God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
Op een dag was ik vroeg in de morgen wakker om de zonsopgang te bekijken. Ah, het beeldschone van Gods schepping is met geen pen te beschrijven. Terwijl ik naar de zonsopgang keek, loofde ik God voor Zijn Prachtige Werk. Toen begon God mij vragen te stellen.
Hij stelde me de vraag: "Houd je van Mij?" Ik antwoordde: "Natuurlijk houd ik van U? U bent mijn God, mijn Vader en mijn Verlosser" Toen vroeg Hij: "Als je lichamelijk gehandicapt zou zijn, zou je dan ook nog van mij houden?" Ik stond perplex. Ik keek omlaag naar mijn armen, mijn benen en de rest van mijn lichaam. Ik verwonderde me over hoeveel dingen ik niet meer zou kunnen doen. Dingen die ik als heel normaal ervaar. Ik antwoordde: "Het zou heel zwaar zijn, God, maar toch zou ik nog van U houden".
Toen vroeg God: "Als je blind zou zijn, zou je dan nog steeds van Mijn Schepping houden?" Hoe zou ik van iets kunnen houden zonder datgene te kunnen zien? Toen dacht ik aan alle blinde mensen op deze wereld en hoeveel van hen toch hielden van God en Zijn Schepping. Dus ik antwoordde: "Het is moeilijk om erover na te denken, maar toch zou ik nog van U houden".
Toen vroeg God: "Als je doof zou zijn, zou je nog steeds naar Mijn Woord luisteren?" Hoe zou ik naar iets kunnen luisteren als ik doof zou zijn? Toen begreep ik het. Luisteren naar Gods Woord betekent niet gewoon mijn oren gebruiken, maar ik moet luisteren met mij hart. Ik antwoordde: "Het zou zwaar zijn, maar toch zou ik nog naar Uw Woord luisteren".
Toen vroeg God: "Als je stom zou zijn, zou je dan nog steeds Mijn Naam prijzen?" Hoe zou ik God kunnen loven zonder stem? Toen begreep ik dat God wil dat ik zing met hart en ziel. Het maakt niet uit hoe het klinkt. En God loven hoeft niet altijd door te zingen. Maar ook al zit het tegen, ik geef God de eer met woorden van dank. Dus antwoordde ik: "Hoewel ik niet fysiek zou kunnen zingen, ik zou toch nog Uw Naam prijzen.
Toen vroeg God: "Houd je van mij?". Met veel moed en een sterke overtuiging antwoordde ik: "Ja God! Ik houd van U omdat U de Enige Echte God bent!". Ik dacht dat ik juist geantwoord had, maar God vroeg: "Waarom zondig je dan?" Ik antwoordde: "Dat doe ik omdat ik ook maar mens ben, ik ben niet perfect".
"Waarom dwaal je dan ver af als het goed met je gaat? Waarom bid je alleen of je leven er vanaf hangt als het slecht met je gaat?" Geen antwoord, alleen maar tranen. God ging verder, "Waarom zing je alleen maar op bijeenkomsten van de gemeente en andere evenementen? Waarom zoek je me alleen maar in de eredienst? Waarom vraag je alleen maar dingen voor jezelf? Waarom vraag je de dingen zo trouweloos?"
Mijn tranen rolden over mijn wangen. "Waarom schaam je je voor Mij? Waarom vertel je de mensen niet over Het Goede Nieuws? Waarom huil je bij anderen uit als het tegenzit, terwijl ik Mezelf aanbied om alles bij mij te brengen? Waarom verzin je allemaal uitwegen als Ik je de mogelijkheden bied om in Mijn Koninkrijk te dienen?
Ik probeerde te antwoorden, maar er is géén antwoord op te geven. "Jij bent gezegend met leven. Ik heb je niet gemaakt om dit geschenk zomaar weg te gooien. Ik heb je gezegend met talenten om Mij te dienen, maar je blijft je maar van me afkeren. Ik heb Mijn Woord aan jou gegeven, maar je doet niets met die kennis. Ik heb tot jou gesproken, maar je oren zaten dicht. Ik heb Mijn zegeningen aan je laten zien, maar je ogen waren er niet op gericht. Ik heb jou dienaars gezonden, maar je zat werkeloos toe te kijken toen zij werden weggestuurd. Ik heb je gebeden gehoord, en ik heb ze ook allemaal verhoord".
