Inhoud blog
  • ACONGAGUA in 2009?
  • 6-9 juli 2008 MONT VENTOUX
  • Congress for adaptive skiing and snowboarding
  • Met 55 plusers een trekking in de Dolomieten
  • Huttentocht Dolomieten september 2007
  • Bevindingen otto bock
  • Artikel expeditie Mont Blanc 2005
  • anvasporter waagt zich op de Mont Blanc
  • Snow boarden met een amputatie.
  • WELKOM OP DE WEBLOG VAN FLORI
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Blog als favoriet !
    AMPUTATIE - FLORI DE GREIF

    10-09-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Huttentocht Dolomieten september 2007
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

     

     

     

    Met Trias een 7- daagse huttentocht in de Dolomieten

     

    Sinds mijn vorige ervaring in de bergen, twee jaar terug, de beklimming van de Mont Blanc, las ik in het clubblad van de Vlaamse Berg Sport Vereniging dat er een huttentocht naar de Dolomieten gepland was. Het deelnemersaantal zou beperkt blijven tot 9 deelnemers + gids; dus vlug een telefoontje en ja, er was nog een plaatsje vrij.

     

    We werden aan een fysieke test onderworpen in de Ardennen: een tocht van een 30 km over heuvelachtig terrein. Die dag verbaasde het me hoe soepel de Trias op oneven terrein aanvoelt. De overige stappers  hadden allen reeds ervaring in de bergen (Tibet,Nepal,Kaukasus: allemaal klinkende namen voor iemand die van de bergsport houdt). Onze gids gaf ons die avond ook een eerste impressie van hoe de tocht er zou uitzien.

     

    Ik had nog 2 maand om mij voor te bereiden en alhoewel men me bij Otto Bock gezegd dat de Trias een voet is voor dagelijks gebruik en dat men er dus best niet met hard loopt (geen te zware belasting op de voet, enz), geeft die voet me een gevoel dat ik er meer mee kan doen. Ik ben dus beginnen hardlopen (stappen) aan een voorzichtig tempo van 6 km/u (op het einde 12 km/u en dit 2 uur lang. De Trias hield stand : Twee uur aan een belasting van 310 watt op de step: de trias gaf geen krimp! Drie uur intervaltraining op de spinningfiets (recht op de pedalen en dus extra druk op de voet):  het was alsof hij wou zeggen:” Wacht maar tot in de bergen: dan laat ik je wat zien!”.

     

    Zaterdag 1 september 2007  vertrokken we richting Dolomieten. Na een vervelende rit op de autosnelweg overnachtten we in een jeugdherberg te Innsbruck. De dag nadien kwamen we in het gezellige stadje San Christina aan waar we een parking voor de auto’s zochten en aan onze eerste tocht begonnen…….

    In een korte briefing vroeg onze gids ons elk op zijn tempo naar de Langkofel-hut te stappen (het hoogteverschil bedroeg 1000 m en de weg er naartoe verliep over een verhard pad;  de persoon die eerst in de hut aankwam, deed zijn rugzak (ongeveer 15 kg) af; kwam terug naar beneden, nam de rugzak van de laatste persoon in onze groep over en dit telkens terug tot iedereen boven was. De Langkofel-hut ligt als het ware tegen de Langkofel-rotsformatie geplakt. Na niet zo goede nachtrust maar wel een stevig ontbijt gingen we weer op pad. Onze gids waarschuwde ons dat de tocht over ruwer terrein liep.

     

    De Trias doet het uitstekend tijdens het klimmen maar bij het dalen is het zuiver op techniek. Ik had reeds dezelfde ervaring met de Axtion voet op de Mont-Blanc. Normaal daalt men met gebogen knieën recht naar beneden maar ik moest met het geamputeerde been de voet dwars tegen de helling zetten zoniet sloeg ik voorover.

    Ik had reeds veel over dit probleem nagedacht en besproken met vakmensen tot ik op het idee kwam de verbindingskolom tussen voet en koker (ten opzichte van de voet) enkele graden terug te draaien. Mijn prothesekoker staat dan ten opzichte van de voet schuin naar achter en krijg ik ongeveer dezelfde stand die mijn enkel zou aannemen tijdens een afdaling.

