Ik heb Wallonië leren kennen en ik vind dat het vooral heel sterk op Vlaanderen lijkt. Namen is haast het spiegelbeeld van Aalst, mijn geboortestad.

Deze opmerkelijke uitspraak komt uit de mond van Luckas Vander Taelen in een interview in DS Weekblad van vorige zaterdag. In elk geval stof tot nadenken, zeker voor al wie vindt dat België moet barsten, dat België opgedeeld moet worden, dat Vlaanderen onafhankelijk moet worden.

Het is inmiddels al een hele tijd geleden dat De Standaard een journalist in dienst had die met de regelmaat van een klok over Wallonië, dat hij kende als zijn broekzak, berichtte. Ik bedoel Guido Fonteyn, die naderhand het etiket Wallonië-kenner kreeg opgeplakt. Veel zinnigs valt er momenteel in die krant niet meer te lezen over het reilen en zeilen bij onze Franstalige landgenoten. Gelukkig is er af en toe een column van Béatrice Delvaux, senior writer bij Le Soir. Zeer goede pen, scherpe analyses.
In haar bijdrage vandaag komt ze even terug op het afscheidsinterview dat ze zowat een jaar geleden met de onlangs aan een hersentumor overleden Dieu maakte. Zijn politieke testament, noemt ze dat interview. De eigenzinnige intellectueel Spitaels liet horen dat hij niet meer in België geloofde en dat het tijd werd dat de Franstaligen wakker werden. Of ze nu klaarwakker zijn weet ik niet, maar ze zijn er zich wel van bewust dat het succesrijke separatistische N-VA een factor van betekenis is bij het eventueel uit elkaar vallen van België.
Uit een enquête van de RTBF en La Libre blijkt dat de Vlaams-nationalisten bij de gemeenteraadsverkiezingen een score zouden halen van rond de 40 procent. Men heeft geen glazen bol nodig om nu al te zeggen dat, indien dat inderdaad het resultaat zal zijn, de N-VA dan luid zal toeteren dat Vlaanderen Di Rupo en zijn regering afwijst. En men heeft ook niet echt een glazen bol nodig om te geloven dat de N-VA bij de komende verkiezingen inderdaad een fors resultaat zal halen. De houding van die partij - de beste stuurlui staan aan wal - legt ze voorlopig geen windeieren. Haar succesverhaal zal pas barsten beginnen te vertonen wanneer de partij de daad bij het woord zal moeten voegen, dus wanneer ze effectief de teugels in handen zal moeten nemen en zal moeten besturen. 2014 is nog veraf, maar tegelijkertijd ook dichtbij. Een mens kan alleen maar zijn hart vasthouden voor wat er ons dan te wachten staat.

De krant die zich presenteert als onverantwoord interessant, De Standaard dus, wijdt vandaag alweer bijna twee pagina's aan de leider van de N-VA, en meer bepaald aan zo'n gewichtig fenomeen als zijn spectaculair verminderd lichamelijk gewicht! Auteur van het geschrijf: Bart Brinckman, een van die journalisten die zich blijkbaar geroepen voelt om Bart De Wever zoveel als mogelijk in de belangstelling te schrijven. Tegen de Antwerpse boekenbeurs zal er een boekje klaar zijn over het dieet van De Wever en alles wat er verder mee te maken heeft. Als dat geen belangrijk nieuws is! En ook uiterst belangrijk is te weten welke gevolgen de afslanking van de leider zou kunnen hebben op zijn electorale gewicht. Naar de heer Brinckman beweert houdt dat vraagstuk de Wetstraat-watchers (helaas vaak de Wetstraat-kletsmeiers) in hoge mate bezig en zou momenteel de teneur zijn dat het verminderde gewicht van de leider hem stilaan ook minder populair maakt. In de beeldende taal van Brinckman: in hoeverre loste met het vet ook het charisma op?
Ik behoor niet tot degenen die gauw geloof hechten aan wat De Wever uitkraamt, maar voor een keer wil ik hem wel geloven als hij beweert dat de hele heisa rond zijn dieet voor een groot deel buiten hem om ontstaat en dat er noch van imago-opbouw noch van strategie sprake is. Afslanken, dieten enzovoort, zeker bij BV's, zijn thema's die het altijd doen bij de sensatiebladen. Tegenwoordig hebben ook de zelfverklaarde kwaliteitskranten er grote interesse voor; de aandacht van de sensatiepers voor die belangrijke items dient dan als schaamlap.
Bij dit alles blijf ik geloven dat bij de verkiezingen van oktober die vele kilo's gesmolten vet er maar weinig toe zullen doen en dat de kiezers vooral het goede bestuur van hun lokale gemeenschap voor ogen zullen houden.

