God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
OOSTENRIJKS JOURNALIST STELT DON BOSCO VOOR ALS PATROONHEILIGE VAN DE VOETBALLERS
BRUSSEL (KerkNet/Zenit) In het zog van het WK Voetbal in Zuid-Afrika werd her en der geopperd dat de voetbalwereld behoefte heeft aan een patroonheilige. Albert Christian Sellner, een journalist van de Oostenrijkse krant Der Standard, kwam meteen met een kandidaat voor de pinnen: St.-Jan Bosco. Ook al verbood de wereldvoetbalbond FIFA in Zuid-Afrika met klem elk gebruik van religieuze symbolen en gebaren, toch moet het volgens Sellnerr elke voetballiefhebber zijn opgevallen hoeveel voetballers openlijk en op niet mis te verstane manieren voor hun geloofsovertuiging uitkwamen. Als schoolvoorbeeld haalde hij de Argentijnse bondscoach Diego Maradona aan, die meermaals werd gespot met een rozenkrans in de hand.
Het salesiaanse nieuwsagentschap pikte de suggestie van Sellner meteen op. Don Bosco, stichter van de salesiaanse familie, wordt wereldwijd geassocieerd met jeugd, vriendschap, artistieke aanleg en aandacht voor sport in al zijn facetten. Van Don Bosco is het alom bekend dat hij de straten van Turijn afschuimde naar hangjongeren en altijd op zoek was naar een gepaste manier om hen een doel en zin in het leven te geven. Hij maakte daarbij handig gebruik van al zijn persoonlijke talenten in sport en spel, onder meer voetbal. En met succes.
Ik ben er zeker van dat paus Benedictus XVI door het uitroepen van Don Bosco tot patroonheilige van de voetbalsport erin zou slagen van zich te laten spreken in de voetbalwereld, bevestigde Sellner.
Geliefde broeders en zusters, u weet van tevoren wat er gaat komen. Wees daarom op uw hoede en laat u niet meeslepen op de dwaalwegen van wettelozen. Laat uw standvastigheid niet varen, maar groei in de genade en in de kennis van onze Heer en redder Jezus Christus. Hem komt de eer toe, nu en in eeuwigheid. Amen. -- 2 Petrus 3:17-18
Een leven zonder ernst maakt niet gelukkig, maar een leven zonder genieting is weinig feestelijk!
Een heerlijk evenwicht is dan wellicht de boodschap.
Laten we de Heer dankbaar zijn voor alles wat in Hem zijn oorsprong heeft: heerlijke goedheid, heerlijke waarheid en heerlijke schoonheid.
Laat het evangelie zuiver en klaar op je afkomen, zonder al te veel interpretaties. Zo kan het effect op je hebben. Maak het vijf minuten stil en laat de tekst in je doordringen, tot helderheid komen, zoals je vijf minuten in de zon zou gaan zitten. Dan zul je merken hoezeer het je leven kan veranderen. Zo ontwijk je ook het gevaar dat we ons anders in een geestelijke privétuin terugtrekken, zonder zichtbaar engagement in het concrete leven. We mogen zoals in het Evangelie Maria en Martha zijn.
Wie God zoekt, wordt niet wereldvreemd
De bisschop spoorde gelovigen aan tot een terugkeer naar het essentiële, naar God: Daarvoor dient de Kerk: om mensen te helpen in hun zoektocht naar God, om hen te helpen in Hem te geloven, naar Hem te luisteren, tot Hem te bidden en Hem lief te hebben. In dat alles wil ik uw herder zijn. Maar er is niet alleen het eerste gebod. Er is ook het tweede. Even essentieel. Wie God zoekt, wordt niet wereldvreemd. Je krijgt een nieuw hart en nieuwe ogen en je bemerkt je medemens, niet alleen je verwanten en vrienden, maar ook wie je niet kende, met wie je zogenaamd niets te maken hebt of die het niet verdient. Zoals de Samaritaan de naaste werd van hem die in handen van rovers was gevallen. Zoals God ons heeft liefgehad, moeten ook wij elkaar liefhebben. Wie God zoekt, krijgt ook een groot hart voor de mensen. De Kerk mag de diepe menselijkheid nooit uit het oog verliezen. Zij is er niet alleen om ons te leren God lief te hebben; ze is er ook om te leren mensen lief te hebben. Daarom mag ze nooit hooghartig zijn, zich niet hoger wanen dan de andere, maar meelevend en meevoelend, niet heersend maar dienend.
