***
Om Teddy Tequila
maak ik mij grote zorgen.
Hij heeft namelijk, uiteindelijk en zopas
een nieuwe vriendin.
En het zal alweer niks worden.
Knap 7 maanden en 9 dagen geleden
hadden wij tot spoedig, hoor! en dada
op de berichtgeschiedenis van MSN achtergelaten.
Zit ik hier nu verwoed te kladblokken, verschijnt
verrassend zijn webcam-spierencontainer
op mijn scherm met de directe queeste
EN HOE ZIT HET DAAR?
Teddy lacht cambreed.
Ik reageer metéén to the point :
Heb ik het mis? Ik denk dat jij een
maatje hebt.
Enige etiquette kan ik wel achterwege laten,
het kan hem geen ene reet schelen
hoe de zaakjes daar bij mij zitten,
hij moet iets kwijt.
Bingo.
jaaaaaaaaaaaaa. nog maar pas.
en tis zo'n leuke madam.
en zit hier nu naast hem, ziede?
haar 'n beetje MSN aanleren,
want dat kent zij niet.
Ik zie enkel een bos dofzwarte krulletjes,
in de camera durft zij niet te kijken.
Hij zendt mij zo'n emoti-dikkelippenkus.
en zal mij nu maar laten want hij wil
nog wat emoti-tweeberenknuffelen.
saluutjes en mercikes.
Bij de meeste ontmoetingen zijn mensen
het lijdend voorwerp van deze handeling.
Laat ik nou bij wijze van dwarse uitzondering
vrijwel altijd het meewerkend voorwerp zijn.
Teddy toen-nog-niet-genaamd Tequila had een
hoopvol zoekertje voor een reisgenote geplaatst.
Als 50+ single met een méér dan
medisch gezien gezonde eetlust
werd hij in den vreemde veel te vaak
geconfronteerd met zijn van zijn tafeltje
voortijdig weggehaald vorig bord
telkens hij zich voor een volgende portie
naar het uitgestrekt buffet verplaatste.
Een flauw excuus als een ander,
hij zocht een tafelwacht.
En wat conversatie was meegenomen.
Ik had ook reisplannen. En ik zocht een lijfwacht.
En wat conversatie was meegenomen.
Teddy bleek in de groene gemeente
naast de mijne te wonen
en beroepsmilitair te zijn.
Een geruststellende gedachte,
mijn divien lijf tegen ongewenste vreemde benadering
professioneel beschermd te weten.
Op zijn sloffen kwam hij naar de eerste afspraak.
Letterlijk.
Was tijdens de dienst niet tijdig weggesprongen
toen een laadbrug naar beneden kwam.
Het leverde hem zes weken ziekteverlof op.
Na deze eerste screening, gold Teddy als
een vermoedelijk hoogst aanvaardbare
patente humoristische kerel
annex tijdelijk lijfbehoeder en tafelgenoot.
In zijn algeheelheid was den Ted onverstoorbaar.
Zijn welhaast prehistorische goede humeur
en aanstekelijke lach bevielen mij ook.
Bovendien, hij bleek er wonderwel in geslaagd in harmonie
te leven met de pijnpunten van zijn universum :
zijn spraakgebrek, zijn eetlust,
zijn gemis aan lief en zijn luiheid.
Vrij gauw en mits de goede geen gedoe afspraken
zagen wij beiden drie weken in elkaars
reislustige gezelschap wel zitten.
Let wel, ik betrek nu mijn adorabele kindertjes
met hun onbevooroordeelde stellingname
ook bij mijn impulsieve avonturen.
Eerdere grove nalatigheid in dezen heeft hen
in het verleden zo niet volledig getraumatiseerd,
dan toch half verweesd achtergelaten.
Daarom.
Het werd een onvergetelijke vakantie.
Waar ook in het resort een zetel te vinden was,
Teddy lag erin.
De lobbyzetels, ligzetels,
strandzetels, barzetels,
hij was er buiten etenstijd
met geen houweel uit te pikken.
In welk van de drie restaurants ook
er zes maal per etmaal
een stoel te vinden was,
Teddy zat erop.
Teddy heeft echt wel van zijn vakantie genoten,
hij heeft heel veel gegeten en gerust.
En sloten tequila gedronken.
Aan de bar gezeten, liet hij de glaasjes
elke avond
aanrukken in rijen van twee.
Na de eerste twaalf, vond ik zijn lach
al veel minder aanstekelijk
en zijn luidruchtig goede humeur
eerder benauwend.
Aan de ontbijttafel heb ik Teddy Tequila
dan ook drie weken moeten missen.
Eigenlijk heb ik hem al die tijd
nauwelijks gezien.
En was daar helemaal niet rouwig om.
Met de leuke madam met de damaged
curly zwarte haren heb ik wel te doen.
Dit wordt niks.
***
Ik ben Chantal, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Goldenyearsandtears.