In ons politieke landschap blijft de N-VA vooralsnog de (relatief nieuwe) bezem die goed veegt. De partij van de Vlaams-nationalisten kan zich nog steeds heel wat permitteren. Haar leider Bart De Wever weet altijd perfect wanneer hij in de media moet opduiken met een verklaring, een aanval, een onbenullige mededeling over zijn gewicht enzovoort. Eigenlijk hoeft hij maar te geeuwen of de Vlaamse media - De Standaard, Knack, de openbare omroep... - staan klaar om de bevolking daarvan op de hoogte te brengen. Leider Bart mag uitkramen wat hij wil, op veel kritiek van de media stuit hij niet. En als dat uitzonderlijk wel gebeurt, dan staat hij ook meteen klaar om die media een bolwassing te geven. Toch valt er over de vele uitspraken van De Wever in de media heel wat te zeggen. De partijpoliticus, met zijn vijandbeeld van de luie Waal, is soms van een ongelooflijke platheid, zei Mark Elchardus vorige week in Knack. Hij zei er niet bij dat juist die ongelooflijke platheid erg bijdraagt tot de populariteit van de leider.
De laatste dagen heeft De Wever zijn rentree in de media niet gemist. Zondag was de Gordel natuurlijk een uitgelezen moment om van zich te laten horen. De splitsing van B-H-V kost de Vlamingen veel geld en vergroot de arrogantie van de Franstaligen, heet het. De manier waarop de leider iedere gelegenheid te baat neemt om uit te halen naar de Franstaligen in het algemeen en de PS in het bijzonder heeft een ranzig randje. Het begint heel erg op het doelbewust stigmatiseren van een bepaalde groep te lijken. De Franstaligen deugen aan geen kanten: ze zijn lui, arrogant, inhalerig, dominant enzovoort en alles wat er in dit land misloopt is uiteraard hun schuld. Karikaturaler kan het bijna niet. Helaas zijn velen bereid om die voorstelling van zaken zonder meer te slikken.
En in Ter Zake kwam de leider blijkbaar vertellen dat het in de gemeenteraadsverkiezingen wel degelijk ook om nationale thema's gaat. Voor het eerst krijgt de kiezer de gelegenheid om zich uit te spreken tegen het neen van de Vlaams-nationalisten om aan deze regering met haar PS-dictaten (daar heb je het weer) deel te nemen. Wat een onzin! Alsof het bij lokale verkiezingen waar alles om lokale aangelegenheden draait ook maar iets uitmaakt wat er op nationaal vlak gebeurt!

Het blijft verbazen hoe makkelijk een betoging van niks groot uitgemeten wordt in de media. Vandaag weer een pagina in De Standaard over relschopperij van enkele tientallen heethoofden (citaat) zaterdag in Malonne. Een foto van bijna een halve pagina toont een jongeman die een paal met een straatnaambord over nadarafsluitingen naar de politie gooit en dit uiteraard terwijl de camera's draaien. De actievoerder voelt zich ongetwijfeld een grote held. Maar zo'n kerel kan aan de hand van foto's en filmbeelden toch geïdentificeerd worden en voor de rechter gebracht?
De burgemeester van Namen is de herrie in Malonne flink zat. Bij herhaling heeft hij ook laten horen wat die herrie zijn stad allemaal kost. Maar je zou denken dat een deel van de kosten toch op iemand verhaald moet kunnen worden. Als er zaken vernield worden, dan moeten de organisatoren van de 'protestacties' toch de rekening gepresenteerd kunnen krijgen? Het is wellicht ook tijd dat de burgemeester alle acties verbiedt. Van meet af aan was duidelijk dat extreem rechts een dikke vinger in de pap van de protesten had.
De Standaard schrijft dat zaterdag een delegatie van La Nation heethoofden opriep om Michelle Martin uit het klooster te halen en haar te lynchen. Hoe heet dat? Aanzetten tot moord? Is dat niet van dezelfde orde als een tweet rondsturen die oproept een Albanees te zoeken om Martin te doden? Ik hoop dat het gerecht in Namen even snel een pv opstelt tegen La Nation als het gerecht in Antwerpen dat deed tegen Verstrepen.

Ach Berlin!
Diddi, de zingende draaiorgelspeler. Unter den Linden.

