I KNOW YOU'RE LOOKING AT MY PAGE THINKING "DAMN I MISS HER"
Over mijzelf
Ik ben
Chantal , en gebruik soms ook wel de schuilnaam
Goldenyearsandtears .
Ik ben een vrouw en woon in
Kreta (Griekenland) en mijn beroep is
allang vergeten .
Ik ben geboren op 21/03/1948 en ben nu dus
77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooral vermijden wat ik niét graag doe.
Aan zijn uitwerpselen herkent men het dier.
Dit zijn de dampende hoopjes van een bohémienne comblée, neergezet op minder fortuinlijke sujetten.
Tragikomische bijdragen over al dan niet toevallige "Ontmoetingen", de tijdspanne tussen Verwachting en Ontgoocheling. Een kritische kijk van een ongenietbare rebelse vrouw.
14-11-2008
*** Ik zou het echt fijn vinden mocht u het grote nieuws nog even stil willen houden. Er is een nieuwe liefde in mijn leven. Voldoende reden om dit uit te brullen, vindt u. Niet zo. Het is wèl zo, dat ik mijzelf - al sinds de eeuwwisseling zowat - heb aangepraat mij niet meer met dergelijke futiliteiten in te laten. Mede mijn lijstje "Tien-prangende-zaken- die-je-over-mij-moet-weten-voor-je- ik-hou-van-jou-zegt" blijkt daartoe een geniaal instrument met hoge ontmoedigingswaarde te zijn geweest. Het is ook zo, dat wij elkaar nog maar vier dagen geleden hebben ontmoet. Voor het eerst. Dit is allemaal zo broos, zo afwachtend, zo onwerkelijk nog. Het is als met Sinterklaas eigenlijk, je krijgt nooit wat je verlangt en toch ligt er een knoop in je darm. Dàt gevoel. Elke dag zien wij elkaar. En maken een wandeling van zowat een uurtje. Soms in het park, soms in een echt bos. Niet veel soeps, maar hij houdt ervan. En wij kennen elkaar in feite nog helemaal niet, het is een begin. Van stapel lopen is je in de vernieling lopen, dat weet ik. Het valt op, hij weet met zijn vreugde geen blijf als ik hem, onder het alziend en goedkeurend oog van zijn hospita, met veel verwachting op kom halen. Een groot prater is hij niet. Sommige ervaringen zwijg je liever dood, daar kan ik inkomen. En wat je niet zegt, wordt je later ook niet verweten. Maar luisteren kan hij als de beste. Het bestaat dus nog. Een uurtje, mits enkele diplomatische adempauzes en stiltes, kan ik best wel volpraten, dat treft. Nu ik hem zo bekijk, erg knap is hij niet. Het moet gezegd. Een ruw kantje heeft hij. Een beetje wild, misschien. Veel concurrentie hoef ik niet te vrezen, zoveel is duidelijk. Maar hij is lief. En ik kan dat ook soms wel zijn. Ik voel aandacht en zie begrip in zijn donkere ogen, ook zijn dankbaarheid en zelfs hoop kan ik zien. En zowaar angst als wij half onder het gebladerte terug op zijn stoep staan. Ik schrik er telkens van. Van die tragiek die je met je sleept omdat het onuitgesproken en onbegrepen blijft. "25 november" roept de dame als zij mij in het oog krijgt. "Wat dan op 25 november?" vraag ik, hoogst verbaasd. "Dan doet de rechtbank uitspraak. Dan weten wij of hij terug naar zijn baasje moet of hier kan blijven. In dat geval kan je hem adopteren, weet je?" Het hondenasiel is altijd al karig met informatie geweest. *** 14-11-2008 om 18:01
geschreven door goldenyearsandtears
11-11-2008
***
Griekse god en ik
wonen onder hetzelfde dak.
Zo kan je dat in feite wel stellen.
Wij delen namelijk het huurgenot
van een plat dak, een tussenmuur
in het midden, een 40-tredentrap
langsheen mijn woongedeelte,
een veranda en een tuin.
Wij zijn buren, dus.
Ik haast mij dit te verduidelijken.
Mijn buurjongen en ik palen aan elkaar
met oneindig veel momenten
van samenhang en samenspraak.
Buurjongen is in zijn geval een
wel heel gruwelijk understatement.
Hij is een droom.
Droom het en hij heeft het.
Hij is nog met de hand gemaakt.
Fijngesculpteerde zachte trekken,
de prachtigste ogen waar ik
na een ter zake toch wel gedegen expertise
ooit mocht in verzinken,
een lichaam als een kathedraal.
"Zon" is zijn naam.
Zo heeft hij zich hoffelijk voorgesteld
toen wij voor het eerst op ons
gedeeld terras tegen elkaar opbotsten
en zo toepasselijk is hij sindsdien
voor mij gebleven.
Zon is dertiger en runt in de city
een glas- en kaderbedrijfje met
glaskunstgalerie.
Wat hem als jongeman op mijn eiland
en in mijn verknochte ogen
eveneens zo uitzonderlijk maakt
is zijn werklust, zijn bonhomie en
zijn beschouwende kijk op het leven.
Niet alleen heeft hij zich succesvol
van de possessieve adoratie
die Griekse moeders onlosmakelijk
voor hun zonen koesteren
kunnen loskoppelen,
hij heeft ook meerdere stappen
buiten zijn eilandsgrenzen gezet,
wat hem een zeldzame open mind
en Engelse woordenschat heeft
opgeleverd.
Onze voordeur is hét signaal.
Zonder woorden hebben wij
dit begrepen.
Als die gesloten is, leiden wij elk
ons eigen beschermde leventje.
Staat die open, dan zijn wij volop
susceptibel voor alle vormen van
gesprek, voedsel en drank
op ons uitnodigend terras.
Het is zo stilzwijgend vanzelfsprekend.
Zon maakt koffie zoals ik
die het liefste heb.
Zon schuift twee gemakkelijke zetels
en een kingsize asbak bij het
terrastafeltje.
Zon heeft een snelle hap voor twee mee.
Zon sleept een paar vrolijke vrienden
en geheime bewonderaarsters aan.
Zon neemt de tuinslang uit mijn
handen en maakt de sproeikarwei af.
Zon veertigtrapt mijn vuilniszakken op
en mijn voorraadboodschappen af.
Eindeloos.
Net als de gesprekken die wij voeren
eens de krekels uitgekraakt zijn,
eens de druppels op de rozen verdampt zijn
en de gitzwarte nacht gevallen is.
Eens wij de rollende zee in de diepte
en de straatcultuur in de stad
door honderden uitbundige lichtjes en
door de wind aangevoerde muziekflardjes
nog slechts vermoeden kunnen.
Ach.
Zon, het godenkind. En zon tout court.
Ik mis beiden nu wel.
Sine sole sileo.
***
11-11-2008 om 16:16
geschreven door goldenyearsandtears
09-11-2008
***
Om Teddy Tequila
maak ik mij grote zorgen.
Hij heeft namelijk, uiteindelijk en zopas
een nieuwe vriendin.
En het zal alweer niks worden.
Knap 7 maanden en 9 dagen geleden
hadden wij tot spoedig, hoor! dada
op de berichtgeschiedenis van MSN achtergelaten.
