Enkele jaren geleden kregen we een heel besmettelijke ziekte: de ,,fietsmicrobe''. Het begon allemaal na mijn oppensioenstelling en met een tripje langs de Moezel. De microbe had ons onmiddellijk te pakken. Het hoogtepunt van die reis was een ontmoeting met familie van het Belgische koningshuis. Sedertdien zijn we een paar onvergetelijke ervaringen rijker. Een drietal jaar geleden startte ik al een blog op, maar die ligt op apegapen door een zware ziekte. Nu ik volledig hersteld ben, betekent dit nieuwe blog een nieuwe start. Ik hoop dat menig wandelaar en fietser inspiratie vindt om de wandelschoenen aan te binden of om op de tweewieler te kruipen. Veel kijk-, lees-, wandel- en fietsgenot.
Op 17 februari 1882 werd een wet gestemd tot het bouwen van het Fort van Steendorp. Het was het laatste fort dat opgetrokken werd in bakstenen. Het volledig domein is 23 ha groot en maakt deel uit van de Antwerpse verdedigingsgordel. Onder leiding van Henri-Alexis de Brialmont (Brialmontlei!) werd een verdedigingsplan opgesteld, maar al spoedig bleek dat de gordel onvoldoende was, daarom werd besloten een extra gordel aan te leggen. De verantwoordelijken lieten hun oog vallen op Steendorp omwille van de goede ligging. Het gebied ligt vrij hoog en bestaat uit voornamelijk landbouwgrond. Met de bouw werd begonnen in 1883. De arbeiders kwamen van heinde en verre. Een metselaar verdiende toen 2,5 frank. In die tijd was het het duurste bouwwerk in België. Het kostte 2 miljoen goudfrank. Tijdens de eerste wereldoorlog wordt het fort onverdedigbaar . De bevelhebber beslist het fort te verlaten. Wapens en communicatiemiddelen worden vernietigd. Door het ontploffen van de munitie wordt grote schade toegebracht aan het fort. Na de oorlog wordt het fort een tweetal jaar gebruikt als kazerne. Eind 1928 wordt er een militaire fabriek voor de productie van oorlogsgassen in ondergebracht. Later worden er gasmaskers en -filters gemaakt. In de tweede wereldoorlog bezetten de Duitsers het fort en gebruiken het als munitie-opslagplaats. Bij hun aftocht in '44 brengen ze de resterende munitie tot ontploffing. Later werd het fort ook gebruikt als schuilplaats tegen de V1- en V2-bombardementen. Het fort is door de vele vernielingen ongeschikt voor bewoning en wordt door de genietroepen gebruikt als oefenterrein voor explosieven. In 1995 wordt het fort beschermd als landschap en in 1997 als monument. In 1999 wordt het onteigend en als natuurreservaat geklasseerd. Momenteel overwinteren er honderden vleermuizen. Wandeling: rond het fort is een wandeling van 'n viertal km uitgetekend. De toegang tot het fort is zonder begeleiding verboden. Bezoek: de eerste zaterdag van iedere maand kan het fort onder begeleiding van een gids worden bezocht. In februari en maart is er geen rondleiding om de vleermuizen niet te storen tijdens hun in winterslaap. Meer info: dienst toerisme Temse.
Schilderachtige Durmeboorden Start: kerk Zele-Durmen. Afstand: 5 of 10 km. Bewegwijzering: zeshoekige bordjes op houten palen. Aard van parcours: verharde wegen. Niet geschikt voor rolstoelers. Bij regenachtig weer af te raden voor buggy's. Tip: zorg voor het nodige proviand en drank. Op het hele parcours is niet één cafeetje te vinden.
