Ik ben myriam, en gebruik soms ook wel de schuilnaam moekeontour.
Ik ben een vrouw en woon in aartselaar (belgie) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 19/08/1949 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: reizen en honden.
ik ben nu het baasje van een Amber, een zwart teefje van 4 jaar oud en haar vriendje is Bamse, haar nichtje
samen op de foto
Mijn dochter Diny heeft een beige labrador. Ze noemt Bamse en is het nichtje van Amber. Hun moeders zijn zussen. Amber is geboren op 9 oktober 2001 en Bamse op 9 december 2001. Bamse is zowat ook mijn hond want ik ga dikwijls met hen samen wandelen.
verhalen en foto's van de familie met onze trouwe viervoeters
11-03-2006
Amberr of Clay Diggers
Amber is 3 maanden oud, hier ligt ze in het gras van mijn tuin. Ze heeft een lief snoetje en luistert al goed naar haar naam.Haar inprentingsfase is voorbij en ik ben blij dat ik het gedaan heb. Ze is zo gemakkelijk en schrikt van niets. Nu nog met haar naar de puppyschool gaan om haar te leren omgaan met andere hondjes en naar de nodige bevelen te luisteren.
Nadat ik verschillende keren, ook met mijn dochter, naar het nestje ben gaan kijken, krijg ik een telefoontje dat ik mijn hondje mag komen kiezen. Ze zijn nu oud genoeg om een gedacht te krijgen hoe ze later zullen zijn. Het is geweldig moeilijk om uit negen kleine puppies die allen rond je benen lopen die ene ware te kiezen. Eén puppie komt altijd naar mij terug, zelfs als de kweker ze oppakt en terug op de grond zet, komt ze snel naar mij gewaggelt. Dit wordt mijn hondje, ze heeft een klein wit plekje onder aan haar rechtse voorpoot. Ik knuffel haar en ze likt mijn gezicht als of ze wil zeggen "wij horen bij elkaar". Met de belofte om haar volgende week af te halen stap ik in de auto. Kelly, die in de auto op mij wacht komt op mijn schoot zitten en legt haar kopje tegen mij aan. Tevreden rij ik naar huis terug, nu nog een week wachten.
Ik kan de dood van Dipsy moeilijk verwerken en mijn dochter stelt voor om een andere labrador aan te kopen. Daarvoor bel ik wel eerst naar de Belgische Labrador Vereniging. Die stellen mij een goede bonafide kweker voor in St Lenaarts. Ik bel naar de "of Clay Diggers"kweker en krijg te horen dat ik naar een nestje zwarte puppies mag komen kijken. Als ik daar kom wordt ik vriendelijk ontvangen en komen de honden mij uitgebreid verwelkomen. Dan ga ik naar een kamer waar twee teefjes liggen met een nest. De puppies zijn een 4tal weken oud en zo lief. Het zijn beide blonde teefjes, maar een heeft alleen 11 zwarte puppies, waarvan 2 reukes en 9 teefjes. In het andere nestje zijn de puppies allemaal blond. De twee reukes zijn al verkocht aan de Vlaamse Blinden Vereniging, om ze op te leiden tot blinde geleide hond. Dat geeft mij meer vertrouwen in het karakter van de honden. Als zo een organizatie hun vertrouwen schenkt aan de kweker dan moet het inderdaad een bonafide kweker zijn. Ze leidt met rond en laat mij de vader zien van mijn toekomstig hondje. Het is een knappe zwarte reu, Boy, genaamd en heeft een volledige engelse stamboom. De moeder is een zes jarige teef en het is haar eerste nestje, want ze heeft daarvoor altijd aan kampioenschappen meegedaan en is verschillende keren kampioen geweest. Ik spreek met de dame af dat ik zoveel mag komen kijken als ik wil. Dat ga ik in ieder geval zeker doen. .
Ik ben met haar naar de dierenarts geweest en hij was niet akkoord dat ik ze naar het dierenaziel zou doen. Ik moet mijn verantwoordelijkheid nemen en ik zou inderdaad niet graag hebben dat ik in de krant lees dat ze iemand heeft aangevallen of gebeten. Met pijn in mijn hart laat ik haar dan ook een spuitje geven. Het doet werkelijk pijn, ik heb mij zo aan haar gehecht ondanks alles hield ik van haar. Als dierenvriend vind ik het verschikkelijk dat ik zo een beslissing moet nemen. Wij gaan haar laten cremeren zodat ik dan toch nog iets van haar heb. Hier in Boom is zo een dierencrematorium en ik mag ze na drie dagen terug komen halen, dan wel in een potje. Het zal thuis zo stil zijn, ik ben er bang voor.