Zit ik hier nu verwoed te kladblokken, verschijnt
verrassend zijn webcam-spierencontainer
op mijn scherm met de directe queeste
EN HOE ZIT HET DAAR?
Teddy lacht cambreed.
Heb ik het mis? Ik denk dat jij een
maatje hebt .
Enige etiquette kan ik wel achterwege laten,
het kan hem geen ene reet schelen
hoe de zaakjes daar bij mij zitten,
hij moet iets kwijt.
Bingo.
jaaaaaaaaaaaaa. nog maar pas.
en tis zo'n leuke madam.
en zit hier nu naast hem, ziede?
haar 'n beetje MSN aanleren,
want dat kent zij niet .
Ik zie enkel een bos dofzwarte krulletjes,
in de camera durft zij niet te kijken.
Hij zendt mij zo'n emoti-dikkelippenkus.
en zal mij nu maar laten want hij wil
nog wat emoti-tweeberenknuffelen.
saluutjes en mercikes .
Bij de meeste ontmoetingen zijn mensen
het lijdend voorwerp van deze handeling.
Laat ik nou bij wijze van dwarse uitzondering
vrijwel altijd het meewerkend voorwerp zijn.
Teddy toen-nog-niet-genaamd Tequila had een
hoopvol zoekertje voor een reisgenote geplaatst.
Als 50+ single met een méér dan
medisch gezien gezonde eetlust
werd hij in den vreemde veel te vaak
geconfronteerd met zijn van zijn tafeltje
voortijdig weggehaald vorig bord
telkens hij zich voor een volgende portie
naar het uitgestrekt buffet verplaatste.
Een flauw excuus als een ander,
En wat conversatie was meegenomen.
Ik had ook reisplannen. En ik zocht een lijfwacht.
En wat conversatie was meegenomen.
Teddy bleek in de groene gemeente
naast de mijne te wonen
en beroepsmilitair te zijn.
Een geruststellende gedachte,
mijn divien lijf tegen ongewenste vreemde benadering
professioneel beschermd te weten.
Op zijn sloffen kwam hij naar de eerste afspraak.
Letterlijk.
Was tijdens de dienst niet tijdig weggesprongen
toen een laadbrug naar beneden kwam.
Het leverde hem zes weken ziekteverlof op.
Na deze eerste screening, gold Teddy als
een vermoedelijk hoogst aanvaardbare
patente humoristische kerel
annex tijdelijk lijfbehoeder en tafelgenoot.
In zijn algeheelheid was den Ted onverstoorbaar.
Zijn welhaast prehistorische goede humeur
en aanstekelijke lach bevielen mij ook.
Bovendien, hij bleek er wonderwel in geslaagd in harmonie
te leven met de pijnpunten van zijn universum :
zijn spraakgebrek, zijn eetlust,
zijn gemis aan lief en zijn luiheid.
Vrij gauw en mits de goede geen gedoe afspraken
zagen wij beiden drie weken in elkaars
reislustige gezelschap wel zitten.
Let wel, ik betrek nu mijn adorabele kindertjes
met hun onbevooroordeelde stellingname
ook bij mijn impulsieve avonturen.
Eerdere grove nalatigheid in dezen heeft hen
in het verleden zo niet volledig getraumatiseerd,
dan toch half verweesd achtergelaten.
Daarom.
Het werd een onvergetelijke vakantie.
Waar ook in het resort een zetel te vinden was,
Teddy lag erin.
De lobbyzetels, ligzetels,
hij was er buiten etenstijd
In welk van de drie restaurants ook
een stoel te vinden was,
Teddy zat erop.
Teddy heeft echt wel van zijn vakantie genoten,
hij heeft heel veel gegeten en gerust.
En sloten tequila gedronken.
Aan de bar gezeten, liet hij de glaasjes
aanrukken in rijen van twee.
Na de eerste twaalf, vond ik zijn lach
al veel minder aanstekelijk
en zijn luidruchtig goede humeur
Aan de ontbijttafel heb ik Teddy Tequila
dan ook drie weken moeten missen.
Eigenlijk heb ik hem al die tijd
nauwelijks gezien.
En was daar helemaal niet rouwig om.
Met de leuke madam met de damaged
curly zwarte haren heb ik wel te doen.
Dit wordt niks.
***
09-11-2008 om 19:43
geschreven door goldenyearsandtears
03-11-2008
***
Vraag jij je ook wel eens af
hoe het komt
dat je net op je contemplatieve momenten,
die momenten van overigens voorbijgaande aard
waarop je besluit je medemens niet meer
te beoordelen laat staan te veroordelen,
gods meest verwerpelijke
creaturen ontmoet?
Het is zondag en ik surf mij driftig
nog wat supplementaire hersenschade
op zoek naar een as soon as possible
zitje op een vliegtuig naar Heraklion.
Tom Kok heeft er nog >9 voor de
chartervlucht op woensdag.
Ik ben zo'n hands-on, dus ik boek, betaal,
krijg wèl bevestiging van beide,
maar geen e-ticket.
Het is alweer veel te druk op de luchthaven
maar ik ben ditmaal wel echt ruim op tijd.
Toegegeven, omdat ik er al eens eerder
op het allerlaatste nippertje
danig overhoop kwam te liggen met een kutwijf.
Nooit meer, dus.
De knappe helaas voor mij handen-af halfgod
achter de Tom Kok balie controleert
en stempelt mijn papieren af,
ik sta om 17h30 te midden een kleurrijke
vrolijke vakantiemenigte bij de check-in
aan te schuiven voor de vlucht van 19h30.
Eigenlijk is mijn vertrek totaal onvoorzien.
Koenjoek's arts heeft mij erom gesméékt.
En ik ben van het soort dat
voor een zeldzame echte vriend
eigentandig een 3 cm dikke
hoogspanningskabel doorbijt.
Of op het eerste vliegtuig springt.
18h15. Het check-in mens straalt een gebrek
aan sexuele affectie uit.
Zij kijkt mij hoedanook verwijtend, uitgeblust
en sardonisch aan.
Zij neemt verveeld mijn documenten aan, tikt in
en besluit opvallend triomfantelijk
"Vandaag zult gij al niet vertrekken.
Overboekt".
"Hoezo, overboekt? Voor Tom Kok is er
blijkbaar geen probleem. Er waren plaatsen
zat toen ik heb geboekt, mevrouw".
Zij negeert mijn twijfel en groeiende
onrust kompleet.
Geen verdere uitleg. Geen blik zelfs.
Ik verschrompel bij wat er zit aan te komen.
De wrake gods.
"Vanavond moet en zàl ik in Heraklion staan.
Al moest u er mij persoonlijk op uw bezem
heen vliegen, mevrouw".
En ander minder fraais dat mijn moeder
streng zou afkeuren.
Zij doet er het zwijgen toe. Geheel volgens
het hoe-pareer-ik-horkige-klanten boekje.
Tikt in, en tikt nog eens in.
Belt de halfgod op.
Er is een voelbare vijandige spanning
tussen Halfgod en Affectiegebrek,
dit gebeurt dus niet voor het eerst.
Halfgod blijft halsstarrig
bij zijn goedkeurende stempel,
Affectiegebrek stuurt mij uitermate bot
in zijn deskrichting wandelen.
