijsberen verdapperden niet zagen hebben we voldoende nattigheid gehad voor een persoonlijke nieuwjaarsduik.
Het was een stevige training. Fijn om te rijden op wegen waar de laatst levende ziel al lang geleden gepasseerd lijkt te zijn. Rustig sterven op een eenzame weg wanneer je op kop rijdt om te herleven in het slijkerige spoor van mijn Sengers team genoten. Dat is wielrennen en is de tevredenheid eens zo groot na een natte training. Ik ben blij om wielrenner te zijn.
Lomp, blond of gewoon Murphy? Geen idee maar ik schijn de pech de laatste weken wel wat aan te trekken. Vorige week constateerde ik op m'n pols dezelfde sluimerende pijn, als diegene die ik twee jaar geleden ook kon waarnemen. Op woensdag 7 januari 2009(Ik herinner het me nog heel goed) werd de ciste operatief verwijderd en begon ik aan een revalidatie van 6 weken. Ik vrees dat hetzelfde me nu weer boven het hoofd hangt. Pijn doet het wel, al is dat afhankelijk van dag tot dag, maar fietsen, DAT LUKT ALTIJD! En zo trok ik zondag l.l. richting bos voor een modderige training. De regen en sneeuwval van de afgelopen week hadden het parcours wel erg vettig gemaakt. Onder het motto hoe vettiger hoe prettiger ploegden we door de zwarte smurrie. Het parcours was immer goed aangegeven door kleine bruine paaltjes met fel gekleurde pijlen. Niet te missen, letterlijk dan.
Ik vloog aan een riante snelheid tegen het kleine paaltje dat meer weerstand bood dan de kracht die ik er op uitoefende. Ik plooide en dook uiteindelijk over m'n stuur op de grond. ik kronkelde op serpent achtige wijze over de grond en huiverde. Enkele minuten later ging wandelen al wel weer maar de rit in de auto naar huis was een ware marteling. Dik en blauw, een constatatie die ik niet graag maak want het impliceert maar al te vaak negatieve gevolgen. Dinsdag ging trainen op de rollen al weer volledig pijnloos en was ik blij dat de grootste pijn geweken was. Hoewel, ik zat er toch weer mee. Ja, ja, lomp geweest ik weet het.
Woensdag, nek en rugklachten steken de kop op. The ussual na een crash.
Donderdag testte ik mijn knie opnieuw. Lopen ditmaal. Neem testen en lopen maar letterlijk. Bieptest. Met m'n 9'30'' goed voor 19/20 zijn m'n eerste punten een feit. Toch iets positief.
Vrijdag: Met dank aan de goede osteopaat kan ik morgen weer trainen. De rug staat weer recht zoals dat hoort. Ik kan weer alle gevaren aan. Let's do it. Want positivivisme zorgt voor grotere mogelijkheden en optimisten leven langer. (Tenzij ze lomp zijn)
Een dikke blauwe pijnlijke knie door het paaltje dat in de weg stond en me een ferme koprol in de modder opleverde+ een ciste op de pols die voor een hoop pijn zorgt. Beste Mr. Pech, we zijn goed begonnen, zo gaan we niet verder doen. Dat was het resultaat van een bostraining op het provinciaal domain in Hofstade.
Zoals ik eerder al kwam te vertellen, zijn we gisteren naar Luxemburg geweest om deel te nemen aan een cross. Bij ons vertrek om acht uur 's ochtends beloofden de aangevrozen ramen alvast koude temperaturen. -4 gaf de thermometer aan. Ik vond die koude temperaturen best prima, warm krijgen we het toch automatisch, ik heb minder last van astamtische problemen en ik vermoede dat een aangevrozen parcours wel zou zorgen voor een snelle omloop, waarom mijn slechte conditie niet zo benadrukt zou worden. Bij aankomst rond 10 uur in Céssange (en een uur later op het parcours) was de temperatuur echter al gestegen naar het nulpunt. De gevoelstemperatuur bleef echter bijster laag en voor de verkennings ronde prefereerde iedereen duidelijk hele warme kledij. Het parcours lag er hard bij en uit wat ik er van kon opmaken, naar mijn mening een mooie omloop. Op voorhand werd ik gewaarschuwd voor een "steile bergaf", waar Sarah in de eerste ronde reeds ten val kwam. Voorzichtigheid was dus wel geboden. Maar wie mij kent weet dat ik het niet te nauw neem met de veiligheidsvoorschriften. Ik nam de afdaling aanvankelijk toch redelijk behoedzaam maar bedacht dat dat ook sneller kon. Goed voor in de koers. Enkele uren en 1000de koude rillingen verder stonden we dan aan de start. 13 meisjes en nog wat nieuwelingen stonden te popelen om te vertrekken. Het startschot werd gegeven en ze vlogen er allemaal vandoor. In een van de eerste bochten in het veld was het nog steeds drummen voor een goede positie. In het gewoel kwamen een aantal renners ten val en kon ik beginnen om mijn eerste technische defect op te lossen. Mijn ketting was er af gelopen en in al mijn technische vaardigheid duurde het toch wel even om dat te herstellen. Vervolgens begon ik als bezetene te fietsen om terug ergens bij de mensen te kunnen komen. Naderhand bekeken uiteraard niet intelligent. Ik had gewoon m'n tempo moeten zoeken. Ik was dus even "over de rooie gegaan" en betaalde dat in de tweede ronde cash. Ik merkte ook snel dat mijn techniciteit die wel verreist is totaal ontbrak en moest dus na de lange trap wat zoeken om weer goed in het klikpedaal te geraken. Geen sinecure zo bleek, toen ik een halve ronde later eindelijk het trukje door had.