De titel van mijn artikel dekt de volledige lading. Over het hele parcours zijn 26 schilderijen van de Zeelse kunstenaar André Bogaert te bewonderen. Deze kunstenaar zag in 1920 in Zele-Durmen het levenslicht. Hij overleed in Aalst in 1986. Op de plaatsen waar hij ooit schilderde werden kopieën van zijn werken neergepoot. De omgeving is dan ook de ideale plek voor een kunstenaar om inspiratie op te doen. De wandelroute start schuin tegenover de kerk in de André Bogaertstraat en is uitstekend bewegwijzerd door de zeshoekige bordjes van toerisme Oost-Vlaanderen met de vermelding ,,Durmeboorden''. Op ongeveer 2 km van het einde is het wel uitkijken geblazen. Bij een wegsplitsing moet je wel rechtdoor lopen. Voor de kilometervreters is het ook mogelijk om de wandeling uit te breiden tot ongeveer 17 km. De Durmeboorden sluiten namelijk aan op de eerder besproken Sint-Annawandeling. Voor de uitbreiding moet je op de plaats waar je de dijk verlaat, gewoon rechtdoor lopen. De wegaanduiding ontbreekt dan wel, maar je volgt de routebeschrijving van de Sint-Annawandeling. Je slaat dan twee vliegen in één klap. De route is een absolute aanrader.
Wandelen in Sint-Anna Start: Kapel Sint-Antonius, Rodendries, Waasmunster Afstand: 7,5 km Aard parcours: verharde wegen, niet toegankelijk voor rolstoelers en buggy's
Met Pasar Lokeren als gids gingen we wandelen in Sint-Anna en omgeving. De wijk ligt deels op het grondgebied van Waasmunster en deels op dat van Hamme. We vertrekken aan de Sint-Antoniuskapel, richting Zele, met het gebedshuis aan de rechterhand. Na ongeveer vijftig meter slaan we links de Hellestraat in. We blijven het betonbaantje volgen tot aan het fietspad naar Sint-Anna. We gaan daar naar rechts. Aan het kapelletje houden we rechts aan. Na enkele honderden meters kruisen we de baan aan het naambordje ,,Rupsenstraat''. Aan de overkant duiken we het smalle straatje in. We blijven die weg volgen tot aan een vervallen boerderijtje. Daar gaan we rechts de dijk op en blijven de dijk naar rechts volgen. Een schitterend stukje natuur ligt aan onze voeten. We trekken nu dwars door de Durme Meersen. Verscholen tussen de bomen ligt kasteel Blauwendael. Het gebouw werd eind 19de eeuw opgetrokken. We wandelen nu verder tot aan de baan Sint-Niklaas-Dendermonde die we oversteken. Langs de andere kant dalen we de berm van de brug af en we nemen het asfaltbaantje achter de dijk. We wandelen verder tot aan de hoogspanningspyloon. Daar nemen we het pad naar rechts. Even verderop wandelen we voorbij restaurant Palingshuis en een kapelletje dat in februari 1953 volledig werd verwoest door de overstromingen. Enkele maanden later werd het heropgebouwd. Voorbij het kapelletje nemen we aan onze rechterkant het baantje dat langs weerszijden afgeboord werd met een betonnen fietspad. We blijven het pad volgen, steeds links aanhouden. We kruisen voor de tweede keer de baan Sint-Niklaas-Dendermonde en 'n driehonderdtal meter verder zit onze wandeltocht er op.
De poort tot Vlaamse Ardennen Start: kerk Leeuwergem (Zottegem) Afstand: 11 km Aard van parcours: verharde wegen. Niet toegankelijk voor rolstoelers en buggy's. Bij regenachtig weer krijg je er een modderbad bij. De winterse temperaturen verplichten ons om onze tweewieler op stal te laten staan en de schoenveters aan te binden. We lieten ons oog vallen op de stallentocht van Pasar Wandelclub Gent. We hebben het ons niet beklaagd. De organsatoren hadden een piekfijne organisatie op poten gezet. Aan de kerk van Leeuwergem (deelgemeente van Zottegem) werden we verwelkomd door de kerstman en kregen we een eerste opwarmertje (jenever). Na een inleiding door de gids-kerstman begonnen we aan de 11 km-lange tocht. We daalden links van de kerk af en sloegen linksaf de Lovertheaterdreef in. De dreef is afgezoomd met statige eiken. Aan het glooiend landschap is te zien dat we de poort tot de Vlaamse Ardennen binnenstappen. Na ongeveer 1 km komen we aan het kasteel van Leeuwergem dat aan baron en barones della Faille d'Huysse behoort. Het kasteel is één van de belangrijkste 18de-eeuwse domeinen en is opgetrokken in rococostijl. Het domein herbergt onder meer het lovertheater, de dreef heeft haar naam niet gestolen, dat plaats biedt aan 800 personen. Een verdere wegbeschrijving volgt. We gaan zelf nog eens de wandeling maken.
