God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
Wie 19 maart zegt of leest denkt meteen aan het feest van Sint-Jozef. Velen vieren dan ook vandaag zijn naamdag en zijn in een of andere vorm naar hem genoemd. Aan al deze een gelukkige feestdag gewenst. Eigenlijk was Sint-Jozef een bijzondere tochtgenoot in het geloof. Mischien nodigt de vasten wel uit om hem tot tochtgenoot te maken, want wie kan ons vertrouwder maken met de figuur van Jezus?! Jezus is mens geworden om God dichter bij ons te brengen. Hij is als het ware een Godsgeschenk, door wie we aanvaard worden zoals we zijn. Niet alleen je prestaties bepalen je persoon en dat was heel zeker ook zo voor de heilige Jozef, die een simpele timemrman en huisvader was. Veeleer is het dus wie je bent en wat je betekent voor een ander. Ook mensen die Jezus' vreugde en liefde uitstralen, kunnen een Godsgeschenk, een genade zijn. Door die ervaring uit te dragen, kunnen we op onze beurt tochtgenoot zijn en worden voor de anderen, zodat zij deze vreugde mogen leren kennen. En dat gebeurt in ontmoeting van persoon tot persoon, soms als een geleidelijk procces dat zich dan een heel leven lang kan ontwikkelen. Bij laatste denk ik dankbaar aan een jonge man die de weg naar de kerk terug vond dank zij een medemens. Ook de weg naar vertrouwen en totale overgave zal bij Sint-Jozef een geleidelijk proces zijn geweest. Een zelfde proces dat vele zoekenden vandaag in deze vastentijd mogen ervaren.
Eerder heb ik al gepoogd een forum te openen rond het beleven van ons christelijk geloof. Af en toe is daar een geschreven reactie op gekomen, via gastenboek of mail. Deze keer wil ik een tweede poging ondernemen en dat omwille een paar mensen, en dit los van elkaar maar wel rond dezelfde periode me een gelijkaardige vraag stelden rond geloven en bidden. Ik laat hier één van de vragen achter die eigenlijk de samenvatting vormen van meerdere vraagstellers. Deze vraag richt ik dan ook aan u in de hoop dat u daar een poging van antwoord wil en kan op geven. We kunnen er enkel maar allen beter van worden en voor die paar mensen kan het heel zeker een opstapje zijn naar hoe zij mogen leren bidden, intenser geloven, vrij mogen worden van hun angsten, vertrouwend opde Heer. Dank voor uw meedenken en meebidden.
"Jij schijnt geluk te vinden in het geloof. Mag ik je daarom een vraagje stellen?
Momenteel zit ik mentaal aan de grond, ... denk je dat geloof mij kan redden en bidden hoe doe je dat?"
U merkt het :het is een dubbele vraag. Ja, bidden, hoe doen we dat?
Wat ons het dierbaarste is wordt door de moderne cultuur gebanaliseerd of 'verheven' tot een uniek ornament. Zou het geloof dan toch ergens sluimerend aanwezig zijn en is dit misschien enkel maar een uiting van een zoektocht naar het zichtbaar taboe? Misschien even foto aanklikken.
Ja, ik weet dat jullie nu de wenkbrauwen fronsen met zo een titel, want Allerheiligen ligt al een tijd achter de rug en het is nog een tijd voor we Pasen vieren. Maar voor Vlamingen is het gebruikelijk met christelijke feesten zoals Pasen en het Kerstfeest, maar ook met Allerheiligen de wens uit te spreken met de woorden: "Zalige Hoogdag". Toen ik deze wens ooit mailde aan een persoon die ik had ontmoet uit Nederland die hier een retraite had gevolgd maar zelf van protestantse huize is, kreeg ik volgend antwoord. Waarom dan wachten om dit met jullie te delen?!
Verder was ik even verbaasd over de hoogdagwensen. Niet dat ik ze niet wil hebben, alleen het is een traditie die ik dus niet ken. (die wensen uitspreken) Want ik vind het feest van Allerheiligen een zeer mooie instelling.
Ik zal zelf even zeggen wat het voor mij inhoud, en mocht ik ergens de plank misslaan, dan hoor ik het wel van u.