Duidelijk afzien!
In de derde ronde kwam ik er weer door. Hoewel het parcours door de dooi op een aantal plaatsen erg modderig werd ging het met mij steeds beter. Het dipje was gepasseerd en ik draaide terug de pedalen rond. Mijn longen waren verschroeid van de koude, maar het deerde me op dat moment niet. Ik moest en zou terug naar m'n voorgangsters rijden. Daar waar ik bijna de aansluiting kwam maken (in de berg af) maakte ik een slipper en schoof los onderuit. Ik maakte een toertje oriënteerde me en vertrok terug in de achtervolging. De modderspat in mijn oog had me belet de sporen te zien, en dus was ik op goed geluk gedraaid. Net iets te vroeg zo bleek dus. Op dat ogenblik dacht ik half koers te zijn. Temporiseren zat er niet in, ik moest en zou naar dat wiel rijden. Wanneer ik voor de tweede keer het achterwiel van mijn voorgangster kon likken, schoof ik nog eens onderuit op m'n andere zijde. *vloekt*... Ik nam nog eens de fiets ter hand sprong op en kwam voorbij de aankomst zone. "Waarom staan die hier allemaal?" " 't is al gedaan, ge moogt stoppen." "nu al? 't is nog maar juist bezig!" Jammer maar helaas, de koers zat er al op. Ik heb alvast ontzettend veel bijgeleerd en vond het super plezant!! Van plaatsen of posities heb ik me niet veel aangetrokken. Het ging vandaag ten slotte alleen maar over veel plezier hebben en de cross leren kennen. Een harde wereld, waar ik nu alleen nog maar meer bewondering voor kan hebben! In ieder geval is het zeker voor herhaling vatbaar...
We gaan eens zot doen moeten ze gedacht hebben toen ze met de vraag "Zin om eens te crossen?" afkwamen. Een vraag die totaal out of the blue kwam maar meer dan welkom was. Na mijn eerste "ach laten we eens zot doen gedacht" antwoordde ik snel ja, jA, JA JAAA natuulijk! Toen ik twee jaar geleden voor het eerst de fiets ter hand nam was mijn grote obsessie het veld. Ik wilde een modder monster worden. De Dijlespurters richtten echter al hun aandacht op de weg en lieten mij -ook omdat het eind februari was- op de weg beginnen. Aangezien het daar niet slecht bolde bleef ik er en liet door het drukke school leven het veld ergens in mijn achterhoofd aanmodderen. (woordspeling) Nu ik eindelijk de kans kreeg om het veld in te duiken zou ik die niet laten liggen en met beide handen aan nemen. Er restte echter nog 1 klein groot probleem. Er is cross met en cross zonder fiets. De cross waar ik aan zou deelnemen vereist wel een fiets, maar die hebt ik niet. Dat probleem was echter al snel van de baan toen die voor mij geregeld werd. Hup deze fiets, perfect u maat, gebruik maar en de schoenen, alsjeblieft. Held! :D Mijn super supporters die zich al verheugen om te komen kijken, zeker welkom!... ('t is wel in Luxemburg) Een kleine 2.5u rijden (misschien 3u).Tegen de kou kunnen we ons kleden. Luxemburg mooie stad, ideaal voor een dag uitstap, het ideale moment om coupons te gaan innen (Of is dat niet meer van deze tijd?) Er is constant passage van renners dus geen elle lang gewacht op een doortocht en ik beloof -zoals altijd- mijn best te doen door met een minimum aan conditie een maximum aan spektakel, plezier en prestatie te brengen. Geen enkele reden om niet te komen dus ;)... Het resultaat, gelijk wat het ook is, volgende week HIER! :D
De ploeg is gevormd alles lijkt op z'n plooien te vallen en dus was het tijd om elkaar eens echt te leren kennen. 17 rensters trokken samen met hun nieuwe -of voor sommige reeds vertrouwde- ploegleiding richting Houfalize meer bepaald Givrouille. Een klein dorpje waar ze naast een kerk en 2 straten ook nog een hoop heuvels en bossen hebben. Ideaal om te trainen maar daar waren we niet voor gekomen. Doelstelling: een aangename kennismaking en een hechte groep vormen. Emma leerde ons reeds het concept "goal setting" en in de Flair kwamen we te weten dat gemaakt lachen ook echt bijdraagt tot geluk. De trend was al snel gezet en het werd een fijne boel. Naast het lachen en zeveren was er ook tijd voor iets serieus; eten en drinken want van onderkoelingen in de regen wil toch niemand omkomen. Desserts vlogen ons om de oren en drank vloeide rijkelijk. (Cola en Fanta wel te verstaan). Maar sporters blijven sporters en zonder dat uurtje activiteit kan niemand onder ons leven. Twee dagen op rij trokken we er met onze -al snel vuile- loopschoenen op uit om de bossen onveilig te maken. Drassige bossen, zo bleek maar oh zo fijn om te griezelen. 