De avond-update van nieuwsbrief Knack.be van gisteren bevat een interessant artikel van de filosoof, politicoloog en documentairemaker Bleri Lleshi, eigenlijk een open brief aan Jurgen Verstrepen in verband met zijn oproep een Albanees te zoeken die Michelle Martin wil doden. Bleri Lleshi zegt wat hier ook al werd geschreven: het kan niet dat in een democratie een volksvertegenwoordiger oproept een huurmoordenaar te zoeken. Daarnaast neemt hij ook het racisme op de korrel dat hij in de uitlatingen van Verstrepen bespeurt.

Maar ik vind uw racisme, uw xenofobie en de stigmatisering van de Albanezen even erg.
(blerilleshi.wordpress.com)

Met zijn tweet om juist een Albanees als huurmoordenaar te betalen schoffeert Verstrepen inderdaad de vele Albanezen die in dit land als gewone, geïntegreerde burgers proberen te leven. Maar dat zal wel de minste van Verstrepens zorgen zijn. Met de vrijheid van meningsuiting als schaamlap is voor hem alles gepermitteerd. Een volksvertegenwoordiger is voor hem niet iemand die de taak (de plicht) heeft om bij te dragen aan het goed samenleven van de burgers, nee, het is iemand die mensen verdeelt door in te spelen op velerlei vooroordelen in de hoop op die manier bij de volgende verkiezingen toch weer een zitje in het parlement te veroveren. Triestig.

Je zou bij de overstap van Luc Bungeneers van Open VLD naar N-VA kunnen aantekenen dat het blijkbaar voor sommigen niet veel uitmaakt bij welke partij ze op de lijst staan. Het komt bij elke verkiezing voor: mensen die niet tevreden zijn over de door hun partij aangeboden plaats op de kieslijsten en dan maar van partij veranderen.
De herrie van Bungeneers met zijn partijtop duurt al een tijdje. Om de zaak goed te kunnen beoordelen zou je de interne keuken bij Open VLD moeten kennen, en dat is voor een gewone kiezer niet eenvoudig, maar de perceptie is toch dat Bungeneers door Open VLD, en dan door de kennelijk almachtige nieuwkomer Turtelboom onheus behandeld werd. Het roept hoe dan ook veel vragen op dat iemand die blijkbaar door vriend en vijand als een goed schepen beschouwd wordt, gewoon aan de kant geschoven werd - bij het vuilnis gezet, zoals hij zelf zegt - en de plaats die hij beoogde toegewezen werd aan alweer een nieuwkomer, een flik dan nog wel.
Dit alles maakt dat een mens toch uiterst benieuwd is om straks te zien wat de score van de Open VLD van Turtelboom in Antwerpen zal zijn en in welke mate haar lijstvorming succes zal meebrengen.
Een conclusie is in elk geval dat een schepenambt uitoefenen een ondankbare hondenstiel kan zijn. Een andere conclusie is dat N-VA serieus haar voordeel zal doen met het binnenhalen van Bungeneers en zijn expertise. Misschien krijgt Annemie daar nog maaglast van.
En de N-VA? Ach, die partij ligt nog altijd goed in de markt en dat scheelt een slok op de borrel. Ze kan zich met andere woorden aardig wat permitteren. Wie zeurt over het feit dat Bungeneers geen echte Vlaams-nationalist is? Hij brengt zijn kennis en expertise mee, en dat is sowieso iets waar er bij de snel uit de kluiten gewassen N-VA groot gebrek aan is. Bart De Wever, de sluwe leider van de Vlaams-nationalisten, wil voor het geval Bungeneers zelfs zijn verkiezingsslogan aanpassen. In dit geval wordt de kracht van verandering eerder de kracht van verbetering, heeft hij als uitleg bedacht. Een volgende keer verzint hij wel weer iets anders.

