Bart De Wever is behalve leider van de N-VA ook columnist voor De Standaard. Vandaag schrijft hij over het a-woord, het woord allochtoon dus. Aanleiding is de aankondiging van De Morgen om in het vervolg het woord allochtoon te bannen uit haar kolommen. Zo stelt De Wever het toch voor. Als ik de aankondiging in De Morgen uit de pen van de huidige hoofdredacteur lees, begrijp ik dat de zaken iets genuanceerder liggen dan De Wever ze voorstelt. De Morgen wil het woord allochtoon weren wanneer het een discriminerende, stigmatiserende connotatie heeft. De krant wil dus een neutraler taalgebruik nastreven en dat lijkt mij de normaalste zaak van de wereld - één die wat mij betreft niet meteen in het lang en het breed op de voorpagina uiteengezet moet worden, al kan het nu ook niet meteen kwaad. De krant zegt dus niet dat het woord niet meer tot het correcte spraakgebruik behoort, zoals De Wever stelt. Wie de pen voert, behoort zijn woorden te wikken en te wegen. Ik zou ook kunnen zeggen: wie de pen voert, behoort zijn taal te beheersen, en dat impliceert dat hij de betekenis én de draagwijdte van ieder woord kent. Een hoofdredactie mag (moet) dat van zijn journalisten verwachten. En dat geldt uiteraard niet alleen ten opzichte van allochtonen, of mensen van allochtone origine. In zijn niet oninteressante beschouwing haalt De Wever er Noam Chomsky bij die in 'Manufacturing Consent: the Political Economy of Mass Media' beschrijft hoe media via manipulatie van het taalgebruik de publieke opinie proberen te sturen. Ja, denk ik, en er zijn partijen die gewiekst zijn in het aanleveren van taalgebruik waarmee media de publieke opinie kunnen manipuleren.

Links en rechts, extreem links en extreem rechts, het zijn lastige begrippen. Welke lading dekt de vlag? Dat is niet eenvoudig. Is de N-VA extreem rechts omdat er zoveel overlopers van Vlaams Belang op haar lijsten staan, zoals Guy Verhofstadt zich in een tv-programma liet ontvallen? In elk geval is de N-VA een rechtse partij en er zijn zeker serieuze overeenkomsten met het Vlaams Belang, maar de modale kiezer ligt daar duidelijk niet van wakker. De N-VA is in en kan zich veel veroorloven, en het ziet er niet naaruit dat het tij gauw zal keren. En ja, de N-VA is uiterst handig in kritiek aan haar adres ombuigen in haar voordeel. Als de Open VLD eveneens gewezen leden van het Vlaams Belang op haar lijsten heeft, is het voor de N-VA uiterst makkelijk om de kritiek van Verhofstadt te counteren. Zo gaat men aan de essentie voorbij. De N-VA heeft nooit een duidelijke verklaring gegeven over welke gewezen Vlaams Belangers er tot haar rangen mochten en mogen toetreden en welke niet, en ze zal dat ook nooit doen. Maar wie aandachtig toekijkt, weet het wel. Belangers waarmee de partij geen risico op zware beschadiging loopt, zijn erg welkom. Wij, Vlaams-nationalisten onder elkaar, hebben toch één gemeenschappelijk doel nietwaar: de macht veroveren om dat verfoeielijke België kapot te maken en Vlaanderen onafhankelijk te verklaren. Et après nous le déluge!

Berlijnse beren.

Eerst heette het, en dat na lang daarover geheimzinnig doen, dat de leider van de Vlaams-nationalisten de volle zes jaar burgemeester van Antwerpen zou blijven, mocht hij die functie na 14 oktober bemachtigen. Blijkbaar is dat nu weer niet meer zo zeker en is het opnieuw ja, maar. Veel woorden moeten daar niet aan vuil gemaakt worden: De Wever blijft zichzelf. Vandaag ja, morgen nee, overmorgen ja maar, en daarna opnieuw iets anders. Echte duidelijkheid verschaft de leider nooit, op geen enkel vlak, over geen enkele aangelegenheid. Als ik maar in de belangstelling blijf, lijkt het devies. Zou dat de kracht van verandering zijn?

