***

Zij kon wel veel hebben,

maar de innemende persoonlijkheid

van deze uiterst aimabele man

verpletterde haar toch 'n beetje.

Het lag aan zijn omvang.

Er bestond niet de minste twijfel

dat de galante adjunct van de consul

der Nederlanden er een eigen

kleermaker op nahield.

Zij vroeg zich even af waar de

corpulente heren-matentabel

ophoudt te bestaan. Bij 88-90? 15XL?

En hoe zo'n man aan zijn trekken komt.

Zij bedacht fijntjes dat Koenjoek,

in zijn rolstoel bijna onvindbaar

met zijn dank haar niet-aflatende zorg

reeds bereikt 43 kg brutogewicht

wel viermaal in deze klomp kon verdwijnen.

's Mans minimalistisch ingericht kantoor

was in de breedte navenant.

Witte muren, blauw leder, onbehaaglijk eXXXcLusief.

Beatrix in het midden, geheel staatsie

tussen een Nederlands en een Europees vaandeltje.

Nooddokumenten, daar had Koenjoek dus nood aan.

Hiervoor had zij dit zwaar zieke hoopje

zo'n 170 km tot deze designer oase

gerold en haarspeldgebocht,

vastbesloten deze ook, desnoods manu militari,

te pakken te krijgen.

De originele waren uiteraard verloren gelegd

tijdens Koenjoeks zevenvoudig jojotransport

tussen ziekenhuizen.

Europa eindigt immers waar Griekenland begint.

Kopzorgen waren de énige medische zorgen die hij kon krijgen.

Nederlands sprak deze ontzettend lieve man

tot zijn grote spijt niet,

maar zijn begrip, zijn gewichtigheid

en zijn daadkracht waren vlekkeloos.

Even snel als onze frappé werd opgediend,

werd ook de laissez-passer na enkele

handtekeningen en long distance calls afgeleverd.

Zij voelde zich opgelucht, de grand cru goeierd

leek het zowaar ook.

Nu nog de rolstoel met precaire inhoud

netjes en vooral tijdig in Nederland afleveren.

Een makkie.

Dacht je?

***   

***

Kinderen zijn vreemde wezens.

Laat jij ze nu quasi dagelijks

internetsgewijs geruststellen

dat het (provisorisch)

amicaal, amoureus, artistiek

bureaucratisch, culinair

diplomatisch, emotioneel, financieel

fysiek, geografisch, humoristisch

intellectueel, klimatologisch, klinisch

lifestylish, mainstreamig, mentaal

mobiel, organisatorisch, panoramisch

pensioentechnisch, psychoanalytisch

religieus, sociaal, utilitair, verbaal

vestimentair en visueel

heel goed met je gaat.

Dat horen zij te weten.

Dat horen zij ook graag.

Per slot, je zit daar ook wel

geïsoleerd op je olijvenberg

solitair mooi te wezen

en aard te schokken.

Laat nu uitgerekend zij

je inspirerende aanwezigheid missen.

Daar zit je dan.

Op je relax-aan-beide-zijden-bank.

Op vier maal vallen van hen verwijderd.

En gedeisd zal je je nu houden.

Drie maanden.

Dat heb je ze immers moeten beloven.

Onvoorwaardelijk.

Hoewel dubbelbeglaasd in je Vlaamse flat

bevries je zowat.

Je paft je een emfyseem

je belt je een schuld

je schrijft je een kramp

je heimt je een wee.

Een week.

"Drukdruk hoor mams, ik bel je nog wel".

Twee weken.

"Zit nog in Frankrijk, moeke, tot volgend weekend nog wel".

Drie weken.

"Kom je eten, mams? Is nu toch al een poos hoor".

Waardeloos.

Hier moet je onderuit zien te komen.

Jij gaat niet dood op déze bank.

Mooi niet.

***

***

Haar sproetjeshuid zit als folie

rond haar knoken getrokken.

Duidelijk een stapel teveel

aan raki, saffies en foute mannen.

In een welgevormder verleden

verliet zij haar kneuterige tulpenbollenkerel

voor een nieuw leven

met een al even nieuwe Zeus.

En meerde in zijn kielzog aan

op mijn stukje eiland.

Het sprookje duurde

tot haar tanden even los stonden

als zijn handen bleken te zijn.

Deze ervaring rijker,

besloot zij zich

in de veel kortere armen te gooien

van een liefsnoeterige en fors besnorde zeeman,

net als zij na een woelig bestaan

op zoek naar rustiger wateren.

Consequent wijf, heerlijk toch?

Op z'n Ischa Meijer's,

"geen gelul, broek af! had je maar niet moeten liften!"

Verpleegster is ze.

Beter nog, een verpleegster

die Nederlands spreekt.

En al helemaal onbetaalbaar,

het enige medisch betrouwbaar creatuur

in het ziekenhuis.

Met zachte woorden

peuterde zij Koenjoek (*) langzaam

uit de coma

waarin hij was weggezonken.

Zij aan zij wroetten, stampvoetten wij

wekenlang om hem opnieuw te leren praten,

lopen, functioneren, leven.

Zoals het op ons eiland hoort,

hebben wij hiertoe overgedoseerd

getierd, gedreigd,

achterover gedrukt, gecorrumpeerd.

En hersenbeschadigend

gelachen, gedronken,

gedanst, gefeest.

     Zoals dit overal wel hoort.    

Ach wat, gewoon.

Zo'n sprietgriet

vergeet je toch niet?

***

(*)

1. Javaans slim, stout aapje.

2. Een vriend van ondergetekende.

***

Ik heb deze kelk niet

tot de laatste druppel uitgedronken.

Dit goddelijk lijf vind je dus

ter aanklikking op relatieplaneten (*) 

niet meer terug.

Enkel nog een bescheiden acte de présence

op enig sociaal smoelenboek, hooguit.

Zàt ben ik het.

Gekke gerritjes, walgelijke willytjes,

miezerige markjes, bezeten bertjes,

labiele leotjes, eenzame evertjes,

falende florkes ...

ruim voortaan jullie puin

lekker alleen op.

Jullie lang uitgestelde, onafgewerkte,

maar echt wel subliem geschreven

kladblokjes

heb ik van mijn bureaublad verwijderd.

Weg met die bittere handel.

Vrijuit ga ik in dit débâcle niet,

mijn ticket was a priori one way.