18h30. Smachtend naar een koffie en
een sigaret sta ik weer bij af.
Bij Tom Kok worden papieren opgepakt
en neergelegd, er wordt op schermen gekeken,
heen en weer gelopen, er wordt gebeld
en geprobeerd te helpen.
19h. Eenvoudiger kan de oplossing niet.
Het vliegtuig naar Heraklion om 18h30 is volzet.
En inmiddels ook de hoogte ingegaan.
Ik heb voor de vlucht van 19h30
Er zijn zelfs nog enkele zitjes vrij.
Ubi pus evacua . Waar pus zit, verwijder het.
Mijn moordlust moet zo ostentatief zijn
dat Affectiegebrek's collega het veiliger vindt
mij zelf verder te helpen.
Geslijm. Gemevrouw.
Ik daver. Ik verwacht op zijn minst een excuus.
In minimale bewoordingen komt die er ook.
Met tegenzin en haperend.
Het kreng heeft haar jas al aan.
"Aan u te zien bent u geen beginnelinge meer,
mevrouw, dit valt niet goed te praten. Deze
emoties kan ik op dit moment echt wel missen".
Het is nu 19h15.
De trolleywieltjes kunnen mijn waanzinnig
tempo niet volgen.
En ik heb nog tot de op een na laatste gate
te spurten.
Ik red het wel. Op de valreep.
Net wat ik ook voor Koenjoek hoop.
***
03-11-2008 om 14:05
geschreven door goldenyearsandtears
01-11-2008
***
Mijn lot is nu bezegeld.
Mijn Stad heeft mij, rijkelijk laat weliswaar,
officieel als vijftigplusser getraceerd en als dusdanig
ongevraagd en hoogstens ongewenst
in deze submap ondergebracht.
Door een gezonde reflex gedreven
om deze gedeshydrateerde categorie uit haar lethargie
en haar wereldse onkundigheid annex onwetendheid
nodigt mijn Stad mij op een seniorennamiddag
met een film, een koffie en een punt taart uit.
Ik voel hier niets voor.
Enkel het eczeem dat zich op mijn ziel heeft ontwikkeld
bij elke aanval van ongewenstheid, jeukt.
Het steriele stel van twee straten verder,
wiens enigszins vertraagde zoon ik in een actiever verleden
op zijn tweeëndertigste aan een eerste werkervaring hielp,
blijkt mij daar totaal onterecht nog steeds dankbaar om.
Ook zij kregen deze onverwachte neerslag
evil marketing in de bus.
En gaan ervan uit dat zon namiddag in hun gezelschap
niet enkel de stedelijke welzijnsstatistieken,
maar vooral hun uitdovend bestaan
en quid pro quo
De zaal zit stampvol lichamen.
Negentig procent geluid, gegeur, geboezem, gekont, geflamand.
Tien procent gestropdas, geaxe.
Ik voel me heel onbehaaglijk.
Het ligt echt aan mij, te weten mijn huidige fase
tussen normaal wicht en would be levenskunstenares,
ik hoor hier niet en ik denk te veel.
Trouwens, ik moet nodig ook eens
nog 18 met 42 jaar ervaring te willen zijn.
En ik denk hierbij geamuseerd gniffelend
aan de repliek van mijn bijwijlen melancholische
lievelingsbroer dat he'd rather be 18
with no experience at all.
Zo zie je maar, geniality skips a generation
Het is halfvijf als de meno- en postmenopauzale
overtollige kilo's zich na de gedwongen stilte
oorverdovend als een pletwals doorheen de gangen
naar de gratis lonkende taarten ploeteren.
De plotse schaamteloze chaos aan de rij serveertafels
is even onvoorspelbaar als onwaarschijnlijk.
Roedels uitgehongerde wolvinnen storten zich
nietsontziend op het roomhoge lekkers.
Hevig wiebelende boezems, in 3Suisses korset
geperste konten, zij grijpen, graaien, duwen,
trekken, sleuren, rukken.
Meedogenloos gaan zij elkaar te lijf.
De afgrijselijke afrekening tussen Anges et Démons
met klauwende laknagels en slingerend klatergoud.
De lang gedouchte nog even geurende stropdassen
staan erbij en kijken er onderdanig naar.
Worden na het opschrokken van het eerste punt,
door de troep pigeonnante beha's
stuk naar de serveertafels uitgedaagd.
Ik heb geen trek meer. Ik word hier niet goed van.
Plaatsvervangende schaamte vult mijn maag,
mijn ganse lijf in fact
Ik neem afscheid van het opgedroogde stel dat mij
deze onfrisse inkijk gunde.
Toch even nagaan of mijn Stad deze vijftigplusser
met vermeende doffe onverschilligheid - snel, graag -
uit betreffende submap kan verwijderen.
***
01-11-2008 om 00:00
geschreven door goldenyearsandtears
30-10-2008
***
Het is echt voor het eerst
dat de lieverd mij in de steek laat.
"Wannéér vertrek je? Morgen al?"
zingt mijn nichterige kapper aan de telefoon.
Ik voel nattigheid.
"Dat zal niet meer lukken hoor,
had je nou een paar dagen éérder gebeld".
Heb ik niet gedaan. Doe ik nooit.
Ditmaal vang ik dus bot.
Het is niet meer om aan te zien.
Ik lijk wel een suikerspin.
Mijn luchtig kapsel is een eufemisme,
het is een uitslaande ramp.
Er krult al net zoveel mascara
aan mijn pony als aan mijn wimpers.
Er is geen ontkomen meer aan,
ik stap New Hair George binnen.
Het New Hair boezemt mij het vertrouwen
in dat George ook het Engels machtig is
en ik hier als een New mens ook weer zal
buitenstappen.
Niet dus.
Geen half gebenedijd woord. Ik moet onze
conversatie dan ook sterk tot gebaren
beperken.
Op een keukenstoel hang ik in een
hoek van 90 graden achterover de wasbak in.
Het koude water kleeft mij zo ongeveer
tot het middenrif als George de schaar
aan mij slaat.
Dat heb je met kappers.
Je legt ze een 2 cm inperking op en zij
toveren je verwoed knippend
tot een Hawaiian Hairless kat om.
Wat er aan hairless overblijft, vormen
George's professionele handen middels een
overkill aan foam, gel en spray om
tot een pot- en luchtdichte helm.
Letterlijk stijf sta ik.
Verslagen bekijk ik nogmaals het resultaat
in mijn autospiegel.
Omgekeerd adembenemend.
Er nu een kam of mijn vingers doorhalen
is niet meteen aangewezen,
ik sta vlak voor zijn salon geparkeerd.
Op een drafje en in de hoogste graad incognito
mijn overige boodschappen afhaspelen dan maar.
Nou, op een drafje, het is 40 graden
en het deksel op mijn hoofd knelt wezenloos.
Ligt het aan de altmodische supersized zonnebril
die ik heb opgediept, ligt het aan het feit dat
bekenden snel wegduiken als zij mij agonisch
zien voorbijrazen, ik blijf oefoef onzichtbaar.
Het is niet anders.
Een trendsetter word ik hier in de city
met mijn geschorenschaapkop niet.