"Houd je echt van me?". Ik was niet in staat om te antwoorden. Hoe zou ik dat kunnen doen? Ik schaamde me voor mijn achtergebleven geloof. Ik had geen excuus. Wat zou ik kunnen antwoorden? Toen mijn hart het uitgeschreeuwd had en ik gehuild had antwoordde ik: "Wilt U mij vergeven? Ik ben het niet waard om een kind van U te zijn".
God antwoordde: "Dat is Genade Mijn kind". Ik vroeg Hem: "Maar waarom blijft U mij steeds maar weer vergeven?" God antwoordde: "Omdat jij door Mij gemaakt bent. Jij bent Mijn kind. Ik zal je nooit in de steek laten. Als je huilt, zal ik je troosten en huil met je mee. Als je juicht omdat je vrolijk bent, zal ik met je mee lachen. Als je het niet ziet zitten, zal Ik je bemoedigen. Als je valt, zal Ik je weer oprichten. Als je vermoeid bent, zal Ik je dragen. Ik zal bij je zijn tot het einde der dagen en Ik zal altijd van je houden".
Nooit heb ik zo hard gehuild. Hoe kon het dat ik zo koud gebleven was? Waarom heb ik God zoveel pijn gedaan? Ik vroeg God: "Hoeveel houdt U van mij?". God spreidde zijn armen uit en ik zag dat ze aan het kruis genageld waren. Ik boog neer aan de voeten van Jezus Christus, mijn Verlosser. En voor de eerste keer in mijn leven heb ik echt gebeden.
"We zijn Goede Vrijdag, het is nog geen Pasen. Nu moeten we werken aan Stille Zaterdag. We moeten de droefheid verwerken van wat er niet meer is, maar tegelijk VERTROUWEN dat ook hier nieuw leven komt. De Blijde Boodschap is een sterke boodschap die steeds opnieuw zal ontdekt worden, hoe erg de geloofscisis ook is". - Michel Coppin -
Het is dan ook mijn en uw opdracht deze boodschap nieuw leven te geven, te getuigen van ons geloof, en als het moet, dan ook via dit medium, niet om aan zieltjeswinnerij te doen, maar om te zeggen dat doorheen ons handelen we niet voorbij kunnen aan Goede Vrijdag maar dat we allen zeker de grote vreugde mogen meemaken van Pasen, ook al overkomt ze ons in stilte, in het binnenste van ons hart waar God ons raakt. Eens zo geraakt willen we dank zeggen, en dan doen we dat nog altijd het best in het huis van God, in gemmenschap.
Mocht Hij u opnieuw en hernieuwd raken wanneer we straks Zijn geboorte gedenken! Misschien nog het sterkste bewijs dat generatie op generatie mensen telkens de Blijde Boodschap hebben ondekt, herontdekt, blijven ontdekken!
Men vroeg me destijds 'geloven' in eenvoudige woorden weer te geven en niet zoals in mijn ander, oorspronkelijk blog 'liefde en vriendschap'. Het is niet eenvoudig en toch is volgende misschien gemakkelijk te onthouden en zo ook gemakkelijk deze stappen te nemen.
Een: ken God. Twe: vertrouw God. Drie: houd van God. Vier: omhels God. Vijf: gebruik God. Zes: help God. Zeven: bedank God.
Leven, Liefde en God communiceren met ons op een honderdtal manieren elke dag, soms door de stem van kinderen en soms door het gefluister van de Vriend binnenin.
De traditionele godsdiensten zeggen over wonderen dat de kans op een wonder groter wordt als er meer mensen voor een wonder bidden. Ik denk dat daar waarheid inzit. Grote gemeenschappen of congregaties vinden vaak de kracht om wonjderen te verrichten door samen te denken of wat sommige mensen het gezamenlijk gebed noemen. Wanneer zelfs het individu zijn gedachte in de vorm van gebed, hoop, wens, droom, angst, uitgesrpoken heeft kan dit inderdaad een wonder in en voor zichzelf oproepen. Dat zien we telkens terug in Lourdes. Zeker na een bedevaart waar jaarlijks mensen eens terug uit Lourdes,een wonder aan zich voelden voltrokken. Ja, bidden werkt.
