Otto Bock expeditie                                   
Met een handicap naar de top van de Mont Blanc

Jaarlijks doen duizenden mensen een poging om de top van de Mont Blanc te bereiken. Een tocht naar de hoogste berg van de Alpen vergt veel kracht en uithoudingsvermogen. Deze zware tocht is niet zonder gevaar, want jaarlijks komen er veel ongelukken voor op deze berg. Deze tocht wordt extra moeilijk als je met een lichamelijke beperking kampt. De Otto Bock expeditie maakt het voor 5 mensen met een beperking mogelijk om deze uitdaging toch aan te gaan.

In augustus van dit jaar gaan 5 minder-validen een poging wagen de 4810 meter hoge berg vanuit het Franse Chamonix te bedwingen. De leden van het Otto Bock team zijn: Jos Vastenhoud (NL), Flori de Greif (B), Bibian Mentel (NL), Pierre Herpers (NL) en Erica van den Berg (NL). Bij Jos is sprake van een niet volgroeide bovenarm. Hij heeft rechts alleen een 'kort stompje’. Erica heeft het Ehlers Danlos Syndroom, een erfelijke aandoening waarbij het bindweefsel niet goed is aangelegd. Deze aandoening zorgt voor verzwakking van de banden, chronische belastingspijn en vermoeidheid. Ook is er een grote kans op luxaties: het uit de kom schieten van gewrichten.  Bij Flori, Bibian en Pierre is er sprake van een onderbeenamputatie.

De reis wordt georganiseerd door een speciaal hiervoor opgerichte stichting 'Buitengewone Sport' en ondersteund door de NKBV (Nederlands Klim- en Bergsportvereniging) en de NeBasNsg (Nederlandse Sportorganisatie voor mensen met een beperking). Voor een belangrijk deel wordt de expeditie gesponsord met prothesen en steunbandages door Otto Bock Benelux, producent van orthopedische hulpmiddelen en revalidatiehulpmiddelen. 

De hele organisatie ligt bij vrijwilligers onder leiding van het bedrijf Adventure Support. Bij de expeditie zelf gaan ervaren begeleiders mee en kliminstructeurs van de NKBV.

Het bereiken van de top van de Mont Blanc is één ding. Een ander doel ligt erin om mensen met een beperking het inzicht te geven dat ook meer extreme sporten binnen hun bereik zijn.

Het beoogde doel, de strijd met zichzelf om dat doel te bereiken, het plezier van het leven en werken in een groep en de sociale aspecten bij zo´n onderneming zorgen ervoor, dat er grenzen worden verlegd. In plaats van beperkingen worden juist mogelijkheden en kansen ontdekt. Het avontuur lonkt.

Tijdens de “expeditie” zullen professionele beelden worden gemaakt met de foto- en filmcamera. (Foto´s zullen onder meer van de hand zijn van Paul Baudoin, werkzaam bij Otto Bock Benelux in Son.) Deze beelden zullen worden aangewend om tijdens een “tour” langs o.a. revalidatiecentra in Nederland en België de buitensport mogelijkheden voor mensen met een beperking te promoten.

De Stichting “Buitengewone Buitensport” organiseert extreme-sport-evenementen met als doel het integreren van minder voor de hand liggende sportieve activiteiten voor mensen met een beperking. Een voorgaande reis bracht een groep handbikers, driewielfietsers en ligfietsers over de hoogste bergpas van Europa in de Sierra Nevada, Spanje.

Voor meer informatie kijk op: www.ericavandenberg.nl, www.ottobock.nl, www.buitengewonebuitensport.nl

12-09-2005 om 00:00 geschreven door Flori De Greif

Van 6 tot 14 augustus heeft Flori een poging gedaan om de Mont Blanc te beklimmen. Samen met  nog 3 andersvaliden hebben zij deelgenomen aan de Otto Bock Mont Blanc Expeditie.

Flori heeft sinds een 8-tal jaar een linkeronderbeenamputatie en wou deze uitdaging niet uit de weg gaan. Hij zet zich al een aantal jaren in voor Anvasport en is snowboardmonitor op onze gekende skikampen.

“Na maanden van voorbereiding zijn we eindelijk aangekomen in het basiskamp te Mont Baraque van waaruit we bij goed weer de top van de Mont Blanc zien liggen. Eerst blijven we nog 2 dagen in het basiskamp (1200m) om te acclimatiseren. Daar doen we reeds veiligheidsoefeningen.

Op dag 3 klimmen we naar 2000m. Van hieruit dalen we 150m en belanden we op de gletsjer Mer du Glace. Hier doen we oefeningen om op een gletsjer te lopen met stijgijzers. Diezelfde dag dalen we terug af naar het basiskamp om nog een nachtje op 1200m te slapen.

De volgende dag gaan we langs de gletsjer naar de Gouter Hut (2300m). De natuur is adembenemend , haar pracht gecombineerd met sportieve inspanningen maken er een geweldige ervaring van. De Gouter Hut ligt boven op een rots waardoor we nog eens 250m langs rotsen moeten klimmen.

De vijfde dag na het ontbijt (om 05.00 uur ’s ochtends) trekken we verder over de gletsjer richting Italië. Tijdens deze etappe begint het flink te sneeuwen  waardoor we de spleten in de gletsjer niet meer zien liggen en het heel gevaarlijk wordt. Voor de veiligheid worden we “gezekerd” d.i. met touwen aan elkaar verbonden lopen. De voorste man noemt men de dobber; hij zoekt met zijn pikhouweel het veilige pad op. Tot hij plotseling verdwijnt in een spleet. Dit is een onwaarschijnlijk gevoel. Maar wetende door de oefeningen die we reeds gedaan hebben voelen we ons min of meer veilig.

