Enkele jaren geleden kregen we een heel besmettelijke ziekte: de ,,fietsmicrobe''. Het begon allemaal na mijn oppensioenstelling en met een tripje langs de Moezel. De microbe had ons onmiddellijk te pakken. Het hoogtepunt van die reis was een ontmoeting met familie van het Belgische koningshuis. Sedertdien zijn we een paar onvergetelijke ervaringen rijker. Een drietal jaar geleden startte ik al een blog op, maar die ligt op apegapen door een zware ziekte. Nu ik volledig hersteld ben, betekent dit nieuwe blog een nieuwe start. Ik hoop dat menig wandelaar en fietser inspiratie vindt om de wandelschoenen aan te binden of om op de tweewieler te kruipen. Veel kijk-, lees-, wandel- en fietsgenot.
Aard van parcours: verkeersarme en onverharde wegen. Bij regenweer is aangepast schoeisel een must.
Bewegwijzering: zeshoekige bordjes op houten palen.
De toeristische trekpleister in Oost-Vlaanderen is ongetwijfeld het Donkmeer. De waterplas ontstond door het ontginnen van turf in de 17de eeuw. Het goedje werd gebruikt als brandstof. Al vlug liepen de ontstane turfputten vol met water en was het Donkmeer geboren. De route is een aaneenschakeling van natuurgebieden. Berlare Broek, Maeydonckbos, de bedding van een oude Scheldemeander, Broekmeers enz. Je passeert het allemaal. De route is uitstekend bewegwijzerd. Alleen als je de Scheldedijk nadert is er enige verwarring, opeens was er geen bordje meer te bespeuren. Je gaat dan gewoon naar rechts en volgt de Scheldedijk tot in Uitbergen. Daar verlaat je de rivier om langs het kasteel verder te gaan. De wandeling is een echte aanrader.
Start: toeristisch infokantoor Clervaux aan de kiosk
Afstand: 12 km
Bewegwijzering: gele pijlen nr. 3
Aard parcours: sterk heuvelachtig - goed begaanbare wandelpaden - Niet geschikt voor rolstoelers of buggy's.
De toeristische dienst van Clervaux verdient een dikke pluim voor het bewegwijzeren van de wandelingen rondom het charmante stadje. De route is niet alleen perfect aangeduid, maar je krijgt ook telkens te zien hoeveel kilometers je nog onder de voeten krijgt.
Vanaf het startpunt gaat je door de enige wandelstraat die Clervaux rijk is. Op het einde van de straat ga je schuin rechts de parking over en volgt enkele honderden meters de baan om dan rechts via een paadje het bos in te gaan. Langzaam klimmend ligt Clervaux al vlug aan uw voeten en heb je een mooi panoramisch zicht over de omgeving. Je moet echt geen klimgeit zijn om de wandeling tot een, goed einde te brengen. Er zijn geen steile beklimmingen of spectaculaire afdalingen. Een echte aanrader.
In het noorden van het Groothertogdom Luxemburg ligt Clervaux. Het charmante stadje was drie dagen lang voor ons de ideale uitvalsbasis voor een prachtige wandeling rond Clervaux en een fietstocht langs de Sûre naar Echternach. In hotel International sloegen we onze tenten op. In het centrum van Clierf, zoals Clervaux in het Letzenburgs genoemd wordt, staat een prachtig wit kasteel uit de 12de eeuw. Achter het kasteel ligt de in Romaanse stijl opgetrokken kerk. Van daaruit leiden een tweetal wandelpaden naar de hogerop gelegen Benedictijnerabdij. Als je de kans hebt, moet je zeker eens een viering bijwonen. De monniken staan wereldwijd bekend voor hun gregoriaanse gezangen. In de diashow zie je het avondlijke Clervaux.
Voor onze jaarlijkse vakantie trokken we dit jaar de wandelschoenen aan om het Bayerische Wald te verkennen. Op een tiental kilometer van de Tsjechische grens, in Lohberg, vonden we het Arber Wellnesshotel. De eerste avond al leerden we er onze Duitse vrienden Martina en Herman uit Duisburg kennen. Dat was meteen het begin van enkele oergezellige avonden, overgoten met liters bier.
