God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
Ik breng je licht, dragende Moeder. Een schijntje van hoop en koestering want kinderen huilen nog, jongeren vragen, grote en kleine mensen zoeken zonder vinden.
Bij vorig artikel hoef je even met de muis over het zwarte veld te gaan en zo wordt de tekst leesbaar. Weet niet wat er hapert, maar alles is leesbaar eens gepubliceerd, en later blijkbaar niet meer.
Wat ik vandaag wil meegeven is een begin van antwoord op een vraag die me werd gesteld hoe ik moet begiinen met bidden. Misschien met deze:
Zot zijn doet geen zeer. Dat gezegde kennen we, het word vaak toegepast op mensen die wat de draak steken met de ander of met de manier waarop de ander zich manifesteert. Wie zich out als gelovige, christen of katholiek, moet zich maar al te vaak verantwoorden, waarom? Geloven is achterhaald, het is niet meer van deze tijd, het is schoonpraterij, opium voor het volk. Denk je dat Jezus, Damiaan of wie dan ook dit deden om macht uit te oefenen? Ging Damiaan niet vrijwillig naar Molokaï, terwijl het eigenlijk zijn zieke medebroeder was, die moest gaan? Je moet inderdaad zot zijn om op een onbewoond eiland, melaatsen te gaan verzorgen, het risico lopen dat je zelf besmet geraakt. Dat zouden we vandaag de dag toch wel denken. Men zou op zijn minst raar bekeken worden. Van andersgelovigen nemen we het aan, maar vragen we dat het in de privésferen blijft. Geloof wordt verbannen naar de huiskamer. We moeten ons niet opsluiten met ons geloof. De samenleving heeft vandaag meer dan ooit terug geloof nodig, een ideaal voor ogen. Het wordt een trieste boel anders. Vandaag de dag gaan argumenten tegen de Katholieke kerk van vroeger niet meer op. Als jonge gelovige kan ik dit niet anders dan beamen. We leven in een andere tijd en argumenten van vroeger gaan vandaag de dag niet meer op. Je moet problemen die zich vandaag stellen door een hedendaagse bril bekijken en ze zo ook aanpakken. Het Christendom heeft altijd gekeken door een tijdsbril, waarvan de sterkte in veranderende tijden diende aangepast te worden. Vandaag moeten we die sterkte weer aanpassen, in plaats van onze tijd te verliezen met discussies over tal van gekende en minder gekende themas, zaken uit het verleden. Christen zijn, Katholiek zijn, geeft een sleutel in handen voor het oplossen van zo veel problemen. Op sociaal economisch vlak en ethisch vlak. Niet dat het met de vingerknip zal gebeuren, maar wie niet waagt, niet wint. Zegt alweer een bekend gezegde en daarmee wil ik deze epistel afronden. Nu is het aan ons, de nieuwe generatie Katholieken! Lang genoeg geklaagd, time for action!
Op 31 januari 1888 stierf Don Bosco in Turijn. Don Bosco had zich z'n hele leven ingezet voor de jongeren. Hij wilde jongeren het geloof leren kennen. En hij streefde naar goed onderwijs en een goeie job. De Kerk viert Don Bosco als patroon voor de jongeren op 31 januari.
Deze drie letters stonden in mijn jeugd altijd bovenaan een huiswerk of een examen en we vonden het vanzelfsprekend. Het waren steevast de eerste pennetrekken op een wit gelijnd blad papier. Velen onder jullie zullen dat wellicht herkennen. Eigenlijk betekende het zoveel als een kruisteken maken of de hulp inroepen van JEZUS, MARIA, JOZEF. Ons toevertrouwen aan Jezus, Maria en Jozef, of ons vertrouwen stillen in. - J. M. J.
Wie daar nu naar kijkt ziet dat wij eigenijk werden opgenomen in de 'heilige familie', wat wel bijzonder is daar Jozef maar zo weinig voorkomt in onze gebeden, maar daar een pertinente plaats in nam. Het was hoe dan ook een mooie manier van het geloof door te geven, niet opgedrongen.
Mochten we op vandaag dit drieletterwoord telkens neerschrijven voor we aan een taak beginnen, voluit of inwendig dan ben ik er van overtuigd dat we anders aankijken tegen de taak die we nu te vervullen hebben. Misschien een traditie die we terug mogen oprakelen ...
Hoe kunnen we de spiraal van geweld doorbreken? Raakt de mens ooit uit haar problemen zonder God? Als er geweld gedaan wordt omwille van God, dan kan dit zeker niet om de echte God gaan, maar om een wanstaltige uitvergroting van de mens - dit is een aanslag op de ware God, en dat is nog het ergst van al.