Ik blijf problemen hebben met Dipsy. Ik ben rassend kwaad dat door een kweker zonder skrupeles ik een hond heb die gevaarlijk is. Iedere dag loop ik mee meer blauwe plekken rond. Iemand vraagt mij hoe ik aan die grote blauwe plek op mijn been ben gekomen. Ik durf niet te zeggen door mijn hond en zeg maar dat ik gevallen ben. Tot hiertoe heeft ze het altijd op mijn gemund maar van morgen beet ze mijn man ook in zijn arm. Ik denk dat ik maar naar de dierenarts ga om te vragen wat ik moet doen. Ik heb al vele boeken gelezen en met haar naar dierenpsychologen geweest en geef haar nu Bach Bloezems maar het lukt niet. Ik heb er zo een spijt van want het is een prachtige hond en ze kan als ze wil heel lief zijn. Ik wacht nu maar af wat de dierenarts gaat zeggen.
Ik probeer langs de kweker van Dipsy te weten te komen wat er met haar fout is. Nu blijkt dat haar vader een dominante duitse labrador is en waar mee vele kwekers een nieuwe bloedlijn wilden krijgen. Men raad mij aan om Dipsy voor twee weken naar een dierenpsycholoog in Diksmuide te doen. Ik ga terwijl een weekske skieën want zo lang zonder haar vind ik moeilijk, maar ik bezef dat er iets moet gebeuren. Wanneer ik haar na die weken ga halen is ze heel gelukkig om mij te zien. Ik ben benieuwd hoe het met haar is. De dierenpsycholoog zegt mij dat ze beter luistert en geeft mij verschillende aanwijzingen hoe ik haar nu moet behandelen. Gelukkig ga ik met haar naar huis. Ik hoop dat de problemen nu voorbij zijn.
Voor het ongeluk hadden we al problemen met Dipsy omdat ze heel dominant was maar nu wordt het toch iets erger. Ik ga met haar naar een dierenpsycholoog en hij geeft mij enkele goede tips om terug boven haar te staan. Ik hoop dat het mij gaat lukken, want ze heeft mij deze morgen weer in mijn been gebeten.
Ik bel naar de dierenarts en hij melt mij dat ze drie tenen hebben moeten verwijderen. We mogen haar gaan ophalen want ze is al goed wakker. Dipsy kwispelt als ze ons terug ziet, maar de dierenarts zegt dan zij nog niet op haar poot mag staan. Mijn man draagt haar dan ook naar de auto. We moeten nu driemaal in de week naar de kliniek komen om haar poot te laten verzorgen
Kelly en Dipsy worden al vrienden. Als we gaan wandelen en Kelly kan niet volgen wacht Dipsy ze op. Zo ben ik Kelly tijdens een wandeling op de linkeroever in Antwerpen verloren en roep luid haar naam. Dipsy gaat haar dan zoeken en vindt haar enkele meters verder in het struikgewas. Samen komen ze naar mij gelopen. Ik ben blij dat het beter gaat tussen hun. Mijn dochter beslist dan ook dat Dipsy voor goed bij mij mag blijven, want tussen Dipsy en de kindjes gaat het niet meer zo goed. Dipsy blijkt nogal dominant te zijn en kan niet veel meer verdragen van hen. Dipsy is dan ook welkom bij ons en Kelly. Op een dag komen we terug van een wandeling en ik stap uit en open de deur en zet Kelly eerst binnen. Dan ga ik terug naar de auto en voor ik haar bij de laisse kan nemen spring Dipsy uit de auto maar loopt dan naar de straat. Het is 17h en heel druk op straat en zij wordt dan ook met haar rechtse poot door een auto gegrepen. De auto rijdt gelukkig niet snel maar haar poot ligt toch open. Mijn man neemt haar snel bij hem en ik ga naar de eigenaar van de auto. Hij heeft geen enkel schade maar is wel geschrokken. Ik vraag dan ook om ons te verwittigen als er iets aan zijn wagen is maar hij verzekert mij dat er geen schade is. Wij rijden dan vlug met Dipsy naar de dierenkliniek in Antwerpen, die gelegen is in de Bosduifstraat. Daar wordt ze direkt verzorgt en het blijkt dat enkele nagels moeten verwijderd worden. Zij moet daar blijven want dat moet gebeuren onder volledige verdoving. Morgen mogen wij haar terug ophalen. Met tranen in de ogen ga ik weg van haar, mijzelf verwijtend dat ik haar niet hebben kunnen tegenhouden. Nu is het afwachten tot morgen.