Op onze eerste wandeldag werd de omgeving rond Lohberg verkend. De volgende dag volgde het grote werk. Met het ,,treintje'' werd naar de kleine Arbersee gereden. Van daaruit ging het te voet, puffend en hijgend, naar de grosse Arber. Met zijn 1456 meter hoge top torent hij boven het Bayerische Wald uit wat hem de bijnaam ,,koning van het Beierse woud'' oplevert. Na een fikse klauterpartij, bemoeilijkt door steenslag, bereikten we de kleine Arber. De hoogste tijd om in de ,,Hütte'' wat op adem te komen. Volgens de gerante was de tocht naar de grosser Arber ,,nicht so schwer''. Ik weet niet wat ze verstaan onder zwaar, maar voor ons althans viel de laatste honderden meters dik tegen. Via een schots en scheef aangelegde trap, sommige treden lagen ongev. een halve meter uit elkaar, bereikten we het hoogste punt van het Beierse woud. Tot overmaat van ramp lag de top gehuld in een dik mistgordijn. Gelukkig voor ons trok bij het dalen de mist op en zagen we de mooiste vergezichten.
's Avonds werd nog druk nagekaart over onze tocht en besloten we om samen met Martina en Herman 's anderendaags opnieuw het treintje te nemen en vanuit de kleine Arbersee te voet naar Lohberg te gaan. Het werd een van onze mooiste wandelingen. In het meer liggen een drietal eilandjes. Een ervan is een drietal meter dik en is voortdurend in beweging. Het zwemt letterlijk heen en weer. Na rond het meer te zijn gewandeld, ging het vlot naar beneden. Aan de brug sloegen we rechts een zeer smal wandelpad in. Het werd een van de mooiste wandelingen die we ooit hebben gedaan. Honderden meters liepen we langs tientallen watervalletjes en fotogenieke plaatsjes.
Op donderdag ging het richting grosser Osser. Volgens een wandelaar is de afdaling ervan een van de hachelijkste ondernemingen die je in het gebied kunt doen. De zeer steile weg naar Lohberg lag bezaaid met grote en kleine stenen. Toen we een glimp van de zandweg zagen, haalden we opgelucht adem. We waren blij dat we het er zonder kleerscheuren vanaf hadden gebracht.
Onze laatste wandeling ten slotte ging naar de Steinen Kopf. Opnieuw werd het een fikse klauterpartij. Door de regenval van de vorige nacht ontstonden spontaan tientallen beekjes. Soms was het letterlijk pootjesbaden, maar we hadden het er graag voor over. Het panorama die we ten aanschouwen kregen, was overweldigend. Op deze krachttoer mogen we terecht fier zijn. Volgens een van de obers zijn er heel wat Lohbergers die nog nooit aan de Steinen Kopf geweest zijn. Het was meteen de apotheose van een fijne vakantie.
Voor het vijfde jaar op rij trokken we met de nazaten van Gust Boes en Clementine Van Vooren erop uit. Voor deze lustrumfietstocht verlieten we het Waasland en verkenden we het Brugse Ommeland. Met een stevige wind op kop werd met dertien man gestart aan het Boothuis in Beernem. Langs het water ging het richting Brugge om ter hoogte van Sint-Michiels Brugge het hinterland op te zoeken. Zonder al te veel kleerscheuren (geen valpartijen, geen lekke banden...) stonden we na een viertal uur terug op ons vertrrekpunt en zochten we restaurant 't Boothuis op voor een oergezellige avond.
