God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
Over enkele weken is het Kerstmis. We gaan elkaar weer schrijven of bellen of wensen toesturen van vrede en voorspoed. Dat is goed. Hoewel we leven in een benarde tijd. Lijken al onze wensen niet meer op bezweren van het vele verdriet dat in de harten is? Zijn we kinderen die elkaar moed inspreken in het donker? Er zijn steeds meer mensen die nuchter de vraag stellen waar dit op uitloopt. Want, zeggen ze, het is niet hier of daar een huis dat instort, het zijn de fundamenten die het begeven. Er is geen vrede en gerechtigheid, er is steeds minder zekerheid van bestaan, maar bovenal: er is zo weinig levensvreugde bij de mensen. Is er dan geen hoop meer, geen uitweg?Toch wel, want zelfs in de zwakste mens blijft een spoor van Gods genaade, van zijn scheppende hand. Elk mens, hoe ver hij ook mag verwijderd zijn, heeft heimwee naar God uit wie hij is geboren. Wellicht is dit juist een sterke tijd, één groot verlangen naar die éne échte zekerheid. Daarom vieren we telkens opnieuw Kerstmis.
Troost u, troost u, mijn volk: weldra komt uw heil: waarom wordt gij verteerd van smart? Waarom grijpt steeds weer nieuwe droefheid u aan? Ik zal u verlossen, wil niet vrezen: Ik ben immers de Heer, uw God, de Heilige, uw Verlosser.
Bieke Vandekerckhove was 19 jaar toen de dodelijke spierziekte ALS bij haar werd
geconstateerd. Ze had nog maar een paar jaar te leven, waarbij ze in toenemende
mate verlamd zou raken. Angst, woede en wanhoop bevingen haar. Hoe moet je
verder leven met zon vooruitzicht? Inmiddels leeft Bieke alweer 20 jaar met
ALS. Haar armen kan ze niet meer gebruiken, zodat ze hulp nodig heeft bij alle
dagelijkse verrichtingen. Tel daarbij op de dagelijkse fysiotherapie, en de
helft van haar tijd en energie zijn alweer op. Toch schrijft ze columns en
artikelen, over hoe ze leerde leven en zelfs gelukkig zijn met haar lot; hoe ze,
in de woorden van de heilige Benedictus, bij zichzelf ging wonen. Het begon
allemaal met drie dagen in stilte in een klooster. Die stilte is sindsdien een
essentieel onderdeel van haar leven.Zo schreef ze een boek met als titel: "De smaak van stilte", onlangs bekroond mry dee Prijs van het Spiritiuele Boek 2011. Een reden waarom ik dit bericht plaats is onde rmeer het feit dat Bieke samen met mijn zus juist toen haar studies psychologie had aangevat en ik dus ook het begin van de ziekte heb gezien.
Misschien een boek voor in het schoentje van de Sint?!
Dat de meimaand de Mariamaand bij uistek is moet ik jullie niet vertellen. Dat oktober de rozenkransmaand is ter ere ven Onze-Lieve-Vrouw ontgaat misschien wel sommigen onder ons. Maar is december wel een Mariamaand?
Kaardinaal Danneels heeft daarover ooit gezegde dat december dé Mariamaand bij uitstek is omdat wij met Maria uitzien naar Kerstmis, bijna een maand lang.
Aansluitend bij deze een link die ik graag deel en vond in Kerk+Leven van 23 november.
Dank U God voor mijn ogen omdat ik zo veel fraais mag aanschouwen in Uw schepping!
Dank U dan voor deze schepping met zijn wonderlijke fauna en flora.
En ja, medebloggers, het is de enige reden waarom ik er even niet was omdat ik mijn ogen de kost heb gegeven aan de onnoembare schoonheid van de natuur.
Wij zijn niet gemaakt voor de dood, maar voor het leven. Hoe zou God iets kunnen maken om het weer teniet te doen? Door Zijn LIEFDE worden wij eeuwig gedragen!
