God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
Het doet deugd dat weeral een paar mensen hebben gereageerd of ingespeeld op bepaalde citaten en/of bedenkingen zoals deze die ik graag deel met jullie en met dank om dit forum leven te geven!
"geloven .............doe je volgens mij als je ergens niet helemaal zeker van bent denk ik wel eens, en bidden.......kan je volgens mij overal,hoeft niet perse muisstil te wezen daarvoor... of perse een kerk daarvoor nodig?? Ik niet althans...ik vind er totaal niets wat mij echt aanspreekt, tenzij de orgelmuziek soms, maar dat is ieder zijn persoonlijke mening ..."
"Iedereen heeft zijn eigen geloof, zo heb ik de indruk. Elk geloof heeft een ander gezicht."
De auteur van deze gedachte lijkt wel eerder afwijkend van de andere personen die een bedenking achter lieten. Voor zij die nu pas inhaken, keer dan maar even terug in het archief. Maar bij deze 'gedachte' kreeg ik van een blogger meteen een even persoonlijk antwoord rond 'bidden' di ik eerstdaags post. Zo gaan we door met ons miniforum dat enkel de bedoeling had even stil te staan wat geloven voor elk van ons kan betekenen.
En dit zijn inderdaad geen loze woorden, want hoevelen weten zich zelfs hier verbonden via hun blog het delen in de waarden rond geloof; inerdaad voor heel velen ook hier een bron van inspiratie die veel verder reikt. Hebben wij elkaar trouwens zo niet gevonden?!
Aansluitend bij gisteren las ik nog het volgende al sta ik er persoonlijk niet volledig achter. Want het is maar wanneer je wekelijks naar de mis gaat dat je de draad kan volgen doorheen het Evangelie; dat je bewust tijd kan nemen om in gemeenschap de Eucharistie te vieren. Enfin, een bedenking vooraf bij wat werd achtergelaten.
"ALS JE GELOOFT, MOET JE NIET ELKE WEEK NAAR DE MIS GAAN VOLGENS MIJ. AF EN TOE IS OOK GOED. MAAR HET MAG NATUURLIJK WEL."
Is dat meteen niet al te vrijblijvend met het risico op de duur af te haken?
"Als je gelooft en wil leven zoals Hij, laat je alle je dingen zien in je bezigheden en doen en laten.
De kerk ( of de mis) is een plaats om tot rust te komen en vergeving te vragen, maar elk individu maakt het voor zichzelf uit waar hij die rust vindt.
Iemand die wekelijks naar de kerk gaat is daarom nog geen gelovige. Leven als God, dat is volgens mij geloven".
Eigenlijk stond bovenstaande niet geschreven tijdens die 'kerkdagen', maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat een lezer me bovenstaand stukje achterliet, en zo aansluitend bij het thema. Zeker ook rond naar de mis gaan waar er dan wel een ander zijn bedenking achterliet, maar dat voor morgen of zo.
Vanaf vandaag laat ik enkele gedachten na die mensen achterlieten bij een initiatief "Kerk in de Stad". Hierna en volgende dagen enkele getuigenissen of bedenkingen.
VOOR MIJ IS GELOVEN VERTROUWEN OP GODS LIEFDE EN ZIJN NABIJHEID BIJ ALLE MENSEN.
Als kind kregen wij allerhande voorstellingen van onze God. Een oude man met lange baard. Een man met een kroon en een lange mantel die over de wolken hing. Maar hoe ouder we werden verdwenen ook haast ongemerkt die beelden. Wij weten wél dat God er is en denken meestal nog altijd aan een plaats daar ergens 'in den hoge', maar hoe persosonlijker onze relatie tot God wordt, en zeker via Jezus Christus, ook hoe menselijker. Hoe meer we God in ons leven toelaten, hoe minder beelden we nodig hebben.
Het is zoals met geliefden. In het begin willen ze een foto van de ander; de ander zo vaak mogelijk zien, en op vandaag kan het gemakkelijker dan ook via de webcam, maar op de duur wil men echt samen zijn, is men zo dicht tegen elkaar dat men nog nauwelijks een deel van het geheel ziet. Denken we maar aan dat jonge koppel dat tegenover elkaar aan een tafeltje zit. Het beeld van de ander gaat trouwens helemaal op als ze elkaar kussen. Er zijn geen beelden meer nodig. Later worden ze in deze liefde ook één.
Dat is het mooie wat God met elk van ons voorheeft. Daarvoor moeten we blijven groeien in geloof, een leven lang.