Op de laatste dag van ons midweekverblijf aan de Moezel vertrokken we vanuit Klotten naar Burg Eltz. De rit zelf was de minste van onze tochten, maar de wandeling naar Burg Eltz maakte veel goed. Je moet evenwel fysiek in orde zijn voor de tocht. Op de weg die naar het kasteel leidt worden de gevaren op een bord weergegeven. Stijgingspercentage 30 procent. Het is ook geen spek voor gehandicapten of moeders met buggy's enz... Na de binnenkoer van een restaurant te zijn gedwarst begint de moeilijkheidsgraad. Soms moet ik aan het liedje ,,Mieke houdt u vast aan de takken van de bomen'' denken en dat moesten we soms letterlijjk doen. De wandeling ligt bezaaid met rotsblokken wat bij regenweer de afdaling tot een hachelijke onderneming maakt.Het kasteel zelf ligt in een put en al vlug zien we door de bomen de contouren van de burcht. Het lijkt wel of inpakkunstenaar Christo aan het werk is geweest. Een gedeelte van het bouwwerk is volledig ingepakt voor restauratie. Na restauratie wordt de burcht opnieuw opengesteld voor het publiek.
Voor onze tweede fietstocht aan de boorden van de Moezel zakken we af naar Alf. Van daaruit fietsen we naar Traben-Trarbach. Een dag die ons nog lang zal heugen. Traben en Trarbach zijn twee gemeenten aan weerskanten van de Moezel, samen vormen ze een stad. Ooit was het stadje de tweede belangrijkste wijnhaven van Europa. Getuige nog de woningen van de wijnhandelaars uit die tijd die in Jugendstil zijn opgetrokken. De Brückentor (poortgebouw) is misschien wel het meest gefotografeerde gebouw van de stad. Na wat rondgekuierd te hebben, reden we nietsvermoedend terug naar ons vertrekpunt. Toen we bijna in Alf waren stelden we echter vast dat we een handtas met gsm en identiteitspapieren erin, vergeten waren in Trarbach. De fietsen werden vliegensvlug op de dragers geplaatst, blijkbaar iets te vlug. Na enkele kilometers stelde ik vast dat we een tweewieler verloren waren. We keerden terug en een tweetal kilometer verder had iemand de fiets in de graskant gelegd. Bij een eerste nazicht bleek alles nog in orde. Fiets opnieuw op de drager gezet en goed vastgesjord. Wij terug naar Trarbach waar de exploitant van de taverne keurig de handtas had bewaard. Waarvoor onze dank .
Onze eerste fietstocht aan de boorden van de Moezel starten we in Edinger-Eller. Voor we naar Cochem fietsen brengen we eerst een bezoek aan dit romantisch dorpje met een rijk verleden, getuige de vele gevelvakwerkhuizen uit de 16de, 17de en 18de eeuw. Daarna gaat het onder een dreigend wolkendek naar Cochem, een van de vele pareltjes aan de Moezel. Wie kent niet de eeuwenoude Reichsburg die vanop een rots hoog boven de vallei uittorent. Van daaruit gaat het naar een ander Middeleeuws pareltje: Beilstein. Het pittoreske stadje deed meermaals dienst als filmdecor. Soms wordt Beilstein ook het Doornroosje van de Moezel genoemd.
Vanuit het vakantiedomein loopt een prachtige wandeling naar die Kreuzkapelle. Voor onze vakantie hebben we de mooiste tijd van het jaar uitgekozen. De bomen getooid met lentebloesem liggen te, schitteren in de zon. Onderweg heb je een panoramisch zicht op Edinger. De kruiskapel dateert uit de zestiende eeuw en herbergt onder ander het prachtige reliëf Christus in der Kelter. We gaan verder langs de baan en na ontelbare haarspeldbochten staan we bijna aan de oevers van de Moezel. Daar slaan we rechts in en volgen de kruisweg. Het gaat nu steil bergop en na heel wat gehijg staan we opnieuw aan de kruiskapel. Wie nog een ommetje wil maken, kan nog naar de Romeinse grafkelders wandelen. Wat opnieuw een prachtig panorama oplevert.
AFSTAND: 6 km
AARD PARCOURS: goed begaanbaar, maar sterk heuvelachtig. Niet geschikt voor rolstoelers .