Zoeken deed ik jullie niet,

jullie vinden wou ik al evenmin.

Daarom. Ook dat.

***
(*) voor een goed begrip en verder failliet van dit land te vermijden : énkel het "internetdaten" heb ik achter me gelaten.
Dit high level S.Net blijf ik nog wel even teisteren.
Met uw goedvinden.

 

***

Voor het zitje 1D moet je meteen

feestelijk bedanken

als je een binnenlandse OA vlucht boekt.

58 paar ogen en neuzen volgen gedwee

in hun vrij oncomfortabele positie

de eilandenrichting die de piloot

met zijn hopelijk bewezen expertise

met hen uitgaat.

2 paar ogen vooraan moeten noodgedwongen

de andere richting uitkijken.

Voor de ogen die aan het raampje kleven,

een iets minder confronterende situatie

dan voor die van zitje 1D.

Verborgen achter een overdosis zonnebril

stellen die zichzelf wel een poos gerust

met het proberen inschatten

van de plofafstand tot de eeuwigheid

mocht de eindtarmac alsnog niet gehaald

worden.

Zitje 1D bevindt zich aan de nooduitgang.

En neemt een deel van het gangpad in.

Wel veilig dus. Veel beenruimte ook.

Dat is het net.

Het overkomt je als je vorige vlucht

zoveel onverklaarbare vertraging had

dat je je vroegboekkortingse

maar evengoed oliedure sofitelmatras

nauwelijks hebt kunnen strelen.

Laat nu staan dat je op de koop toe de

euvele moed

uit je geperst zou hebben

om in een van je hermetisch afgesloten

koffers

op zoek te gaan naar die decente broek

waarvoor je dat flatteuze vertrekrokje  

beter had geruild.

Achteraf beschouwd.

Het zijn niet enkel die benen.

Je staat, zit, hangt ten voeten uit in die

1D etalage.

Met je beide poten aan de drempel van het

slachthuis.

Een dikbilrund. Een callipyge.

The today's seat 1D focus.

Met elk trilhaar voel je

wat 58 OA medegevangenen denken,

welke vragen zij zich stellen,

welke voorstellingen zij zich maken.

Met elke oogopslag zie je het ook

duidelijk.

Je bent weliswaar niet vies

van een theaterscènetje meer of minder,

bij voorkeur persoons- en plaatsgebonden.

Je kan een beetje publiek

dan ook wel smaken.

Maar op seat 1D word je je door de

doordringende blikbende van 58

striemend pijnlijk bewust

van je locktite kleefknieën

van je zo lang als een nacht zonder liefde

benen

van je playtex divine onder je strakke

topje

van je nu pigmentlost witte dak

van je precaire partnerfree genadestatus.

En je duikt geabsorbeerd in de franstalige

krant

die je zonet samen met je onvermijdelijke

saffies

mastercardsgewijs hebt aangekocht

- want je wil je credibiliteit niet aan

zeg maar

HLN vergooien -

en je weet perfect welke hausse Crédit

Agricole

op de CAC40 heeft gekend

en in hoeveel zalen Bouli's film wordt

verdeeld

want je hebt het zevenmaal gelezen.

En je weigert beleefd de vacuümverpakte

onsmakelijke croissant,

wegens het vermoeden van kruimels rond je

mondhoeken

en op je gewelfde borst.

En je bedankt innemend in het Engels voor

het kopje koffie,

wegens het gegarandeerd omstoten

en het gebrek aan deponeermogelijkheden

ervan.

En als je al wil stoppen, dan zeker niet

sanitair.

En je pent je overweldigende indrukken

niet neer

op het exclusieve sofitelbriefpapier

dat je hebt meegegrist

- voor wat hoort wat -

wegens jezelf opgedrongen

beperkte rek-, buig-, draai- en

duwbewegingen.

Le stress en vrac.

Een dik uurtje.

Zo voorbij.

Tweemaal raden welk zitje OA mij had

voorbehouden

tijdens de terugvlucht?

Die verhullende broek had ik

klaargelegd... en aangetrokken.

***

***

Ik zeg dag met het handje.

Voor enkele weken althans.

Mijn valiezen zijn er klaar voor,

mijn wilde warhoofd nog niet.

Mij missen, zal je alvast niet doen.

Dat is een geruststelling.

Of het moet al Titi zijn, onze koesterpoes,

die half horkig Vlaanderen verrot

in het kruis en de kont schopt,

maar zowaar nu ook oeifoeistout

uit haar aalsterse hoek en pen kruipt.

Ik zal haar missen.

En warket’s ontroerende beeldende woordkunst ook. 

Dat moet ik hem zeker nog eens zeggen.

En mijn schuldig verzuim ook bekennen

bij de vele anderen.

Ik sta in het krijt.

Kerels, kinderen, krantenbezorgers,

ze kunnen me voorlopig wat.

De eerste categorie kan dus opgelucht ademhalen.

Ik zal jullie niet meer aanvallen,

niet meer breken, niet meer beledigen,

niet meer afmaken.

Voorlopig althans.

De tweede categorie kan dus zijn adem inhouden.

Nog maar eens.

Ik beloof jullie dat ik terugkom.

Ik beloof jullie dat dit voor het laatst is.

Voorlopig althans.

De derde categorie kan dus op adem komen.

Geen vroegtijdig dedju-gesus

wegens een niet-reglementaire brievenbus.

Geen gegrijp van turven bij de lurven.

Voorlopig althans.

Incognito ga ik.

In loco non citato.

Waar de stroom bij onweer uitvalt.

En ook de waterleiding het soms opgeeft.

Waar steeds een koele zeebries waait

en de grond te heet onder mijn voeten is.

Hij zal er ook zijn.

Voor het delen en het vermenigvuldigen

van mijn 137 doe-woorden.

Waarvan 9 vermoedelijk niet wettelijk zijn.

En 128 niet voor publicatie vatbaar.

Woorden om te proeven, te kauwen, te

herkauwen, te bijten, in te slikken,

in te zwelgen,

door te spoelen, te verteren,
 
in een hoopje te verdampen

en neer te schrijven.

Maar ik kom terug.

Want, aan wie moet ik die anders kwijt?

***

Men kan zich afvragen welk deel

van het nochtans niet mis te verstane

extreem radikale woordje

"NEEN"

sommige kerels niet begrijpen.