Neen, Jan Peumans kan niets ondernemen tegen parlementslid Verstrepen na zijn oproep tot moord, maar de parlementsvoorzitter vindt het allemaal wel deontologisch onverantwoord. Een lauwere reactie is nauwelijks denkbaar. Het had echt iets krachtiger gemogen. Iets in de aard van: dat een parlementslid dat via een tweet oproept tot moord en daar nog enkele cynische tweets op laat volgen, totaal ongeschikt is om in het Vlaams parlement als vertegenwoordiger van het volk te zetelen. Een parlementslid wordt geacht zich met andere zaken bezig te houden dan via tweets op te roepen tot het zoeken van een huurmoordenaar, en daarna ook nog te proberen zijn gedrag goed te praten als zijnde bedoeld om een debat op gang te brengen. Laat ons niet lachen. Verstrepen heeft geprobeerd een graantje mee te pikken van de fel opgeklopte commotie rond de vervroegde vrijlating van Michelle Martin door in te spelen op de emoties van een bepaalde laag van de bevolking. Nu hij aan alle kanten kritiek krijgt voor zijn ontoelaatbaar gedrag, en het gerecht er zich ook gaat mee bemoeien - stel je voor! -, probeert hij zich te redden met de doorslaggevende argumenten dat hij de gevoelige snaar van het volk raakt en dat er op Twitter veel erger haatproza te vinden is. Dat wij dat niet snappen: hij is toch maar de vertolker van een onaangename boodschap. Het is overigens opvallend dat figuren als Verstrepen altijd beweren de spreekbuis van het volk te zijn. Dat is toch maar van een klein en bedenkelijk segment van dat volk, meneer Verstrepen!

Er wordt dus, zeer terecht, een pv opgemaakt tegen Verstrepen. In de verslaggeving over de gewezen LDD'er en zijn tweets in De Standaard van vandaag, staan een paar opmerkelijke zinnetjes:
Met zijn niet mis te verstane beslissing wil het parket een voorbeeld stellen. Gezien de vrijheid van meningsuiting gebeurt het uiterst zelden dat uitlatingen op sociale netwerksites een gerechtelijk staartje krijgen.
Over die paar zinnen kun je een paar pagina's vullen. Ik beperk me tot twee bedenkingen.
- Een voorbeeld stellen? Hoezo? Is het niet een volstrekt normale gang van zaken dat het gerecht in actie komt als iemand oproept een huurmoordenaar te betalen om iemand 'neer te leggen'?
- En oproepen om iemand uit de weg te ruimen kun je toch onmogelijk zien als gewoon vrijheid van meningsuiting?

Er zijn wel meer dagen dat je 's ochtends bij het eerste vlugge doorbladeren van De Standaard merkt hoe dit blad de weg van een tabloid opgaat. Zoals vandaag wanneer je geconfronteerd wordt met de kop Het monster dat niemand zag op pagina 5. Uiteraard staat die boven een verslag van de aankomst gisterenavond van Michelle Martin in het clarissenklooster van Malonne. De foto boven het stuk die een stel schreeuwlelijkerds laat zien (de man met een fototoestel rond de nek) is akelig veelzeggend.
In elk geval is de aankomst van Martin vrij rustig verlopen, zeker veel rustiger dan de verzamelde persmeute had gehoopt. En zo'n verslag in de krant is dan niet veel meer dan het bijeenharken van enkele quotes van 'betogers': een brave ziel die een lange bus- en treinreis achter de rug heeft en zegt erg gevoelig te zijn, een moeder uit de buurt vergezeld van haar kinderen, een cafébezoeker, dit soort figuren mag even hun zegje doen. De krant als verlengstuk van de cafétoog, zeg maar.

En wat te denken van Vlaams parlementslid Jurgen Verstrepen, behalve dat hij op een uiterst perfide manier ook een graantje probeert mee te pikken van de fel opgeklopte heisa rond Martin? Wie zijn tweet leest, kan niet anders dan hierin een oproep zien om Martin om te brengen. Maar nee, beweert Verstrepen nu, de vermoorde onschuld spelend, ik wou alleen een discussie op gang brengen. Op welke planeet zou het parlementslid de voorbije weken vakantie genomen hebben? De discussie woedt al weken, ook zonder een tweet van de ex-LDD'er. Het is ongezien dat een politicus oproept een huurmoordenaar te zoeken om iemand 'neer te leggen'. Een democratisch parlement kan dit niet zonder meer laten voorbijgaan. Integendeel, een democratisch parlement moet optreden tegen een lid dat dit soort oproepen verspreidt. Hallo, Jan Peumans?

De Nieuwsbrief van Knack die vanmorgen in mijn mailbox valt, bevat een stuk van Rik Van Cauwelaert met als titel De superieure reactie van moeder Eefje Lambrecks. Ik kan de lectuur ervan aanbevelen aan iedereen die zich bij de nu ongetwijfeld erg nakende vervroegde vrijlating van Michelle Martin en de hele heisa errond betrokken voelt.
Van Cauwelaert looft zeer terecht de houding van Rachel Vanderhoven, de moeder van Eefje, zoals ze die tot uitdrukking bracht in een verklaring die volledig verloren ging in het gekwaak van degenen die vonden en vinden dat Martin beter van deze aardbodem kan verdwijnen. Die verklaring luidde als volgt:

Er zijn regels opgesteld om de individuele rechten van burgers te beschermen tegen het optreden van de overheid. Helaas profiteren daar ook mensen van die daar strikt genomen geen recht op hebben, maar daarom moet het hele systeem niet worden afgeschoten. Als Martin aan de wettelijke voorwaarden voldoet, gelden die regels ook voor haar en moeten wij dat kunnen respecteren.