's nachts maakten we het bos weer onveilig. Aanvankelijk gingen we dropping doen maar alles draaide al snel uit op een avond wandeling waarbij groep 1, groep twee trachtte bang te maken. Mislukt, maar zowiso grappig. Na een vermoeiend weekend maakte iedereen zijn valiezen en vertrokken we bijna allemaal zonder problemen. Na een technisch auto defect ontpopte de mannen onder ons zich als ware technische helden en fixten ze het probleem in no-time. We kunnen op onze twee oren slapen: lek rijden in de koers... er zit al een nieuw wiel in nog voor het oude plat staat! Alle gekheid op een stokje, ik wil onze ploegleiders bedanken voor het fijne weekend dat ze voor hun rensters regelden. Uiteraard de rensters voor het fijne weekend, merci!!!
Hoofdsponsor Henk kwam een kijkje nemen hoe het deze nieuwe ploeg verging en vond dat het er goed uit zag. De basis is gelegd voor hopelijk een mooi seizoen.
*Het is donker 18:55u, koud heb ik het al lang niet meer. Ik kijk in het donker en hoor alleen nog mijn eigen ademhaling. Zeer oppervlakkig. Ik doe de ademhaling oefeningen die ik bij kiné Annemie geleerd heb en kom weer een stukje tot rust. Recupereren doe ik eigenlijk al een tijdje niet meer. Ik sprint voor een laatste keer de ellendig lange trap op. De 6de keer al vandaag. Lijkt weinig maar is ellendig veel als je tussendoor nog loopt en kracht traint. 18:56u ik loop rond de voetbalvelden een rustig tempo. Ik ben fysiek moe maar voel me toch ontzettend goed. Training, mijn hoogste goed! Eindelijk is het er terug.* De start voor een nieuw seizoen is nu echt gegeven en ik kan eindelijk beginnen werken naar 2011.
*Een dagboek fragment 15/10/2010* Toen de rust periode er in september zat aan te komen was ik blij weer even te kunnen herademen. Ik had duidelijk een moment van verpozen nodig en was maar al te blij even met andere dingen bezig te kunnen zijn. Mijn conditie was -zoals uit de inspanningstesten bleek- nog steeds zeer goed en zat zelfs hoger dan toen ik mijn eerste koers won in het voorjaar. Mentaal begon het me zuurder op te breken. Hoewel ik de rust aanvankelijk goed gewoon kon worden bleek ik na twee weken af te stevenen op een hyperactiviteit crisis. Ik bleek plots de grootste moeite te hebben met stil zitten hoewel ik voordien altijd de rustige leerling was geweest. De sprintjes die ik op de trap omhoog deed, waren verre van voldoende om mijn energie kwijt te geraken. Ik weet dat rusten belangrijk is om mijn lichaam volledig te laten regenereren van het voorbije seizoen maar een volledige maand?! Ik twijfel er niet aan, het is de gangbare gang van zaken om niets te doen. Rusten is de belangrijkste training heb ik eens ergens op gevangen. Hoewel intervalletjes of zware uithoudings trainingen als lastig ervaren worden en de veer meestal hier breekt schijn ik een simpele rust periode maar met moeite door te komen. Ik loop de muren op van verveling, lees boeken om de tijd te doden en kuiste ondertussen al enkele keren mijn fiets die nu niet meer properder kan worden. Rust schijnt de zwaarste training om vol te houden...
22/10/2010 Een week verder. Ik leer mezelf te beheersen en heb alle moeite van de wereld om niet aan sport te doen. Toen deze week de veer brak nam ik mijn fiets en reed richting skeelerpiste van Heverlee. Mijn skeelers staan al een tijdje op kot te wachten tot ik ze eindelijk nog eens ga aantrekken. De geplande training is pas voor volgende week maar het moest. Na een kwartier fietsen kwam ik aan op de afgesloten piste. Jaarlijks onderhoud... 't was te denken. Met de rood-geel gegrafiteerde fiets crosste ik terug richting Leuven. Stormde de trap op en viel op bed. Afgesloten, weer geen sport vandaag. Ik was om te ontploffen. Piste gesloten, lopen te ver, fiets in Mechelen, zwemgrief in Mechelen, ... Geen sport vandaag. Geen sport deze week. Bevende handen, 't is een drugs, onmogelijk om van af te kicken. Als een verslaafde geef ik me over aan de wetten van het afzien. Volgens de wet van behoud van Energie gaat energie niet verloren, energie verdwijnt niet maar wordt enkel doorgegeven. Mijn lichaam creëert de energie maar geeft ze niet af. Besef eens wat dat doet! Boem hé! Volgende week is het zover.