Maar welkomfris zijn mijn piekjes voorlopig wèl.
***
30-10-2008 om 14:15
geschreven door goldenyearsandtears
29-10-2008
***
Het is even na middernacht
en Roel staat mij op te wachten
in de te fel verlichte aankomsthal.
Hij is groot, dat is meegenomen.
Hoef ik alvast de menigte reikhalzend
speurende ogen niet te elimineren.
Wij hebben nog een paar uren
overwegend donkere rit voor de boeg.
Roel praat.
Ook daar ben ik hem dankbaar om,
ik ben moe.
Posttraumatisch gevloerd ook door
een check-in klerewijf in Zaventem
enkele uren ervoor.
Kan het anders?
Roel brengt mij de laatste nieuwtjes
over de inwijkelingen.
Een extralang sappig verhaal wordt
het niet, ik ben nauwelijks drie weken
weggeweest.
Tersluiks kijk ik naar hem, terwijl
hij met half dichtgeknepen ogen
de nacht inrijdt.
Ik maak mij de bedenking dat ik eigenlijk
nooit lang bij Roel heb stilgestaan.
En dit tot nader order zo zal houden.
Maar hij is best wel een getapte kerel.
Hij is alleen, maar
has managed to settle with his simple
life in his own way.
Zijn optrekje, niet zo afgelegen als
het mijne, heeft hij heel knus ingericht.
Over de witte muren zweeft een kleurrijke lappendeken
van kiekjes van zijn overleden vrouw
en van zijn her en der uitgevlogen
deels gehuwde en deels gescheiden kinderen.
Een paar felle kinderlijke schreeuwlelijke
schilderijen hangen ertussen genageld.
Zelf gemaakt.
Ook hij heeft die onweerstaanbare
drang niet kunnen weerstaan.
Heel populair is zijn terras.
Iedereen loopt hier bijna dagelijks eens aan,
op zoek naar lommer, een fris pintje,
het simpele keuvelleven dat hij en zijn
korenbloemblauwe stoeltjes uitstralen.
"Ik heb de elektriciteit ingeschakeld
en je koelkast aangevuld", zegt Roel.
"En je bed opgemaakt. Kan je wat uitslapen
en rustig ontbijten.
Deze namiddag kom ik je ophalen, doen wij
even boodschappen samen en kunnen wij
rond vijven een frappé drinken bij Kostas.
Hilde en Annie zullen er ook zijn".
Praten over Koenjoek heeft hij uitgesteld
tot wij mijn koffers in de living hebben
neergezet.
Stervend, vreest hij. Ergens in het UZ in Heraklion.
"Wanneer ga je hem zoeken?" vraagt hij nog.
Het wrange verschil tussen zoeken en bezoeken
valt mij op.
"Zaterdag neem ik de bus, Roel.
Ik heb al met Roy gebeld, hij zal mij
naar de halte brengen. Hoef jij niet steeds
heen en weer te rijden".
"Ik zie je straks dan, bel mij als je
klaarstaat. En probeer wat te slapen".
Wat haal ik mij op de hals,
vraag ik mij nog even af.
***
29-10-2008 om 15:37
geschreven door goldenyearsandtears
28-10-2008
***
Nauwelijks heb ik een tot discussie bereide voet
in zijn groezelig leeg kantoortje gezet,
of Draco steekt strijdvaardig van wal.
Een waterval van een naar ik vermoed tiental zinnen.
In het Grieks.
Verbluft staar ik hem aan.
Kan hier écht sprake zijn van persoonsverwisseling?
Ik lijk namelijk voor geen meter
op een gieneka
En in mijn "Grieks zonder moeite" ben ik
nog maar aan enato mathiema
ie odos voekoerestieoe , de Boekareststraat, toe.
Ik begrijp er dus geen jota van.
"Speak English to me, please".
Dit heeft hij blijkbaar niet gehoord.
Hij gaat gewoon door, nog uitgebreider dan daarnet.
"I do not understand you. Please speak English".
Geen reactie. Hij ratelt verder.
Ik neem nu aan dat hij zijn beoogde en in de grachten
gevallen trip naar Amsterdam nog niet heeft verteerd.
"SHUT UP!"
Tja, ik had geen andere keuze.
Draco heeft wat denkwerk verricht en heeft een nieuw
voorstel. Hoewel langer verblijf in Greece voor
Koenjoek too dangerous is, moet ik op zijn schriftelijke
toestemming om het land te verlaten niet rekenen.
Dit begrijp ik niet.
Maar Koenjoek mag het ziekenhuis verlaten op voorwaarde
dat er constant toezicht is, dat er een zuurstoftoestel
aanwezig is en dat de sociaal verpleegster dit wekelijks
kan controleren.
So far so good.
En hij zal personally voor het zuurstoftoestel zorgen.
Nadruk op personally. 1600 euro.
Ik sta aan de vieze grond genageld.
Twee dingen weet ik.
Dat ik hem iets vreselijks zal aandoen
en dat ik hem nooit 1600 euro zal toeschuiven.
Alleen weet ik nu nog niet hoe.
"Endaxie
care of Koenjoek, but I personally (véél nadruk)
will take care of the oxygen.
Just give me the necessary prescriptions.
Next Monday Koenjoek is leaving this hospital".
In zijn blik zie ik nu duidelijk dat hij dezelfde
snode stap overweegt.
Ik wacht zijn antwoord niet af en hol naar buiten,
op zoek naar Sprietgriet.
Wij hebben het gehaald, alle eer komt wel mijn
haast transparante partner in crime toe.
Het toestel in de stad gehuurd, 15 euro/maand.
De zuurstofflessen in het ziekenhuis achterovergedrukt,
gratis.
En Koenjoek op een loopje naar buiten gerold.
Dit laatste een week later dan ik minutieus had gepland.
Draco, ja.
Zijn wraaklust haalt het op zijn latent verstand.
Nu doe ik hem zeer beslist iets beroerds aan.
Met een Vlaamse hoe-zeg-je-dat? wordt niet gelachen.
***
28-10-2008 om 15:34
geschreven door goldenyearsandtears
25-10-2008
***
"Wat een spuuglelijke slodder"
zei ik in de wagen, nadat ik haar
voor het eerst had ontmoet
op de parking van het grootwarenhuis.
"Erg, hé?" antwoordde Koenjoek.
Hier hield het ook op voor hem.
Koenjoek was té zen en té correct
om hier nog iets aan toe te voegen.
Men kan mij bezwaarlijk
een rolmodel noemen
als het erom gaat de verdediging
van de mannelijke species op te nemen.
Als een intrigant en manipulatief
pokkenwijf echter
deze mensensoort op een bijna misdadige,
laaghartige en perfide manier oplicht,
bedriegt, besteelt en bewust misleidt,
dan storm ik er met vlammend zwaard op af.
Quod erat demonstrandum.
In een vorig leven was genoemde slodder lerares,
veel te voortijdig en oneervol op pensioen gedwongen.
Overleven kon zij met dit karig inkomen niet,
dus nam zij een paar jaar geleden
fluks de wijk naar mijn eiland.
Verwierf er in de bergen, ver van de bewoonde
wereld, een bouwvallige schapenstal
die inmiddels tot een erg leuke woning met een
paar gastenverblijven is verbouwd.