Het golf- und ferienresort in Edinger-Eller was tijdens de paasvakantie vijf dagen onze verblijfplaats. De prachtige accommodatie is gelegen op de Moezelse hoogvlakte en ligt op ongeveer 20 km van Cochem. Het is een echt paradijs voor de vakantieganger. Je vindt er alles wat nodig is voor een geslaagde vakantie. Vanuit het domein vertrekken een viertal wandelingen. Enig minpuntje voor de recreatieve fietser is dat je moet beschikken over een auto om u naar de boorden van de Moezel te brengen, maar het is de moeite van een verplaatsing waard. De Moezelvallei is ruim zo mooi als de Donau.
Op de laatste volledige dag van ons verblijf in Midden-Limburg gaan we eerst naar de markt in Genk om daarna nog eens langs de Teut te rijden voor een kleine wandeling.
Wegens tijddsgebrek kiezen we op de parking van natuurgebied de Teut voor de kleinste wandeling met het vaste voornemen om nog eens naar Zonhoven af te zakken voor het grotere werk. Het natuurreservaat de Teut is gelegen in het NO-deel van Zonhoven en is 302 ha groot en vormt eigenlijk een geheel met het natuurreservaat Ten Haagdoornheide. In het gebied vind je naaldbossen, heidegebieden met vennen en beken. Wat de heide betreft zijn alle vegetatietypen aanwezig, gaande van de struikheide op de droge stukken, over dopheide op de vochtige gebieden tot de lavendelheide op de veenbulten. Door het gebied lopen diverse wandelroutes die zeer goed zijn aangeduid.
Start: parking domein Hengelhoef (opgelet: niet recreatiepark Hengelhoef)
Afstand: 68 km
Bron: fietsknooppuntenkaart Limburg
Knooppunten: 75 - 317 - 316 - 308 - 307 - 310 - 343 - 306 - 304 - 303 - 302 - 301 -300 - 305 - 79 - 74 - 75. Eindpunt ligt tussen de twee laatste knooppunten.
Op de derde dag van ons verblijf in Midden-Limburg trekken we naar de Koerselse heide. We rijden van het ene natuurgebied naar het andere, met als apotheose de Teut in Zonhoven. Ook tijdens deze rit is het Limburgse verleden nooit ver weg. Je rijdt onder meer voorbij de replica van de boortoren waarmee André Dumont in de negentiende eeuw de eerste steenkool bovenhaalde in As.
Op weg naar knooppunt 75, in de buurt van recreatiedomein Kelchterhoef, doorkruisen we een eerste natuurgebied: de Tenhaagdorenheide. Aan knooppunt 307 rijden we de Koerselse Heide in, maar eerst brengen we nog een bezoek aan bedevaartplaats 't Fonteintje. Een Koerselse landbouwer bouwde er in de 19de eeuw een kapel. Hij deed dat uit dankbaarheid voor zijn wonderbaarlijke genezing. Tijdens een wandeling op de heide raakte hij verdwaald en tot overmaat van ramp kreeg hij geweldige buikkrampen. De brave man dacht dat zijn laatste uur geslagen was. In de buurt was een bron. Hij dronk van het water en op slag waren zijn krampen verdwenen. Al vlug groeide de plaats uit tot een bedevaartsoord.
Na diverse natuurgebieden te hebben doorkruist, beleven we op het einde van de rit ons hoogtepunt. Links van ons duikt de Teut op. Een prachtig naturgebied van meer dan 300 ha.
Start: parking domein Hengelhoef (opgelet: niet recreatiepark Hengelhoef)
Afstand: 58 km
Bron: fietsknooppuntenkaart Limburg
Knooppunten: 74 - 39 - 40 - 41 - 60 - 61 - 63 - 62 - 64 - 29 - 30 - 73 -74 - 75. Eindpunt ligt tussen de twee knooppunten.
Tip: de eerste en derde zondag is er de mogelijkheid om op stap te gaan met een ranger. Meer info op www.nationaalpark.be
Het nationaal park van de Hoge Kempen heeft zijn naam niet gestolen. Vlak is het parcours niet. Af en toe krijgen we een helling te verwerken. Niet heel steil, maar wel erg lang. Vooral in de omgeving van Zutendaal was het puffen en zweten geblazen.