Dan wordt er hier wel eens iets geschreven over zinnige fiets gerelateerde items. :) Eveline,
Door het toch wel puike seizoen met de 2 zéér belanrijke zeges was er toch enige interesse van enkele "ELITES" dames ploegen. Hierdoor zou ik met enige weemoed de ploeg van de "Dijlespurters" gaan verlaten, maar ja, zulke kans wordt er niet ieder jaar aangeboden en naar het volgende seizoen toe kreeg ik via deze transfert de mogelijkheid om aan enkele grotere wedstrijden deel te nemen.
Hierbij werd door m'n begeleider (Dré) wel de eis geplaatst om volledige vrijheid betreffende de keuze van deze grotere wedstrijden zodat het lichaam op een rustige manier naar dit zwaarder werk kan toegroeien.
Het nieuwe team zal zijn "SENGERS LADIES CYCLING TEAM" dit met ondersteuning van zeer ervaren en bekwame mensen uit de wielerwereld en hierdoor zal de druk voor mijn directe omgeving een stuk verminderen. Daarom was het bijna onmogelijk om deze stap niet te zetten, maar hoop nog veel in contact te kunnen blijven met mijn club van oorsprong. Nu de beslissing genomen is, valt de druk even weg en kunnen we vanaf november terug beginnen opbouwen naar het volgende seizoen, maar dit zal dan zijn bij de "GROTE DAMES" .
Een jaarverslag is de balans die een renner voor zichzelf op het einde van een seizoen opstelt. Ik zoek uit wat dit jaar mij bracht, wat de werk punten voor volgend jaar zullen zijn en hoe ik alles ervaren heb.
Aan het begin van het seizoen stelde ik mezelf een aantal doelstellingen. Toen club trainer Bert mij in november vroeg wat ik dit jaar wilde presteren antwoordde ik kort; "bwa goed rijden en misschien wel eens een koers winnen". Afgaand op vorig seizoen stelde ik geen al te hoge eisen. Ondanks de strenge winter kwam ik de koude periode vlot door en begon met een goede conditie aan het seizoen. Gemotiveerd als ik was trainde ik goed. Ambitie? Een goed jaar! "En als ik het in mijn kopje heb, zit het niet in m'n gat" Ik werd clubkampioen in februari, maar het koers seizoen opende ik eigenlijk met een 8ste plaats, de trend was gezet voor mijn doelstelling.
Clubkampioenschap Boom
In mei boekte ik zeer buiten alle verwachtingen in mijn aller eerste overwinning. Een provinciale titel, een droom. Daar had ik m'n doelstelling, nog voor half seizoen.
Pk Nieuwmoer- Kalmthout
Ik verlegde mijn doelstellingen. Trainer Dré vroeg minstens 10 top 10 plaatsen. 10?! U vraagt, ik rijd. Het einde van het seizoen nadert en ik kan terug kijken op 10 top 10 plaatsen op de weg. Een snelle resumé... ACHT podium plaatsen waaronder vier overwinningen, twee op de weg, twee op de piste. één tweede plaats en 3 derde plaatsen. Her en der top 10 plaatsen die ik voornamelijk aan mijn sprint te danken heb en mooie ere plaatsen bij de elites en nieuwelingen jongens.
Jammer maar helaas waren er ook de gebruikelijke crashes. Drie om precies te zijn.
Een whiplash+ hersenschudding, een gebarsten pols en een hoop schrammen en builen. Er is al voldoende over gezegd en geschreven, ik werd er alleen maar sterker van. Ook ik kende de gebruikelijk hoogte en diepte punten, maar kan ik ontkennen dat ik meer pieken dan dalen heb gekend? Met als grootste hoogte punt het BK uiteraard. Aanvankelijk geen doel, maar wie wil daar niet schitteren? Alles voor het kwartiertje eeuwige roem. Ondertussen kent iedereen de afloop, en vierde ik mijn tweede succes van het jaar. Een overvloed aan geluk, kon mijn seizoen nu nog stuk?
Het Bk uiteraard.
