xml:namespace prefix = v ns = "urn:schemas-microsoft-com:vml" />

Van 6 tot 14 augustus heeft Flori een poging gedaan om de Mont Blanc te beklimmen. Samen met  nog 3 andersvaliden hebben zij deelgenomen aan de Otto Bock Mont Blanc Expeditie.

Flori heeft sinds een 8-tal jaar een linkeronderbeenamputatie en wou deze uitdaging niet uit de weg gaan. Hij zet zich al een aantal jaren in voor Anvasport en is snowboardmonitor op onze gekende skikampen.

“Na maanden van voorbereiding zijn we eindelijk aangekomen in het basiskamp te Mont Baraque van waaruit we bij goed weer de top van de Mont Blanc zien liggen. Eerst blijven we nog 2 dagen in het basiskamp (1200m) om te acclimatiseren. Daar doen we reeds veiligheidsoefeningen.

Op dag 3 klimmen we naar 2000m. Van hieruit dalen we 150m en belanden we op de gletsjer Mer du Glace. Hier doen we oefeningen om op een gletsjer te lopen met stijgijzers. Diezelfde dag dalen we terug af naar het basiskamp om nog een nachtje op 1200m te slapen.

De volgende dag gaan we langs de gletsjer naar de Gouter Hut (2300m). De natuur is adembenemend , haar pracht gecombineerd met sportieve inspanningen maken er een geweldige ervaring van. De Gouter Hut ligt boven op een rots waardoor we nog eens 250m langs rotsen moeten klimmen.

De vijfde dag na het ontbijt (om 05.00 uur ’s ochtends) trekken we verder over de gletsjer richting Italië. Tijdens deze etappe begint het flink te sneeuwen  waardoor we de spleten in de gletsjer niet meer zien liggen en het heel gevaarlijk wordt. Voor de veiligheid worden we “gezekerd” d.i. met touwen aan elkaar verbonden lopen. De voorste man noemt men de dobber; hij zoekt met zijn pikhouweel het veilige pad op. Tot hij plotseling verdwijnt in een spleet. Dit is een onwaarschijnlijk gevoel. Maar wetende door de oefeningen die we reeds gedaan hebben voelen we ons min of meer veilig.

Op de laatste helling naar de Torino hut toe is deze bedekt met een filterdun laagje ijs. Wanneer het plots begint te waaien, breekt deze ijslaag en vliegen schilfers in de lucht heen en weer. Na 6 uur klimmen bereiken we dan de Torino hut op 3200m.  Daar aangekomen schijnt de zon en hebben we een prachtig zicht op de Aosta-vallei.

De ochtend nadien, na een stevig ontbijt, weer op stap. Dit keer richting Cosmiques Hut (3613m). Om deze hut te bereiken moeten we echter door een labyrint van ijsschotsen, spleten en galerijen; het ijs heeft allerlei kleurcombinaties. Soms horen we een zoemend geluid uit de diepte opstijgen. De gletsjer verzet zich.

Wanneer we de Cosmiques Hut in zicht krijgen begint het hard te sneeuwen. Dit houdt in dat we bij iedere stap onze stijgijzers hard en stevig in de sneeuw moeten stampen om een houvast te hebben. Toch halen we in deze tocht een stijgingssnelheid van 300m per uur. De verwachtingen zijn dan ook optimaal: zonder tegenslag bereiken we de top van de Mont Blanc! Ondertussen zijn er reeds twee van onze vrienden met vermoeidheid en hoogteziekte via een kabelbaan naar het basiskamp teruggekeerd.

In de Cosmiques hut blijven we twee nachtjes slapen  en hier doen we op de besneeuwde hellingen valtechnieken en bespreken nogmaals met de gids hoe we de topbeklimming gaan aanvatten. Hij stelt voor om het tempo tussen de 250m en 300m stijgsnelheid aan te houden zodat we zeker rond 08.30 boven zullen zijn.

Ondertussen hebben we gehoord dat iemand reeds beter is en ons terug komt vervoegen. Om 01.00 uur ’s nachts ontbijt en dan vatten we de topbeklimming aan. Het is pikdonker; we lopen met drie aan een koord en het ritme zit er goed in. Na twee uur bereiken we reeds de Mont Tacul . Nog verder naar de top tot plots het  heel mistig wordt, er een harde wind komt opzetten, de temperatuur daalt tot -15°C.  Alles vervriest: we zijn net sneeuwmannen. En dan onherroepelijk beslist de gids om terug te keren. De weersomstandigheden laten het niet toe: het wordt te gevaarlijk.

De ontgoocheling is groot maar veiligheid gaat voor. Op dit moment waren we 4 uur aan ’t klimmen en zaten we op een hoogte van 4270m.

Na een uurtje dalen klaart het weer op, kunnen we weer normaal converseren en vraag ik de gids wat er nu echt gebeurd is, waarop hij me antwoordt :”We zaten in een onweerswolk”. Die dag heeft iedereen die de top wou bereiken terug moeten keren en voor de volgende dagen werd nog meer slecht weer voorspeld. Een tweede toppoging zat er dus niet meer in en moesten we onverrichterzake terug keren naarhet vaderland. Al die maanden getraind, alle voorbereidingen waren op enkele minuten tijd van de kaart geveegd.

Na een tijdje ging ik echter beseffen dat we toch een heel goede prestatie hadden neergezet. Ik blijf verder oefenen: mijn doel is en blijft eens de top te bereiken!”

Marleen