Aan knooppunt 74 rijden we richting Zwartberg. Na een lange aanloop van een achttal kilometer komen we aan de mijnkathedraal. Even verderop gaat het richting mijnterrils. Tussen de bossen ligt een breed fietspad en rijden we door een eerste natuurgebied. De eerste kilometers zetten zowat de toon voor de hele route. Lange verbindingsstroken, gevolgd door prachtige heidegebieden en bossen. De route leert ons dat het nationaal park van de Hoge Kempen het best te voet wordt verkend. Met de fiets rijd je meestal aan de rand van het natuurgebied.
Start: parking domein Hengelhoef (opgelet: niet recreatiepark Hengelhoef)
Afstand: 33 km
Bron: fietsknooppuntenkaart Limburg
Knooppunten: 74 - 79 - 71 - 92 - 91 - 98 - 82 - 72 - 73 - 74 - 75. Eindpunt ligt tussen de twee knooppunten.
Dit jaar trokken we voor onze eerste echte fietsvakantie naar Limburg, een echt paradijs voor de fietser. Mooi aangelegde paden, duidelijke bewegwijzering en een prachtige natuur. Wat wil je nog meer? Vanuit Hengelhoef fietsten we richting Bokrijk.
Ik heb de vijvers die we tegenkwamen niet geteld. Volgens officiële bronnen liggen rond Bokrijk meer dan 1100 plassen. Het waren er in ieder geval veel, zeer veel. De wijers, zoals de vijvers worden genoemd, vormen samen met De Maten een 300 ha groot natuurgebied. De vijvers werden toentertijd aangelegd voor het kweken van vis voor consumptie. De plassen liggen als een lappendeken over Bokrijk. Op enkele kilometers van het einde ligt op de Stiemerbeek de slagmolen. Het bouwwerk dateert uit de zestiende eeuw. Na diverse opknapbeurten is de molen nog steeds maalvardig. Behalve op woensdag en donderdag is het molenhuis alle dagen gratis toegankelijk vanaf 12.30 uur. Op zondag vanaf 14 uur.
Voor onze laatste dag op de Veluwe kozen we voor een fietstocht die we vonden in de fietsbrochure van ons hotel. Die tochten werden, volgens ons, een aantal jaren geleden samengesteld. Van knooppunten is er geen sprake, zij zijn nog gebaseerd op de zogenaamde paddestoelen en dat zorgde af en toe voor wrevel. Op sommige plaatsen werden ze vervangen door de paaltjes met knooppunten. We verlaten landgoed Stakenberg en rijden naar links (Stakenbergweg). Bij P(addestoel)21095 en rijden links de Schotkampweg in. In een bocht naar rechts waar de naam van de straat verandert, rijden we rechtdoor en volgen het schelpenpad. Bij P20218 richting Staverden. We rijden steeds rechtdoor en steken de Stakenberg- en Veenweg over. Bij P20183 gaan we rechts. We slaan de eerste weg links in (Middenweg). Deze gaat over in Oude Garderenweg. Bij P22155, rijden we richting Ermelo. Einde weg voorzichtig oversteken en rechtdoor fietsen door het klaphek. Nu rijden we door een prachtig stukje natuur. Bij P21013, links richting Garderen. Bij P21014 rechts richting Speuld. Bij verhardee weg rechtdoor. Einde weg rechts. Aan het kruispunt slaan we links in richting Drie. Steeds rechtdoor. Bij P21025/001 rechtdoor richting Putten. Bij P25328 rechtdoor richting Solse Gat. We fietsen steeds rechtdoor. Bij P21667 links richting Garderen. Rechts ligt het Solse gat. Over deze plaats bestaan verschillende legendes. Volgens één ervan heeft er ooit een klooster gestaan. Tijdens een hevig noodweer zonk het klooster in de bodem. Het verhaal wil dat de klokken nog steeds worden gehoord tijdens spookachtige nachten. Bij P21219 richting Garderen. We passeren nu de paddestoelen 20261, 21055 en 20307. Bij P20238 links richting Uddelermeer. Aan einde van lang fietspad over de heide autoweg oversteken. Bij P21022 richting Uddelermeer. Bij P21020/001 rechts. Op kruising met voorrangsweg rechtdoor (Jachthuisweg). Links ligt het Uddelermeer. De leeftijd van de waterplas wordt geschat op 15.000 jaar. Einde weg links. Op fietspad blijven rijden. Na ongeveer 200 meter links (Lageveldseweg). Bij viersprong links verharde weg (Schoolpad) volgen. Bij T-splitsing slaan we linksaf. Bij P23301 rechts richting Elspeet. Fietspad volgen door Uddel, richting Elspeet. We rijden tot Elspeet. Door het dorp gaat het richting Nunspeet (Nunspeterwegà. Na wildrooster bij ANWB-wegwijzer 15515 links richting Staverden. Bij P20203 en P20218 rechts (richting Schotkampweg. Bij P21095 rechts. Na 200 meter staan we terug aan de ingang van landgoed Stakenberg.