De eerste en belangrijkste gedachte die bij mij opkomt bij dit feest is een waardering voor het werk van Jezus, door heel de geschiedenis. Wij zijn samen met de christenen voor ons in één kerk verbonden. En dat is nu net iets dat binnen de protestante kerk onderbelicht wordt. Alleen in het Apostolisch Credo wordt de zin gebezigd: "Ik geloof een heilige, algemene, christelijke kerk, de gemeenschap der heiligen". Een zin die een heel klein beetje aangeeft waar het om gaat. Daarnaast zie ik een belangrijke denktrant richting het hiernamaals. Een vingerwijzing naar wat komen gaat, een geweldige toekomst. En dan niet alleen het "naar God gaan" als je sterft, maar ook naar Alle heiligen. Een gemeenschap staat te wachten op jou komst, die voortdurend staat te bidden voor de werken die door de heiligen hier op aarde moeten worden volbracht.
Ik weet niet of ik het feest in algemene zin doortrek, want ik kan me ook heel goed voorstellen dat dit feest verwijst naar overledenen in persoonlijke omgeving. Maar ook daarvoor geldt nog steeds bovenstaande
Dus ook concluderend uit mijn gedachten wil ik ook u de beste wensen geven voor dit feest.
We hebben ze allemaal al eens ontvangen en misschien ook doorgestuurd, de mails met een ernstige boodschap, al dan niet een getuigenis van ons christelijk geloof; onderaan lees je dan meestal dat we deze veel minder durven doorsturen dan mails vol grappen en grollen, zelfs schuinigheden.
Maar hoe eerlijk zijn we met onszelf wanneer wij deze boodschappen doorsturen - zeker nu in de vastentijd - wanneer we op dat eigenste moment met onszelf overhoop liggen omdat we ons ergeren aan het karakter van familie en vrienden, ja zelfs bijzonder kwaad zijn op hen?
De vastentijd is vooral een tijd van genade. Er wordt niet zozeer iets van ons gevraagd, er wordt zomaar iets door God aangeboden. De veertigdagenrtijd is een kans, een ruimte die we van God krijgen om ons tot hem te keren om ons genadig te kunnen zijn. Die tijd is een gunstige tijd, een dag van heil. God geeft ons tijd om te herademen. Hij scheidt ons alles kwijt.
Iedereeen heeft het over 'onthaasting'. Als we nu in ons geestelijk leven eens wat tijd namen om te onthaasten, om ons om te keren en terug naar God te gaan. En tijd om tegenover anderen te doen wat God voor ons doet: hun kansen geven. Wat doen wij voor onze buren? Wat doen wij voor die jongen die geen uitweg meer ziet en een rustplaats vindt in de stilte van het kerkgebouw. Onze vasten kan echt een blije tijd zijn die een ander doet ontluiken in de naam van Christus, onze Heer.
Nu het christen-zijn niet meer standaard is, wordt er meer verwacht van mensen die nog wel christen zijn. Deze mensen maken veel duidelijker een keuze voor God en dat uit zich ook in het belijden van hun leer en hun taak in deze wereld.
Vandaar ook de verschuiving naar doeners binnen de kerk. En dat is een zeer positieve verschuiving omdat er weer een wervende kracht van de kerk uit kan gaan. Het is weer duidelijk waar de kerk voor staat.
Je wenst als ouder en als grootouder je kind en kleinkind je geloof toe, niet omdat het beter is dan een ander, maar omdat je weet dat het je gelukkig maakt. Inhoudelijk kiezen we dan ook voor het christendom vanwege de liefdevolle dienstbaarheid.
Al ziijn de meesten van ons katholiek opgevoed en hebben ze een zelf christelijke leergangen doorlopen, waren en zijn jullie nog lid van een vereniging waar de letter C in voorkomt, dan is het verdomd moeilijk te zeggen dat je nog naar de mis gaat.
Ik moest er nog aan denken toen ik gisteren een telefoon kreeg van iemand die zou langskomen. Gezien op onze parochie hier enkel nog maar een wekelijkse 'zondagsviering' kan doorgaan op zaterdagavond om 17.00 u vertelde ik die persoon dat hij niet vroeger kon komen dan 18.00u.
"Zo laat" was zijn antwoord, "kan het echt niet vroeger"? Wel, vrienden, dan moet je op vandaag inderdaad de moed hebben om te zeggen: "Ik ga eerst naar de mis". We worden zo belachelijk gemaakt als we het over 'naar de mis gaan hebben' dat we om best wel beter de vraag zouden overslaan en die mis maar laten passeren om de ander ter wille te zijn. Neen, we durven en we mogen vooral niet meer zeggen dat we nog wekelijks de Eucharistie bijwonen.
