Knokke 11 januari 1988: we zijn bezig aan de ruwbouw van het Grand Hotel en op het derde verdiep meldt  zich een probleem.
Zoals ik in mijn loopbaan als verantwoordelijke chef ijzervlechter al honderde keren gedaan heb, klim ik via een ladder van het tweede naar het derde verdiep. Ongeveer ter hoogte van het derde verdiep schuift de ladder onderuit en ik val op het asfalt.
Collega's komen ter hulp en de 100 wordt opgeroepen.
In de plaatselijke kliniek stelt men vast dat de thalus aan de linkervoet frontaal gebroken is .
Tijdens de operatie ,waarbij men via een snede aan de buitenkant van de linkervoet de thalus terug op zijn plaats zet met als stut een stukje bot uit mijn heup neemt, word ik geïnfecteerd met een ziekenhuisbacterie.
Men  stelt na de operatie vast dat de wond geinfecteerd is pseudomonas :mijn leven zou compleet veranderen.
Na een verblijf gedurende 9 jaar in verschillende klinieken en 35 operaties
heb ik in samenspraak met mijn vrouw beslist om de voet te laten amputeren.
Gedurende mijn revalidatie leerde ik Anvasport kennen :een vereniging die als doel heeft mensen met een beperking er toe aan te zetten terug of te beginnen aan sport te doen.
Via Anvasport ben ik terug beginnen fietsen, montainbiken, lopen, bergbeklimmen, schaatsen en ben ik er in geslaagd als een van de eerste onderbeen geamputeerden te leren  snowboarden. Ondertussen ben ik snowboardmonitor en leer ik mensen met een beperking maar ook validen deze sport aan.
Een slecht start in 1988 is tenslotte nog goed afgelopen.
Waar een wil is is een weg, maar het is zeker dankzij organisaties zoals Anvasport dat men die weg kan bewandelen.