Ik ben myriam, en gebruik soms ook wel de schuilnaam moekeontour.
Ik ben een vrouw en woon in aartselaar (belgie) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 19/08/1949 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: reizen en honden.
ik ben nu het baasje van een Amber, een zwart teefje van 4 jaar oud en haar vriendje is Bamse, haar nichtje
samen op de foto
Mijn dochter Diny heeft een beige labrador. Ze noemt Bamse en is het nichtje van Amber. Hun moeders zijn zussen. Amber is geboren op 9 oktober 2001 en Bamse op 9 december 2001. Bamse is zowat ook mijn hond want ik ga dikwijls met hen samen wandelen.
verhalen en foto's van de familie met onze trouwe viervoeters
10-02-2006
onse zwarte labrador, Dipsy
De kinderen zijn stapelzot van Dipsy. Vooral de jongste Yordi die haar overal achterna zit. Zij kan dan ook zeer veel van hem verdragen. Hij kruipt haar overal achterna. Tussen Kelly en Dipsy gaat het niet zo goed. Kelly is bang van Dipsy en loopt dan ook steeds van haar weg. Ik denk dat we wat geduld moeten hebben en dat het dan wel zal gaan.
In 1999 gaan we in september naar Oostenrijk in verlof. Als de wandelingen te zwaar zijn zet ik haar in de rugzak. Daar blijft ze dan rustig zitten en rond te kijken. Dit verlof wordt dan ook een succes en we willen dat later nog eens overdoen. Als we thuis komen zegt Diny dat zij ook een hond gaan kopen. Haar man is heel veel weg voor zijn werk en dan is ze vooral s nachts veel alleen. Zij zou graag een labrador hebben en we vinden een kweker in Putte tegen Mechelen. Hij heeft juist een nest van enkele zwarte labradors en nog twee teefjes. We rijden er naar toe met heel de familie en kiezen er eentje uit. Ze wordt Dipsy genoemd, want de Teletuppies zijn nu heel populair en de kindjes vinden dat een leuke naam. Zo nu is het weer aanpassen voor Kelly want met zo een puppie is er toch leven in huis.
Mijn dochter Nadja is de eerste die een kindje verwacht. We zijn allen zeer nieuwschierig hoe Kelly op een klein kindje gaat reageren. Dat valt gelukkig heel goed mee. Daarna volgen Yannick en Xander, die ook door haar worden besnuffeld en aanvaard. De meisjes Dominique en Shari maken dat het aantal van meisjes in de familie groter wordt en als laatste wordt Yordy geboren. Als de kindjes wat groter worden en ze lopen achter haar komt ze wel bescherming zoeken bij mij, maar dat is normaal wat zou je zelf doen als zo een bende achter je aan loopt en je een klein hondje bent.
Kelly gaat met ons een heel ander leven tegemoet. Wij gaan heel graag wandelen en zij geniet met volle teugen van die wandelingen. Daarna gaan we steeds iets drinken en ik leg dan mijn jas op de bank en tevreden valt zij in slaap. Als wij gaan slapen kiest zij nog steeds voor mijn jongste dochter. Bij haar slaapt ze op het andere hoofdkussen en als haar vriend komt gaat ze maar na veel overhalen van dat hoofdkussen af. Ze heeft dus haar plaatsje in ons gezin gevonden. Op de dag dat mijn dochter huwt is ze dan ook van de partij. Vooral s'avonds mag ze mee vieren. Het zal voor Kelly wel wennen zijn dat Diny weg is maar ja dat is effen geduld hebben. Ze kan nog altijd naar mij komen.
Op 26 november 1992 komt mijn moeder te overlijden en zij laat mij haar hondje Kelly na. Zij is nog maar 2 jaar en is een lieve schat. Kelly neemt mij direkt als haar nieuw baasje aan. Zij kent mij en de kinderen dan ook zeer goed. Tussen mij en Kelly groeit nu ook weer een heel hechte band. Mijn man en ik gaan heel veel wandelen en zij geniet nu ook van een heel ander leven dan ze daarvoor had. Mijn moeder ging met haar niet zo veel buiten. Tijdens onze wandelingen is het alsof ze nooit iets anders gekend heeft. Wanneer we na een wandeling ergens iets gaan drinken leg ik mijn jas op een stoel en zij valt dan moe op mijn jas in t'slaap. Ik dacht nooit meer nog zo een schat te hebben en nu is zij zonder moeite in mijn hart binnen gestapt. Lieve Kelly ik hoop je nog een lang heerlijk leven te geven.