MAAR bepalen enkel de prestaties een goed seizoen? Neen! Prestaties, allemaal goed en wel, maar hoe je het ook draait of keert, een renner doet het niet alleen. Ik heb dit seizoen ervaren dat de mensen uit mijn omgeving een onuitwisbare afdruk achter lieten op mijn resultaten. Zonder twijfel kan ik hen alleen maar dankbaar zijn voor de steun, de wijze raad en het altijd klaar staan om mij over elk obstakel te helpen. In eerste plaats mijn ouders en broer die ik wekelijkse mee sleepte naar de koers. Ik moet hen vaak op de zenuwen gewerkte hebben toen ik na de koers ontplofte. Ze mopperden zelden en dat maakt het voor mij een pak gemakkelijker. Trainer Dré deed zijn uiterste best om mij de kneepjes van het vak bij te brengen. Als coach, trainer, mekanieker, ... stond hij steeds voor me klaar .Alles werd voor mij gedaan, waardoor ik alleen nog maar hoefde te trappen. Wat een luxe. Er waren de trouwe supporters en de familie, steeds in voor een babbeltje over de koers. De "hup, hup" berichtjes deden me ontzettend goed. Mijn trainingsmaatjes, die me meesleurden op training. De ploegleider die me onvoorwaardelijke steun bood en me voor het Bk mentaal klaar maakte. De club voor de kansen. Iedereen die ik vergeet. Voor dit alles, alleen maar een welgemeende DANK JULLIE WEL!!
En als woorden niets doen, zeg het dan met bloemen... Bedankt!
Mijn verslag is redelijk oppervlakkig toch wil ik nog enkele mooie wielermomenten aanhalen van het voorbije seizoen. De stage met de wielerschool en die in Spanje, wekelijkse (soms eenzame) clubtrainingen (en de terrasjes), de trainingen op de piste in Elewijt waar ik ontzettend veel leerde en genoot van het afzien, het (h)echte team gevoel dat ik opbouwde met Nele doorheen het seizoen. Het kunnen geven en nemen, een belangrijke waarde. Waardering durven uitspreken voor mensen die dat verdienen...
Ik sakkerde vaak over de staat van het parcours, de blunders van de koers kregen bijna een vaste rubriek in mijn verslagen. Mijn blog is mijn uitlaatklep, de plaats waar ik vaak kleine frustraties van me afschrijf. Toch waren de commentaren die ik gaf op mensen, dingen, organisaties, vooral opbouwend bedoeld. Mijn oprechte excuses als dat vaak niet zo overkwam.
Vandaag kijk ik terug op 2010 en ben een meer dan tevreden meisje. Als ik had geweten wat ik kon verwachten, dan had ik onmiddellijk getekend. Ik besef dat ik een mooi jaar heb gehad.
Wielrennen is als een tekening die je zelf kleurt, een wielrenner is een kunstenaar die er het beste van moet maken met dat wat hij heeft. Ik kleurde mijn seizoen, -enja ook wel eens buiten de lijntjes- maar ik ben tevreden met m'n tekening en heb volgens mij gecreëerd waarvoor ik hard gewerkt hebt.
De kans dat ik dit nog eens meemaak is relatief klein. De "wanne be" coureur in mij zal het volgend jaar niet gemakkelijk hebben om te bevestigen wat ze het afgelopen jaar liet zien gezien de nakende overstap naar de elites. Het zal hoe dan ook wel zwaar worden maar ik beloof dat ik m'n best zal doen. Altijd. De boodschap is stevig te blijven trainen zeker? En misschien een beetje meer discipline om net iets vroeger te gaan slapen... ("Zegt ze met schaamrode wangetjes") Ik heb dit seizoen alvast ontzettend veel geleerd zowel over de koers als over de psyche van rensters. Aanvankelijk twijfelde ik vorig jaar ontzettend toen ik de overstap maakte vanuit de skeeler wereld naar het wielrennen. Het was niet de gemakkelijkste beslissing maar ondertussen heb ik nog geen moment spijt gehad. Mijn balans... is absoluut positief! :D
Vandaag trok ik richting Rotselaar voor de laatste -nieuwelingen- koers van het seizoen. Ik had ambities voor vandaag die ik niet onder stoelen of banken stak. TOP 10 het moet, het zal. "En als het in het koppeke zit, dan zit het niet in mijn gat." Ik zag de dreigende wolken richting Leuven drijven en voelde me meer en meer in m'n nopjes. Mijn weer kwam er aan. Ik had er zin in!
Aan de inschrijvingstafel kreeg ik het nr 13 toegewezen. Ik heb nog nooit met dat nummer gekoerst en weet dus niet of het effectief ongeluk brengt. Ik nam het zekere voor het onzekere en spelde het nummer omgekeerd op mijn nog nieuwe Dijlespurters pak. Ja het moest maar eens waar zijn. Verder schonk ik er niet veel aandacht aan. Wat zou nummer 13 voor mij toch betekenen?...