Dieven, moordenaars en verkrachters hebben geen straf nodig, maar liefde, want liefde is hen onthouden. Zolang er nog één booswicht is die je niet bemint, heb je niet begrepen waarin Jezus ons is voorgegaan. Als we dat zouden kunnen beseffen, zouden we hen ook kunnen genezen.
In deze zomermaanden mogen we eens roeping in de kijker plaatsen nu velen nog hun studierichting niet hebben bepaald en sommigen misschien nog twijfelen of ze ook niet tot een hoger ideaal zijn geroepen.
Soms lan een mens de roep van zijn ziel verstaan en op dat kritieke punt staat hij voor een moeilijke keuze, want gevolg geven aan de richting die zijn ziel hem gebiedt te gaan betekent soms het verlaten van familie en vrienden, van de veilige thuishaven waarin hij heeft geleefd temidden van zijn naasten. Die keuze is vooral niet verdedigbaar ten opzichte van eigen omgeving en maatschappelijk denken op vandaag. Want soms begrijpt hijzelf niet waarom juist dit 'ik' wordt aangesproken, hem die keuze wordt ingefluisterd, en toch zal deze stem de geroepene niet los laten ook al zal hij er jaren over doen om JA te zeggen. Het is meer dan een beroepskeuze tot sociaal assistent want de betrokkene ervaart dat iets hogers zelfs deze nobele keuze overstijgt. Laten wij bidden voor mensen die hun roeping ervaren.
Kunnen en willen wij nog tijd maken om écht te luisteren naar die andere, die het moeilijk heeft, die angstig of verdrietig is? Of zijn we dat een beetje verleerd? Maken we nog eens voldoende tijd om echt met ons hart te zien, te luisteren, te horen of mee te voelen?
Met deze vraag durf ik een oproep doen naar meer menselijke zorg. Want hoe je naar mensen toe gaat is echt wel van tel!!! Kijk ik naar de andere met de ogen van mijn hart? Zie ik in haar of zijn blik de pijn van het lijden? Zie ik de hunker en het verlangen van de andere 'herkend' en 'gezien' te worden? Ben ik nog ziende of ligt op mijn hart na al die jaren en harde kost?
Het evangelie roept ons op tot meer hartelijkheid en zorgzaamheid. Het zit hem in de woorden maar ook in de manier waarop we iets doen. En het is goed om bij ons eigen doen en handelen af en toe eens stil te staan.
ALLES WAT GE AAN HEN HEBT GEDAAN, HEBT GE OOK AAN MIJ GEDAAN.
Niets is menselijker dan fouten maken. Niets getuigt van meer liefde dan elkaar vergeven. Vergeven is vergeten, ook al doet het pijn. Vergeven is elkaar omhelzen om opnieuw te beginnen. Vergeven is iemand bevrijden, hem weer de kans geven nieuw te worden. Vergeven is iemand de hand reiken, hem over de zwakeheid heen helpen. Vergeven is zon brengen, de muur afbreken en een berg bouwen, is terug contact opnemen en het defect herstellen. Bruggen bouwen en hem samen bewandelen. Vergeving vragen is je eigen pretentie op zak steken, en bekennen dat je elkaar nodig hebt. Laten we elkaar vergeving vragen en schenken, voor alle fouten die we tegen elkaar ooit hebben begaan, als ouder of kind, broer of zus, als verloofde, familielid of vriend.
Op negentienjarige leeftijd wordt Bieke Vandekerckhove (1969) ziek. De diagnose is hard: de dodelijke spierziekte ALS. Levensverwachting: twee tot vijf jaar. Wat begin je dan met dat schamel restje leven?
Omstandigheden brengen haar naar het Sint Liobaklooster in Egmond- Binnen. Ze leert er de spiritualiteit van Benedictus en het psalmgebed kennen. Het beïnvloedt haar leven voorgoed. Drie jaar later hoort Bieke dat de ziekte gestabiliseerd is, maar elk moment opnieuw de kop kan opsteken. Nu leeft ze al twintig jaar met ALS. Ze is getrouwd en heeft twee assistenten, die haar afwisselend helpen, waar nodig.