Op de laatste helling naar de Torino hut toe is deze bedekt met een filterdun laagje ijs. Wanneer het plots begint te waaien, breekt deze ijslaag en vliegen schilfers in de lucht heen en weer. Na 6 uur klimmen bereiken we dan de Torino hut op 3200m.  Daar aangekomen schijnt de zon en hebben we een prachtig zicht op de Aosta-vallei.

De ochtend nadien, na een stevig ontbijt, weer op stap. Dit keer richting Cosmiques Hut (3613m). Om deze hut te bereiken moeten we echter door een labyrint van ijsschotsen, spleten en galerijen; het ijs heeft allerlei kleurcombinaties. Soms horen we een zoemend geluid uit de diepte opstijgen. De gletsjer verzet zich.

Wanneer we de Cosmiques Hut in zicht krijgen begint het hard te sneeuwen. Dit houdt in dat we bij iedere stap onze stijgijzers hard en stevig in de sneeuw moeten stampen om een houvast te hebben. Toch halen we in deze tocht een stijgingssnelheid van 300m per uur. De verwachtingen zijn dan ook optimaal: zonder tegenslag bereiken we de top van de Mont Blanc! Ondertussen zijn er reeds twee van onze vrienden met vermoeidheid en hoogteziekte via een kabelbaan naar het basiskamp teruggekeerd.

In de Cosmiques hut blijven we twee nachtjes slapen  en hier doen we op de besneeuwde hellingen valtechnieken en bespreken nogmaals met de gids hoe we de topbeklimming gaan aanvatten. Hij stelt voor om het tempo tussen de 250m en 300m stijgsnelheid aan te houden zodat we zeker rond 08.30 boven zullen zijn.

Ondertussen hebben we gehoord dat iemand reeds beter is en ons terug komt vervoegen. Om 01.00 uur ’s nachts ontbijt en dan vatten we de topbeklimming aan. Het is pikdonker; we lopen met drie aan een koord en het ritme zit er goed in. Na twee uur bereiken we reeds de Mont Tacul . Nog verder naar de top tot plots het  heel mistig wordt, er een harde wind komt opzetten, de temperatuur daalt tot -15°C.  Alles vervriest: we zijn net sneeuwmannen. En dan onherroepelijk beslist de gids om terug te keren. De weersomstandigheden laten het niet toe: het wordt te gevaarlijk.

De ontgoocheling is groot maar veiligheid gaat voor. Op dit moment waren we 4 uur aan ’t klimmen en zaten we op een hoogte van 4270m.

Na een uurtje dalen klaart het weer op, kunnen we weer normaal converseren en vraag ik de gids wat er nu echt gebeurd is, waarop hij me antwoordt :”We zaten in een onweerswolk”. Die dag heeft iedereen die de top wou bereiken terug moeten keren en voor de volgende dagen werd nog meer slecht weer voorspeld. Een tweede toppoging zat er dus niet meer in en moesten we onverrichterzake terug keren naarhet vaderland. Al die maanden getraind, alle voorbereidingen waren op enkele minuten tijd van de kaart geveegd.

Na een tijdje ging ik echter beseffen dat we toch een heel goede prestatie hadden neergezet. Ik blijf verder oefenen: mijn doel is en blijft eens de top te bereiken!”

Marleen

15-08-2005 om 00:00 geschreven door Flori De Greif

Knokke 11 januari 1988: we zijn bezig aan de ruwbouw van het Grand Hotel en op het derde verdiep meldt  zich een probleem.
Zoals ik in mijn loopbaan als verantwoordelijke chef ijzervlechter al honderde keren gedaan heb, klim ik via een ladder van het tweede naar het derde verdiep. Ongeveer ter hoogte van het derde verdiep schuift de ladder onderuit en ik val op het asfalt.
Collega's komen ter hulp en de 100 wordt opgeroepen.
In de plaatselijke kliniek stelt men vast dat de thalus aan de linkervoet frontaal gebroken is .
Tijdens de operatie ,waarbij men via een snede aan de buitenkant van de linkervoet de thalus terug op zijn plaats zet met als stut een stukje bot uit mijn heup neemt, word ik geïnfecteerd met een ziekenhuisbacterie.
Men  stelt na de operatie vast dat de wond geinfecteerd is pseudomonas :mijn leven zou compleet veranderen.
Na een verblijf gedurende 9 jaar in verschillende klinieken en 35 operaties
heb ik in samenspraak met mijn vrouw beslist om de voet te laten amputeren.
Gedurende mijn revalidatie leerde ik Anvasport kennen :een vereniging die als doel heeft mensen met een beperking er toe aan te zetten terug of te beginnen aan sport te doen.
Via Anvasport ben ik terug beginnen fietsen, montainbiken, lopen, bergbeklimmen, schaatsen en ben ik er in geslaagd als een van de eerste onderbeen geamputeerden te leren  snowboarden. Ondertussen ben ik snowboardmonitor en leer ik mensen met een beperking maar ook validen deze sport aan.
Een slecht start in 1988 is tenslotte nog goed afgelopen.
Waar een wil is is een weg, maar het is zeker dankzij organisaties zoals Anvasport dat men die weg kan bewandelen.

03-08-2005 om 00:00 geschreven door Flori De Greif

Hartelijk welkom op mijn site!

De bedoeling van deze site is om informatie te geven over amputaties en het terug deelnemen aan sportactiviteiten, mijn sportactiviteiten, mijn avonturen en mijn favoriete hobby: snowboarden!

02-08-2005 om 00:00 geschreven door Flori De Greif