Je kunt niet ontkennen, als je het wereldwijde protest tegen een zogeheten anti-islamfilm ziet, dat moslims blijkbaar uiterst lange tenen hebben. De islam lijkt niet om te kunnen met kritiek, laat staan met satire. Het antwoord is vaak meteen straatgeweld, aanslagen, moorden. Charlie Hebdo heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt om weer eens cartoons van de Profeet en zijn volgelingen te publiceren. Niet snugger van het blad om dat nu te doen? Een moeilijke vraag. Ces dessins choqueraient ceux qui vont vouloir être choqués en lisant un journal qu'ils ne lisent jamais, zei iemand van Charlie Hebdo op een Franse zender, en daar valt veel voor te zeggen. Ook voor zijn stelling dat, als je je begint af te vragen of je wel het recht hebt om tekeningen van de Profeet te publiceren, je op den duur niets meer maakt, en de extremisten dan zeker winnen. Juist, extremisten, binnen welke groep ze zich ook manifesteren, twijfelen nooit en gaan recht op hun doel af.
Moslims willen zich als een grote, hechte groep presenteren, als een ongenaakbaar monolitisch blok - hoeveel strekkingen en tendenzen er ook te bespeuren vallen. Anti-films en cartoons zullen daar in elk geval niet veel aan veranderen.

Je kunt er niet naast kijken dat een niet gering aantal journalisten de N-VA nogal genegen is, om het zacht uit te drukken. Je vindt ze bij De Standaard, bij Knack, bij de openbare omroep. Ze doen hun uiterste best om de Vlaams-nationalisten permanent in het nieuws te houden, soms met het onbenulligste eerst.  Zo nu en dan trekken ze dan toch eens naar een politicus van een andere partij, voornamelijk om die te confronteren met de uitlatingen van de N-VA-leider en de zijnen. Deze week mag Alexander De Croo in Knack zijn zegje doen. Hij deelt de politici op in doeners en roepers. Uiteraard zijn degenen die nu de moed hebben om het land te besturen de doeners, en degenen die aan de kant blijven staan de roepers. Tot de laatste groep rekent hij de Vlaams-nationalisten. Terecht hekelt hij het gedrag van De Wever die ging lopen toen er tijdens de jongste federale regeringsonderhandelingen een akkoord gesloten moest worden. Voor hem (net als voor mij, maar dat doet er niet toe) is het zonneklaar: De Wever en de N-VA zijn slechts op de splitsing van het land uit. Het splitsen zit die partij in de genen zoals een schorpioen het steken niet kan laten. In de federale verkiezingen van 2014 zal het volgens De Croo om een keuze gaan tussen een partij die het land wil splitsen en een partij die het land wil hervormen. Hij stelt dat de pedagogen, waarmee hij de regeringspartijen bedoelt, nog twee jaar de tijd hebben om de bevolking duidelijk te maken waar het werkelijk om gaat, en het derhalve dan van de demagogen te winnen.

Wie De Wever wel lik op stuk geven, zijn Patrick Janssens en Wouter Van Besien en dit naar aanleiding van De Wevers uitlatingen na de rellen in Borgerhout. Het kan alleen maar toegejuicht worden dat er politici zijn die de platte demagogie van de leider van de N-VA op een rationele en beschaafde manier tegenspreken. Janssens slaat de spijker op de kop als hij stelt dat de Vlaams-nationalistische leider de slogan 't Stad is van iedereen ombuigt naar 't Stad is van mij alleen. Het is permanent de houding van De Wever en de zijnen: Wij weten hoe het moet, en wie het anders willen, zijn domkoppen. Even juist is het wat Van Besien zegt, namelijk dat De Wevers uitlatingen over de rellen in de lijn liggen van het Vlaams Belang. Benieuwd of de N-VA-leider iets zinnigs zal antwoorden op de reacties van Janssens en Van Besien.

En om nog even bij de lokale politiek en de komende verkiezingen te blijven: nadat Annemie Turtelboom al had laten horen dat ze het wel zou zien zitten om burgemeester van Antwerpen te worden als dat zo uitkomt is er nu ook Vincent Van Quickenborne die verkondigde dat hij uit de regering zal stappen als hij burgemeester van Kortrijk kan worden. Wat moet een mens denken van de hooggegrepen ambities van die liberale excellenties? Moeten we dat interpreteren als een soort vaandelvlucht? Het is een constante in de peilingen dat Open VLD een slechte beurt zal maken in de aanstaande gemeenteraadsverkiezingen en dus klinkt in de liberale familie nu al de roep op herbronning. En zijn er zelfs geruchten dat Verhofstadt en De Gucht snode plannen hebben.