Start: ingang park De Hoge Veluwe, Otterlo (ligt op ongev. 30 km van Elspeet)
Afstand: 40 km
Toegangsprijs: 10,50 euro (incl. geleid bezoek aan jachthuis St.-Hubertus), zonder de rondleiding betaal je 7,50 euro
De tweede dag van ons verblijf op de Veluwe maken we de verplaatsing naar het dertig km verder gelegen Otterlo voor een bezoek aan het park De Hoge Veluwe. Het 6000 ha-groot park, tussen Hoenderlo en Otterlo, dat begin de twintigste eeuw aangekocht werd door het echtpaar Kröller-Müller herbergt naast heel wat klein wild, ook het befaamde museum dat gebouwd werd om de enorme kunstcollectie van mevrouw Müller in onder te brengen en het jachtslot Sint-Hubertus. In 1914 werd aan architect Berlage de opdracht gegeven om een jachtslot te bouwen in het noorden van het park. De plattegrond heeft de vorm van een hertengewei. Het duurde zes lange jaren voor het gebouw volledig af was. Op het einde was de architect de bemoeienissen van mevrouw Müller grondig beu en gaf hij er de brui aan. De Belgische architect Henry Vandevelde werkte het gebouw verder af en ontwierp ook heel wat meubilair. Na ons bezoek aan het jachtslot gingen we met de fiets verder op exploratietocht.
We zijn er nu meer dan ooit van overtuigd: Gelderland is één van de mooiste fietsgebieden in Nederland. De provincie heeft alles in huis om er geslaagde tochten te maken: heide, bossen, water. Wat wil je nog meer? Onze eerste tocht startte op de parking van hotel Hampshire. Na het verlaten van het domein slaan we rechts af. Eén kilometer verder vinden we kp 73 waar we rechts richting kp 88 rijden. We belanden al bijna onmiddellijk op een andere planeet. Onder ons voeten ligt de Elspeetse heide. Zover ons oog reiken kan, zien we heide en nog eens heide. Hier en daar staat ze in bloei. Het eerste dorp dat we tegenkomen is Elspeet. Tijd om een foto te nemen aan een oude hoeve. Op weg naar Gortel doorkruisen we nog een prachtig bos dat in de volksmond ook wel dansend bos wordt genoemd omdat alle rechte bomen gerooid zijn en alleen de krom gegroeide bomen overbleven. In Vierhouten dat maar een voorschoot groot is, maar wel tien gezellige restaurants telt, is het tijd om een ,,terraske'' te doen. Op weg naar kp 83 zien we al van ver het transferium van Nunspeet liggen. Vanop de 30 meter hoge toren heb je een mooi zicht van de omgeving. Vandaar gaat het naar het Veluwemeer. Bij helder weer zie je zelfs Flevoland liggen. Langs uitgestrekte landerijen rijden we opnieuw naar hotel Hampshire. Na ons te hebben verfrist, zijn we paraat voor een burlwandeling met boswachter Kor en zijn vrouw Connie. Voor de wandeling tempert hij al ons verwachtingen. Gisteren was het ronduit schitterend, maar vandaag zit het weer niet mee, zei hij. De herten houden zich bij regen diep schuil in de bossen en zijn niet zo actief. Op de heide lokt Kor de dieren door het nabootsen van hun geluid. Na enkele vergeefse pogingen beantwoorden ze zijn burlen (geluid van de herten). Kor en Connie zijn echte fenomenen. Op een geanimeerde manier beschrijven ze de leefwereld van de dieren. We komen o.a. te weten dat tijdens de bronstijd een mannetje hert 35 tot 40 kg gewicht verliest omdat hij alleen aan de voortplanting denkt. Na de wandeling toont het echtpaar nog een interessante diapresentatie.