     

     

    Maandagmorgen 3 september werd de groep in twee verdeeld: ik nam drie mensen mee en de gids de andere vier. Het uitzicht onderweg was werkelijk prachtig. Af en toe waren er stukken waar er echt tegen de rotswanden aan moest geklommen worden . Voor we ons einddoel van die dag, de Grassleiten-hut, bereikten, stond er ons een zware afdaling te wachten. Het zelfbedachte systeem werkte: het afdalen ging nu veel vlotter! Eens in de hut was iedereen moe maar tevreden: Het was weer een mooie dag…

     

    Dinsdagmorgen 4 september: een korte klimdag. We stapten van de Grasleiten-hut naar de Vajolet-hut: Het was er ruw, geen echte klimpaden  en de ondergrond was van rotsblokken of losliggend puin. De lucht was bewolkt, men voorspelde sneeuw. Dat was waar ik op stilletjes op gehoopt had: bergen zonder sneeuw is voor mij als een bier zonder schuim. Rond de middag waren we in de hut en buiten was alles al behoorlijk (en bekoorlijk) wit.  Na de middag stond er nog een via ferrata op het programma voor de liefhebbers. Dit was tevens het hoogste punt dat we bereikten (2950 m). Na twee en een halfuur klimmen langs stalen kabels bereikten we op 2700 meter een hut die genaamd is naar onze vroegere koning Albert I waar hij zijn klettertechnieken tegen de steile rotswanden kwam oefenen. De Sella rotsengroep was zijn favorieten rotsengroep. De gids en ik klommen nog door tot op de top waar we op de nu piepkleine huisjes van Bolzano en Trento een mooi zicht hadden.

     

    Woensdag trokken we over de grootste alpenweide van Europa: de Seiser Alm. Op deze hoogte zag je al meer beweging van wandelaars. De koetjes, paarden en schapen stonden te grazen op de enorme weiden. Van daaruit trokken we terug bergop richting Rosengarten- hut. De uitbater verwelkomde ons met een stevig Obstler (soort jenever) en na een stevig avondmaal vlug onder de dekens want de morgenstond heeft goud in de mond.

     

    Op donderdag nog een stuk omhoog naar de Grasleiten-hut : op het programma een stevige via ferrata en dan valt het weer op: op de gevaarlijke passages hielp iedereen elkaar. Het was koud en met de sneeuwval waren de rotsen door ijsvorming glibberig en was het uitkijken dat je niet uitgleed. Mijn ervaring van de Mont Blanc expeditie kwam hier goed van pas. Rond 16 u vingen we reeds een glimp op van de Grasleiten-hut die we nu benaderden vanuit een andere richting. We sliepen die avond weer onder de dakpannen: het was behoorlijk koud, maar gelukkig waren er extra dekens voorzien. Als ontbijt kregen we eieren met spek en bosbessenyoghurt. Een stevig ontbijt voor een stevige tocht.

     

    Vrijdag 7 september klommen we tot de middag om daarna af te dalen naar 2000m en te overnachten in de Schlernhaus-hut. Het was onze laatste overnachting in de bergen; de week was voorbij gevlogen en we spraken reeds af voor een volgende huttentocht. Het was een prachtige week en ik ben supertevreden dat ik een goede partner gevonden heb voor mijn volgende uitdagingen: zijn naam is Trias.

     

                                                                                                 

                                                                                     

                                                                                      Flori De Greif, september 2007

     

    10-09-2007 om 00:00 geschreven door Flori De Greif

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (7 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    12-10-2005
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Bevindingen otto bock
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Mijn naam is Flori De Greif, 54 jaar en ik heb een linker onderbeenamputatie.

    In 1997 ben ik geamputeerd. Tijdens mijn revalidatie leerde ik ANVASPORT kennen en omdat ik vroeger steeds graag aan sport deed, ben ik lid geworden bij deze vereniging.

    Anvasport staat voor ANdersVAlidensport.

    De bedoeling van deze groep is om mensen met een beperking de kans te geven om weer aan sport te doen en dit onder begeleiding van mensen, meestal ook invaliden, die hun ervaringen in verschillende sporten doorgeven.

    Zo ben ik zelf monitor snowboarden.