Haar tactiek is even duivels als eenvoudig.
Via internetdating benadert zij behoedzaam
en heel systematisch haar doelgroep :
de kwetsbare prooien.
Makkelijk zat. Alleenstaande oudere mannen,
min of meer goed in de slappe was.
Bij voorkeur weduwnaars met als het even kan
een eigen dak boven het hoofd
en geen kinderen meer onder dit dak.
De dagelijkse aanvoer op internet is verzekerd.
Allemaal even eenzaam, depressief,
doelloos, beïnvloedbaar, naïef.
Eens de tegenpartij lekker, laat zij zich
een weekje uitnodigen.
Vliegtuigtickets, logies, verblijf, amusement,
vooral veel geschenken,
alles op kosten van de hoopvolle alleenstaande.
Blijft vooral de hoop nog overeind staan,
dan is een tegenbezoekje uiteraard welgekomen.
Dat treft.
Op dit prachtige eiland is zij net een gastenhuisje
aan het bijbouwen, of haar tuin aan het heraanleggen,
of nieuwe riolering aan het graven, of olijven aan het
plukken, noem maar wat.
Als geen ander verstaat zij de kunst
haar welbespraaktheid en mentaal overwicht
op haar zwakke slachtoffers te misbruiken.
Slechts één misselijke drijfveer jaagt haar
elke morgen uit bed en houdt haar
staande en gaande : geld.
De overgelukkige alleenstaande wordt vol verwachting
aan het vliegveld opgehaald en meteen tegen betaling
in het gastenverblijf ondergebracht en onbetaald
aan het zware werk gezet.
Meer nog, zij perst hem even tussendoor
het nodige gereedschap ook nog af.
Samen uit eten, samen iets drinken,
en verder in het zweet labeurend van zijn
"zonnige vakantie" genieten : méér waar krijgt (of wenst)
hij voor zijn geld niet (meer).
Platgewalst en met de lippen stijf op elkaar keert
zo'n zielenpoot dan naar huis terug, diep ontgoocheld,
eindeloos beschaamd omdat hij zich
door een vrouw liet rollen.
Sommigen keren echter nièt onmiddellijk terug.
Besluiten zelfs binnen de kortste keren te blijven.
Zij die op het eerste gezicht en hopeloos
op dit sublieme paradijs verliefd zijn geworden,
zij die hier een ongekunsteld leven ontdekken,
een nieuw doel en bestaansreden vinden.
Zij die niets meer willen inhalen,
maar in hun laatste levensfase
voor zichzelf nog eens alles nieuw willen maken.
Ik ken ze allemaal, ik ken hun verhaal.
Een stuk voor stuk pijnlijk lang en
wraakroepend getuigenis van de mannen
die voor het praktisch realiseren
van hun nieuwe droom
niet om haar heen konden.
Zij heeft het geweten.
Nog drie memorabele ontmoetingen
met dit boertig vipeer
heb ik ervoor over gehad.
Haar riante stulp in de bergen staat te koop.
***
25-10-2008 om 14:10
geschreven door goldenyearsandtears
24-10-2008
***
In haar eigen bed slaapt Ivona nooit.
Want dat heeft zij niet.
Zij bezit enkel een nieuwe mountainbike,
wat eenvoudige kledingsstukken
en een lijvig Pools-Engels woordenboek.
En een meer dan behoorlijke portie lef.
Dat moet je haar nageven.
Je ontmoet haar dagelijks, al fietsend,
haar bezittingen netjes in een rugzakje.
Niemand weet wanneer en hoe
zij op mijn stukje eiland strandde.
Zij vertelt het ook niet zo gauw,
haar vertrouwen is al even zoek
als haar kennis van het Engels.
Ivona is een puur natuur Poolse midvijftiger,
delicaatblonde haren, viooltjesogen.
Einzelgänger. Slank en taai.
Onafhankelijk en vastberaden.
Zij is housesitter.
Telkens iemand van onze inwijkelingenkolonie
voor een al dan niet langere poos
naar zijn geboorteland trekt
voor familiebezoek of een andere ingreep,
wordt Ivona ingehuurd om tijdelijk in te wonen
en het huis met de eventueel aanwezige katten,
honden of tuin te onderhouden.
En dus hoeft zij geen eigen stekje,
zij verhuist fietsend haar pezige lijf
en schamele spulletjes
van de ene woning naar de andere.
Ik ontmoette Ivona in het piepkleine huisje
van een Engelse dame-met-stamboomkat.
Het eenkamerhuisje onderhouden was niet
zo meteen de opdracht, zo bleek.
Er was trouwens geen onderhouden meer aan.
Alles, maar dan ook alles, was langsheen de muren
opgestapeld in een kamerbrede wolk
van stof en pluis.
Zij moest er enkel zorg voor dragen
dat het de dure kat aan niets ontbrak
en dat de lady het mormel bij haar terugkeer
goed doorvoed, met glanzende pels
en uiteraard niet met rigor mortis
aan zou treffen.
Ik zocht een babysit.
Meer bepaald een deeltijdse oppas annex
gezelschapsdame voor Koenjoek.
Een klokrond oog moest in het zeil worden
gehouden nu hij thuis was.
Eigenzinnig en onverwoestbaar, verkoos hij
zijn zuurstofslurfje en medicatie al eens te
"vergeten", idem het feit dat hij echt
te zwak was om al op eigen benen te staan.
Maar boodschappen moeten wel eens tussendoor
gedaan worden, een terrasje en een frisse
neus gepikt ook en een haarsnit en nieuwe
jurk al evenzeer, dus daar zou Ivona zolang
voor mij kunnen invallen.
Wij werden het gauw eens over de agenda
en de voorwaarden, vrouwen lullen doorgaans
niet lang over zulke banale dingen.
Het werd een fijne tijd.
Tot Koenjoek in staat was zich met een
looprekje te verplaatsen, schonk trouwe Ivona
mij de unieke kans enkele uren te ontsnappen.
De warme zee in, de ruwe natuur in,
de herstellende vergetelheid in.
Ik toeter mij suf en zwaai mijn armen lam
telkens ik haar voor mij uit zie fietsen.
Mijn Poolse zwerfkat, mijn dakloze lefgozer,
mijn reddende engel.
Een godvergeten onvergetelijke vrouw.
***
24-10-2008 om 14:02
geschreven door goldenyearsandtears
23-10-2008
***
Een boze doch gezaghebbende tong
beweert dat hij eigenlijk tandarts is.
In het ziekenhuis op mijn stukje eiland
fungeert Draco dus als longarts.
Het verbaast mij zelfs niet.
Elk beetje arts die het verschil kent
tussen clavus en encefalitis
blijft uiteraard niet op dit eiland
zitten narrowminden.
Necessitas frangit legem.
Wij kunnen elkaar niet luchten.
Dit valt misschien af te leiden uit het
feit dat hij mij mijdt als de builenpest
en ik hem genadeloos op de hielen zit,
op de tenen trap en tegen de schenen schop.
Een beetje afwisseling moet een mens
toch wel hebben.
En bovendien hebben eerdere aanvaringen
ons geleerd hoe elkaar aan te pakken.