Als Karel De Gucht geïnterviewd wordt, kun je doorgaans scherpe analyses verwachten. Er zijn maar weinig politici van wie dat gezegd kan worden. Een uitzondering is Wouter Beke die in interviews ook vaak intelligente, goed afgewogen meningen verkondigt, zij het doorgaans minder scherp dan De Gucht.
De Gucht heeft volkomen gelijk met zijn bewering afgelopen weekend dat de regeringspartijen de N-VA veel te weinig lik op stuk geven. Het zou inderdaad goed zijn als de regeringspartijen assertiever de vele tegenstrijdigheden en goedkope beweringen van de Vlaams-nationalistische partij aan de kaak zouden stellen. Nu blijven ze doorgaans ergerlijk zwijgen, ook als De Wever en de zijnen zich aan plat populisme bezondigen. Zelf niks doen en permanent aan de kant staan roepen hoe slecht anderen het doen, is een methode die de N-VA vooralsnog veel stemmen oplevert.
Het tij is weliswaar niet meer te keren: de N-VA zal bij de komende gemeenteraadsverkiezingen een puik resultaat halen, maar de regeringspartijen kunnen best voor ogen houden dat het succes van de N-VA niet eeuwigdurend zal zijn. In een democratie is het zo dat de kiezer altijd gelijk heeft, maar het is ook zo dat het even kan duren voor de kiezer inziet dat hij ongelijk heeft gehad. Kijk maar naar het resultaat van Geert Wilders in Nederland bij de jongste verkiezingen.

Nogal wat gewezen bekende gezichten van de openbare omroep blijken de laatste paar jaar bekeerd tot het Vlaams-nationalisme. Opmerkelijk: het is vaak het verhaal van links naar rechts. Zullen we maar zeggen dat het er voor die figuren in hoofdzaak om gaat om in de belangstelling te blijven in de hoop dat er vroeg of laat in ons kleine Vlaanderen een leuk postje uit de bus valt? De bekendste bekeerling is natuurlijk de heer S.B. uit Gent, maar er is ook nog ene Carl Huybrecht. Die hield zich vroeger met sport bezig bij de VRT, tegenwoordig zoekt hij het bij gewichtiger zaken: hij heeft het boekje geschreven over het dieet van N-VA-leider Bart De Wever. En hij hoopt om na de gemeenteraadsverkiezingen schepen te worden. Voor wat, hoort wat, zo gaat dat in het leven. En dat boekje. Dat het vlot over de toonbank zal gaan, daar hoeft niemand aan te twijfelen. Diëten, afslanken en alles wat ermee te maken heeft, zijn even populair als momenteel de N-VA en zijn leider.
Behalve volkomen belachelijk, was het ook volkomen overbodig dat de N-VA meteen na de presentatie van het dieetboekje van 'den Bart' toeterde dat ze zich distantieerde van die publicatie, want dat het hier om een persoonlijke aangelegenheid van de voorzitter ging. Zou die partij nu echt denken dat er in Vlaanderen ook maar één onnozelaar rondloopt die die uitleg gelooft? De grote belangstelling voor dat boekje zal wel degelijk ook een rol spelen in het te verwachten verkiezingssucces van de N-VA volgende maand.

Potsdamer Platz. Sony Center.
Potsdamer Platz. Restanten van de Muur. Passport stamps.

De Faculteitsraad van de Faculteit Geneeskunde en Gezondheidswetenschappen van de universiteit van Antwerpen distantieert zich unaniem van het succesrijke boek 'De voedselzandloper' van Kris Verburgh. Professor Luc Van Gaal zegt dat het boek foute en onnauwkeurige informatie bevat en het daarom een gevaarlijk boek is. Goed nieuws wellicht voor de koeien en voor wie hun melk drinkt, zoals ondergetekende, maar toch wel een kaakslag voor de jonge Verburgh die enkele weken geleden in De Standaard nog met grote stelligheid en zich beroepend op internationale wetenschappers zijn inzichten verkondigde, zoals onder meer dat melk drinken alles behalve gezond is. Maar de zelfverzekerde Verburgh kan natuurlijk altijd argumenteren dat de Faculteitsraad een speelbal van de melklobby is!
En De Standaard? Het zou niet gek geweest zijn als die krant na de publicatie van het interview met Verburgh ook eens was gaan aankloppen bij een wat oudere, een wat meer ervaren, een wat minder zelfverzekerde, een wat wijzere wetenschapper om de stelligheden van jonge god Verburgh eens te toetsen...