Verder hekelt Van Cauwelaert alweer zeer terecht de houding van de politici die nu de moed niet opbrengen om te verdedigen wat ze zes jaar geleden tot stand brachten: de wet op de strafuitvoeringsrechtbanken. Integendeel, de dames en heren politici hadden nu forse kritiek en vonden en vinden dat er alweer aan die wet geprutst moet worden. Kortetermijnvisie geïnspireerd door de emoties van de dag. Het zou te kort door de bocht zijn om te zeggen: de emoties van de straat, maar de straat speelt zeker mee in de houding van de dames en heren politici. En het waren en zijn niet de backbenchers (met uitzondering van Renaat Landuyt) die zich lieten horen, nee, nee: minister van Justitie Turtelboom, minister van Economische Zaken Vande Lanotte, tot en met premier Elio Di Rupo!

De conclusie van Van Cauwelaert is dat de moeder van Eefje Lambrecks in haar eentje blijk geeft van meer rechtszin dan de verzamelde Wetstraat.

Morgen beslist Cassatie dus of Michelle Martin naar het clarissenklooster van Malonne kan, maar daar bestaat eigenlijk weinig twijfel over. De Standaard heeft alvast 'onze redactrice' naar Malonne gestuurd om er enkele quotes van inboorlingen te verzamelen. Ik hou mijn hart vast, staat er boven het bewuste artikel. Het is een uitspraak van de uitbaatster van een krantenzaak die niet durft te voorspellen wat er gaat gebeuren. Ach, er lopen natuurlijk overal heethoofden rond, en in Wallonië zeker. Maar 'onze redactrice' heeft ook nog een uitspraak ontlokt aan een andere inboorling, een 67-jarige man (bij wat oudere mensen wordt vaak de leeftijd vermeld). Hij begrijpt al dat protest niet. In een rechtsstaat zijn de regels voor iedereen hetzelfde, zegt hij. Waarom moeten ze anders zijn voor de ex-vrouw van Marc Dutroux? En hij verdedigt de clarissen die Martin een tweede kans willen geven. Ze proberen te leven volgens hun christelijke waarden, dat bewonder ik, voegt de man er nog aan toe. De stem van het gezond verstand, wijze woorden van een man die de leeftijd bereikt heeft om wijs te zijn. En ook nog een koninklijke naam blijkt te dragen: Albert Leroy! En als de zondagsmis in het kooster weer openbaar zal zijn, gaat hij dan naast Michelle Martin zitten, wil 'onze redactrice' nog weten. Het antwoord van de man is kort en krachtig: Je m'en fous.
Waarom zou 'onze redactrice' (of de koppenmaker van dienst) de woorden van de 'krantenboerin' boven haar stuk hebben gezet en niet die van Albert Leroy?

Deze zondag kende zowel een IJzerbedevaart als een IJzerwake. Het kon niet op voor Vlaams-nationalistisch Vlaanderen, en wie al enkele decennia in Belgenland rondloopt, weet dat dat Vlaams-nationalistische Vlaanderen een huis met heel veel kamers en nog veel meer kamertjes is. Nog is de zondag niet voorbij of een blog met de naam Angeltjes (zijn de blogs op Seniorennet vooral niet bedoeld voor 50-plussers?) brengt al tekst en foto's over de IJzerwake onder de kop Omver en erover. Oho, wat zouden die enkele duizenden daar op die weide omver gehaald hebben en over wat zouden ze gegaan zijn? De foto's tonen niet meteen atletische mensen die iets omver halen of ergens gezwind overheen gaan. Er ontgaat mij duidelijk iets.
De Standaard, een krant die in lang vervlogen tijden de dag na de IJzerbedevaart een verslag van dat gebeuren op zijn voorpagina had, had gisteren op pagina 7 een driekolommetje over het aanstaande Vlaams-nationalistische verzamelen. Daarin doet een N-VA-Kamerlid met de naam Minneke De Ridder (mooie naam maar nooit van gehoord; zal wel aan mij liggen) deze frappante mededeling: Al die leeuwenvlaggen op dat podium, dat doet iets met een mens. Je beseft weer waarvoor je strijdt. Tja, ik zag net een foto van de IJzerbedevaart en ook op dat podium ontbrak het niet aan leeuwenvlaggen. Wat dat aspect betreft, lijken wake en bedevaart inruilbaar, Minneke!