Wie Ruhr zegt, denkt onmiddellijk aan schoorstenen die zwarte, stinkende rookwolken braken. Dat is echter verkeerd gedacht. De schoorstenen staan er nog wel, maar ze zijn het zwijgen opgelegd. De Ruhrtalroute is een vrij jonge route en dat is eraan te merken. De logiesmogelijkheden zijn beperkt. De stroom ontspringt in Winterberg. Het plaatsje is vooral bij Nederlanders geliefd als dichtsbijzijnde skioord. Tweehonderd dertig kilometer verder mondt hij, nabij Duisburg, uit in de Rijn. Uit praktische overwegingen (veilige parkeerplaats auto) starten we onze tocht in Venlo. Het stadje ligt op zo 'n vijfentwintig kilometer van de Duitse grens. Voor onze eerste dag wordt Mülheim onze bestemming. Ten oosten van Venlo zoeken we de LF 3 op. De route brengt ons door het prachtig natuurgebied ,,De Groote Heide".Het gebied is ongeveer 247 ha groot en bestaat uit heide, sparren- en dennenbossen. Een echte aanrader. Over de grens gaat de route over in de R13 (Radweg). Onmiddellijk stellen we vast dat de uitbouw van de fietsroutes in Duitsland veel beter kan. Het is zoeken naar de bordjes. In de omgeving van Duisburg rijden we over de imposante Rijnbrug. Over de brug slaan we onmiddellijk rechtsaf en volgen opwaarts de stroom. De eerste kilometers gaat het door het industriegebied van Duisburg. Hoe dichter we bij ons einddoel van die dag komen, hoe groener het wordt. Hele horden fietstoeristen rijden ons tegemoet. Al vlug wordt de reden duidelijk. De meesten nemen in Dortmund de trein tot in Winterberg en rijden zo met de fiets naar Duisburg. Het stadje ligt in Noordrijn-Westfalen. In Mülheim leidt de Ruhrtalroute ons door een prachtig park. De ene waterpartij verdringt de andere. Een feest voor jong en oud. Daar begint onze eerste zoektocht naar een betaalbare slaapplaats. Een vriendelijk echtpaar begeleidt ons naar de jeugdherberg. Maar we vangen bot: alles volzet. De verantwoordelijke zocht voor ons een ander onderkomen in een Natürfreundehaus. We moesten wel een klim van enkele kilometers overwinnen. We hadden ons lesje geleerd. 's Anderendaags boekten we in de jeugdherberg voor de terugreis. Naast het prachtig park biedt Mülheim ook een autovrije winkelzone.
De tweede dag is Hattingen onze bestemming. Het wordt 'n tocht van ongeveer 65 km. Even voorbij Werden rijden we voorbij een eerste meer: de Baldeneysee. In Hattingen waren we het beu om op zoek te gaan naar een onderkomen. We zochten een hotel op in de buurt van de route. Het kostte ons wel een flinke hap uit ons budget. 88 euro voor twee personen voor overnachting + ontbijt is wel duur, volgens onze begrippen. Hattingen heeft een goed bewaarde historische binnenstad. Honderd vijftig vakwerkhuizen staan rond de St-Georgskerk. Het oude raadhuis dateert uit 1576. Terug in het hotel namen we uitgebreid de tijd om te genieten van het prachtig uitzicht en het nemen van enkele foto's.