Van de benen van een coureur kan je zijn ambities aflezen heb ik ondervonden. ( Eigenlijk ergens gehoord). Niet de opliggende aders en welgevormde kuiten maar de sinecure waarmee de beentjes geschoren zijn vertellen soms veel over de plannen van de renner. Omwille van het grillige weer en de daaraan verbonden lange broeken en beenstukken kon ik bij het losrijden niet uitmaken wat het zou worden maar bij de start zag ik dat er eigenlijk niet te veel ambitie aanwezig was. Ja, ik kijk naar renners benen, ik moet tenslotte toch weten hoe het met de concurrentie gesteld is. ;) Mijn beentjes waren trouwens deftig...
Iedereen stond nog rustig te babbelen aan de start toen plots het startsein gegeven werd. Ik was m'n bril nog aan het oppoetsen trouwens! Verrassing! Vertrek maar. Veel succes jongens... en meisjes? 10 ronden moesten we doen en het duurde niet lang voor een groepje kon wegrijden. Geen definitieve beslissing zou blijken want een hele tijd later werden ze weer gegrepen door het rusteloze peloton. De regen bleef niet uit en kwam met bakken uit de lucht gevallen. Yes regen, mijn weer. De andere blikken keken grimmig voor zich uit maar ik, ik lachte stilletjes en geniepig.
De koers was hard en trager dan 40 werd er zelden gereden. Ik was er niet kwaad voor want alles zat goed. -Gezien mijn tekst opbouw verwacht u een knal prestatie, ik zal u teleur stellen. Helaas.- Nuja, het peloton stevende af op een massasprint. Ondanks dat ik een meisje ben voelde ik me gesterkt door het grotere verzet dat ik mag draaien. De 52-14 bewees meermaals zijn nut. In de laatste rechte lijn, (een van een goeie km) zat ik redelijk goed vooraan en wist me daar wonderwel ook te houden. Een gekkerd zette van ver aan. Ik gaf hem geen schijn van kans het vol te houden tot op de streep maar die knaap hield bijster goed stand. Langs alle kanten kwamen ze plots maar ik stond m'n mannetje. Ik trok aan mn stuur, draaide de 14 in gang. Ik zette me recht en zat al even snel terug neer. Waar is die STREEP!? Eindelijk. Een zucht. Een deel ontgoocheling, een deel opluchting.
13e. Dertiende hé! pff, geen top 10. Wat is dat met die 13 vandaag? 13 betekend vandaag meer voor mij dan ik ooit had voor mogelijk gehouden. Ik reed een 13e plaats met nummer 13 op m'n poep. Ik behaalde 13 top 10 plaatsen dit seizoen.13,13,13... Genoeg voor vandaag. De opluchting omdat ik toch weer veilig over de streep was gereden en ik dit seizoen zeker en vast positief afsluit. Een dertiende plaats, toch niet zo slecht. ( Dat wil zeggen dat er nog 38 jongens achter mij waren, voor de statistieken hé ;)). De honger naar nog een koersje is er wel. Geen zin om er al mee op te houden eigenlijk. Maar het is goed geweest. Ik trek een lijn onder het geslaagde 2010 een hoop voor volgend jaar het zelfde te kunnen brengen. Bedankt voor de onvoorwaardelijke steun van mijn geweldige supporters! :D
BEDANKT, en hopelijk tot op de koersen volgend seizoen! (Of ondertussen nog ergens anders)
Binnen enkele dagen kan u ook mijn jaarverslag verwachten...
De meeste mensen weten ondertussen dat ik me de laatste maand toch naar het seizoens einde aan het slepen was. Er was plots veel recuperatie nodig voor lichte trainingen en ik had niet meer het goede gevoel dat ik daarvoor altijd had op de fiets. Een weekje relatieve rust bood raad, en zaterdag zat ik terug goed op de fiets. (De triatlon uiteraard). Ik zag snel terug het plezier in van m'n fiets en zag het niet langer als een marteltuig. Ik ga echter mijn seizoens einde niet te veel meer uitstellen. Het is een mooi jaar geweest. (Daar ga ik niet over uitwijken want mijn jaarverslag volgt later) Ik zet een punt achter het jaar nadat ik zaterdag a.s. in Rotselaar bij de nieuwelingen mijn laatste koers km's gereden heb. Ik kies voor Rotselaar omdat hier mijn seizoen eigenlijk begon. Toen ik ergens begin maart in koude omstandigheden aan de start stond, stond ik met knikkende kniën te kijken naar de stevig getrainde jongens. Ik had toen nog nooit een nieuwelingen koers uitgereden, maar deed dat die dag wel. Met een gemiddelde snelheid van 39 km/u, kwam ik aan ergens in het peloton, doelstelling bereikt. Met de bagage die ik dit seizoen heb opgedaan stel ik m'n doelstelling voor dit weekend iets breder dan uitrijden. Afhankelijk van het gevoel, zou ik toch wel eens graag goed vooraan in het peloton binnenrijden... Maar dat zien we dan wel weeral.
Technische informatie: Een koers van 69km, start op de provincie baan (ter hoogte van nr 18) 3110 Rotselaar. De start is om 15:00u!