    Wij beperken ons niet tot één enkele sport: zo doen we aan fietsen, zwemmen, badminton, muurklimmen, zeilen, kayaken, skieën, snowboarden , zitski en nog meer…..

    Via de vereniging hoorden we dat Otto Bock een expeditie ging maken naar de Mont Blanc met andersvaliden. Dit sprak me onmiddellijk aan. Zo’n uitdaging kon ik moeilijk uit de weg gaan. Natuurlijk kan je niet zomaar deze berg gaan beklimmen. Daar hoort heel wat voorbereiding bij.

    Ik deed al aan fitness en breidde mijn training uit met 4 x per week een uithoudingstraining. Dat vulde ik later nog aan met fietsen, langlaufen , hardlopen en hiking in sessies van 2 uur.

    Dit deed ik gedurende de eerste 6 maand. Dan heb ik nog 2 maand weerstandtraining gedaan en lange tochten met rugzak en wandelstokken.

    Tijdens de expeditie had ik geen last van druk in de prothese bij het lopen in de bergen tot op hoogtes van 4000 m.

    Boven de 4000m begon de stomp te zwellen waardoor ik het gevoel kreeg dat er geen bloeddoorstroming meer naar de stomp was.

    Ik probeerde mijn pijngrens te verleggen door zo weinig mogelijk pauze te nemen, maar dit heeft mij toch wel afgemat en bij iedere stap werd het steeds pijnlijker. Voor de rest is alles prima verlopen.

    Stijgen met een prothese voet geeft geen echte problemen tot zolang de stomp niet begint in omvang toe te nemen.

    Wanneer ik nog eens in het hooggebergte ga, laat ik me een prothesepot aanmeten met een dikkere liner; wanneer ik dan het probleem zou krijgen kan ik nog altijd een dunnere liner aandoen.

    De problemen zitten in het afdalen op hellingen: met sneeuw viel dit nog mee doordat de sneeuw een zekere weerstand gaf. Bij afdalingen op rotsachtige bodem ( met een serieus dalingspercentage) heeft men de neiging om voorover te vallen bij iedere stap met de prothese. Het best daalt men in een licht drafje (bv. in de Ardennen lukte me dat). Het dalingspercentage valt daar nog mee.

    Ik denk wanneer men een kleinere voet zou monteren voor het afdalen dit probleem opgelost zou zijn (heb het nog niet kunnen uittesten).

    Het materiaal dat me door de firma Otto Bock ter beschikking werd gesteld werd viel prima mee.

    Tijdens het klimmen heb ik dikwijls met de tranen in de ogen gelopen de combinatie van sport en de prachtige natuur gaven mij een ongelooflijk gevoel. Al naar gelang de tocht vorderde voelde ik me per dag beter en vertrouwde er in dat de top zou bereikt worden. Het weer speelde ons echter parten. Ik sta klaar om een nieuwe poging te wagen!

    12-10-2005 om 00:00 geschreven door Flori De Greif

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    12-09-2005
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Artikel expeditie Mont Blanc 2005

    Otto Bock expeditie                                   
    Met een handicap naar de top van de Mont Blanc

     

    Jaarlijks doen duizenden mensen een poging om de top van de Mont Blanc te bereiken. Een tocht naar de hoogste berg van de Alpen vergt veel kracht en uithoudingsvermogen. Deze zware tocht is niet zonder gevaar, want jaarlijks komen er veel ongelukken voor op deze berg. Deze tocht wordt extra moeilijk als je met een lichamelijke beperking kampt. De Otto Bock expeditie maakt het voor 5 mensen met een beperking mogelijk om deze uitdaging toch aan te gaan.

     

    In augustus van dit jaar gaan 5 minder-validen een poging wagen de 4810 meter hoge berg vanuit het Franse Chamonix te bedwingen. De leden van het Otto Bock team zijn: Jos Vastenhoud (NL), Flori de Greif (B), Bibian Mentel (NL), Pierre Herpers (NL) en Erica van den Berg (NL). Bij Jos is sprake van een niet volgroeide bovenarm. Hij heeft rechts alleen een 'kort stompje’. Erica heeft het Ehlers Danlos Syndroom, een erfelijke aandoening waarbij het bindweefsel niet goed is aangelegd. Deze aandoening zorgt voor verzwakking van de banden, chronische belastingspijn en vermoeidheid. Ook is er een grote kans op luxaties: het uit de kom schieten van gewrichten.  Bij Flori, Bibian en Pierre is er sprake van een onderbeenamputatie.