Want we blijven mensen en kunnen zo moeilijk onze hoogmoed, ijdelheid en andere kleine kantjes overboord gooien. Deze zullen ons blijven achtervolgen tot aan de dood.
Voor Vlamingen is de Protestantse Kerk niet of nauwelijks bekend, tenezij via de schittende tc-producties te zien op de Nederlandse tv. Wat ik hier dus achterlaat is inzonderheid gericht tot Vlaanderen. Wat wij parochie noemen, word bij hen 'gemeente' genoemd. Als gemeente komt men elke zondag samen om te luisteren naar Gods bevrijdend Woord. Ik citeer: "In Zijn dienst willen wij zijn een werkplaats van de Heilige Geest, een herberg voor wie Jezus zoeken en een zendingspost voor wie Jezus nog niet kennen". "We zijn ee Christelijke gemeente en lezen dus regelmatig in de Bijbel, die wij zien als het Woord van God. Hierin komt God naar ons toe. In Zijn Woord zoekt en neemt Hij het op voor de mensen en hun naasten. In de Bijbel heeft God de mensen laten zien wat Hij belangrijk vindt voor Zijn Schepping en Schepselen." Tijdens de kerkdienst wordt er veel gezongen en veeel, er is gebed en er wordt zowel uit het Oude als uit het Nieuwe Testament gelezen. Er is een preek en een collecte. Na de dienst is er een moment van gezellig samenzijn met koffie en thee.
Ik bid U, Heer, voor hem die deze dagen ons allen heeft moeten verlaten. Dat Gij hem moogt vinden dankbaar en gelukkig, omdat het stuk dat Gij hem hebt toevertrouwd bij de morgen van het leven is afgeweven. En mocht hij in zijn leven halverwege zijn gebleven, wil hem dit mild vergenven.
Naar Eugeen Laridon bij het overlijden van mijn nonkel op 11 juni 2009
De kerk is zo goed als leeg. Vooraan zitten vrouwen die er hun hobby hebben van gemaakt. Mensen kuchen, banken kraken, monden zuchten, ogen tasten het hoge gewelfde plafond af of proberen het verhaal van de glasramen te lezen. Ze horren niet bij elkaar en dat is het ergste! Ze zitten niet eens naast elkaar, maar laten stoelen vrij, alsof de vinger van God uit de hemel zou flitsen, als hij in Zijn huis enige vorm van lichamelijk contact zou zien - hoe licht ook. Mensen komen buiten en gaan zwijgend hun wegen. Waar is die Blijde Boodschap?!
Nog even doorzetten en we hebben het weer gehaald. Van 's morgensvroeg tot 's avonds laat tussen de boeken en de cursussen. Je zou er moe van worden, Heer. Toch voel ik je steeds dichtbij, in het studeren van elke dag. Net zoals de leerlingenvan Jezus jouw vuur opnieuw voelden op Pinksteren, is jouw inspiratie, Heer, een kracht om niet op te geven. Dankjewel.
Wetende dat God het niet in hun plaats zal doen willen we via dit gebaar onze betrokkenheid en steun tonen aan leerelingen en studenten. Misschien kan je dit bericht sturen aan je kinderen of kleinkinderen. Je kan ook een kaarsje plaatsen. Ze zullen het, stilletjes wel te verstaan, appreciëren dat je dit voor hen doet.
Meer dan we er ons van bewust zijn hebben heiligen een invloed gehad op ons leven. Dat ondervond ik eens te meer toen ik recent van mijn zus een bidprentje, een meditatieve tekst en een kaarsje ontving met de beeltenis van Sint-Maarten, mijn patroonheilige. Ze had het meegebracht uit Tours. Ik werd er lichtelijk door ontroerd. Ja, naast de figuur van Maria heben ergens mensen als Sint-Maarten als een Don Bosco een blijvende rol te spelen in mijn leven, soms helemaal op de achtergrond, soms rakelings nabij. In laatste geval waar Don Bosco een betere toekomst wou bieden aan de verwaarloosde jeugd. Staat ook Sint-Martinus niet evenzeer voor de man die alles wilde delen met de armen.
Het weze een aansporing ons verder te geven en te delen met mensen die arm zijn van geest, maar die het ook materieel minder hebben. Mogen wij heilig proberen te worden als Maria, Sint-Maarten, Don Bosco ... en deze lijst kan aangevuld worden met namen die voor u een inspirerende kracht waren en het zijn gebeleven, al dan niet op een hedendaagse manier!