Weken reeds probeer ik met Sprietgriet
en mijn bijna slaande argumenten
Koenjoek uit dit ziekenhuis weg te krijgen.
Draco probeert mijn gestalk te ontlopen
door zijn patiëntbezoek te spreiden
tussen 9.30 's ochtends en 02.30 's nachts.
Ga nou vooral niet denken dat deze man
het zo druk heeft of zo plichtsgetrouw is.
Hij calculeert in zijn dagtaak gewoon
ook zo'n 12 uren siësta in.
Hij zwicht uiteindelijk.
"It's too dangerous for him to stay i n Greece.
to Amsterdam, as he needs oxygen and
medical assistance.
At your expense, of course".
En, hij staat sterk.
Zon der zijn schriftelijke toestemming zal ik,
mijn jeanne d'arc allures ten spijt,
er niet in slagen Koenjoek in zijn huidige conditie
een vliegtuig in te loodsen.
Bij zoveel chantage en het bijhorend
kostenplaatje of course
ben ik even uit mijn lood geslagen.
Verontwaardigd sla ik terug.
I beg your pardon? How dare you.
Ik word echt niet goed van je!
Hoewel de minzaamheid zelve,
eerder te danken aan de jaren
dan aan mijn genen,
kan ik een nooit eerder geziene
wijvenhardnekkigheid aan de dag leggen
als ik gedwarsboomd word.
Are you out of your mind?
No way Jose, over mijn dead body.
Er is absolutely no fucking haar op mijn hoofd
dat er nog maar aan dènkt jou
een retourtje Amsterdam te betalen.
Shame on you.
Briesend en gesticulerend
zet Draco mij dus eens te meer
zijn kaal kantoortje uit.
"OUT! OUT! Come back tomorrow!
I need to think about this".
Voor zijn traag werkende hersenen
heb ik inmiddels begrip leren opbrengen.
De mijne daarentegen staan op scherp.
Réken maar dat ik er morgen sta.
***
23-10-2008 om 00:00
geschreven door goldenyearsandtears
15-10-2008
***
"Manu darling? So sorry to disturb you, but
this time the car is DEAD".
Als zij in de shit zit en bijgevolg enige
mannelijke interventie onvermijdelijk is,
noemt zij de andere helft aan de lijn
steevast "darling".
En zet zij haar stemgeluid op "hulpeloos".
Wrong time, dat wist zij.
Op dit eiland wordt er tussen 2 en 5 gesiëst.
En aanverwante horizontale activiteiten beoefend.
Dat zij haar darling autoverhuurder hierbij
wel degelijk had gestoord, werd duidelijk
toen hij in hoge mate geïrriteerd uitvloog.
"What do you mean, DEAD? The car is not dead.
Not dead, d'you hear me.
Nothing wrong with this car.
It's the battery again. You left the radio
or the airco on, all night, I'm sure.
Just like you did last time".
Hij had gelijk, wat de both times betreft.
Maar zelfs met het hoofd op een hakblok
zou zij dat niet toegeven.
Hij vond haar een Power Lady
en een dergelijke reputatie
verdien je niet zomaar.
Bij het eerste alarmerende batterijfalen
was Manolis na 20 minuten al ter plaatse.
Koud kunstje, want zij kon niet anders
dan bergaf, in tweede en starten.
Zij had goed geluisterd hoe het moest.
Deze keer besloot zij dan ook de klus
in haar eentje te klaren en ging zij wel bergaf,
in tweede, maar the car startte NIET.
En stopte dus ook niet meer.
In ideale omstandigheden, zoals daar
zijn klaarlichte dag, hevige zonneschijn en
geen tegenliggers,
lukte het haar de berg, haarspeldbochten incluis,
in 13 minuten af te bollen.
Toen de wagen beneden uiteindelijk stilviel,
had zij haar record in de vernieling gereden.
Zoals trouwens haar zenuwen, haar hartritme
en haar nieuwe string.
Nog steeds foeterend en uit zijn hum
laadde Manolis de batterij op.
Zij hield, nog steeds hevig bibberend,
vol dat het ditmaal eigenlijk not only the
battery was geweest, you know.
En zoende hem.
Zijn gezicht en boosheid trokken witjes weg,
hij kreunde bijna van spijt.
"I'm so sorry, milady, this has been
a hell of a day, you know".
De autoradio heeft hij voor alle zekerheid
uit zijn huurcar gehaald.
Geen erg, vond zij, Radio2 kon zij
er toch niet op beluisteren.
En de parkeerbonnen, die zij in het
handschoenenvakje had achtergelaten,
zou zij toch niet betalen.
***
15-10-2008 om 09:26
geschreven door goldenyearsandtears
13-10-2008
***
Zij kon wel veel hebben,
maar de innemende persoonlijkheid
van deze uiterst aimabele man
verpletterde haar toch 'n beetje.
Het lag aan zijn omvang.
Er bestond niet de minste twijfel
dat de galante adjunct van de consul
der Nederlanden er een eigen
kleermaker op nahield.
Zij vroeg zich even af waar de
corpulente heren-matentabel
ophoudt te bestaan. Bij 88-90? 15XL?
En hoe zo'n man aan zijn trekken komt.
Zij bedacht fijntjes dat Koenjoek,
in zijn rolstoel bijna onvindbaar
met zijn dank haar niet-aflatende zorg
reeds bereikt 43 kg brutogewicht
's Mans minimalistisch ingericht kantoor
was in de breedte navenant.
Witte muren, blauw leder, onbehaaglijk eXXXcLusief.
Beatrix in het midden, geheel staatsie
tussen een Nederlands en een Europees vaandeltje.
Nooddokumenten, daar had Koenjoek dus nood aan.
Hiervoor had zij dit zwaar zieke hoopje zo'n 170 km tot deze designer oase
gerold en haarspeldgebocht,
vastbesloten deze ook, desnoods manu militari,
te pakken te krijgen.
De originele waren uiteraard verloren gelegd
tijdens Koenjoeks zevenvoudig jojotransport
tussen ziekenhuizen.
Europa eindigt immers waar Griekenland begint.
Kopzorgen waren de énige medische zorgen die hij kon krijgen.
Nederlands sprak deze ontzettend lieve man
tot zijn grote spijt niet,
maar zijn begrip, zijn gewichtigheid
en zijn daadkracht waren vlekkeloos.
Even snel als onze frappé werd opgediend,
werd ook de laissez-passer na enkele
handtekeningen en long distance calls afgeleverd.
Zij voelde zich opgelucht, de grand cru goeierd
leek het zowaar ook.
Nu nog de rolstoel met precaire inhoud
netjes en vooral tijdig in Nederland afleveren.
Een makkie.
Dacht je?
***
13-10-2008 om 00:00
geschreven door goldenyearsandtears
11-10-2008
***
Kinderen zijn vreemde wezens.
Laat jij ze nu quasi dagelijks
internetsgewijs geruststellen
dat het (provisorisch)
amicaal, amoureus, artistiek
bureaucratisch, culinair
diplomatisch, emotioneel, financieel
fysiek, geografisch, humoristisch
intellectueel, klimatologisch, klinisch
lifestylish, mainstreamig, mentaal
mobiel, organisatorisch, panoramisch
pensioentechnisch, psychoanalytisch
religieus, sociaal, utilitair, verbaal
vestimentair en visueel
heel goed met je gaat.