En via de radio dan? Idem dito. Ooit tijdens ziekte de mis op tv gevolgd toen de telefoon overging. Omdat ik de persoon kende vroeg ik hem of ik hem mocht terug bellen nu men juist aan de consecratie bezig was. "Ja", was het lacnieke maar vooral verbaasde antwoord.
Traditiegetrouw heb ik met velen de vasten ingezet met het ontvangen van een askruisje. Wat een moment van inkeer moest worden werd al van bij de tweede zin van de voorganger bij zijn inleiding weggeveegd door het onmiddellijk verwijzen naar de opwarming van de aarde. Was ik voor zo een programma dan niet veel beter thuis gebleven? Je kunt inderdaad met heel veel goede wil de begrippen 'vasten' en 'opwarming van het klimaat' aan elkaar breien. Maar ik vrees dat we dan voor een groep intellectueel gevormden zijn samengekomen. In elk geval is vasten heel wat anders en heel wat meer dan een betoog over het klimaat. Zo te zien om me heen waren velen ook zwaar teleurgesteld. Waar was de gelovige inval, de diepchristelijke betekenis van SAMEN een woestijntocht te maken naar Pasen toe? Moet men zich echt zo 'vernederen', zeg maar zo horizontaal gaan om het publiek te trekken? Ik vrees terecht dat bij een volgende gelegenheid er nog minder aanwezigen ullen zijn.
Zelfde vervlakking zien we gebeuren rond 'Broederlijk Delen' dat a.h.w. een icoon was van de vastentijd en die nu een publiekstrekker is voor de politieke figuren in de media via pers en tv.
Of hebben we met een tasje koffie ons geweten gesust?
In het jaar van het CREDO probeer ik een vastendecor op te hangen.
Luisteren: in de Bijbel God op het spoor komen en zicht krijgen op wat het betekent christen te zijn. Bidden: zich bewusst worden van Gods Aanwezigheid.
Breken en Delen: in woord en daad doen wat Jezus ons heeft voorgedaan. Leven op de adem van de Geest: geestdriftig. Groep vormen: elkaar tot steun en houvast zijn.
Aandacht voor de wereld: zich laten raken door de vreugde en het verdriet van mensen, dichtbij en veraf (Het Zuiden, Bolivia misschien).
Bij het opmaken van dit blogje dacht ik ook aan die mensen die nu volop in de vormselcathechese staan met alvast een woord van dank en waardering.
Waarom zijn wij als christenen, als kerk niet welkom? Ik stelde me maar toch nog eens de vraag rond een aantal berichten en bedenkingen die ik kreeg rond 'illegalen' van een tijd terug. Laat me toe te zeggen dat het in dit blog gaat over GELOVEN, meer bepaald OVER een persoonlijk doorleeefd geloof. het is dan ook vanuit dit standpunt dat ik de vraag heb gesteld wanneer God de illegalen heeft geschapen.
God schiep de mens naar zijn beeld en gelijkenis staat er te lezen. En toen Jezus ons gegeven werd en ons leven heeft gedeeld was Hj wel de laatste die mensen in hokjes plaatste. Integendeel, Hij ging om met zondaars en tollenaars. En in zijn voetspoor is het onze plicht Hem daarin te volgen, anders komen we niet langer geloofwaardig over als we enkel maar belijden met woorden dat we iets voor de marginalen doen, ja ook voor hen die hier nu illegaal zijn. Het is hier niet een forum rond politiek; dan moet ik dit in een andere categorie gieten en daar is dan inderdaad wél veel voor te zeggen.
Het christendom vraagt meer dan de tien geboden. Daarom zijn we niet populair als kerk wanneer we "de zeven werken van barmhartigheid" willen vertalen. Zo komt het ook dat mensen die in hun familie gelovig zijn, naar de mis gaan en hun kinderen gelovig opvoeden voorwerp van spot zijn. En die mensen hebben niets verkeerd gedaan. Het is echt soms om niets dat men ons haat.
Ook Jezus heeft dat ervaren. Hij had het ons al gezegd: "Als ze mij hebben vervolgd, zullen ze dat ook met jullie doen."