Het is bekend dat de misdaad in het grensgebied van West-Vlaanderen met Noord-Frankrijk bloeit. Om de haverklap lees je over ramkraken in West-Vlaanderen door Franse daders, maar je leest maar zelden iets over opheldering van misdrijven. Wat ik recent in de nieuwsbrief van de Krant van West-Vlaanderen las tart bepaald de verbeelding. Stefaan Cottyn, de baas van de transportfirma Transcot in Menen, is samen met enkele werknemers een bij hem gestolen trekker in Tourcoing gaan ophalen. Eerst had hij geprobeerd, zoals ieder normaal mens dat zou doen, om de zaak te laten regelen door de politie. Helaas, de politie kon niets doen. De Belgische politie kon niet ingrijpen op Franse bodem, de Franse gendarmerie constateerde dat de trekker niet internationaal geseind stond en zag zich derhalve verplicht de zaak blauwblauw te laten. (Wie de Fransen een beetje kent, weet hoe dol ze zijn op een ingewikkelde bureaucratie. Het ontbreken van een stempeltje of een documentje, ook al alles zonneklaar is, verlamt hen.)  En let wel: indien de gestolen trekker wel internationaal geseind was geweest, dan was het ding opgehaald en naar een veilige plaats gebracht voor sporenonderzoek, dit alles op kosten van de eigenaar. Of wat dacht je? Cottyn heeft het zeer terecht over Absurdistan. Op deze manier maakt de politie zich in elk geval overbodig. Misschien moet de bedrijfsleider om deze gang van zaken aan te klagen wat stampij maken, een groep mensen warm maken om in Brussel te betogen en dan op audiëntie gaan bij de blauwe minister van Justitie. Andere mogelijkheid: eens aankloppen bij de burgemeester van Kortrijk. Was die in een recent verleden ook niet minister van Justitie? Misschien kent hij nog de weg om de politiediensten aan weerskanten van de grens aan te sporen om hun job naar behoren in te vullen.

Het was toch al een tijdje geleden dat we nog op heerlijke beelden verrast werden van TAK-soldaten die een veldslag voor de Vlaemsche Zaak gaan voeren. Nee, niet meer in Voeren, dat is definitief voltooid verleden tijd, maar nu wel in Sint-Genesius-Rode. Met de laatste Gordel in het verschiet, moet het voor de TAK-soldaten een geschenk uit de hemel geweest zijn dat Sint-Genesius-Rode pesterig die laatste Gordel niet op zijn grondgebied wil zien starten. Dus gingen de TAK-soldaten daar gisterenavond op de gemeenteraadsvergadering eens goed 'van hun tak maken'. De Standaard publiceert er vandaag een intrigerende foto van. Een TAK-soldaat ligt op de vloer, deels onder een tafel, en hij klampt zich vast aan een stoelleuning. Een agente probeert hem weg te sleuren aan zijn broekspijpen. Er is nog een man die met de weerbarstige TAK'er iets probeert te doen, maar het is niet zo duidelijk wat. Maar opmerkelijk is de houding van de andere figuren op de foto. Sommigen lijken hun gesprek gewoon voort te zetten, maar vooral: niet minder dan vier agenten laten het sleurwerk over aan die ene, vast moedige collega! Een agent staat opvallend op de achtergrond, twee agenten staan geïnteresseerd toe te kijken en nummer vier heeft zich aan twee stoelpoten vastgeklampt. Erg efficiënt lijkt de politie niet op te treden in Sint-Genesius-Rode. Tijd om de fysieke conditie en de slagvaardigheid wat bij te werken?
En wat de TAK-soldaten betreft: de laatste Gordel, en straks ook al de laatste IJzerbedevaart.

In de avondupdate van Knack.be valt te lezen dat de Antwerpse advocaat John Maes de hele hetze rond de mogelijk vervroegde vrijlating van Michelle Martin kafkaiaans vindt. Hij merkt ook op dat het systeem van de strafuitvoeringsrechtbanken er juist in 2006 gekomen is in de nasleep van de zaak Dutroux, juist om ongefundeerde vervroegde invrijheidstelling te vermijden. Wel, wel, denk ik, waarom is dat niet eerder naar voor geschoven? Had geen enkele journalist dat beetje kritische zin in zijn linkse of rechtse kleine teen om dat eens voor de voeten te gooien van degenen die momenteel staan te roepen dat vervroegde invrijheidstelling alweer op een andere manier moet georganiseerd worden? Het is een bekende tactiek: als er een beslissing genomen wordt die je niet zint, dan roep je maar dat het systeem van beslissen niet deugt en dat het hervormd moet worden, en dan uiteraard op zo'n manier dat het je wel zint.