'Er is meer tussen hemel en aarde, mijn beste Horatio, dan waarjij in je filosofie van droomt' - William Shakespeare-
Dat méér ligt inderdaad in de zovele bewuste of minder doorleefde ontmoetingen met God.
Weet je, gisteren in de late avond vroeg een jongeman van 17 jaar 'Wil voor me bidden'. Ik heb hem niet gevraagd naar het hoe of wat. Maar hij wist duidelijk dat er meer is tussen hemel en aarde!
Naast alles wat we schrijven over geloof, hoop en liefde, moeten we misschien eerst ons hoofd buigen en in deemoed de 'akte' bidden, rustig en luidop. Het is helemaal niet uit de tijd, integendeel of voelen we ons ongemakkelijk, schuldig misschien omdat we niet doen waar we het als gelovige de mond van vol hebben.
Ik begin dan ook met de 'Akte van berouw':
Mijn Heer en mijn God, Het is mij leed da tik tegen uw opperste Majesteit misdaan heb. Ik verfoei al mijn zonden, niet alleen omdat ik uw straffen heb verdiend, maar vooral omdat ze U mishagen, die oneindig volmaakt en alle liefde waardig zijt. Ik maak het vaste voornemen mijn leven te beteren en de gelegenheid tot zonde te vluchten. In dit berouw wil ik leven sterven.
Ik geloof dat waar mensen het opnemen voor de zwakken, we een beetje Gods wereld bereiken. Ik geloof dat wij dagelijks mee de wereld scheppen. Ik ben blij me te kunnen inzetten voor solidariteit, samen met een hele beweging van sterke vrouwen en kinderen. Ik geloof in onze verbondenheid.
Voor het werk van deze zuster, zie 'The Domestic workers movement' (in India).
Waait er al een vleugje advent door de lucht van half november? Natuurlijk. In ons geloof - zeker in deze 'dodenmaand' is nooit iets definitiefs fataal. Angst, ellende en miserie zullen voorbijgaan. De liefde niet. Geen sprankel liefde gaat verloren. Niets van liefde is tevergeefs.
Moge dit een hoopgevende gedachte zijn aan diegenen die deze dagen hun geliefde verloren in de dood.
Een goed woord, dat hebben we allemaal wel eens nodig, en je leest het haast op ieder blog. Je leest het bij zoveel mensen die een goed woord over hebben voor hen waar ze in stilte voor zorgen, hetzij als familie, als buur, als vrijwilliger of in hun beroep. We zouden deze allemaal eens een award kunnen en willen geven, de énen al meer dan de ander.
Maar wanneer lijden toeslaaat, we niet langer langs het kruis heen kunnen, dan verwachteen we een goed woord van God over lijden, offer en kruis. Want alle mensen lijden en achter elke deur zit verdriet. Dat goede woord mag hjet lijden niet wegduwen, neutraliseren, vergeten of verdoven.
Het kan alleen een 'goed woord' zijn als we het serieus nemen, het in alle eerlijkheid uitspreken zoals we elkaar ook een gemeend compliment geven dat niet geveinsd is. Ook al behouden wij onze wonden en onze pijn, dat 'goede woord' zal ons dragen, tot in de hemel als het moet.
Zondag vieren we Allerheiligen, de volgende dag Allerzielen. Dubbel feest? Allerheiligen is het feest van alle mensen waarover Jezus spreekt in het Evangelie. Mensen die tijdens hun leven goed waren voor anderen, die verdriet hadden om hun naaste, of die vrede brachten en vergeving schonken, als er ruzie was. Deze mensen mogen thuiskomen bij God. Het zijn onze heiligen, onze lichtje op aarde. We missen hen natuurlijk, want hun thuis was hier bij ons. We voelen de leegte die ze achterlaten. Dat is dan weer Allerzielen. Misschien kan de dankbaarheid om deze mensen ons troosten. En kunnen we in ons hart een plaatsje maken waar hun liefde verder leeft.