Als er in Belgenland verkiezingen op til zijn, weet je dat je gedonder kunt verwachten in de faciliteitengemeenten. Dat behoort tot de traditie en het is ook nu niet anders. Vlaams-nationalist Geert Bourgeois wil iedereen in snelheid nemen en vandaag de oproepingsbrieven laten bezorgen, in het Nederlands uiteraard. Oké, prima, zijn goed recht. Maar wat haalt dat uit, behalve dat Bourgeois zich op de borst kan kloppen: de oproepingsbrieven zijn in het Nederlands verstuurd?
Didier Reynders vraagt zich af waarom die brieven niet tweetalig kunnen zijn, in het Nederlands en in het Frans? Een idee dacht ik dat Joëlle Milquet vroeger al had geuit. Ja waarom? Wellicht omdat politici niet van eenvoudige, efficiënte, pragmatische oplossingen houden. Omdat ze denken dat het electoraal lonender is om spelletjes te spelen en de onenigheid tussen Nederlands- en Franstaligen te blijven voeden. Laten we wel wezen, dat hele gedoe met de oproepingsbrieven heeft iets kleinzieligs. Dat Franstaligen in de faciliteitengemeenten de Nederlandstalige oproepingsbrieven niet zouden begrijpen is uiteraard onzin, dat ze op zoek moeten gaan naar een Franstalig exemplaar kun je als pesterig beschouwen. Ik zie niet in op welke manier Vlamingen beter worden van Nederlandstalige oproepingsbrieven. Net zo min als ik inzie op welke manier de Franstaligen beter worden van het verbod om de Gordel in Sint-Genesius-Rode te laten starten (en ik maak hierbij abstractie van de electorale berekening van de burgemeester).
Tweetalige oproepingsbrieven zouden alvast de extremistische Franstaligen veel wind uit de zeilen nemen.

Besnorde en bebaarde filosofen: Marx en Engels, kijkend in de richting van de Spree en van het Palast der Republik.
Waar ooit het Palast der Republik stond. Nu een groene rechthoek. Foto genomen vanuit de TV-Turm.

De PS wil dus een nieuw soort spaarboekje in het leven roepen. Het zou voor de spaarder iets meer opbrengen dan de bestaande spaarboekjes en alle geld dat op die nieuwe spaarboekjes gestort zou worden, zou ook meteen in de economie gepompt moeten worden. Het lijkt geen mal idee, maar dit terzijde.
Als reclame voor dat spaarboekje zou de PS kunnen teuggrijpen naar een tekening van de Nederlander Marten Toonder. Ze is te zien in de expositie '100 jaar Marten Toonder - Een beer en heer van stand' in het Belgisch Stripcentrum in Brussel. Toonder heeft de tekening kennelijk ooit gemaakt om mensen aan te zetten hun geld naar de spaarbank te brengen. Ze toont een bankgebouw en ervoor op het trottoir iemand die met een groot spaarvarken langskomt, en iemand met een bijl. Tekst: Slachten van spaarvarkens. Geld moet rollen.

Het Stripcentrum herbergt ook een rijkelijk voorziene stripwinkel. Helaas is het aantal planken waarop je Nederlandstalige stripverhalen aantreft zeer beperkt. Van Marten Toonder kon ik alleen zijn autobiografie vinden, en dat terwijl er een tentoonstelling over de man en zijn werk loopt! Begrijpe wie kan.

Ik heb Wallonië leren kennen en ik vind dat het vooral heel sterk op Vlaanderen lijkt. Namen is haast het spiegelbeeld van Aalst, mijn geboortestad.

Deze opmerkelijke uitspraak komt uit de mond van Luckas Vander Taelen in een interview in DS Weekblad van vorige zaterdag. In elk geval stof tot nadenken, zeker voor al wie vindt dat België moet barsten, dat België opgedeeld moet worden, dat Vlaanderen onafhankelijk moet worden.