De afgelopen tien jaar kwam ze in contact met de stilte van zen. Ook die ontmoeting is beslissend. Haar boek geeft weer wat ze meemaakte, zag en proefde in de stilte van het leven: De benedictijnse spiritualiteit en het zenboeddhisme zijn de twee longen geworden waarmee ik adem.
In de brief van de Hebreeën staat dat de priester onder de mensen wordt uitgekozen. Hij is een zondaar, net als zijn broeders en zusters, en precies daarom kan hij voor ons allen een instrument van barmhartigheid zijn. De priester is een kolibrie die geroepen is om als een arend te vliegen, met een goddelijke kracht die niet uit hemzelf komt, maar die hem steeds opnieuw wordt aangeboden. Die kracht noemen we wel eens GENADE. Het was het kernwoord bij de dankviering na de priesterwijding van een vriend, nu precies 25 jaar geleden. Proficiat!
WAAR NIEMAND GOD ZIET OF HOORT, RAKEN DE MENS EN DE WERELD IN VERVAL.
Benedictus XVI
Het doet me denken aan onderwijzers en leerkrachten die soms de enigste en de laatste zijn die nog iets over Jezus en zijn leven weten te vertellen, ook al hebben ze er de moed voor nodig!
Daarom dank aan deze mensen voor het gelovig-aanwezig-zijn in hun klas en school!
Voor alles heeft een mens nood aan drinkwatere en voedsel; hij wil immers overleven. Geloof, verzoening en vergeving komen pas daarna ter sprake. Als mensen worden bedreigd in hun basisbehoeften moet je niet praten over geloof. Hoe kun je delen, zoals het christendom predikt, als je niets hebt?Als Kerk moeten we de mensen ten eerste te drinken en te eten geven.
In de aanwezigheid van de kracht, door God aangereikt, ben ik als een kind, rustend in de schoot van zijn moeder. Ben ik als een blad, drijvend op het water. Ben ik als het kruingewas, onbewegelijk na een storm.
Biddend beloop ik het pad, bewandel ik mijn levenspad, wat mij na iedere bocht iets nieuws laat beleven. Laat mij enkel leiden door de kracht wat mij wordt aangereikt door mijn Herder.
Want als een schaap ben ik, als een lam ooit geboren uit de schoot van de aarde.
Mijn gebed heeft als doel: Geen angsten moeten trotseren. Geen lasten moeten meedragen. Geen overdaad moeten verrichten. Geen losgeslagen gedachten moeten toegeven. Want mijn gebed schenkt mij: De mogelijkheden die ik anders niet zou zien. De kracht wat ik anders mislopen zou. De inzichten van de aarde durven aanvaarden. De waarheid kunnen aannemen.
Als een kind was ik, als een kind ben ik. als een kind zal ik zijn. Niet enkel gisteren, vandaag en morgen, maar voor de rest van mijn leven. zolang ik bidden kan zonder schroom en zonder twijfel.
Zo ben ik nu onderweg naar later. Zo ben ik onderweg naar mijn Herder mijn Hoeder.
Daarom Heer vraag ik jou nu, leer mij vandaag het kind te zijn wat zijn ziel tot rust kan brengen door te geloven in jou, en jouw aanwezigheid hier in dit klein en nietig lichaam.
Dit gebed is ontroerend, zeker als je weet dat de schrijver recent een zware operatie heeft ondergaan t.g.v. longkanker. Zijn naam: Eddy Hautekeete.
Laat het verleden achter, zegt Jezeus. Ik bied je een nieuwe kans. Ik bied je hoop en vreugde. Maar jij, jij zet een punt: het kan niet meer. Punt. Lieve man, Hoop is steeds komma's plaatsen, maar geen punt. Verder doen met rechte en scheve voren. Geef het verleden in Gods handen. Kom maar mee naar de toekomst. Op weg naar vreugde, Leven, Liefde en Hoop.
Naar Kris Depoortere
Laat dit een persoonlijke boodschap zijn van mij aan jou, lieve blogvrienden, die dit kunnen gebruiken. Van harte, Maarten.