Op 5 mei 1982 krijgt Sammy zijn zoveelste maagkanteling. Ik bel direct de dierenarts op en mag komen. Ik neem hem en de meisjes mee en rij zo vlug ik kan naar Wilrijk. Onderweg op de Expressweg valt mijn wagen stil. Dat ik mijn wagen nu in panne moet vallen. Ik laat de kinderen bij Sammy achter en loop naar de garage van Opel om naar mijn ouders te bellen. Mijn vader belooft direkt te komen, maar het duurt toch nog een half uur voor hij er is. We stappen over en rijden vlug naar de dierenarts. Als Sammy op de onderzoekstafel ligt zegt de dierenarts dat hij denkt dat het te laat is. Inderdaad hij kan niets meer doen om hem te redden. Terwijl de dierenarts het spuitje klaar maakt zodat Sammy geen pijn meer heeft, neem ik afscheid van hem. Ik sta met de kinderen rond hem en neem hem nog eens voor de laatste keer vast. Ik bedank hem voor de liefde die hij ons heeft gegeven en vooral voor het redden van mijn oudste dochtertje. Alsof hij voelt dat het de laatste keer is opent hij zijn ogen en neemt zo afscheid van mij. Dat ik hem nu moet verliezen door zo een stomme panne van mijn auto vind ik verschrikkelijk. We nemen hem mee naar huis en naast Grindle wordt hij begraven. Ik weet dat ik hem heel hard ga missen en ik neem mij voor nooit nog een hond te houden want de pijn van het verlies is veel te erg.
Ik bel s'avonds naar de dierenarts en mag haar komen halen. Ze slaapt nog maar ik mag haar toch meenemen. Als ze de nacht doorkomt is ze gered. Maar dat gebeurt niet. Zonder haar ogen te openen overlijdt ze en ze is pas 5 jaar. De meisjes hebben veel verdriet en gaan huilend naar de school. Voor mij is het ook niet gemakkelijk ik heb weer een vriend verloren. Ik neem Sammy in mijn armen en samen treuren we om onze vriendin. Mijn ex man komt haar begraven in de tuin en s'avonds leggen de meisjes bloemen op haar graf en nemen we samen afscheid van haar.
In 1980 gaan mijn man en ik uit elkaar en de kinderen en honden blijven bij mij. Het is voor mij wel zwaar maar ik zou niemand zowel mijn kinderen als mijn honden kunnen missen. Op 1 mei krijgt Fenja na haar maaltijd een geweldige dik buik en ik weet al hoe laat het is. Sammy heeft ook al verschillende keren een maagkanteling gehad, en nu is het Fenja die het zelfde heeft. Ik zoek vlug de dierenarts van wacht op, bel naar hem en mag direct komen. Ik weet dat het iets van minuten kan zijn en rij dan ook vlug naar de dierenarts. Deze gaat haar direct opereren. Van avond weet ik dan de uitslag. Het wordt een zenuwslopende dag.
Het wordt winter en het sneeuwt. De meisjes willen met slee spelen en vragen of ik ze wil vooruit trekken. Al spelend zeg ik we zullen Fenja laten trekken. Zo gezegd zo gedaan en inderdaad ze laat de koord aan haar halsband vastmaken en trekt de kinderen met de slee vooruit. De meisjes hebben zo een pret en Fenja natuurlijk ook.