Het is inmiddels al een hele tijd geleden dat De Standaard een journalist in dienst had die met de regelmaat van een klok over Wallonië, dat hij kende als zijn broekzak, berichtte. Ik bedoel Guido Fonteyn, die naderhand het etiket Wallonië-kenner kreeg opgeplakt. Veel zinnigs valt er momenteel in die krant niet meer te lezen over het reilen en zeilen bij onze Franstalige landgenoten. Gelukkig is er af en toe een column van Béatrice Delvaux, senior writer bij Le Soir. Zeer goede pen, scherpe analyses.
In haar bijdrage vandaag komt ze even terug op het afscheidsinterview dat ze zowat een jaar geleden met de onlangs aan een hersentumor overleden Dieu maakte. Zijn politieke testament, noemt ze dat interview. De eigenzinnige intellectueel Spitaels liet horen dat hij niet meer in België geloofde en dat het tijd werd dat de Franstaligen wakker werden. Of ze nu klaarwakker zijn weet ik niet, maar ze zijn er zich wel van bewust dat het succesrijke separatistische N-VA een factor van betekenis is bij het eventueel uit elkaar vallen van België.
Uit een enquête van de RTBF en La Libre blijkt dat de Vlaams-nationalisten bij de gemeenteraadsverkiezingen een score zouden halen van rond de 40 procent. Men heeft geen glazen bol nodig om nu al te zeggen dat, indien dat inderdaad het resultaat zal zijn, de N-VA dan luid zal toeteren dat Vlaanderen Di Rupo en zijn regering afwijst. En men heeft ook niet echt een glazen bol nodig om te geloven dat de N-VA bij de komende verkiezingen inderdaad een fors resultaat zal halen. De houding van die partij - de beste stuurlui staan aan wal - legt ze voorlopig geen windeieren. Haar succesverhaal zal pas barsten beginnen te vertonen wanneer de partij de daad bij het woord zal moeten voegen, dus wanneer ze effectief de teugels in handen zal moeten nemen en zal moeten besturen. 2014 is nog veraf, maar tegelijkertijd ook dichtbij. Een mens kan alleen maar zijn hart vasthouden voor wat er ons dan te wachten staat.

De krant die zich presenteert als onverantwoord interessant, De Standaard dus, wijdt vandaag alweer bijna twee pagina's aan de leider van de N-VA, en meer bepaald aan zo'n gewichtig fenomeen als zijn spectaculair verminderd lichamelijk gewicht! Auteur van het geschrijf: Bart Brinckman, een van die journalisten die zich blijkbaar geroepen voelt om Bart De Wever zoveel als mogelijk in de belangstelling te schrijven. Tegen de Antwerpse boekenbeurs zal er een boekje klaar zijn over het dieet van De Wever en alles wat er verder mee te maken heeft. Als dat geen belangrijk nieuws is! En ook uiterst belangrijk is te weten welke gevolgen de afslanking van de leider zou kunnen hebben op zijn electorale gewicht. Naar de heer Brinckman beweert houdt dat vraagstuk de Wetstraat-watchers (helaas vaak de Wetstraat-kletsmeiers) in hoge mate bezig en zou momenteel de teneur zijn dat het verminderde gewicht van de leider hem stilaan ook minder populair maakt. In de beeldende taal van Brinckman: in hoeverre loste met het vet ook het charisma op?
Ik behoor niet tot degenen die gauw geloof hechten aan wat De Wever uitkraamt, maar voor een keer wil ik hem wel geloven als hij beweert dat de hele heisa rond zijn dieet voor een groot deel buiten hem om ontstaat en dat er noch van imago-opbouw noch van strategie sprake is. Afslanken, dieten enzovoort, zeker bij BV's, zijn thema's die het altijd doen bij de sensatiebladen. Tegenwoordig hebben ook de zelfverklaarde kwaliteitskranten er grote interesse voor; de aandacht van de sensatiepers voor die belangrijke items dient dan als schaamlap.
Bij dit alles blijf ik geloven dat bij de verkiezingen van oktober die vele kilo's gesmolten vet er maar weinig toe zullen doen en dat de kiezers vooral het goede bestuur van hun lokale gemeenschap voor ogen zullen houden.