Voor een goed begrip

en ten behoeve van diegenen met

nietsontziende beperkte leermogelijkheden,

een bijzonder hardleerse stupiede instelling

en totaal empatisch onvermogen :

"NEEN"

als dusdanig

krachtig geformuleerd door een vrouw

die jou al veel langer

dan je zelf wil of kan aannemen

heeft verdrongen en vergeten

kan, in het Nederlands welteverstaan,

niets anders betekenen dan :

ga en blijf weg

laat mij met rust

verlos mij van je

vervoeg je nageboorte

verdwijn, barst, verpulver, explodeer

flikker, kras, lazer, los, rot, ruk, sodemieter en de pot op

haal de pleuris

krijg de klere, de builenpest

cholesteroliseer

doe jezelf wat aan

kruip in je kist

versier je een crematie

val dood.

Zij wil dus :

je misselijke tronie niet meer zien

je flauw gezever niet meer horen

geen belachelijke berichten meer van je ontvangen

geen deel meer uitmaken van je beroerde bestaan.

Zij wil dus :

dat ze de klok kon terugdraaien

dat ze een blackout krijgt

dat ze je nooit had ontmoet

dat ze je nooit had geloofd

dat ze je dromen nooit had gedeeld.

Zij is over je heen.

Zij heeft je overleefd.

Zij heeft je niets vergeven.

Zij haat je.

Zij wil niets meer met je te maken hebben.

Je bent nu niet meer dan een kwade geest,

een nare herinnering,

een bittere pil.

Zij wil je kwijt.

En doorgaan met haar leven.

Zonder een zweem van je.

In elk geval en absoluut zonder je.

Je bent haar kwijt. Definitief.

Is dat nu duidelijk?

***

***

Reeds twee opeenvolgende avonden

sloeg hij haar stilletjes,

maar heel nauwlettend gade.

Dat niet alleen, ook de all inclusive tequila sloeg hij,

maximal ontspannen aan de hotelbar,

mit Mass aber regelmässig achterover.

Zonder zijn blik van haar af te wenden,

wisselde hij met tussenpozen enkele woorden

met zijn Herr vriend, die geen tequila lustte,

maar des te meer het happy single

loslopend vrouwenwild dat zo'n five star resort

doorgaans al vanaf maart pleegt te bevolken.

Het is niet anders, een surplus aan vrije tijd,

aan gezondheid en aan geld brengt mensen ertoe

dingen te gaan doen die zij leuk vinden.

Zij verleggen hun grenzen, niet enkel de geografische.

Iets gevaarlijker, iets scherper op de snee.

Het was haar uiteraard niet ontgaan.

Het ontbreken van elke vorm van Frau in zijn buurt,

was het laatste zetje om dan ook een ondeugend knipoogje

zijn richting uit te sturen.

Herr Doktor stelde zichzelf uiterst hoffelijk

en bescheiden voor, een zachte stem, zachte ogen,

zachtheid all over.

Vleesgeworden charme, finesse, réserve en politesse avant-la-lettre.

Zij wou graag even op het krukje naast hem plaatsnemen,

zelfs even zo'n tequila met hem proeven. 

"Du lächst immer", verbaasde hij zich.

En herhaalde het.
 
En luisterde elke avond weer geamuseerd

naar haar belevenissen van die dag,

verbeterde minzaam haar verkeerde vervoegingen en verbuigingen,

overtuigde haar ervan dat zij niet allemaal

richtige Schweinhunde waren.

Schetste die Geschichte historisch, kulturell, politisch

en zweeg pünktlich over hetgeen haar niet interesseerde.

Een zonnige week lang keken zij uit

naar het ontbijtbuffet en naar de guest bar,

die zij besloten voortaan samen alle eer aan te doen.

Haar dauernde opgewektheid dreef Herr Doktor erheen,

zijn aaibare aanwezigheid wou ze niet missen.

Het afscheid die morgen hadden zij

met heel veel koffies voor zich uit geschoven.

Hij zag bleek, ondanks zijn zongebruinde tint.

Zijn beide ogen waren helemaal opgezwollen,

dit had zij de avond ervoor niet opgemerkt.

"Ik ben ermee opgestaan", stelde hij haar gerust.

"Eine Entzündung".

Hij zou thuis onmiddellijk zijn huisarts raadplegen.

Hij nam zijn bril af.

Zij wreef heel zachtjes en heel langzaam

over zijn ontstoken lieve ogen.

En zij besloten nu afscheid van elkaar te nemen.

"Dein Ritter kommt noch, ganz bestimmt"

zei hij, vol emotie en vertrouwen.

Zij vond geen woorden.

***

***

Zij was vastbesloten dat jaar de goed ingepakte nepkerstboom,

die nu al tien maanden, gekwetst, maar fier

helemaal achteraan tegen de muur leunde,

niet uit de garage te sleuren.

Vooreerst, zij zag er hevig tegenop over de stapel

kartonnen dozen heen te stappen.

Laat staan, ze met korte voetstoten opzij te schuiven.

Jaren verslonden lectuur zat er veilig en al even onbereikbaar in verstopt.

Maanden vrolijkekleurtjeskleding ook.

Warme, frivole, oogstrelende spulletjes

waarin zij zich zo fijn had gevoeld en hij haar zo bewonderd had.

Zij droeg nu zwart.

Bovendien, in haar eentje uren staren naar flonkerende lichtkraaltjes en een teveel

aan glanzende, speelse kerstballen, die stuk voor stuk een eigen

klein verhaaltje in zich droegen, dit wou zij zichzelf vooral besparen. 

Dit tafereel zou in haar annus horribilis geen slingers meer

kunnen aanbrengen.

"Ik wil best even met je praten, op voorwaarde dat je ernstig bent",

schreef zij geïrriteerd als antwoord op een uiterst beleefd vraagje

dat op een koude avond over haar scherm liep.

Zij was het moe,

vernederd en totaal uit haar hum

onsmakelijke perverten lik op stuk te geven

en definitief van haar scherm te verwijderen.

Hij schrok ervan.

En haastte zich, ietwat uit zijn evenwicht gebracht,

haar van zijn eerlijke, meer nog, controleerbare bedoelingen

te overtuigen. Want zoveel was zeker, een eerlijk man was hij.

En bovendien was dit ook de welhaast enige eigenschap die hij

van een vrouw verwachtte : eerlijkheid.