Wat ik hier in vorige notities zei over de affaire MM en vooral over de pogingen om de vervroegde vrijlating van de ex van Dutroux te verhinderen, is ook terug te vinden in een bijdrage van Bert Anciaux op zijn blog gisteren. Ik proef de wrange smaak van wraak en het ontkennen van de essentie van onze rechtsstaat, schrijft hij en dat is de spijker op de kop. Hij haalt ook uit naar minister van Justitie Turtelboom die liet horen dat zij de slachtoffers meer bij de strafuitvoering wil betrekken. Hij noemt dat electoraal toeteren en hij zal wel niet helemaal ongelijk hebben. De Open VLD lijkt het permanent nodig te vinden om met forse uitspraken de media te halen. Of dat electoraal zal lonen is nog maar zeer de vraag. De Somers-stijl heeft bij de liberalen blijkbaar de bovenhand: veel, vaak en luid kwaken, nultolerantie, lik-op-stukbeleid, kort op de bal spelen, luisteren naar 'de mensen', dat soort dingen. Een overdreven ijver om zich te profileren als dé fatsoenlijke bestuurspartij bij uitstek.
De slachtoffers betrekken bij de strafuitvoering, bij vervroegde invrijheidstelling rekening houden met mogelijke volkswoede... Andermaal, ik moet er niet aan denken. Overigens, volkswoede, wat is dat? Enkele duizenden mensen die in Brussel betogen, is dat genoeg om van volkswoede te spreken? Volkswoede kan vrij makkelijk opgewekt en georganiseerd worden. En is dat niet wat de heren Marchal, Lambrecks en Lejeune doen, gesteund door de media? Straf, strafuitvoering en ook vervroegde invrijheidstelling, het moet allemaal zo objectief mogelijk kunnen gebeuren. Emoties moeten daarbij verbannen worden.

De affaire MM is nog niet van de baan. We kunnen dus nog even doorgaan, al is het niet de bedoeling om dat tot vervelens toe te doen.
In het jongste DS Weekblad zijn de gasten voor de zomernachtsessie in Villa Hellebosch (zowat het beste dat De Standaard in de komkommertijd brengt) Mieke Van Hecke en Etienne Vermeersch. Uiteraard komt de affaire MM ter sprake. Vermeersch kan niet geloven dat MM spijt heeft van haar wandaden, wat volgens haar advocaat en de strafuitvoeringsrechtbank wel het geval is. Voor hem had ze het anders moeten aanpakken. Bij de eerste mogelijkheid van vervroegde invrijheidstelling had ze een brief moeten schrijven naar de familie van de slachtoffers waarin ze haar spijt betuigt en meedeelt dat ze nog vrijwillig in de cel zou blijven omdat ze beseft dat het nog te vroeg is voor de vrijheid. Had ze dat gedaan en had ze dan bij twee derde van haar straf vrij willen komen, dan zou Vermeersch hoogstpersoonlijk vader Marchal zijn gaan overtuigen. Dat is nobel van de man, maar ik vrees ook naïef. Als er een ding duidelijk is de laatste tijd dan is het wel dat de families van de slachtoffers van Dutroux het liefst zouden hebben dat MM van deze aardbodem verdwijnt. En ik kan dat ook volkomen begrijpen: de slachtoffers van Dutroux en co zijn ook van deze aardbodem verdwenen. Hun lot is onherroepelijk. Juist daarom moet men oppassen met de wijze waarop men nabestaanden van slachtoffers bij het vervroegd vrijlaten van een of meer daders betrekt. Wraakgevoelens mogen geen rol spelen bij de beslissing tot vervroegde vrijlating, maar het is zeer menselijk dat je die koestert als je kind vermoord werd.
Nee, het moedige pleidooi van Mieke Van Hecke voor mededogen is me liever. Een wereld zonder enig mededogen met de zwakheden van de mens is niet leefbaar.