     

    De reis wordt georganiseerd door een speciaal hiervoor opgerichte stichting 'Buitengewone Sport' en ondersteund door de NKBV (Nederlands Klim- en Bergsportvereniging) en de NeBasNsg (Nederlandse Sportorganisatie voor mensen met een beperking). Voor een belangrijk deel wordt de expeditie gesponsord met prothesen en steunbandages door Otto Bock Benelux, producent van orthopedische hulpmiddelen en revalidatiehulpmiddelen. 

    De hele organisatie ligt bij vrijwilligers onder leiding van het bedrijf Adventure Support. Bij de expeditie zelf gaan ervaren begeleiders mee en kliminstructeurs van de NKBV.

     

    Het bereiken van de top van de Mont Blanc is één ding. Een ander doel ligt erin om mensen met een beperking het inzicht te geven dat ook meer extreme sporten binnen hun bereik zijn.

    Het beoogde doel, de strijd met zichzelf om dat doel te bereiken, het plezier van het leven en werken in een groep en de sociale aspecten bij zo´n onderneming zorgen ervoor, dat er grenzen worden verlegd. In plaats van beperkingen worden juist mogelijkheden en kansen ontdekt. Het avontuur lonkt.

     

    Tijdens de “expeditie” zullen professionele beelden worden gemaakt met de foto- en filmcamera. (Foto´s zullen onder meer van de hand zijn van Paul Baudoin, werkzaam bij Otto Bock Benelux in Son.) Deze beelden zullen worden aangewend om tijdens een “tour” langs o.a. revalidatiecentra in Nederland en België de buitensport mogelijkheden voor mensen met een beperking te promoten.

     

    De Stichting “Buitengewone Buitensport” organiseert extreme-sport-evenementen met als doel het integreren van minder voor de hand liggende sportieve activiteiten voor mensen met een beperking. Een voorgaande reis bracht een groep handbikers, driewielfietsers en ligfietsers over de hoogste bergpas van Europa in de Sierra Nevada, Spanje.

     

    Voor meer informatie kijk op: www.ericavandenberg.nl, www.ottobock.nl, www.buitengewonebuitensport.nl

     

    12-09-2005 om 00:00 geschreven door Flori De Greif

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 2/5 - (6 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    15-08-2005
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.anvasporter waagt zich op de Mont Blanc

    ANVASPORTER WAAGT ZICH OP DE MONT BLANC

     

     

     

     

    Van 6 tot 14 augustus heeft Flori een poging gedaan om de Mont Blanc te beklimmen. Samen met  nog 3 andersvaliden hebben zij deelgenomen aan de Otto Bock Mont Blanc Expeditie.

     

    Flori heeft sinds een 8-tal jaar een linkeronderbeenamputatie en wou deze uitdaging niet uit de weg gaan. Hij zet zich al een aantal jaren in voor Anvasport en is snowboardmonitor op onze gekende skikampen.

     

    “Na maanden van voorbereiding zijn we eindelijk aangekomen in het basiskamp te Mont Baraque van waaruit we bij goed weer de top van de Mont Blanc zien liggen. Eerst blijven we nog 2 dagen in het basiskamp (1200m) om te acclimatiseren. Daar doen we reeds veiligheidsoefeningen.

    Op dag 3 klimmen we naar 2000m. Van hieruit dalen we 150m en belanden we op de gletsjer Mer du Glace. Hier doen we oefeningen om op een gletsjer te lopen met stijgijzers. Diezelfde dag dalen we terug af naar het basiskamp om nog een nachtje op 1200m te slapen.

    De volgende dag gaan we langs de gletsjer naar de Gouter Hut (2300m). De natuur is adembenemend , haar pracht gecombineerd met sportieve inspanningen maken er een geweldige ervaring van. De Gouter Hut ligt boven op een rots waardoor we nog eens 250m langs rotsen moeten klimmen.