Wat elke man dus ipso facto verlangt,

maar geen enkele mee om kan.

Dualiteit heet dat.


Hij was de eerste man die haar, na elf maanden rouw,

mee uit eten nam.

Zij probeerde ervan te genieten.

Hij was een ernstige, aardige man met een drukke

zaak en een agenda, die een easygoing opbouwen

van een geslaagde relatie duidelijk in de weg stond.

Dergelijke adempauzes kwamen haar op dat moment

erg goed uit trouwens.

Zij konden het goed met elkaar vinden.

Zij zochten en vonden tijd.

Zij spraken en zwegen.

Zij ontdekten en verborgen niets.

En zij haalde alsnog op lijfsgevaar

die fake kerstboom uit haar garage.

Het romantische plaatje was volledig.

Zij tuigden samen de boom op,

liepen elkaar voor de voeten in de keuken,

warmden hun voeten aan de haard,

dronken zich een stuk in de voeten,

legden hun voeten in, op, onder en tussen elkaar,

veegden aan de hele wereld hun voeten...

Té volledig.

Wie zou zich het eerst uit de voeten maken?

Op nieuwjaarsdag zouden zij elkaar terugzien.

Zij haspelde de obligate familiewensen en -kussen

in een angstwekkend en verdacht snel tempo af

en verwittigde hem bij thuiskomst ongeduldig.

Even ongeduldig echter lag hij in zijn zetel niet.

"Loonde het nog wel de moeite die afstand af te leggen"?

Zij was diep ontgoocheld.

En eerlijk.

Vooral eerlijk.

Het moet hard aangekomen zijn.

"Jammer, maar hier moest hij een punt achter zetten.

Het was een droom geweest. Zijn droom die werkelijkheid geworden was".

De droom die zijn beschadigd ego over een afstand van 23 km

op de E17 te pletter reed.

***

***

Steeds opnieuw en tot haar ontzetting

moet zij het vaststellen :

vakantie stemt haar milder

tegenover haar mannelijke medemens.

Het moet het overmatig proeven en snuiven

van de zon en het zilt zijn,

het principieel aanvaarden van de best wel

draaglijke lichtheid van dit bestaan,

het bewaren van het juiste evenwicht

tussen verlangen en onverschilligheid,

de behaaglijke rust die zij goedkoper

ook wel kan vinden,

of gewoon en zonder meer, haar hormonen.

Eén van de aangename, en verder weinige,

aspecten aan een man, waar zij een bijzonder

genoegen in kan scheppen,

- weliswaar helaas op latere leeftijd -

is zijn gevoel voor humor.

Zijn gevoel voor haar humor, dan.

En schateren kon hij, die man.

Staand, lopend, dansend, zittend, liggend, hij blééf lachen.

Zijn gehele verdere leven lachte hem toe, en zij ook.

Hoogst onprettig daarbij was, dat hij aldus doende

steevast op haar armen kletste.

Nou, nogmaals, het was vakantie.

En dan is zij milder gestemd, weet u.

Diezelfde activiteit op haar billen,

had zij nog irritanter gevonden.

Twee dagen en nachten verging het lachen hen niet.

Maar het leven is dus geen lachertje.

Toen hij haar terugzag, weende hij.

Toen hij Mozart voor haar klavierde, liepen tranen over zijn wangen.

Toen zij verbaasd iets te lang in zijn ogen keek, traande hij opnieuw.

Toen zij uiteindelijk wegreed, huilde hij.

Hij schreef, hij belde, hij snotterde telkens.

Drie lange dagen.

Zonder haar, was hij geen cent waard.

Zonder haar, was ook zijn leven geen cent meer waard.

Het deprimeerde haar danig.

Zij vroeg zich af waar een mens zoveel vocht vandaan haalde.

Het vooruitzicht op een gelukkige oude dag met een dreigende katarakt,

artritis en basocellulaire epithelioom,

tot daar nog aan toe,

maar dit alles in het weinig opbeurende

gezelschap van een bijna onophoudelijk

emotioneel losgeslagen manspersoon,    

het leek haar plots vom Gute zuviel.

Zij maakte hem dit duidelijk, onder bedekte termen.

Tendres paroles.

"Ga je dit op je blog zetten, popje?" vroeg hij haar, eens drooggelegd.

"Neen, liefje, dit is ons verhaal".

Hier zal hij dus niet kunnen om lachen.

***

***

"Ongetwijfeld een kerel met ballen aan zijn lijf",

was haar eerste bedenking.

Zoveel is duidelijk, je moest al een hardcore

lefgozer zijn om nog maar te aspireren, deze vrouw

aan je trofeeënlijst te willen toevoegen.

"Naast een sterke vrouw hoort een sterke man".

Vanuit dit overmoedig en onomstootbaar statement

had hij haar dan ook benaderd.

En voegde er meteen aan toe, welke drijfveren

een krachtige vrouw als zij

halsoverkop en onafwendbaar

in zijn richting en zijn bed zouden jagen :

"grensverleggend rentenier,

studiosus en levenskunstenaar,

(zij zag het verband niet zo duidelijk)

stabiele persoonlijkheid,

zuiderse look en temperament,

afgetraind torso, ... in corpore sano".

Houdbaarheidsdatum nog lang niet verstreken, dus.

Ten bewijze waarvan hij het niet nodig had geacht

een ontmaskerend fotootje bij dit overweldigend

aanbod te plaatsen.

Honni soit qui mal y pense.

"Om het échte geluk te vinden,

de kràcht van de liefde te ervaren,

welja, daarvoor was hem geen afstand te ver".

De lector benevole weet beter.

Maar, ondanks zijn verregaande concessie terzake,

was het helaas al vaker gebeurd dat dames

diezelfde afstand als onoverbrugbaar hadden ingeschat.

Dit verklaart mede zijn queeste naar een

sterkere vrouw, zo kan men zich bedenken.

Deze solide man liet dus het ontmoetingsscenario

volledig aan haar wensen, agenda en initiatief over.

"Héél graag, asjeblief, élk voorstel zal me

even aangenaam zijn als een kennismaking met jou".

Zij maakte er dan ook werk van.

Raadpleegde elke bron die virtueel

ter beschikking stond.

En slaagde erin, voor hem, de afstand tot de

ervaring van de kracht der liefde

tot 60 km te beperken.
 