Gij zijt mijn God, op U vertrouw ik, Gij zijt mijn Vriend op wie ik bouw, naar U, mijn God, verlang ik, Gij zijt mij altijd trouw. Gij zijt mijn rots, mijn vesting, mijn steun, mijn toeverlaat, mijn hulp en redding, als iets mij tegenslaat. Bij niemand is die zekerheid, dat veilige gevoel, bij niemand ook die openheid, Gij weet wat ik bedoel. Als ik eens bij U langskom en mij daar rustig zet, ben ik ook altijd welkom, bij U is nooit belet.
Op 11 oktober werd ik in Rome heilig verklaard. Ik heb mij even uit de feestelijkheden losgemaakt om jou toe te spreken. Het is wel een hele overgang. Het grootste deel van mijn leven zat ik op het eilandje Molokai, verbanningsoord van de melaatsen. Tenslotte zelf opgevreten door de lepra, en volkomen geïsoleerd. Maar toen ik dood was liep heel België uit, de koning incluis, om mijn stoffelijk overschot naar Leuven te begeleiden. Naar het schijnt ben ik, Jozef De Veuster (in het klooster Pater Damiaan), zoon uit een eenvoudig boerengezin te Tremolo, door mijn vaderland gekozen tot grootste Belg aller tijden. Ik krijg er nog een kleur van. Als jij temidden van al die ophef dan maar niet vergeet wat mij destijds bewoog. Ik wilde Jezus navolgen. Hoewel Hij thuishoorde bij God in de hemel - en ik kan u nu verzekeren dat het daar heel goed toeven is... Hij heeft zijn hemelse zaligheid verlaten om bij ons mens te worden. Dat is toch een hele degradatie. En wat heb ik gedaan? Hoewel ik gezond was, heb ik mijn goede vaderland verlaten en ben melaatse met de melaatsen geworden. Dat stelt bij Jezus vergeleken nog niet zo veel voor. Ik wilde de goede God zichtbaar maken. Jullie mensen kunnen God niet zien. Weet je hoe dat komt? De goede God heeft zichzelf weggegeven - letterlijk wég-gegeven. Welnu, dat heb ik ook gedaan. Mezelf weggeven. Dat heeft mij onherkenbaar gemaakt. Laat mij het jou duidelijk maken met een klein voorval aan het eind van mijn leven. Ik was al lang aangetast door de lepra. Als jij ooit van mij een foto hebt gezien van toen, weet je hoe die ziekte mij had toegetakeld. In mijn jonge jaren was ik een sterke jongeman geweest. Een Vlaming blakend van gezondheid. Zo had ik afscheid genomen van mijn vrienden destijds. Maar tegen het eind van mijn leven kwam een van die vrienden van vroeger mij opzoeken op het eiland. Hij zocht mij overal. Hij moest eerst zijn walging overwinnen bij het zien van die afschuwelijk verminkte mensen. Toen ging hij op zoek, maar kon mij natuurlijk niet vinden. Van enige afstand riep hij een van de bewoners aan: "Weet jij waar pater Damiaan ergens is?" "In de kerk, zeker en vast." "Daar ben ik geweest, maar ik heb hem er niet gezien." "Als je roept, komt hij wel te voorschijn." Zo ging mijn oude vriend terug naar de kerk. Er waren een paar melaatsen aan het werk. Hij riep: "Is pater Damiaan hier ergens?" Ik hoorde mijn naam roepen, en stond op. Ik herkende hem onmiddellijk: "Wat doe jij hier?" Toen pas herkende híj míj. Geschrokken riep hij: "Damiaan, wat zie je eruit..." Weet je waarom mijn goede vriend van vroeger mij niet kon zien? Ik had mijzelf weg-gegeven. En nu zag ik er anders uit dan hij dacht. Zo heb ik iets van Gods geheim in beeld gebracht. Waarom kunnen wij Hem niet zien? Hij heeft zichzelf weg-gegeven, en nu ziet Hij er anders uit dan je denkt. Dat wou ik jou ter overweging meegeven. Ik ga weer terug naar mijn feest. Misschien ben jij ook wel uitgenodigd... om te laten zien dat God zich aan jou heeft weg-gegeven, of aan de mensen in jouw omgeving.