Aard parcours: hoofdzakelijk zandwegen, niet geschikt voor rolstoelers.
Een van de mooiste wandelingen die je in Hardelot kunt maken, is ongetwijfeld Le sentier des dunes d'écault. Je neemt de dijk, richting Boulogne-sur-Mer. Op het einde van de dijk volg je het strand tot voorbij restanten van een bunker. Waar een beekje uitmondt, verlaat je het strand. Na een kleine klimpartij neem je op uw rechterhand het trapje en gaat het verder op en af de prachtige duinen in. Na enkele kilometers kom je op een betonnen weg. Bij de aanleg ervan sneuvelden tijdens de tweede wereldoorlog duizenden joden. Het pad maakte deel uit van de Atlantique Wall. Daar hebben we een schitterend zicht op Hardelot. We blijven de ,,jodenweg'' volgen en negeren alle aanduidingen en komen zo aan het kasteel van Hardelot. Ongeveer één kilometer verder duikt de parking op van ons hotel.
Ons verblijf: driesterrenhotel Du Parc maakt deel uit van de Best Westernketen.
Adres: Avenue François 1er, Hardelot
Na ons ommetje langs Cap Blanc Nez rijden we terug naar de A16. Voor de eerste péage verlaten we de snelweg en rijden naar ons vakantieadres in Hardelot. De gemeente ligt in het centrum van de Opaalkust en op ongeveer 12 km voorbij Boulogne-sur-Mer. Het kuststadje is nog niet plat gelopen door de toeristen. Het is het ideale oord om de batterijen op te laden.
Hoe te bereiken?: vanuit Brugge neem je richting Nieuwpoort. Bij de grensovergang ga je over naar de A16, richting Pas de Calais. Na ongeveer 60 km neem je de afrit Cap Blanc Nez. Je blijft de baan volgen en enkele kilometers voorbij Peuplingues ligt op je rechterhand de mooi aangelegde parking Haute Escalles.
Afstand: 6 km.
Aard parcours: niet geschikt voor rolstoelers en sterk heuvelachtig.
Op weg naar ons vakantieverblijf in Hardelot verlaten we onze geplande route voor een wandeling in en rond Cap Blanc Nez. De 134 meter hoge kaap was tijdens de tweede wereldoorlog van groot belang voor de Duitse bezetter. Ze bouwden er waarnemingsposten. Op deze plaats ligt het vaste land maar op ongeveer 30 km van Engeland en ze vreesden dat de Engelsen daar aan land zouden komen. Op het hoogste punt van de klif is nog een restant te zien van een sokkel waarop een jachtradar stond. De hele wandeling is bezaaid met restanten van bunkers. We starten onze wandeling aan de parking van Haute Escalles en gaan langs de baan naar het dorpje waar we rechts de baan volgen. Aan het eerste pad slaan we links in en start onze klim naar het hoogste punt van Cap Blanc Nez. Een steile en lastige klim, maar boven wacht u bij helder weer een schitterend uitzicht. Je ziet de witte krijtrotsen van Engeland en je krijgt via een infobord nog wat geschiedenisles. We dalen dan langs de andere kant van de kaap naar beneden. Aan de frituur volgen we rechts het pad en wandelen richting Wissant. Als we het stadje zien liggen keren we op onze stappen terug en gaan terug naar onze auto.
