Mijn relatie met het stakingsrecht is een haat-liefdeverhouding geworden. Ik begrijp goed waar het stakingsrecht en de vakbonden vandaan komen. Ik ben dan wel geen historica, maar ik heb Daens ook gezien. Dat de noden en de discussies sindsdien veranderd zijn, lijkt me logisch. Wie ben ik om te zeggen dat de redenen om te staken tegenwoordig niet gerechtvaardigd zijn?

Opgelet, ik word even heel simplistisch! Vroeger raakte het concrete staken vooral één groep mensen, de ondernemers. Hun productie lag stil, ze verloren inkomsten, waren ontevreden en in het beste geval deden ze een beetje water bij de wijn. Dat was toch de hele bedoeling als ik het niet verkeerd begrijp.

Tegenwoordig is dat niet meer zo. Tegenwoordig raakt een staking ongeveer de hele bevolking. Een algemene staking kan het hele land platleggen. In het bijzonder de pendelaars. Zij staan absoluut niet meer stil bij de redenen waarom er wordt gestaakt. Het enige dat overblijft, is ergernis (en veel daarvan) omwille van het feit dat ze wééral later op hun werk zullen zijn. Dat ze wééral allerlei hindernissen zullen moeten overwinnen als ze zich beroepsmatig binnen de stad moeten verplaatsen. Vrees dat ze wééral afval zullen moeten opkuisen van de stakers en in een enkel geval schade moeten herstellen.

Bijzonder veel hinder

Over vandalisme zal ik het niet hebben. Ik zou te veel open deuren intrappen. Maar wat ik toch echt gek vind, is dat iemand die helemaal niet wil staken (en zo zijn er toch ook heel veel, heb ik begrepen) hier bijzonder veel hinder van ondervindt. Wij kregen net een brief van de school waarin de stakingen werden aangekondigd. Mijn vriend en ik hebben de intentie niet om te staken. Toch zien wij ons genoodzaakt om vermoedelijk last-minute verlof aan te vragen, omdat er geen opvang is voor onze kinderen.

“Waarom worden wij verplicht om solidair te zijn?”

Indien mijn vriend gaat werken, dan komt hij onvermijdelijk te laat op zijn werk, dus moet hij die uren later inhalen, recup nemen of midden in de nacht vertrekken. Waarom worden wij verplicht om solidair te zijn? En voor u inhoudelijke argumenten aanhaalt. In 2013 waren er 25 stakingen in Brussel. U kan toch echt niet verwachten dat we ons allemaal scharen achter alle standpunten van deze mensen omdat we toevallig in Brussel werken? Maar blijkbaar moeten onze pendelaars het wel telkens ondervinden, een volledige maand per jaar.

Polarisering

Nog veel belangrijker: in hoeverre wordt er nog nagedacht over de motieven van de staking als er zoveel frustraties zijn omtrent de praktische gevolgen? De stakingen zoals ze nu bestaan, zorgen voor een grotere polarisering. Je bent voor of tegen de staking. En naarmate de voors en de tegens groter worden, groeit het onbegrip mee en wordt de ruimte om naar elkaars standpunten te luisteren steeds kleiner.

Staken verhindert daarmee het genuanceerd debat dat we zo dringend nodig hebben. Het is alsof vakbonden niet begrijpen dat die stakingen hun draagvlak verkleint, los van het feit of hun argumenten waardevol zijn of niet. Ook al vonden zij de opkomst op 6 november fenomenaal indrukwekkend, toch ging de meerderheid van werkend België gewoon werken. En dat weet de minister ook.

De auteur Doria Gasia schrijft regelmatig op haar blog