In ons politieke landschap blijft de N-VA vooralsnog de (relatief nieuwe) bezem die goed veegt. De partij van de Vlaams-nationalisten kan zich nog steeds heel wat permitteren. Haar leider Bart De Wever weet altijd perfect wanneer hij in de media moet opduiken met een verklaring, een aanval, een onbenullige mededeling over zijn gewicht enzovoort. Eigenlijk hoeft hij maar te geeuwen of de Vlaamse media - De Standaard, Knack, de openbare omroep... - staan klaar om de bevolking daarvan op de hoogte te brengen. Leider Bart mag uitkramen wat hij wil, op veel kritiek van de media stuit hij niet. En als dat uitzonderlijk wel gebeurt, dan staat hij ook meteen klaar om die media een bolwassing te geven. Toch valt er over de vele uitspraken van De Wever in de media heel wat te zeggen. De partijpoliticus, met zijn vijandbeeld van de luie Waal, is soms van een ongelooflijke platheid, zei Mark Elchardus vorige week in Knack. Hij zei er niet bij dat juist die ongelooflijke platheid erg bijdraagt tot de populariteit van de leider.
De laatste dagen heeft De Wever zijn rentree in de media niet gemist. Zondag was de Gordel natuurlijk een uitgelezen moment om van zich te laten horen. De splitsing van B-H-V kost de Vlamingen veel geld en vergroot de arrogantie van de Franstaligen, heet het. De manier waarop de leider iedere gelegenheid te baat neemt om uit te halen naar de Franstaligen in het algemeen en de PS in het bijzonder heeft een ranzig randje. Het begint heel erg op het doelbewust stigmatiseren van een bepaalde groep te lijken. De Franstaligen deugen aan geen kanten: ze zijn lui, arrogant, inhalerig, dominant enzovoort en alles wat er in dit land misloopt is uiteraard hun schuld. Karikaturaler kan het bijna niet. Helaas zijn velen bereid om die voorstelling van zaken zonder meer te slikken.
En in Ter Zake kwam de leider blijkbaar vertellen dat het in de gemeenteraadsverkiezingen wel degelijk ook om nationale thema's gaat. Voor het eerst krijgt de kiezer de gelegenheid om zich uit te spreken tegen het neen van de Vlaams-nationalisten om aan deze regering met haar PS-dictaten (daar heb je het weer) deel te nemen. Wat een onzin! Alsof het bij lokale verkiezingen waar alles om lokale aangelegenheden draait ook maar iets uitmaakt wat er op nationaal vlak gebeurt!

Het blijft verbazen hoe makkelijk een betoging van niks groot uitgemeten wordt in de media. Vandaag weer een pagina in De Standaard over relschopperij van enkele tientallen heethoofden (citaat) zaterdag in Malonne. Een foto van bijna een halve pagina toont een jongeman die een paal met een straatnaambord over nadarafsluitingen naar de politie gooit en dit uiteraard terwijl de camera's draaien. De actievoerder voelt zich ongetwijfeld een grote held. Maar zo'n kerel kan aan de hand van foto's en filmbeelden toch geïdentificeerd worden en voor de rechter gebracht?
De burgemeester van Namen is de herrie in Malonne flink zat. Bij herhaling heeft hij ook laten horen wat die herrie zijn stad allemaal kost. Maar je zou denken dat een deel van de kosten toch op iemand verhaald moet kunnen worden. Als er zaken vernield worden, dan moeten de organisatoren van de 'protestacties' toch de rekening gepresenteerd kunnen krijgen? Het is wellicht ook tijd dat de burgemeester alle acties verbiedt. Van meet af aan was duidelijk dat extreem rechts een dikke vinger in de pap van de protesten had.
De Standaard schrijft dat zaterdag een delegatie van La Nation heethoofden opriep om Michelle Martin uit het klooster te halen en haar te lynchen. Hoe heet dat? Aanzetten tot moord? Is dat niet van dezelfde orde als een tweet rondsturen die oproept een Albanees te zoeken om Martin te doden? Ik hoop dat het gerecht in Namen even snel een pv opstelt tegen La Nation als het gerecht in Antwerpen dat deed tegen Verstrepen.

Ach Berlin!
Diddi, de zingende draaiorgelspeler. Unter den Linden.