Met Trias een 7- daagse huttentocht in de Dolomieten

Sinds mijn vorige ervaring in de bergen, twee jaar terug, de beklimming van de Mont Blanc, las ik in het clubblad van de Vlaamse Berg Sport Vereniging dat er een huttentocht naar de Dolomieten gepland was. Het deelnemersaantal zou beperkt blijven tot 9 deelnemers + gids; dus vlug een telefoontje en ja, er was nog een plaatsje vrij.

We werden aan een fysieke test onderworpen in de Ardennen: een tocht van een 30 km over heuvelachtig terrein. Die dag verbaasde het me hoe soepel de Trias op oneven terrein aanvoelt. De overige stappers  hadden allen reeds ervaring in de bergen (Tibet,Nepal,Kaukasus: allemaal klinkende namen voor iemand die van de bergsport houdt). Onze gids gaf ons die avond ook een eerste impressie van hoe de tocht er zou uitzien.

Ik had nog 2 maand om mij voor te bereiden en alhoewel men me bij Otto Bock gezegd dat de Trias een voet is voor dagelijks gebruik en dat men er dus best niet met hard loopt (geen te zware belasting op de voet, enz), geeft die voet me een gevoel dat ik er meer mee kan doen. Ik ben dus beginnen hardlopen (stappen) aan een voorzichtig tempo van 6 km/u (op het einde 12 km/u en dit 2 uur lang. De Trias hield stand : Twee uur aan een belasting van 310 watt op de step: de trias gaf geen krimp! Drie uur intervaltraining op de spinningfiets (recht op de pedalen en dus extra druk op de voet):  het was alsof hij wou zeggen:” Wacht maar tot in de bergen: dan laat ik je wat zien!”.

Zaterdag 1 september 2007  vertrokken we richting Dolomieten. Na een vervelende rit op de autosnelweg overnachtten we in een jeugdherberg te Innsbruck. De dag nadien kwamen we in het gezellige stadje San Christina aan waar we een parking voor de auto’s zochten en aan onze eerste tocht begonnen…….

In een korte briefing vroeg onze gids ons elk op zijn tempo naar de Langkofel-hut te stappen (het hoogteverschil bedroeg 1000 m en de weg er naartoe verliep over een verhard pad;  de persoon die eerst in de hut aankwam, deed zijn rugzak (ongeveer 15 kg) af; kwam terug naar beneden, nam de rugzak van de laatste persoon in onze groep over en dit telkens terug tot iedereen boven was. De Langkofel-hut ligt als het ware tegen de Langkofel-rotsformatie geplakt. Na niet zo goede nachtrust maar wel een stevig ontbijt gingen we weer op pad. Onze gids waarschuwde ons dat de tocht over ruwer terrein liep.

De Trias doet het uitstekend tijdens het klimmen maar bij het dalen is het zuiver op techniek. Ik had reeds dezelfde ervaring met de Axtion voet op de Mont-Blanc. Normaal daalt men met gebogen knieën recht naar beneden maar ik moest met het geamputeerde been de voet dwars tegen de helling zetten zoniet sloeg ik voorover.

Ik had reeds veel over dit probleem nagedacht en besproken met vakmensen tot ik op het idee kwam de verbindingskolom tussen voet en koker (ten opzichte van de voet) enkele graden terug te draaien. Mijn prothesekoker staat dan ten opzichte van de voet schuin naar achter en krijg ik ongeveer dezelfde stand die mijn enkel zou aannemen tijdens een afdaling.

Maandagmorgen 3 september werd de groep in twee verdeeld: ik nam drie mensen mee en de gids de andere vier. Het uitzicht onderweg was werkelijk prachtig. Af en toe waren er stukken waar er echt tegen de rotswanden aan moest geklommen worden . Voor we ons einddoel van die dag, de Grassleiten-hut, bereikten, stond er ons een zware afdaling te wachten. Het zelfbedachte systeem werkte: het afdalen ging nu veel vlotter! Eens in de hut was iedereen moe maar tevreden: Het was weer een mooie dag…

Dinsdagmorgen 4 september: een korte klimdag. We stapten van de Grasleiten-hut naar de Vajolet-hut: Het was er ruw, geen echte klimpaden  en de ondergrond was van rotsblokken of losliggend puin. De lucht was bewolkt, men voorspelde sneeuw. Dat was waar ik op stilletjes op gehoopt had: bergen zonder sneeuw is voor mij als een bier zonder schuim. Rond de middag waren we in de hut en buiten was alles al behoorlijk (en bekoorlijk) wit.  Na de middag stond er nog een via ferrata op het programma voor de liefhebbers. Dit was tevens het hoogste punt dat we bereikten (2950 m). Na twee en een halfuur klimmen langs stalen kabels bereikten we op 2700 meter een hut die genaamd is naar onze vroegere koning Albert I waar hij zijn klettertechnieken tegen de steile rotswanden kwam oefenen. De Sella rotsengroep was zijn favorieten rotsengroep. De gids en ik klommen nog door tot op de top waar we op de nu piepkleine huisjes van Bolzano en Trento een mooi zicht hadden.

Woensdag trokken we over de grootste alpenweide van Europa: de Seiser Alm. Op deze hoogte zag je al meer beweging van wandelaars. De koetjes, paarden en schapen stonden te grazen op de enorme weiden. Van daaruit trokken we terug bergop richting Rosengarten- hut. De uitbater verwelkomde ons met een stevig Obstler (soort jenever) en na een stevig avondmaal vlug onder de dekens want de morgenstond heeft goud in de mond.

Op donderdag nog een stuk omhoog naar de Grasleiten-hut : op het programma een stevige via ferrata en dan valt het weer op: op de gevaarlijke passages hielp iedereen elkaar. Het was koud en met de sneeuwval waren de rotsen door ijsvorming glibberig en was het uitkijken dat je niet uitgleed. Mijn ervaring van de Mont Blanc expeditie kwam hier goed van pas. Rond 16 u vingen we reeds een glimp op van de Grasleiten-hut die we nu benaderden vanuit een andere richting. We sliepen die avond weer onder de dakpannen: het was behoorlijk koud, maar gelukkig waren er extra dekens voorzien. Als ontbijt kregen we eieren met spek en bosbessenyoghurt. Een stevig ontbijt voor een stevige tocht.

Vrijdag 7 september klommen we tot de middag om daarna af te dalen naar 2000m en te overnachten in de Schlernhaus-hut. Het was onze laatste overnachting in de bergen; de week was voorbij gevlogen en we spraken reeds af voor een volgende huttentocht. Het was een prachtige week en ik ben supertevreden dat ik een goede partner gevonden heb voor mijn volgende uitdagingen: zijn naam is Trias.

                                                                                  Flori De Greif, september 2007

10-09-2007 om 00:00 geschreven door Flori De Greif