Ik ben myriam, en gebruik soms ook wel de schuilnaam moekeontour.
Ik ben een vrouw en woon in aartselaar (belgie) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 19/08/1949 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: reizen en honden.
ik ben nu het baasje van een Amber, een zwart teefje van 4 jaar oud en haar vriendje is Bamse, haar nichtje
samen op de foto
Mijn dochter Diny heeft een beige labrador. Ze noemt Bamse en is het nichtje van Amber. Hun moeders zijn zussen. Amber is geboren op 9 oktober 2001 en Bamse op 9 december 2001. Bamse is zowat ook mijn hond want ik ga dikwijls met hen samen wandelen.
verhalen en foto's van de familie met onze trouwe viervoeters
12-03-2006
Amber, de kapoen
Het is zo ver, mijn dochter rijdt mee om onze Amber op te halen. Wanneer zij het hondje ziet, zegt ze dat ik een kapoen heb uitgekozen, maar ze vindt ze wel lief. We vertrekken en moeten aan de vrouw wel beloven nog eens terug te komen met Amber want ze wil haar hondjes nog wel terug zien. Dat doen we zeker en tevreden rijden we met onze aanwinst naar huis. In de auto maakt Kelly kennis met haar nieuwe vriendje en dat gaat heel goed, Kelly kwispelt en je ziet dat ze de puppie direkt aanvaardt. Voor de "inprentingsfase" ga ik met Amber overal naartoe, zodat ze vertrouwt wordt met verschillende omstandigheden en niet opschrikt van lawaai.
Amber is 3 maanden oud, hier ligt ze in het gras van mijn tuin. Ze heeft een lief snoetje en luistert al goed naar haar naam.Haar inprentingsfase is voorbij en ik ben blij dat ik het gedaan heb. Ze is zo gemakkelijk en schrikt van niets. Nu nog met haar naar de puppyschool gaan om haar te leren omgaan met andere hondjes en naar de nodige bevelen te luisteren.
Nadat ik verschillende keren, ook met mijn dochter, naar het nestje ben gaan kijken, krijg ik een telefoontje dat ik mijn hondje mag komen kiezen. Ze zijn nu oud genoeg om een gedacht te krijgen hoe ze later zullen zijn. Het is geweldig moeilijk om uit negen kleine puppies die allen rond je benen lopen die ene ware te kiezen. Eén puppie komt altijd naar mij terug, zelfs als de kweker ze oppakt en terug op de grond zet, komt ze snel naar mij gewaggelt. Dit wordt mijn hondje, ze heeft een klein wit plekje onder aan haar rechtse voorpoot. Ik knuffel haar en ze likt mijn gezicht als of ze wil zeggen "wij horen bij elkaar". Met de belofte om haar volgende week af te halen stap ik in de auto. Kelly, die in de auto op mij wacht komt op mijn schoot zitten en legt haar kopje tegen mij aan. Tevreden rij ik naar huis terug, nu nog een week wachten.
Ik kan de dood van Dipsy moeilijk verwerken en mijn dochter stelt voor om een andere labrador aan te kopen. Daarvoor bel ik wel eerst naar de Belgische Labrador Vereniging. Die stellen mij een goede bonafide kweker voor in St Lenaarts. Ik bel naar de "of Clay Diggers"kweker en krijg te horen dat ik naar een nestje zwarte puppies mag komen kijken. Als ik daar kom wordt ik vriendelijk ontvangen en komen de honden mij uitgebreid verwelkomen. Dan ga ik naar een kamer waar twee teefjes liggen met een nest. De puppies zijn een 4tal weken oud en zo lief. Het zijn beide blonde teefjes, maar een heeft alleen 11 zwarte puppies, waarvan 2 reukes en 9 teefjes. In het andere nestje zijn de puppies allemaal blond. De twee reukes zijn al verkocht aan de Vlaamse Blinden Vereniging, om ze op te leiden tot blinde geleide hond. Dat geeft mij meer vertrouwen in het karakter van de honden. Als zo een organizatie hun vertrouwen schenkt aan de kweker dan moet het inderdaad een bonafide kweker zijn. Ze leidt met rond en laat mij de vader zien van mijn toekomstig hondje. Het is een knappe zwarte reu, Boy, genaamd en heeft een volledige engelse stamboom. De moeder is een zes jarige teef en het is haar eerste nestje, want ze heeft daarvoor altijd aan kampioenschappen meegedaan en is verschillende keren kampioen geweest. Ik spreek met de dame af dat ik zoveel mag komen kijken als ik wil. Dat ga ik in ieder geval zeker doen. .
Ik ben met haar naar de dierenarts geweest en hij was niet akkoord dat ik ze naar het dierenaziel zou doen. Ik moet mijn verantwoordelijkheid nemen en ik zou inderdaad niet graag hebben dat ik in de krant lees dat ze iemand heeft aangevallen of gebeten. Met pijn in mijn hart laat ik haar dan ook een spuitje geven. Het doet werkelijk pijn, ik heb mij zo aan haar gehecht ondanks alles hield ik van haar. Als dierenvriend vind ik het verschikkelijk dat ik zo een beslissing moet nemen. Wij gaan haar laten cremeren zodat ik dan toch nog iets van haar heb. Hier in Boom is zo een dierencrematorium en ik mag ze na drie dagen terug komen halen, dan wel in een potje. Het zal thuis zo stil zijn, ik ben er bang voor.
Ik blijf problemen hebben met Dipsy. Ik ben rassend kwaad dat door een kweker zonder skrupeles ik een hond heb die gevaarlijk is. Iedere dag loop ik mee meer blauwe plekken rond. Iemand vraagt mij hoe ik aan die grote blauwe plek op mijn been ben gekomen. Ik durf niet te zeggen door mijn hond en zeg maar dat ik gevallen ben. Tot hiertoe heeft ze het altijd op mijn gemund maar van morgen beet ze mijn man ook in zijn arm. Ik denk dat ik maar naar de dierenarts ga om te vragen wat ik moet doen. Ik heb al vele boeken gelezen en met haar naar dierenpsychologen geweest en geef haar nu Bach Bloezems maar het lukt niet. Ik heb er zo een spijt van want het is een prachtige hond en ze kan als ze wil heel lief zijn. Ik wacht nu maar af wat de dierenarts gaat zeggen.
Ik ben myriam, en gebruik soms ook wel de schuilnaam moekeontour.