Dat horen zij te weten.
Dat horen zij ook graag.
Per slot, je zit daar ook wel
geïsoleerd op je olijvenberg
solitair mooi te wezen
en aard te schokken.
Laat nu uitgerekend zij
je inspirerende aanwezigheid missen.
Daar zit je dan.
Op je relax-aan-beide-zijden-bank.
Op vier maal vallen van hen verwijderd.
En gedeisd zal je je nu houden.
Drie maanden.
Dat heb je ze immers moeten beloven.
Onvoorwaardelijk.
Hoewel dubbelbeglaasd in je Vlaamse flat
bevries je zowat.
Je paft je een emfyseem
je belt je een schuld
je schrijft je een kramp
je heimt je een wee.
Een week.
"Drukdruk hoor mams, ik bel je nog wel".
Twee weken.
"Zit nog in Frankrijk, moeke, tot volgend weekend nog wel".
Drie weken.
"Kom je eten, mams? Is nu toch al een poos hoor".
Waardeloos.
Hier moet je onderuit zien te komen.
Jij gaat niet dood op déze bank.
Mooi niet.
***
11-10-2008 om 11:54
geschreven door goldenyearsandtears
10-10-2008
***
rond haar knoken getrokken.
Duidelijk een stapel teveel
aan raki, saffies en foute mannen.
In een welgevormder verleden
verliet zij haar kneuterige tulpenbollenkerel
voor een nieuw leven
met een al even nieuwe Zeus.
En meerde in zijn kielzog aan
op mijn stukje eiland.
Het sprookje duurde
tot haar tanden even los stonden
als zijn handen bleken te zijn.
Deze ervaring rijker,
besloot zij zich
in de veel kortere armen te gooien
van een liefsnoeterige en fors besnorde zeeman,
net als zij na een woelig bestaan
op zoek naar rustiger wateren.
Consequent wijf, heerlijk toch?
Op z'n Ischa Meijer's,
"geen gelul, broek af! had je maar niet moeten liften!"
Verpleegster is ze.
Beter nog, een verpleegster
die Nederlands spreekt.
En al helemaal onbetaalbaar,
het enige medisch betrouwbaar creatuur
in het ziekenhuis.
Met zachte woorden
peuterde zij Koenjoek (*) langzaam
uit de coma
waarin hij was weggezonken.
Zij aan zij wroetten, stampvoetten wij
wekenlang om hem opnieuw te leren praten,
lopen, functioneren, leven.
Zoals het op ons eiland hoort,
hebben wij hiertoe overgedoseerd
getierd, gedreigd,
achterover gedrukt, gecorrumpeerd.
En hersenbeschadigend
gelachen, gedronken,
gedanst, gefeest.
Zoals dit overal wel hoort.
Ach wat, gewoon.
Zo'n sprietgriet
vergeet je toch niet?
***
(*)
1. Javaans slim, stout aapje.
2. Een vriend van ondergetekende.
10-10-2008 om 00:00
geschreven door goldenyearsandtears
08-10-2008
***
Ik heb deze kelk niet
tot de laatste druppel uitgedronken.
Dit goddelijk lijf vind je dus
ter aanklikking op relatieplaneten (*)
niet meer terug.
Enkel nog een bescheiden acte de présence
op enig sociaal smoelenboek, hooguit.
Zàt ben ik het.
Gekke gerritjes, walgelijke willytjes,
miezerige markjes, bezeten bertjes,
labiele leotjes, eenzame evertjes,
falende florkes ...
ruim voortaan jullie puin
lekker alleen op.
Jullie lang uitgestelde, onafgewerkte,
maar echt wel subliem geschreven
kladblokjes
heb ik van mijn bureaublad verwijderd.
Weg met die bittere handel.
Vrijuit ga ik in dit débâcle niet,
mijn ticket was a priori one way.
Zoeken deed ik jullie niet,
jullie vinden wou ik al evenmin.
Daarom. Ook dat.
***
08-10-2008 om 00:00
geschreven door goldenyearsandtears
04-07-2008
***
Voor het zitje 1D moet je meteen
feestelijk bedanken
als je een binnenlandse OA vlucht boekt.
58 paar ogen en neuzen volgen gedwee
in hun vrij oncomfortabele positie
de eilandenrichting die de piloot
met zijn hopelijk bewezen expertise
met hen uitgaat.
2 paar ogen vooraan moeten noodgedwongen
de andere richting uitkijken.
Voor de ogen die aan het raampje kleven,
een iets minder confronterende situatie
dan voor die van zitje 1D.
Verborgen achter een overdosis zonnebril
stellen die zichzelf wel een poos gerust
met het proberen inschatten
van de plofafstand tot de eeuwigheid
mocht de eindtarmac alsnog niet gehaald
Zitje 1D bevindt zich aan de nooduitgang.
En neemt een deel van het gangpad in.
Wel veilig dus. Veel beenruimte ook.
Dat is het net.
Het overkomt je als je vorige vlucht
zoveel onverklaarbare vertraging had
dat je je vroegboekkortingse
maar evengoed oliedure sofitelmatras
nauwelijks hebt kunnen strelen.
Laat nu staan dat je op de koop toe de
uit je geperst zou hebben
om in een van je hermetisch afgesloten
op zoek te gaan naar die decente broek
waarvoor je dat flatteuze vertrekrokje
beter had geruild.
Achteraf beschouwd.
Het zijn niet enkel die benen.
Je staat, zit, hangt ten voeten uit in die
Met je beide poten aan de drempel van het
Een dikbilrund. Een callipyge.
The today's seat 1D focus.
Met elk trilhaar voel je
wat 58 OA medegevangenen denken,
welke vragen zij zich stellen,
welke voorstellingen zij zich maken.
Met elke oogopslag zie je het ook
Je bent weliswaar niet vies
van een theaterscènetje meer of minder,
bij voorkeur persoons- en plaatsgebonden.
Je kan een beetje publiek
dan ook wel smaken.
Maar op seat 1D word je je door de
striemend pijnlijk bewust
van je locktite kleefknieën
van je zo lang als een nacht zonder liefde
van je playtex divine onder je strakke
van je nu pigmentlost witte dak
van je precaire partnerfree genadestatus.
En je duikt geabsorbeerd in de franstalige
die je zonet samen met je onvermijdelijke
mastercardsgewijs hebt aangekocht
- want je wil je credibiliteit niet aan
HLN vergooien -
en je weet perfect welke hausse Crédit
op de CAC40 heeft gekend
en in hoeveel zalen Bouli's film wordt
want je hebt het zevenmaal gelezen.
En je weigert beleefd de vacuümverpakte
wegens het vermoeden van kruimels rond je
en op je gewelfde borst.
En je bedankt innemend in het Engels voor
wegens het gegarandeerd omstoten
en het gebrek aan deponeermogelijkheden
En als je al wil stoppen, dan zeker niet
En je pent je overweldigende indrukken
op het exclusieve sofitelbriefpapier
dat je hebt meegegrist
- voor wat hoort wat -
wegens jezelf opgedrongen
beperkte rek-, buig-, draai- en
Le stress en vrac.