Foto's van 27/03/2010 toen armstukken nog een must waren.
Allen daarheen want het is... De dag van de allerlaatste kans.
Vandaag stond er eens iets anders dan koersen gepland in de agenda. Triatlon. Nuja, het is eigenlijk niets anders, want ik zou het fiets onderdeel voor mijn rekening nemen. Zuiver op de graad blijft het dan gewoon een wielerkoers. Allen is het tegen de mannen. Echte mannen hé! Geen jongetjes van 15-16 jaar, neen, mannen met dijen zo breed als de straat(handig om uit de wind te zitten, maar verder geen voordelen). Oneerlijk, maar wel een uitdaging! We stelden aanvankelijk een dijlespurters ploeg op. Jonathan kreeg echter jammer genoeg klierkoorts en moest dus verstek geven voor de 20ste editie van de Dimarco business triatlon. In zijn plaats vond ik toch nog een andere wielrenner bereid, de 8.5km voor zijn rekening te nemen nl, ex-dijlespurter Tom Dezwarte.
Een triatlon begint echter met een zwemonderdeel en daarvoor hadden we topzwemmer Victor Campenaerts. Op voorhand is het gissen naar wat het zal worden en welke prestatie iedereen zou kunnen behalen. Iedereen staat in de wisselzone te wachten op zijn zwemmer, een zenuwslopend gedoe. 12 minuten passeerden en de eerste zwemmers kwamen uit het water. nr 1 loste af, nr 2 ook... een minuut na de eerste passage kwam onze zwemmer de wisselbox als 6de binnen gespurt. NU AL? aaaah! Een hectische wissel, maar wel de 7de snelste wissel van al de wissels. AHA!
Ik sprong op mijn fiets en begon als een razende gek te rijden. Ik passeerde de streep waar het publiek enkele rijen dik stond. Mijn naam hoorde ik door de luidsprekers galmen, aanmoedigingen langs de kant. Papa riep, 't is maar 1 minuut, da's wel overbrugbaar. Jaja, allemaal goed en wel als er een toerist op kop rijdt die een jaar zijn fiets niet heeft gezien, 150 kg weegt, en 20 per uur rijdt. Maar Bart Arenouts even inhalen leek mij geen optie. Ik wachtte het eerst volgende groepje op, maar het razende tempo van 50-55 per uur kon mijn junioren verzetje niet aan. (en mijn benen ook niet hoor). het tweede groepje va 4 renners reed een aanvaardbaarder tempo. Ik pikte in en draaide mooi mee rond. Naar mate de koers vorderde werd onze groep groter. Een renner of 15 draaide goed rond en de snelheid werd opgedreven naar 45-50 per uur. Snelheden die ik op koers niveau niet gewoon ben. Gelukkig was de wisselzone in zicht. En als ik de streep riek, ben ik niet meer te houden. Ik draaide in het pelotonnetje voor de 10de plaats de wisselzone in. 17e over de streep. (van de 225)
Een goede wissel, maar niet de beste. Tom vatte zijn 8.5 km aan. Ik stond uitgeput naast mijn fiets na te hijgen. Ja, ik had serieus afgezien, maar het was oh zo leuk geweest. Toen ik even later gerecupereerd was en even rond keek zag ik een zo goed als lege wisselzone. Waar was iedereen? Stomverbaasd merkte ik dat we bij de eersten waren. Loper Tom deed zijn uiterste best, zag af maar leek goed stand te houden. Hij finishte uiteindelijk als 34ste. Een mooie prestatie voor een wielrenner. (Want wielrenners kunnen toch niet lopen?) We finishten als 8ste mixed team. (Das top 10 hé !!) We waren van de 225 ploegen ongetwijfeld ook een van de jongsten, zoniet hét jongste team.
Ik ben ongetwijfeld zeer tevreden. Het was een fijne ervaring. Zeker voor herhaling vatbaar. Ook nog even het team bedanken dat zich ontzettend inzette om een pracht prestatie neer te zetten. Ook de mensen aan de kant voor het super goed supporteren! (Want ik had het ontzettend zwaar!) Ik heb niets dan positieve woorden gehoord over onze ploeg.
Vandaag vatte ik de koers aan te Waarloos. Aanvankelijk stond ik aan de start boordevol ambitie om een van de laatste keren te kunnen schitteren in mijn Belgische tricolore trui. Ik had echter na 500m al door, dat het met de gezondheid vandaag niet pluis zat. Mijn benen deden pijn mijn longen leken te verschroeien. De torenhoge ambitie zakte al snel in mijn schoenen. Het was aanklampen en harken om te kunnen bijblijven. (Nu ik toch dramatisch doe, doe ik ineens te goei hé)
Focus bij de start.