Het is zo ver. We mogen haar gaan halen. Ze is nu 3 maanden oud en staat heel slunnelig op haar poten. Het is mooi om te zien hoe ze met de meisjes omgaat. Ook de kinderen zijn stapel gek op haar, en ze spelen dan ook veel samen in de tuin. Op een dag gaan we wandelen en de honden lopen los. Ook de kinderen lopen voor ons en plots komt een auto van de andere kant. Ik roep de kinderen toe dat ze naar de kant moeten gaan en Fenja duwt ze samen tegen een geparkeerde auto tot de tegenligger voorbij. Dan laat ze de meisjes terug los. Het is echt lief te zien hoe ze de kinderen beschermd.
Het verdriet om Lucky is zo groot dat we besluiten nog een hond bij de nemen. Sammy is al een 7 jaar oud en hij ligt nu het liefst naar de verwarming. We besluiten een Duitse Dog te kopen daar een kennis van ons die honden kweekt. We gaan bij hem thuis eens kijken en worden door 3 doggen verwelkomd. Als je het formaat van een dog kent dan kun je geloven welke verwelkoming we krijgen. Het zijn echt lieve honden en als je ze ziet stappen is het echt op een koninklijke wijze. Binnen drie maanden heeft hij een nieuw nestje en we bestellen al een teefje. Nu is het afwachten en aftellen.
Ons gezin wordt nog uitgebreid met twee dochtertjes
Sammy krijgt er nog twee kapoenen bij die met hem willen spelen. Dat is voor hem zeker geen probleem. In de winter van 1974 kom ik bij een familielid en zij heeft een dobberman op bezoek. Haar zoon heeft de hond meegebracht van een kennis. De dobberman, Lucky genaamd, had drie weken in een lege dancing gewoond. Haar eigenaars woonden met een andere hond op een appartement en Lucky kon er niet bij. Wij hebben een grote tuin en nemen Lucky dan maar mee naar huis. Tussen Sammy en Lucky gaat het niet zo best maar wij hopen dat het na een tijdje wel beter zal gaan. Maar wanneer de kinderen een plotse beweging maken of als ze roepen schrik Lucky en valt de kinderen bijna aan. Ik ben bang en ga dus met haar naar de dierenarts. Daar doe ik ons verhaal en krijg te horen dan Lucky door alleen in die zaal te zitten een angst voor bepaalde geluiden heeft gekregen. Ik neem ze terug mee naar huis maar moet ze wel goed in het oog houden. Na een paar aanvallen op Sammy besluit mijn man ze naar het dierenaziel in Antwerpen te brengen. Hij vertrekt met haar en wij staan allemaal te wenen aan de deur. Later in het midden van de nacht gaat hij nog eens naar het aziel en hoort haar huilen. Het is de dag voor Kerstmis en wij missen haar zo. Mijn man rijd weg en komt wat later met haar terug. We zijn zo blij om haar terug te zien en zij ook natuurlijk. Maar het probleem is daar mee natuurlijk niet opgelost. We houden de twee honden zo veel mogelijk uit elkaar maar de kinderen lopen nog rond. Na enkele dagen bezeffen we dat het echt niet kan en ik ga naar de dierenarts terug. Hij vertelt mij dat het inderdaad zo niet kan en dat ik een beslissing moet nemen voor dat er ongelukken met de kinderen zou gebeuren. Ik beslis dan in samenspraak met de arts haar een spuitje te geven. Mijn hart doet nog pijn als ik daar aan terugdenk. Zij was nog maar enkele weken bij ons maar ik kreeg veel vriendschap van haar, maar ik moest ook aan mijn kinderen denken. We hebben haar dan begraven achter in de tuin en we hebben altijd bloemen op haar graf gelegd.
Op de leeftijd van 5 jaar begint Grindle te sukkelen met de baarmoeder. We gaan verschillende keren met haar naar de dieren arts maar na enkel antibiotica kuren beslist de dierenarts dan om haar te opereren. De operatie slaagt en we zijn opgelucht dat het nu beter wordt met haar. Maar na een paar dagen gaat het met haar weer slechter. De dierenarts heeft dan ook geen goed nieuws voor ons. Die nacht overlijdt ze maar de laatse moment doet ze haar oogjes nog eens open alsof ze van ons afscheid wil nemen. Dat doet zo pijn en heel de familie treurt om haar. Ook Sammy vindt het maar eigenaardig dat hij zijn vriendje kwijt is. Wanneer ik met hem naar mijn ouders ga loopt hij er rond op zoek naar haar. Zo missen wij Grindle allemaal. Ook mijn ouders natuurlijk en zij beslissen dan om een ander poedeltje te nemen. Het wordt een grijs dwergpoedeltje die de naam van Leila krijgt, maar Grindle blijft in ons hart zoals ze was : een lief moederke voor Sammy en de kindjes.
