God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
‘Toen de Heilige Hubertus op zekere dag aan het preken was (ongeveer het jaar 730), begon een vrouw, die door de kwade geest bezeten was, zo te razen en te tieren, dat dit onder het gehoor een grote opschudding verwekte. Toen de Heilige Hubertus merkte, hoe de duivel door deze vrouw zijn bekeringswerk wilde beletten, deed hij haar tot zich komen en, vertrouwende op de almacht Gods, maakte hij over haar het H. Kruisteken en tikte haar tegen de wang zonder daarbij verder een woord te spreken. De vrouw viel als dood ter aarde, doch nadat zij zo enige tijd gelegen had, begon haar een golf etter uit de mond te stromen, waarna de boze geest haar uit het lichaam vlood. Aldus zegt de Legende der Heiligen.'
Eén van de meest gewijde, folkloristische broden is dat van Sint Hubertus, patroon van de jagers die zijn feestdag viert op 3 november. Vroeger leidde men jachthonden de kerk in om ze te laten zegenen op Sint Hubertusdag. Dit werd gezien als voorbehoedmiddel tegen hondsdolheid. Om diezelfde reden at men die dag de door de kerk gewijde Sint Hubertusbroodjes.
Ik ben ervan overtuigd dat dood noch leven, engelen noch machten noch krachten, heden noch toekomst, hoogte noch diepte, of wat er ook maar in de schepping is, ons zal kunnen scheiden van de liefde van God, die hij ons gegeven heeft in Christus Jezus, onze Heer.
Samen proberen we van onze wereld een betere plek te maken. Met alle levenden van goede wil. En met alle doden die vóór ons hetzelfde deden, elk op hun eigen manier.
‘Het is niet mogelijk dat als je eenmaal dood bent, je eigenlijk alleen maar stof bent. Er is iets dat ons ontgaat, dat we niet weten. Ik geloof in God.
Het zou te oneerlijk zijn voor degenen die op deze aarde hebben geleden om vrede tot stof te vinden.
Het paradijs zal komen... na het laatste oordeel .’
Is het einde van het christendom in het Midden-Oosten nabij?
Het christendom staat op het punt om te verdwijnen uit de steden en dorpen in de regio, omdat het aantal christenen door de volkerenmoord dramatisch is gedaald en blijft afnemen, ondanks de overwinning op Islamitische Staat (IS). Vóór 2003 woonden er in Irak nog anderhalf miljoen christenen. Midden 2019 is dat aantal gedaald tot ruim beneden de 150.000 en misschien zelfs tot minder dan 120.000. De daling bedraagt dus binnen één generatie 90 procent. In Syrië is het aantal christenen sinds het begin van de burgeroorlog in 2011 met twee derde verminderd.
Als er nieuwe aanvallen tegen de gelovigen plaatsvinden die vergelijkbaar zijn met wat onder IS is gebeurd, dan kan dit ertoe leiden dat de Kerk tot verdwijnen gedoemd is. Wanneer de veiligheid echter wordt gegarandeerd, dan is de kans groot dat het christendom in Nineve en Erbil kan overleven.
Ben je bang om uit te komen voor je geloof omdat de omgeving spottend zou kunnen reageren? Wees gerust, een geloofwaardig getuigenis roept veeleer bewondering op dan spot.
Wees allereerst een voorbeeld van wat je gelooft. Laat door je omgang met mensen zien dat God van iedereen houdt, en in het bijzonder van mensen die in een zwakke positie staan.
Het geloof in een Bijbelse God uitleggen in de hedendaagse samenleving, is niet makkelijk. Onze cultuur stelt ratio en zelfbeschikking centraal, terwijl het eigene van het Bijbelse geloof nu juist is dat God het initiatief neemt.
Hij leidt ons weg uit al wat vanzelfsprekend is. Geloven is genade. Het is niet iedereen gegeven, maar het kan iedereen overkomen die zich ervoor openstelt.
Bid voor jezelf en voor de mensen om je heen, dat ze God (steeds beter) mogen leren kennen.
Is het niet typisch christelijk dat we het wezenlijk goede in mensen herkennen en tegelijk ook de wolf in onszelf ontwaren? Aan dat kwade in ons moeten we als het ware een hand geven, zoals Franciscus doet in het verhaal met de wolf van Gubbio: hij gaat het bloeddorstige beest opzoeken en sluit vrede met hem.
Huldebetoon van prins Charles voor kardinaal Newman
Prins Charles van Wales, die zondag pauselijk gezant was bij de heiligverklaring van kardinaal John Henry Newman, heeft een opmerkelijke bijdrage geschreven voor de weekendeditie van L’Osservatore Romano over de Engelse kardinaal die in 1890 overleed. Hij schrijft dat de heiligverklaring van de 19de-eeuwse anglicaanse priester en geleerde die zich op 44-jarige leeftijd bekeerde tot het katholicisme niet alleen een feest is voor de katholieken, maar ook voor alle mensen die de waarden die hem inspireerden delen.
Prins Charles beschrijft Newman als een grote Brit en een van de belangrijkste theologen van de 19de eeuw. De prins looft diens inspanningen voor de verzoening van geloof en rede, te midden van een omgeving die hem vijandig was. Ook voor onze tijd, waarin gelovigen zoals nooit eerder worden vervolgd omwille van hun geloof, blijft hij een belangrijke getuige. Tot slot looft Charles deze grote Brit, deze grote kerkman en, zoals we nu ook kunnen zeggen, deze grote heilige, om zijn bijdrage tot het overwinnen van de breuklijnen tussen de verschillende tradities.
Het is gedaan met al die ijdle dingen! De maan speelt op de zilvren avondfluit; hij zingt nu niet meer mee, dat lied is uit, een schooner stem kon in zijn ziele dringen.
Hij zal in d' afgrond van Gods liefde springen, trekt zijn verleden en zijn kleéren uit, en in een pij, met zijne ziel als luit, gaat hij al beedlend langs de huizen zingen,
zingt voor den wolf, de vogels en de bloemen, kan al wat leeft zijn broers en zusters noemen, de Liefde zingt hem mager als een riet.
In zulke pure mensch wil God staan branden, boort hem Zijn vuur door voeten, hart en handen. Uit elke wonde juicht het zonnelied!