    De vijfde dag na het ontbijt (om 05.00 uur ’s ochtends) trekken we verder over de gletsjer richting Italië. Tijdens deze etappe begint het flink te sneeuwen  waardoor we de spleten in de gletsjer niet meer zien liggen en het heel gevaarlijk wordt. Voor de veiligheid worden we “gezekerd” d.i. met touwen aan elkaar verbonden lopen. De voorste man noemt men de dobber; hij zoekt met zijn pikhouweel het veilige pad op. Tot hij plotseling verdwijnt in een spleet. Dit is een onwaarschijnlijk gevoel. Maar wetende door de oefeningen die we reeds gedaan hebben voelen we ons min of meer veilig.

    Op de laatste helling naar de Torino hut toe is deze bedekt met een filterdun laagje ijs. Wanneer het plots begint te waaien, breekt deze ijslaag en vliegen schilfers in de lucht heen en weer. Na 6 uur klimmen bereiken we dan de Torino hut op 3200m.  Daar aangekomen schijnt de zon en hebben we een prachtig zicht op de Aosta-vallei.

     

    De ochtend nadien, na een stevig ontbijt, weer op stap. Dit keer richting Cosmiques Hut (3613m). Om deze hut te bereiken moeten we echter door een labyrint van ijsschotsen, spleten en galerijen; het ijs heeft allerlei kleurcombinaties. Soms horen we een zoemend geluid uit de diepte opstijgen. De gletsjer verzet zich.

    Wanneer we de Cosmiques Hut in zicht krijgen begint het hard te sneeuwen. Dit houdt in dat we bij iedere stap onze stijgijzers hard en stevig in de sneeuw moeten stampen om een houvast te hebben. Toch halen we in deze tocht een stijgingssnelheid van 300m per uur. De verwachtingen zijn dan ook optimaal: zonder tegenslag bereiken we de top van de Mont Blanc! Ondertussen zijn er reeds twee van onze vrienden met vermoeidheid en hoogteziekte via een kabelbaan naar het basiskamp teruggekeerd.

     

    In de Cosmiques hut blijven we twee nachtjes slapen  en hier doen we op de besneeuwde hellingen valtechnieken en bespreken nogmaals met de gids hoe we de topbeklimming gaan aanvatten. Hij stelt voor om het tempo tussen de 250m en 300m stijgsnelheid aan te houden zodat we zeker rond 08.30 boven zullen zijn.

     

    Ondertussen hebben we gehoord dat iemand reeds beter is en ons terug komt vervoegen. Om 01.00 uur ’s nachts ontbijt en dan vatten we de topbeklimming aan. Het is pikdonker; we lopen met drie aan een koord en het ritme zit er goed in. Na twee uur bereiken we reeds de Mont Tacul . Nog verder naar de top tot plots het  heel mistig wordt, er een harde wind komt opzetten, de temperatuur daalt tot -15°C.  Alles vervriest: we zijn net sneeuwmannen. En dan onherroepelijk beslist de gids om terug te keren. De weersomstandigheden laten het niet toe: het wordt te gevaarlijk.

     

    De ontgoocheling is groot maar veiligheid gaat voor. Op dit moment waren we 4 uur aan ’t klimmen en zaten we op een hoogte van 4270m.

    Na een uurtje dalen klaart het weer op, kunnen we weer normaal converseren en vraag ik de gids wat er nu echt gebeurd is, waarop hij me antwoordt :”We zaten in een onweerswolk”. Die dag heeft iedereen die de top wou bereiken terug moeten keren en voor de volgende dagen werd nog meer slecht weer voorspeld. Een tweede toppoging zat er dus niet meer in en moesten we onverrichterzake terug keren naarhet vaderland. Al die maanden getraind, alle voorbereidingen waren op enkele minuten tijd van de kaart geveegd.

     

    Na een tijdje ging ik echter beseffen dat we toch een heel goede prestatie hadden neergezet. Ik blijf verder oefenen: mijn doel is en blijft eens de top te bereiken!”