Als ons dochtertje begint te kruipen wordt Sammy het slachtoffer. Ze kruipt naar en over hem en hij laat het steeds toe. Als ik haar weg haal gaat hij speciaal voor haar liggen. Hij is fantastisch met de kleine. Ze mag aan zijn oren trekken en aan zijn staart, maar ik hou ze wel altijd in de gaten want ge weet maar nooit. Een tante komt ons halen en heeft haar in haar armen. Sammy gaat voor onze tante staan en kijkt naar mij alsof hij vraagt of ze haar mag meenemen. Het is zo lief zijn snuitje te zien. Ik ben terug zwanger en hoop dat hij voor dit kindje ook zo lief zal zijn. Grindle heeft meer schrik van ons dochtertje. Zij werd dikwijls geplaagd door de kindjes die van school komen, maar ze doet niets maar loopt wel weg. Sammy en zij spelen nog altijd met elkaar maar ze zijn wel voorzichtig voor de kleine. Op deze foto is Sammy reeds drie jaar.
Een jaar later werd ons gezinnetje uitgebreid met een dochtertje. Iedereen had gezegd dat we moesten oppassen want dat Sammy misschien jaloers zou zijn. Van af de geboorte van onze dochter hebben wij hem altijd bij ons geroepen en hem bij de baby gelaten. Haar wieg stond naast de zetel waar hij altijd in zat. Toen de baby ongeveer twee maanden oud was had ik haar eten gegeven en was ik naar beneden gegaan om de was te doen. We woonden toen in een eengezinswoning, met beneden garage en waslokaal en op de eerste verdieping de living. Toen ik beneden was begon de baby te wenen. Ik deed nog verder en ze stopte met wenen. Na een tijdje kwam Sammy naar beneden en kwam naast mij staan en blafte. Ik zei dat hij stil moest zijn want dat het kindje sliep. Toen liet hij de trap op en blafte terug en keek naar mij. Ik vond het eigenaardig en volgde hem. Hij ging in zijn zetel zitten en keek in de wieg. Ik ging nieuwschierig kijken en zag dat de baby op haar buikje was gedraaid en met haar hoofdje in haar kopkussentje lag. Ik nam ze er vlug uit en schudde met haar. Ze leefde nog maar als Sammy mij niet was komen halen was ons dochtertje er niet meer geweest. Ik heb hem toen in mijn armen genomen en bedankt. Nu nog voel ik wat er toen door mij heen ging. Ik ben hem heel zijn leven heel dankbaar geweest. Ik geloof dat hij gevoeld heeft dat er iets niet klopte en mij kwam verwittigen.
Hij was zo klein dat hij onder Grindle kon doorlopen. Zij vond dat wel fijn en liet hem maar doen. Maar hij groeide en plots ging dat niet meer. Het werd anders om, Grindle kon onder Sammy doorlopen. Op een zondag gingen we samen naar de zee. Grindle en Sammy, hij was ongeveer 4 maanden oud, renden achter elkaar op het strand. Zij was natuurlijk veel sneller dan hij. Dat vonden ze beiden prettig en ze daagde hem dan ook altijd uit. Zo liep ze naar een ondiepe plas maar vlak vóór de plas week ze uit naar rechts. Hij had die plas niet gezien en liep dan ook het water in. Dat was geen aangename kennismaking met de zee. Hij heeft inderdaad altijd angst gehad van het water. Met geen stokken of speeltjes was hij nog in het water te krijgen. Wij hadden geen handdoek bij en mijn man deed zijn jas uit en bibberend zat Sammy in de jas. Och arme, je had hem moeten zien echt een zielepoot. Grindle was zich natuurlijk van geen kwaad bewust en kwam zien waarom het spel gedaan was. Voor die dag was spelen gedaan. Toen hij later nog achter haar aan liep was hij altijd zeer voorzichtig.