Ik was blij na 19 toeren de bel te horen die de laatste ronde aankondigde. Douchen, en lekker in de auto zitten, ging er door m'n hoofd. Strijden voor de hoofdprijs zat er op dat moment al niet meer in, want Bo Carless was op dat moment al aan een solo tocht begonnen. Ik probeerde in de laatste ronde alsnog voorin het peloton te komen maar op de smalle baantjes scheen niets te baten. Tot overmaat van ramp gingen nog zo'n 3 meisjes op 300 van de streep tegen de grond. Ik moest zelf vol in de remmen, stond volledig stil en moest dan maar weer relanceren. De koers is dan natuurlijk al lang gereden. Ondanks dat ik eigenlijk al te ver zat om nog te winnen, was dit wel een ferme tegenslag.
Afzien tijdens een passage aan de streep.
Ik kan het kort samenvatten als een slechte dag, eentje om snel te vergeten. Ik laat het hoofdje niet hangen hoor en ben best nog wel blij dat ik uiteindelijk mijn koers toch uitreed. Het was een les in afzien en doorbijten. Die lessen zijn vaak nog beter dan een koers waar ik eenvoudig, zonder problemen zou kunnen uitrijden. En zo heeft elk nadeel z'n voordeel :) (Ja soms moet je al ver gaan zoeken naar die voordelen, maar ze zijn er dus ;)).
Al de eer voor deze mooi foto's bij Nele's broer Tim Seghers
Copyright Tim Seghers
Tot slot nog een welgemeende merci aan fotograaf van dienst, Tim Seghers. :)
Zoals de titel al doet vermoeden heb ik het een en ander te bekennen. Eerder deze week liet ik weten dat ik dit weekend niet zou rijden omwille van externe omstandigheden. Die externe omstandigheid was een volleybal toernooi waar ik vorig jaar ook aan deelnam. Ik besef dat, nu ik het zeg, daar wel weer kritiek op zal komen en dat mensen die zogezegd "professioneel met hun sport bezig zijn" zich niet met zulke dingen moeten inlaten. Volledig akkoord!
Maar ik had het beloofd en belofte maakt schuld. Het was trouwens leuk, en ik heb er geen blessures aan overgehouden. Gezien ik uit de ervaring van vorig jaar weet, dat ik de dag nadien best niet te veel kan uitsteken wegens stramme spieren besliste ik zelf niet te gaan koersen.
Deze beslissing was echter tegen Dré's wil en dus kon ik vandaag starten bij de nieuwelingen jongens te Onze-Lieve-Vrouw Waver. Ik had er niet veel van verwacht eerlijk gezegd want mijn benen voelden deze ochtend tijdens het losrijden al aan als lood. Toen ik de deelnemerslijst van 44 starters zag steeg mijn "moed metertje" lichtjes. Het positieve nieuws werd echter snel te niet gedaan want ik constateerde dat ik in mijn haast mijn puffer was vergeten. Joepie.
Maar ik vatte de koers aan, zoals ik dat altijd doe. Vol goede moed en energiek. Het tempo dat er nog niet in zat werd er in de eerste ronde al onmiddellijk uitgehaald. Mijn benen voelden plots heel wat beter dan verwacht. Ik zag de rondes weg tikken en de aanvallen frequenter worden. Niets scheen te baten en het peloton stevende af op een massasprint. Ik legde beslag op de elfde plaats en was daar best tevreden mee. Ondanks dat ik in de sprint ingesloten zat en maar geen opening vond om door te kruipen, is 11de niet slecht bij de jongens denk ik.
Ik sluit het weekend af met een positief gevoel. Daar waar ik vorig jaar na 1 ronde gelost werd door ziekte, rijd ik vandaag uit, met stramme spieren... Das koers. De quote van de dag: "Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. " Eveline"
Het seizoeneinde doet zich gevoelen en door veel overtuiging van mijn mechanieker/coach laat ik mij overhalen om het jaar vol te maken.
Vandaag stond de 4de en laatste manche van de beker van Vlaanderen voor dames jeugd op het programma in Tremelo. Ik zal het redelijk kort houden; het was een koers zoals een ander, demarrage, tussensprint, demarrage, ... massasprint. Ik vertrok met een bang hartje, want 2 weken rust kruipt niet in de koude kleren. Niet tegen staande had ik vandaag eigenlijk wonder wel hele goede benen! Ik had het moeilijk voorin te komen, maar toen ik daar in de laatste ronden dan eindelijk raakte, bleef ik er ook. Ik draaide bij de eersten het rechte stuk op, en finishte als 5de junior. Een echte sprint zat er niet meer in, de kracht was totaal uit de benen weggevloeid.
Maar door dit resultaat verbeterde ik m'n klassement, van plaats 8 naar 6 hierdoor sluit ik het seizoen af dicht bij de kannonen, ondanks de 2 slechte resultaten in het begin van 't seizoen. Nu begrijp ik waarom Dré er zo op doorhamerde om deze wedstrijd nog met een behoorlijke uitslag te betwisten.