     

     

     

     

    Marleen

    15-08-2005 om 00:00 geschreven door Flori De Greif

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    03-08-2005
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Snow boarden met een amputatie.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Knokke 11 januari 1988: we zijn bezig aan de ruwbouw van het Grand Hotel en op het derde verdiep meldt  zich een probleem.
    Zoals ik in mijn loopbaan als verantwoordelijke chef ijzervlechter al honderde keren gedaan heb, klim ik via een ladder van het tweede naar het derde verdiep. Ongeveer ter hoogte van het derde verdiep schuift de ladder onderuit en ik val op het asfalt.
    Collega's komen ter hulp en de 100 wordt opgeroepen.
    In de plaatselijke kliniek stelt men vast dat de thalus aan de linkervoet frontaal gebroken is .
    Tijdens de operatie ,waarbij men via een snede aan de buitenkant van de linkervoet de thalus terug op zijn plaats zet met als stut een stukje bot uit mijn heup neemt, word ik geïnfecteerd met een ziekenhuisbacterie.
    Men  stelt na de operatie vast dat de wond geinfecteerd is pseudomonas :mijn leven zou compleet veranderen.
    Na een verblijf gedurende 9 jaar in verschillende klinieken en 35 operaties
    heb ik in samenspraak met mijn vrouw beslist om de voet te laten amputeren.
    Gedurende mijn revalidatie leerde ik Anvasport kennen :een vereniging die als doel heeft mensen met een beperking er toe aan te zetten terug of te beginnen aan sport te doen.
    Via Anvasport ben ik terug beginnen fietsen, montainbiken, lopen, bergbeklimmen, schaatsen en ben ik er in geslaagd als een van de eerste onderbeen geamputeerden te leren  snowboarden. Ondertussen ben ik snowboardmonitor en leer ik mensen met een beperking maar ook validen deze sport aan.
    Een slecht start in 1988 is tenslotte nog goed afgelopen.
    Waar een wil is is een weg, maar het is zeker dankzij organisaties zoals Anvasport dat men die weg kan bewandelen.

    03-08-2005 om 00:00 geschreven door Flori De Greif

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    02-08-2005
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.WELKOM OP DE WEBLOG VAN FLORI

    Hartelijk welkom op mijn site!

    De bedoeling van deze site is om informatie te geven over amputaties en het terug deelnemen aan sportactiviteiten, mijn sportactiviteiten, mijn avonturen en mijn favoriete hobby: snowboarden!

    02-08-2005 om 00:00 geschreven door Flori De Greif

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)


    Welkom op mijn blog!

    Over mijzelf
    Ik ben De Greif Flori
    Ik ben een man en woon in Hamme, Oost-vlaanderen (België) en mijn beroep is ervaringsdeskundige snowboarden.
    Ik ben geboren op 16/12/1950 en ben nu dus 73 jaar jong.
    Mijn hobby's zijn: sport (fitness, spinning, snowboarden, mountain en racefietser,....) en reizen.
    In 1997 is mijn linker onderbeen geamputeerd. Ik leerde Anvasport kennen en motiveer nu zelf mensen met een handicap om terug aan sport (recreatief) te doen.
    Foto

    Archief per week
  • 21/07-27/07 2008
  • 14/07-20/07 2008
  • 02/06-08/06 2008
  • 12/11-18/11 2007
  • 10/09-16/09 2007
  • 10/10-16/10 2005
  • 12/09-18/09 2005
  • 15/08-21/08 2005
  • 01/08-07/08 2005

    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Mijn links
  • seniorennet.be
  • Anvasport
  • FOTO'S
  • Otto Bock - prothesen
  • Mont Ventoux

  • Nieuws HLN
  • Google-medeoprichter Sergej Brin over hun AI-tool Gemini: “We hebben daar absoluut de bal misgeslagen”
  • Apple stijgt op Wall Street na geruchten over staken autoproject
  • “Apple stopt ontwikkeling elektrische auto”
  • OpenAI beschuldigt The New York Times van “hacken” ChatGPT
  • “Leg de iPhone niet in een zak met rijst”: Apple legt uit wat je wél moet doen als je smartphone nat is
  • Waarom domiciliëring of automatische betaling van je telecomfactuur vaak geen goed idee is
  • Welke betaalbare alternatieven zijn er voor de Apple Vision Pro? En wat voor internet heb je nodig voor deze technologie?
  • Welk streamingplatform biedt het meeste voor je geld? “Veel Amerikaanse topfilms voor 2,99 euro per maand”
  • Proximus lanceert alles-in-één-app
  • 60 euro betalen voor slechts een paar minuten surfen: zo betaal je je niet blauw aan telecom op reis


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!