Een dik uurtje.
Zo voorbij.
Tweemaal raden welk zitje OA mij had
tijdens de terugvlucht?
Die verhullende broek had ik
***
04-07-2008 om 18:23
geschreven door goldenyearsandtears
28-05-2008
***
Ik zeg dag met het handje.
Voor enkele weken althans.
Mijn valiezen zijn er klaar voor,
mijn wilde warhoofd nog niet.
Mij missen, zal je alvast niet doen.
Dat is een geruststelling.
Of het moet al Titi zijn, onze koesterpoes,
die half horkig Vlaanderen verrot
in het kruis en de kont schopt,
maar zowaar nu ook oeifoeistout
uit haar aalsterse hoek en pen kruipt.
Ik zal haar missen.
En warkets ontroerende beeldende woordkunst ook.
Dat moet ik hem zeker nog eens zeggen.
En mijn schuldig verzuim ook bekennen
Ik sta in het krijt.
Kerels, kinderen, krantenbezorgers,
ze kunnen me voorlopig wat.
De eerste categorie kan dus opgelucht ademhalen.
Ik zal jullie niet meer aanvallen,
niet meer breken, niet meer beledigen,
niet meer afmaken.
Voorlopig althans.
De tweede categorie kan dus zijn adem inhouden.
Nog maar eens.
Ik beloof jullie dat ik terugkom.
Ik beloof jullie dat dit voor het laatst is.
Voorlopig althans.
De derde categorie kan dus op adem komen.
Geen vroegtijdig dedju-gesus
wegens een niet-reglementaire brievenbus.
Geen gegrijp van turven bij de lurven.
Voorlopig althans.
Incognito ga ik.
In loco non citato.
Waar de stroom bij onweer uitvalt.
En ook de waterleiding het soms opgeeft.
Waar steeds een koele zeebries waait
en de grond te heet onder mijn voeten is.
Voor het delen en het vermenigvuldigen
Waarvan 9 vermoedelijk niet wettelijk zijn.
En 128 niet voor publicatie vatbaar.
door te spoelen, te verteren,
en neer te schrijven.
Maar ik kom terug.
Want, aan wie moet ik die anders kwijt?
28-05-2008 om 00:00
geschreven door goldenyearsandtears
25-05-2008
***
Men kan zich afvragen welk deel
van het nochtans niet mis te verstane
extreem radikale woordje
"NEEN"
sommige kerels niet begrijpen.
Voor een goed begrip
en ten behoeve van diegenen met
nietsontziende beperkte leermogelijkheden,
een bijzonder hardleerse stupiede instelling
en totaal empatisch onvermogen :
"NEEN"
als dusdanig
krachtig geformuleerd door een vrouw
die jou al veel langer
dan je zelf wil of kan aannemen
heeft verdrongen en vergeten
kan, in het Nederlands welteverstaan,
niets anders betekenen dan :
ga en blijf weg
laat mij met rust
verlos mij van je
vervoeg je nageboorte
verdwijn, barst, verpulver, explodeer
flikker, kras, lazer, los, rot, ruk, sodemieter en de pot op
haal de pleuris
krijg de klere, de builenpest
cholesteroliseer
doe jezelf wat aan
kruip in je kist
versier je een crematie
val dood.
Zij wil dus :
je misselijke tronie niet meer zien
je flauw gezever niet meer horen
geen belachelijke berichten meer van je ontvangen
geen deel meer uitmaken van je beroerde bestaan.
Zij wil dus :
dat ze de klok kon terugdraaien
dat ze een blackout krijgt
dat ze je nooit had ontmoet
dat ze je nooit had geloofd
dat ze je dromen nooit had gedeeld.
Zij is over je heen.
Zij heeft je overleefd.
Zij heeft je niets vergeven.
Zij haat je.
Zij wil niets meer met je te maken hebben.
Je bent nu niet meer dan een kwade geest,
een nare herinnering,
een bittere pil.
Zij wil je kwijt.
En doorgaan met haar leven.
Zonder een zweem van je.
In elk geval en absoluut zonder je.
Je bent haar kwijt. Definitief.
Is dat nu duidelijk?
***
25-05-2008 om 00:00
geschreven door goldenyearsandtears
23-05-2008
***
Reeds twee opeenvolgende avonden
sloeg hij haar stilletjes,
maar heel nauwlettend gade.
Dat niet alleen, ook de all inclusive tequila sloeg hij,
maximal ontspannen aan de hotelbar,
mit Mass aber regelmässig achterover.
Zonder zijn blik van haar af te wenden,
wisselde hij met tussenpozen enkele woorden
met zijn Herr vriend, die geen tequila lustte,
maar des te meer het happy single
loslopend vrouwenwild dat zo'n five star resort
doorgaans al vanaf maart pleegt te bevolken.
Het is niet anders, een surplus aan vrije tijd,
aan gezondheid en aan geld brengt mensen ertoe
dingen te gaan doen die zij leuk vinden.
Zij verleggen hun grenzen, niet enkel de geografische.
Iets gevaarlijker, iets scherper op de snee.
Het was haar uiteraard niet ontgaan.
Het ontbreken van elke vorm van Frau in zijn buurt,
was het laatste zetje om dan ook een ondeugend knipoogje
zijn richting uit te sturen.
Herr Doktor stelde zichzelf uiterst hoffelijk
en bescheiden voor, een zachte stem, zachte ogen,
zachtheid all over.
Vleesgeworden charme, finesse, réserve en politesse avant-la-lettre.
Zij wou graag even op het krukje naast hem plaatsnemen,
zelfs even zo'n tequila met hem proeven.
"Du lächst immer", verbaasde hij zich.
En herhaalde het.
naar haar belevenissen van die dag,
verbeterde minzaam haar verkeerde vervoegingen en verbuigingen,
overtuigde haar ervan dat zij niet allemaal
richtige Schweinhunde waren.
Schetste die Geschichte historisch, kulturell, politisch
en zweeg pünktlich over hetgeen haar niet interesseerde.
Een zonnige week lang keken zij uit
naar het ontbijtbuffet en naar de guest bar,
die zij besloten voortaan samen alle eer aan te doen.
Haar dauernde opgewektheid dreef Herr Doktor erheen,
zijn aaibare aanwezigheid wou ze niet missen.
Het afscheid die morgen hadden zij
met heel veel koffies voor zich uit geschoven.
Hij zag bleek, ondanks zijn zongebruinde tint.
Zijn beide ogen waren helemaal opgezwollen,
dit had zij de avond ervoor niet opgemerkt.
"Ik ben ermee opgestaan", stelde hij haar gerust.
"Eine Entzündung".
Hij zou thuis onmiddellijk zijn huisarts raadplegen.
Hij nam zijn bril af.
Zij wreef heel zachtjes en heel langzaam
over zijn ontstoken lieve ogen.
En zij besloten nu afscheid van elkaar te nemen.
"Dein Ritter kommt noch, ganz bestimmt"
zei hij, vol emotie en vertrouwen.
Zij vond geen woorden.
***
23-05-2008 om 00:00
geschreven door goldenyearsandtears
Ik ben Chantal, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Goldenyearsandtears.