De kinderen zijn stapelzot van Dipsy. Vooral de jongste Yordi die haar overal achterna zit. Zij kan dan ook zeer veel van hem verdragen. Hij kruipt haar overal achterna. Tussen Kelly en Dipsy gaat het niet zo goed. Kelly is bang van Dipsy en loopt dan ook steeds van haar weg. Ik denk dat we wat geduld moeten hebben en dat het dan wel zal gaan.
In 1999 gaan we in september naar Oostenrijk in verlof. Als de wandelingen te zwaar zijn zet ik haar in de rugzak. Daar blijft ze dan rustig zitten en rond te kijken. Dit verlof wordt dan ook een succes en we willen dat later nog eens overdoen. Als we thuis komen zegt Diny dat zij ook een hond gaan kopen. Haar man is heel veel weg voor zijn werk en dan is ze vooral s nachts veel alleen. Zij zou graag een labrador hebben en we vinden een kweker in Putte tegen Mechelen. Hij heeft juist een nest van enkele zwarte labradors en nog twee teefjes. We rijden er naar toe met heel de familie en kiezen er eentje uit. Ze wordt Dipsy genoemd, want de Teletuppies zijn nu heel populair en de kindjes vinden dat een leuke naam. Zo nu is het weer aanpassen voor Kelly want met zo een puppie is er toch leven in huis.
Mijn dochter Nadja is de eerste die een kindje verwacht. We zijn allen zeer nieuwschierig hoe Kelly op een klein kindje gaat reageren. Dat valt gelukkig heel goed mee. Daarna volgen Yannick en Xander, die ook door haar worden besnuffeld en aanvaard. De meisjes Dominique en Shari maken dat het aantal van meisjes in de familie groter wordt en als laatste wordt Yordy geboren. Als de kindjes wat groter worden en ze lopen achter haar komt ze wel bescherming zoeken bij mij, maar dat is normaal wat zou je zelf doen als zo een bende achter je aan loopt en je een klein hondje bent.
Kelly gaat met ons een heel ander leven tegemoet. Wij gaan heel graag wandelen en zij geniet met volle teugen van die wandelingen. Daarna gaan we steeds iets drinken en ik leg dan mijn jas op de bank en tevreden valt zij in slaap. Als wij gaan slapen kiest zij nog steeds voor mijn jongste dochter. Bij haar slaapt ze op het andere hoofdkussen en als haar vriend komt gaat ze maar na veel overhalen van dat hoofdkussen af. Ze heeft dus haar plaatsje in ons gezin gevonden. Op de dag dat mijn dochter huwt is ze dan ook van de partij. Vooral s'avonds mag ze mee vieren. Het zal voor Kelly wel wennen zijn dat Diny weg is maar ja dat is effen geduld hebben. Ze kan nog altijd naar mij komen.
Op 26 november 1992 komt mijn moeder te overlijden en zij laat mij haar hondje Kelly na. Zij is nog maar 2 jaar en is een lieve schat. Kelly neemt mij direkt als haar nieuw baasje aan. Zij kent mij en de kinderen dan ook zeer goed. Tussen mij en Kelly groeit nu ook weer een heel hechte band. Mijn man en ik gaan heel veel wandelen en zij geniet nu ook van een heel ander leven dan ze daarvoor had. Mijn moeder ging met haar niet zo veel buiten. Tijdens onze wandelingen is het alsof ze nooit iets anders gekend heeft. Wanneer we na een wandeling ergens iets gaan drinken leg ik mijn jas op een stoel en zij valt dan moe op mijn jas in t'slaap. Ik dacht nooit meer nog zo een schat te hebben en nu is zij zonder moeite in mijn hart binnen gestapt. Lieve Kelly ik hoop je nog een lang heerlijk leven te geven.