Drie onsamenhangende zinnetjes had hij nodig

om haar gewrocht (dat ten gepaste tijde nog

wel handig zou zijn) te beoordelen.

"Beste, ik heb zo'n klein peugeotje,

en durf eigenlijk de Brusselse Ring niet zo op.

Dit maakt het me niet gemakkelijk.

Ik weet het ook niet".

Hij-wist-het-ook-niet.

Zij wel.

Zij gaf hem de stringente raad

zijn actieradius drastisch in te krimpen.

En haar vooral met rust te laten.

Een maatje te sterk voor hem.

Lucky bastard.

***

***

Je weet hoe en waarom het zal eindigen.

Je wacht gewoon het einde af...

ik brand je op, ik haal je aan

ik vind je uit, ik maak je knap

ik overstelp je, ik bekwebbel je

ik fleur je op, ik wijd je in

ik val je aan, ik bedroef je

ik ontroer je, ik juich je toe

ik beheers je, ik haal je neer

ik veronrust je, ik grijp je aan.

ik aanvaard je, ik verzwak je

ik maak je vrolijk, ik begrijp je

ik steun je, ik aanbid je

ik geloof je, ik voel je

ik breek je, ik verruk je

ik begeleid je, ik vergeet je

ik kleed je uit, ik red je

en ik hou van je

ja, ik hou van je.

ik haal je in, ik verlam je

ik lok je, ik vermoei je

ik volg je, ik maak je op

ik voed je, ik verdoof je

ik overkoepel je, ik kwets je

ik gewen je, ik vrees je

ik verduister je, ik schrik je af

ik vertaal je, ik evenaar je

en ik bedrieg je

ik maak je vrij, ik lucht je op

ik voer je dronken, ik ontdek je

ik beledig je, ik verbrand je

in adem je in, ik verbaas je

ik til je op, ik verwelkom je

ik sta naast je, ik ontspan je

ik maak je zwak, ik bewierook je

ik belicht je, ik omsingel je

ik luister naar je, en ik luister naar je

ja, ik hou van je.

 àlle eer en dank komt uitsluitend Derek toe
(naar : oui, je t'aime, uit : full cd ça va mon ami)

***

***

L.S.

Tja, het zat eraan te komen,

het stond in mijn sterren geschreven :

"Ma très chère, un spectaculaire concours de circonstances,

ayant rapport avec l'énergie des planètes et de la lune,

a joué un rôle crucial sur les talents et les capacités

dont vous disposez aujourd'hui".

Nu komt het :

"De plus, vous avez reçu

une merveilleuse bénédiction : la capacité d'entrer

en relation avec l'archange Titipoes".

De andere geneugten die me boven het hoofd zweven,

bespaar ik je liever.

Ik ben nu al zo verwend.

Vandaag even, met permissie en bij hoge uitzondering,

geen gekak op een egotrippend

ergo meelijwekkend mannelijk sujet.

Het zal je ongetwijfeld

opluchten, in het beste

geval sogar verdrieten.

Belangrijker mest dient hier eerst opgeruimd.

Het gaat hier om mijn reputatie.

Of wat daarvan overblijft.

Om je verscherpte aandacht moet

ik dan ook verzoeken.

Er is geen vrouw waar ik meer

kàn van houden. Van die dot van

een Poes van een Titi.

Zij fulmineert, zij slaat, zij zalft,

zij baalt, zij straalt, zij haalt aan,

zij stoot af, zij koppelt, zij ontroert,

zij haalt the best and the worst naar boven.

Zij stelt vast, zij veronderstelt,

zij pro- en re-ageert, zij doet je twijfelen,

zij maakt je sterker.

Zij denkt ruim, zij ontwikkelt breed.

Meer moet dat niet zijn. 

Met briljante woorden doet zij dit.

Tegelijkertijd onze beperking en onze rijkdom.

Tegelijkertijd onze zegen en onze vloek.

Wij hebben dezelfde gebreken.

De meeste kracht en de meeste macht

schuilt in woorden.

Scheppend en vernietigend.

Woorden als onmiskenbaar begin

en finaal element van je leven.

Je eerste kreet

en je laatste zucht.

Woorden als brokkelig cement

tussen de prachtigste ervaringen

en de vreselijkste drama's

in je leven.

Zij beïnvloeden je keuzes,

zij bepalen je fouten.

Zij zijn je bodem, ook je dubbele.

Woorden verleiden, misleiden vooral.

Volatiel als ze kunnen zijn, eenmaal

uitgesproken,

zo beklijvend kunnen ze zijn, eenmaal

neergeschreven.

Het is dus enkel vanuit deze beklemmende angst

en een haast sacrale faiblesse humaine

dat ik jou, sporadische, doch aandachtige lezer,

vandaag heel eventjes wil meegeven dat ik,

naast mijn gauloises-verslaving,

enkel een ongebreidelde fantasie koester,

en verder als een femme comblée

door het leven huppel.

En daar alsnog geen verandering

wens in te brengen.

goldenyearsandtears (GY&T)

*** 

***

"Je komt toch"?

"Je zal er toch zijn"?

"Ik mag toch op je rekenen"?

"Je zal het toch vinden"?

"A.s. vrijdag hebben we afgesproken he,

d.w.z. overmorgen,

m.a.w. nog 2 maal slapen!"

Je moest al heel erg dementerend zijn

om niet te beseffen

dat deze schriftelijke kreet

steeds opnieuw

en met nauwelijks verholen achterdocht

gelanceerd werd door een man

die bij herhaling

voor Piet Snot had gestaan.

Hier had het licht al moeten knipperen.

*

Die vrijdag stond ze dus,

zoals afgesproken,

onder de uitgestrekte arm van Jacob,

en onder haar paraplu,

op haar date te wachten.

Gemakkelijk gevonden, in Gent staat

maar één Jacob in dergelijke positie.

En nog maar eens, onder een paraplu,

het regent altijd als zij een date heeft.

Een omen.

Ondanks de regen, kwam hij

ongeïnteresseerd aanslenteren.

De chemie ontbrak totaal.

Zijn verwachting werd ingelost

door het simpel feit dat zij

haar afspraken was nagekomen.

Haar verwachting liep te pletter

op zijn dode, gevoelloze,

staalharde grijze ogen.

Het etablissement, waar je van de

meest aromatische koffies

in de ruime omgeving kan genieten,

de place to be

waar hij haar reikhalzend

een paar onvergetelijke arabica's

in het vooruitzicht had gesteld,

bleek gesloten.