Toen ik huwde bleef Grindle bij mijn ouders. Ze hadden zich ook al gehecht aan haar en ik zou haar nog dikwijls zien. Mijn man hield ook van honden en onverwachts nam hij me mee naar de Vogelmarkt. Ik was me van niets bewust, maar ging toch eens naar de diertjes kijken. Zat daar een schattig klein rood Cockerke. Ge had zijn oogjes moeten zien. Zo echt van neem mij mee. Zonder er bij na te denken kochten wij hem en plots was ons gezin met drie. Die zondag werden we bij mijn grootmoeder verwacht en mijn ouders met Grindle waren er ook. Onderweg hoorden we Samses Shaffy over "Sammy" zingen en zo kreeg het Cockerke zijn naam. Toen we binnen kwamen en Grindle zag dat ik een ander hondje vast had liep er een traan uit haar ogen. Zeg niet dat kan niet want het is waar. Ze heeft toch het nieuwe vriendje als een echte moeder onder haar vleugels of moet ik zeggen pootjes genomen. Ze was er reuze goed voor. Sammy was natuurlijk nog een deugeniet, maar hij heeft maar aan 1 zaak geknaagd, dat is een stuk van de zetel. Hij is daar voor afgestraft en heeft nooit nog iets stuk gemaakt. Ook is er maar één ongelukje gebeurd. Hij had zeer vlug door dat hij buiten moest gaan en hij liep dan zo vlug mogelijk op zijn kleine pootjes naar buiten. We woonden in een gelijkvloers appartement zodat het geen probleem gaf. De eerste nacht was ellendig. Hij huilde en jankte. Ik was van plan om hem in de living te laten slapen, maar dan bracht ik hem maar naar de slaapkamer. Het volgende was dat ik mijn hand uitstak om hem te strelen. Omdat het vermoeiend was voor mij ging mijn man een stuk van ons salon halen en daar werd hij opgelegd. Toen was hij tevreden en sliep hij als een roosje. Ge zult zeggen dat is geen goede opvoeding maar ja hij was zo lief.
We hadden allemaal veel verdriet natuurlijk. Zelfs mijn vader die geen echte hondenvriend was. Mijn ouders beslissen dan een ander hondje te kopen. We gaan eerst te rade bij een dierenarts die ons een adres van een poedelkennel doorgeeft. De kweker woonde in Pulderbos. Na een telefoontje mochten we eens komen kijken . Ze hadden 3 teefjes te koop. Nu was het kiezen tussen de drie, maar eentje kwam steeds naar mij. Die wordt het zei ik tegen mijn mama. In die tijd werd er op de BRT. een feuilleton uitgezonden "Grindle meid voor alle werk" Ik vond dat een mooie speciale naam en zo werd het poedeltje dan ook genoemd. We hadden er veel plezier mee en ze was gelukkig heel gezond. Ze groeide op tot een mooie poedel met lange oortjes. Ze werd goed verzorgd door mijn moeder, daar ik toen nog naar school ging.
Daar ik vroeger bang was van honden hadden ze mijn ouders aangeraden om er zelf eentje te kopen. Dus allen naar de Antwerpse Vogelmarkt. We liepen wat rond en bij een kraam zag ik een lief klein zwart dwerg-pincher. Ze stal mijn hart en wij naar huis. Het een leven in huis. Maar na een paar dagen bleek dat ze ziek was. In paniek naar de dierenarts en die stelde de diagnose hersenvliesontsteking. Dit kwam natuurlijk als een donderslag aan. De dierenarts heeft ze nog een 4tal weken in leven kunnen houden, want af en toe was ze beter maar toen heb ik beslist om ze een spuitje te laten geven. Dit was het begin van mijn leven met honden.
Ik ben myriam, en gebruik soms ook wel de schuilnaam moekeontour.