Op 5 mei 1982 krijgt Sammy zijn zoveelste maagkanteling. Ik bel direct de dierenarts op en mag komen. Ik neem hem en de meisjes mee en rij zo vlug ik kan naar Wilrijk. Onderweg op de Expressweg valt mijn wagen stil. Dat ik mijn wagen nu in panne moet vallen. Ik laat de kinderen bij Sammy achter en loop naar de garage van Opel om naar mijn ouders te bellen. Mijn vader belooft direkt te komen, maar het duurt toch nog een half uur voor hij er is. We stappen over en rijden vlug naar de dierenarts. Als Sammy op de onderzoekstafel ligt zegt de dierenarts dat hij denkt dat het te laat is. Inderdaad hij kan niets meer doen om hem te redden. Terwijl de dierenarts het spuitje klaar maakt zodat Sammy geen pijn meer heeft, neem ik afscheid van hem. Ik sta met de kinderen rond hem en neem hem nog eens voor de laatste keer vast. Ik bedank hem voor de liefde die hij ons heeft gegeven en vooral voor het redden van mijn oudste dochtertje. Alsof hij voelt dat het de laatste keer is opent hij zijn ogen en neemt zo afscheid van mij. Dat ik hem nu moet verliezen door zo een stomme panne van mijn auto vind ik verschrikkelijk. We nemen hem mee naar huis en naast Grindle wordt hij begraven. Ik weet dat ik hem heel hard ga missen en ik neem mij voor nooit nog een hond te houden want de pijn van het verlies is veel te erg.
Ik bel s'avonds naar de dierenarts en mag haar komen halen. Ze slaapt nog maar ik mag haar toch meenemen. Als ze de nacht doorkomt is ze gered. Maar dat gebeurt niet. Zonder haar ogen te openen overlijdt ze en ze is pas 5 jaar. De meisjes hebben veel verdriet en gaan huilend naar de school. Voor mij is het ook niet gemakkelijk ik heb weer een vriend verloren. Ik neem Sammy in mijn armen en samen treuren we om onze vriendin. Mijn ex man komt haar begraven in de tuin en s'avonds leggen de meisjes bloemen op haar graf en nemen we samen afscheid van haar.
In 1980 gaan mijn man en ik uit elkaar en de kinderen en honden blijven bij mij. Het is voor mij wel zwaar maar ik zou niemand zowel mijn kinderen als mijn honden kunnen missen. Op 1 mei krijgt Fenja na haar maaltijd een geweldige dik buik en ik weet al hoe laat het is. Sammy heeft ook al verschillende keren een maagkanteling gehad, en nu is het Fenja die het zelfde heeft. Ik zoek vlug de dierenarts van wacht op, bel naar hem en mag direct komen. Ik weet dat het iets van minuten kan zijn en rij dan ook vlug naar de dierenarts. Deze gaat haar direct opereren. Van avond weet ik dan de uitslag. Het wordt een zenuwslopende dag.
Het wordt winter en het sneeuwt. De meisjes willen met slee spelen en vragen of ik ze wil vooruit trekken. Al spelend zeg ik we zullen Fenja laten trekken. Zo gezegd zo gedaan en inderdaad ze laat de koord aan haar halsband vastmaken en trekt de kinderen met de slee vooruit. De meisjes hebben zo een pret en Fenja natuurlijk ook.
Het is zo ver. We mogen haar gaan halen. Ze is nu 3 maanden oud en staat heel slunnelig op haar poten. Het is mooi om te zien hoe ze met de meisjes omgaat. Ook de kinderen zijn stapel gek op haar, en ze spelen dan ook veel samen in de tuin. Op een dag gaan we wandelen en de honden lopen los. Ook de kinderen lopen voor ons en plots komt een auto van de andere kant. Ik roep de kinderen toe dat ze naar de kant moeten gaan en Fenja duwt ze samen tegen een geparkeerde auto tot de tegenligger voorbij. Dan laat ze de meisjes terug los. Het is echt lief te zien hoe ze de kinderen beschermd.
Ik ben myriam, en gebruik soms ook wel de schuilnaam moekeontour.