Tijdens zijn toespraak over de nieuwe deken wordt bisschop Léonard emotioneel. Hij heeft het over het huwelijk tussen man en vrouw, en over het celibaat. 'Wij kiezen niet voor een celibatair leven omdat we frigo's zijn', zegt hij met krakende stem.
'We maken die keuze om ons hele hart aan jullie te kunnen geven. Maar we hebben ook liefde nodig. Niet van een vrouw, maar wel van de gelovigen".
Vandaag lezen we bij Nehemia 8,2-4a.5-6.8-10 o.a. deze passage/
"Komt,gaat lekker eten en drinkt er zoete wijn bij en deelt ervan mee aan wie niets heeft, want deze dag is aan onze Heer gewijd. Wees niet bedroefd, maar de vreugde die de heer u schenkt zij uw krcht."
O most holy Mother of God, O only Lady who are utterly pure in both soul and body, look upon me, abominable and unclean, who have blackened soul and body with the stains of my passionate and gluttonous life. Cleanse my passionate mind; set aright my blind and wandering thoughts and make them incorrupt; bring my senses to order and guide them; free me from my evil and repulsive addiction to unclean prejudices and passions which torment me; grant my clouded and wretched mind the sobriety and discernment to correct my intentions and failings that, freed from the darkness of sin, I might be worthy to boldly glorify and praise thee, O only true Mother of the true Light, Christ our God; for all creation, visible and invisible, blesses and glorifies thee, both with Him and in Him.
Het antwoord daarop is een duidelijk NEEN. Want voor de Afrikanen en Latino's is het geloof geen probleem. Dat is het enkel maar door de ogen van een te kleine Westerse bril.
God is onze tijd binnengetreden. Hij is niet zonder meer de afstandelijke, kille Meester van de kosmos. God is niet alleen de God van de natuurwetten. God heeft gesproken en heeft daden gesteld. Hij is geen principe, maar een persoon. Je hebt de taal van de liefde nodig en interpersoonlijke relaties om hem te benoemen. God is niet louter Schepper, zelfs neit alleen partner, maar lotgenoot. Hij is mens geworden.
Ergens duikt een verhaal op dat de god Atum met zijn geween de mensheid heeft geschapen. Zo was de mens geschapen om te rouwen.
Nu denkt iedereen wellicht meteen en terecht aan de tragedie in Haïti. Ik geloof persoonlijk niet in deze Atum al komt het geween van onze God ook overal ter spraken in de Bijbel.
Zelfs in het Evangelie lezen we hoe Jezus weende over de stad ...
Weent God/Christus vooral niet om het leed dat de mensen elkaar aandoen, vlakbij en veraf? Denken we maar aan de recente moorden hier, maar ook aan mensen elkaar naar het leven staan, decennia lang in Haïti, in de Gazastrook ...
De enige manier om Atums tranen te laten drogen, was tot ze tot stof waren vergaan. Dit is het enige, maar ook waarachtige aanknopingspunt van ons menszijn; dat we allen tot stof zullen wederkeren ...
Laat ons elkaar dan in deze tijden van nood tot brood zijn, een traan wegvegen bij die ander als het kan!
Geloof zonder liefde maakt fanatiek. Plicht zonder liefde maakt knorrig. Orde zonder liefde maakt kleinzielig. Macht zonder liefde maakt gewelddadig. Gerechtigheid zonder liefde maakt hard. en leven zonder liefde maakt hard.
Uit: "Reiki", de universele levensenergie ...
Bovenstaande mag dan heel nobel en waar klinken, toch mis ik de goddelijke boodschap. Het blijft allemaal zo oppervlakkig en is geen uitnodiging, noch uidaging voor een beter leven.
De christelijke hoop steunt niet op de kracht van mensen, maar op de kracht die van God komt die hem gratis wordt ingebracht.
Ik heb gehoord dat velen van jullie zitten te wachten op een wonder, een wonder dat ik, jullie God, de wereld zal redden. Hoe zal ik redden zonder jullie handen? Hoe zal ik rechtspreken zonder jullie stem? Hoe zal ik liefhebben zonder jullie hart?
Vanaf de zevende dag heb ik alles uit handen gegeven. Heel mijn schepping en mijn wondermacht: niet jullie, maar ik wacht nu op het wonder.
Uit respect voor anderen zijn wij maar al te vlug bereid ons christelijk geloof in de doofpot te stoppen. Maar eigenlijk zijn niet-gelovigen het meest verontwaardigd over katholieken die niet zéggen dat ze katholiek zijn, of die doen alsof ze het niet zijn. Er is niets zo inaanvaardbaar als het verbergen vanje identiteit. Het getuigt van eerbied voor je gesprekspartner als je eerlijk zegt: ik ben gelovig.