Zoiets elementairs chèck je vooraf.

Op zoek naar iets evenwaardigs,

leidend naar iets totaal onwaardigs uiteindelijk,

sleepte hij haar dertig minuten

doorheen nauwe straatjes,

in de gutsende regen

en op gesofisticeerd fijne, open pumps.

Beneden het vriespunt waren inmiddels

haar interesse, haar geduld en haar

humeur gezakt.

The point of no return bleek niet

zozeer haar geruïneerd schoeisel,

maar zijn totaal onvermogen tot basisconversatie,

laat staan communicatie.

Vertwijfeld, wanhopig, had zij het uiterste

uit haar arsenaal en uit zichzelf geperst.

"Wat doe je"?

"Tekenen".

"Zo? grafisch, technisch, creatief"?

"Op een tekenplank".

Stilte.

"Interessant. Uitvoerend? Ontwerp? Installaties? Detail"?

"Motoren".

"Ah? Elektrische, hydraulische"?

Stilte. Misschien was zij uitzonderlijk

een ietsje technisch onderlegd. Dit zou hem

te ver leiden.

"Op pensioen nu"?

Overbodige vraag, de man naderde onheilspellend de zeventig.

"Firma gesloten".

Vragen naar zijn gezondheid en/of

alleenstaande toestand, deden niet terzake. Ze lagen

voor de hand.

Drie glazen wijn later, kwamen zijn tong

en zijn ogen enigszins tot leven.

Culturele uitstappen, dat maakte hij vaak.

Grote en enige hobby van hem.

Met de trein. Met zijn rugzak. En met zijn oudere zus.

Een enkele keer met zijn zus en een vriendin van haar.

Op deze favoriete trips was hij

in willekeurige volgorde en achtereenvolgens vergeten, 

verloren gelopen, misverstaan, opgelicht,

vergiftigd, flauwgevallen, bestolen,

zowaar zelfs bijna verkracht.

Het zal aan haar liggen.

Niet de poging tot verkrachting,

maar haar absolute onwil

zich in te leven in grootoudergevoelens.

Haar nageslacht vertikte het, zelf

voor verder progenituur te zorgen.

En onthield haar zodoende of zo-niet-doende, van de

ronduit vervelende, extatische,

maniakale adoratie die grootouders

hun kleinkinderen aandoen.

Ze zag het aankomen.

Het wonderkleinkind Saartje.

Eentje uit de vruchtbare schare die zich mettertijd

rond hem had gevormd, maar eeuwig in haar

schaduw zou staan.

Saartje als prima perpetua,

Saartje als musica, als poetica, als historica.

Saartje als lux vitae unica, als femina passionata

ergo eterna.

Anderhalf uur en anderhalve fles

beaujolais nouveau ging hij zo zonder ademgehap

en steeds opgewondener door. Een alleenspraak.

Aan dit gesaar maakte zij uitgeput, bruusk en

geheel opzettelijk een einde door hem op de weg naar zijn bus

naar huis te begeleiden. En er zorg voor te

dragen dat hij er op stapte ook.

Enkele stilzwijgende maanden later kreeg

zij, via een andere datingsite weliswaar,

hetzelfde verzoek-om-kennismaking van deze

onderhoudende man toegezonden.

Met hetzelfde Jacob-voorstel.

Hij had haar niet herkend. Het was nochtans

dezelfde foto. Blijkbaar waren zijn kille grijze ogen er niet

op vooruitgegaan.

Ditmaal knipperde het licht wèl.

***

***

Elf maanden chatten met een bijzonder aardige man

die op zo'n pakweg 2309,63 km van je

verwijderd zit,

 semi-kluizenaarsgewijs residerend en luierend

op zijn iets koelere berg met extrabreed natuurgroen

en azuurblauw uitzicht op een zonuitgestorte

Griekse baai, brengt je tot drie merkwaardige

vaststellingen.

Over de eerste vaststelling kan je

heel kort zijn : hoe hou je het

in Godsnaam zo lang uit?

De tweede ligt voor de hand :

welke motiverende verachting houdt je overeind

om in dit vervloekte land medio april

te lopen bevriezen, je electrabelfactuur

welhaast onbetaalbaar aan te dikken, en al

helemaal onbegrijpelijk, er nog te blijven ook?

De derde is merkwaardiger :

zo'n man neemt geen piemelvorm aan,

zo'n man is je eunuch, je goeroe,

zo'n man betovert je, hij bedreigt je niet.

Zo'n man doe je veel onrecht aan.

*

Goeroe zocht en bespeurde enig raakvlak

toen hij haar profieltje aanklikte.

Het kon ook andersom zijn geweest,

maar dit was hoogst onwaarschijnlijk,

zij had niet de gewoonte

haar klik te zetten op een partnerzoekende man,

al zou dit wel geen ongevraagde, maar

misschien ongewenste reactie geweest zijn.

Het dient ten overvloede herhaald,

Goeroe was een uiterst beminnelijk en geniaal man.

In verscheidene Europese landen had hij

zijn brede P.R. expertise met open armen

mogen tentoonspreiden, een bevlogen kunstenaar,

een diepzinnig denker, een begenadigd schrijver,

een gereserveerd criticus,

met de look en de teint

van zijn bronzen creaties. 

In haar ogen. 

Allicht zag hij in zijn spiegel een

iets bescheidener versie van zichzelf.

Zij had onlangs haar partner verloren,

hij de zijne helaas al veel langer.

Het schept een band,

het werken aan een afscheid

en het niet meer kunnen werken aan de vele plannen

die zij beiden nog met hun levensgezel vorm wilden geven.

Op onnavolgbare wijze

sleurde Goeroe haar in urenlange

doorgaans nachtelijke gesprekken

door haar verdriet en twijfels heen.

Hij verstond haar, hij motiveerde haar,

hij activeerde haar hersendood,

met zijn fijne vingers modelleerde hij haar

virtueel en geduldig tot een herboren zelfbewuste

vrouw, terug in staat eigen keuzes

en eigen fouten te maken.

Toen hij besloot zijn leven een

zin en een andere wending te geven

en hij het land van berg, dal en Milka koeien

inruilde voor zijn eigen kretenzisch paradijsje,

kon zij hem enkel maar bewonderen voor

zijn droom, zijn durf en zijn moed.