Op het feest van de Opdracht van de Heilige Maagd Maria in de tempel of Maria Presentatie viert de Kerk dat de ouders van Maria haar opdroegen in de tempel. Daarmee viert de Kerk dat Maria, vervuld van de heilige Geest, vanaf haar Onbevlekte Ontvangenis geheel aan de Heer was toegewijd.
Het feest is niet gebaseerd op Bijbelse geschriften maar op het Proto-Evangelie van Jacobus. Daarin wordt verhaald dat Joachim en Anna uit dankbaarheid voor haar miraculeuze geboorte Maria toewijden aan god in de tempel, waar ze bleef tot haar puberteit.
Het is in de katholieke kerk een gedachtenis die valt op 21 november. In de Orthodoxe Kerk is het een van 12 Grote Feesten, waar het Opdracht van de Moeder Gods in de tempel genoemd wordt. Sinds de achtste eeuw wordt deze gedachtenis in het Oosten gevierd. Later introduceerden geestelijken uit Constantinopel het feest van Maria Presentatie in het Westen
Onze Vader in de hemel, Wij bidden voor onszelf en voor allen die overledenen missen. Dat wij kunnen geloven dat de liefde niet stopt bij de dood. Dat we altijd met liefde aan hen mogen blijven denken.
Onze Vader in de hemel, wij bidden voor alle mensen die gestorven zijn. Mogen zij nu dicht bij U zijn en geen pijn, geen verdrriet, geen zorgen meer hebben, enkel nog vreugde, geluk en vrede ...
Goede God, die ons uit de duisternis
hebt geroepen tot Uw stralend licht, zegen ons en sterk ons in
geloof, hoop en liefde en maak ons ook tot ware getuigen van Uw
waarheid, om zo echte leerlingen van Christus te worden die als
lichten stralen in de duisternis. Door dezelfde Christus onze
Heer. Amen.
De Geest van God blijft! Of hebben we de 'courage' verloren?!
Wees niet bang om uit te gaan naar de straten en naar de openbare
plaatsen, zoals de eerste Apostelen, die Christus en de Blijde Boodschap van het
heil predikten, op de pleinen van de steden en de dorpen. Dit is geen tijd om
zich te schamen voor het Evangelie (vgl. Rom 1:16). Het is de tijd om het
Evangelie van de daken te verkondigen (vgl. Mt 10:27).
Deze tekst wordt naar mijn bescheiden mening te weinig gebruikt, en dan vooral nog bij uitvaarten. Daarmee wordt te kort gedaan aan de tekst. Want jij, jij en jij daar bent die sterke vrouw. Je hoeft maar aan je eigen moeder te denken die er altijd voor je was en nog is, de moeder die het beste wil voor haar kinderen, ook als ze andere wegen opgaan. De grootmoeder die blij is om het geluk van haar kleindinderen. Het is de vrouw die alles heeft overgehad vanaf het moment dat ze haar ja-woord gaf aan haar man.
De sterke vrouw, het is ook zij die, geroepen door de Heer, haar leven heeft gegeven ten dienste van ontelbare velen dicht bij en veraf, ook nu nog. Deze sterke vrouw vinden we in MARIA, die ook vaak 'een dwaze moeder' was, maar bleef geloven net zoals elke vrouw be-moeder-en, en dit in heel alledaagse dingen. Het is dan ook de moeite deze tekst integraal te lezen in de stilte van je hart. Misschien in dankbaarheid voor die eigen moeder(s) die nooit sterven kunnen!
Een jonge man vertelt hoe hij gevangen werd genomen en gefolterd. Hij zegt niet eens door wie, is spaarzaam met details. Daarna zegt hij:' Ik heb veel pijn gehad, maar echt geleden heb ik niet. Ik voelde dat ik niet alleen was: Jezus aan het kruis was bij mij en in mij. Ik heb geen medelijden nodig: ik had genoeg aan dat gevoel/ Wie wel moet geleden hebben, was hij die me folterde: hij was immers heel alleen. Hoe zou de Heer bij hem geweest zijn?
Die jonge man is nu in Israël of in India of in zo veel andere plaatsen waar christenvervolging hand over hand overneemt ... Waarom toch?
