7 geheimen om heel veel geld te verdienen

Wie is er niet in geïnteresseerd om veel geld te verdienen? Correctie: heel veel geld. Deze zeven tips uit het boek Heel Veel Geld zetten je aardig op weg.

Met heel veel geld bedoelen we niet zozeer een paar pandjes in een rustige buurt en een sportwagen. Neen. We bedoelen zeiljachten, privéjets, privé-eilanden, kroonluchters bezet met diamanten en wolkenkrabbers die je naam dragen.

In het leuke boek "Heel veel geld" zet Oxford-econoom Sam Wilkin de zeven belangrijkste verdienmodellen uit de geschiedenis op een rijtje, die tot buitensporige rijkdom kunnen leiden. Wilkin haalt zijn inspiratie zowel bij Romeinen als bij techmiljardairs.

Geheim 1: Bezit is alles

Denk aan het gezelschapsspel Monopoly. Mensen die veel activa (verw)erven moeten nadien vaak niet hard meer werken om veel te verdienen. Onroerend goed creëert huurinkomsten, mijnen delfstoffen en olievelden olie. John Rockefeller had op een bepaald moment 90 procent van de Amerikaanse raffinagecapaciteit in handen en verdiende geld als slijk.

Vaak speelt ook het netwerkeffect. Dat is het fenomeen dat iets interessanter en lucratiever wordt naarmate meer mensen het gebruiken. Een fax en gsm zijn hiervan klassieke voorbeelden. Vooral bij telecom speelt dit effect heel erg. Het is in die sector (en met die reden) dat de Mexicaan Carlos Slim schatrijk werd en dat AT&T tweehonderd jaar geleden erg dominant werd in de VS. AT&T nam andere operatoren over door te dreigen dat hun oproepen naar AT&T-klanten niet langer werden doorverbonden. Hun feitelijk monopolie werd pas in 1982 doorbroken toen het bedrijf werd gesplitst.

Geheim 2: Wees niet de beste, maar de enige

Monopolies zijn goudmijnen. De familie Von Thurn und Taxis werd schatrijk omdat ze van de keizer als enige een Europese postdienst mocht uitbaten. De Russische oligarch Vladimir Potanin werd miljardair omdat hij voor een tijd een deel van het telecom-monopolie Svjazinvest bezat.



Al is het niet evident dat de overheid je een monopolie schenkt. Een tijdelijk monopolie in de privésector is wat dat betreft couranter. Microsoft had met Bill Gates ooit 90 procent van de markt voor pc-besturingssystemen in handen. Technologiebedrijven maken bovendien ook vaak veel winst omdat ze octrooien bezitten, en octrooien betekenen minimonopolies. Als een concurrent zo’n octrooi probeert te imiteren, moet de overheid ingrijpen.

Geheim 3: Size does matter

Hoe groter een bedrijf wordt, vaak hoe rijker de eigenaars. Het schoolvoorbeeld is natuurlijk het Amerikaanse Walmart, zeg maar de moeder van alle supermarkten. Vier van de twaalf grootste fortuinen ter wereld behoren toe aan leden van de familie Walton, eigenaars van Walmart.

Een concurrent weet misschien wel dat hij groot moet worden, maar soms is het moeilijk om het nodige kapitaal te verkrijgen om toe te treden. Zo zijn er maar twee bedrijven op aarde die vliegtuigen maken: Airbus en Boeing.

Geheim 4: Laat iemand anders het gelag betalen

Veel rijkdomsgeheimen worden verstopt in saaie en ingewikkelde regelgeving. In zijn boek haalt Sam Wilkin het legendarisch voorbeeld aan van Amerikaanse suikerboeren die in de jaren tachtig een overheidssubsidie kregen van 1,5 miljard dollar, oftewel omgerekend meer dan 200.000 dollar per boer. Al maakte deze subsidie deel uit een ondoorgrondelijk overheidsprogramma. Of hoe wetten in goud kunnen veranderen.

Een privé-instelling met overheidsgarantie is een vergelijkbaar rijkdomsgeheim. Veel van de grote banken die too big to fail waren en waarvan de toplui zich rijkelijk lieten uitbetalen, passen hierin. Als het misloopt, springt de overheid wel bij. De door de overheid gesubsidieerde banken Fannie Mae en Fredie Mac namen gigantische risico’s. Ze verlaagden de werkreserves tot 2,5 procent van de activa, waarbij de meest avontuurlijke banken het nog op 8 procent hielden. Maar investeerders bleven geld toestoppen. De banken hadden toch een overheidsgarantie. Dit heet: rijkelijk beloond worden voor risico’s die iemand anders (lees: de overheid/belastingbetaler) heeft genomen.

Geheim 5: Wees goed in cijfers (en hou van geld)

Aan de rand van het ravijn vinden schapen het meest malse gras. In de jaren negentig was het postcommunistische Rusland, ondanks de economische catastrofe daar, een ideale voedingsbodem voor een nieuwe klasse zakenlui. Zij waren zowel pragmatisch, genadeloos als kleurrijk, en weigerden om de regels van het spel te volgen.

In 2004 woonden er in Moskou meer miljardairs dan in New York. Via connecties kregen ze onder meer controle over staatsbedrijven of interessante deals. Een hilarisch voorbeeld is het geprivatiseerde oliebedrijf Yukos dat zijn dochterondernemingen dwong om olie te leveren voor 1,7 dollar per vat, die het dan aan de marktprijs van 15 dollar kon doorverkopen. Goed voor een opbrengst van 800 miljoen dollar in 36 weken. Ook in andere opkomende maar soms dubieuze economieën, zoals Mexico, India, China, Egypte of de Filippijnen, doken veel miljardairs op.

Geheim 7: Wees meedogenloos

Dat is het minst fraaie rijkdomsgeheim. Veel rijken zijn dat geworden doordat ze hun vroegere zakenpartners de deur uitwerkten. John Rockefeller overtuigde in het geniep zijn zakenpartners om het bedrijf van de hand te doen, terwijl hij stiekem voldoende had gespaard om het in zijn eentje op te kopen.

Kortom wie schatrijk wil worden, moet (helaas) ook meedogenloos zijn. Het klassieke voorbeeld hiervan halen we uit de oudheid. Waar Marcus Crassus in het oude Rome de rijkste medebewoners liet executeren om zijn eigen fortuin op te bouwen.