De derde dag beginnen we aan een 75 km-lange tocht naar Fröndenberg, de woonplaats van ex-profwielrenner Erik Zabel. Na enkele kilometers nemen we de veerboot over de Ruhr. Vanop het veer zien we de toren van Burg Blankenstein hoog boven de Ruhr uitsteken. De burcht werd gebouwd in de dertiende eeuw en brandde volledig uit tijdens de dertigjarige oorlog. Vandaag is de burcht volledig gerestaureerd en wordt gebruikt voor tentoonstellingen en feesten. In Witten voelde ik mijn achterband langzaam maar zeker leeglopen. Geen nood echter. Op wandelafstand was er een fietsenmaker. We hadden echter niet gerekend, op zijn norsheid. Er was geen lievemoederen aan; hij wou ons niet uit de nood helpen. Hij gaf ons wel het adres van een fietsenverhuurdienst aan de Kemnader See. De Marokkaanse eigenaar wou wel zijn handen vuil maken en herstelde de band. Bij ons ga je geen kwaad woord meer horen over Marokkanen. Gezind en wel werd onze tocht verdergezet. Even verder keek een witte opvallende villa uit over het meer. Volgens een Duitser was dat het optrekje geweest van staalmagnaat von Krüpp. Het ,,stulpje'' heeft zo 'n 10.000 m2 bewoonbare oppervlakte. Na de Harkortsee en Hengsteysee gepasseerd te zijn komen we aan in Fröndenberg en kan onze zoektocht naar onderdak beginnen. In het infoboekje van de jeugdherbergen viel ons oog op oase Stentrop in Stentrop. Het bleek een gebouw te zijn van de Evangelische kerk. De ontvangst was zeer hartelijk. We hadden het hele gebouw voor ons alleen. Ze zullen ons daar zeker terugzien. Naar de diashow
Na een heerlijk ontbijt zochten we opnieuw de route op en begonnen we aan een 36 km-lange tocht naar Arnsberg. Na een pijlsnelle afdaling kwamen we aan de boorden van de Ruhr. In een blokhut kregen we heel wat natuurinfo over de omgeving. Door een indrukwekkend woud reden we naar Arnsberg in het Sauerland. Vriendelijke Duitsers zetten ons daar op weg naar de jeugdherberg daarvoor moesten we een fikse klim over hebben, maar het resultaat was fantastisch. Arnsberg lag aan ons voeten. Na gegeten te hebben, was het tijd om de oude stad te bezoeken. Het loont de moeite. Er is o.a. de oude markt, de barokke klokkentoren die het panorama van Arnsberg domineert. Een beklimming van de slotberg en het bezoek van de ruïne was de moeite van de inspanning waard. 's Avonds stonden we nog voor een leuke verrassing. We woonden op de oude markt een optreden bij van de Antwerpse A capellagroep Voice Male. Naar de diashow
Op aanraden van een wielertoerist besluiten we in Arnsberg om slechts tot het 30 km verder gelegen Meschede te rijden. Volgens onze gesprekspartner stellen de laatste 25 km niet veel voor. ,,Je ziet de Ruhr nauweljks liggen en je rijdt veel via de hoofdwegen'', zei hij. We rijden nu het middengebergte in. Dat merk en voel je. Prachtige vergezichten en gestaag gaat het bergop. Je hoeft geen klimgeit te zijn, maar het is toch soms zweten en puffen. Als we Meschede naderen zien we al op de heuvel de abdij van Königsmunster. Je kunt er overnachten en voor een prikje genieten van zelfgemaakt brood en gerechten. Wie van rust wil genieten is er op zijn plaats. Na ons aangemeld te hebben, maken we een wandeling naar de Hennesee. Voor je het stuwmeer wil bereiken, moet je wel een fikse klimpartij over hebben. Maar het uitzicht is adembenemend. Schitterende vergezichten en dito natuur. Na genoten te hebben van een goed ontbijt, keren we 's anderendaags terug huiswaarts en nemen de tijd voor het nemen van enkele mooie plaatjes. Naar de diashow
NUTTIGE OVERNACHTINGSADRESSEN : Arnsberg: SGV Wilhelm Münker Hasewinkel 4 Meschede: Oase Abtei Königsmunster, Klosterberg 11 Mülheim: Jugendherberg, Mendener Strasse 3 Stentrop: Haus Stentrop, Stentroper Weg 31