Kalm en steeds gereserveerd

bleef hij ook daar haar capriolen en herwonnen frivoliteit

virtueel gadeslaan.

Hij wees haar niet terecht,

hij was haar klankbord, haar pispaal,

haar boksbal, haar uitlaatklep, haar

uithuilschouder, haar steun,

haar rots, haar maatje,

haar goeroe.

Nooit meer kwam het bij haar op, dat hij

een man was.

In haar ogen was veel veranderd.

Tot Goeroe, voor het eerst,

op een moment

waarop de nacht de deur op een kier zet

voor intimiteit

liet doorschemeren haar te

willen ontmoeten.

De schok waarmee haar beide voeten

terug op de aarde en haar wilde

hoofd terug in de realiteit

terechtkwamen veranderde alles.

Niets zou meer hetzelfde zijn.

Wat hij verzweeg, werd ook niet meer uitgesproken.

Wat zij na verloop van tijd uitsprak, werd verder verzwegen.

Zij is nog steeds halfcomateus van verdriet en schuldgevoel.

Kalinichta, ta leme.

Agapimoe....

***

***

Chatters zouden wettelijke bescherming moeten genieten.

De verplichte vermelding

"Deze activiteit is nefast voor elk facet van uw gezondheid"

zou elke chatruimte

in tekengrootte 36 moeten voorafgaan.

In het rood, en met uitroeptekens, indien gelinkt

aan de messenger van datingsites.

Deze opslorpende, vernietigende bezigheid hoort immers thuis

in het weinig verheffende rijtje verslavingen, als daar zijn,

in alfabetische volgorde, alcoholverslaving, drugsverslaving,

eet- of eetnetnietverslaving, gokverslaving, gsm-verslaving,

internetverslaving, pillenverslaving, sexverslaving en

tabakverslaving en zou dus de tweede plaats innemen.

Chatverslaving leidt immers onafwendbaar tot minstens één,

zoniet tot alle hierboven vermelde assuétudes.

Laat me vooral duidelijk zijn, ik heb het dus niet over het sporadische gedrag van

omaatje langs moederszijde, dat via haar 10-jarige kleinzoon in Zuid-Afrika

probeert uit te vissen of zijn ouders nog wel samen slapen.

Deze wetenschap zal opoe langs vaderszijde worst wezen,

zij weet wel beter.

Noch over de dementerende pogingen van vrouwen met mooie

rondingen, gelijkgefiguurden het geheim te

ontfutselen, hoe zij erin geslaagd zijn of alsnog hopen te slagen

in hun afslankend opzet uitermate storende hobbels en bobbels

nog voor de Turkije-vakantie weg te werken.

Waarvoor àlle respect, ik kan daar inkomen.

Neen hoor, ik heb het over de keiharde uiterst gevaarlijke business,

over het Kerkhof van Gevoelige Zielen.

Laat Elke Hoop Varen Gij Die Deze Daterschatruimte Binnentreedt.

De Chatboxtragiek, Het MSN-Gevaar, Het Skype-Syndroom.

Chatten als haast onvermijdelijke stap 2

na het meestal bewust kort gehouden

eerste contact (stap 1) dat internetdaters

van beider kunne, of ook wel van gelijke kunne,

via datingsites met elkaar plegen te leggen.

Ten behoeve van niet-ingewijden, het begint met een pop-up.

Of met een miniem berichtje.

"Hallo, mooi (oftewel : leuk) profieltje heb jij"

"Klassedame, je ziet er zo jong uit voor je leeftijd,

zo sensueel"

“Prachtige foto’s, je oogt fantastisch! Sexy jurkje trouwens”  

"Ik val op oudere vrouwen, mijn

mooiste ervaring heb ik gehad met

een leeftijdsgenote van je"

"Zullen we eens kennismaken"?
(oftewel : "Kan ik je verleiden tot een kennismaking"
indien de afzender slechts voor het tweede werkwoord interesse heeft)

  "Ik kan nauwelijks wachten"

"Je kan me bereiken op msn...."

Zulkdanig moois mag je verwachten van kerels in de leeftijdscategorie 35-48,

overwegend gehuwd, en tijdens de werkuren.

Sommige die-hards verkiezen een meer directe aanpak :

"Zin in een stevige sexpartij"?

"Voel je iets voor BDSM"?

"FF BFF"?

(toegegeven, ik heb het moeten opzoeken, ik vreesde even dat zijn klavier het liet afweten)

"Vind jij ook dat penetratie altijd moet"?

"Word je graag gelikt"?

"Zullen we op msn overgaan? Dat bekt beter"

(oftewel : "Dat praat gemakkelijker", indien de afzender

iets minder taalgevoelig is).

Leeftijdscategorie 22-32 probeert het iets ludieker :

"Hoi (oftewel : hey), hartelijk gelachen hoor, mmmm, pittig, gevoel

voor humor, I love it! Waar hààl je zoiets"? Heb je msn"?

Dit als antwoord op mijn expliciete oproep

dat jonge snaken die

uit wanhoop en/of faalangst

de drang voelen opborrelen

een blik bejaarden open te trekken,

zich van elke reactie dienen te onthouden.

Of nog, de categorie high level altruïsten :

"Mag ik je geheel vrijblijvend en zonder verplichtingen

of bijbedoelingen een héérlijke relax-massage aanbieden?

Het is uiteraard gratis, het is een hobby

van me. We kunnen eerst samen iets gaan drinken, je

kan dan nog beslissen, aarzel vooral niet contact

met me op te nemen via msn...."

De MSN-valkuil (stap 2) gaapt onherroepelijk

voor de onschuldige onervaren ziel die hier intuint.

***

***

Het was meteen raak.

Dit was zonder meer het liefste en langste bericht dat zij ooit

in haar mailbox had gevonden. Het meest humoristische ook.

Een pennenvrucht waar professionaliteit achter stak. Hij had haar

meteen in zijn ban.

"Schrijf misschien eens terug"? was zijn overbodige vraag.

Dat deed zij dan ook meteen. Nou, metéén...

Geprikkeld en geamuseerd had zij toch eerst aandachtig zijn profieltje

met aanbod en vereisten doorgenomen.

Mooipraters zàt op datingsites hoor,

en aan het einde van de rit slechts op één ding uit. 

Hij hield van de mensen.

Dat zat alvast goed. Mensenhaters horen niet op een dergelijke site.