Duizenden tegen Martin, kopt vandaag De Standaard. Zo'n 5000, dat is inderdaad duizenden, in het meervoud. Een hele pagina besteedt dat blad aan een verslag over dat gebeuren waarbij de betogers - o grote verdienste - de hitte trotseerden op een van de warmste dagen van het jaar. Geen enkele kritische noot valt er in het hele verslag te bespeuren, of het zou de vraag moeten zijn of er in dit land echt niets veranderd is sinds de tijd van Dutroux. Kleine dingen, aldus Jean-Denis Lejeune, maar justitie functioneert nog steeds niet naar behoren. Verder weet de man ook te vertellen dat de manifestatie niet alleen betrekking heeft op de slachtoffers van Dutroux en co, maar dat het om alle ouders en kinderen gaat. Kijk es aan. Maar het scanderen van 30 jaar is 30 jaar verwees toch wel naar een zeer concreet persoon. In een democratie moeten manifestaties en betogingen uiteraard kunnen, ook als ze eventueel niet gevolgd worden door een onderhoud met deze of gene minister. Maar wat mij gevaarlijk lijkt is een rechtspleging en een strafuitvoering à la tête du client. De leider van Sharia4Belgium die ridicule onzin uitkraamt en oproept tot geweld moet niet anders aangepakt worden dan een oproerkraaier uit eender welke andere extremistische groep. En de wet kan niet anders zijn voor Michelle Martin, hoe afschuwelijk haar misdaden ook mogen geweest zijn, dan voor eender welke andere medeplichtige aan moord. Duizenden mensen die op straat komen, in casu zo'n 5000, legitimeren niet dat de beslissing van de strafuitvoeringsrechtbank van Bergen teruggedraaid zou worden, en nog minder dat het klooster van de arme klaren in Malonne blijkbaar permanent politiebewaking nodig heeft.
De Standaard vertelt ook niets over de achtergrond van de betogers die zondag in Brussel achter onder anderen Marchal en Lejeune aanliepen. Een senator van het Vlaams Belang mag wel zonder meer in de steeds meer naar populisme overhellende krant laten horen dat er geen andere politici aanwezig zijn omdat ze immers allemaal boter op het hoofd hebben. Zou dat niet meer dan kort door de bocht zijn?

Daar is ie dus weer, de voormalige bisschop van Brugge Roger Vangheluwe. Althans er loopt een nieuw onderzoek nadat iemand klacht tegen hem heeft ingediend met de bewering dat hij jaren geleden door Vangheluwe is aangerand. Nog voor een onderzoeksrechter goed en wel met zijn werk is begonnen, worden er al hele krantenpagina's aan deze  nieuwe zaak gewijd. Zo gaat dat in onze spektakel- en sensatiemaatschappij. Advocaten beschouwen de media steeds meer als een verlengstuk, of als het 'voorgeborchte' van de rechtszaal. Via allerhande verklaringen in de media bereiden ze al heel snel en handig de verdediging van hun cliënt voor. Gisteren liet ook de advocaat van Vangheluwe, meester Joris Van Cauter, van zich horen. Tegen zijn zin, beweerde hij, maar de manier waarop zijn cliënt publiek aan de schandpaal wordt genageld loopt de spuigaten uit, dus was er geen andere weg meer dan ook in de media zijn stem te verheffen. Aldus geschiedde, en het moet gezegd: er steekt heel veel waarheid in zijn betoog. Een leuke bijkomstigheid voor de advocaat is ongetwijfeld dat zijn naam breed in vele media komt, wat de bloei van zijn kantoor zeker zal bevorderen, zoals dat ook het geval is voor zijn confraters. En natuurlijk vallen er vandaag, een nieuwe dag en een nieuwe krant, reacties op de reactie te lezen, van bijvoorbeeld advocaat Walter Van Steenbrugge, de advocaat van het 'nieuwe' slachtoffer, maar ook van de in dit soort zaken onvermijdelijke Renaat Landuyt, scherpslijper bij uitstek. De boodschap van de SP.A-politicus: meester Van Cauter, dien een klacht in voor laster en eerroof als alles wat over uw cliënt wordt beweerd onwaar is. Veel nuttiger dan een opiniebijdrage te schrijven! En misschien denkt rooie Renaat wel: laat opiniebijdragen maar aan mij over, ik weet beter dan wie ook waar het om gaat. Eigenlijk is Renaat best in zijn nopjes want de nieuwe klacht tegen Roger Vangheluwe heeft het debat weer doen opleven over seksueel misbruik van minderjarigen, de verjaring van zulke feiten en het vermoeden van onschuld, schrijft hij. Het is waar: het was al enige tijd stil rond de gewezen bisschop van Brugge. Ik vermoed dat Renaat daar last van had. En o ja, Renaat is ook advocaat.