Hij was heel nieuwsgierig.

Nieuwsgieriger dan zij op dit eigenste moment kon hij onmogelijk zijn.

Hij vond heel veel mensen de moeite waard.

Daar wou zij dan wàt graag bijhoren.

Zo mogelijk nog belangrijker, was even uitzoeken waaraan

het voorwerp van zijn zoektocht wel moest beantwoorden.

Een toffe persoonlijkheid, dat zocht hij.

Ja, waarvan je haar nu niet kon beschuldigen, was haar gebrek aan tofzijn.

Zowat half Vlaanderen kon dit nu wel bevestigen.

En zij moest kunnen luisteren, maar ook praten.

Nou, een inkomensvervangende tegemoetkoming voor personen met

een handicap had zij, gelukkig maar, nooit hoeven aanvragen.

Echt om andere mensen kunnen geven, was ook een conditio sine qua non.

Ach, haar hart was gewoon buitenmaats wat dit betrof.

En minstens proberen anderen te begrijpen.

Probéren?? Begrip was haar met de moedermelk ingepompt. Begrip was

haar middle name. Begrip had haar hele leven behéérst.

Zij had het even niet meer.

Zeg nu zelf, een perfectere match kon een datingsite-administratie zich

nauwelijks dromen. Daar zat gegarandeerd een succesverhaal in.

En zij schreef terug. Het langste en liefste bericht

dat zij ooit naar een man zou sturen.

Twee dagen voor de langverwachte ontmoeting, had hij haar

een foto toegestuurd.

Een exotisch kiekje, waaruit zijn savoir en zijn joie de vivre

haar tegemoet sprongen.

Als een betonnen blok viel zij en bleef zij liggen voor

zijn duidelijk overgewicht en andere sporen

van een weliswaar aangename maar ongezonde levensstijl.

Een man naar haar hart.

Zij plaatste zijn foto op haar bureaublad.

Zij herkende hem meteen.

Ruimtevullende charme, de présence van the rich and famous,

goed in het pak, luchtig en zelfbewust, toonbeeld van verloren

gewaande galanterie, de lààtste met de hand gemaakte man.

Sprankelende woordenwaterval, onvermoeibaar gas gevend

met speelse zinnen, een tapijt van klanken dat de afstand

tussen hen millimeterde. Bruisend en briesend.

Niet in het minst gehinderd door nederigheid of

gebrek aan ijdelheid.

Hij overschaduwde haar, hij overvleugelde haar,

hij intimideerde haar, hij intrigeerde haar, hij fascineerde haar.

Zij was sprakeloos, zij verloor haar eigen glans.

Zij was wèg van hem.

"Helemaal los komen bij hem, zich ongeremd voelen bij hem,

dat was zijn wens", schreef hij haar 's nachts.

"Hij voelde dat het kon".

"Hij lag nu horizontaal aan haar te denken, hij lag het

jammer te vinden dat hij haar nu niet in zijn armen kon nemen".

"Wanneer zie ik je nog eens, en waar, en hoelang"?

Na dit dringend verzoek en na haar daaropvolgende

sleepless night in Ghent,

besloot zij de koe

bij de horens te vatten.

Speels en stout stelde zij hem een weekendje samen voor.

Onvergetelijk zou zij het voor hem maken.

En verwachtte hetzelfde van hem.

"Bedenk maar wat".

Zonder aarzelen bestelde zij online een weekendsetje

bij de Erotische Verbeelding.

(Ann en Ingrid, ik hoop voor deze gratis reclame een korting

te krijgen bij mijn eerstvolgende aankoop).

Het erotische verwensetje kwam na twee dagen, zijn antwoord op dit

heerlijk vooruitzicht niet.

Voorzichtig en discreet stuurde zij hem na een paar weken een

Hallmark e-card

voor zijn verjaardag.

Drie weken later had hij de e-card nog steeds niet geopend.

Zij heeft zijn zonovergoten exotische kiek van haar bureaublad verwijderd.

Zij had van hem nooit de Hemel verwacht, énkel wat hij kon missen.

In haar mailbox stapelden zich inmiddels 52 "Knipoogjes", "Verzoek-om-Kennismakingshartjes"

en tutti quanti berichtjes op.

Veiligheidshalve had zij zich op meerdere datingsites een 3 maanden-proefabonnementje

laten aansmeren. 

Zij opende ze niet meer.

***

***

Zij reed met een dikke wagen.

Tegen betaling van een bescheiden maandelijkse

bijdrage had zij het gebruiksrecht erover verkregen

van de aardige vriend van haar dochter.

Beiden hielden zich onledig in het buitenland

en wilden graag deze onbestemde activiteiten

nog een poosje volhouden.

De motorkap reikte ongeveer tot haar ontwikkelde

borsthoogte en van gewoon instappen was helemaal geen sprake,

ze klauterde het interieur via een treeplank in.

Dat het vehikel heel dorstig was, kon de pret niet drukken.

Vanop deze hoogte genoot zij immers van een onbetaalbaar uitzicht.

En het was decapo. Het zwarte zeil dat het decapogedeelte overdekte,

was zelf overigens ook niet helemaal winddicht. 

Veel bewonderende blikken oogstte zij er niet mee.

"Dat zal ze wel niet bijeengeraapt hebben door aan

de kassa van de Delhaize te zitten".

"Mijnheer zal er wel zijn kloten voor afdraaien".

"Zonder hulp komt die er niet in of uit"...

Met deze dikke wagen was zij licht gespannen

onderweg naar Aalst.

Hij had haar een weliswaar kort, maar niet mis te verstaan

berichtje gestuurd : lunch,vrijdag,12.30h?

Aalst was haar idee geweest. Een restant feministisch bewustzijn

had haar tot het voorstel gedreven elkaar halfweg tussen

beider residentie te treffen. Hij vond het een uitstekend idee.

Benieuwd was ze, vol verwachting ook.

Hij had zich schriftelijk geprofileerd als een man van de

wereld, alom gewaardeerd en naar zijn werkelijke waarde ook

gehonoreerd.

Vlotjes was hij, communicatief uiteraard,

en had de last en de onderhoudsplicht

van een alcoholverslaafde

echtgenote allang achter zich gelaten.

Hij had niet nagelaten zijn vele kwaliteiten

dik in de verf te zetten.

En haar kwaliteiten wou hij zo snel